Η Κύπρος αποχαιρετά έναν άνθρωπο που άφησε ανεξίτηλο το αποτύπωμά του στη γλυκιά ιστορία του τόπου.
Ο Αντώνης Τσαγγαρίδης, ο ιδρυτής του θρυλικού ζαχαροπλαστείου «Άριστον», έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 85 ετών, σκορπίζοντας βαθιά θλίψη σε συγγενείς, φίλους και πελάτες που τον γνώριζαν εδώ και δεκαετίες.
Ο Αντώνης Τσαγγαρίδης υπήρξε ένας από τους πιο αγαπητούς ζαχαροπλάστες της Λευκωσίας. Με το μεράκι, την ευγένεια και την επιμονή του στην ποιότητα, κατάφερε να κάνει το «Άριστον» σημείο αναφοράς για τους κατοίκους της πρωτεύουσας. Από τις τούρτες γενεθλίων μέχρι τα παραδοσιακά κυπριακά γλυκά, το όνομά του συνδέθηκε με τη νοσταλγία, τη γεύση και τις οικογενειακές στιγμές πολλών Κυπρίων.
Η είδηση του θανάτου του σκόρπισε συγκίνηση, καθώς ο ίδιος αποτελούσε πρόσωπο-σύμβολο για όσους μεγάλωσαν με τα γλυκά του «Άριστον». Οι άνθρωποι που τον γνώριζαν κάνουν λόγο για έναν σεμνό, εργατικό και καλοσυνάτο άνθρωπο, που δεν έπαψε ποτέ να βρίσκεται μέσα στο κατάστημά του, να επιβλέπει, να χαμογελά και να συζητά με τον κόσμο.
Η κηδεία του θα τελεστεί την Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2025, στις 3:00 μ.μ., στον Ιερό Ναό Αγίων Ομολογητών στη Λευκωσία, ενώ η ταφή θα γίνει στο Δημοτικό Κοιμητήριο Λευκωσίας (περιοχή Χαλεπιανές).
Η οικογένειά του ζητά, αντί στεφάνων, όπως γίνονται εισφορές υπέρ της Φιλοπτώχου Αδελφότητας Αγίων Ομολογητών, τιμώντας έτσι το φιλανθρωπικό πνεύμα που χαρακτήριζε τον εκλιπόντα.
Η μνήμη του Αντώνη Τσαγγαρίδη θα παραμείνει ζωντανή μέσα από το «Άριστον» και τα χιλιάδες χαμόγελα που γλύκανε με τα δημιουργήματά του. Ένας πραγματικός μάστορας της ζαχαροπλαστικής, που έφτιαχνε όχι μόνο γλυκά — αλλά αναμνήσεις.
Σάλος έχει προκληθεί από τα βαριά λόγια του Θάνου Τζήμερου προς τη Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Ο γνωστός πολιτικός προκάλεσε έντονες αντιδράσεις με ανάρτησή του, στην οποία χρησιμοποίησε τη φράση «η κόρη μου η καθαρίστρια», υπονοώντας μειωτικά σχόλια για την πρόεδρο της Πλεύσης Ελευθερίας.
Συγκεκριμένα έγραψε στην ανάρτηση του: “Η κόρη μου η καθαρίστρια. Η Αυτής Σουργελότης στο καθιερωμένο σόου της στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Πόση γελοιότητα μπορούμε ν’ αντέξουμε;”
Δείτε την ανάρτηση του:
Ο Πάνος Ρούτσι με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου καθάρισαν το αυτοσχέδιο μνημείο στον Άγνωστο Στρατιώτη
Επέστρεψε στο Σύνταγμα το βράδυ της Κυριακής, ο Πάνος Ρούτσι, μετά τις παρεμβάσεις για το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη. Ο ίδιος δήλωσε, μεταξύ άλλων, ότι “εμείς δεν είμαστε η απειλή” και τόνισε ότι θα κρατήσουν τη μνήμη των θυμάτων ζωντανή.
Όπως δήλωσε ο Πάνος Ρούτσι: “Δε θα περάσει, εμείς οι γονείς, τα παιδιά αυτά εδώ δε θα το αφήσουμε έτσι. Αυτά τα παιδιά δολοφονήθηκαν. Δεν έγιναν θυσία όπως είπε ο πρωθυπουργός. Εμείς θα είμαστε εδώ για να κρατηθεί η μνήμη ζωντανή. Δεν καταλαβαίνουμε γιατί τους ενοχλεί αυτό το μέρος, το να φωνάζουμε τα ονόματα των παιδιών μας κάθε βράδυ . Όλο αυτό ξεκίνησε από εμένα, θα είμαι εδώ μέχρι τέλους. Καλώ όσους ήταν μαζί μου 23 μέρες να είναι εδώ μαζί μου κάθε βράδυ.
Κύριε πρωθυπουργέ, σας εκλιπαρώ μην κάνετε κάτι σε αυτά τα παιδιά. Και στην αστυνομία λέω το εξής, τι θα κάνατε αν ήταν τα παιδιά σας εδώ; Είμαστε ειρηνικά. Αυτοί που ερχόμαστε εδώ κάθε βράδυ δεν κάνουμε κάτι, δεν είμαστε εμείς ή απειλή”.
Κωνσταντοπούλου: Μην αγγίζετε τα ονόματα
Στο πλευρό του Πάνου Ρούτσι και της ομάδας “Μέχρι τέλους” βρέθηκε η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας, Ζωή Κωνσταντοπούλου, το βράδυ της Κυριακής.
Σε δηλώσεις της, η Ζωή Κωνσταντοπούλου ανέφερε ότι οι νέοι της πρωτοβουλίας πήραν στα χέρια τους την ευθύνη για την προστασία του μνημείου, καθαρίζοντας τον χώρο και φυλάσσοντάς τον με αίσθημα σεβασμού και ευθύνης. Υπογράμμισε ότι η δική της παρουσία έχει εγγυητικό χαρακτήρα, καθώς τις προηγούμενες ημέρες σημειώθηκαν εντάσεις.
Στο σημείο βρέθηκε η ομάδα “Μέχρι τέλους”, η οποία ανέλαβε δράση καθαρισμού στο μνημείο για τα Τέμπη στη Βουλή, δείχνοντας με έμπρακτο τρόπο σεβασμό και μνήμη για τα θύματα.
Μέλη της ομάδας ανέφεραν σε δήλωσή τους: “Βρισκόμαστε εδώ σήμερα κάνοντας μια δράση καθαριότητας στο μνημείο, αυτό που η πολιτεία αρνείται να κάνει, η κυβέρνηση ρίχνει το μπαλάκι στον δήμο και ο δήμος στην κυβέρνηση. Εμείς το κάνουμε 8 μήνες, αφιλοκερδώς, το κάνουμε με ευχαρίστηση, σεβόμαστε τον χώρο και τους Εύζωνες της φρουράς”.
Είναι από τους πλουσιότερους κατοίκους του Χιούστον και από τους πρώτους που υπέγραψαν την Υπόσχεση Δωρεάς, μια φιλανθρωπική εκστρατεία που ξεκίνησε το 2010 από τους Μπιλ Γκέιτς, Μελίντα Φρεντς Γκέιτς και Γουόρεν Μπάφετ.
