Οι ιστορίες των Χριστουγέννων προκαλούν συγκίνηση, χαρά αλλά και λύπη. Είναι ο λόγος που οι άνθρωποι συνεχίζουν να πιστεύουν στον Αϊ Βασίλη και το πνεύμα των Χριστουγέννων.
Μια αληθινή ιστορία που δίνει μαθήματα αγάπης, αλληλεγγύης και ανθρωπιάς έρχεται όχι από κάποιο όμορφο σπίτι, μια γειτονιά ή από μια στολισμένη πόλη αλλά από ένα νοσοκομείο στο Τένεσι της Αμερικής.
Εκεί νοσηλευόταν σε άσχημη κατάσταση ένα αγοράκι πέντε χρονών, όπου όπως όλα τα παιδιά ήθελε και αυτό να «προλάβει» να πάρει το χριστουγεννιάτικο δώρο από το Αι Βασίλη, καθώς ήταν καλό παιδί φέτος. Οι γονείς του παιδιού ήξεραν ότι ήταν τα τελευταία Χριστούγεννα του παιδιού τους, που όσο αδύναμοι και να ένιωθαν από την στεναχώρια τους ήθελαν να μην του χαλάσουν καμία επιθυμία.
Όπως ανέφερε το Knoxville News Sentinel, η νοσηλεύτρια του νοσοκομείο πήρε τηλέφωνο τον κύριο Έρικ Σμίτ- Μάτζεν, με τον οποίο συνεργαζόταν χρόνια μαζί του, καθώς με την στολή του Αι Βασίλη πρόσφερε χαρά, δώρα στους ασθενείς. Όμως αυτή την φορά θα έδινε το πιο αξέχαστο δώρο της 60ετής καριέρας του.
Όταν το πήραν τηλέφωνο έτρεξε κατευθείαν, δεν σκέφτηκε ούτε στιγμή να μην πάει, αναφέρει στο περιοδικό. Οι γονείς τον περίμεναν έξω από το θάλαμο που βρισκόταν το πεντάχρονο παιδί τους, κρατώντας το παιχνίδι που του είχε ζητήσει.
Δεν θα ξεχάσει ποτέ, όπως δημοσιεύει το περιοδικό, πως όταν μπήκε στο δωμάτιο της εντατικής και αντίκρισε το μικρό αγόρι να τον κοιτάει με τόση χαρά, ένιωσε μεγάλη ευλογία που κάνει αυτή την δουλειά και δίνει χαρά στα μικρά παιδάκια.
Του έκανε εντύπωση που το μικρό αγόρι τον ρώταγε, πως θα είναι στα σύννεφα, άμα είναι ωραία και άμα θα έρχεται να τον βλέπει όταν θα «φύγει».
«Κάναμε πολύ ωραία συζήτηση, μιλάγαμε αρκετά λεπτά. Θυμάμαι έντονα ότι προσπαθούσα όσο μπορούσα να του απαντάω σε όλες του της απορίες, άλλα μου ήταν πολύ δύσκολο γιατί όλο βούρκωνα»
«Το παιδί ένιωθε ευτυχισμένο, γιατί όλο γελούσε, τα μάτια του έλαμπαν. Ξαφνικά, έγειρε στον ώμο μου και ‘’έφυγε’’».
Όπως λέει στον δημοσιογράφο του περιοδικού, ήταν η πιο δύσκολη στιγμή στην ζωή του. Έκανε πολύ καιρό να το ξεπεράσει,σκεφτόταν συνέχεια εκείνο το αγόρι.Η γυναίκα του ήταν το στήριγμα του εκείνη την περίοδο. Υποσχέθηκε εκείνη την περίοδο ότι δεν θα σταματήσει ποτέ να κάνει αυτή την δουλειά, και θα πηγαίνει σ όλα τα παιδάκια που το έχουν ανάγκη.
Πολλοί άνθρωποι γύρω μας είτε είχαν προσωπική εμπειρία από πρόσωπο του οικογενειακού τους κύκλου, είτε έχουν ακούσει ιστορίες για ανθρώπους με Πάρκινσον.
Μια αγχωτική μάχη που δίνει καθένας που έχει τη συγκεκριμένη νόσο με τον εαυτό του: Mε το ίδιο του το σώμα.
