Η καλή όραση και η ικανότητα της συγκέντρωσης είναι δυο από τα στοιχεία που χρειάζονται για να βρείτε όλα τα κρυφά αντικείμενα στις φωτογραφίες που ακολουθούν.
Πολλές από αυτές τις φωτογραφίες τις έχουμε δει ανά καιρούς ως ξεχωριστά κουίζ που κέρδισαν τις εντυπώσεις των χρηστών του διαδικτύου και έκαναν μεγάλη απήχηση.
Δείτε καλά τις φωτογραφίες και γράψετε στα σχόλια πόσες βρήκατε με επιτυχία και δεν κοιτάξατε την λύση.
Ένα νέο μουσείο αφιερωμένο στις προηγμένες τεχνολογικές εφευρέσεις των αρχαίων Ελλήνων και πιο συγκεκριμένα στο πολύτιμο έργο του επιστήμονα Αρχιμήδη, λειτουργεί στην Αρχαία Ολυμπία και εντυπωσιάζει παρουσιάζοντας την τεχνολογική πρωτοπορία των προγόνων μας.
Πρόκειται για πενήντα απίστευτες εφευρέσεις της αρχαίας Ελλάδας που έχουν πλήρως ανακατασκευαστεί και καλύπτουν μια περίοδο από το 2000 π.Χ. μέχρι το τέλος του αρχαίου ελληνικού κόσμου. Ανάμεσά τους είναι η «Βίδα» του Αρχιμήδη , το «Ρομπότ-Υπηρέτης» του Φίλωνα, το «Αυτόματο Θέατρο» του Ήρωνος, αρχαίες πολεμικές μηχανές και φυσικά ο «υπολογιστής των Αντικυθήρων».
Δείτε τις πέντε πιο εντυπωσιακές εφευρέσεις που φιλοξενούνται στην έκθεση και τις ιστορίες τους.
Το «Ρομπότ – Υπηρέτης» του Φίλωνα
Φίλων ο «Βυζάντιος», επίσης γνωστός ως «Φίλων ο Μηχανικός». Υπήρξε σπουδαίος μαθηματικός και μηχανικός, ο οποίος έζησε κατά το δεύτερο μισό του του 3ου αιώνα π.Χ. Ανάμεσα στις πολλές εφευρέσεις του, ήταν ένα ανθρωπόμορφο ρομπότ, που εκτελούσε χρέη υπηρέτη.
Το ρομπότ κρατούσε μια κανάτα κρασιού στο δεξί του χέρι προκειμένου ο επισκέπτης να τοποθετεί ένα κύπελλο στην παλάμη του αριστερού του χεριού με αποτέλεσμα να χύνεται το κρασί και στη συνέχεια το νερό αν ήταν επιθυμητό.
Το ρομπότ ήταν αποτέλεσμα μιας πολύπλοκης κατασκευής από δεξαμενές, σωλήνες, σωλήνες αέρα και στριφογυριστών ελατηρίων τα οποία αλληλεπιδρούν με τις αλλαγές του βάρους και την πίεση του αέρα. Το αποτέλεσμα αυτού του περίπλοκου σχεδίου ήταν το «Ρομπότ – Υπηρέτης» του Φίλωνα.
Η «Βίδα ή Κοχλίας » του Αρχιμήδη.
Αρχιμήδης ο Συρακούσιος (287 π.Χ – 212 π.Χ). Αρχαίος Έλληνας μαθηματικός, φυσικός, μηχανικός, εφευρέτης και αστρονόμος. Παρά το γεγονός ότι ελάχιστες λεπτομέρειες της ζωής του έγιναν γνωστές, ο ίδιος θεωρείται ως ένας από τους κορυφαίους επιστήμονες στην αρχαιότητα. Ένα μεγάλο μέρος του έργου του Αρχιμήδη στη Μηχανική, προέκυψε από την εκπλήρωση των αναγκών της προσωπικής του κατοικίας στις Συρακούσες.
Ο βασιλιάς Ιέρων ο Β΄ή τυραννικός ανέθεσε στον Αρχιμήδη να σχεδιάσει ένα πλοίο τεραστίων διαστάσεων γνωστό ως «Συρακουσία». Ο βασιλιάς ήθελε να το χρησιμοποιήσει για τη μεταφορά τουλάχιστον 600 ατόμων, σε πολυτελή ταξίδια, μεταφέροντας εφόδια αλλά και ως πολεμικό ναυτικό πλοίο.
Στο «Συρακουσία» υπήρχε ακόμα γυμναστήριο και ένας ναός αφιερωμένος στη θεά Αφροδίτη. Δεδομένου ότι σε ένα τέτοιο πλοίο θα εισέρρεαν σημαντικές ποσότητες νερού, η «βίδα» ή «κοχλίας» του Αρχιμήδη θα βοηθούσε στην απορρόφηση των υδάτων.
Η συσκευή περιείχε έναν περιστρεφόμενο κοχλία ο οποίος γυρνούσε χειροκίνητα , σε σχήμα λεπίδας μέσα σε έναν κύλινδρο. Η συγκεκριμένη συσκευή χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα για την άντληση υγρών και στερεών σε μορφή κόκκων όπως ο άνθρακας και το σιτάρι.
Το περιστρεφόμενο «Αυτόματο Θέατρο» του Ήρωνα.
