Όλοκληρωμένο μακιγιάζ προσώπου με βάση, contouring (τεχνική των φωτοσκιάσεων), κοψίματα, φρύδια, μύδια, μάτι γωνία. Kάνε καφέ και κάτσε» λέει η ηθοποιός στο κανάλι του YouTube της.
Ένας διαφορετικός οδηγός ομορφιάς ξεκαρδιστικός και έξυπνος, γεμάτος χρήσιμες πληροφορίες, που όμως δεν παίρνουν σοβαρά τον εαυτό τους, γι’ αυτό και είναι τόσο χρήσιμες, τελικά.
Δείτε το βίντεο
Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι η φιλία είναι ένα από τα πιο σπουδαία δώρα στην ζωή. Κάποιοι φίλοι έρχονται και φεύγουν, αλλά μερικές φορές, αν είμαστε αρκετά τυχεροί, μπορεί να αποκτήσουμε φίλους που θα είναι μαζί μας και δίπλα μας για μια ζωή!
Δείτε παρακάτω 30 φωτογραφίες ανθρώπων με αληθινές φιλίες που διαρκούν μια ολόκληρη ζωή!
1.Τότε και τώρα. Καλύτεροι φίλοι, 59 χρόνια πριν.
2.”Οι καλύτεροι φίλοι μου και εγώ μετά από 9 χρόνια.”
3.Φίλοι για περισσότερο από 15 χρόνια.
4.Καλύτεροι φίλοι στα 10, τα 17 και τα 29.
5.”Ο μικρός μου αδερφός και ο κολλητός του στην μπανιέρα. Τότε και τώρα.”
6.”Καλύτερες φίλες για 70 χρόνια. Σήμερα, που είμαστε στα 70 μας η φιλία μας είναι πιο δυνατή από ποτέ.”
7.Κάθε 5 χρόνια από το 1982-2012, αυτοί οι φίλοι βγάζουν την ίδια φωτογραφία.
8.Καλύτεροι φίλοι, 1980-2015.
9.Καλύτεροι φίλοι από την 1η δημοτικού.
10.Καλύτεροι φίλοι για πάνω από 30 χρόνια.
11.”Είναι η ετεροθαλής αδελφή μου. Κάθε φορά που μιλάμε λέμε τα νέα μας και των οικογενειών μας. Γελάμε και είμαστε φίλες εδώ και 76 χρόνια.”
12.Είκοσι χρόνια αργότερα και οι συνήθειες παραμένουν ίδιες.
13.”Καλύτερες φίλες για 60 χρόνια. Μαζί βρήκαμε και χάσαμε συζύγους, αποκτήσαμε παιδιά και εγγόνια. Είμαστε ακόμα η μια στην ζωή της άλλης.”
14.”Ο αδερφός μου και οι φίλοι του.”
15.Τότε και τώρα.
16.Καλύτεροι φίλοι για 18 χρόνια.
17.Καλύτεροι φίλοι εφοδιάζονται πριν βγούνε.
18.Καλύτεροι φίλοι από την πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο.
19.Καλύτερες φίλες για 38 χρόνια.
20.”Φωτογραφία με τον καλύτερο φίλο μου στα 10α και τα 22α γενέθλιά μου.”
21.Ακόμα φίλοι στα 40.
22.Καλύτερες φίλες εδώ και 50 χρόνια.
23.Καλύτεροι φίλοι για 20 χρόνια. Τότε και τώρα.
24.”Η καλύτερη μου φίλη και εγώ πριν πάμε σε ένα αποκριάτικο πάρτι το 1998 και στον γάμο μου το 2016.”
25.Δέκα χρόνια αργότερα ακόμα καλύτεροι φίλοι.
26.Οι καλύτερες φίλες εδώ και 50 χρόνια!
27.Επτά χρόνια αργότερα και δεν έχει αλλάξει τίποτα!
28.”Η φίλη μου και εγώ το 1990 και το 2017.”
29.Τότε και τώρα.
30.Καλύτεροι φίλοι, 1966-2014.
Ένα συνταρακτικό βίντεο δείχνει γιατί δεν πρέπει να μιλάμε στο κινητό ακόμη και εάν περπατάμε στο δρόμο.
Μια γυναίκα στην Ρωσία που μιλούσε στο κινητό της, επιχείρησε να διασχίσει τον δρόμο – όχι από την διάβαση πεζών αλλά ανάμεσα από σταματημένα αυτοκίνητα.
