Σάββατο, Ιουλίου 12 2025
Blog Σελίδα 12103

Στην Ισλανδία τα Χριστούγεννα κάνουν δώρα μόνο βιβλία.

0

Oι λάτρεις του βιβλίου θα ζηλέψουν σίγουρα αυτή την υπέροχη χριστουγεννιάτικη παράδοση στην Ισλανδία, καθώς αυτή τη μέρα του χρόνου οι οικογένειες και οι φίλοι συνηθίζουν να κάνουν δώρα βιβλία ο ένας στον άλλον και να περνούν τη νύχτα με διάβασμα.

c52c9afa30ff561c9ce8e9258227d0d1

npr

Το έθιμο αυτό (Jolabokaflod) είναι τόσο βαθιά ριζωμένο στην κουλτούρα τους, που κάθε χρόνο τέτοια εποχή, τα σπίτια πλημμυρίζουν βιβλία. Δεν είναι τυχαίο ότι στην Ισλανδία, τα περισσότερα βιβλία πωλούνται μεταξύ Σεπτεμβρίου και Δεκεμβρίου και αυτό περιγράφεται ως ραχοκοκαλιά της εκδοτικής βιομηχανίας.

3780f3cc20aa7d13229ec70a20552df6

treehugger

Μία ξεχωριστή αναφορά αξίζει να γίνει στο μικρό νησί με μόλις 329.000 κατοίκους το όποιο έχει μία ιδιαίτερη λογοτεχνική αύρα.

Σύμφωνα με άρθρο του BBC, η χώρα έχεις τους περισσότερους συγγραφείς, τα περισσότερα βιβλία που έχουν εκδοθεί και περισσότερα βιβλία διαβάζονται από ότι οπουδήποτε αλλού στον κόσμο. Ένας στους 10 Ισλανδούς θα δημοσιεύσει κάποια στιγμή στη ζωή του ένα βιβλίο.

791de1d9256fdcbf7476c68b75f11816

Ένα ακόμα ιδιαίτερο γνώρισμα της σχέσης των ισλανδών με το βιβλίο, είναι η αξία που αποδίδεται στο χαρτί, αφού τα e – books δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλή. Ένας ιδιοκτήτης βιβλιοπωλείου ανέφερε ότι το βιβλίο είναι ένα τεράστιο δώρο για τη χώρα.

Ο συνδυασμός των γιορτών με ένα καλό βιβλίο είναι σίγουρα μία πολύ ελκυστική πρόταση για αυτούς που το αγαπάνε πολύ.

[icelandwritersretreat] [koutipandoras]

Να φοβάσαι τον ώριμο και ήρεμο άνθρωπο

0

από την Χαρά Βλαχοδήμου

Μέσα στο πλήθος, ξεχωρίζει. Είναι αυτός που περπατάει με σιγουριά, δε προκαλεί με την εμφάνιση του αλλά η παρουσία του γίνεται αισθητή. Δεν τον βλέπεις, τον νιώθεις. Είναι αυτός που δεν κάνει θόρυβο στις παρέες, συχνά είναι λιγομίλητος με ένα βαθύ, εξονυχιστικό βλέμμα.

Ξέρει ότι τον κοιτάς αλλά δεν τον νοιάζει. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι η ουσία, όχι το τι θα πουν οι άλλοι. Κοιτάει πρώτα μέσα του και μετά «αγγίζει» τους ανθρώπους.

Έχει αγαπήσει και έχει αγαπηθεί. Ξέρει να μετατρέπει τον πόνο σε όπλο και να προχωράει μπροστά στηριζόμενος στις δικές του πλάτες. Δε φοβάται γιατί γνωρίζει πλέον πως όλα έχουν ένα τίμημα.

Αν έχεις τύχη και τον γνωρίσεις , θα είσαι σίγουρος πως έχεις βρει τον επίγειο άγγελο σου. Θα είναι ο ίδιος που θα σου δώσει φτερά για να πετάξεις και λόγο για να γυρίσεις πίσω. Ήρεμος, σιωπηλός, η γνώση του δεν έχει ανάγκη από φασαρία.

Είσαι σίγουρος ότι τον βρήκες, όταν νιώσεις το χάος σου να μπαίνει έστω και για λίγο σε τάξη. Ξέρει πώς να συμπεριφερθεί, πώς να χαϊδέψει τα καπρίτσια σου αλλά ταυτόχρονα και πώς να «σφαλιαρίσει» τους γερά θεμελιωμένους εγωισμούς σου. Τον θεωρείς δύσκολα προσεγγίσιμο αλλά έχει τα κουμπάκια του και αυτά είναι: Η αλήθεια και η διαφάνεια. Θα μπορέσεις να τον κερδίσεις αν αφήσεις στην ντουλάπα σου τις μάσκες και τον συναντήσεις «γυμνός» από δηθενιές.

Σιχαίνεται τις στρατηγικές και θα τον κατακτήσεις με το να τον κοιτάξεις στα μάτια και να ακουμπήσεις στα χέρια του, την αλήθεια σου. Θέλει να μάθει για τα όνειρα σου, τις πληγές, τις γρατζουνιές σου.

Δε τον ενδιαφέρουν τα ζώδια, τα ρούχα και τα μαγαζιά που κυκλοφορείς. Το μόνο που τον νοιάζει είναι να μάθει ποια είναι η δύναμή σου και ποια η αδυναμία σου. Κερδίζεται εύκολα αν είσαι άνθρωπος και αν του δείξεις πως δεν ήρθες για να παίξεις.

Είναι αρκετά ρεαλιστής και του αρέσει να περιτριγυρίζεται από ανθρώπους που δεν έχουν παραιτηθεί στο βωμό της επιφάνειας και του στ’αρχιδισμού. Ας φανταστούμε λοιπόν ότι είχες την τύχη και γνώρισες τον δικό σου ώριμο και ήρεμο άνθρωπο. Μη κάνεις το λάθος και νομίζεις πως επειδή εύκολα τον κατέκτησες, θα είναι τόσο εύκολο και να τον κρατήσεις.

Θέλει προσπάθεια, συνέπεια και συνεχή αναδιοργάνωση η ύπαρξη του στη ζωή σου. Το ότι είναι ήρεμος δε σημαίνει ότι δε ξέρει τα όρια του. Το ότι έχει μεγαλώσει πνευματικά δε σημαίνει ότι δεν έχει και τις γωνίες του.

Και πρόσεξέ με, οι δικές του γωνίες είναι σφυρηλατημένες από αίμα και πόνο. Δεν υπάρχει ώριμος άνθρωπος με εύκολο παρελθόν. Και αυτός που έχεις απέναντι σου έχει αποδεχτεί το παρελθόν του, έχει μάθει να φεύγει και να αφήνει πίσω του ότι δεν τον πάει μπροστά. Συνεπώς μη ξεγελαστείς οποιαδήποτε στιγμή και νομίσεις πως είναι δεδομένος.

Τα πιο ισχυρά όρια μπαίνουν αθόρυβα και οι πιο ισχυροί δεσμοί είναι οι αόρατοι. Αυτός ο άνθρωπος θα μείνει δίπλα σου επειδή θέλει να μείνει και όχι επειδή σε έχει ανάγκη. Ξέρει τι μπορεί να σου προσφέρει και τι του προσφέρεις εσύ. Σε αυτόν δεν χωράνε μικροπρέπειες, εγωισμοί και καβγάδες.

Μπορεί η υπομονή να είναι το δεύτερο του όνομα αλλά αν φτάσει στο αμήν, θα αφήσει πίσω του θρύψαλα και συντρίμμια. Όσο εύκολα σε αγάπησε, τόσο εύκολα θα σε βάλει και στη θέση σου. Εκεί που σε βρήκε.

Όλοι τον θέλουν στη ζωή τους αλλά λίγοι, στο τέλος, θα μπορέσουν να τον κρατήσουν. Και αυτό γιατί πιστεύει ακράδαντα πως δεν υπάρχει αφθαρσία στο συναίσθημα. Το σώμα ξεχνάει, η ψυχή όμως ποτέ! Μη τον χαράξεις και μη τον ξοδέψεις, λοιπόν.