Ένα ζευγάρι δισεκατομμυριούχων από το Χιούστον, ο Ριτς και η Νάνσι Κίντερ, δωρίζουν το 95% ολόκληρης της περιουσίας τους, ύψους 11 δισεκατομμυρίων δολαρίων, σε τοπικές φιλανθρωπικές οργανώσεις.
Η εταιρία τους Kinder Morgan Inc. είναι μία από τις μεγαλύτερες ενεργειακές εταιρείες στις Ηνωμένες Πολιτείεςκαι μία από τις μεγαλύτερες εταιρείες αγωγών στον κόσμο.
Τα υπόλοιπα 550 εκατομμύρια δολάρια θα πάνε στους απογόνους τους, που ο Ριτς και η Νάνσι ελπίζουν ότι θα ακολουθήσουν τα βήματά τους κάνοντας με τη σειρά τους φιλανθρωπικές δωρεές.
«Θέλω τα εγγόνια μας να είναι περήφανα για εμάς, και νομίζω ότι είναι. Και θέλω να ξέρουν ότι αυτό [το να κάνουν δωρεές] περιμένουμε από αυτά όταν μεγαλώσουν», λέει η Νάνσι. «Πρέπει να προσφέρουν. Δεν έχει να κάνει μόνο με εμάς [την ίδια και τον σύζυγό της], πρέπει να το συνεχίσουν».
Ποιοι είναι ο Ριτς και η Νάνσι Κίντερ;
Ο Ριτς και η Νάνσι Κίντερ είναι δισεκατομμυριούχοι με έδρα το Χιούστον και εξέχοντες φιλάνθρωποι, οι οποίοι είναι περισσότερο γνωστοί για την εκτεταμένη φιλανθρωπική τους προσφορά που επικεντρώνεται σε τοπικές δομές του Χιούστον, όπως ιδρύματα τέχνης και ιατρικά ερευνητικά έργα.
Ο Ριτς Κίντερ συνίδρυσε την Κίντερ Μόργκαν, μια μεγάλη εταιρεία ενεργειακών υποδομών της Βόρειας Αμερικής, όπου εξακολουθεί να υπηρετεί ως εκτελεστικός πρόεδρος. Η Κίντερ Μόργκαν κατατάχθηκε 193η στην κατάταξη Fortune 500 του 2025.
Η Νάνσι Κίντερ είναι πρόεδρος και διευθύνουσα σύμβουλος του Ιδρύματος Κίντερ, το οποίο ίδρυσε το ζευγάρι από κοινού το 1997. Μαζί έχουν διαθέσει περισσότερα από 700 εκατομμύρια δολάρια σε επιχορηγήσεις για αστικούς χώρους πρασίνου, εκπαίδευση και βελτιώσεις στην ποιότητα ζωής στο Χιούστον.
Η Νάνσι Κίντερ είναι επίσης πρόεδρος της The Downtown Park Corp., και πρόεδρος του συμβουλευτικού συμβουλίου στο Ινστιτούτο Κίντερ για Αστική Έρευνα του Πανεπιστημίου Ράις.
Μαζί, οι Κίντερ είναι από τους πλουσιότερους κατοίκους του Χιούστον και ήταν από τους πρώτους που υπέγραψαν την Υπόσχεση Δωρεάς, μια φιλανθρωπική εκστρατεία που ξεκίνησε το 2010 από τους Μπιλ Γκέιτς, Μελίντα Φρεντς Γκέιτς και Γουόρεν Μπάφετ, η οποία ενθαρρύνει τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου να δεσμευτούν δημόσια να δωρίσουν τουλάχιστον το ήμισυ του πλούτου τους σε φιλανθρωπικούς σκοπούς κατά τη διάρκεια της ζωής τους ή μετά τον θάνατό τους. Το Ίδρυμα Κίντερ έχει δωρίσει περισσότερα από 890 εκατομμύρια δολάρια από την ίδρυσή του.
Τι λένε οι ειδικοί σε θέματα φιλανθρωπίας
Παρόλο που 256 άτομα, ζευγάρια ή οικογένειες έχουν υπογράψει την Υπόσχεση Δωρεάς μέχρι τον Αύγουστο, το Ινστιτούτο Μελετών Πολιτικής διαπίστωσε ότι ο πλούτος εξακολουθεί να συσσωρεύεται ταχύτερα απ’ ό,τι δίνεται.
«Εάν οι εξαιρετικά πλούσιοι δωρητές δεν τηρήσουν εγκαίρως τις υποσχέσεις τους να δωρίσουν το περισσότερο μέρος του πλούτου τους, πρέπει να λάβουμε μέτρα για να διασφαλίσουμε ότι περισσότερες δωρεές θα καταλήξουν πραγματικά σε λειτουργικά φιλανθρωπικά ιδρύματα», έγραψε η συν-συγγραφέας της έκθεσης Bella DeVaan, αναπληρώτρια διευθύντρια της Πρωτοβουλίας Μεταρρύθμισης Φιλανθρωπικών Οργανώσεων στο Ινστιτούτο Μελετών Πολιτικής.
Γι’ αυτόν τον λόγο, η Connie Collingsworth, πρώην COO και επικεφαλής νομική σύμβουλος του Ιδρύματος Γκέιτς, έχει τονίσει τη σημασία του φιλανθρωπικού σχεδιασμού.
Υπάρχουν περίπου 900 δισεκατομμυριούχοι στις ΗΠΑ, και μια ξεχωριστή ομάδα εξ αυτών είναι οι δισεκατομμυριούχοι που δωρίζουν ένα υψηλό ποσοστό του πλούτου τους.
Σε αυτούς περιλαμβάνονται ο επενδυτής και φιλάνθρωπος Τζορτζ Σόρος (εκτιμάται ότι το 76% της περιουσίας του έχει δωριστεί), η μυθιστοριογράφος και πρώην σύζυγος του ιδρυτή της Amazon Τζεφ Μπέζος, Μακένζι Σκοτ (περίπου 50%-60%), ο επενδυτής Γουόρεν Μπάφετ (30% μέχρι στιγμής, αλλά έχει δεσμευτεί να προσφέρει το 99%), και ο συνιδρυτής της Microsoft Μπιλ Γκέιτς και η φιλάνθρωπος Μελίντα Φρεντς Γκέιτς (20% μέχρι στιγμής, αλλά έχει επίσης δεσμευτεί να προσφέρει το 99%).
Ο Σωτήρης Χατζάκης και η Πολυξένη Μυλωνά βρέθηκαν καλεσμένη στην εκπομπή, Super Κατερίνα, μετά τον πολιτικό τους γάμο.
Το ζευγάρι μίλησε για την μακροχρόνια σχέση τους, με τον ηθοποιό να περιγράφει όσα συνέβησαν κατά την αναχώρησή τους για το Δημαρχείο για τον πολιτικό τους γάμο.
Δείτε το βίντεο:
«Έκανα τον γάμο για να της δώσω χαρά. Γιατί αν η γυναίκα σου είναι χαρούμενη, τότε εσύ είσαι ευτυχισμένος. Ζούμε μαζί στην Κυψέλη, η νύφη ετοιμάστηκε μέσα στο δωμάτιο και φόρες ένα πανωφόρι, έβρεχε, φάγαμε πρώτα και μετά βγήκαμε να κάνει την βόλτα του ο σκύλος μας και μετά πήραμε ένα ταξί και είπαμε ότι πάμε για γάμο», ανέφερε ο Σωτήρης Χατζάκης.
