Οι ιδιοκτήτες του μας αποκαλύπτουν ότι θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι το καλοκαίρι για το νέο «Τηνιακό»…
Μετά από περίπου 80 χρόνια ιστορίας, το μαγαζί που κανείς ποτέ δεν περίμενε ότι θα αλλάξει έστω και στο ελάχιστο, άνοιξε την Κυριακή (11/12) το βράδυ για μια τελευταία φορά. Ένα μαγαζί, στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας 50, στο οποίο ως μαθητές και φοιτητές μοιραστήκαμε πολλές διαφορετικές ιστορίες, αναμνήσεις, γνωρίσαμε νέες παρέες και καθημερινά περνούσαμε αξέχαστα βράδια και στιγμές με μπύρες και μεζέ που θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη μας.
Ποιος θα ξεχάσει τα τρίγωνα τυροπιτάκια, τα ψωμάκια με την τυροκαυτερή και τα λουκανικάκια; Νομίζω ότι θα τα μυρίζω ακόμα κάθε φορά που θα περνάω έξω από το μαγαζί και θα αντικρίζω την τζαμαρία της εισόδου κλειστή!
Η πρώτη μου επίσκεψη:
Όλα ξεκίνησαν πολύ τυχαία και όπως ξέρετε τα τυχαία είναι πάντα τα πιο ωραία. Ένα απόγευμα λοιπόν, έσκασε ένα τηλέφωνο από την κολλητή μου, η οποία με πολύ ενθουσιασμό άρχισε να μου λέει ότι επισκέφθηκε ένα μαγαζάκι στην Λεωφόρος Αλεξάνδρας με το οποίο έχει κολλήσει και θέλει να πάμε το βράδυ να αράξουμε χαλαρά, να πιούμε καμιά μπύρα και να τα πούμε με την ησυχία μας. Δεν είναι και πολύ του γούστου μου αυτά τα μαγαζιά, οπότε στην αρχή δεν πολυψήθηκα αλλά από περιέργεια αποφάσισα να δεχτώ την πρόταση και να πάω να δω τι φάση είναι.
Κατευθείαν μου έκανε εντύπωση πόσο κόσμο είχε – ψάχναμε καρέκλα αλλά καρέκλα πουθενά. Τελικά, βολευτήκαμε σε μια γωνίτσα. Ξαφνικά, είδαμε κάτι φιλαράκια μας από το σχολείο, η παρέα άρχιζε και μεγάλωνε και η βραδιά εξελίχθηκε με πολύ γέλιο και πολλές ιστορίες. Τις μπύρες, ακολούθησαν τα ούζα, μαζί με ποικιλίες με πεντανόστιμα κεφτεδάκια και τυροπιτάκια. Όλα αυτά έρχονταν εν μέσω συζητήσεων για το μέλλον, τις σπουδές, την εργασία και το γενικότερο χάος της χώρας.
Γιατί αυτό ήταν το Τηνιακό. Το μαγαζάκι που πήγαινες «για μια μπύρα» με ένα φίλο και έφευγες μεγάλη παρέα πια, μετά τις φωνές του κ. Δήμου ότι πήγε αργά και πρέπει να κλείσει σιγά σιγά. Ψιλολιώμα -να λέμε και την αλήθεια, ε;-, αλλά έχοντας ζήσει απίστευτες στιγμές και κάνει αμέτρητες ουσιαστικές συζητήσεις. Από εκείνη την βραδιά το αγάπησα αυτό το μαγαζί και έγινε ένα από το πιο αγαπημένα μου στέκια, στο οποίο έζησα τα σχολικά και τα φοιτητικά μου χρόνια με την συνοδεία της καλύτερης παρέας, του τέλειου μεζέ και της κρύας μπύρας.
Η τελευταία μου επίσκεψη:
Δυστυχώς, το αγαπημένο μας φοιτητικό στέκι έκλεισε χθες το βράδυ και πλέον ως συντάκτρια του RISE είχα αποφασίσει λίγες μέρες νωρίτερα να δώσω παρόν για τελευταία φορά στο event και να καλύψω το κλείσιμο του μαγαζιού της καρδιάς μας.
Ο κ. Πέτρος, αδερφός των δύο ιδιοκτητών του, του κ. Λευτέρη και του κ. Δήμου, μας απάντησε στις ερωτήσεις μας:
Πόσα χρόνια λειτουργίας κλείνει συνολικά το μαγαζί;
»Το μαγαζί έχει κλείσει πάνω από 80 χρόνια λειτουργίας αλλά τα αδέρφια μου το έχουν στην ιδιοκτησία τους περίπου 50 χρόνια και το μαγαζί από τότε αποτελεί το πιο ξακουστό φοιτητικό στέκι της Αθήνας.»
Σας επηρέασε καθόλου η οικονομική κρίση που επικρατεί στην χώρα μας;
«Η οικονομική κρίση που επικρατεί στη χώρα μας είναι αλήθεια πως δεν μας έχει επηρεάσει καθόλου. Οι τιμές που είχαμε πάντα στις ποικιλίες και στα αλκοολούχα ποτά ήταν ιδανικές και μάλιστα πολύ φθηνές που βοήθησαν το μαγαζί να είναι πετυχημένο και κάθε βράδυ γεμάτο από μεγάλες φοιτητικές παρέες.»