Αν τύχει και βρεθεί στο δρόμο σου ένας τέτοιος άνθρωπος , μη προσπαθήσεις να του πασάρεις συμβιβασμούς, μετριότητες και «μέσους όρους». Ασυμβίβαστος, δεν προσπαθεί για τίποτα λιγότερο από το άπιαστο, το υπέροχο. Βάζει εύκολα τελεία σε ημιτελή καταστάσεις και βρώμικα συναισθήματα. Είναι θάλασσα και το ξέρει.

Μη φοβάσαι, μείνε ο εαυτός σου με όλες τις ατέλειες και τις πληγές σου. Μείνε η ποιότητα πίσω από την ταμπέλα. Το πρόσωπο πίσω από τη μάσκα. Φρόντισε λοιπόν, να είσαι το γνήσιο μέσα στις απομιμήσεις.

Και αν δε μπορείς να τον βρεις εσύ, να είσαι σίγουρος πως όντας ταγμένος στην αληθινή αγάπη, θα έρθει να σε βρει αυτός. Σου είναι αναγκαίος. Του ανήκεις. Το ξέρει και το ξέρεις.

[enallaktikidrasi]

Στην Ιαπωνία εμφανίστηκαν μυστηριώδη τέλεια σφαιρικά σύννεφα.

0

Αν έχετε μεγάλη φαντασία και σας αρέσει να παρατηρείτε τον ουρανό, ίσως έχετε δει σχήματα στα σύννεφα που σας θυμίζουν δράκους, σπίτια, ανθρώπους και πολλά άλλα. Αυτή τη φορά, η χρήστης @pmxpvrtmx (Poppy) του Twitter απαθανάτισε τέλεια σφαιρικά σύννεφα να αιωρούνται πάνω από σπίτια στην Φουτζισάβα του Ιαπωνικού νομού Καναγκάουα της Ιαπωνίας.

«Όταν κοίταξα έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου είδα μια στρογγυλή μπάλα σε σχήμα σύννεφο. Το κοίταξα για μια στιγμή και μετά έσπευσα να τραβήξω τη φωτογραφία. Όταν είδα το σύννεφο πάλι, είχε ακόμη πιο σφαιρικό σχήμα, έτσι λυπήθηκα που δεν το έβγαλα νωρίτερα.» έγραψε στο Twitter.

Ορισμένοι ειδικοί του κλίματος σχολιάζουν πως το συγκεκριμένο σύννεφο πιθανότατα ανήκει στην κατηγορία σφαιρικών σύννεφων. «Είναι μορφές που δημιουργούνται από ένα ρεύμα που πηγαίνει πέρα από τα βουνά μια θυελλώδη μέρα.» Σύμφωνα με τη Βικιπαίδεια, τα συγκεκριμένα σύννεφα σχηματίζονται από εκροές κρύου αέρα, από το θαλασσινό αεράκι ή τα κρύα μέτωπα.

c4ca4238a0b923820dcc509a6f75849b 234

pmxpvrtmx

c81e728d9d4c2f636f067f89cc14862c 68

NicoSpqy9ba9

eccbc87e4b5ce2fe28308fd9f2a7baf3 61

hanabusa_haru

a87ff679a2f3e71d9181a67b7542122c 58

NicoSpqy9ba9

[RocketNews24]

Ο διεθνούς φήμης Έλληνας συνθέτης που γράφει μουσική χωρίς να ξέρει νότες

0

Ο Yanni, του οποίου το πραγματικό όνομα είναι Γιάννης Χρυσομάλλης, γεννήθηκε το 1954 στην Καλαμάτα. Αν και είχε κλήση στην κολύμβηση και κατείχε το πανελλήνιο ρεκόρ στα 50 μέτρα ελεύθερο σε ηλικία 14 ετών, το όνειρό του ήταν ένα και αδιαπραγμάτευτο. Να γίνει μουσικός.

99147de84e4788511b401aa0d3139ee4

Ξεκίνησε μαθήματα πιάνου αλλά τα παράτησε πολύ σύντομα. Δεν τον ενδιέφεραν οι νότες πάνω στις παρτιτούρες. Το μόνο που ήθελε ήταν να μπορεί να παίζει στο πιάνο τις μελωδίες που άκουγε και τους άρεσαν. Αυτό ήταν και το ταλέντο του. Τελικά έμαθε να παίζει πιάνο και να γράφει μουσική μόνος του.

87444d56bc113d262250fddb0d33eb28

Η μετακόμιση στη Μινεσότα για σπουδές και η ενασχόληση με τη μουσική.

Το 1972, με την παρότρυνση των γονιών του πήγε στη Μινεσότα των ΗΠΑ για να σπουδάσει Ψυχολογία. Παράλληλα με τη φοίτηση στο Πανεπιστήμιο εξελισσόταν και καλλιτεχνικά. Εντάχθηκε στο ροκ μουσικό συγκρότημα Chameleon και έπαιζε πλήκτρα, χρησιμοποιώντας ηλεκτρονικά εφέ. Όταν ολοκλήρωσε τις σπουδές του, επέλεξε να ασχοληθεί ολοκληρωτικά με τη σύνθεση. Το επάγγελμα του ψυχολόγου δεν το εξάσκησε ποτέ. Το 1980 ο Γιάννης Χρυσομάλλης κυκλοφόρησε το πρώτο του προσωπικό δίσκο με τίτλο «Optimistique».

Felitsa, το κομμάτι αφιερωμένο στην μητέρα του:

Κοινό και κριτικοί ενθουσιάστηκαν, ενώ από πολλούς χαρακτηρίστηκε ως «φαινόμενο». Λίγα χρόνια αργότερα, η δημοτικότητα του είχε εκτοξευτεί στα ύψη. Η Συμφωνική Ορχήστρα του Ντάλλας τον συνόδευσε σε συναυλία, ενώ η αεροπορική εταιρεία »British Airways’’ χρησιμοποίησε ένα από τα κομμάτια του για τη διαφημιστική της καμπάνια. Τη δεκαετία του 1990 κυκλοφόρησε τα μουσικά άλμπουμ «In Celebration of Life», «In My Life» και «Dare to Dream», για τα οποία απέσπασε και υποψηφιότητες για βραβεία Grammy. Το περίφημο «Reflections of Passion» πούλησε εκατομμύρια αντίτυπα και έγινε πλατινένιο.

67b608504e01e57cc7e8c47dc8523142

Οι πρώτες περιοδείες και η συναυλία στην Ακρόπολη

Από το 1993, o Yanni ξεκίνησε περιοδείες σε Ιαπωνία, Βρετανία και Ινδία. Στην Ελλάδα εμφανίστηκε στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού στις 25 Σεπτεμβρίου 1993. Η συναυλία είχε τίτλο «Yanni in Concert: Live at the Acropolis».

Μια από τις πιο πρόσφατες συναυλίες τους τον Οκτώβριο με τίτλο καταιγίδα:

Ο Yanni έπαιξε στο πιάνο γνωστές και πετυχημένες συνθέσεις του, μεταξύ των οποίων τα κομμάτια «Nostalgia» και «Santorini», τα οποία εμπνεύστηκε από τα παιδικά του χρόνια στην Ελλάδα. Καταχειροκροτήθηκε από 2.000 θεατές. Δείτε το βίντεο με απόσπασμα της συναυλίας του Yanni στην Ακρόπολη το 1993 και το κομμάτι «Santorini»:

Το συμβόλαιο με τη Virgin Records και η πετυχημένη πορεία

Ο μουσικός δεν απασχόλησε ποτέ τα φώτα της δημοσιότητας με την προσωπική του ζωή. Το μόνο γνωστό γεγονός ήταν η σχέση του με τη γνωστή ηθοποιό Λίντα Έβανς, η οποία διήρκεσε μια δεκαετία. Το 1997 υπέγραψε συμβόλαιο με την εταιρεία Virgin Records και μετά κυκλοφόρησε το μουσικό δίσκο «Tribute», τον οποίο είχε ηχογραφήσει ζωντανά σε συναυλίες στην Κίνα και την Ινδία. Το 2003, εξέδωσε την αυτοβιογραφία του «Yanni In Words», η οποία έγινε best celler στην Αμερική και κυκλοφόρησε και το μουσικό δίσκο «Ethnicity». Το 2011 ο Yanni πραγματοποίησε συναυλίες σε Ευρώπη, Ασία και Μέση Ανατολή.