Όπως πρόσθεσε στη συνέχεια, οι δυο τους καθυστέρησαν, με αποτέλεσμα ο οδηγός του ταξί να φύγει από το σημείο, με τον Σωτήρη Χατζάκη να κάνει ωτοστόπ.
«Ο οδηγός είπε ότι αργήσαμε γιατί μας περίμενε. Άρχισα να σταματάω ΙΧ και να λέω ότι παντρευόμαστε, εκείνη τη στιγμή βρίσκουμε ένα ταξί», είπε στην πρωινή εκπομπή του Alpha ο Σωτήρης Χατζάκης.
Ο Σωτήρης Χατζάκης είναι γνωστός Έλληνας ηθοποιός, σκηνοθέτης και παραγωγός θεάτρου, με πολυετή και σημαντική πορεία στον χώρο των τεχνών. Γεννήθηκε το 1957 και σπούδασε θέατρο στην Αθήνα. Ξεκίνησε την καριέρα του μέσα από τη γνωστή παιδική παράσταση «Η Ντενεκεδούπολη» της Ευγενίας Φακίνου και από τα πρώτα χρόνια ξεχώρισε για την ευαισθησία και την αφοσίωσή του στο θεατρικό σανίδι.
Από το 1979 και για περίπου δέκα χρόνια υπήρξε μέλος και καλλιτεχνικός διευθυντής του Θεάτρου Καισαριανής, ενώ έχει συνεργαστεί με κορυφαίους θεατρικούς οργανισμούς, όπως το Εθνικό Θέατρο και το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Ανάμεσα στις πιο γνωστές του σκηνοθεσίες και συμμετοχές συγκαταλέγονται οι παραστάσεις «Λωξάντρα», «Το ημερολόγιο ενός τρελού», «Frozen» και «Χάρολντ και Μοντ». Ο Σωτήρης Χατζάκης θεωρείται σήμερα μία από τις πιο επιδραστικές και σταθερές παρουσίες στο σύγχρονο ελληνικό θέατρο.
Στις 2 Οκτωβρίου 2025, ο Σωτήρης Χατζάκης παντρεύτηκε με πολιτικό γάμο τη σύντροφό του Πολυξένη Μυλωνά, έπειτα από περίπου 15 χρόνια γνωριμίας και κοινής ζωής. Η τελετή έγινε σε στενό κύκλο και συμβολίζει μια βαθιά προσωπική και καλλιτεχνική ένωση, καθώς οι δυο τους συνεργάστηκαν αρκετές φορές στο θέατρο.
Η Πολυξένη Μυλωνά είναι Ελληνίδα ηθοποιός και χορογράφος με σημαντική παρουσία στο ελληνικό θέατρο. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και κατοικεί στην Αθήνα. Έχει συμμετάσχει σε πολλές αξιόλογες παραστάσεις, όπως «10 Μικροί Νέγροι», «Το έγκλημα και η τιμωρία», «Εκκλησιάζουσες» και «Dream Story». Η καλλιτεχνική της πορεία περιλαμβάνει συνεργασίες με σπουδαίους σκηνοθέτες, όπως η Ρούλα Πατεράκη, ο Νίκος Μαστοράκης, ο Δήμος Αβδελιώδης, ο Σωτήρης Χατζάκης και ο Γιάννης Κακλέας.
Η γνωριμία της με τον Σωτήρη Χατζάκη ξεκίνησε το 2010 στη Θεσσαλονίκη, όταν εκείνος ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος και εκείνη συμμετείχε σε παραστάσεις του οργανισμού. Από τότε, η σχέση τους εξελίχθηκε τόσο σε επαγγελματικό όσο και σε προσωπικό επίπεδο, οδηγώντας τελικά στον γάμο τους.
Η Πολυξένη Μυλωνά ξεχωρίζει για το πάθος της στη σκηνή, τη φυσική της χάρη, αλλά και τη συνδυασμένη εμπειρία της ως ηθοποιού και χορογράφου, γεγονός που την καθιστά μια καλλιτέχνιδα με ευρύ φάσμα εκφραστικών δυνατοτήτων. Μαζί με τον Σωτήρη Χατζάκη, αποτελούν σήμερα ένα από τα πιο δημιουργικά και σεβαστά ζευγάρια του ελληνικού θεάτρου.
Ο πολιτικός σχολιαστής Ανδρέας Δρυμιώτης αναφέρθηκε σήμερα (27/10) στις κενές θέσεις στην κηδεία του Διονύση Σαββόπουλου, επισημαίνοντας την απουσία εκπροσώπων από την Αριστερά. Σε δηλώσεις του στον ΣΚΑΪ, υπογράμμισε ότι η απουσία αυτή πρέπει να προβληματίσει κάθε Έλληνα.
Οι δηλώσεις του Δρυμιώτη
«Για εμένα ήταν οι άδειες καρέκλες στην κηδεία του Σαββόπουλου, πρέπει να προβληματίσουν τον κάθε σκεπτόμενο Έλληνα. Δηλαδή, πλέον το να είσαι Αριστερός, έχει καταλήξει να είναι -εγώ θα πω-, να μην είσαι Έλληνας» ανέφερε και πρόσθεσε: «Ο Σαββόπουλος τι ήταν; Ήταν πραγματικά η επιτομή του ελληνισμού. Είναι ντροπή για την Ελλάδα. Και πρέπει να το καταλάβουν αυτοί που τους καθοδηγούν. Δηλαδή τι σημαίνει αυτό; Όσοι αριστεροί καλλιτέχνες παίρνουν θέση δημόσια θα πρέπει όσοι είναι δεξιοί να μην πηγαίνουν στις παραστάσεις τους;».
«Που ήσουν χθες Αριστερά μου;»
Ο γνωστός στιχουργός και ραδιοφωνικός παραγωγός Οδυσσέας Ιωάννου, από τη μεριά του, τοποθετήθηκε αιχμηρά μέσω μιας ανάρτησης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης: «Πού ήσουνα χθες Αριστερά μου; Προσπαθώ εδώ και χρόνια να μην γράφω θυμωμένος. Να περιμένω. Όταν γράφεις θυμωμένος γίνεσαι φανατικός και, το χειρότερο, γίνεσαι άδικος με τους ανθρώπους. Προσπάθησα πολύ να μην γράψω αυτό το κείμενο. Χθες, δεν ήταν η κηδεία κανενός «δεξιού» Σαββόπουλου. Κανενός υποστηρικτή του Μητσοτάκη. Χθες ήταν ο αποχαιρετισμός σε μία Ελλάδα που κάποτε έπιασε απάτητες κορυφές στην τέχνη της. Αποχαιρετισμός στην καλή εκδοχή του εαυτού μας. Αποχαιρετισμός στην τρυφερότητα. Ήταν η κηδεία ενός ανθρώπου που κάποτε παρηγόρησε.
Και η επίσημη Αριστερά απούσα. Τόσο θόρυβο δεν έχει κάνει ξανά μία απουσία. Τουλάχιστον εγώ δεν θυμάμαι. Πώς γίνεται να είσαι απών από την τρυφερότητα; Από την παρηγοριά; Πώς το κάνεις αυτό; Και κυρίως, σε ποιον νομίζεις πως το κάνεις; Ποιον τιμωρείς; Του τα είπαμε όλοι του Σαββόπουλου όταν διαφωνήσαμε στις πολιτικές του τοποθετήσεις. Τα είπαμε, τελείωσε. Και δεν μετανιώνουμε.
