Η Ferrari από το 1969 έως και το 1973 κατασκεύασε 1.200 Ferrari 365 GTB/4 Daytona και μόλις οι πέντε από αυτές φορούσαν πλήρως αλουμινένιο αμάξωμα, προκειμένου να κυριαρχήσουν στον 24ωρο αγώνα αντοχής της Daytona. Μόλις μια από αυτές της αλουμινένιες Daytona μπορούσε να κινηθεί νόμιμα στον δρόμο και πλέον βρίσκεται προς πώληση, αφού βρέθηκε ξεχασμένη και σε κακή κατάσταση σε μια αποθήκη στην Ιαπωνία.
Η μοναδική Ferrari 365 GB4/4 Daytona Berlinetta Alloy by Scaglietti θα βγει στο σφυρί στο πλαίσιο της δημοπρασίας Ferrari – Leggenda E Passione που θα γίνει στο Μαρανέλο τον επόμενο μήνα.
Έχει αριθμό πλαισίου 12653 και κατασκευάστηκε τον Ιούνιο του 1969. Σε αντίθεση με τις άλλες Daytona, η συγκεκριμένη διαθέτει φωτιστικά σώματα από Plexiglas, ηλεκτρικά παράθυρα, Nero δερμάτινες επενδύσεις και είναι βαμμένη στο χρώμα Rosso Chiaro.
Το αυτοκίνητο μεταφέρθηκε στην αντιπροσωπεία Motor S.p.A di Carla Allegretti στη Μπολόνια και αγοράστηκε το ίδιο έτος από τον Luciano Conti, ιδρυτή και εκδότη του περιοδικού Autosprint. Το 1970 πουλήθηκε στον Guido Maran από την Βερόνα, ο οποίος μόλις έναν μήνα αργότερα το πούλησε στον Carlo Ferruzzi από την Ραβέννα.
Στη πορεία άλλαξε και άλλους ιδιοκτήτες, όταν τον Ιανουάριο του 1972 βρέθηκε στην Ιαπωνία όπου και αγοράστηκε από τον Makoto Taki. Από τότε μέχρι σήμερα βρισκόταν στην κατοχή της οικογένειας του Taki.
Έχει διανύσει 36.390 χλμ και εκτιμάται πως θα πιάσει τιμή μεταξύ 1,4 και 1,7 εκατομμυρίων ευρώ.
Σον Κόνερι.Ένας από τους ωραιότερους και γοητευτικότερους άνδρες όλων των εποχών. Μια θρυλική αντρική μορφή του παγκόσμιου κινηματογράφου με διαχρονικό υπέρκομψο στυλ και ευγένεια. Σε επανειλημμένες δημοσκοπήσεις, είχε θεωρηθεί ως ο άνδρας που είναι πιο κοντά στο ανδρικό πρότυπο και από άνδρες και από γυναίκες.
Γεννήθηκε σε μια φτωχογειτονιά του Εδιμβούργου και μέχρι τα οκτώ του χρόνια κοιμόταν στο κάτω συρτάρι της ντουλάπας, στο ένα και μοναδικό υπνοδωμάτιο του σπιτιού.
Τότε, απέκτησε κανονικό κρεβάτι καθώς το συρτάρι έγινε η κούνια του νεογέννητου αδερφού του… Εργάστηκε για πρώτη φορά σε ηλικία 9 ετών. Το πρωί ως γαλατάς και το απόγευμα -αφού τελείωνε το μάθημα στο σχολείο-βοηθούσε τον τοπικό κρεοπώλη.
Κέρδιζε τρεις λίρες την εβδομάδα, τις οποίες έδινε στη μητέρα του προκειμένου να συντηρήσει την οικογένειά του. Ο Κόνερι ήταν ιδιαίτερα έξυπνος και χαρισματικός. Αυτό φάνηκε από μικρή ηλικία, τόσο στα μαθήματά του όσο και στα αθλήματα. Λάτρευε το ποδόσφαιρο, διάβαζε με μανία τα κόμιξ, του άρεσε πολύ το ψάρεμα- φτιάχνοντας νήμα από τα καλσόν της μητέρας του…
Όταν μεγάλωσε πια, απέκτησε εντυπωσιακό, γεροδεμένο σώμα αλλά δεν στάθηκε μόνο στην εξωτερική του εμφάνιση. Η τρομερή ευαισθησία και καλλιέργειά του ήταν φανερή…
Ήταν το 1957 όταν απέκτησε τον πρώτο του πρωταγωνιστικό ρόλο, στην τηλεοπτική σειρά “Requiem for A Heavyweight”, αντικαθιστώντας τον πρωταγωνιστή που παραιτήθηκε 10 μέρες πριν αρχίσουν τα γυρίσματα.