Το κουτάλι της Liftware, η οποία πλέον ανήκει στην Google, βοηθάει ανθρώπους που υποφέρουν από τρέμουλο στο χέρι, πράγμα που έως τώρα έκανε δύσκολη τη ζωή τους.
Το συγκεκριμένο κουτάλι αντισταθμίζει τις κινήσεις της λαβής μειώνοντας έτσι το τίναγμα του φαγητού κατά 70% και επομένως ο πάσχον τρώει χωρίς να λερώνεται.
Σύμφωνα με τους υπεύθυνους, το αντικραδασμικό σύστημα μειώνει το τρέμουλο των χεριών κατά τη διάρκεια του φαγητού, έως και 70%, καθώς είναι εξοπλισμένο με σένσορες που αντιλαμβάνονται την κίνηση των τρεμάμενων χεριών και ενεργοποιούν ένα σύστημα σταθεροποίησης που χρησιμοποιείται και σε φωτογραφικούς φακούς υψηλών προδιαγραφών.
Με εκκλήσεις που ραγίζουν την καρδιά οι γονείς της 11χρονης σήμερα Νάντιας απευθύνονταν στους Iσπανούς συμπατριώτες τους για να τους βοηθήσουν οικονομικά για τη θεραπεία της άρρωστης κόρης τους. Από το 2008 κάθε τόσο έρεαν χρηματικά ποσά στον τραπεζικό λογαριασμό που είχε ανοιχτεί για τις δωρεές. Μπλόγκερ, δημοσιογράφοι και ερευνητές ανακάλυψαν όμως σήμερα ότι πίσω από αυτήν την ιστορία κρυβόταν ένα δίκτυο ψεύδους και υπερβολών εκ μέρους των γονέων της Νάντιας.
Η υπόθεση προκαλεί σοκ στην Ισπανία, επιπρόσθετα επειδή η αποκάλυψή της συμπίπτει με την περίοδο ενόψει των Χριστουγέννων, όπου πληθαίνουν οι πράξεις ανθρωπισμού και αλληλεγγύης προς ανθρώπους που έχουν περισσότερη ανάγκη. «Το γεγονός ότι ο πατέρας ενός άρρωστου παιδιού μας εξαπατά με τέτοιο τρόπο είναι εθνικό σκάνδαλο», γράφει στο twitter ένας αγανακτισμένος Ισπανός.
Κι ενώ νέες σοκαριστικές λεπτομέρειες έρχονται καθημερινά στο φως, ο 52χρονος πατέρας έχει προφυλακιστεί. Η μητέρα, που είχε επίσης προφυλακιστεί, αφέθηκε προς το παρόν ελεύθερη με περιοριστικούς όρους. Αμφότεροι έχασαν την κηδεμονία της κόρης τους, ενώ οι τραπεζικοί τους λογαριασμοί έχουν «παγώσει» από τη δικαιοσύνη.
Η μητέρα της Νάντιας, Μάργα Γκαράου αφέθηκε ελεύθερη με περιοριστικούς όρους.
Ο πατέρας της Νάντιας ισχυριζόταν ότι η κόρη του θα μπορούσε να γίνει καλά μόνο εφόσον λάβει μια πανάκριβη θεραπεία στις ΗΠΑ. Το 11χρονο κορίτσι πάσχει από τριχοθειοδυστροφία, μια σπάνια κληρονομική ασθένεια, η οποία προκαλεί μεταξύ άλλων πρόωρη γήρανση των κυττάρων. Ο πατέρας της ισχυρίστηκε μεταξύ άλλων ότι ένας ειδικός ονόματι Έντουαρντ Μπράουν στο Χιούστον ήταν πρόθυμος να αναλάβει τη θεραπεία του κοριτσιού.
Οι γονείς της Νάντιας στράφηκαν για άλλη μια φορά τον Νοέμβριο που πέρασε στην ισπανική εφημερίδα El Mundo, μιλώντας για το δράμα της κόρης τους. Εντός λίγων ημερών συγκεντρώθηκαν ακόμη 150.000 ευρώ. Ωστόσο, το σκάνδαλο δεν άργησε να ξεσπάσει όταν τα μέσα ενημέρωσης διαπίστωσαν ότι στις ΗΠΑ δεν υπάρχει κανένας εξειδικευμένος γιατρός με το όνομα Έντουαρντ Μπράουν.