Χθες όμως δεν ήταν μία τέτοια μέρα. Ήταν μία υπέροχη, ηλιόλουστη μέρα, που μας έδωσε μία ευκαιρία να φανούμε, όχι μεγαλόψυχοι, (δεν μας το ζήτησε κανένας) αλλά συνεπείς με το αίσθημά μας. Όχι για όλους, συμφωνώ. Όχι για όσους έχουν δει τις ζωές τους να τσακίζονται από τα νεοφιλελεύθερα δόγματα και δεν είχαν καμία όρεξη να συμμετέχουν, βλέποντας την αποκαρδιωτική εικόνα με τους εκπροσώπους της πλέον αμοραλιστικής Κυβέρνησης των τελευταίων δεκαετιών να έχουν πιάσει πρώτο στασίδι στην Μητρόπολη. Το ακούω εκείνο το «συγγνώμη που δεν έχουμε πάρει τόσο σοβαρά τα τραγούδια όσο εσείς, και δεν τα θεωρούμε κάτι σημαντικότερο από τις ζωές μας που κάθε μέρα βρίσκουν τοίχο. Συγγνώμη που για τον λόγο αυτό δεν έχουμε καρδιά να πενθήσουμε κάποιον που πήρε το μέρος τους τα τελευταία χρόνια.». Έχουν δίκιο, δεν υπάρχει «αισθάνεστε λάθος». Και ναι, τα τραγούδια δεν είναι σημαντικότερα. Είμαι μαζί τους, εκατό τοις εκατό.
Όχι για όσους, κυρίως νεότερους, λένε «Νισάφι πια, μας έχετε πλακώσει με το βάρος των μύθων σας και δεν μπορούμε να πάρουμε ανάσα. Σταματήστε να καθαγιάζετε και να εξιδανικεύετε το παρελθόν και την δική σας Ιστορία. Εμάς οι δικοί σας μύθοι δεν μας λένε τίποτα, έχουμε κάθε δικαίωμα να μην τους πενθήσουμε». Μαζί σας. Αλήθεια, μαζί σας με τα χίλια! Βέβαια παρά το γεγονός πως δεν είναι κοινή μας Ιστορία, είναι Ιστορία, μην αποκόβεστε από την Ιστορία, σεβαστείτε την, αμφισβητήστε μας όλους, φτιάξτε την δική σας. Αλλά οκ, μαζί σας.
Όχι για όσους δεν ακολουθούν κάποιο πρωτόκολλο πένθους, κάποια κανονικότητα φορεμένη. Δεν τους αρέσουν οι μπάντες και οι επίσημοι, τον αποχαιρετήσαν με ένα κρασάκι σπίτι και βάζοντας ένα cd του να παίζει. Εγώ αναφέρομαι στους εκπροσώπους της θεσμικής Αριστεράς. Δεν έπρεπε να λείπετε. Τι φοβηθήκατε; Μήπως η παρουσία σας, νομιμοποιήσει κάποια ιδεολογία ή μία κυβερνητική φιέστα; Δεν λείψατε χθες από την κηδεία του Σαββόπουλου. Λείψατε από τις ζωές σας. Από τις ζωές μας. Πάλι. Ξανά. Κρίμα. Μας τελειώνουν οι λέξεις. Μας τελειώνουν τα όνειρα. Έρχεται σκοτάδι από παντού. Μη γίνεστε μέρος του».
Πώς σχολιάζει τις άδειες καρέκλες της αντιπολίτευσης στην κηδεία του αείμνηστου καλλιτέχνη
Ο Χάρης Ρώμας σήμερα, Δευτέρα 27 Οκτωβρίου, βρέθηκε καλεσμένος στην εκπομπή Buongiorno του MEGA και παραχώρησε μια αποκαλυπτική συνέντευξη. Μεταξύ άλλων, ο αγαπημένος ηθοποιός μίλησε για το νέο του πρότζεκτ αλλά και, αναφέρθηκε στη κηδεία του Διονύση Σαββόπουλου, με τον ίδιο να ξεσπά για τις άδειες καρέκλες της αντιπολίτευσης.
Ο Χάρης Ρώμας στο Buongiorno
Το νέο πρότζεκτ που ετοιμάζει
Αρχικά, μιλώντας για την επιστροφή του στη τηλεόραση, είπε αρχικά: «Πιστεύω ότι θα επανέλθω τώρα με αυτό το πρότζεκτ που αποφασίσαμε, θα κάνω μια καινούργια σειρά, μια αστυνομική κωμωδία που δεν το έχω ξανά κάνει και θέλω πάρα πολύ. Έχουμε γράψει πολλά επεισόδια με την Άννα Χατζησοφιά και θέλω να είναι η Άννα μέχρι το τέλος. Το στοίχημα είναι να κάνεις πάντα κάτι που κάνει τον άνθρωπο ευτυχισμένο και χαρούμενο και να περνάς ένα μήνυμα. Πάντα το κάνουμε μέσα από τις σειρές μας που είναι κωμωδίες.
Αν έχεις προβληματισμούς μέσα σου περνάς ένα μήνυμα. Δεν με φοβίζουν τα νούμερα τηλεθέασης, όχι γιατί δεν έχουν σημασία, βλέπω ότι υπάρχει μια ανθρωποφαγία με αυτό, πριν τελειώσει η σεζόν με τις εκπομπές υπάρχει μεγάλο άγχος και η αποτυχία και το να μείνει άνεργος ένας άνθρωπος δημιουργεί ευτυχία σε κάποιους, ξέρω ότι το κακό πουλάει, εμείς οφείλουμε να προτείνουμε μόνο το καλό. Ειδικά όσο μεγαλώνεις οφείλεσαι να είσαι σωστός και να προωθούμε το καλό».
Το ξέσπασμά του για τον Διονύση Σαββόπουλο
Αξίζει να σημειώσουμε ότι η κηδεία του αείμνηστου καλλιτέχνη πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 25 Οκτωβρίου στην Μητρόπολη Αθηνών – δείτε εδώ φωτογραφίες – ωστόσο, αυτό που έκανε μεγάλη εντύπωση και σχολιάστηκε αρκετά από τις εκπομπές ήταν το γεγονός ότι μέλη της αντιπολίτευσης δεν εμφανίστηκαν για να τον τιμήσουν με την παρουσία τους στο τελευταίο αντίο.
Ο Χάρης Ρώμας, σχετικά με τα παραπάνω, ξέσπασε λέγοντας: «Οφείλεις όταν φεύγουν άνθρωποι σαν τον Διονύση Σαββόπουλο να είσαι εκεί να χειροκροτείς και να δακρύζεις. Με πείραξε πάρα πολύ, γιατί αυτός ο άνθρωπος έγραψε “σε αυτόν τον κόσμο όσοι αγαπούν τρώνε βρώμικο ψωμί και οι δρόμοι τους ακολουθούν υπόγεια διαδρομή”. Αυτό το έγραψε για όλους και οι Αριστεροί θα έπρεπε να το αισθάνονται περισσότερο από τους άλλους, αλλά δεν το αισθάνονται γιατί έχουν παρωπίδες και επειδή κάποια στιγμή της ζωής του είπε “εμένα μου αρέσει αυτός”.
