Είναι λογικό και αρκετά κοινό, να πιστεύουμε πως όλα έχουν το σκοπό τους. Ωστόσο, πολλά από τα πράγματα που χρησιμοποιούμε σήμερα, κάποτε είχαν εντελώς διαφορετική χρήση. Παρακάτω θα μάθετε μερικά από αυτά και σε τι εξυπηρετούσαν τους ανθρώπους, πριν αξιοποιηθούν αλλιώς.
Κόκα κόλα
Ο φαρμακοποιός Τζον Πέμπερτον, ένας βετεράνος του αμερικανικού εμφύλιου πολέμου, έκανε ένα σκεύασμα από καρπούς του φυτού κόλα και φύλλα κόκας. Το συνέστησε στους στρατιώτες που λάμβαναν μορφίνη για πληγές, ώστε να θεραπεύσουν το νευρικό τους σύστημα. Αργότερα, έφτιαξε μια επιχείρηση που παρήγαγε κάτι ανάλογο, αλλά πούλησε όλες τις μετοχές του. Οι νέοι ιδιοκτήτες άρχισαν να παράγουν την Κόκα κόλα με φύλλα κόκας απαλλαγμένα από κοκαΐνη.
Μαύρο φόρεμα
Μέχρι τη δεκαετία του 1920, τα μαύρα ρούχα ήταν σύμβολο πένθους και έπρεπε να τα φορούν για τουλάχιστον 2 χρόνια. Στη συνέχεια, το 1926, η Κοκό Σανέλ έραψε το διάσημο μικρό μαύρο φόρεμα που ονομάστηκε από την Vogue: «Το πέρασμα της Σανέλ». Δημιουργήθηκε στη μνήμη του αγαπημένου της. Αρχικά, χρησιμοποιήθηκε από τις διάσημες κυρίες των ταινιών και έπειτα έγινε γνωστό σε όλο τον κόσμο.
Καραόκε
Ο Ιάπωνας μουσικός της ροκ, Ντεσούκ Ινουέ, έπαιζε για τους πελάτες ενός καφέ που ήθελαν να τραγουδήσουν μεταξύ των τραγουδιών της μπάντας. Ένα απόγευμα δεν μπορούσε να είναι εκεί, οπότε έδωσε στους συναδέλφους του μια μαγνητοταινία με το παίξιμό του. Στη συνέχεια, το 1971, εφευρέθηκε ένα μηχάνημα που έπαιζε μουσική χωρίς τα φωνητικά. Έτσι οι μουσικοί ξεκουραζόντουσαν, ενώ το κοινό απολάμβανε το να τραγουδά με ρυθμό.
Πλαστελίνη
Αυτή η ουσία χρησιμοποιήθηκε για τον καθαρισμό ταπετσαριών σε σπίτια με τζάκια που συσσωρεύουν αιθάλη. Με την εμφάνιση ταπετσαριών βινυλίου που καθάριζαν εύκολα με ένα σφουγγάρι, το προϊόν έχασε τον σκοπό του. Ένας συγγενής του εφευρέτη και δάσκαλος νηπιαγωγείου, έδωσε την ουσία που μοιάζει με στόκο στα παιδιά για να παίξουν. Τους άρεσε πολύ. Αργότερα, το απορρυπαντικό αφαιρέθηκε και αντικαταστάθηκε από ένα χρωστικό. Το νέο προϊόν έλαβε το μοντέρνο όνομα πλαστελίνη.
Ηλεκτρικός διάδρομος
Το πρωτότυπο του σύγχρονου διαδρόμου δημιουργήθηκε από τον Σερ Ουίλιαμ Κίμπιτ το 1818. Ήθελε να κάνει κάτι με τους αδρανείς κρατούμενους, χρησιμοποιώντας τη μυϊκή τους δύναμη για τη φύτευση σιτηρών. Οι κρατούμενοι κρατώντας μια οριζόντια κουπαστή, περπατούσαν σε ένα είδος ατελείωτης σκάλας.
Αυτοκόλλητα σημειώματα
Ο Δόκτορ Σπένσερ Σίλβερ, προσπαθούσε να φτιάξει μια μόνιμη κόλλα, αλλά αυτή που προέκυψε δεν ήταν αρκετά ισχυρή και τα αντικείμενα ξεκολλούσαν εύκολα. Τότε, ο συνάδελφός του Άρθουρ Φράι, πρότεινε να χρησιμοποιήσουν το μείγμα για να σταθεροποιήσουν τους σελιδοδείκτες στο βιβλίο με τους ψαλμούς. Σύντομα τα αυτοκόλλητα χαρτιά εμφανίστηκαν στα καταστήματα και ακόμη χρησιμοποιούνται παντού.
Ψηλοτάκουνα
Στην Αρχαία Αίγυπτο, τα ψηλά τακούνια ήταν σημάδι κοινωνικής τάξης των ανώτερων αξιωματούχων, που τα φορούσαν στα θρησκευτικά τελετουργικά. Αυτό περιελάμβανε άνδρες και γυναίκες. Τα προτιμούσαν οι κρεοπώλες για να αποφεύγουν το περπάτημα στο αίμα, ενώ οι ιππότες της Περσίας, τα χρησιμοποιούσαν για να τους συγκρατούν όταν στόχευαν με τα τόξα. Στη μεσαιωνική Ευρώπη, τα ψηλά τακούνια ήταν προνόμιο της αριστοκρατίας, που έγινε δημοφιλές αργότερα. Τέλος, τον 20ο αιώνα, επινοήθηκαν οι γόβες στιλέτο.