Με την ιδιαίτερη γοητεία του κέρδισε τον ρόλο εντυπωσιάζοντας τη σύζυγο του παραγωγού του.
Το show σημείωσε εξαιρετική επιτυχία και την ίδια χρονιά, ο Κόνερι υπέγραψε συμβόλαιο με την 20th Century Fox.
Η κίνηση, παρόλο που ήταν πολλά υποσχόμενη, δεν βοήθησε την καριέρα του.
Οι ταινίες στις οποίες συμμετείχε δεν ξεχώρισαν, οπότε ο Κόνερι επέλεξε να επιστρέψει στην Αγγλία και να μείνει μακριά από τον κινηματογράφο για δύο χρόνια, για να φροντίσει την ηθοποιό και σύντροφό του, Νταϊάν Σιλέντο, η οποία έπασχε από φυματίωση.
Συμμετείχε μόνο σε θεατρικές παραστάσεις, που δέχτηκαν καλές κριτικές.
Μάλιστα, σε μία από αυτές, εμφανίστηκε στη σκηνή μόνο με ένα μαντήλι τυλιγμένο γύρω από τη μέση του. Η τύχη όμως ήταν με το μέρος του. Στο κοινό βρισκόταν ο σκηνοθέτης Τέρενς Γιανγκ, που έψαχνε για τον ηθοποιό που θα υποδυόταν τον θρυλικό πράκτορα Τζέιμς Μποντ!
Και να φανταστεί κανείς ότι η United Artists που χρηματοδοτούσε την ταινία δεν εντυπωσιάστηκε από τον Κόνερι, ενώ απάντησε στους συντελεστές που τον επέλεξαν με ένα τηλεγράφημα που έγραφε: “Μπορείτε και καλύτερα.”
Ωστόσο, ο Κόνερι επικράτησε. Πώς έγινε αυτό; Για ακόμα μια φορά, η γυναίκα του παραγωγού σχολίασε ότι εκείνος ήταν πιο γοητευτικός από οποιονδήποτε άλλο ηθοποιό είχε δει. Αξίζει να σημειωθεί ότι ούτε ο δημιουργός του Τζέιμς Μποντ, Ίαν Φλέμινγκ, πίστευε ότι ο Κόνερι ήταν ο κατάλληλος για τον ρόλο. Τον έβρισκε άξεστο και απίστευτα μεγαλόσωμο.
O Σον Κόνερι το 2017 στα 87 του
Ο σκηνοθέτης Τέρενς Γιανγκ σκέφτηκε τότε ότι θα ήταν καλό να εξευγενίσει τον Κόνερι, με μαθήματα savoir vivre. Φρόντισε να τον παίρνει μαζί του σε δείπνα, να του μαθαίνει πώς να τρώει, πώς να μιλάει, πώς και να κινείται με κομψότητα.
Τέλος, ο Φλέμινγκ παραδέχτηκε ο Κόνερι στάθηκε αντάξιος του ρόλου.
Και φυσικά… εκατομμύρια γυναίκες σε όλο τον κόσμο συμφώνησαν μαζί του… Έτσι, λοιπόν, και ο Σκωτσέζος ηθοποιός αναδείχτηκε σε σύμβολο του σεξ…
Είναι καθηλωτικό να ακούει κανείς τη βραχνή φωνή του Σον Κόνερι να διαβάζει την Ιθάκη του Κωνσταντίνου Καβάφη.
Είναι ένα ποίημα διδακτικό και η χρήση του δεύτερου προσώπου κερδίζει τέτοια αμεσότητα που κάθε αναγνώστης αισθάνεται πως το ποίημα απευθύνεται στον ίδιο.
Δεν πρόκειται για ένα ποίημα επιστροφής ή νόστου- όπως ήταν το ταξίδι του Οδυσσέα- αλλά ένα ταξίδι πηγαιμού. Ο ταξιδιώτης του ποιήματος δεν επιστρέφει στην Ιθάκη αλλά ξεκινά προς την Ιθάκη.