Το «φαινόμενο» Yanni. Ο διεθνούς φήμης συνθέτης από την Καλαμάτα, που γράφει μουσική χωρίς να ξέρει νότες.

Σήμερα ο μουσικοσυνθέτης είναι 62 ετών. Αν και εμφανισιακά δεν θυμίζει σε τίποτα τον άνδρα με τα μακριά καστανά μαλλιά και το μουστάκι, που έπαιζε με ένταση πιάνο, δεν έχει πάψει να ασχολείται με τη μεγάλη του λατρεία, τη μουσική. Συνεχίζει και εντυπωσιάζει με το πηγαίο ταλέντο του και τη μουσική του. Καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας του, έχει συγκεντρώσει 37 χρυσούς και πλατινένιους δίσκους οι πωλήσεις των οποίων έχουν αγγίξει τα 20 εκατομμύρια αντίτυπα.

Το «φαινόμενο» Yanni. Ο διεθνούς φήμης συνθέτης από την Καλαμάτα, που γράφει μουσική χωρίς να ξέρει νότες.

Δείτε το βίντεο με απόσπασμα από τη συναυλία του Yanni στο Royal Albert Hall και το κομμάτι «Nostalgia»:

H τριανταφυλλιά που ανθίζει ανελλιπώς εδώ και 1.000 χρόνια.

0

Η τριανταφυλλιά του Χίλντεσχαϊμ είναι γνωστή ως Η τριανταφυλλιά των 1.000 ετών και βρίσκεται στη Γερμανία, ενώ ανθίζει ανελλιπώς εδώ και 1.000 χρόνια.

Το Χίλντεσχαϊμ, μία από τις αρχαιότερες πόλεις στο βόρειο τμήμα της Γερμανίας, έγινε η έδρα της Επισκοπής του Χίλντεσχαϊμ το 815.

Μεγαλώνοντας στη μία πλευρά του καθεδρικού ναού του Χίλντεσχαϊμ, το φυτό φυτεύτηκε από την ίδρυση της εκκλησίας, στις αρχές του 800 μ.Χ. Και ως εκ θαύματος, συνεχίζει να βγάζει υπέροχα ροζ τριαντάφυλλα κάθε χρόνο.

ef76eede89deff5991804baa194d9d34

Και παρόλο που η εκκλησία έχει καταστραφεί πολλές φορές στο πέρασμα των ετών από πολέμους ή φυσικές καταστροφές, η τριανταφυλλιά δεν έχει πάθει τίποτα ή καλύτερα πάντα έμενε ένα κομμάτι της από το οποίο ευδοκιμούσε πάλι, όπως λένε οι ντόπιοι.

fcdc7b4207660a1372d0cd5491ad856e

kings

8666de3f2a4bd1f118837def2d909bab

tripandtravelblog

c0e8ac8d75bbe34d279213a0c13782bf 1

forosdelavirgen

658038c43d7c2d3bee754dcef5838dcf scaled

wikimedia

ba4c79785c70f529b5b5db51f11639ce

hi-rose

1e9534d826fd508dbc08e0cb7087617f

squarespace

[domsanierung] [perierga]

Έρευνα: Οι πολύ έξυπνοι άνθρωποι είναι πιο ευτυχισμένοι όταν είναι μόνοι τους

0

Σε μια μελέτη που μόλις δημοσιεύτηκε σχετικά με το πως οι ανάγκες των προγόνων μας επηρεάζουν τα σύγχρονα συναισθήματά μας, οι ερευνητές αποκάλυψαν κάτι πραγματικά εκπληκτικό. Ενώ οι περισσότεροι άνθρωποι νιώθουν ευτυχισμένοι, όταν περιτριγυρίζονται από ανθρώπους, οι έξυπνοι άνθρωποι νιώθουν ευτυχισμένοι, όταν είναι μόνοι.

Οι ερευνητές, Norman Ρ Li και Satoshi Kanazawa, από το πανεπιστήμιο της Σιγκαπούρης και του London School of Economics and Political Science στην Αγγλία, ερεύνησαν την “θεωρία της σαβάνας” σχετικά με την ευτυχία.

Η θεωρία της σαβάνας, γνωστή και ως “υπόθεση της εξελικτικής κληρονομιάς” ή “υπόθεση αναντιστοιχίας”, προϋποθέτει, ότι θα αντιδρούσαμε σε κάποιες περιστάσεις όπως και οι πρόγονοί μας, έχοντας εξελιχθεί ψυχολογικά με βάση τις ανάγκες των προγόνων μας, όταν η ανθρωπότητα ζούσε στην σαβάνα.

c4ca4238a0b923820dcc509a6f75849b 239

BJØRN CHRISTIAN TØRRISSEN

Η μελέτη ανέλυσε δεδομένα από συνεντεύξεις που πραγματοποιήθηκαν από το Εθνικό Κέντρο Διαχρονικής Μελέτης της Εφηβικής Ηλικίας κατά την περίοδο 2001- 2002 με 15.197 άτομα, ηλικίας 18-28 ετών. Οι ερευνητές εξέτασαν μια συσχέτιση μεταξύ του που ζούσε ο συνεντευξιαζόμενος, αγροτική ή αστική περιοχή, και το πόσο ικανοποιημένος ήταν από την ζωή του. Τους ενδιέφερε να εκτιμήσουν το πως η πυκνότητα του πληθυσμού και οι φιλίες επηρεάζουν την ευτυχία.

Πως αισθανόμαστε, όταν είμαστε μέσα σε μεγάλες ομάδες

c81e728d9d4c2f636f067f89cc14862c 72

KEVIN CASE

Η μελέτη διαπίστωσε, ότι οι άνθρωποι σε γενικές γραμμές ήταν λιγότερο ευτυχισμένοι σε περιοχές με μεγαλύτερη πυκνότητα πληθυσμού. Οι συντάκτες της έκθεσης το βλέπουν αυτό ως υποστήριξη για την θεωρία της σαβάνας, γιατί νιώθουμε από την φύση μας άβολα μέσα σε μεγάλες ομάδες. Ως απόδειξη, επικαλούνται το γεγονός, ότι οι εγκέφαλοί μας εξελίχθηκαν για να λειτουργούν σε ομάδες περίπου των 150 ατόμων:

  • Συγκρίνοντας το μέγεθος του νεοφλοιού μας με άλλα πρωτεύοντα θηλαστικά και τα μεγέθη των ομάδων στις οποίες κατοικούν, υποδηλώνει, ότι το φυσικό μέγεθος μιας ανθρώπινης ομάδας είναι περίπου 150 άτομα (Dunbar,1992) .
  • Οι προσομοιώσεις σε υπολογιστή δείχνουν, ότι η εξέλιξη της αποστροφής του κινδύνου συμβαίνει μόνο σε ομάδες των 150 ατόμων (Hintze, Olson, Adami, & Hertwig, 2013).
  • Το μέσο μέγεθος των σύγχρονων κοινωνιών κυνηγών-συλλεκτών είναι 148,4 άνθρωποι (Dunbar, 1993).
  • Τα νεολιθικά χωριά στην Μεσοποταμία είχαν περίπου 150-200 άτομα (Oates, 1977).
  • Όταν μια ομάδα υπερέβαινε τα 150-200 άτομα, είχαν την τάση να χωρίζονται στα δυο, προκειμένου να διευκολυνθεί η καλύτερη συνεργασία και αμοιβαιότητα μεταξύ των μελών της (Chagnon, 1979).
  • Το μέσο προσωπικό δίκτυο, όπως προέρχεται από τον τυπικό αριθμό των καρτών διακοπών που αποστέλλονται κάθε χρόνο σε κάθε άνθρωπο είναι 153,5 άνθρωποι (Hill & Dunbar, 2003).