Ήρων ο Αλεξανδρεύς (10-70 μ.Χ.). Ήταν Έλληνας μαθηματικός και μηχανικός, ο οποίος θεωρείται από τους μεγαλύτερους πειραματιστές της αρχαιότητας. Μια από τις πιο καλλιτεχνικές του δημιουργίες ήταν ένα «αυτόματο θέατρο», η οποία θεωρείται η πρώτη «ρομποτική».
Μέσα από τη συγκεκριμένη συσκευή παρουσίασε το έργο «Ναύπλιος», μια τραγική ιστορία που διαδραματίζεται την περίοδο μετά τον Τρωικό πόλεμο.
Το «αυτόματο θέατρο» ήταν μια κατασκευή που έφτανε το 1,5 μέτρο ύψος που έμοιαζε με ναό, διακοσμημένο με αγαλματίδια θεοτήτων και κινούταν βάσει μιας επιτυχημένης αλληλουχίας κινητήριων συστημάτων από σχοινιά και κόμπους που λειτουργούσαν με έναν περιστρεφόμενο οδοντωτό τροχό.
Το «Νύχι» ή «Σιδερένιο Χέρι» του Αρχιμήδη.
Το «Νύχι» του Αρχιμήδη είναι ένα όπλο που λέγεται ότι είχε σχεδιαστεί για να υπερασπιστεί την πόλη των Συρακουσών. Επίσης γνωστό ως «Σιδερένιο Χέρι» αποτελείται από τον βραχίονα ενός γερανού που καταλήγει σε έναν μεταλλικό γάντζο.
Σε κάθε επίθεση γινόταν ταλάντευση του βραχίονα προς τα επάνω με αποτέλεσμα την εκτόπιση του πλοίου έξω από το νερό .
Πίνακας με το «Νύχι» του Αρχιμήδη από τον Giulio Parigi που έπειτα ονομάστηκε το «Σιδερένιο Χέρι» κυριολεκτικά.
Υπήρξαν σύγχρονα πειράματα για τον χρηστικό σκοπό της συσκευής, μέχρι το 2005 που η το τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ «Superweapons of the Ancient World» κατασκεύασε μια εκδοχή της και κατέληξε ότι επρόκειτο για μια λειτουργική συσκευή.
Οι «Φλεγόμενοι Καθρέφτες» του Αρχιμήδη.
Τον 2ο αιώνα μ.Χ ο αρχαίος Λουκιανός γράφει ότι κατά την διάρκεια της πολιορκίας των Συρακουσών, ο Αρχιμήδης κατέστρεψε τα εχθρικά πλοία με την φωτιά. Αιώνες αργότερα ο Ανθέμιος ο Τραλλιανός αναφέρει το φλεγόμενο γυαλί ως όπλο του Αρχιμήδη.
Η συσκευή, που είναι γνωστή και ως οι «Ακτίνες Φωτός» του Αρχιμήδη χρησιμοποιήθηκε για να συγκεντρώσει το ηλιακό φως στα επερχόμενα πλοία, με αποτέλεσμα αυτά να παίρνουν φωτιά. Ύστερα από μεγάλη αμφισβήτηση έχει καταγραφεί πως η συγκεκριμένη εφεύρεση έχει κατασκευαστεί από γυαλισμένες μπρούντζινες ή χάλκινες ασπίδες, οι οποίες λειτουργούσαν ως καθρέφτες που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ώστε να συγκεντρώσουν το ηλιακό φως στα πλοία.
Ένα τεστ της ακτίνας φωτός του Αρχιμήδη έγινε το 1973 από τον Έλληνα επιστήμονα Ιωάννη Σακκά. Το πείραμα έλαβε χώρα στη ναυτική βάση του Σκαραμαγκά έξω από την Αθήνα.
Για αυτή τη περίπτωση χρησιμοποιήθηκαν 70 καθρέπτες, ο καθένας με χάλκινη επίστρωση και μέγεθος περίπου στα 1,5 επί 1m. Οι καθρέπτες στράφηκαν σε ένα ομοίωμα από κόντρα πλακέ ενός Ρωμαϊκού πολεμικού πλοίου, το οποίο βρισκόταν σε απόσταση κοντά στα 50m.
Όταν οι καθρέπτες σημάδεψαν με ακρίβεια το πλοίο, αυτό έπιασε φωτιά μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Το πλοίο από κόντρα πλακέ ήταν επιστρωμένο με βαφή πίσσας, η οποία μπορεί να βοήθησε στην ανάφλεξη. Η επίστρωση με βαφή πίσσας ήταν κοινότοπη στα πλοία την κλασσική εποχή.
Πηγές: Kostas Kotsanas, MXT
Στη θέση ενός αστέγου για δέκα λεπτά μπήκε, ο Νικήτας Κανάκης, πρόεδρος των Γιατρών του Κόσμου. Κι όμως αυτά τα μόλις δέκα λεπτά έγιναν αιώνας.
Η ανάρτηση του Νικήτα Κανάκη στο facebook:
Είχα να τον δώ κάμποσο καιρό. Κατά καιρούς περνούσε από τη δουλειά να μου πει μια καλημέρα. Πάνε τώρα δυό χρόνια που είχαμε γνωριστεί στον υπνωτήριο των αστέγων. Βρήκε καταφύγιο κάποια κρύα βράδια για λίγο. Προτιμούσε όπως έλεγε την ησυχία και την μοναξιά. Τον είχα βοηθήσει να βρει μια παλιά υπόγεια αποθήκη. Του αρκούσε. Μάθαινα πως περνούσε από το πολυιατρείο κατά καιρούς για φάρμακα. Ποτέ του δεν ζήτησε τίποτα παραπάνω. Ούτε τον άκουσα να γκρινιάξει για τίποτα
Ήξερα πως πουλούσε μικροπράγματα στο δρόμο. Ούτε μια μέρα δεν είχε μείνει που να μην βγει με την πραμάτεια του. Γύρω στα εξήντα αν και έδειχνε μεγαλύτερος. Ζόρικο πράγμα ο δρόμος.