Ευχή του κάθε ταξιδιώτη, είναι να έχει μεγάλη διάρκεια αυτό το ταξίδι και να είναι γεμάτο με περιπέτειες και γνώσεις. Σε αντίθεση με τον Οδυσσέα που ευχόταν το δικό του ταξίδι της επιστροφής του, να είναι σύντομο.
Σε αντίθεση με τον αναγνώστη, ο οποίος θα πρέπει να ελπίζει να διαρκέσει πολύ ώστε να του προσφέρει πολλές εναλλαγές της τύχης -περιπέτειες- και πολλές εμπειρίες. `Ενας τρόπος υπάρχει για να μην αντιμετωπίσει ανυπέρβλητες δυσκολίες κατά τη διάρκεια του ταξιδιού… Αυτό μπορεί να συμβεί, μόνο αν ο ταξιδιώτης κρατά τη σκέψη του σε υψηλό επίπεδο, αν δεν ασχολείται με μικροπράγματα και ασήμαντα ζητήματα. Αν έχει στο μυαλό του το στόχο του και επιμένει στο να επιτευχθεί.
Οι δυσκολίες που συνάντησε ο Οδυσσέας ήταν ιδιαίτερα μεγάλες και χρειάστηκε να προσπαθήσει πολύ για να τις ξεπεράσει. Για τον ταξιδιώτη όμως, του ποιήματος, δεν υπάρχει κίνδυνος να εμφανιστούν τόσο σημαντικά προβλήματα.
Δεν υπάρχει μόνο μια Ιθάκη, αλλά πολλές, όπως πολλοί είναι και οι στόχοι που θέτουμε στη ζωή μας. Κάθε φορά που επιτυγχάνουμε ένα στόχο θέτουμε αμέσως έναν επόμενο. Συνεχίζουμε λοιπόν, τις προσπάθειες να κάνουμε διαρκώς ό,τι καλύτερο μπορούμε. Η Ιθάκη είναι ο προορισμός, ωστόσο αυτό που έχει να μας προσφέρει είναι το ταξίδι που κάνουμε για να φτάσουμε σε αυτήν. Μόνο και μόνο γι`αυτό αξίζει κάθε προσπάθεια και όλη μας την αφοσίωση, και την ευγνωμοσύνη…
Κωνσταντίνος Καβάφης «Ιθάκη»
Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι να ‘ναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.
Να εύχεσαι να ‘ναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους∙
να σταματήσεις σ’ εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν’ αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ’ έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά∙
σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους.
Πάντα στον νου σου να ‘χεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.
Αλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει∙
και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.
Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θα ‘βγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.
Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν
Ακούστε το υπέροχο ποίημα του Καβάφη σε απαγγελία Σον Κόνερι και μουσική Βαγγέλη Παπαθανασίου:
Σοκάρει το αποκρουστικό βίντεο που αποκαλύπτει την πραγματικότητα πίσω από ένα αγαπημένο γλύκισμα μικρών και μεγάλων.
Το βίντεο παρουσιάζει το πώς ακριβώς παράγεται η ζελατίνη, το βασικό συστατικό στα ζελέ, στη ζαχαροπλαστική, αλλά και στη μαγειρική. Συγκεκριμένα, δείχνει με κάθε λεπτομέρεια όλη τη διαδικασία που ακολουθείται μέχρι να φτάσει ένα γλυκό ζελεδάκι στο στόμα σας.
Το οριακά ωμό αυτό βίντεο δείχνει ότι το άοσμο συστατικό της ζελατίνης παράγεται από το δέρμα γουρουνιών και μάλιστα με τρόπο που προκαλεί έντονη δυσφορία στον θεατή.
Την επικράτηση του νόμου που θέλει τους τρανς να αναγνωρίζονται μονάχα αν στειρωθούν αποφάσισε η κυβέρνηση της Φινλανδίας. Σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία, ένας τρανς άνθρωπος θα πρέπει πρώτα να έχει υποβληθεί σε διαδικασίας στείρωσης για να αναγνωριστεί νομικά η ταυτότητα φύλου του. Η φινλανδική κυβέρνηση είχε σκοπό να αναθεωρήσει τη νομοθεσία, ωστόσο το αίτημα απορρίφθηκε.