Ωστόσο, η μελέτη ανακάλυψε, ότι η αρνητική επίδραση της παρουσίας πολλών ανθρώπων είναι πιο έντονη μεταξύ ανθρώπων μέτριας ευφυΐας. Υποστηρίζουν, ότι οι πιο έξυπνοι πρόγονοί μας μπορούσαν να προσαρμοστούν καλύτερα σε μεγαλύτερες ομάδες στην σαβάνα χάρη στην καλύτερη στρατηγική ευελιξία και την έμφυτη εφευρετικότητα. Έτσι, οι πρόγονοί μας βίωναν λιγότερο άγχος από τα σημερινά αστικά περιβάλλοντα.

Πρέπει να έχουμε φίλους. Ή όχι.

eccbc87e4b5ce2fe28308fd9f2a7baf3 65

SONNY ABESAMIS

Αν και φαίνεται αυτονόητο, ότι οι καλές φιλίες αυξάνουν την ικανοποίηση στην ζωή μας, οι ερευνητές σημείωσαν, ότι γνωρίζουν μόνο μια μελέτη που το επιβεβαιώνει αυτό και η οποία κατέληγε στο συμπέρασμα, ότι φιλίες ικανοποιούν ψυχολογικές ανάγκες, όπως η συσχέτιση, η ανάγκη να μας χρειάζονται και μια διέξοδο για την ανταλλαγή εμπειριών. Παρόλα αυτά, ο λόγος που οι άνθρωποι έχουν τέτοιες ανάγκες παραμένει ανεξήγητος.

Οι ερευνητές υποστηρίζουν, ότι οι φιλίες και οι συμμαχίες ήταν ζωτικής σημασίας για την επιβίωση με την έννοια, ότι διευκόλυναν την ομάδα στο κυνήγι και την κοινή χρήση των τροφίμων, στην αναπαραγωγή και στην ανατροφή των παιδιών.

Τα δεδομένα που ανέλυσαν, υποστηρίζουν την υπόθεση, ότι οι καλές φιλίες, μερικές καλές φιλίες είναι προτιμότερες από πολλές πιο αδύναμες, αυξάνουν την ικανοποίηση στην ζωή πολλών ανθρώπων.

Ωστόσο, στους ιδιαίτερα ευφυείς ανθρώπους η υπόθεση αυτή αντιστρέφεται: οι έξυπνοι άνθρωποι αισθάνονται πιο ευτυχισμένοι, όταν είναι μόνοι τους παρά μαζί με άλλους, ακόμα και αν αυτοί οι άλλοι είναι καλοί φίλοι. Μια “υγιείς” κοινωνική ζωή αφήνει τους πολύ έξυπνους ανθρώπους με πολύ λιγότερη ικανοποίηση από την ζωή. Αυτό οφείλεται στο γεγονός, ότι οι επιθυμίες τους είναι πιο φιλόδοξες και πιο προσανατολισμένες στους στόχους τους και οι άλλοι άνθρωποι τους αποσπούν την προσοχή.

[wiley] [independent]

Η αιθαλομίχλη «σκοτώνει» 9.000 πολίτες κάθε χρόνο.

0

Τον κώδωνα του κινδύνου κρούει για ακόμα μια φορά η επιστημονική κοινότητα προειδοποιώντας για αυξημένη θνησιμότητα, καρκινογενέσεις, σοβαρά αναπνευστικά προβλήματα, έντονη δυσφορία, τσούξιμο στα μάτια και πονοκεφάλους που συνδέονται με την παρουσία της αιθαλομίχλης στα μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας.

Μετά την πρωτεύουσα, στη «μάχη» καταστολής του φαινομένου εντάσσονται και οι περιφέρειες καθώς στα 4 χρόνια κορύφωσης του φαινομένου, τα αντανακλαστικά της πολιτείας εξακολουθούν να παραμένουν σε χαμηλά επίπεδα.

Η εφαρμογή μιας ολοκληρωμένης λύσης, στην αρχή και του φετινού χειμώνα, φαινομενικά απασχολεί και τη νέα ηγεσία του υπουργείου Περιβάλλοντος. Ωστόσο παραμένει σε σχέδια επί χάρτου, με τον αναπληρωτή υπουργό Σωκράτη Φάμελλο να δηλώνει πως έχουν γίνει οι απαραίτητες συναντήσεις για την αντιμετώπιση του φαινομένου της αιθαλομίχλης, χωρίς όμως να υπάρχει ακόμη συγκεκριμένη πρόταση.

00e4237f8a7c03eff3a5f011e1e4c695 1

Τα προβλήματα είναι γνωστά από το χειμώνα του 2012/13 με αρκετές μέρες κάθε χειμώνα, η ατμόσφαιρα σε διάφορες περιοχές του λεκανοπεδίου και της περιφέρειας να αποκτούν μια θολερότητα και μια δυσάρεστη οσμή, συνήθως καμένου ξύλου και σπανιότερα απροσδιόριστη.

Πρόκειται για την αιθαλομίχλη με κυρίαρχα συστατικά της ρύπους (σωματίδια, διοξίνες/ φουράνια κ.ά.) εκπεμπόμενους από εστίες καύσης στερεών καυσίμων (τζάκια, ξυλόσομπες κ.ά.). Από ακόμη παλιότερα, το φαινόμενο πλήττει και άλλα αστικά κέντρα της χώρας μας (Θεσσαλονίκη, Ιωάννινα, Τρίπολη κ.ά.).

Έντονο είναι το πρόβλημα της αιθαλομίχλης και στην πόλη του Βόλου, ειδικά τις βραδινές ώρες, οδηγώντας το βουλευτή Μαγνησίας Νέας Δημοκρατίας, Χρήστο Μπουκώρο, να φέρει το θέμα στη Βουλή ζητώντας τη λήψη μέτρων.

«Η ένταση της κακοκαιρίας και η ακριβή τιμή του πετρελαίου θέρμανσης επαναφέρουν το φαινόμενο της αιθαλομίχλης στην πόλη του Βόλου. Η ανάγκη για άμεσο πολιτικό σχεδιασμό αναφορικά με το ζήτημα της αιθαλομίχλης εξακολουθεί να παραμένει επίκαιρη» όπως αναφέρει, τονίζοντας πως «Από πλευράς υπουργείου δεν έχει ληφθεί καμία πρωτοβουλία για την αντιμετώπιση του φαινομένου.

Απόρροια της οικονομικής κρίσης αποτελεί η στροφή των καταναλωτών προς εναλλακτικές, οικονομικές μορφές θέρμανσης, οι οποίες δεν είναι πάντα και οι ενδεδειγμένες. Χιλιάδες πολίτες που αδυνατούν να προμηθευτούν πετρέλαιο θέρμανσης, επιλέγουν τις σόμπες και τα τζάκια, χρησιμοποιώντας τις περισσότερες φορές αμφιβόλου ποιότητας εύφλεκτα υλικά και ξύλα».

Αποκαλυπτικές για την κοινωνική διάσταση του προβλήματος είναι οι δύο έρευνες κοινής γνώμης που διεξήχθησαν το 2013 και το 2016, σε αντιπροσωπευτικά δείγματα 220 και 318 κατοίκων, αντίστοιχα, στο λεκανοπέδιο της Αθήνας, με συμπλήρωση ερωτηματολογίου σχετικά με το πόσο αισθητή έγινε η αιθαλομίχλη κατά τις χειμερινές περιόδους 2012/13 και 2015/16, με από τον Δρ. Χημικό Μηχανικό, Δημήτρη Χατζηδάκη.

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα αυτών, η αιθαλομίχλη έγινε αισθητή (ποικίλλουσα οσμή από «απροσδιόριστη» έως «καμένου ξύλου») από το 80% των δειγμάτων, αλλά, σύμφωνα με την έρευνα του 2016, στις πιο εύπορες περιοχές (βόρεια και ανατολική) του λεκανοπεδίου λόγω της χρήσης καλύτερης ποιότητας ξύλου, αναφέρθηκαν οχλήσεις μόνο από το 15% του δείγματος, ενώ στη λιγότερο εύπορη δυτική περιοχή, λόγω της χειρότερης ποιότητας των καυσίμων, αναφέρθηκαν οχλήσεις από το 47% του δείγματος.