Χαρτί περιτυλίγματος με φυσαλίδες αέρα
Το διάσημο περιτύλιγμα επινοήθηκε από τους μηχανικούς Άλφρεντ Φίλντινγκ και Μαρκ Τσαβανές, το 1957. Αρχικά, στόχος ήταν να γίνει μια τρισδιάστατη πλαστική ταπετσαρία αλλά η ιδέα δεν πήγε καλά. Επίσης, οι εφευρέτες σημείωσαν ότι το υλικό θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για συσκευασία και σύντομα το πατενταρισμένο περιτύλιγμα φυσαλίδων έγινε απαραίτητο σε διάφορους τομείς.
Μαξιλάρια
Στη Μεσοποταμία, τα μαξιλάρια αποτελούσαν χαρακτηριστικό γνώρισμα πλούσιων ανθρώπων, ενώ τα σκληρά προσκέφαλα χρησιμοποιούνταν για να κρατούν τα έντομα έξω από τα μαλλιά και το πρόσωπο. Στην αρχαία Κίνα, πιστεύεται ότι τα μαλακά μαξιλάρια ήταν άχρηστα, ενώ τα σκληρά προσκέφαλα από μπαμπού, νεφρίτη, πορσελάνη, ξύλο ή χαλκό, έδιναν δύναμη και πρόσφεραν προστασία από τους δαίμονες.
Βαζελίνη
Στα μέσα του 19ου αιώνα, οι εργάτες πετρελαϊκών πεδίων πάλευαν συνεχώς με μια κηρώδης ουσία που συσσωρευόταν στις αντλίες γεώτρησης πετρελαίου. Ο Βρετανός χημικός Ρόμπερ Τσέσεμπρου, το είδε ως ευκαιρία: Πήρε ένα μέρος αυτού του τζελ πετρελαίου, έκανε έρευνα και ανακάλυψε τις χρήσιμες ιδιότητές του. Ως αποτέλεσμα, το εύρος της χρήσης του προϊόντος μεγάλωσε σημαντικά. Χρησιμοποιούνταν από τη θεραπεία πληγών, ως τον καθαρισμό των χαλιών.
Σούστα
Αρχικά, η σούστα ήταν παιδικό παιχνίδι. Ο Ρίτσαρντ Τ. Τζέιμς, ένας ναυτικός μηχανικός, εργαζόταν κάποτε στην αναστολή ευαίσθητων οργάνων επί του πλοίου. Κατά λάθος, έριξε ένα ελατήριο έλξης που αναπήδησε. Τότε του ήρθε η ιδέα ενός τέτοιου παιχνιδιού και σύντομα η σούστα εμφανίστηκε στα καταστήματα. Η εταιρεία ελατηρίων και συρμάτων Τζέιμς, έχει πουλήσει περισσότερα από 300 εκατομμύρια τέτοιες σούστες.
Φακελάκια τσαγιού
Το 1904, ο Τόμας Σάλιβαν, εισαγωγέας τσαγιού και καφέ από τη Νέα Υόρκη, αποφάσισε να πουλήσει τσάι με περισσότερο στυλ. Το τοποθέτησε σε φακελάκια από μετάξι. Οι πελάτες βρήκαν την καινοτομία ελκυστική, αλλά για έναν άλλο λόγο: αποδείχθηκε ότι ήταν πιο βολικό να ετοιμάζουν το τσάι στις πορώδεις συσκευασίες. Ως αποτέλεσμα, οι πωλήσεις εκτοξεύτηκαν στα ύψη και η ιδέα έγινε παγκοσμίως γνωστή.
Listerine
Ο Τζόσεφ Λόρενς ανακάλυψε αυτό το αντισηπτικό το 1879 για να καθαρίζει τα χειρουργικά εργαλεία, ενώ πήρε το όνομά του από τον χειρουργό Τζόσεφ Λίστερ. Οι άνθρωποι είδαν τις δυνατότητές του και άρχισαν να το χρησιμοποιούν παντού: Για τη θεραπεία των τραυμάτων, στην οδοντιατρική, την θεραπεία της πιτυρίδας, των μυκήτων, ακόμη και ως αποσμητικό. Έγινε ευρέως γνωστό τη δεκαετία του 1920, όταν κυκλοφόρησε η πρώτη του διαφήμιση. Μια κοπέλα απομακρύνθηκε από τον αρραβωνιαστικό της που είχε κακή αναπνοή και αναρωτήθηκε: «Μπορώ να είμαι ευτυχισμένη μαζί του παρόλα αυτά;»
Βιάγκρα
Η φαρμακευτική εταιρεία Πφάιζρ, ανέπτυξε μια θεραπεία για τις καρδιακές διαταραχές. Οι κλινικές δοκιμές απέδειξαν πως το νέο φάρμακο ήταν εντελώς άχρηστο ως προς αυτό. Ωστόσο, παρατηρήθηκε μια ασυνήθιστη παρενέργεια: η ουσία επηρέασε έντονα τη ροή του αίματος στην πυελική περιοχή. Έτσι δημιουργήθηκε το διάσημο χάπι.
Φούρνος μικροκυμάτων
Λίγοι γνωρίζουν ότι ο φούρνος μικροκυμάτων δεν επινοήθηκε σκόπιμα. Ένας υπάλληλος της εταιρείας Raytheon, ο μηχανικός Πέρσι Σπένσερ, εξέταζε τον εξοπλισμό του ραντάρ. Τότε παρατήρησε ότι τα μικροκύματα από ένα ενεργό ραντάρ, έλιωσαν μια ράβδο σοκολάτας στην τσέπη του. Ο Πέρσι το είδε ως ευκαιρία και έβαλε ένα καλαμπόκι στο μάγνετρον. Το καλαμπόκι άρχισε αμέσως να ψήνεται και έτσι έγινε η ανακάλυψη του αιώνα.