Στην επίμαχη κλινική του Χιούστον κανείς δεν γνώριζε τίποτα για την περίπτωση της Νάντιας.
Κι ενώ η ξεκίνησε να ξετυλίγεται το «κουβάρι» των αποκαλύψεων, ο πατέρας του κοριτσιού προσπάθησε να ανασκευάσει κάποιες δηλώσεις του, παραδεχόμενος ότι υπερέβαλε σε ορισμένα σημεία της ιστορίας του. Όπως είπε, δραματοποίησε μερικά πράγματα επειδή «δεν μπορώ να ζήσω χωρίς την κόρη μου. Πολλά κομμάτια της ιστορίας όμως είναι αληθή».
Ο ισπανιός τύπος άργησε να “ξεσκεπάσει” την απάτη.
Το ερώτημα που θέτουν τώρα οι πολίτες στην Ισπανία είναι γιατί αυτή η ιστορία δεν είχε ερευνηθεί καλύτερα από τους δημοσιογράφους που ασχολήθηκαν με την υπόθεση. «Δημοσιογράφοι; Κανείς δεν έψαξε το παρελθόν του πατέρα; Είστε συνυπεύθυνοι», έγραψε ένας ορισμένος χρήστης στο twitter.
Ο πατέρας της Νάντιας είχε καταδικαστεί το 2000 σε τέσσερα χρόνια φυλάκισης για υπεξαίρεση χρημάτων από την εταιρεία όπου εργαζόταν στο παρελθόν. Κάτι που φαίνεται ότι δεν είχε υποπέσει νωρίτερα στην αντίληψη κανενός μέσου ενημέρωσης. Ο Πέδρο Σιμόν, συντάκτης του σχετικού άρθρου που δημοσίευσε η εφημερίδα El Mundo, ζήτησε στο μεταξύ συγγνώμη από τους αναγνώστες, ομολογώντας ότι έκανε ανεπίτρεπτα λάθη.
Στο μεταξύ οι αρμόδιες ερευνητικές αρχές της Καταλονίας ανακάλυψαν ότι τα χρήματα που έλαβαν οι γονείς της Νάντιας από δωρεές ανέρχονται σε 918.000 ευρώ. Τα περισσότερα έχουν ήδη δαπανηθεί. Όχι τόσο για τη θεραπεία της κόρης τους, αλλά κυρίως για αγορά πολυτελών αντικειμένων για τους ίδιους, ενώ με τα χρήματα των δωρεών φαίνεται ότι πλήρωναν και το ενοίκιο ενός εξοχικού σε ένα μικρό χωριό των Πυρηναίων.
«Εάν αποδειχθεί τελικά ότι όλα ήταν απάτη, τότε θα υποστούν μεγάλο πλήγμα όλοι οι γονείς που παλεύουν για να σώσουν τα παιδιά τους από σπάνιες ασθένειες», είπε στην εφημερίδα ABC η μητέρα ενός κοριτσιού που πάσχει από βαριά γενετική διαταραχή.
Η Micaela Schäfer είναι μια Γερμανίδα γνωστή στα τηλεοπτικά δρώμενα της χώρας της για την προκλητικές της εμφανίσεις.Αυτή την φορά είπε μαζί με τις φίλες της να δημιουργήσουν ένα βίντεο με την νέα τελευταία μόδα στο διαδίκτυο που λέγεται «Mannequin Challenge».
Το «Mannequin Challenge» πρώτοι το δημιούργησαν οι ομάδες του NBA και στη συνέχεια εξελίχθηκε σ’ ένα από τα διασημότερα »παιχνίδια», με αθλητές, πολιτικούς, διακεκριμένες προσωπικότητες και χρήστες των μέσων κοινωνικών δικτύωσης να δημιουργούν το δικό τους βίντεο υπό το hashtag «#MannequinChallenge».