Κουβεντιάζαμε κάμποσο καπνίζοντας παρέα. Είχε μια φυσική παλαιομοδίτικη ευγένεια και ένα χιούμορ με αυτοσαρκασμό. Δεν έδειχνε να έχει καμιά σχέση με τον κόσμο του δρόμου και ας είχε μείνει καιρό έξω.
Είχα καταφέρει να μάθω πολύ λίγα πράγματα για τη ζωή του. Ήταν φανερό πως απέφευγε να μιλήσει για τα περασμένα. Ποιος ξέρει? Καμιά φορά οι αναμνήσεις είναι σαν τα πολύτιμα κοσμήματα που θές να τα κρατάς από τα αδιάκριτο μάτια του κόσμου. Δεν είχα ρωτήσει ποτέ περισσότερα. Τι σημασία είχε άλλωστε? Και ποιος είμαι εγώ που θα κρίνω. Ούτε παπάς ούτε δικαστής. Αν κάποιος παραπέφτει απλά απλώνεις το χέρι .
Τον συνάντησα τυχαία σήμερα χαμηλά στο κέντρο της Αθήνας προς το μοναστηράκι. Τον αναγνώρισα πριν με δει. Κοντοστάθηκα λίγο πριν του μιλήσω. Με αναγνώρισε αμέσως και έδειξε να χαίρεται πολύ. Έριξα μια κρυφή ματιά στο εμπόρευμα. Στημένο πάνω σε ένα χαρτόκουτο, λίγα στυλό, μολύβια, αναπτήρες, πλαστικές θήκες για διπλώματα. Λίγα πράγματα. Πολύ λίγα. Πολύ πιο λίγα από την άλλη φορά που τον είχα δει. Θα τραβάει ζόρια σκέφτηκα. Κατάλαβε το βλέμμα μου αστραπιαία. Χαμογελώντας πικρά μου είπε « δύσκολη εποχές για τις επιχειρήσεις. Έλλειψη ρευστότητας, τα capital control…” Γέλασα και έφυγε η αμηχανία.
«Να κεράσω καφέ. Πρώτη φορά και στο μαγαζί. Εδώ δίπλα θα πεταχτώ δυό λεπτά θα κάνω…». Δεν είπα όχι αν και ήξερα ότι θα τον δυσκόλευε. Οι άνθρωποι στον δρόμο έχουν την δική τους, έστω και πληγωμένη, αξιοπρέπεια. Και το να σε κεράσουν είναι είναι η δική τους μικρή νίκη. Αν θέλεις να σε σέβονται πρέπει να τους σέβεσαι.
«Μόνο αν δεν πειράζει μπορείς να κάτσεις λίγο με τα πράγματα μέχρι να έρθω» Ξεπέρασα την αμηχανία και την ντροπή του κάνοντας πλάκα. «Έγινε, ότι πουλήσω όμως μισά-μισά»
Πάντα πίστευα πως για να καταλάβεις κάτι πρέπει να το ζήσεις. Στρώθηκα στο πεζούλι πίσω από το χαρτόκουτο.
Τα δέκα λεπτά που έκανε μου φάνηκαν αιώνας. Τρόμαξα , δεν το κρύβω. Οι περαστικοί από εκεί χαμηλά στο ύψος των ποδιών τους δείχνουν ένας κόσμος εχθρικός άγριος αφιλόξενος. Κατάλαβα τι σημαίνει αόρατος άνθρωπος. Να περνάν να σε κοιτάν και να μην σε βλέπουν. Σαν να μην υπάρχεις.
Σαν τρέιλερ πέρασαν από το μυαλό σκηνές από ένα φανταστικό προσεχώς. Αν τα πράγματα στράβωναν και μένα στη ζωή πως θα επιβίωνα. Τι κάνεις όταν οι δρόμοι αδειάζουν και εσύ μένεις πίσω μόνος σου? Πως άραγε περνάει η νύχτα αν δεν έχεις κάπου να κρυφτείς? Και τι μπορεί να ελπίζεις.
Χάρηκα που γύρισε. Με είδε συννεφιασμένο. Προσπάθησε αμήχανα να δικαιολογηθεί που άργησε. Φοβήθηκε μάλλον πως τσαντίστηκα που με άφησε μόνο του. Που να ήξερε…
‘Έστριψε τσιγάρο και μου δώσε. Έκανα λίγο πιο κει και καθίσαμε μαζί στο πεζούλι πίσω από το χαρτόκουτο. Τα Σάββατα που κατεβαίνω μόνος μου για βιβλία ελάχιστα με απασχολεί πως δείχνω. Έτσι και αλλιώς εμείς οι χοντροί το καλοκαίρι έχουμε τα μαύρα μας τα χάλια. Τώρα που το σκέφτομαι ταίριαζα στον ρόλο μια χαρά. Ιδρωμένος αξούριστος κακοσουλούπωτος και απεριποίητος με ένα παλιοτζίν αθλητικά μπλουζάκι ξεχειλωμένο και μια παλιόσακα στο ώμο. Ντεμέκ. «Παπαδόπουλος και υιός. Εισαγωγαί…» του είπα και βάλαμε τα γέλια. Χαλάρωσα.
