Σάββατο, 12 Οκτωβρίου 2024
ελληνική κοινωνίαΤον ακούω να μου διηγείται τα παιδικά του χρόνια γεμάτα βρισιές ξύλο...

Τον ακούω να μου διηγείται τα παιδικά του χρόνια γεμάτα βρισιές ξύλο και κακοποίηση από την μητέρα του

Τί να πεις και πώς να χειριστείς έναν άνθρωπο που ξέρεις ότι στην παιδική του ηλικία δεν έχει λάβει αγάπη, τρυφερότητα και μητρική στοργή..πώς να χειριστείς  μια τέτοια κατάσταση πόση αγάπη να δώσεις για να το αναπληρώσεις αυτό που δεν αναπληρώνεται; Δεν ξέρω. Είμαι προβληματισμένη είμαι μπερδεμένη. Εγώ μεγάλωσα εντελώς διαφορετικά σε μια οικογένεια που ξεχείλιζε η αγάπη και η στοργή και η φροντίδα και όλα ήταν στο πολύ, στο φουλ.

Τον ακούω να μου διηγείται τα παιδικά του χρόνια, γεμάτα βρισιές, ξύλο και κακοποίηση από την μητέρα του. Περίεργο, μου ακούγεται σαν ψέμα σαν να βλέπω κάποια ταινία του σινεμά. Μπορεί η μητέρα να κακοποιεί το παιδί της, αυτό το παιδί που γέννησε;  Και όχι μόνο το ένα παιδί αλλά και τα δύο…; Μπα, σκέφτηκα υπερβολές.

Οι πληροφορίες όμως  άλλα μου έλεγαν, δυστυχώς ήταν αλήθεια. Και το χειρότερο από όλα σε ενα γιορτινό τραπέζι το παραδέχτηκε και η ίδια και ούτε καν έριξε το βλέμμα της. Περιττό να πω το σοκ που έπαθα, κόντεψα να κάνω εμετό, να βάλω τα κλάματα. Τί είδους άνθρωπος είναι αυτή η γυναίκα;

Μερικές φορές μου εξιστορεί με λεπτομέρεια πόσο οδυνηρό ήταν να παίρνει ζώνες από την ντουλάπα και να τον χτυπάει και να σταματάει μόνο όταν σπάσει η εγκράφα. Να παίρνει τάβλα κρεβατιού και να τη σπάει πάνω του και πολλά άλλα και να σταματάει  μόνο όταν εκείνη νιώσει καλύτερα. Χωρίς ιδιαίτερο λόγο, χωρίς να έχει κάνει κάποια ζημιά απλά λόγω νεύρων της. Απίστευτο!

Και τώρα που το γράφω μου φαίνεται εξωπραγματικό. Κι όμως είναι αλήθεια, το λέει και βουρκώνει μέσα του γιατί έξω του βγάζει τέτοιο μίσος για αυτή τη γυναίκα τέτοιο μίσος πρώτη φορά βλέπω το μίσος να ζωγραφίζετε στα μάτια. Βγάζει σπίθες το βλέμμα του.

Μετά μου λέει για το άλλο του αδερφάκι, μικρότερο κατά 4 χρόνια, τα ίδια και σε αυτό. Ξύλο πολύ ξύλο, και μετά βρισιές, απειλές, τράβηγμα μαλλιού να βγάζει τούφες. Πόσο να αντέξει μια παιδική ψυχούλα, ένα παιδικό σωματάκι;

Και ο πατέρας; ρώτησα… Άφαντος στο ρόλο θεατή. Δεν τους άγγιξε ποτέ, ούτε για πατρικό χάδι ούτε για ξύλο ή οτιδήποτε κακό. Ήταν απλά πατέρας στο ρόλο θεατή! Σοκ σοκ σοκ.

“Ερχόταν απλά και κοιτούσε αν αναπνέουμε”, μου είπε “γιατί πολλές φορές το μικρότερο αδερφάκι είχε λιποθυμήσει και εγώ προσπαθούσα να το συνεφέρω γιατί αν το αντιλαμβανόταν η μητέρα θα ερχόταν και θα είχαμε δεύτερο γύρο και οι δύο, όπως είχε γίνει πολλές φορές”.

Τα μάτια μου έτρεχαν δάκρυα, εκείνος μου σκούπισε τα δάκρυα και μου είπε “δεν υπάρχει λόγος πάνε χρόνια από τότε “. Μέσα μου όμως είχα πάθει σοκ, το γράφω συνέχεια το σοκ γιατί όντως ένιωσα σα να με διαπερνάει ρεύμα. Πώς ήταν δυνατόν; Και όμως ήταν.

Μεγαλώνοντας εκείνος μπήκε στην εφηβεία, μια φορά πήγε να του δώσει ένα χαστούκι και το αποτέλεσμα ήταν να την κυνηγήσει,εκείνη από το φόβο να κλείσει την πόρτα, και εκείνος να δώσει μπουνία στην ξύλινη πόρτα όπου τρύπησε και πέρασε το χέρι του από μέσα.

Τώρα, η πόρτα είναι ακόμη έτσι και της θυμίζει συνέχεια τα κατορθώματα της. Εκείνος στην πρώτη ευκαιρία της λέει ότι όταν γεράσει θα τα πληρώσει όλα. Το  άλλο αδερφάκι έχει ξεκόψει από τον αδερφό και έχει μείνει με την μητέρα. Γιατί έχει εξασφαλίσει δουλειά και στέγη μαζί της. Είναι πολλά τα συμφέροντα, αλλά αξίζει για μια κατεστραμμένη παιδική ηλικία να ξεπουληθείς; Δεν ξέρω…

Λυπάμαι που κάποια παιδιά βιώνουν τέτοιες καταστάσεις, είναι πολύ άσχημο να μην έχεις καλές στιγμές να θυμάσαι ή να έχεις καλές στιγμές που κατέληγαν με κενά μνήμης λόγω λιποθυμικού επεισοδίου.

Είναι άσχημο οι γονείς σου να σε έχουν απαρνηθεί ενώ αυτοί σε έφεραν στον κόσμο και είναι ακόμη χειρότερο να το παραδέχονται κιόλας.

Πηγή: singleparent.gr

Τα πιο σημαντικά