Ποιος είναι ο λόγος τότε που σας οδήγησε στην απόφαση να κλείσετε ένα τόσο επιτυχημένο στέκι και φυσικά πολύ αγαπημένο από τον κόσμο εδώ και πάρα πολλά χρόνια;
«O λόγος που αποφασίσαμε να κλείσουμε ένα από τα πολύ αγαπημένα μαγαζιά του κόσμου από το οποία σημειώσαμε πολλά χρόνια γεμάτα στιγμές και αναμνήσεις είναι ένας. Απλά ήρθε η ώρα να πάρουμε την σύνταξή μας!»
Υπάρχει περίπτωση να δούμε να ανοίγετε κάτι αντίστοιχο;
«Το διπλανό κτίριο ανήκει στα αδέρφια μου και οι ίδιοι σκέφτονται προς το καλοκαίρι να ανοίξουν κάτι καινούργιο σε νέα διεύθυνση. »
Ποια είναι η ανάμνηση που θα σας μείνει ή κάποιο συμβάν που δεν θα ξεχάσετε ποτέ;
«Φυσικά, η ανάμνηση που θα μας μείνει είναι τα τόσα νέα παιδιά που έρχονται, μας προτιμούν και διασκεδάζουν εδώ και πολλά χρόνια, οι γιορτές και τα πολλά πάρτι γενεθλίων. Έτσι, πέρασαν τα χρόνια και μεγαλώσαμε και εμείς με τα τόσα νέα παιδιά. »
Πώς φαντάζεστε την καθημερινότητά σας από αύριο;
«Ειδικά για τα αδέρφια μου, που είχαν καθημερινή παρουσία, θα είναι μια μέρα ξεκούρασης μετά από πολλά χρόνια προσπάθειας, εργασίας, κούρασης, υπομονής για την καλοπέραση του κόσμου και την καλή εξυπηρέτηση του μαγαζιού.»
Η κ. Βασιλική είναι η γυναίκα του ιδιοκτήτη του Τηνιακού και εργάζεται εδώ και 24 χρόνια στο μαγαζί. Τόσα χρόνια είναι πολύ ευχαριστημένη με τον κόσμο που τους εμπιστεύεται και τους προτιμάει. Δήλωσε, ότι νιώθει πολύ συγκινημένη και ότι την έχει πιάσει τρέμουλο που βρίσκεται για τελευταία νύχτα στο υπέροχο μαγαζί γιατί έχει συνηθίσει να βρίσκεται εδώ και πολλά χρόνια ανάμεσα στα παιδιά όπου και δεν κατάλαβε πραγματικά πόσο γρήγορα πέρασε ο καιρός και μεγάλωσε και έφτασε η στιγμή να βγει σε σύνταξη.
Επίσης, με βουρκωμένα μάτια είπε: «Οι αναμνήσεις που θα μου μείνουν από αυτό το μαγαζί είναι αμέτρητες αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ τα γενέθλια του παιδιού μου, τις οικογενειακές γιορτές, τα αποκριάτικα πάρτι και όλες τις εκδηλώσεις που έλαβαν μέρος στο μαγαζί μας». Επιβεβαίωσε και εκείνη ότι υπάρχουν σχέδια για το διπλανό μαγαζί που είναι ιδιόκτητο, γιατί το ακίνητο που γνωρίζουμε όλοι ως «Τηνιακό» ανήκει στην Ένωση Τηνίων.
Ο κόσμος που βρισκόταν χθες για το αποχαιρετιστήριο event απλά απέδειξε ότι χωρίς το Τηνιακό η Λεωφόρος Αλεξάνδρας δεν θα είναι ίδια. Γινόταν ένας χαμός, οι μπύρες και οι ποικιλίες πήγαιναν σφαίρα, ακριβώς όπως παλιά. Εμείς μιλήσαμε με μερικούς από τους θαμώνες του Τηνιακού, που έρχονταν για τελευταία φορά στο μαγαζί, για να μας μεταφέρουν αναμνήσεις και εμπειρίες.
«Δεν μπορώ να ξεχωρίσω μια ανάμνηση, γιατί έρχομαι πολύ συχνά εδώ. Η αλήθεια είναι ότι τα φοιτητικά μου χρόνια, τα οποία έχω συνδέσει με το στέκι μας που αύριο δεν θα υπάρχει, θα μου μείνουν συνολικά αξέχαστα!»
Δημήτρης
«Το Τηνιακό εδώ και πολλά χρονιά είναι το αγαπημένο μου στέκι. Αυτό το μαγαζί θα είναι πάντα στην καρδιά μου γιατί εδώ γνώρισα την γυναίκα μου.»
Γιώργος
«Εδώ και έξι συνεχόμενα χρόνια συχνάζουμε στο Τηνιακό. Νιώθουμε πολύ συγκινημένες και είναι περίεργο συναίσθημα που πλέον θα αναγκαστούμε να βρούμε νέο στέκι. Η αγαπημένη μας ανάμνηση είναι η ρετσίνα με το 1.80!»
Μαρίνα και Δάφνη
Η αλήθεια είναι ότι και εγώ η ίδια νιώθω πολύ συγκινημένη. Νιώθω ότι ένα βράδυ θα χτυπήσει το τηλέφωνό μου, όπως τότε, και θα μου πούνε: «Πάμε Τηνιακό;». Το μόνο σίγουρο είναι ότι αισθάνομαι τυχερή που το πρόλαβα και το έζησα αυτά τα χρόνια.
Το κλείσιμο του Τηνιακού, για τους θαμώνες του, είναι το τέλος μιας εποχής και ίσως -με το άνοιγμά του- η αρχή μιας επόμενης…
[rise]