Όπως καθόμασταν πέρασε ένας κυριούλης που έσερνε ένα πιτσιρικά, εμφανώς βαριεστημένο. Μας έριξε μια περιφρονητική ματιά και είπε στον μικρό.
«Τα βλέπεις που στα λέω. Αυτά γίνονται αν δεν ακούς τον πατέρα σου και δε διαβάζεις. Έτσι θα καταντήσεις…»
Ο φίλος μου γύρισε πολύ σοβαρά και με κοίταξε. « Για σένα το είπε…» Ξεκαρδιστήκαμε και οι δύο. Ένα γέλιο λυτρωτικό.
Σηκώθηκα να φύγω. « Ρε συ, ξέμεινα από αναπτήρες στο σπίτι. Που να τρέχω στα περίπτερα. Θα αγοράσω από σένα. Και κοίτα μην με φορτώσεις ψιλά. Έχει τρυπήσει και η τσέπη…». Δούλευε στο δρόμο δεν ήταν ζητιάνος. Ήταν η σειρά μου να ανταποδώσω. Κατάλαβε και δε διαμαρτυρήθηκα. Μου έβαλε τους αναπτήρες σε ένα νάιλον σακουλάκι. «Α, και ένα μολύβι. Προσφορά της επιχείρησης στην εκλεκτή πελατεία της…» Σφίξαμε τα χέρια πριν απομακρυνθώ.
Τώρα που τα ξανασκέφτομαι στην ησυχία –και την ασφάλεια- του κήπου μου και τα μοιράζομαι μαζί σας θυμήθηκα έτσι χωρίς λόγο ένα στίχο του Αργύρη Χιόνη
«…Πατάτε με σεβασμό την άσφαλτο. Από κάτω της υπάρχουν πέτρες πού ονειρεύονται κήπους…»
Καλό ξημέρωμα…
Η ανάρτηση:
Μέσα στο φλιτζάνι η Κούλα Αγαγιώτου διαβάζει στην κινηματογραφική Ευδοκία (που ακριβώς πριν από 44 χρόνια έπαιρνε το βραβείο των Cineclubs στις Κάννες), Μαρία Βασιλείου, τη μοίρα: «Στρατός. Κι εδώ είναι ο Σταυρός. Φυλάξου απ’ τον Σταυρό».
Ο φακός ζουμάρει στον πάτο του φλιτζανιού και ξεκινούν οι πρώτες νότες μιας εισαγωγής που όλοι μπορούν να αναγνωρίσουν. Επόμενο πλάνο, ο Σταυρός. Η σκιά ενός άντρα που στο σκηνικό μιας συνοικιακής ταβέρνας, χορεύει ζεϊμπέκικο, το θρυλικότερο ζεϊμπέκικο της ιστορίας, το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας.
Πίσω του κρύβονται ιστορίες, μικρές και μεγάλες, συναρπαστικές και παθιασμένες.
Ιστορίες για το τραγούδι που γράφτηκε πάνω στο χορό και παίχτηκε με έναν παλιό, ρεμπέτικο, επίμονα ξεκούρδιστο τζουρά. Ιστορίες για τους πρωταγωνιστές, που επιλέχτηκαν σχεδόν από το δρόμο για να απεικονίσουν την έμπνευση μιας μουσικής αναγνωρίσιμης στις πρώτες δύο νότες.
Ιστορίες για τον χορό που ξεκίνησε από την καθοδήγηση ενός σκηνοθέτη που έψελνε ψιθυριστά («Σήμερον κρεμάται επί ξύλου») στη διάρκεια των γυρισμάτων για να δημιουργήσει την ατμόσφαιρα που ήθελε. Ιστορίες για τη μουσική, που δεν χρειαζόταν στίχους για να αρθρώσει φωνή.
Σταυρός, η σκιά ενός άντρα που χορεύει ζεϊμπέκικο. Το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας αρχίζει.
Σκηνή από την ταινία Ευδοκία του 1971
Η σκηνή που ενέπνευσε τις νότες
Όταν σήμερα λέμε “Το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας”, εννοούμε το ορχηστρικό κομμάτι του Μάνου Λοΐζου, μια μουσική που σχεδόν μισό αιώνα τώρα έχει αγγίξει τις καρδιές γενεών Ελλήνων, έχει παιχτεί από αμέτρητα χέρια κι έχει εκφράσει το πάθος, το βάσανο και τη μαγκιά του ζεϊμπέκικου.
Το για πολλούς κορυφαίο ζεϊμπέκικο της ιστορίας γράφτηκε από τον Λοΐζο πάνω στο υλικό της ταινίας “Ευδοκία” που του έδωσε ο σκηνοθέτης της, Αλέξης Δαμιανός. Πάνω στη σκηνή μιας συνοικιακής ταβέρνας, όπου ένας φαντάρος σηκώνεται και χορεύει ζεϊμπέκικο με πάθος, θράσος και θρησκευτική ευλάβεια, κοιτώντας στα μάτια την όμορφη Ευδοκία. Εκείνη, αν και συνοδεύεται από τρεις βλοσυρούς άντρες, παρασύρεται στον ρυθμό του, χτυπάει παλαμάκια, τον κοιτάει αχόρταγα και μονολογεί γελώντας για το πάθος που αναπόφευκτα έρχεται “Παναγιά μου, Παναγιά μου”.