Απορροφημένη από τη συνομιλία της, δεν κοίταξε αριστερά της και επιχείρησε να περάσει το δρόμο τρέχοντας. Εκείνη την ώρα περνούσε ένα λευκό βαν με ταχύτητα και την παρέσυρε.
Ευτυχώς η γυναίκα δείχνει να τραυματίστηκε ελαφρά αλλά ελάχιστα κλάσματα του δευτερολέπτου νωρίτερα η εξέλιξη θα ήταν πολύ χειρότερη έως και μοιραία.
Δείτε το βίντεο
Το Τζούνο, ένα διαστημικό σκάφος της NASA, έφυγε από τη Γη το 2011, για να φτάσει τον Ιούλιο του 2016 στον πλανήτη Δία. Σκοπός του, να κάνει 12 πλήρεις τροχιές γύρω από το μεγαλύτερο πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος και να καταγράψει την επιφάνειά του. Το αποτέλεσμα; Απλά εντυπωσιακό!
Ο Σιν Ντόραν χρησιμοποίησε τις εικόνες που κατέγραψε το Τζούνο και δημιούργησε ένα υπέροχο βίντεο. Βλέποντάς το, παίρνουμε μια γεύση από το πώς είναι να πετάς πάνω από τον πανέμορφο αυτόν πλανήτη.
Δείτε το εντυπωσιακό βίντεο.
Η τρομοκρατική επίθεση στο Λονδίνο το βράδυ του Σαββάτου δεν αρκούσε για να πανικοβάλει αρκετά τον νεαρό, που άρχισε να τρέχει κρατώντας ένα ποτήρι μπύρα.
Οι Λονδρέζοι βίωσαν άλλο ένα ισχυρό σοκ από τυφλή τρομοκρατική ενέργεια το βράδυ του Σαββάτου (3/6). Μερικοί όμως, όπως φαίνεται, βίωσαν την κατάσταση, έστω υποσυνείδητα, κάπως πιο ψύχραιμα.
Μόλις έγινε αντιληπτή η επίθεση με το βαν, που έπεσε πάνω σε κόσμο, πανικόβλητοι οι θαμώνες των μαγαζιών στην περιοχή άρχισαν να απομακρύνονται από το σημείο. Ο συγκεκριμένος νεαρός δεν πτοήθηκε όμως αρκετά, όπως φαίνεται, για να αφήσει το ποτό του, παίρνοντάς το μαζί του και προσπαθώντας μάλιστα να καθησυχάσει τους διπλανούς του!
Στο twitter έγινε φυσικά αντιληπτός και αποθεώθηκε σε σχόλια για την ψυχραιμία και τη γενναιότητά του.
Δείτε τον στο βίντεο:
There’s an apparent terrorist attack in London and this guy is strolling down the street with his pint. pic.twitter.com/zy74ytgAdq
— Oli (@Oli_Row) 3 Ιουνίου 2017
Όλοι γνωρίζουμε ότι οι πυρηνικές εκρήξεις είναι τρομακτικές και καταστροφικές, αλλά έχετε αναρωτηθεί ποτέ πώς μοιάζει μια πραγματική πυρηνική έκρηξη; Αν ναι, η απάντηση που ψάχνετε βρίσκεται παρακάτω.
Πρόσφατα, η κυβέρνηση των ΗΠΑ έδωσε στη δημοσιότητα υλικό από 750 βίντεο, που δείχνουν πυρηνικές δοκιμές που έγιναν στις ΗΠΑ την περίοδο 1945-1962. Τα πλάνα είναι εξίσου συναρπαστικά και τρομακτικά.
Η ιστορία μας λέει ότι οι πυρηνικές δοκιμές έγιναν από την κυβέρνηση κατά τη διάρκεια της κρίσης των πυραύλων στην Κούβα το 1962. Τα πλάνα καταγράφηκαν με διάφορες κάμερες και από διαφορετικές γωνίες, δείχνοντάς μας πώς μοιάζει η πυρηνική έκρηξη σε περίπου 2.400 καρέ ανά δευτερόλεπτο.
Τώρα, αυτά τα βίντεο έχουν ψηφιοποιηθεί και δοθεί στη δημοσιότητα από τον φυσικό Γκρεγκ Σπριγκς και την ομάδα του στο Εθνικό Εργαστήριο Lawrence Livermore. Χρειάστηκαν 5 χρόνια για να ολοκληρώσουν το πρότζεκτ.