Η Επιτροπή Ανθρώπινων Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών είχε εκφράσει ενστάσεις ώστε να αφαιρεθεί αυτή η νομοθεσία, ενώ το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων είχε αποφασίσει πως η προϋπόθεση της στείρωσης παραβιάζει την Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Δύο ακόμη Σκανδιναβικές χώρες, η Δανία και η Σουηδία είχαν παρόμοιες προϋποθέσεις, όμως τις αφαίρεσαν πριν από λίγα χρόνια. Συγκεκριμένα η Σουηδία νομοθέτησε την αποζημίωση περίπου 800 τρανς ανθρώπων που λόγω της προηγούμενης νομοθεσίας που υπέστησαν στείρωση ενώ νωρίτερα το 2017, ενώ αφαίρεσε εντελώς την «τρανς κατάσταση» από τους καταλόγους των ψυχιατρικών ασθενειών.
Η Διεθνής Αμνηστία τονίζει πως «ο αγώνας για τα δικαιώματα των τρανς στη Φινλανδία δεν έχουν τελείώσει».
Τί να πεις και πώς να χειριστείς έναν άνθρωπο που ξέρεις ότι στην παιδική του ηλικία δεν έχει λάβει αγάπη, τρυφερότητα και μητρική στοργή..πώς να χειριστείς μια τέτοια κατάσταση πόση αγάπη να δώσεις για να το αναπληρώσεις αυτό που δεν αναπληρώνεται; Δεν ξέρω. Είμαι προβληματισμένη είμαι μπερδεμένη. Εγώ μεγάλωσα εντελώς διαφορετικά σε μια οικογένεια που ξεχείλιζε η αγάπη και η στοργή και η φροντίδα και όλα ήταν στο πολύ, στο φουλ.
Τον ακούω να μου διηγείται τα παιδικά του χρόνια, γεμάτα βρισιές, ξύλο και κακοποίηση από την μητέρα του. Περίεργο, μου ακούγεται σαν ψέμα σαν να βλέπω κάποια ταινία του σινεμά. Μπορεί η μητέρα να κακοποιεί το παιδί της, αυτό το παιδί που γέννησε; Και όχι μόνο το ένα παιδί αλλά και τα δύο…; Μπα, σκέφτηκα υπερβολές.
Οι πληροφορίες όμως άλλα μου έλεγαν, δυστυχώς ήταν αλήθεια. Και το χειρότερο από όλα σε ενα γιορτινό τραπέζι το παραδέχτηκε και η ίδια και ούτε καν έριξε το βλέμμα της. Περιττό να πω το σοκ που έπαθα, κόντεψα να κάνω εμετό, να βάλω τα κλάματα. Τί είδους άνθρωπος είναι αυτή η γυναίκα;
Μερικές φορές μου εξιστορεί με λεπτομέρεια πόσο οδυνηρό ήταν να παίρνει ζώνες από την ντουλάπα και να τον χτυπάει και να σταματάει μόνο όταν σπάσει η εγκράφα. Να παίρνει τάβλα κρεβατιού και να τη σπάει πάνω του και πολλά άλλα και να σταματάει μόνο όταν εκείνη νιώσει καλύτερα. Χωρίς ιδιαίτερο λόγο, χωρίς να έχει κάνει κάποια ζημιά απλά λόγω νεύρων της. Απίστευτο!
Και τώρα που το γράφω μου φαίνεται εξωπραγματικό. Κι όμως είναι αλήθεια, το λέει και βουρκώνει μέσα του γιατί έξω του βγάζει τέτοιο μίσος για αυτή τη γυναίκα τέτοιο μίσος πρώτη φορά βλέπω το μίσος να ζωγραφίζετε στα μάτια. Βγάζει σπίθες το βλέμμα του.
Μετά μου λέει για το άλλο του αδερφάκι, μικρότερο κατά 4 χρόνια, τα ίδια και σε αυτό. Ξύλο πολύ ξύλο, και μετά βρισιές, απειλές, τράβηγμα μαλλιού να βγάζει τούφες. Πόσο να αντέξει μια παιδική ψυχούλα, ένα παιδικό σωματάκι;
Και ο πατέρας; ρώτησα… Άφαντος στο ρόλο θεατή. Δεν τους άγγιξε ποτέ, ούτε για πατρικό χάδι ούτε για ξύλο ή οτιδήποτε κακό. Ήταν απλά πατέρας στο ρόλο θεατή! Σοκ σοκ σοκ.
