Το θέμα είναι πως τον χειμώνα τον αγαπώ, το κακό που μας έχει βρει τα τελευταία χρόνια με την επέλαση του χιονιά και το ότι αυτή συμπίπτει με αιμομιξίες, οίκους, περίπλοκες πλεξούδες και παράξενα ονόματα, δε μπορώ να κατανοήσω. Η μόνη σχέση που έχω/είχα με το Game of Thrones, ήταν στα είκοσί μου, όταν τα είχα με έναν τύπο που έμοιαζε στον Καλ Ντρόγκο. Κι αυτό το έμαθα επειδή μου το είπαν – γενικά καμία γνώση αυτού του κειμένου δεν έχει αποκτηθεί επειδή παρακολούθησα έστω και ένα λεπτό από κάποιο επεισόδιο GoT.

Δεν είμαι από τους ανθρώπους που δεν θα δουν/ αγοράσουν/ διαβάσουν κάτι, επειδή το κάνουν όλοι, σαν αντίδραση, απλά έχω αναπτύξει, ας πούμε, ένα πεδίο ενδιαφερόντων το οποίο δεν συμπεριλαμβάνει σαπουνόπερες εποχής, πολέμους και σκοτωμούς και περισσότερους από 4-5 βασικούς ήρωες – αφού έχω τεράστιο θέμα με τα ονόματα (δεν είναι τυχαίο το ότι δεν τελείωσα ποτέ το 100 Χρόνια Μοναξιά) – εξωγήινους και μεταφυσικά πράγματα, ενώ παράλληλα είμαι πάρα πολύ κακή στα γενεαλογικά δέντρα. Ας μην είμαι επιεικής, είμαι φρικτή με το να θυμάμαι ποιος είναι τι ποιανού, εκτός αν έχουν πρώτου βαθμού συγγένεια με μένα.

Αν δεν έχεις ήδη καταλάβει τι προσπαθώ να πω τόση ώρα, είναι ότι ουδέποτε είχα κάποια ιδιαίτερη κάψα για την Καλίσι, τη Σάνσα, τον Τζον Σνόου, τη Γκαλάντριελ και τα άλλα παιδιά, τα οποία φανατίζουν τους γύρω μου σε τέτοιο βαθμό, ώστε να διακόψουν το πολύτιμο 8ωρο του ύπνου τους, στις 4 το πρωί προκειμένου να δουν το νέο επεισόδιο Game of Thrones. Ή να φτάσουν πολύ κοντά στη (μηνύσιμη) βία, όταν κάποιος ετοιμάζεται να τους κάνει spoiler.

Αυτό από μόνο του, δεν είναι τόσο απλό, όσο το έχω παρουσιάσει ως τώρα. Σε μια πραγματικότητα που -εικάζω- περισσότερο από το 50 τοις εκατό των ανθρώπων που συναναστρέφομαι ή θα συναναστραφώ στο μέλλον, προσκυνούν στους βωμούς με τα εικόσημα του GoT, η ζωή μπορεί να γίνει πολύ δύσκολη, ακόμα και στα πιο απλά. Κι εγώ να μην έχω τα εφόδια, τις γνώσεις, να μην έχω αφιερώσει τις εργατοώρες ώστε να μπορέσω να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις των Λάνιστερς (εκλάμψεις είναι όλα αυτά τα ονόματα που λέω, δεν έχω ιδέα για τι πράγμα μιλάω).

1. Ένα απλό scroll στην αρχική σελίδα στο Facebook

Eκεί που άλλοτε έβρισκα την ανάπαυλα και ικανοποιούσα την ανάγκη μου για ένα διάλειμμα από τη δουλειά, το scroll στο FB τις ημέρες που παίζει το GoT, με κάνει να αναρωτιέμαι αν έχω γυρίσει τη γλώσσα στα φιλιππινέζικα ή αυτή των ξωτικών. Όλα τα status αφορούν στις εξελίξεις της τάδε σεζόν της σειράς, εγώ δεν μπορώ να συμμετέχω πουθενά, εκτός αν κάνω απλά την τρελή και ποστάρω ροζ φλαμίνγκο, ή memes με τον Ντάνο, αλλά και πάλι θα νιώθω σαν τον τύπο που υπάρχει σε κάθε θεατρική παράσταση και χειροκροτάει μόνος του χωρίς κανείς να ακολουθεί. Το GoT σε εξαναγκάζει σε απομόνωση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

2. Ένας καφές/ποτό/φαγητό με φίλους

Δεν έχει να κάνει με το αν σε αγαπούν οι φίλοι σου και αν νιώθουν ότι πρέπει οπωσδήποτε να είσαι ενεργή σε όλες τις συζητήσεις. Οι άνθρωποι είναι άρρωστοι, αν βγουν και δεν συζητήσουν τις εξελίξεις, θα ανεβάσουν πυρετό. Το να βρεθώ με την παρέα μου και να μην υπάρξει ένας που θα ρίξει την ατάκα “Είδες το τελευταίο GoT;” είναι μια περίπτωση που απαιτεί πλανητικές μετακινήσεις, συμπαντικές συγκυρίες και διακοπή χρηματοδότησης του ΗΒΟ. Είναι εκείνα τα λεπτά, που πρέπει να βγάλεις από το μανίκι σου έναν άσο του επιπέδου “Έκανα τρίο με τον πρώην μου και την κοπέλα του”, για να καταφέρεις να κερδίσεις την προσοχή τους. Και ποια θέλει να κάνει τρίο με τον πρώην της και την κοπέλα του διάολε; To GoT σε σπρώχνει να γυρίσεις στον πρώην σου.