“Οι στόχοι είναι να διαφυλαχθεί το περιεχόμενο των ταινιών πριν χαθεί για πάντα και να παρέχουμε καλύτερα δεδομένα στους επιστήμονες που έπονται της δοκιμαστικής αυτής περιόδου, που χρησιμοποιούν κωδικούς υπολογιστών για να πιστοποιήσουν ότι οι πυρηνικές δυνάμεις των ΗΠΑ παραμένουν ασφαλείς και αποτελεσματικές”, αναφέρει σε δήλωσή του το Εθνικό Εργαστήριο Lawrence Livermore.
Δείτε ένα από τα βίντεο.
Μέχρι τώρα, το Εθνικό Εργαστήριο έχει εντοπίσει περίπου 6.500 βίντεο από τα 10.000 που υπάρχουν. Από αυτά, κατάφεραν να σαρώσουν τα 4.200 και έχουν δοθεί στη δημοσιότητα τα 750.
Τα βίντεο έχουν δημοσιευτεί στο επίσημο κανάλι του Εθνικού Εργαστηρίου στο Youtube.
“Μια από τις επιβραβεύσεις αυτού του πρότζεκτ, είναι ότι τώρα παίρνουμε σωστές και συνεπείς απαντήσεις. Επίσης, έχουμε ανακαλύψει νέα στοιχεία για αυτές τις εκρήξεις που δεν είχαμε ξαναδεί στο παρελθόν. Για παράδειγμα, οι νέες ανακαλύψεις χρησιμοποιούνται τώρα από τους πυρηνικούς ιατροδικαστές”, ανέφερε ο Σπριγκς.
Η ομάδα θέλει να σαρώσει όλα τα βίντεο. Αυτή η διαδικασία προβλέπεται να διαρκέσει περίπου 2 ακόμη χρόνια.
“Είναι πραγματικά απίστευτη η ποσότητα της ενέργειας που απελευθερώνεται. Ελπίζουμε να μη χρειαστεί ποτέ ξανά να χρησιμοποιήσουμε πυρηνικά όπλα. Πιστεύουμε ότι αν δείξουμε πόσο μεγάλη ισχύ έχουν τα πυρηνικά όπλα και πόσο μεγάλες και ανεπανόρθωτες καταστροφές μπορούν να προκαλέσουν, οι άνθρωποι θα είναι πιο διστακτικοί στη χρήση τους'”, ανέφερε ο Σπριγκς.
Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι αν οι άνθρωποι δουν πόσο καταστροφικά είναι τα πυρηνικά όπλα, θα είναι πιο διστακτικοί στη χρήση τους.
Η Γκρέμλιν, ένα όμορφο πίτμπουλ του Κρις και της Μαρίσα Χιούζ, έχασε την όρασή της το περασμένο έτος. Αυτό συνέβη λόγω επιπλοκών μετά από χειρουργική επέμβαση καταρράκτη. Περπατούσε προς τους τοίχους, έχανε το βήμα της και σταμάτησε να παίζει με τον σκύλο Σαμ. Αλλά το δυσκολότερο ήταν να βλέπουν τη Γκρέμλιν να τρομάζει και να πηδά κάθε φορά που κάποιος την πλησίαζε.
Η Μαρίσα αναφέρει: «Ήταν σκληρό να το βλέπουμε και φαινόταν πως ξεκίνησε να κοιμάται πολύ περισσότερο».
Η Γκρέμλιν 3 χρόνια πριν αποκτήσει προβλήματα με την όρασή της
Ο καταρράκτης εμφανίζεται σε ανθρώπους και ζώα όταν το φυσιολογικά διαυγές μέρος του φακού του ματιού γίνεται θολό, καθιστώντας δύσκολη την όραση. Μπορεί να προκληθεί από τα γονίδια, ένα τραύμα ή από διαβήτη. Αν δε θεραπευτεί, συχνά γίνεται επώδυνος ή οδηγεί σε γλαύκωμα και μπορεί να προκαλέσει τύφλωση. Μπορεί να αφαιρεθεί χειρουργικά και η επέμβαση περιλαμβάνει την εμφύτευση τεχνητού φακού στον κερατοειδή χιτώνα.