Η νέα μόδα του διαδικτύου έχει τις ρίζες του σ’ ένα από τα πιο γνωστά παιχνίδια της παιδικής μας ηλικίας, το αγαλματάκια ακούνητα, μόνο που στη νέα εκδοχή του περιλαμβάνει και ένα άτομο που καταγράφει την εικόνα.
Έτσι λοιπόν και αυτές οι νεαρές μη-φυσικές Γερμανίδες αποφάσισαν να κάνουν το ίδιο με σκοπό να προσελκύσουν τα βλέμματα και τα κατάφεραν.
Η ιδέα του να απαθανατιστεί το αλκοόλ με μεγάλη μεγέθυνση X 1000, γεννήθηκε τη δεκαετία του 1990. Μετά από περισσότερα από 10 χρόνια, ο επιστήμονας και επιχειρηματίας Λέστερ Χάτ άφησε τη δική του σφραγίδα ως BevShots(Φωτογραφίες αλκοολούχων ποτών).
Ρίξτε παρακάτω μια ματιά για να δείτε πως φαίνονται μερικά πολύ γνωστά ποτά κάτω από το μικροσκόπιο.
Ονομάζεται «Γκιούλιβερ» και είναι αφιερωμένο στον Ιρλανδό συγγραφέα Τζόναθαν Σουίφτ και το διάσημο μυθιστόρημα του «Τα Ταξίδια του Γκιούλιβερ», που εκδόθηκε πρώτη φορά το 1726.
Κατασκευασμένο από ξύλο και χάλυβα, το αερόπλοιο «Γκιούλιβερ» αποτελεί πλέον, μέρος του DOX Centre for Contemporary Artστην Πράγα της Τσεχίας.
Προορισμένο για «ανάγνωση και ανοικτές λογοτεχνικές συζητήσεις» το ζέπελιν μπορεί να δέχεται ταυτόχρονα έως και 120 επισκέπτες και θα είναι προσβάσιμο στους επισκέπτες του Μουσείου από τις αρχές του 2017.
Έχει μήκος 138 ποδών και πλάτος 36, χρειάστηκε δύο χρόνια μέχρι να ολοκληρωθεί η κατασκευή του και σχεδιάστηκε από τον διευθυντή του Μουσείου, Leoš Válka και τον αρχιτέκτονα Martin Rajniš.
Ένας αγγελιοφόρος, που μέσα από τις καταγραφές των εμπειριών του προσφέρει μια κριτική θεώρηση της δικής του κοινωνίας και του δικού λαού του, παροτρύνοντας τους ανθρώπους να αναλογιστούν πώς είναι ο κόσμος και ο δικός τους κόσμος…
… πού ’ν’ τα χρόνια που ξηγιόμαστε αλάνικα και που σέρναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα». Το 1960 το τραγούδι ήταν ήδη παλιό. Μίλαγε για μια Αθήνα που είχε ήδη χαθεί. Ομορφη, ανθρώπινη, με τα λεφτά τόσο αβέρτικα που τα σκυλιά δεν καταδεχόντουσαν να φάνε τα λουκάνικα που τα είχαν δέσει. Πότε ήταν αυτή η Αθήνα;
Το τραγούδι δεν το έλεγε, αλλά όταν ήμουν μικρός πίστευα ότι πρέπει να ήτανε κάπου στο 1920. Την εποχή που περπατούσαν στο Ζάππειο και βλέπανε μακρυμαλλούσες, που ο μπάρμπα-Γιάννης ο κανατάς πρόσεχε να μην τον γελάσει κάποια εύμορφη κυρά και του πάρει το γαϊδούρι και του μείνει η ουρά…
Ωστόσο, αν και τότε είχανε απατεώνες που προσπαθούσαν να πάρουν το γαϊδούρι, είμαι σίγουρος ότι είχανε κι ένα τραγούδι που έλεγε ότι σε μια παλιότερη Αθήνα οι κανατάδες μπορούσαν να παρκάρουν το γαϊδούρι χωρίς να φοβούνται ότι θα βρουν την ουρά. Είναι σίγουρο ότι υπήρχε, γιατί είναι στη φύση του ανθρώπου να σκέφτεται έτσι. Να σκέφτεται ότι υπήρχε μια εποχή χωρίς προβλήματα, που οι δρόμοι ήταν σαν από εικονογράφηση παραμυθιού. Κάτι σαν τη φωτογραφία της Αθήνας τα Χριστούγεννα του 1960 που κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο και έχει μαγέψει όλο τον κόσμο. Το 1960 ήμουνα 12 χρονών. Αρκετά μεγάλος για να θυμάμαι.