Είναι δικαίωμά του, δεν είναι απαγορευτικό. Είδαμε πόσο διάτρητο είναι το ηθικό πλεονέκτημα. Τώρα ξαφνικά γίνεται και ηθικός αποκλεισμός σε έναν άνθρωπο που δεν είναι της ίδιας πολιτικής κατεύθυνσης; Επιτρέπεται; Γιατί πρόκειται για ηθικό αποκλεισμό. Δεν επιτρέπεται για έναν τέτοιο άνθρωπο ο οποίος όταν ήθελε να ενώσει, έγραψε το “Ας κρατήσουν οι χοροί” και πιαστήκαμε όλοι αγκαλιά και χορέψαμε, δεν επιτρέπεται!».
«Καθημερινά καταλαβαίνω που έχω κάνει λάθος και που πρέπει να ζητήσω συγγνώμη»
Στην συνέχεια, μιλώντας για τα λάθη του, αποκαλύπτει: «Κρατάω πολλά λάθη που έχω κάνει, όταν τα λες τα παρατηρεί περισσότερο ο κόσμος. Καθημερινά καταλαβαίνω που έχω κάνει λάθος και που πρέπει να ζητήσω συγγνώμη, ζητάω συγγνώμη και την εννοώ κιόλας. Το σινάφι μου δεν με έχει πληγώσει, όταν κάνεις αυτό που σου αρέσει στη ζωή και έχεις την δυνατότητα να το κάνεις, είναι τόσο δυνατό το συναίσθημα που αγνοείς τις ανθρώπινες αδυναμίες. Το μεγάλο στοίχημα για έναν δημιουργώ είναι όταν έρθει ένα υλικό στα χέρια του που είναι χρήσιμο να βγάλει το καλύτερο δυνατό προς τα έξω.».
Η αποκάλυψη για την ενασχόλησή του με την πολιτική
Τέλος, σχετικά με την ενασχόλησή του με την πολιτική, αποκάλυψε: «Δεν μετανιώνω την πολιτική και είμαι εκεί ακόμα, αλλά δεν είμαι όπως όταν έβαλα υποψηφιότητα, ούτε όταν ήμουν κοινοτάρχης. Προσπαθώ να τιμάω τους χιλιάδες ψήφους, μου ταιριάζει η πολιτική και πιστεύω ότι πρέπει να ταιριάζει σε όλους όσους μπαίνουν αφιλοκερδώς, εγώ τα έκανα από την δουλειά μου ό, τι έκανα, έδωσε πολλά χρήματα δικά μου. Δεν είσαι διψασμένος για την εξουσία τότε μπορείς να δώσεις, εγώ τότε είχα φτιάξει τη ζωή μου και την εξουσία λόγω της αναγνωσιμότητας την έχω, άρα δεν ήταν αυτό το ζητούμενο.
Δεν είμαι και ο ξάδερφος του Ωνάση, αλλά είχα φτιάξει τη ζωή μου. Αυτό που με ενόχλησε ήταν αυτή η λασπουριά “άλλος ένας Ψινάκης, άλλος ένας Γεωργούλης”, τα λέω ανοιχτά. Υπάρχει ο αγώνας της καρέκλας, γι’ αυτό και είμαι πολύ χαρούμενος να επιστρέφω σε αυτό που έκανα πάντα όταν δεν σε αφήνουν να προσφέρεις, να δώσεις αυτό που έχεις. Σημασία έχει ό,τι κάνουμε σε όποιο τομέα και αν είναι να δίνεις την ψυχή σου».
Επιφυλακή στην Ευρώπη για τον ιό Μpox – Ο κίνδυνος για τον γενικό πληθυσμό παραμένει χαμηλός
Σε επιφυλακή θέτει το Ευρωπαϊκό Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων (ECDC) τους υγειονομικούς φορείς της Γηραιάς Ηπείρου μετά τον εντοπισμό κρουσμάτων του επικίνδυνου στελέχους clade 1b του ιού Mpox(πρώην ευλογιά των πιθήκων) σε τέσσερις χώρες.
Οι αιτίες δε για τις οποίες, όπως όλα δείχνουν, το Κέντρο σήμανε συναγερμό είναι ότι αφενός τα επιβεβαιωμένα αυτά περιστατικά δεν αφορούν ταξιδιώτες και αφετέρου το γεγονός ότι το συγκεκριμένο στέλεχος μεταδίδεται όχι μόνο με σεξουαλική αλλά και με απλή επαφή.
Αναλυτικότερα και σύμφωνα με τα συγκεντρωτικά στοιχεία που δημοσιοποίησε το ECDC, η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα που ανίχνευσε εγχώριο κρούσμα ήταν η Ισπανία, στις 10 Οκτώβρη. Μόλις επτά ημέρες μετά, εντοπίστηκαν ακόμη δύο εγχώρια κρούσματα στην Ολλανδία και την Πορτογαλία, ενώ το ίδιο συνέβη και στην Ιταλία, όπου οι Αρχές ανέφεραν δύο επιβεβαιωμένες περιπτώσεις.
Υπό τα δεδομένα αυτά, οι επιστήμονες του Κέντρου σημειώνουν στην ίδια ανακοίνωση ότι τα πέντε νέα κρούσματα είναι διαφορετικά από τα εισαγόμενα που έχουν καταγραφεί κατά το πρόσφατο παρελθόν (μεταξύ Αυγούστου 2024 και Οκτωβρίου 2025), καθώς δεν πρόκειται για ταξιδιώτες που επέστρεψαν από χώρες όπου ενδημεί το στέλεχος clade 1b του Mpox. Αντίστοιχα, όμως, δεν πρόκειται για άτομα που ήρθαν σε επαφή με μολυσμένους ταξιδιώτες.
Αντιθέτως, τα τελευταία περιστατικά δεν έχουν ιστορικό ταξιδιού, ενώ από την ιχνηλάτηση δεν προέκυψε ότι είχαν στο μεταξύ έρθει σε επαφή με άλλους πάσχοντες, που θα αιτιολογούσε τη νόσησή τους. Επιπρόσθετα και όπως προκύπτει από τα ίδια στοιχεία, και τα πέντε νέα κρούσματα είναι άνδρες, εκ των οποίων ορισμένοι αυτοπροσδιορίστηκαν ως άνδρες που έχουν σεξουαλικές επαφές με άλλους άνδρες, γεγονός που υποδηλώνει ότι η μετάδοση (και) του νεότερου στελέχους του Mpox δύναται να συνεχίζεται στα σεξουαλικά δίκτυα της Ευρώπης, ιδίως μεταξύ των ανδρών.
Η… λεπτομέρεια εντούτοις στην οποία στέκεται η επιστημονική κοινότητα είναι το γεγονός ότι το clade 1b εμφανίζει αυξημένη μεταδοτικότητα ακόμη και έπειτα από απλή επαφή (δέρμα με δέρμα), με αποτέλεσμα να έχουν νοσήσει γυναίκες αλλά και μικρά παιδιά (κάτω των 5 ετών), παρατήρηση που έχει τεκμηριωθεί τόσο στις αφρικανικές χώρες όπου κυκλοφορεί το στέλεχος από το 2024 όσο και σε ευρωπαϊκές χώρες (π.χ. Βέλγιο) όταν καταγράφτηκε μετάδοση μεταξύ μελών της ίδιας οικογένειας.