Όταν επέστρεψαν στο σπίτι μετά την επέμβαση της Γκρέμλιν, οι ιδιοκτήτες παρατήρησαν πως το τετράποδο ταλαιπωρούνταν περισσότερο από όσο περίμεναν. Ενημερώθηκαν στην τοπική κλινική πως δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας, αλλά το πρωί η Γκρέμλιν είχε χάσει την όρασή της στο δεξί μάτι και δεν έβλεπε σχεδόν καθόλου ούτε από το αριστερό. Αργότερα ανακάλυψαν πως είχε δημιουργηθεί υπερβολική πίεση στα οπτικά της νεύρα μετά την επέμβαση.
Οι Χιουζ που κατοικούν στην πολιτεία της Νέας Υόρκης, είναι γνωστοί λόγω της μη κερδοσκοπικής οργάνωσης διάσωσης «The Mr. Mo Project». Λαμβάνουν ασυνήθιστα μέτρα για να σώσουν τις ζωές των μεγάλων ηλικιακά σκύλων, από διάφορα καταφύγια.
Τα γηραιότερα σκυλιά και ειδικά αυτά που έχουν προβλήματα υγείας, αντιμετωπίζουν την ευθανασία, μιας και η φροντίδα τους είναι δαπανηρή και η υιοθεσία τους αρκετά δύσκολη. Η οργάνωση The Mr. Mo Project, παίρνει τα ηλικιωμένα τετράποδα από τα άσυλα της χώρας, τα δίνει σε προσωρινά σπίτια και καλύπτει μέσω δωρεών, όλες τους τις ιατρικές ανάγκες.
Οι Χιουζ, έχουν 9 σκυλιά
Το ζευγάρι ήθελε πολύ να βοηθήσει τη Γκρέμλιν και απευθύνθηκε στην Πέτρα Λάκνερ, μια κτηνίατρο-οφθαλμίατρο που την παρακολουθούσε μετά την αποτυχημένη επέμβαση καταρράκτη. Η γιατρός αναφέρει: «Αναρωτιόμουν τι να κάνω για τη Γκρέμλιν, υπήρχαν πολλοί κίνδυνοι καθώς το μάτι είχε γίνει ασταθές.»
Αν και γνώριζε σχετικά με τους φακούς επαφής που είναι ειδικά κατασκευασμένοι για σκύλους, κόστιζαν 200 δολάρια ο ένας. Η τιμή τους ήταν υψηλή για μια οικογένεια που ήδη έχει αρκετά έξοδα για να φροντίζει 9 σκύλους με ειδικές ανάγκες. Αναζητώντας μια εναλλακτική και πιο οικονομική λύση, μπήκε σε μια ιστοσελίδα για παραγγελίες φακών επαφής ανθρώπων. Υπέβαλε την παραγγελία και περίμενε να φτάσουν. «Δεν είναι πολύ επιστημονικό», αναφέρει και γελάει.
Η ιδιοκτήτρια του τετράποδου προσπαθούσε να μείνει αισιόδοξη και δήλωσε: «Είπα πως θα δοκιμάσω τα πάντα για να βελτιώσω την ποιότητα της ζωής της. Είχα πολλές απορίες, αλλά πριν πάρω απάντηση, οι φακοί χρησιμοποιήθηκαν στη Γκρέμλιν και εγώ βρέθηκα στην αναμονή του νοσοκομείου Ρεφεραλ.»
Η γιατρός Λάκνερ θυμάται: «Νομίζω πως όλοι δακρύσαμε όταν μας κοίταξε η Γκρέμλιν, σαν να έβγαινε από όνειρο. Ακόμη ανατριχιάζω.»
Σήμερα το χαριτωμένο τετράποδο μπορεί να μετακινηθεί χωρίς προβλήματα
Η ιδιοκτήτρια αναφέρει: «Δεδομένου ότι φοράει τους φακούς, δεν υπάρχει πρόβλημα πια όταν κάποιος βρίσκεται δίπλα της. Περπατάει κανονικά και βρίσκει τα πράγματά της μόνη της.»
Οι φακοί επαφής έχουν χρησιμοποιηθεί σε κατοικίδια ζώα εδώ και χρόνια. Η απόφαση της κτηνιάτρου να επιλέξει ανθρώπινους φακούς για τον σκύλο, έκανε τη διαφορά για τους ιδιοκτήτες που ξοδεύουν τα χρήματά τους για να διασώσουν και άλλα ζώα. Οι φακοί της Γκρέμλιν κοστίζουν μόλις 20 δολάρια το κουτί.
Η Μαρίσα Χιουζ αναφέρει: «Δεν είναι εύκολο να της βάλουμε τους φακούς. Χρειάζονται 2 άτομα για να τα καταφέρουμε.»