Σοβαρές επιπτώσεις 

Την ανάγκη εφαρμογής μίας ολοκληρωμένης λύσης όσον αφορά την αιθαλομίχλη που εμφανίζεται στην Ελλάδα, ιδιαίτερα τους χειμερινούς μήνες, εξαιτίας της χρήσης μη φιλικών προς το περιβάλλον πηγών θερμότητας, έχει επισημάνει πρόσφατα και η καθηγήτρια Αγνή Βλαβιανού Αρβανίτη, πρόεδρος και ιδρύτρια της Διεθνούς Οργάνωσης Βιοπολιτικής, επισημαίνοντας πως «η άνοδος της τιμής των καυσίμων και ο αντίστοιχος φόρος αναγκάζουν τους κατοίκους της Αθήνας και άλλων πόλεων, χρησιμοποιήσουν χαμηλή ποιότητα καυσίμων, όπως κακής ποιότητας ξυλεία και βιομάζα αποβλήτων υλικών.

Η κατάσταση αυτή αύξησε τα σωματίδια με υψηλή περιεκτικότητα σε βλαβερά για την ανθρώπινη υγεία υλικά, όπως το κάδμιο, το χρώμιο, ο χαλκός, το νικέλιο και ο μόλυβδος».

Σύμφωνα με την Α. Αρβανίτη «Με βάση πρόσφατα στοιχεία εκτιμάται ότι μόνο στην περιοχή της Αττικής, περίπου 9.000 άτομα το χρόνο πεθαίνουν από την ατμοσφαιρική ρύπανση», προσθέτοντας πως «εκτός από τη ρύπανση του εξωτερικού περιβάλλοντος, η καύση ξύλου στα τζάκια είναι ιδιαίτερα επιβαρυντική και για τον αέρα του εσωτερικού χώρου.

Αποδεικνύεται, μάλιστα, εξαιρετικά επιβλαβής για τις ευαίσθητες πληθυσμιακές ομάδες, όπως τα μωρά και τα μικρά παιδιά, τα άτομα με άσθμα και ασθενείς με αναπνευστικά προβλήματα».

aa9b7ae2ce071c743143991a4302b69e

Πνευμονολόγοι

Την ανησυχία τους, για το πρόβλημα της αιθαλομίχλης στο λεκανοπέδιο Ιωαννίνων, εκφράζει ο Σύλλογος Ελεύθερων Επαγγελματιών Πνευμονολόγων Ηπείρου, υπογραμμίζοντας σε ανακοίνωσή του τους άμεσους αλλά και τους μακροχρόνιους κινδύνους.

Οι πνευμονολόγοι, σημειώνουν ότι ο καπνός που εκλύεται από τα τζάκια και τις ξυλόσομπες έχει σημαντικές επιπτώσεις στην υγεία, ιδιαίτερα στις ομάδες υψηλού κινδύνου όπως τα παιδιά, οι ηλικιωμένοι, οι έγκυες γυναίκες, άνθρωποι που δραστηριοποιούνται σε εξωτερικούς χώρους και ασθενείς με καρδιακά και αναπνευστικά προβλήματα, ενώ η παρατεταμένη έκθεση στα σωματίδια πάνω από 35 μέρες το χρόνο συνδέονται με αυξημένο κίνδυνο καρκινογένεσης.

Σύμφωνα με τις μετρήσεις τα επίπεδα που προ 3ετίας ανέρχονταν κατά μέσο όρο ανέρχονταν στα 50 μg/m3, σήμερα φτάνουν έως και 339 μg/m3 και τις περισσότερες μέρες του χειμώνα δεν πέφτουν κάτω από 175 μg/m3. Επισημαίνεται ότι σύμφωνα με την ευρωπαϊκή νομοθεσία επίπεδα άνω των 50 μg/m3 πάνω από 35 μέρες το χρόνο συνδέονται με αυξημένο κίνδυνο καρκινογένεσης.

Ακριβό πετρέλαιο, μεγαλύτερη ρύπανση 

Η αύξηση της τιμής του πετρελαίου οδήγησε τους περισσότερους στην καύση ξύλου ως εναλλακτική πηγή θέρμανσης, αγνοώντας ουσιαστικά πως ένα παραδοσιακό τζάκι εκλύει στην ατμόσφαιρα 30 φορές περισσότερα αιωρούμενα σωματίδια από ό,τι ένας καλά συντηρημένος καυστήρας πολυκατοικίας με 25 διαμερίσματα.

Τα σωματίδια διαπερνούν κλειστές πόρτες και παράθυρα και να διεισδύουν μέσα στα σπίτια, με πολυάριθμες μελέτες να τεκμηριώνουν επικίνδυνες βραχυχρόνιες και μακροχρόνιες επιδράσεις των μικροσωματιδίων της αιθαλομίχλης στην υγεία, ιδιαίτερα στις ομάδες υψηλού κινδύνου όπως τα παιδιά, οι ηλικιωμένοι, οι έγκυες γυναίκες, άνθρωποι που δραστηριοποιούνται σε εξωτερικούς χώρους και ασθενείς με καρδιακά και αναπνευστικά προβλήματα.

Τα ευρωπαϊκά όρια 

Σύμφωνα με την ευρωπαϊκή νομοθεσία επίπεδα άνω των 50 μg/m3 πάνω από 35 μέρες το χρόνο συνδέονται με αυξημένο κίνδυνο καρκινογένεσης.

Μεγάλη αύξηση 

Σύμφωνα με τις μετρήσεις τα επίπεδα που προ 3ετίας ανέρχονταν κατά μέσο όρο ανέρχονταν στα 50 μg/m3, σήμερα φτάνουν έως και 339 μg/m3 και τις περισσότερες μέρες του χειμώνα δεν πέφτουν
κάτω από 175 μg/m3.

[imerisia] [in]

Έλενα Ακρίτα: «Ο μ@λάκ@ς των Χριστουγέννων»

0

Η Ελενα Ακρίτα σχολιάζει με τον δικό της τρόπο όσους κατακρίνουν τους άλλους στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης.

Το κείμενό της με αφορμή τα Χριστούγεννα και τίτλο «Ο μ@λ@κ@ς τον Χριστουγέννων» δημοσιεύτηκε στα Νέα του Σαββάτου.

Το κείμενο της Ελενας Ακρίτα:

«Ο μαλάκας των Χριστουγέννων»

Είναι αυτός που σου μετράει τα λαμπάκια ένα ένα. Με το δάχτυλο. Βάζει τώρα ο άλλος μια φωτογραφία με το δεντράκι ΤΟΥ. Που στόλισε στο σπιτάκι ΤΟΥ. Με την οικογένειά ΤΟΥ, τους φίλους ΤΟΥ, τον έρωτά ΤΟΥ. Με αγάπη, με κέφι και με κείνη την φευγαλέα εορταστική αγαλλίαση.

Κι απ’ την άλλη μεριά, είναι ο μαλάκας που μετράει με το δάχτυλο. Ένα δυο τρία πέντε οχτώ. Πόσες μπάλες έβαλες, πόσα λαμπιόνια κρέμασες, πόσα στολίδια, πόσα αγγελάκια, ΠΕΣ ΜΟΥ ΟΤΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΣΤΕΡΑΚΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΝΑ ΤΑ ΔΩ ΟΛΑ. Λες και στα πλήρωσε απ’ την τσέπη του.

Και μετράει. Μετράει, μετράει, μετράει. Με σφιγμένα χείλη, ζαρωμένα φρύδια, γρυλισμούς και μια μούρη ένα με τη μοκέτα. Μετράει, κρίνει, κατακρίνει.

Μιλάμε γι’ αυτή την ειδική συνομοταξία συμπλεγματικών που ακμάζει κυρίως σε χώρες που (τους) ξέχασαν την ομορφιά του ουράνιου τόξου και προ πολλού περιορίστηκαν στη μιζέρια του ασπρόμαυρου.

Ο μαλάκας, ο Απόλυτος Μαλάκας – έτσι με κεφαλαία για τον δοξάσουμε – είναι η αυτόκλητη συνείδηση σου. Στολίζεις ενώ ο άλλος δεν έχει μια; Τόσο αναίσθητος πια;

Το γεγονός πως εσύ μπορείς και να γιορτάσεις και να νοιαστείς, και να στολίσεις και να βοηθήσεις ούτε που του περνάει.