“Ερχόταν απλά και κοιτούσε αν αναπνέουμε”, μου είπε “γιατί πολλές φορές το μικρότερο αδερφάκι είχε λιποθυμήσει και εγώ προσπαθούσα να το συνεφέρω γιατί αν το αντιλαμβανόταν η μητέρα θα ερχόταν και θα είχαμε δεύτερο γύρο και οι δύο, όπως είχε γίνει πολλές φορές”.
Τα μάτια μου έτρεχαν δάκρυα, εκείνος μου σκούπισε τα δάκρυα και μου είπε “δεν υπάρχει λόγος πάνε χρόνια από τότε “. Μέσα μου όμως είχα πάθει σοκ, το γράφω συνέχεια το σοκ γιατί όντως ένιωσα σα να με διαπερνάει ρεύμα. Πώς ήταν δυνατόν; Και όμως ήταν.
Μεγαλώνοντας εκείνος μπήκε στην εφηβεία, μια φορά πήγε να του δώσει ένα χαστούκι και το αποτέλεσμα ήταν να την κυνηγήσει,εκείνη από το φόβο να κλείσει την πόρτα, και εκείνος να δώσει μπουνία στην ξύλινη πόρτα όπου τρύπησε και πέρασε το χέρι του από μέσα.
Τώρα, η πόρτα είναι ακόμη έτσι και της θυμίζει συνέχεια τα κατορθώματα της. Εκείνος στην πρώτη ευκαιρία της λέει ότι όταν γεράσει θα τα πληρώσει όλα. Το άλλο αδερφάκι έχει ξεκόψει από τον αδερφό και έχει μείνει με την μητέρα. Γιατί έχει εξασφαλίσει δουλειά και στέγη μαζί της. Είναι πολλά τα συμφέροντα, αλλά αξίζει για μια κατεστραμμένη παιδική ηλικία να ξεπουληθείς; Δεν ξέρω…
Λυπάμαι που κάποια παιδιά βιώνουν τέτοιες καταστάσεις, είναι πολύ άσχημο να μην έχεις καλές στιγμές να θυμάσαι ή να έχεις καλές στιγμές που κατέληγαν με κενά μνήμης λόγω λιποθυμικού επεισοδίου.
Είναι άσχημο οι γονείς σου να σε έχουν απαρνηθεί ενώ αυτοί σε έφεραν στον κόσμο και είναι ακόμη χειρότερο να το παραδέχονται κιόλας.
Ο διαχειριστής ενός συγκροτήματος κατοικιών στην πόλη Benxi της επαρχίας Liaoning, στην Κίνα αποφάσισε να λάβει δραστικά μέτρα όταν είδε ένα αυτοκίνητο να έχει παρκάρει παράνομα μπροστά από μια κατοικία.
Δείτε το βίντεο
Μια Κινέζα, κάτοχος ενός άσπρου αυτοκινήτου, πάρκαρε παράνομα με αποτέλεσμα να μπλοκάρει την είσοδο του σπιτιού. Όταν της ζητήθηκε ευγενικά να απομακρύνει το αυτοκίνητο έκανε πως δεν ακούει και έφυγε.
Τότε ο διαχειριστής, εκνευρίστηκε και αποφάσισε να της δείξει ότι δεν «παίζει». Αποτέλεσμα ήταν να επιστρατεύσει ένα ιδιαιτέρως σκληρό μέσο. Κάλεσε έναν γερανό και τοποθέτησε το αυτοκίνητο της αδιάφορης κυρίας στην ταράτσα του οικήματος.
Επιστέφοντας έπαθε σοκ όταν είδε το αυτοκίνητο της τοποθετημένο στην ταράτσα. Λίγο αργότερα δέχτηκε να πληρώσει πρόστιμο για να της κατεβάσουν το αμάξι.
Τα δύο μεγάλα λιοντάρια τρέχουν προς το μέρος της γυναίκας αλλά όχι για να της επιτεθούν. Σαν μικρά κατοικίδια άρχισαν να συμπεριφέρονται δύο μεγαλόσωμα και επιβλητικά λιοντάρια όταν κατάλαβαν ότι τους επισκέφτηκε η γυναίκα που τα μεγάλωσε, αφού της προσέφεραν μια τεράστια τρυφερή αγκαλιά.