 3. Στο ραντεβού

Κανονίζεις να βγεις πρώτο ραντεβού και από την αρχή φαίνεται ότι δεν έχεις βρει το άλλο σου μισό, οπότε οι κουβέντες αναγκαστικά θα κινηθούν γύρω από φοβερά ενδιαφέροντα ζητήματα όπως η δουλειά, το σχολείο, η οικογένεια και η εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης. Δε βαριέσαι, δυο ωρίτσες από τις οποίες βγήκες ακόμα πιο έμπειρη πάνω στο πώς να διαχειρίζεσαι εκατόν είκοσι λεπτά συνύπαρξης με έναν άνθρωπο που δεν ταιριάζεις. Όλα καλά, μέχρι τη στιγμή που θα σε ρωτήσει “GoT βλέπεις;”. Θα πεις “όχι, μωρέ” και στο ορκίζομαι, όσο χαριτωμένη, γλυκούλα, σέξι κι αν είναι η γκριμάτσα – φωνή που θα συνοδεύσει το “οχιμωρέ” σου, θα κάνει σαν να του είπες ότι θες αύριο να κυοφορείς το παιδί του, ή ότι θα σου άρεσε να σου δώσει το τηλέφωνο της μαμάς του για να μάθεις αν βάζει πρώτα τον κιμά και μετά το τυρί στα μακαρόνια. Το GoT έχει κλείσει σπίτια, ή δεν τα άφησε να ανοίξουν ποτέ. Να το ξέρεις.

4. Στη δουλειά

Έχουν κάνει κουίζ, έχουν κάνει αφιερώματα, countdown θανάτων, ειδήσεις, spoilers, συνεντεύξεις για σεξουαλικές σκηνές, καμπάνιες, opinions, βλέπουν βιντέακια και σοκάρονται, ή γελάνε ή κάνουν πηγαδάκια και συζητούν τις εξελίξεις κι εγώ περνάω δίπλα τους (ή δίπλα από τα εν λόγω θέματα), κάνω “λυπημένο κάτω χείλος” και συζητώ με τον εαυτό μου τα περί ύπαρξης και αξίας της ζωής όταν δεν μπορείς να αφομοιωθείς με τη μάζα. Μετά με πιάνουν τα της διαφορετικότητας, βάζω τα ακουστικά μου και ηρεμώ, αλλά εντάξει: Το GoT προωθεί την αποστασιοποίηση στον εργασιακό χώρο. Και τη μοναξιά. Για να μην αναφερθώ στο ότι ξενυχτάνε για να δούνε τα επεισόδια και έρχονται στα γραφεία σαν ζόμπι και δε μπορούν να δουλέψουν κι έτσι εσύ σαν καλή συνάδελφος πρέπει να τους ξεκουράσεις και λίγο που είναι τόσο κουρασμένοι. Το GoT συντελεί και στο να κάνουμε υπερωρίες επειδή δεν το παρακολουθούμε.

5. Στα αστεία

Αν ανήκεις σε αυτή τη (φανταστική) μερίδα ανθρώπων που εκτιμούν ένα αστείο λογοπαίγνιο και θεωρούν ιδιοφυείς τους ανθρώπους που επιχειρούν και πετυχαίνουν σε αυτού του είδους το χιούμορ, τότε θα ξέρεις πόσο εκμηδενιστικό είναι να κάνουν τέτοια αστεία και να μη μπορείς να τα καταλάβεις. Γιατί όταν η πρώτη ύλη είναι ονόματα ανθρώπων και πραγμάτων από μια σειρά που δεν παρακολουθείς και ξαφνικά όλοι γίνονται πάρα πολύ κουλ, δημιουργώντας αστεία από το Game of Thrones, και τα δικά σου αστεία δεν είναι και τόσο “trending”, τι σου μένει σε αυτή τη ζωή; Να δεις Γεωργία Βασιλειάδου για να γελάσεις. Το GoT θα εξαφανίσει μακροπρόθεσμα το χιούμορ. Ο κόσμος δε θα γελάει πια.

6. Στην ψυχική μου υγεία

Έχεις προσέξει πώς αντιδρούν όλοι αν δεν δείξεις έκπληξη με την όποια σημαντική εξέλιξη στην πλοκή του GoT;

Η αδιαφορία ή η αδράνεια όταν σου ανακοινωθεί κάτι τόσο τερατώδες όπως ο θάνατος του Τζον Σνόου, διώκεται ποινικά, ψυχολογικά και σε ακολουθεί για καιρό, όπως οι Ερινύες τον Ιούδα, αφού είναι εσχάτη προδοσία και άξιο χλευασμού το να μην παρακολουθείς τα δρώμενα στο Γουέστερος.

Όλη η αυτή η συνθήκη, καλλιεργεί συμπεριφορές εκφοβισμού (bullying), οι οποίες ωθούν το θύμα (εμένα δηλαδή), στην απομόνωση, την αποξένωση, τη μειωμένη αυτοπεποίθηση, και στο να αναρωτιέμαι αν τελικά αξίζω εφόσον έχω επιλέξει να μην παρακολουθώ GoT. To GoT, αποδεδειγμένα, σπρώχνει τον κόσμο στα ντιβάνια των ψυχολόγων.