Σε κάθε περίπτωση, το Ευρωπαϊκό Κέντρο Πρόληψης και Ελέγχου Νόσων σημειώνει ότι ο άμεσος κίνδυνος για τον γενικό πληθυσμό παραμένει χαμηλός. «Πρόκειται για έναν ιό που κάνει επιδημικές εκρήξεις κυρίως στην περιοχή της Αφρικής, αν και συχνά αναφέρονται μεμονωμένα περιστατικά και στην Ευρώπη. Ο ιός μεταδίδεται κυρίως σεξουαλικά, αλλά μπορεί να μεταδοθεί και από επαφή στο κοινωνικό περιβάλλον των ατόμων που έχουν μολυνθεί, εφόσον υπάρξει έκθεση σε βιολογικά υλικά», σημειώνει μιλώντας στα «ΝΕΑ» ο καθηγητής Επιδημιολογίας και Προληπτικής Ιατρικής στο ΕΚΠΑ Δημήτρης Παρασκευής.
Ο ίδιος εντούτοις διευκρινίζει πως οι μεταδόσεις στο κοινωνικό δίκτυο «καταγράφονται κυρίως στον αναπτυσσόμενο κόσμο», όπου η προσωπική υγιεινή δεν είναι συχνά η ενδεδειγμένη και τα μέτρα πρόληψης δεν είναι ευρέως γνωστά. Και καταλήγει: «Συνεπώς, είναι ένας ιός που κατά κανόνα δεν προκαλεί εκτεταμένη διασπορά, δεδομένου ότι οι μεταδόσεις γίνονται από άτομα που έχουν συμπτώματα. Από την άλλη, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να τηρούνται τα μέτρα και να λαμβάνονται οι κατάλληλες προφυλάξεις». Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι στη χώρα μας δεν έχει προς το παρόν εντοπιστεί κρούσμα από το συγκεκριμένο στέλεχος. Αντιθέτως, το ηπιότερο clade 2 είναι υπεύθυνο για τουλάχιστον 160 κρούσματα εντός των συνόρων.
Στα ενενήντα μου, ποτέ δεν φανταζόμουν πως θα ήμουν ο άνθρωπος που θα άνοιγε την καρδιά του σε αγνώστους.
Όμως όταν φτάνεις σε αυτή την ηλικία, οι μάσκες δεν έχουν πια σημασία. Το μόνο που θες είναι να ειπωθεί η αλήθεια, πριν τελειώσει ο χρόνος σου.
Με λένε Γιώργο Χατζή. Εδώ και εβδομήντα χρόνια έχτιζα τη μεγαλύτερη αλυσίδα σούπερ μάρκετ στην Ελλάδα. Ξεκίνησα με ένα μικρό παντοπωλείο στον Πειραιά, λίγο μετά τον πόλεμο, τότε που το ψωμί κόστιζε μια δραχμή και οι άνθρωποι άφηναν τις πόρτες τους ξεκλείδωτες.
Μέχρι να φτάσω τα ογδόντα, η επιχείρηση είχε εξαπλωθεί σε όλη τη χώρα. Το όνομά μου υπήρχε σε κάθε ταμπέλα, κάθε συμβόλαιο, κάθε επιταγή. Οι εφημερίδες με αποκαλούσαν “ο Βασιλιάς των Σούπερ Μάρκετ”.
Όμως να τι δεν σου δίνουν τα λεφτά και οι τίτλοι: ζεστασιά τη νύχτα, ένα χέρι να κρατήσεις όταν έρθει η αρρώστια, ή ένα γέλιο απέναντι στο τραπέζι του πρωινού.
Η γυναίκα μου πέθανε το 1992. Δεν αποκτήσαμε παιδιά. Και ένα βράδυ, καθισμένος μέσα στο τεράστιο άδειο σπίτι μου, αναρωτήθηκα: ποιος θα τα κληρονομήσει όλα αυτά;
Όχι οι άπληστοι διευθυντές. Όχι οι δικηγόροι με τα λουστραρισμένα παπούτσια και τα ψεύτικα χαμόγελα. Ήθελα κάποιον αληθινό — κάποιον που να ξέρει τι σημαίνει αξιοπρέπεια και καλοσύνη, όταν κανείς δεν τον βλέπει.
Και τότε πήρα μια απόφαση που κανείς δεν περίμενε.
Έβαλα τα πιο παλιά μου ρούχα, λέρωσα το πρόσωπό μου με σκόνη και δεν ξυρίστηκα για μια βδομάδα. Έπειτα μπήκα σε ένα από τα δικά μου σούπερ μάρκετ, μοιάζοντας με άνθρωπο που δεν είχε φάει κανονικό φαγητό εδώ και μέρες.
Μόλις πέρασα την πόρτα, ένιωσα βλέμματα να με διαπερνούν. Ψίθυροι με ακολουθούσαν από ράφι σε ράφι.
Μια ταμίας, όχι πάνω από είκοσι χρονών, μορφάζοντας είπε στη συνάδελφό της, δυνατά για να ακούσω:
«Μυρίζει σαν ψόφιο κρέας». Και γέλασαν και οι δύο.
Ένας άντρας τράβηξε κοντά του το παιδί του.
«Μην κοιτάς τον ζητιάνο, Νικόλα».
«Μα μπαμπά, αυτός φαίνεται…»
«Είπα, μην κοιτάς.»
Κάθε βήμα μου φαινόταν βαρύ, σαν να περνούσα από δίκη μέσα στο ίδιο μου το δημιούργημα.
Και τότε άκουσα τα λόγια που με πλήγωσαν περισσότερο απ’ όλα.
«Κύριε, πρέπει να φύγετε. Οι πελάτες παραπονιούνται.»
Ήταν ο Κώστας Ράντου, ο υπεύθυνος του καταστήματος. Εγώ ο ίδιος τον είχα προαγάγει χρόνια πριν, όταν είχε σώσει μια αποθήκη από φωτιά. Και τώρα με κοιτούσε σαν να μην άξιζα τίποτα.
«Δεν θέλουμε τέτοιους εδώ», μου είπε.
Τέτοιους. Εγώ, που του πλήρωνα τον μισθό, τα μπόνους, το μέλλον του.
Έσφιξα τα δόντια και γύρισα να φύγω. Είχα δει ήδη αρκετά.
Και τότε ένιωσα ένα χέρι να αγγίζει το μπράτσο μου.
Τράβηξα το χέρι μου απότομα. Κανείς δεν αγγίζει έναν άνθρωπο που φαίνεται άστεγος.
Ήταν νέος, γύρω στα τριάντα. Φθαρμένη γραβάτα, κουρασμένα μάτια, καθαρό βλέμμα. Η κονκάρδα του έγραφε “Λευτέρης” – βοηθός διοίκησης.
«Ελάτε μαζί μου», μου είπε ήρεμα. «Να σας πάρω κάτι να φάτε.»
«Δεν έχω λεφτά, αγόρι μου», ψιθύρισα.
Χαμογέλασε. «Δεν χρειάζεστε λεφτά για να σας φερθεί κάποιος με σεβασμό.»