Οι ιδιοκτήτες της Γκρέμλιν, προσπαθούν να της βάλουν τους φακούς επαφής.
Η Πάμελα Γκέιλ Μαλχότρα και ο σύζυγός της Ανίλ Μαλχότρα, έχουν στην ιδιοκτησία τους το καταφύγιο Sai, το μοναδικό ιδιωτικό καταφύγιο άγριας ζωής στην Ινδία και αναδασώνουν και προστατεύουν την άγρια ζωή από το 1991. Σήμερα, το καταφύγιο Sai έχει πάνω από 300 στρέμματα άγριας φύσης και φιλοξενεί πάνω από 200 είδη φυτών και ζώων που απειλούνται με εξαφάνιση, όπως ασιατικούς ελέφαντες και τίγρεις Βεγγάλης.
“Όταν πρωτοήρθαμε εδώ, τα περισσότερα από τα εδάφη που μας πούλησαν ήταν εγκαταλελειμμένα. Εγκαταλελειμμένα χωράφια ρυζιού, καφέ και κάρδαμου. Κάναμε μεγάλη αποψίλωση. Χρειάστηκε πολλή φροντίδα, ενέργεια και χρόνο για να το επαναφέρουμε”, ανέφερε η Πάμελα.
Το καταφύγιο βρίσκεται στην κομητεία Κοντάγκου της Ινδίας, η οποία έχει υποστεί μεγάλη μείωση των δασών – από 86% το 1970, έφτασε στο 16% σήμερα. Η Πάμελα εξήγησε ότι αυτό έχει καταστροφικές συνέπειες για τις βροχοπτώσεις και την παροχή νερού, όχι μόνο στην περιοχή, αλλά και σε όλη τη Νότια Ινδία.
“Και οι δυο νιώθουμε μια τεράστια χαρά, όταν περπατάμε μέσα στο ιερό. Δεν έχω ξανανιώσει τόσο μεγάλη χαρά από οτιδήποτε άλλο έχω κάνει στη ζωή μου”, ανέφερε η Πάμελα.
Η περιοχή Κοντάγκου στη Νότια Ινδία, υποφέρει από μεγάλη αποψίλωση των δασών.
Αλλά η Πάμελα Γκέιλ Μαλχότρα και ο άντρας της Ανίλ Μαλχότρα, αποφάσισαν να αγωνιστούν.
Έτσι, το ζευγάρι αποφάσισε να ιδρύσει το καταφύγιο Sai το 1991.
Από τότε αναδασώνουν και επεκτείνουν το καταφύγιο. Τώρα, καλύπτει 300 στρέμματα άγριας φύσης.
Η περιοχή φιλοξενεί πάνω από 200 είδη φυτών και ζώων που κινδυνεύουν με εξαφάνιση, όπως ασιατικούς ελέφαντες.
“Όταν πρωτοήρθαμε εδώ, τα περισσότερα από τα εδάφη που μας πούλησαν ήταν εγκαταλελειμμένα.”
“Εγκαταλελειμμένα χωράφια ρυζιού, καφέ και κάρδαμου.”
“Χρειάστηκε πολλή φροντίδα, ενέργεια και χρόνο για να το επαναφέρουμε.”
“Θυμάμαι ότι όταν περπατούσα στο δάσος, δεν άκουγα τίποτα άλλο πέρα από τον ήχο των ποδιών μου.”
“Τώρα, το μέρος είναι ζωντανό και έχει ήχους.”
Η Πάμελα ελπίζει ότι το δάσος θα συνεχίσει να είναι προστατευμένο και να επεκτείνεται.
“Και οι δυο νιώθουμε μια τεράστια χαρά, όταν περπατάμε μέσα στο ιερό.”
“Δεν έχω ξανανιώσει τόσο μεγάλη χαρά από οτιδήποτε άλλο έχω κάνει στη ζωή μου.”
Δείτε το βίντεο που ακολουθεί.
Από τον Μιχάλη Καλούπη
18.475.
Αυτός ήταν ο μαγικός αριθμός μου.
Διάβασμα, βενζίνες για τα ιδιαίτερα, ασκήσεις, κόντρα φροντιστήρια, λεφτά από δω, λεφτά από κει, Γαλλικά και Αγγλικά, βοηθήματα – οι δικοί μου από τη σκοπιά τους μου προσέφεραν όσα μπορούσαν για να έχω ένα μέλλον «καλύτερο από το δικό τους» όπως μου λέγανε και θα τους σέβομαι πάντα γι’αυτό, αλλά στο τέλος όλου αυτού του ταξιδιού είχα απομείνει με ένα χαρτάκι που αποτύπωνε τον ακατανόητο αυτό αριθμό.