Το συγκινητικό περιστατικό κατέγραψε κάμερα σε ζωολογικό κήπο της Ελβετίας που φιλοξενούνται τα δύο λιοντάρια από τότε που η γυναίκα κατάλαβε πως μεγάλωσαν αρκετά ώστε να τα φροντίζει η ίδια. Σύμφωνα με τη Βρετανική Mirror η γυναίκα και τα λιοντάρια συναντήθηκαν για πρώτη φορά μετά από επτά χρόνια.
Νέα ανάρτηση του ιερέα Χαράλαμπου Παπαδόπουλου ο οποίος είχε επαινέσει το παιδί του μετά την “αποτυχία” του στις πανελλαδικές εξετάσεις. Η αναφορά του στον Μάικ Τάισον.
Ο π. Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος έγινε γνωστός μέσα σε λίγες ώρες σε όλη τη χώρα, όταν μέσα από τον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook συνεχάρη τον γιο του για την προσπάθεια του στις πανελλήνιες και του είπε ένα μεγάλο “μπράβο” παρότι δεν πέρασε πουθενά.
“Σήμερα βγήκαν τα αποτελέσματα των Πανελληνίων εξετάσεων 2017. Συγχαρητήρια στον τρίτο γιό μου τον Αλέξανδρο!!! Δεν πέρασε Πουθενά!!! Μπράβο που “απέτυχε”. Μια χαρά. Κι αν πετύχαινε πάλι μπράβο θα του έλεγα γιατί ήθελε πολύ την σχολή της Πληροφορικής. Αλλά και τώρα που δεν τα κατάφερε, είναι όλα όμορφα. Και είμαι το ιδιο περήφανος γι αυτόν, και στην επιτυχία μα ιδιαιτέρως στην αποτυχία του”, έγραφε μεταξύ άλλων και σημείωνε πως “οι μεγάλες στιγμές στην ζωή μας συγγενεύουν με μεγάλες ατυχίες και αποτυχίες’.
Τώρα, μετά τις διαστάσεις που πήρε η πρώτη του ανάρτηση, επανήλθε με νέα δημοσίευση.
“Εκείνο που ευτυχώς ελάχιστοι πλην αιχμηρά δεν κατάλαβαν, είναι ότι εγώ με την ανάρτηση μου αυτή, περί αποτυχίας, δεν επαινώ αυτούς που δεν διαβάζουν ή τεμπελιάζουν στην ζωή τους, αλλά εκείνους που προσπαθούν μα βιώνουν την ήττα. Και παιδί που δεν το ετοιμάζεις για την ήττα δεν θα γίνει ποτέ νικητής”, διευκρινίζει και επικαλείται τη ρήση του Μάικ Τάισον:
“οι σημερινοί ηττημένοι, είναι οι αυριανοί νικητές….. Είμαι νικητής γιατί γεννήθηκα ηττημένος…”.
Στη συνέχεια, ο ίδιος προσθέτει: “προσπαθώ να έχω την εσωτερική άνεση, να πω Μπράβο, Συγχαρητήρια, με τον ίδιο τρόπο και χαμόγελο τόσο στην επιτυχία όσο και στην αποτυχία και στην ήττα και στην νίκη. Και τούτο γιατί για μένα είναι απλά άλλοι δρόμοι με κοινό προορισμό”.
“Ένα πράγμα είναι λυτρωτικό να καταλάβουμε οτι όλα είναι δρόμος. Και δεν υπάρχουν καλά και κακά γεγονότα στην ζωή μας, όμορφα και άσχημα, ιερά και βέβηλα, αμαρτωλά και ενάρετα, τα πάντα είναι μαθήματα που μας μαθαίνουν τον δρόμο και την τέχνη της ύπαρξης….”, καταλήγει ο ιερέας, σε έναν λόγο που πραγματικά αποτελεί παράδειγμα προς όλους.