Με οδήγησε ανάμεσα στα βλέμματα και τους ψιθύρους, στο δωμάτιο προσωπικού. Μου έβαλε έναν καφέ και ένα τυλιγμένο σάντουιτς μπροστά μου.
Κάθισε απέναντί μου και με κοίταξε στα μάτια.
«Μου θυμίζετε τον πατέρα μου», είπε σιγανά. «Πέθανε πέρσι. Ήταν παλιός ναυτικός, σκληρός άνθρωπος, αλλά είχε το ίδιο βλέμμα — σαν να είχε δει πολλά στη ζωή του.»
Σταμάτησε για λίγο.
«Δεν ξέρω ποια είναι η ιστορία σας, κύριε, αλλά να ξέρετε πως έχετε αξία. Μην αφήσετε κανέναν εδώ να σας κάνει να νιώσετε το αντίθετο.»
Ο λαιμός μου σφίχτηκε. Κοίταξα εκείνο το σάντουιτς σαν να ήταν χρυσάφι. Κι εκείνη τη στιγμή, λίγο έλειψε να του αποκαλύψω ποιος ήμουν στ’ αλήθεια.
Αλλά η δοκιμασία δεν είχε τελειώσει.
Έφυγα εκείνη τη μέρα με δάκρυα κρυμμένα κάτω από τη σκόνη. Κανείς δεν ήξερε ποιος ήμουν — ούτε η ταμίας που γέλασε, ούτε ο Κώστας που με πέταξε έξω, ούτε καν ο Λευτέρης, ο άνθρωπος που μου πρόσφερε φαγητό και αξιοπρέπεια.
Όμως εγώ ήξερα.
Εκείνο το βράδυ, στο γραφείο μου κάτω από τα πορτρέτα των προγόνων μου, ξαναέγραψα τη διαθήκη μου.
Κάθε ευρώ, κάθε κτίριο, κάθε γωνιά γης — τα άφησα όλα στον Λευτέρη.
Έναν ξένο.
Μα όχι πια ξένο για μένα.
Μια εβδομάδα μετά, επέστρεψα στο ίδιο κατάστημα — αυτή τη φορά με κοστούμι, μπαστούνι και γυαλισμένα παπούτσια. Ο οδηγός μου άνοιξε την πόρτα, και όταν πέρασα από τις αυτόματες πόρτες με υποδέχτηκαν σαν βασιλιά.
Ξαφνικά, παντού χαμόγελα και ευγένειες.
«Κύριε Χατζή! Τι τιμή!»
«Να σας φέρω νερό; Να σας δώσω καρότσι;»
Ακόμα κι ο Κώστας, ο διευθυντής που με είχε διώξει, ήρθε τρέχοντας, χλωμός.
«Κ-Κύριε Χατζή! Δεν είχα ιδέα πως θα ερχόσασταν σήμερα!»
Όχι, δεν είχε.
Ο Λευτέρης όμως είχε.
Από την άλλη άκρη του μαγαζιού, τα βλέμματά μας συναντήθηκαν. Μου έγνεψε ελαφρά. Χωρίς χαμόγελο, χωρίς χαιρετισμό — μόνο ένα ήσυχο νεύμα, σαν να καταλάβαινε τα πάντα.
Το ίδιο βράδυ, το τηλέφωνό μου χτύπησε.
«Κύριε Χατζή; Είμαι ο Λευτέρης… Ήξερα πως ήσασταν εσείς. Αναγνώρισα τη φωνή σας. Δεν είπα τίποτα, γιατί η καλοσύνη δεν πρέπει να εξαρτάται από το ποιος είναι ο άλλος. Ήσασταν πεινασμένος — κι αυτό μου έφτανε.»
Είχε περάσει την τελική δοκιμασία.
Το επόμενο πρωί γύρισα με τους δικηγόρους. Ο Κώστας και η ταμίας απολύθηκαν επιτόπου. Και μπροστά σε όλο το προσωπικό ανακοίνωσα:
«Αυτός εδώ ο άνθρωπος», είπα δείχνοντας τον Λευτέρη, «είναι ο νέος σας διευθυντής — και ο επόμενος ιδιοκτήτης αυτής της αλυσίδας.»
Το κατάστημα πάγωσε.
Ο Λευτέρης έμεινε ακίνητος, σοκαρισμένος, καθώς ο κόσμος γύρω του άλλαζε.
Ήμουν έτοιμος να υπογράψω τα τελευταία έγγραφα, όταν έφτασε ένας φάκελος χωρίς αποστολέα. Μέσα, μια μόνο φράση:
«Μην εμπιστεύεσαι τον Λευτέρη. Δες τα αρχεία φυλακών, Κορυδαλλός, 2012.»
Η καρδιά μου σταμάτησε για μια στιγμή. Ζήτησα από τον δικηγόρο να ερευνήσει διακριτικά. Ως το βράδυ, η αλήθεια βγήκε στο φως.
Στα δεκαεννιά του, ο Λευτέρης είχε συλληφθεί για κλοπή αυτοκινήτου.Είχε περάσει δεκαοκτώ μήνες στη φυλακή.
Θυμός. Σύγχυση. Προδοσία. Όλα μαζί.
Τον κάλεσα στο γραφείο.
Στάθηκε απέναντί μου, ήρεμος.
«Γιατί δεν μου το είπες;» ρώτησα χαμηλόφωνα.
«Ήμουν δεκαεννιά. Άμυαλος. Πήρα ένα αυτοκίνητο που δεν ήταν δικό μου και πλήρωσα το τίμημα.»
«Το έκρυψες.» του είπα.
«Δεν είπα ψέματα», απάντησε. «Απλώς δεν το είπα, γιατί ήξερα πως θα με απορρίψετε. Μα η φυλακή με άλλαξε. Μου έδειξε ποιος δεν θέλω να είμαι. Γι’ αυτό σέβομαι τους ανθρώπους — γιατί ξέρω πώς είναι να χάνεις τον σεβασμό.»
Τα μάτια του δεν είχαν δικαιολογίες, μόνο αλήθεια. Και τότε είδα μπροστά μου όχι έναν εγκληματία, αλλά έναν άνθρωπο που είχε περάσει μέσα από τη φωτιά.
Η είδηση διέρρευσε. Ξαφνικά, συγγενείς που δεν είχα δει εδώ και δεκαετίες άρχισαν να εμφανίζονται. Ανάμεσά τους, η Ντενίζ, η κόρη του αδελφού μου. Ψυχρή, υπερόπτης, καλοντυμένη.
Μπήκε στο σπίτι χωρίς καν να χαιρετήσει.
«Θείε, δεν μπορεί να είσαι σοβαρός. Ένας ταμίας πάνω από την οικογένεια;»
«Δεν μου έχεις μιλήσει είκοσι χρόνια», της είπα.
«Αυτό δεν έχει σχέση»
«Έχει. Ο Λευτέρης μου φέρθηκε με αξιοπρέπεια όταν κανείς δεν το έκανε. Εσύ είσαι εδώ για τα λεφτά, όχι για μένα.»
Τα μάτια της γέμισαν μίσος. «Σε εκμεταλλεύεται.»
«Το αίμα δεν φτιάχνει οικογένεια. Η καλοσύνη το κάνει.»