18.475.
Μόρια λέει.
Ήταν το επικυρωμένο προϊόν μίας πορείας 12 ετών στην σχολική εκπαίδευση, ένας αριθμός που θαρρείς πως περιέκλειε όλο το είναι μου, όλη την προοπτική μου, όλη τη γνώση μου, ήταν το δεύτερο γενετικό μου αποτύπωμα, το DNA της εκπαιδευτικής μου απόδοσης, το εισιτήριο για την ενήλικη ζωή μου.
Μα εγώ ένιωθα σαν ένα αριθμημένο κομμάτι κρέας, ένα ζώο έτοιμο για σφαγή και το κίτρινο ταμπελάκι που κρεμόταν από το αυτί μου έλεγε 18.475, έτσι απλά για να με ξεχωρίζουν.
Τι διάολο είναι αυτά τα μόρια κανείς δε κατάλαβε ποτέ, μα για να προχωράς στη ζωή σου, λέει, τα χρειάζεσαι. Είναι τα μαγικά εφόδια που σε βοηθάνε να ανέβεις βαθμίδες και μισθολογικά τσεκ.
Κι εμείς έπρεπε να τα μαζέψουμε χωρίς να ξέρουμε καν τι είναι και γιατί, καταλαβαίνεις παράνοια;
Επειδή το εκπαιδευτικό σύστημα είναι έτσι στημένο ώστε να προσομοιώνει τον τρόπο ζωής που η εποχή θέλει να επιβάλλει: το αέναο κυνήγι του «παραπάνω». Ίσως αιτία, ίσως και αποτέλεσμα του υπερ-καταναλωτισμού της περιόδου, δε μπορώ να πω με σιγουριά.
Αυτό που μένει αποτυπωμένο κάτω από το σαθρό οικοδόμημα της τεχνοκρατικής γνώσης που λάβαμε στα σχολεία εκτός του «περισσότερο», είναι το ζύγι κι ο διαχωρισμός των ανθρώπων ανάλογα με την ποσότητα εξισώσεων και ολοκληρωμάτων που μπορεί να λύσει κάποιος στις 3 ώρες της εξέτασης ή αναλόγως με το πόσο καλά έχει απομνημονεύσει τα γεγονότα του Α’ παγκοσμίου πολέμου. Ήδη από το σχολείο οι μαθητές ήταν χωρισμένοι σε «δυνατότερους» και «ασθενέστερους», ακόμα κι αν δε στο έλεγαν το ένιωθες και η αντιμετώπιση των δεύτερων κυρίως ήταν ντροπιαστική.
Σε αυτά τα θέματα το σχολείο λειτουργεί σαν μικρογραφία της κοινωνίας: οι ισχυροί είναι σημαντικότεροι από τους αδύναμους και τους διαχωρίζουμε. Λες και οι αδύναμοι μαθητές που δεν είχαν την ίδια προοπτική του «να μεγαλουργήσουν» σε κάποια σχολή ήταν κατώτεροι, λες και δεν είχαν άλλο τρόπο για να γίνουν χρήσιμοι άνθρωποι στην κοινωνία.
Να βγάλεις πολλά μόρια και έτσι θα θεωρείσαι ένας καλύτερος άνθρωπος, με περισσότερες γνώσεις, περισσότερη παιδεία, περισσότερο περισσότερο περισσότερο, αυτό είπε η κοινωνία.
Μπρος, αποστήθιση και πράξεις με χαρτί και μολύβι, επειδή θα γίνεις επιστήμονας και δε θα έχεις πρόσβαση σε βιβλιοθήκες αριθμομηχανές και ίντερνετ(;) – ζήτω το 1950.
Μηχανικός υπολογιστών στο Πολυτεχνείο της Πάτρας ήταν η επιλογή που έλαχε σε μένα.
Ακόμα μέχρι και σήμερα δε ξέρω γιατί κι αυτό φάνηκε όταν αποχώρησα μετά από 2 χρόνια γεμάτα αριθμούς και συνδεσμολογίες, πράγματα που ποτέ δε μου άρεσαν και ποτέ δε τα θέλησα, ήταν όμως αρκετά τα μόρια για να πιάσω μια «καλή σχολή» όπως έλεγε ο περίγυρος μου και έτσι λύγισα υπό το βάρος της κοινωνικής πίεσης και της εφηβικής αμάθειας και προς θεού, κανείς δε μου έβαλε μαχαίρι στο λαιμό, δική μου ήταν κατά κύριο λόγο η απόφαση, μονάχα λιγάκι νοθευμένη.