Εάν η φωτογραφία -όπως αναφέρεται- είναι τραβηγμένη στα Χαυτεία, είναι η πλευρά της Πατησίων προς τη μεριά των Εξαρχείων. Ακριβώς εκεί που ήτανε η «Αλάσκα», δίπλα στο «Ροζικλαίρ», τα δύο λούμπεν σινεμά του κέντρου, όπου ταμπέλες «έλεγαν» στους λούστρους να αφήνουν τα κασελάκια τους στην είσοδο ή άλλες υπενθύμιζαν ότι απαγορεύεται το ψήσιμο της ρέγκας με εφημερίδες. Τότε που οι θεατές της πλατείας δεν καθόντουσαν ποτέ ακριβώς κάτω από τον εξώστη, καθώς δεν ήταν σίγουροι ότι κάποιος δεν θα τους έφτυνε από ψηλά ή δεν θα τον έβγαζε και θα τους κατούραγε.
Το πιθανότερο, όμως, είναι να έχει τραβηχτεί από την πρώτη πολυκατοικία της Ομόνοιας επί της Σταδίου, που μόλις είχε γίνει μονόδρομος. Αντίθετα με την Αθηνάς, που ήταν για τους βλάχους, την Αιόλου, που ήταν για τους εργάτες – μικροαστούς, και την Ερμού, που ήταν μόνο για γυναίκες, η Σταδίου ήταν ο πρώτος μοντέρνος εμπορικός δρόμος.
Με ανδρική μόδα και κουστούμια prêt a porte, με το βιβλιοπωλείο της «Εστίας» και την «Ατλαντίδα» στην Κοραή, τη στοά του κουρείου του Σολεϊμέζη με 14 καρέκλες και πεντικιουρίστα, το ουζάδικο του Απότσου για το μεσημεριανό ουζάκι και το -ω θεοί του Ολύμπου- μοναδικό παιχνιδάδικο της «Πανελλήνιας Αγοράς», όπου πάντα ζαχάρωνα το κάστρο με τα στρατιωτάκια στη βιτρίνα, γνωρίζοντας όμως ότι ποτέ δεν θα το αποκτούσα.
Γιατί στη Σταδίου του ’60 ο κόσμος πέρναγε, κοίταζε και γύρναγε σπίτι γιατί με το δώρο έπρεπε να πληρώσει το ηλεκτρικό ή το νερό. Και αναπολούσε το παρελθόν κοιτάζοντας φωτογραφίες του ’20, όταν σέρνανε τα σκυλιά με τα λουκάνικα.
Το δέντρο
Το 1960 τα δώρα -γνωστά σαν μποναμάδες- δεν δίνονταν τα Χριστούγεννα αλλά την Πρωτοχρονιά. Η συνήθεια να δίνονται τα Χριστούγεννα ήρθε με την αμερικανική κουλτούρα. Τα δέντρα όμως είχαν έρθει και με τα φωτάκια τους στήνονταν στα παράθυρα των μονοκατοικιών ως τεκμήριο μόδας και πλούτου
H «Σιβηρία»
Τα Χριστούγεννα -και ιδιαίτερα η Πρωτοχρονιά- ήταν οι μέρες που άνοιγε ένα από τα πιο άγνωστα δωμάτια των σπιτιών του ’60, το σαλόνι, το οποίο δεν υπήρχε για κανέναν άλλο λόγο παρά επειδή κάθε σπίτι έπρεπε να έχει σαλόνι.
Αυτό το δωμάτιο άνοιγε σε ονομαστικές εορτές, γάμους, αρραβώνες, Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά, ενώ ανάμεσα σε Νοέμβριο και Απρίλιο όποιος επισκεπτόταν το σαλόνι το έκανε έχοντας υπόψη του τους θανάσιμους κινδύνους: να πεθάνει από το κρύο και να τον βρουν στην επόμενη εορτή καταψυγμένο σαν τον Σκοτ στην Ανταρκτική.