Δε γίνονται, σου λέει, αυτά τα πράγματα. Δε γίνονται παιδιά, λέει ο τιτανομέγιστος, που η φωτογραφία του αποτελεί επεξηγηματικό λήμμα στον ορισμό ‘μαλακία’.

Και σου κοτσάρει κάτι googlικες εικονίτσες και συγκρίνει τώρα το ζώον: Ο άστεγος στον δρόμο απ’ τη μια, το στολισμένο πλαστικό δεντράκι απ’ την άλλη.

Γελάνε και τα καρούλια μαζί του αλλά ο ίδιος δεν το ξέρει. Γιατί ο Ευαίσθητος Μαλάκας είναι και ξερόλας και άτρωτος.

Γιατί ο μαλάκας, βλέπεις – στο μυαλό μόνο – είναι ο σούπερ ακτιβιστής. Μαγειρεύει για άστεγους, περιμαζεύει σκυλογατάκια, διαδηλώνει για το περιβάλλον, κι όλα αυτά μαμά κοίτα, με ένα χέρι. Στο μυαλό πάντα.

Ο μαλάκας ο καλός ο πρόστυχος νομίζει πως ‘γράφω’ ίσον ‘πράττω’. Γι’ αυτό τίποτα δεν κάνει τι-πο-τα.

Τίποτα και για κανέναν κερατά. Άντε να δώσει κάνα ψιλό (για να τα ξεφορτωθεί) στη γριούλα με το απλωμένο χέρι.

Εκεί αρχίζει, εκεί τελειώνει η καλοσύνη του. Μην φανταστούμε δηλαδή ότι βγαίνει από τον δρόμο του, απ’ τη βολή του, για να βοηθήσει τον διπλανό του.

Άσε μας χρυσέ μου που νομίζεις πως θα μας δημιουργήσεις ενοχές χωρίς να ξέρεις ούτε ποιοι είμαστε, ούτε τι κάνουμε στη ζωή μας.

Άσε μας λογοδοτήσουμε στα δικά σου συμπλέγματα μπας για να χτυπήσεις εσύ καμιά γκόμενα με ευαισθησιούλες – στιχάκια ημερολογίου.

Και στην τελική, για πες, εσύ πως τρως στο σπίτι σου, όταν τα παιδάκια στην Αφρική πεινάνε;

Κι επειδή γνωριζόμαστε και δεν συστηνόμαστε, άκου και το τελευταίο.

Η επίπλαστη χαρά δεν είναι παρά μια μικρή σανίδα σωτηρίας σε φουρτουνιασμένη θάλασσα. Μια σανίδα που δεν κρατάει πολλούς και δεν κρατάει πολύ.

Κομμάτια απ’ τις τρικυμίες, σάπια απ’ τις αρμύρες, αυτό μπορεί αυτό κάνει. Σου χαρίζει ένα στιγμιαίο χαμόγελο πριν ξαναβρεθείς να παλεύεις με τα κύματα.

Υ.Γ. Και μια που πας την κουζίνα, πες λίγο και για τον Άι Βασίλη με την Κόκα Κόλα να δω κάτι.

Έλενα Ακρίτα

[tanea]

Ελληνίδα υπάλληλος διοδίων ταΐζει στο στόμα μια αλεπού.

0

Δείτε το βίντεο με την υπάλληλο των διοδίων που ταΐζει στο στόμα αλεπού η οποία βρέθηκε στη μέση του δρόμου αναζητώντας τροφή.

c4ca4238a0b923820dcc509a6f75849b 248

Στο βίντεο που ακολουθεί, η αλεπού στέκεται στα διόδια φοβισμένη, αλλά τελικά νικά τις αναστολές της.

c4ca4238a0b923820dcc509a6f75849b 249

Οι αλεπούδες δεν πλησιάζουν εύκολα τους ανθρώπους και τα τελευταία χρόνια έχουν κατέβει στις πόλεις αναζητώντας τροφή.

Η υπάλληλος των διοδίων της Εγνατίας Οδού, με ήρεμες κινήσεις πλησιάζει το τετράποδο ζώο και το ταΐζει στο στόμα. Μετά από μερικά λεπτά, το ζώο ηρεμεί και απολαμβάνει τη φροντίδα.

c4ca4238a0b923820dcc509a6f75849b 251

Μια συγκινητική στιγμή που καταγράφηκε από διερχόμενο οδηγό που περίμενε την σειρά του, για να συνεχίσει το ταξίδι του.

Δείτε το βίντεο που ανέβηκε στο διαδίκτυο στις 10 Δεκεμβρίου.

Ένα δέντρο, μια φορά, από τον Ευγένιο Τριβιζά.

0

Σ’ ένα άχαρο πεζοδρόμιο μιας πολύβουης πολιτείας ήταν κάποτε ένα άσχημο παραμελημένο δέντρο. Κανείς δεν το πρόσεχε.

Κανείς δεν το φρόντιζε. Κανείς δεν του έδινε την παραμικρή σημασία. Τα φύλλα του είχαν μαραζώσει, είχαν πέσει από καιρό κι είχε απομείνει γυμνό, σκονισμένο και καχεκτικό.

Ποτέ δεν είχε γνωρίσει του δάσους τη δροσιά. Δεν είχαν κελαηδήσει ποτέ στα φύλλα του πουλιά, με δυσκολία να το άγγιζε πού και πού κάποια πονετική ηλιαχτίδα που γλιστρούσε στα κρυφά ανάμεσα στις μουντές και άχαρες πολυκατοικίες που το περιστοίχιζαν.

Οι περαστικοί διάβαιναν δίπλα του με αδιαφορία, βλοσυροί και βιαστικοί, χωρίς να του δίνουν καθόλου σημασία, μερικοί μάλιστα πετούσαν αποτσίγαρα, φλούδια από κάστανα και λερωμένα χαρτομάντηλα κι άλλοι φτύνανε στο χωμάτινο τετραγωνάκι γύρω από τη ρίζα του.

Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, κατάλαβε από κάτι μηχανικούς με σκούρες καμπαρντίνες και κρεμαστά μουστάκια, που έσκυβαν και μουρμούριζαν κι όλο μετρούσαν σκυθρωποί, ότι θα πλάταιναν το δρόμο πλάι του. Κι αν συνέβαινε αυτό, τι τύχη το περίμενε; Θα το πελέκιζαν, θα το ξερίζωναν; Θα το πετούσαν μήπως στα σκουπίδια;

Εκείνο το χριστουγεννιάτικο δειλινό το δέντρο αισθανόταν πιο παραμελημένο, πιο παραπονεμένο από ποτέ. Στα ολόφωτα παράθυρα γύρω του διέκρινε ανάμεσα από τις κουρτίνες χριστουγεννιάτικα έλατα, που χαρωπά παιδιά τα στόλιζαν με κόκκινα κεριά, καμπανούλες, αγγελούδια, ασημένια πέταλα και γιορτινές γιρλάντες και ζήλευε.

Ζήλευε πολύ. Πόσο θα ήθελε να είναι έτσι κι αυτό. Χριστουγεννιάτικο έλατο στη θαλπωρή ενός σπιτιού. Να το φροντίζουν, να το στολίζουν, να το καμαρώνουν…

Το παιδί 

Ήταν κι ένα παιδί. Τις μέρες έκανε δουλειές του ποδαριού. Τα βράδια κοιμόταν στο πάτωμα ενός κρύου πλυσταριού στην αυλή ενός εγκαταλελειμμένου κτιρίου με ετοιμόρροπα μπαλκόνια. Κανείς δεν το πρόσεχε.

Κανείς δεν το φρόντιζε. Κανείς δεν του έδινε την παραμικρή σημασία. Τα μάγουλά του είχαν χλωμιάσει, τα χέρια του είχαν ροζιάσει, τα μάτια του είχαν γεμίσει θλίψη.

Ποτέ δεν είχε γνωρίσει τη ζεστασιά μιας αγκαλιάς, τη θαλπωρή ενός αληθινού σπιτιού.