Δε νοιάστηκε όμως να με συμβουλεύσει κανείς πως πέραν της αποκατάστασης, για να τελειώσεις και να γίνεις αποδοτικός στον εκάστοτε τομέα πρέπει να σ’αρέσει κιόλας, μα αυτό δεν ήταν καν άξιο αναφοράς. Εδώ που μεγάλωσα εγώ θεωρείται από πάμπολλους δεδομένο πως θα κάνεις ότι κάνεις με το ζόρι για να βγάζεις λεφτά κι αυτό είναι ότι πιο φυσιολογικό. Η δουλειά πρέπει να είναι αγγαρεία, αλλιώς δεν είναι σωστή δουλειά.
Στο μυαλό του μέσου Έλληνα δεν υπάρχει το ”μου αρέσει η δουλειά μου και την επέλεξα από μόνος μου και την κάνω και με όρεξη”. Συνήθως φυσιολογικό θεωρείται το να καταλήγεις κάπου μετά από διαδοχικές κόντρες και αυξομειώσεις των βάσεων, ότι κάτσει, δε βαριέσαι.
Φεύγοντας από το πολυτεχνείο είπα να σώσω ότι σώζεται, να γίνω δάσκαλος -που ήταν εξαρχής η δεύτερη επιλογή μου- και να αλληλεπιδρώ με παιδικά μυαλά αντί για καλώδια. Τώρα καλώς, κακός, θα δείξει ο χρόνος, δε ξέρω.
Πιο ανθρώπινος όμως σίγουρα. Αυτό ήταν που με τράβηξε. Τουλάχιστον στη δεύτερη σχολή μου είχα ένα κίνητρο και μια επιλογή δική μου. Για τη μουσική που ήταν ανέκαθεν η μεγάλη αγάπη μου ούτε λόγος : «η μουσική δεν είναι δουλειά» έλεγαν όλοι.
Μέχρι τη στιγμή που έκανα το μηχανογραφικό μου δεν ήξερα τι ήθελα από αυτό ή τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου. Το πνεύμα μέσα στο σώμα μας φίλε μου, δεν τρέφεται μονάχα από αρχαιοελληνική γραμματική, ούτε από μιγαδικούς αριθμούς. Το σχολείο δε σου αφήνει περιθώρια να καλλιεργήσεις την ανθρώπινη πτυχή του χαρακτήρα σου, κι αν δεν αντιδράσεις μέχρι να φτάσεις να τελειώσεις και τις σπουδές σου, είσαι πια ένα αναίσθητο γρανάζι της μηχανής, με συγκεκριμένο ρόλο, συγκεκριμένο σύστημα πεποιθήσεων και προκαθορισμένη πορεία.
Δεν είχα χρόνο να το σκεφτώ και μη γελάς, είναι πολύ σπουδαίο πράγμα το να αφιερώσεις μία περίοδο ώστε να ακούσεις τη μέσα σου φωνή και να δεις τι στο καλό θες από τη ζωή σου · κι αν πέσεις έξω, πάλι δικιά σου είναι η απόφαση δικιά σου και η ευθύνη, καταλαβαίνεις;
Στο περιβόητο μηχανογραφικό μπαίνεις στο τρυπάκι του : τόσα μόρια μάζεψα, αυτές τις σχολές πιάνω, ας διαλέξω κάτι από αυτά, όσο πιο ψηλά, τόσο καλύτερα. Είναι λίγοι εκείνοι που ξέρουν πραγματικά τι είναι αυτό που θέλουν να κάνουν και πόσο μάλλον λιγότεροι εκείνοι που έχουν την στήριξη για να ακολουθήσουν μία πιο ανορθόδοξη πορεία, μακρυά από επιστήμες με τη συμβατική έννοια, αριθμούς και γραμματισμούς, αυτών που η φύση είναι πιο ελεύθερη, δημιουργική και ρομαντική.
Κανείς δε κάθεται να συζητήσει με το παιδί και να του πει «έλα δω ρε μπαγασάκο, καλά τα κατάφερες μέχρι τώρα αλλά τούτη η ριμάδα η ζωή δικιά σου είναι. Μη περιμένεις από μένα να σου πω τι να κάνεις.