Διαβάστε ολόκληρη την νεα ανάρτηση του στο Facebook:
Εκείνο που ευτυχώς ελάχιστοι πλην αιχμηρά δεν κατάλαβαν, είναι οτι εγω με την ανάρτηση μου αυτή, περί αποτυχίας, δεν επαινώ αυτούς που δεν διαβάζουν ή τεμπελιάζουν στην ζωή τους, αλλά εκείνους που προσπαθούν μα βιώνουν την ήττα. Και παιδί που δεν το ετοιμάζεις για την ήττα δεν θα γίνει ποτέ νικητής. Γιατί στην πρώτη στραβή που θα έρθει, διότι θα έρθει, θα χάσει τον προσανατολισμό του. Πρέπει να μάθουμε να χάνουμε εάν θέλουμε να κερδίσουμε. Αυτοί που κάποτε στέφθηκαν νικητές ή επιτυχημένοι, είχαν βιώσει άπειρες φορές την αποτυχία στην ζωή τους. Γιατί όπως έλεγε και ο βασανισμένος Τάισον, «οι σημερινοί ηττημένοι, είναι οι αυριανοί νικητές….. Είμαι νικητής γιατί γεννήθηκα ηττημένος…».
Αυτούς είχε παραλήπτες η επιστολή μου, τα παιδιά που απέτυχαν ενώ προσπάθησαν, τους γονείς οι οποίοι σιώπησαν ή απογοητεύθηκαν, και δεν αγκάλιασαν ή δεν φίλησαν εχθές τα παιδιά τους, λέγοντας του «Σ αγαπώ ακόμη και ηττημένο…»
Τέλος θέλω να πω, οτι ο δικός μου λόγος, που ίσως γι αυτούς που δε με γνωρίζουν, (καλά δεν χάνουν και τίποτε), είναι μόνο υπαρξιακός και βιωματικός. Τι σημαίνει αυτό;
Οτι προσπαθώ να έχω την εσωτερική άνεση, να πω Μπράβο, Συγχαρητήρια, με τον ίδιο τρόπο και χαμόγελο τόσο στην επιτυχία όσο και στην αποτυχία και στην ήττα και στην νίκη. Και τούτο γιατί για μένα είναι απλά άλλοι δρόμοι με κοινό προορισμό. Εάν μπεις σε ένα ποτάμι, είτε ράθυμα είτε ορμητικά, σε ένα μέρος θα σε βγάλει, στην θάλασσα. Οπότε το ποιος είναι επιτυχημένος ή αποτυχημένος θα μας το φανερώσει η ροή της ζωής που ο Θεός με μοναδική μαεστρία σταλάζει στα σωθικά και βήματα μας.
Είδα στην ζωή μου πολλούς «επιτυχημένους» να ζουν την απόλυτη τραγωδία και αρκετούς «αποτυχημένους» να ζουν την ευτυχία. Είδα πολλούς “αρρώστους” να είναι υγιείς και υγιείς απόλυτα “άρρωστους”. “Φυλακισμένους” λεύτερους και “λεύτερους” φυλακισμένους……
Για μένα λοιπόν δεν είναι παράδοξο να καλωσορίζω την «αποτυχία» όπως προσπαθώ με την ίδια χαρά να λέω καλημέρα στον ηλιόλουστο ουρανό ή στον βροχερό, στο γέλιο και το δάκρυ, στην θλίψη και χαρά, γιατι πρέπει να καταλάβουμε οτι στο βάθος ειναι τα ίδια πράγματα, εμείς και ο νους μας, τα ερμηνεύει ως καλά ή κακά. Αυτά απλά ειναι καθημερινοί δρόμοι εξέλιξης.
Ένα πράγμα είναι λυτρωτικό να καταλάβουμε οτι όλα είναι δρόμος. Και δεν υπάρχουν καλά και κακά γεγονότα στην ζωή μας, όμορφα και άσχημα, ιερά και βέβηλα, αμαρτωλά και ενάρετα, τα πάντα είναι μαθήματα που μας μαθαίνουν τον δρόμο και την τέχνη της ύπαρξης….
Με 18.620 μόρια πήρε εισιτήριο για το Πανεπιστήμιο ο Γιώργος Βρυγιωνάκης. Η περίπτωση του αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση και θυμίζει τις αντιξοότητες με τις οποίες βρίσκονταν αντιμέτωποι μαθητές πολύ περασμένων δεκαετιών, όταν προσπαθούσαν να μάθουν γράμματα.
Ο λόγος για τον Γιώργο Βρυγιωνάκη από τον Άγιο Νικόλαο, τον πρώτο των πρώτων από τα Επαγγελματικά Λύκεια στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο της Αθήνας, καθώς με τις επιδόσεις του στις πανελλήνιες κατόρθωσε να συγκεντρώσει 18.620 μόρια.