Ο Λοΐζος, ο οποίος είχε γράψει ξανά μουσική για ταινίες, είδε το υλικό από τα γυρίσματα, που κράτησαν δύο μέρες και περιείχαν πολλές λήψεις του σκηνικού, των χορού του φαντάρου, του γέλιου της Ευδοκίας, ώστε να βάζουν τον θεατή μέσα στην ταβέρνα. Στα γυρίσματα, ο χορός είχε γίνει πάνω σε ένα τραγούδι του Μάρκου Βαμβακάρη. Η διαδεδομένη εκδοχή λέει πως ήταν το “Τα ματοκλάδα σου λάμπουν”. Ο Γιώργος Κουτούζης, πρωταγωνιστής της σκηνής ως φαντάρος, έχει πει σε συνέντευξή του πως ήταν “Η άτακτη”.
Πάνω σε αυτή τη σκηνή, ο Λοΐζος γράφει “Το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας”. Οι νότες του ακούγονται πρώτη φορά στο σπίτι του συνθέτη, παρουσία του σκηνοθέτη Αλέξη Δαμιανού, με τον παλιό ρεμπέτη Γιώργο Μουφλουζέλη να παίζει τζουρά. Τον ίδιο τζουρά ζητά αργότερα ο Λοΐζος για να παίξει στην ηχογράφηση του κομματιού. Όπως έχει πει ο Θανάσης Πολυκανδριώτης, ο Λοΐζος επέμενε να παίξει με αυτόν, αν και ξεκουρδιζόταν στις πρώτες νότες. Τελικά η σύνθεση ηχογραφείται κομμάτι κομμάτι ώστε να πάρει κι ο ξεκούρδιστος τζουράς τη θέση του σε αυτήν.
Στη συμμετοχή της στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης εκείνη τη χρονιά (1971), η ταινία δεν παίρνει το βραβείο μουσικής που πάει στο “Εκείνο το καλοκαίρι”.
Ο Λοΐζος, όμως, περιλαμβάνει το τραγούδι με νέα ενορχήστρωση στο δίσκο «Να ‘χαμε τι να ‘χαμε» (1972) και το «Ζεϊμπέκικο» αρχίζει να «αυτονομείται» από την ταινία και να παίρνει τη θέση του στα πάλκα και στους νταλκάδες στις καρδιές.
Το κομμάτι μένει χωρίς στίχους, αν και όπως έχει διηγηθεί ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, ο Λοΐζος του ζήτησε να γράψει, όμως εκείνος ακούγοντας τη μουσική αρνήθηκε. Δεν τους χρειαζόταν του είπε. Μιλάει μόνη της.
Κατά τη διάρκεια της μουσικής στην ταινία, πάντως, ακούγεται η φωνή και το γέλιο της Ελένης Ροδά, η οποία ντούμπλαρε την πρωταγωνίστρια Μαρία Βασιλείου, γιατί τα ελληνικά της δεν ήταν καλά
Η ιεροτελεστία του χορού
Ο χορός του φαντάρου ήταν μια “ιεροτελεστία” όπως την έχει χαρακτηρίσει ο Γιώργος Κουτούζης. Ο Αλέξης Δαμιανός, του φώναζε διαρκώς: “Ψηλά το κεφάλι, τα χέρια ανοιχτά. Μόλις πήγαινα να σκύψω ή να κοιτάξω κάτω, μου φώναζε ψηλά το κεφάλι, κοίτα τα μάτια της Ευδοκίας τίποτε άλλο…”.
Ο σκηνοθέτης Λάκης Παπαστάθης, βοηθός του Δαμιανού εκείνη την εποχή στο βιβλίο του «Οταν ο Δαμιανός γύριζε την «Ευδοκία» γράφει για τη σκηνή εκείνη:
“Ο τρόπος που χορεύεται από τον Λοχία το ζεϊμπέκικο αποκαλύπτει και την άποψη του Δαμιανού γι’ αυτό το χορό. Είναι χορός – ερωτικό κάλεσμα και ταυτοχρόνως χορός πολεμικός, επιθετικός προς όποιον τολμήσει να σταματήσει, να εμποδίσει την ερωτική ένωση.
Οι μισές κινήσεις είναι πατήματα γερά στο έδαφος σαν να δίνει σήμα ο χορευτής στον Αδη, στους νεκρούς, πως αυτός συνεχίζει την πορεία της ζωής, την αρχετυπική ένωση με το θηλυκό. Οι άλλες μισές κινήσεις είναι άγριο τίναγμα του κεφαλιού ψηλά και βλέμμα που καρφώνει τον αντίπαλο, αποφασισμένο για όλα».
Οι πρωταγωνιστές ενός ζεϊμπέκικου θρασύ σαν έρωτα
Ο Δαμιανός δεν ήθελε επαγγελματίες ηθοποιούς για τους πρώτους ρόλους του. Επέλεξε τον “λοχία”, συναντώντας τον σε έναν καβγά στο δρόμο στην Ερυθραία. Ο Γιώργος Κουτούζης τότε δούλευε σε οικοδομή, αρχικά ήταν επιφυλακτικός, όμως ο Δαμιανός τον έπεισε.