Στα σπίτια του ’60 η θέρμανση περιοριζόταν στην κουζίνα. Οι κρεβατοκάμαρες θερμαίνονταν με την ηλεκτρική σόμπα στο ένα σπιράλ και δέκα λεπτά πριν από τον ύπνο. Τα σαλόνια είχαν το παρατσούκλι «Σιβηρία» επειδή δεν θερμαινόντουσαν εκτός από τις γιορτές και θεωρούνταν επίσημα σφραγισμένα όταν μετά του Αγίου Δημητρίου στις χαραμάδες από τις πόρτες τους στρώνονταν σεντόνια για να μην πηγαίνει το κρύο και στο υπόλοιπο σπίτι.
Η γαλοπούλα
Μου είναι αδύνατον να θυμηθώ αν πριν από τη γεμιστή γαλοπούλα υπήρχε άλλο παραδοσιακό χριστουγεννιάτικο πιάτο. Υποθέτω ότι κάποτε υπήρχε. Την ελληνική γαλοπούλα, όμως, όπως τουλάχιστον τη φτιάχναμε σπίτι, θα προτιμούσα να μην τη θυμάμαι. Για κάποιον μυστήριο λόγο, η κυρά Λένη, η μακαρίτισσα η μάνα μου, είχε κατατάξει τη σάλτσα ταξικά.
Πίστευε ότι μόνο οι κατώτερες τάξεις τρώνε σάλτσα. Ενώ λοιπόν τα Χριστούγεννα η μπασκλασαρία της εργατικής τάξης απολάμβανε τη γαλοπούλα με τη σάλτσα και τη γέμισή της, εμείς, η ανερχόμενη αστική τάξη, σφίγγαμε τα δόντια, τρώγαμε τη γαλοπούλα αλά κόντρα πλακέ με τη γέμιση στεγνή σε ένα μπολ, να μοιάζει και να έχει τη γεύση από χαρμάνι για μπετόν.
Ένα όνειρο ζωής για έναν μικρό του θαυμαστή έκανε πραγματικότητα ο Λιονέλ Μέσι. Ο Αργεντινός σταρ της Μπαρτσελόνα συνάντησε στην Ντόχα τον μικρό Αφγανό που φορούσε φανέλα του από πλαστική σακούλα.
Ο μικρούλης Μουρτάζα Αχμάντι έγινε διάσημος όταν μία φωτογραφία του να φορά φανέλα του Λιονέλ Μέσι από πλαστική σακούλα έκανε το γύρο του διαδικτύου.
Η εικόνα του μικρού Αφγανού προκάλεσε συγκίνηση και άγγιξε και τον «Λέο», που αφού εντόπισε τα ίχνη του μικρού του θαυμαστή με τη βοήθεια του BBC και της UNICEF, φρόντισε να του στείλει μια υπογεγραμμένη «κανονική» εμφάνιση της Αργεντινής.
Ο πιτσιρικάς, που μετανάστευσε με τους γονείς του στο Πακιστάν, είδε το όνειρό του να ολοκληρώνεται πριν λίγες ώρες. Με την ευκαιρία της επίσκεψης της Μπαρτσελόνα στην Ντόχα, τον συνάντησε από κοντά. Ο «Λέο» τον πήρε αγκαλιά και το πρόσωπο του εξάχρονου, που αυτή τη φορά φορούσε φανέλα της «Μπάρτσα», έλαμψε από ευτυχία.
Την τρίτη θέση κέρδισε η Ελληνίδα κωμικός Κατερίνα Βρανά στον παγκόσμιο διαγωνισμό stand up comedy «Το πιο αστείο άτομο του κόσμου», που διοργάνωσε το Laugh Factory. Στο πρώτο και δεύτερο σκαλί του βάθρου βρέθηκαν δύο άντρες, ο Harith Iskander από τη Μαλαισία και ο Alex Calleja από τις Φιλιππίνες, αντίστοιχα.