Η πρωτιά αυτή έχει ιδιαίτερη σημασία για τον πρωτοετή πλέον φοιτητή και την οικογένειά του, καθώς ο Γιώργος δεν φοιτούσε στο ΕΠΑΛ του Αγίου Νικολάου, αλλά στο 1ο ΕΠΑΛ της Ιεράπετρας, δεδομένου ότι η ειδικότητα της γεωπονίας που ήθελε να ακολουθήσει δεν λειτουργούσε στο Επαγγελματικό Λύκειο της πόλης του.
Έτσι, ο μαθητής, για δύο ολόκληρα χρόνια διένυε καθημερινά απόσταση 35 περίπου χιλιομέτρων, από τον Άγιο Νικόλαο στην Ιεράπετρα προκειμένου να πάει στο σχολείο και να παρακολουθεί τα μαθήματά του, μετακινούμενος με το υπεραστικό ΚΤΕΛ.
Ο Γιώργος δικαιώθηκε εκ του αποτελέσματος, με την πρωτιά του στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο της Αθήνας, αφού τα όνειρά του γίνονται πλέον πραγματικότητα.
Ο κορυφαίος σπρίντερ όλων των εποχών πέρασε ξέφρενες και πανάκριβες διακοπές στην Μύκονο διασκεδάζοντας στα καλύτερα κλαμπ και γευματίζοντας στα καλύτερα εστιατόρια. Φυσικά και μπορεί να διαθέσει τεράστια ποσά για την ψυχαγωγία του καθώς μιλάμε για έναν από τους πιο ακριβοπληρωμένους αθλητές για τον οποίο το Forbes το 2016 έχει αναφέρει πως πως κερδίζει πάνω από 30 εκατ. δολάρια ετησίως.
«Το απόγευµα της περασµένης Τετάρτης στο «Nammos», το οποίο ήταν ασφυκτικά γεµάτο, µε τα ανοιχτά µπουκάλια γαλλικής σαµπάνιας να βρίσκονται παντού, ο Μπολτ έµελε να δώσει την τελευταία και πιο εντυπωσιακή του παράσταση», γράφει η εφημερίδα Πρώτο Θέμα η οποία δημοσιοποίησε τον λογαριασμό που έκανε ο αθλητής στο beach bar της Ψαρούς.
«Μετά το τσιµπολόγηµα µερικών από τα πιο νόστιµα εδέσµατα του µαγαζιού, όπως αστακός στα κάρβουνα, κριθαρότο γαρίδα, «spicy crab tartar» κ.ά., ξεκίνησαν τα περίφηµα showers, δηλαδή τα ντους µε Veuve Clicquot, τη φθηνότερη σαµπάνια του καταστή µατος (120 ευρώ το µπουκάλι), που προσφέρεται σε κιβώτια για µπουγέλα µέχρι τελικής πτώσης.
Πάνω στο τσακίρ κέφι, ο dj babis, θέλοντας να τεστάρει τις φωνητικές χορδές του Μπολτ, του έδωσε το µικρόφωνο και ο Γιουσέιν µεταµορφώθηκε ξαφνικά από σπρίντερ σε αδίστακτο ράπερ της Ανατολικής Ακτής ουρλιάζοντας «Yo» και ξανά «Yo» µέχρι που το µικρόφωνο µπλόκαρε από επιφωνήµατα αναµεµειγµένα µε ριπές αλκοόλ.
Είχε µόλις καταναλώσει µαζί µε τους τρεις φίλους του τρεις Dom Perignon Rose 2002 των τριών λίτρων η καθεµία, συνολικής αξίας 75.000 ευρώ, ενώ είχαν προηγηθεί και τρία ακόµα µπουκάλια Dom Perignon Rose συνολικής αξίας 3.300 ευρώ. Και όλα αυτά σε διάρκεια µόλις µιας ώρας.
Στη συνέχεια βέβαια ο Μπολτ και η παρέα του έκαναν περισσότερες ώρες να συνέλθουν, όντας οι τελευταίοι που αποχώρησαν από το µαγαζί.
Οταν έφτασε η λυπητερή, ο Γιουσέιν έβγαλε από το πορτοφόλι του µια µαύρη American Express στην οποία χρεώθηκε το συνολικό ποσό των 88.362 ευρώ», αναφέρει το δημοσίευμα το οποίο περιλαμβάνει και την φωτογραφία της απόδειξης.