Η Ευδοκία, Μαρία Βασιλείου εντοπίστηκε σε ένα φωτογραφικό άλμπουμ στο Λονδίνο από τον Δαμιανό και τη γυναίκα του.
Η 20χρονη μεγαλωμένη στο Λονδίνο Κύπρια, κόρη φτωχής πολυμελούς οικογένειας άφησε την Αγγλία κι ήρθε στην Ελλάδα για να γίνει η Ευδοκία, κεντρική ηρωίδα της ταινίας που το 1985 ψηφίστηκε ως η καλύτερη ελληνική ταινία όλων των εποχών.
Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της που κράτησαν ένα χρόνο, και οι δύο έμεναν στο σπίτι του Δαμιανού στην Εκάλη, όπου μπορούσαν να κάνουν διαρκώς μαθήματα και πρόβες.
Οι αληθινές ιστορίες των πρωταγωνιστών
Κανένας από τους δύο πρωταγωνιστές δεν έκανε καριέρα ως ηθοποιός, ο καθένας για διαφορετικούς λόγους.
Ο Γιώργος Κουτούζης δεν ξαναγύρισε άλλη ταινία ύστερα από συνειδητή του επιλογή. Μετά το γύρισμα της Ευδοκίας, έφυγε στα καράβια και, όταν γύρισε συνέχισε να εργάζεται στην Ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος και να μένει στο Κερατσίνι, επιλέγοντας να χορεύει όποτε ο ίδιος ήθελε, για πάρτη του, όπως είχε πει (“Espresso”) η γυναίκα του Σοφία.
Η Μαρία Βασιλείου, έπαιξε σε δύο ταινίες του Ομηρου Ευστρατιάδη («Παιδιά των λουλουδιών», «Ερωτισμός και Πάθος») και στον «Θίασο» του Θόδωρου Αγγελόπουλου (1975). Κι ύστερα έφυγε για το Λονδίνο (ακολουθώντας τον έρωτα), όπου πλέχτηκε ένας μύθος γύρω της μέχρι που το 1989 -σε ηλικία 39 ετών- πέθανε από καρκίνο.
Σύμφωνα με όσα είπε για εκείνη ο θρυλικός μουσικός των ’70s, Σωτήρης Κοματσιούλης στη Lifo πριν από ένα χρόνο, αυτός ήταν ο άνθρωπος, τον οποίο ακολούθησε με το Magic Bus για το Λονδίνο, όπου παντρεύτηκαν κι έζησαν δύο χρόνια μαζί.
Στη συνέχεια της ζωής της απέκτησε ένα κοριτσάκι, αλλά η ασθένεια τη χτύπησε για σχεδόν μια δεκαετία πριν την οδηγήσει στον θάνατο.
Αυτή ήταν η ιστορία της σκηνής και των πρωταγωνιστών του ζεϊμπέκικου που έχει κάτι από Σταύρωση, που χορεύεται με τα χέρια ανοιχτά και το κεφάλι ψηλά, που δεν χρειάζεται στίχους γιατί μπορεί να μιλήσει. Του γνωστού από τις πρώτες νότες ζεϊμπέκικου της Ευδοκίας.
Το σίδερο είναι μόνο για σιδέρωμα, σωστά;
Όχι! Γιατί να χρησιμοποιείται το σίδερο μόνο για μία δουλειά, όταν μπορείτε να το αξιοποιήσετε με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους; Στο βίντεο που ακολουθεί, θα μπορέσετε να δείτε 7 διαφορετικές χρήσεις για το σίδερό σας.
Ένα μάλιστα από αυτά σχετίζεται με την επιδιόρθωση των ξύλινων επιφανειών. Μην το χάσετε!
Τα βλέμματα όλων κάθε χρόνο είναι στραμμένα σε ένα βιβλίο. Όχι γιατί κρατά σε αγωνία τους αναγνώστες για το τέλος του, αλλά για το περίεργο περιεχόμενο του. Ένα βιβλίο χωρίς σύνορα αφού άνθρωποι από κάθε γωνιά του πλανήτη προσπαθούν να καταφέρουν κάτι μοναδικό και να ξεχωρίσουν.
Το βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες εκτός από τα κλασσικά ρεκόρ όπως ο πιο ψηλός άνδρας στον κόσμο, οι πιο ηλικιωμένες δίδυμες αδελφές κ.α., έχει να επιδείξει και περίεργα κατορθώματα.
Δείτε μερικά από αυτά
Ο Etibar Elchiyev κατάφερε να κατακτήσει μια θέση στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες τον Δεκέμβριο του 2011. Το ρεκόρ του σπάνιο και περίεργο αφού μέχρι σήμερα κανείς δεν έχει δώσει εξήγηση για το πως τα κατάφερε. Στην φωτογραφία απεικονίζεται να έχει συγκεντρώσει πάνω στο σώμα του 50 μεταλλικά κουτάλια. Ο άνθρωπος μαγνήτης όπως χαρακτηρίστηκε τότε με αυτό τον τρόπο είδε το όνομα του να μπαίνει στη λίστα των ρεκόρ Γκίνες.
Το σκάκι αποτελεί σίγουρα αγαπημένο χόμπι για πολλούς κι αν δυσκολεύεστε να κερδίσετε έναν και μοναδικό αντίπαλο θα μείνετε άναυδοι με το ρεκόρ του Alik Gershon. Ο ισραηλινός μάστερ στο σκάκι κατάφερε να μπει στο βιβλίο Γκίνες παίζοντας με 525 αντιπάλους σε μια μέρα! Το γεγονός έλαβε χώρα στο Τελ Αβίβ στις 21 Οκτωβρίου του 2010 όπου στην ταυτόχρονη παρτίδα μετά από 18 ώρες και 30 λεπτά κατάφερε να κερδίσει μόνο σε… 454 παιχνίδια.