Πρόκειται για μια πολύ μεγάλη διάκριση, τόσο για την Κατερίνα, όσο και για τη χώρα μας, αν αναλογιστεί κανείς πως η αναμέτρηση ήταν σκληρή, αφού το αστείο κορίτσι με τα πλούσια κατσαρά μαλλιά κλήθηκε ν’ αναμετρηθεί με κωμικούς από χώρες με πληθυσμό πολλαπλάσιο της Ελλάδας και ο νικητής αναδεικνύονταν μόνο μέσω διαδικτυακής ψηφοφορίας.
-Στον πρώτο γύρο διαγωνίστηκαν 89 κωμικοί από 56 χώρες, με διαδικτυακή ψηφοφορία κοινού. Η Κατερίνα έλαβε την 15η θέση, παίρνοντας εισιτήριο για τον ημιτελικό.
-Ημιτελικός: Οι είκοσι κωμικοί που προκρίθηκαν βρέθηκαν στο Ελσίνκι, όπου παρουσίασαν τα σόου τους μπροστά στους κριτές. Η τελική βαθμολογία τους προέκυψε κατά 50% από τις ψήφους των κριτών και κατά 50% από την διαδικτυακή ψηφοφορία του κοινού. Η Κατερίνα Βρανά πήρε από τους πλέον ειδικούς την υψηλότερη βαθμολογία (9-10-10).
– Τελικός: Οι πέντε κωμικοί παρουσίασαν για μια ακόμη φορά live τα σόου τους και το κοινό είχε στη διάθεσή του μόλις 24 ώρες για να αναδείξει – και πάλι μέσω διαδικτυακής ψηφοφορίας – τους νικητές. Η Κατερίνα Βρανά, η μόνη γυναίκα κωμικός που βρέθηκε στον τελικό, ανέβηκε στο τρίτο σκαλί του βάθρου, αφού συγκέντρωσε ένα εκατομμύριο ψήφους.
Η Κατερίνα Βρανά συνεχίζει ακάθεκτη την επιτυχημένη παράστασή της «About Sex» στο θέατρο 104 (Ευμολπιδών 41, Γκάζι), στις 26 και 27 Δεκεμβρίου και 1, 2, 3, 8, 9 και 10 Ιανουαρίου.
Δείτε την στο βίντεο να μας λέει ευχαριστώ στα Αγγλικά σε όλων των πλανήτη!
Οι εργασίες κατασκευής των νέων τμημάτων του αυτοκινητοδρόμου Κορίνθου – Πατρών αφορούν κυρίως μεγάλες κατασκευές όπως η κατασκευή σηράγγων, άνω και κάτω διαβάσεων και αντιπλημμυρικών έργων καθώς και διαπλατύνσεις της υφιστάμενης οδού αφού ο νέος αυτοκινητόδρομος ακολουθεί κατά κύριο λόγο την υφιστάμενη χάραξη.
Οι γεωλογικές συνθήκες, οι γεωτεχνικές δυσκολίες και οι περιβαλλοντικές συνθήκες στο τμήμα αυτό, καθώς και οι απαιτήσεις των σύγχρονων προδιαγραφών χάραξης αυτοκινητοδρόμων με επαρκή γεωμετρικά χαρακτηριστικά, επιβάλλουν σε πολλές περιπτώσεις την κατασκευή ενός μεγάλου αριθμού σηράγγων.
Στο τμήμα Κόρινθος- Πάτρα της Ολυμπίας Οδού κατασκευάζονται 12 σήραγγες συνολικού μήκους 16 χλμ. Οι τέσσερις από αυτές, μήκους 8,2 χλμ., αποτελούν ένα σύμπλεγμα σηράγγων στην περιοχή της Παναγοπούλας, μεταξύ Αιγίου και Ρίου και ταυτόχρονα μια κατασκευαστική επιτυχία καθώς χρειάστηκαν ειδικές μελέτες για την κατασκευή τους. Εκεί κατασκευάζεται και η μεγαλύτερη σήραγγα του αυτοκινητόδρομου, 4χλμ., η οποία είναι η τρίτη μεγαλύτερη στη χώρα.
Του έκανε εντύπωση που το μικρό αγόρι τον ρώταγε, πως θα είναι στα σύννεφα, άμα είναι ωραία και άμα θα έρχεται να τον βλέπει όταν θα «φύγει».