Εκείνο το κρύο χριστουγεννιάτικο βράδυ το αγόρι αισθανόταν πιο παραμελημένο, πιο παραπονεμένο από ποτέ, γιατί είχε μάθει ότι μετά τις γιορτές θα κατεδάφιζαν το μιζεροκτίριο με το πλυσταριό και δεν θα ‘χε πού να μείνει.

Τυλιγμένο στο τριμμένο του παλτό, κοιτούσε απ’ τα φωτισμένα παράθυρα τα λαμπερά σαλόνια με τα γκι και τα μπαλόνια, τις φρουτιέρες με τα ρόδια και τα χρυσωμένα κουκουνάρια, έβλεπε γελαστά αγόρια και κορίτσια να κρεμούν στα χριστουγεννιάτικα δέντρα πλουμίδια αστραφτερά και ζήλευε. Ζήλευε πολύ, πόσο θα ‘θελε να στόλιζε κι αυτό ένα έλατο σε κάποιου τζακιού το αντιφέγγισμα, με τα δώρα υποσχέσεις μαγικές ολόγυρά του…

Πώς το ‘φερε η τύχη έτσι κι εκείνο το χριστουγεννιάτικο βράδυ και συναντήθηκαν κάποια στιγμή το δέντρο εκείνο κι εκείνο το παιδί…

H συνάντηση

Εκείνο το δειλινό το παιδί γυρνούσε άσκοπα στους δρόμους της πολύβουης πολιτείας. Κάθε τόσο σταματούσε σε κάποια βιτρίνα.

Κόλλαγε τη μύτη του στο τζάμι και κοιτούσε με μάτια εκστατικά όλα εκείνα τα λαχταριστά, σε μια βιτρίνα λόφοι από μελομακάρονα, κουραμπιέδες και πολύχρωμα τρενάκια φορτωμένα με σοκολατάκια, σε μια άλλη ζαχαρένιοι Αγιο-Βασίληδες με μύτες από κερασάκια και μια παραμυθένια πριγκίπισσα από πορσελάνη να κοιτάζει από το αψιδωτό παράθυρο ενός φιλντισένιου κάστρου και λίγο παρακάτω, σε μια άλλη βιτρίνα, μια ονειρεμένη τρόικα με έναν πρόσχαρο αμαξά, μολυβένια στρατιωτάκια με κόκκινες στολές καβάλα σε άλογα πιτσιλωτά να καλπάζουν στοιχισμένα στη σειρά και στο βάθος ένα οπάλινο παλάτι σε μια χιονισμένη στέπα.

Έτσι όπως περπατούσε με τα μάτια στραμμένα στις καταστόλιστες βιτρίνες, έπεσε άθελά του πάνω σ’ έναν περαστικό με καμηλό παλτό και γκρενά κασκόλ που γύριζε στο σπίτι του φορτωμένος με σακούλες και πακέτα που φύγανε από τα χέρια του, σκόρπισαν στο δρόμο εδώ και κεί.

Το παιδί έχασε την ισορροπία του, γλίστρησε, το κεφάλι του χτύπησε με φόρα στο πεζοδρόμιο, ένιωσε μια σκοτοδίνη. Ο περαστικός του ‘βαλε οργισμένος τις φωνές, το κατσάδιασε για τα καλά.

Το αλητάκι σηκώθηκε, το ‘βαλε στα πόδια, κατηφόρισε παραπατώντας ένα σοκάκι με μια υπαίθρια αγορά, έστριψε ένα δυο στενά και βρέθηκε στο δρόμο με το παραμελημένο δέντρο. Σταμάτησε λαχανιασμένο να πάρει ανάσα, από τα φωτισμένα παράθυρα, τα χνωτισμένα, αχνοφαίνονταν τα γιορτινά σαλόνια με τα έλατα τα στολισμένα.

– Όμορφα δεν είναι; Ακούει τότε μια φωνή.

Ήταν το δέντρο του δρόμου.

– Πολύ. Αποκρίθηκε το παιδί, χωρίς να παραξενευτεί καθόλου που ένα δέντρο μιλούσε, του άρεσε να του μιλάει κάποιος χωρίς να το σπρώχνει, χωρίς να το κατσαδιάζει, χωρίς να το αποπαίρνει.

– Στόλισέ με! – ψιθύρισε το δέντρο – Στόλισέ με και εμένα έτσι!

– Μακάρι να μπορούσα! Πικρογέλασε το παιδί.

– Προσπάθησε, σε παρακαλώ. Ίσως αυτά, ξέρεις, να ‘ναι τα στερνά μου Χριστούγεννα, να μην δω άλλα

– Γιατί το λες αυτό;

– Άκουσα ότι θα πλατύνουν το δρόμο, πελέκι ή ξεριζωμός με περιμένει, ένα από τα δύο… Δεν είμαι σίγουρο ακόμα.

Το παιδί σκέφτηκε ότι θα κατεδάφιζαν το ετοιμόρροπο κτίριο με το ξεχαρβαλωμένο πλυσταριό, το καταφύγιό του. Σε λίγο δεν θα ‘χε ούτε ‘κείνο πού να μείνει. Σε κάποιο χαρτόκουτο ίσως;

– Στόλισε με! Παρακάλεσε άλλη μια φορά το δέντρο. Το παιδί κοίταξε ολόγυρά του.

– Με τι; Απόρησε.

– Ό,τι να ‘ναι… κάτι θα βρεις εσύ!! Δεν μπορεί.

– Καλά… Αφού το θέλεις τόσο πολύ, κάτι θα βρω να σε στολίσω…

Συμφώνησε το παιδί κι άρχισε να ψάχνει.

Τα στολίδια 

Εκείνη τη στιγμή, λες και κάτι ψυχανεμίστηκε ο ουρανός, έπιασε να χιονίζει, το χιόνι έπεφτε πυκνό… Χάδι απαλό σκέπαζε ανάλαφρα με πάλλευκες νιφάδες στα ολόγυμνα κλωνιά του παραμελημένου δέντρου.

Πήρε τότε το μάτι του παιδιού κάτι να αστράφτει λίγο παραπέρα. Μια παρέα πλουσιόπαιδα, που είχαν περάσει από το δρόμο λίγο νωρίτερα, είχαν πετάξει χρωματιστά χρυσόχαρτα από τις καραμέλες που έτρωγαν με λαιμαργία τη μια μετά την άλλη.

Το αγόρι μάζεψε ένα ένα τα πεταμένα χρυσόχαρτα, τα μάλαξε με τα δάχτυλά του και έπλασε αστραφτερές πράσινες μπλε και βυσσινόχρωμες μπαλίτσες, μετά ξήλωσε τα κουμπιά του φθαρμένου παλτού και με τις κλωστές κρέμασε τις φανταχτερές μπαλίτσες στα χιονοσκέπαστα κλωνιά του δέντρου.

– Ευχαριστώ! Είπε το δέντρο, ανατριχιάζοντας απ’ τη χαρά του.

– Με τι άλλο άραγε να το στολίσω; Μονολόγησε το παιδί.

Λες κι είχε ακούσει τα λόγια του, μια νοικοκυρά τρεις δρόμους παρακάτω άδειασε με φόρα απ’ το παράθυρο μιας κουζίνας μια λεκάνη με σαπουνάδα σε μια πλακόστρωτη αυλή.

Ο άνεμος πήρε ένα πανάλαφρο σύννεφο από σαπουνόφουσκες και τις ταξίδεψε παιχνιδίζοντας μαζί τους, το αγόρι τις είδε να πλησιάζουν στραφταλίζοντας στο φεγγαρόφωτο, τις κοίταξε με τέτοια λαχτάρα που εκείνες, λες και κατάλαβαν την επιθυμία του, άφησαν τον άνεμο να τις φέρει ένα – δυο γύρους και να τις κρεμάσει στα κλωνιά του δέντρου.

– Όσο πάω κι ομορφαίνω! Καμάρωσε το δέντρο.

– Σίγουρα ομορφαίνεις! Συμφώνησε το αγόρι σφίγγοντας γύρω του το παλτό γιατί έκανε πολύ, πάρα πολύ κρύο…

– Κοίτα! Έρχονται!

Ένα φωτεινό σύννεφο πλησίαζε τρεμοπαίζοντας στο σκοτάδι.

– Ελάτε! Τις κάλεσε με το βλέμμα το παιδί.