Για τους λάτρεις του σούσι το συγκεκριμένο ρεκόρ σίγουρα θα σας καταπλήξει. Στις 18 Ιανουαρίου του 2014 στο Χονγκ Κονγκ περισσότεροι από 100 σεφ πήραν μέρος στη δημιουργία του μεγαλύτερου μωσαϊκού με σούσι. Με 20.000 κομμάτια από την γνωστή ωμή ασιατική νοστιμιά οι συμμετέχοντες κάλυψαν μια έκταση που έφτανε σχεδόν τα 37 τετραγωνικά μέτρα. Συγκεκριμένα χρησιμοποιήθηκαν 20, 647 κομμάτια σούσι.
Θα μπορούσε να αποτελεί το όνειρο κάθε γυναίκας. Πρόκειται για την μεγαλύτερη βαλίτσα στον κόσμο και μάλιστα με τη βούλα αφού κατέχει μια θέση στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες. Η παρουσίαση της έγινε στο 100ο κινεζικό Export Commodities Fair στο Guangzhou στις 15 Οκτωβρίου 2006. Η συγκεκριμένη βαλίτσα με 175 εκ. μήκος, 115 εκ. πλάτος και 46 εκ. βάθος και κατασκευάστηκε από την εταιρεία Shanghai Newest Luggage Co. Ltd στην Σαγκάη.
Τι κι αν οι περισσότεροι από εμάς δεν καταφέρνουμε να ισορροπήσουμε ούτε ένα. Ο Brian Spots κατάφερε να ισορροπήσει όχι ένα ούτε δύο αλλά 439 αυγά. Με πολύ υπομονή αλλά και μεγάλη εξάσκηση κατάφερε και εκείνος να εξασφαλίσει μια θέση παγκοσμίως με ένα περίεργο ρεκόρ.
Η μεγαλύτερη συλλογή παπουτσιών στον κόσμο, δεν ανήκει σε γυναίκα. Αυτό κι αν είναι είδηση. Κι όμως αποτελεί πραγματικότητα και μάλιστα καταγεγραμμένη. Πρόκειται όμως για αθλητικά παπούτσια και μάλιστα συγκεκριμένης εταιρείας. Ο Jordy Geller από τη Νέβαδα των Ηνωμένων Πολιτειών είναι εκείνος που έχει στην κατοχή του την μεγαλύτερη συλλογή των συγκεκριμένων αθλητικών παπουτσιών. Μέχρι τον Μάιο του 2012 είχε καταφέρει να αγοράσει, κυρίως μέσω eBay με έκπτωση 2.388 ξεχωριστά ζευγάρια αθλητικά παπούτσια.
Πολύ υπομονή και μερικούς τόνους τζελ χρειάσθηκε ο ιάπωνας σχεδιαστής μόδας Kazuhiro Watanabe για να δει το όνομα του στο περίφημο βιβλίο των ρεκόρ. Το 2013 η μοϊκάνα στο κεφάλι του έφθανε το 1 μέτρο και 30 εκατοστά ύψος. Όπως είχε δηλώσει τότε ο 40χρονος σχεδιαστής χρειάσθηκε 15 χρόνια για το κατόρθωμα του.
Δεν θα μπορούσε να αξιοποιηθεί σε κάποιο παιχνίδι, μπόρεσε όμως και χάρισε ένα παγκόσμιο και ταυτόχρονα περίεργο ρεκόρ Γκίνες. Ο λόγος για την λαστιχένια μπάλα από καουτσούκ που ζυγίζει 2 τόνους και 88 γραμμάρια
Το μεγαλύτερο πούρο δεν θα μπορούσε παρά να το έχει κατασκευάσει ένας Κουβανός. Πρόκειται για τον Jose Castelar Cairo ο οποίος είχε βάλει στόχο να καταρρίψει το προηγούμενο ρεκόρ το οποίο ήταν 45,38 μέτρα. Έτσι δημιούργησε το δικό του που έφθασε τα 81,8 μέτρα και φυσικά χάρισε και σε εκείνον μια θέση στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες. Ενδεχομένως να το καπνίζει ακόμα.
Προφανώς οι Τούρκοι παραγωγοί αυγών δεν σκέφτηκαν την χοληστερίνη αλλά την δόξα. Έτσι αποφάσισαν να φτιάξουν την μεγαλύτερη ομελέτα στο κόσμο. Για να την φτιάξουν συμμετείχαν 65 μάγειρες, οι οποίοι χρησιμοποίησαν 110.010 αυγά και 432 λίτρα λάδι. Εκείνο όμως που την έκανε να καταγραφεί ως η μεγαλύτερη του κόσμου ήταν το βάρος της μιας και ζύγιζε 6 τόνους, ενώ η αμέσως προηγούμενη ζύγιζε περίπου 3,5 τόνους. Όσο για το ποιος την έφαγε; Δεν έγινε γνωστό αλλά σίγουρα θα χρειάστηκαν πολλοί.
Όλες οι ατάκες που διαβάζουμε στο facebook κάθε μέρα με τα χιλιάδες μου αρέσει και κοινοποιήσεις αλλά και καυστικά σχόλια προέρχονται όλες από τους χρήστες του twitter.