Τι σε ευχαριστεί εσένα; Τι έχεις ανάγκη να κάνεις;
Τι θα θελες να κάνεις για να είσαι χαρούμενος;».
Χαρούμενος.
Αυτή η φαινομενικά ασήμαντη λέξη που δεν έπεσε ποτέ στο τραπέζι σαν παράμετρος, σαν συντελεστής στην απόφαση που θα πάρεις.
Η καλύτερη συμβουλή που έχεις να δώσεις αυτή θα ήταν και δε θα πέσεις έξω.
Γιατί αν η κοσμοθεωρία κάποιου παραλληλίζεται με την απόκτηση ενός πτυχίου και κάποιας πορείας μέσα σε μία επιστήμη, αυτό είναι κάτι που το νιώθει καθένας σαν έμφυτη ανάγκη και θα το κάνει από μόνος του.
Από την άλλη, αν το βλέπει σαν αγγαρεία σου λέω, το πτυχίο είναι το τελευταίο πράγμα που θα του χρειαστεί για να είναι χαρούμενος, για να είναι χρήσιμος άνθρωπος.
Ξέρει καθένας μέσα του τι θέλει να κάνει, αρκεί να τον αφήσουμε.
Σταματήστε να πνίγετε τα παιδιά!
Σε κάθε χώρα ένας ταξιδιώτης μπορεί να παρατηρήσει πολλά παράξενα πράγματα, που είναι μέρος της καθημερινής ζωής της εκάστοτε χώρας.
Δείτε παρακάτω 18 εντυπωσιακά πράγματα που συμβαίνουν στη Νότια Κορέα. Απ’ ό,τι φαίνεται, μπορούμε να μάθουμε πολλά από αυτούς.
Στο δρόμο πουλάνε φρούτα σε ξυλάκια, ως δροσιστικό σνακ για τις ζεστές μέρες…
…και γλυκοπατάτα ως γρήγορο σνακ!
Τα δέντρα έχουν πάνω τους σακούλες με λίπασμα!
Υπάρχουν παντού μυστηριώδη αντικείμενα και περίεργα αγάλματα.
Τα παιδιά μεταφέρονται με μεγάλα αμαξίδια, στα οποία παίζουν και κοιμούνται. Είναι πιο ελαφριά και πιο βολικά από τα καροτσάκια.
Ο μελλοντικός σύζυγος επιλέγεται με βάση την ομάδα αίματος.
Οι άνθρωποι προτιμούν τουαλέτες με τηλεχειριστήρια, μασάζ, φωτισμό και μουσική!
Έχουν θερμαινόμενα δάπεδα, αντί για καλοριφέρ. Τα παιδιά και οι γάτες λατρεύουν να παίζουν και να κοιμούνται σε αυτά.
Υπάρχουν δρόμοι που τραγουδούν, ώστε να μην πιάνει ο ύπνος τους οδηγούς.
Οι άντρες χρησιμοποιούν τακτικά καλλυντικά, ώστε η επιδερμίδα και τα μαλλιά τους να μοιάζουν πάντα τέλεια.
Όλα τα καφέ και τα εστιατόρια έχουν ντελίβερι και τα McDonald’s δεν αποτελούν εξαίρεση.
Στο μετρό της Σεούλ υπάρχει το πρώτο σούπερ μάρκετ του κόσμου, που μπορείτε να αγοράσετε προϊόντα σκανάροντας την εικόνα με το κινητό σας.
Υπάρχουν καπέλα με μεγάλες και διαφανείς οροφές, για την προστασία από τον ήλιο.
Το πιο συνηθισμένο δώρο για τα 16α γενέθλια, είναι η βλεφαροπλαστική για να κάνει την εμφάνιση πιο φιλική.
Το Soju είναι ένα τοπικό αλκοολούχο ποτό, που συχνά αναμειγνύεται με μπύρα σε ειδικά ποτήρια.
Ενήλικες και παιδιά πίνουν γάλα στο μεσημεριανό. Επίσης, τους αρέσει το γιαούρτι, το κεφίρ και τα μιλκσέικ.
Το κίμτσι είναι ένα παραδοσιακό πιάτο με λάχανο, προς τιμήν του οποίου δημιουργήθηκε ένα ολόκληρο μουσείο λαχανικών.
Όταν βγάζουν φωτογραφίες, αντί για “τυρί” λένε “κίμτσι”.