Και οι πυγολαμπίδες, λάμψεις αλλόκοσμες, τρεμοσβήνοντας ονειρικά, κάθισαν νεραϊδένιες γιρλάντες στα κλωνιά του δέντρου.

Το κρύο γινόταν όσο πήγαινε πιο τσουχτερό. Το χιόνι έπεφτε ολοένα πιο πυκνό. Το αγόρι σήκωσε τα μάτια του στον ουρανό και τότε το είδε! Είδε το πεφταστέρι κι εκείνο, λες και συνάντησε το βλέμμα του, διέγραψε στο σκοτάδι μια φαντασμαγορική χρυσαφένια τροχιά και ακούμπησε απαλά στην κορφή του δέντρου.

Και ήταν τώρα πράγματι όμορφο το δέντρο λουσμένο στο φεγγαρόφωτο με τα χρυσαφένια μπαλάκια να στραφταλίζουν, τις σαπουνόφουσκες να σιγοτρέμουν, τις πυγολαμπίδες να αναβοσβήνουν κέντημα δαντελένιο στα χιονισμένα του κλωνιά και το πεφταστέρι ν’ ανασαίνει χρυσαφένιο φως στην κορφή του.

– M’ έκανες τόσο, μα τόσο όμορφο – είπε το δέντρο στο παιδί – Σ’ ευχαριστώ πολύ. Σ’ ευχαριστώ αληθινά… Πόσο θα ‘θελα να μπορούσα να σου χάριζα κι εγώ ένα δώρο…

– Μπορείς! Αποκρίθηκε το παιδί χουχουλίζοντας τα χέρια – Άσε με, σε παρακαλώ, να καθίσω στη ρίζα σου για λίγο. Νιώθω τόσο, μα τόσο κουρασμένο, πονάω… και δεν έχω πού να πάω…

– Αμέ! Έλα, κάθισε. Κάθισε στη ρίζα μου όσο θέλεις. Είπε το δέντρο.

– Και να δεις… Θα κάνω εγώ μια ευχή για σένα.

Το παιδί σήκωσε το γιακά, τυλίχτηκε στο παλιό του πανωφόρι, κάθισε στο χιονοσκέπαστο πεζοδρόμιο, αγκάλιασε το κορμί του δέντρου και σφίχτηκε όσο μπορούσε πιο κοντά του.

Το ταξίδι

Το χιόνι έπεφτε γύρω του. Πάνω του πυκνό. Όλο του το σώμα έτρεμε, τα χέρια του είχαν μουδιάσει, τα δόντια του χτυπούσαν.

Έκλεισε τα μάτια για να τα προστατέψει από τις ριπές του χιονιού, όταν ξαφνικά – τι παράξενο – άκουσε εκείνον τον ήχο… Τον ήχο τον χαρμόσυνο! Κουδουνάκια τρόικας! Ένα μαστίγιο ακούστηκε να κροταλίζει, άλογα να καλπάζουν ρυθμικά.

Άνοιξε τα μάτια. Απίστευτο! Στα μελανιασμένα χείλη του άνθισε ένα χαμόγελο. Από βάθος του δρόμου, θαμπά στην αρχή, αλλά όλο και πιο ξεκάθαρα, την είδε. Είδε την παραμυθένια τρόικα με τα ασημένια κουδουνάκια να πλησιάζει φορτωμένη δώρα διαλεχτά.

Την οδηγούσε ένας ροδομάγουλος αμαξάς με γούνινο σκούφο, κόκκινη μύτη και πυκνή κυματιστή γενειάδα. Πίσω από την τρόικα κάλπαζαν στρατιώτες με πορφυρές στολές, καβάλα σε περήφανα άλογα στολισμένα με χρυσαφένιες φούντες…

Παραξενεύτηκε το παιδί. Πώς βρέθηκε εδώ αυτή η τρόικα φορτωμένη τόσα δώρα; Και οι καβαλάρηδες; Κάπου τους ήξερε. Κάπου τους είχε ξαναδεί!

H τρόικα σταμάτησε μπροστά του, τα άλογα χρεμέτισαν, ο αμαξάς χαμογέλασε, από το παράθυρο της άμαξας πρόβαλε το πρόσωπο της πριγκιποπούλας.

– Τι όμορφο δέντρο! – Χαμογέλασε – Ποιος να το στόλισε άραγε;

– Εγώ! Αποκρίθηκε το παιδί.

– Αλήθεια;

– Ναι.

– Έλα μαζί μου τότε. Έλα να στολίσεις έτσι όμορφα και το έλατο του βασιλιά, να ζήσεις στο παλάτι μας παντοτινά.

– Δεν πάω πουθενά χωρίς το δέντρο μου! Απάντησε το αγόρι.

H πριγκιποπούλα έδωσε τότε εντολή και οι στρατιώτες του βασιλιά έσκαψαν βαθιά, πήρανε το δέντρο μαζί με τις ρίζες του και το φύτεψαν σε μια πορσελάνινη γλάστρα, μετά το φόρτωσαν στην τρόικα.

Γελώντας πρόσχαρα, ο αμαξάς άπλωσε το χέρι του, βοήθησε το παιδί να ανέβει στην άμαξα να κάτσει πλάι του, τα άλογα στράφηκαν, τον κοίταξαν με τα μεγάλα τους μάτια και ρουθούνισαν ανυπόμονα.

Όλα τα κτίρια, όλα τα φανάρια, όλες οι βιτρίνες, τα πάντα, είχαν τώρα εξαφανιστεί. Μπροστά τους ανοιγόταν μια απέραντη στέπα κι εκεί στο βάθος μέσα από τα διάφανα πέπλα του χιονιού αχνοφαίνονταν μαγευτικοί οι μεγαλόπρεποι τρούλοι κι οι αψιδωτές πύλες του οπάλινου παλατιού!

Ο ροδομάγουλος αμαξάς τράβηξε τα γκέμια. Κροτάλισε το μαστίγιο, τα άλογα χύθηκαν χλιμιντρίζοντας μπροστά, καλπάζοντας όλο και πιο γοργά… λες κι είχανε φτερά… Σε λίγο η τρόικα κι η ακολουθία της είχαν χαθεί στο βάθος της χιονισμένης στέπας.

Το χιόνι που συνέχισε ολοένα πιο πυκνό το σιωπηλό χορό του έσβησε σχεδόν αμέσως τα ίχνη από τις ρόδες και τα πέταλα των αλόγων..

Λένε οι παλιοί… 

Λένε οι παλιοί ότι το πεζοδρόμιο εκείνο ήταν κάποτε κάπως πιο φαρδύ, ότι φύτρωνε κάποτε κάποιο δέντρο εκεί.

Διηγούνται επίσης οι παλιοί ότι ένα χριστουγεννιάτικο πρωί βρήκαν στη ρίζα του δέντρου ξεπαγιασμένο ένα παιδί σκεπασμένο από το χιόνι, τυλιγμένο σ’ ένα τριμμένο παλτό χωρίς κουμπιά, με ένα γαλήνιο χαμόγελο, ένα χαμόγελο ευτυχίας ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του.

Λένε ακόμα ότι από τότε κάθε παραμονή Χριστουγέννων, γύρω στα μεσάνυχτα, κάτι παράξενο συμβαίνει, κάτι που κανείς δεν μπορεί να το εξηγήσει.

Ένα σμάρι πυγολαμπίδες τριγυρνούν επίμονα τρεμοσβήνοντας σε εκείνο το σημείο, λες και κάτι αναζητούν, λες και γυρεύουνε να θυμηθούνε κάτι, ότι ένας άνεμος αναπάντεχος φέρνει, ποιος ξέρει από πού, ανάλαφρες σαπουνόφουσκες και χρυσόχαρτα αστραφτερά, ενώ την ίδια στιγμή ένα υπέροχο πεφταστέρι διαγράφει στον ουρανό μια φαντασμαγορική τροχιά και πέφτει στο σημείο ακριβώς εκείνο.

Έτσι λένε…

Ποιος ξέρει;

Ευγένιος Τριβιζάς, «Ένα δέντρο, μια φορά». Πρώτη δημοσίευση, εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ, 7/2007

[users.uoa.gr]