Για αυτό δεν πρέπει να ξεχνάμε και το ελληνικό twitter και να του αποδίδουμε τα εύσημα για το original έξυπνο χιούμορ και σάτιρα που καθημερινά οι Έλληνες χρήστες του μας προσφέρουν και οι ελληνικές σελίδες στο facebook τα αναπαράγουν.
Αυτές τις ατάκες τις παίρνουν μεγάλες ελληνικές σελίδες στο facebook και τις αναδημοσιεύουν με ένα ωραίο φόντο και γραμματοσειρά και τις κοινοποιούν στο facebook ώστε να τις δούμε και οι χρήστες που facebook που συνήθως δεν μπαίνουν στο twitter.
Εμείς κάθε εβδομάδα συλλέγουμε της καλύτερες από αυτές σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία που συλλέγουμε από σελίδες του facebook.
Ας δούμε ποιες ήταν οι πιο «διάσημες ατάκες» στο facebook την τελευταία εβδομάδα που μας πέρασε που πραγματικά ήταν άκρως καυτή… (1-10 Ιουλίου)
Αναρωτηθήκατε ποτέ πώς μεταφέρονται τα αεροπλάνα;
Το Airbus Beluga, γνωστό και ως A300-600ST Super Transporter είναι τόσο μεγάλο που έχει την δυνατότητα να μεταφέρει άλλα αεροσκάφη ή μεγάλα κομμάτια αεροσκαφών σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη! Αρκεί βέβαια να υπάρχει διάδρομος προσγείωσης που να μπορεί να το υποστηρίξει!
Μπορούμε να πούμε ότι έχουμε μείνει με ανοιχτό το στόμα. Αυτό το αεροσκάφος – που παραδόξως μοιάζει με φάλαινα – είναι ένας αφανής ήρωας!
Η αγάπη των Ιαπώνων για την απλότητα είναι φημισμένη. Αν το καλοσκεφτεί κανείς, με τόσους σεισμούς και καταστροφές, είναι λογικό να θέλεις να έχεις λίγα πράγματα στην κατοχή σου. Υπάρχει όμως και μια βαθύτερη ψυχολογική βάση στην ιδέα του μινιμαλισμού.
“Όσο λιγότερα χρήματα και χρόνο ξοδεύεις για την απόκτηση όλων αυτών των άχρηστων πραγμάτων, τόση περισσότερη τάξη έχεις στο σπίτι σου αλλά και στις σκέψεις σου.”
Έχει μια βάση, σωστά; Δείτε λοιπόν πώς μοιάζουν τα σπίτια των Ιαπώνων μινιμαλιστών. Φυσικά δεν γίνεται να είναι όλα τα σπίτια ίδια, αλλά απλά αποκτάμε μια ιδέα.
Πολλοί επιλέγουν να μην έχουν κρεβάτι, αλλά ένα άνετο στρώμα στο πάτωμα.
Εικόνες: © REUTERS / Thomas Peter
Τι κάνατε συνήθως όταν ήσασταν 14 ετών; Μάλλον ανησυχούσατε ως μαθητές στο γυμνάσιο και αγχωνόσασταν για τα δύσκολα μαθήματα και το ποιους νέους φίλους θα κάνετε. Μετά το σχολείο, ίσως περνούσατε το χρόνο σας διαβάζοντας ή κάνοντας αθλήματα και πρόβες με συγκροτήματα. Αυτή είναι μια αρκετά κανονική ρουτίνα για ένα μέσο παιδί 14 ετών, με λίγες ή πολλές εξωσχολικές δραστηριότητες.
Όμως η Sofie Dossi δεν είναι μια συνηθισμένη νεαρή έφηβη. Καθώς πηγαίνει σχολείο και κάνει τα μαθήματά της, κάνει και κάτι εντελώς έξω από τα συνηθισμένα στον ελεύθερο χρόνο της.
Μόλις είδαμε το βίντεό της στο διαδίκτυο, παρατηρήσαμε την φλόγα που έχει μέσα της. Όταν έμαθαν οι γονείς της για το νέο της ενδιαφέρον, έγιναν απίστευτα υποστηρικτικοί. Ο πατέρας της την βοήθησε ακόμη και να φτιάξει τη βάση για να εξασκηθεί και να παρουσιάσει το καθόλου συνηθισμένο της χόμπι.
Καθώς περπάτησε στη σκηνή της εκπομπής «Αμερική Έχεις Ταλέντο» και είπε στους κριτές τι επρόκειτο να κάνει για αυτούς, έμειναν έκπληκτοι που κάποια τόσο νέα θα ήταν ικανή να κάνει κάτι τέτοιο. Μόλις όμως η 14χρονη ξεκίνησε την παρουσίαση, κατάλαβαν πως είναι κιόλας μια επαγγελματίας.
Στη συνέχεια, της δόθηκε ένα βέλος και ένα τόξο με ένα μεγάλο στόχο στην μια πλευρά της σκηνής. Οι κριτές τρομοκρατήθηκαν όταν το στόχευσε αλλά όχι για το λόγο που φαντάζεστε. Πρόκειται για μια σοβαρά ταλαντούχα νεαρή κοπέλα.
Δείτε παρακάτω το εκπληκτικό βίντεο με την εμφάνιση της Sofie και θα σας εντυπωσιάσει.