Εκείνο το βράδυ την έπιασα να ψάχνει το χρηματοκιβώτιο. Όταν τη ρώτησα τι κάνει, μου είπε: «Αν το κάνεις αυτό, θα τον καταστρέψουμε.»
Και για πρώτη φορά, φοβήθηκα — όχι για μένα, αλλά για τον Λευτέρη.
Τον κάλεσα στο αληθινό μου γραφείο, γεμάτο πορτρέτα και ξύλινα ράφια.
«Κάθισε, παιδί μου», του είπα. «Ήρθε η ώρα να σου πω την αλήθεια.»
Του είπα τα πάντα — για τη μεταμφίεση, το σάντουιτς, τη διαθήκη, το γράμμα, το παρελθόν του και τις απειλές της οικογένειας.
Άκουσε σιωπηλός. Και όταν τελείωσα, περίμενα θυμό ή άρνηση. Αντί γι’ αυτό, είπε απλά:
«Κύριε Χατζή… δεν θέλω τα λεφτά σας.»
«Τι;» απόρησα.
Χαμογέλασε θλιμμένα. «Ήθελα μόνο να σας δείξω πως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που νοιάζονται. Αν μου αφήσετε κάτι, η οικογένειά σας θα με κυνηγήσει για πάντα. Δεν το χρειάζομαι. Θέλω μόνο να ξέρω ότι έκανα το σωστό.»
Δάκρυα γέμισαν τα μάτια μου. «Τότε τι να κάνω;»
Έσκυψε μπροστά.
«Φτιάξτε ένα ίδρυμα. Ταΐστε τους πεινασμένους. Βοηθήστε τους άστεγους. Δώστε δεύτερες ευκαιρίες σε ανθρώπους σαν εμένα. Αυτή θα είναι η κληρονομιά σας.»
Και έτσι έκανα.
Έδωσα τα πάντα — τα μαγαζιά, τις περιουσίες, τα χρήματα — για να δημιουργηθεί το Ίδρυμα Χατζή για την Ανθρώπινη Αξιοπρέπεια.
Χτίσαμε τράπεζες τροφίμων, υποτροφίες, καταφύγια σε όλη τη χώρα.
Και έκανα τον Λευτέρη ισόβιο διευθυντή του.
Όταν του παρέδωσα τα έγγραφα, κοίταξε τη σφραγίδα και ψιθύρισε:
«Ο πατέρας μου έλεγε πάντα: “Χαρακτήρας είναι αυτό που είσαι όταν κανείς δεν σε βλέπει.” Εσείς το αποδείξατε σήμερα. Θα φροντίσω το όνομά σας να σημαίνει καλοσύνη για πάντα, όσο υπάρχουν άνθρωποι.»
Είμαι ενενήντα χρονών τώρα. Δεν ξέρω πόσος χρόνος μου μένει.
Αλλά θα φύγω από αυτόν τον κόσμο γαλήνιος.
Γιατί βρήκα τον κληρονόμο μου — όχι στο αίμα, ούτε στα λεφτά, αλλά σε έναν άνθρωπο που φέρθηκε με καλοσύνη σε έναν ξένο, χωρίς να περιμένει τίποτα.
Και αν αναρωτιέστε αν η καλοσύνη έχει θέση σε έναν κόσμο σαν αυτόν, να θυμάστε τα λόγια του Λευτέρη: «Δεν έχει σημασία ποιοι είναι οι άλλοι.Σημασία έχει ποιος είσαι εσύ.»
Ηθικό Δίδαγμα
Η ιστορία αυτή μας θυμίζει πως η πραγματική αξία του ανθρώπου δεν μετριέται με πλούτη, τίτλους ή εξωτερική εμφάνιση, αλλά με τον τρόπο που φέρεται στους άλλους — ειδικά σε όσους δεν έχουν τίποτα να του προσφέρουν.
Ο Λευτέρης δεν ήξερε ότι βοηθούσε έναν εκατομμυριούχο· είδε μόνο έναν πεινασμένο άνθρωπο και έδειξε σεβασμό και ανθρωπιά. Αυτή η αυθόρμητη καλοσύνη άλλαξε ολόκληρη τη ζωή του και έδωσε νέο νόημα στη ζωή του ηλικιωμένου επιχειρηματία.
Τελικά, η καλοσύνη που δίνουμε χωρίς αντάλλαγμα είναι η πιο μεγάλη κληρονομιά που μπορούμε να αφήσουμε. Δεν χρειάζεται να είσαι πλούσιος για να αλλάξεις τον κόσμο — αρκεί να έχεις αξιοπρέπεια και καλήκαρδιά.
Στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Ηρακλείου (ΠΑΓΝΗ) νοσηλεύεται ένα 11χρονο παιδί από τα Χανιά, το οποίο τραυματίστηκε σοβαρά μετά από πτώση με πατίνι.
Το ατύχημα σημειώθηκε το μεσημέρι της Κυριακής, όταν το παιδί, για άγνωστο μέχρι στιγμής λόγο, έχασε τον έλεγχο και έπεσε, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί σοβαρά στο κεφάλι.
Δείτε το βίντεο:
Αμέσως μετά το ατύχημα, ο 11χρονος μεταφέρθηκε στο Γενικό Νοσοκομείο Χανίων, όπου οι γιατροί προχώρησαν σε διασωλήνωση και χειρουργική επέμβαση. Σύμφωνα με πληροφορίες, η ιατρική ομάδα των νευροχειρουργών διαπίστωσε επισκληρίδιο αιμάτωμα, γεγονός που έκανε επιτακτική τη χειρουργική παρέμβαση για την αποσυμπίεση του εγκεφάλου.
Επειδή στο Νοσοκομείο Χανίων δεν υπάρχει ΜΕΘ Παίδων, το παιδί μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο ΠΑΓΝΗ, όπου και νοσηλεύεται από τη νύχτα της Κυριακής σε κρίσιμη κατάσταση. Οι γιατροί παρακολουθούν στενά την εξέλιξη της υγείας του, ενώ οι πρώτες ώρες θεωρούνται καθοριστικές.
Το παιδί, σύμφωνα με τοπικά μέσα, κατάγεται από την περιοχή του Πλάτανου Κισσάμου. Το πώς ακριβώς προκλήθηκε η πτώση δεν έχει ακόμη διευκρινιστεί, ενώ δεν είναι γνωστό αν το παιδί φορούσε κράνος τη στιγμή του ατυχήματος.
Η τοπική κοινωνία των Χανίων είναι σοκαρισμένη από το περιστατικό, με πολλούς να εκφράζουν την αγωνία τους και να εύχονται γρήγορη ανάρρωση στο παιδί. Οι αρχές υπενθυμίζουν στους γονείς τη σημασία της χρήσης προστατευτικού εξοπλισμού και της επίβλεψης των παιδιών, ειδικά όταν χρησιμοποιούν πατίνια ή ηλεκτρικά πατίνια, που μπορεί να αποδειχθούν εξαιρετικά επικίνδυνα σε περίπτωση απώλειας ελέγχου.
Η υπόθεση αυτή αναδεικνύει για ακόμη μία φορά την ανάγκη για προσοχή και πρόληψη σε τέτοιες καθημερινές δραστηριότητες, οι οποίες μπορεί να φαίνονται αθώες, αλλά μπορούν να έχουν σοβαρές συνέπειες.
Νομίζατε ότι τα φύλλα δάφνης χρησιμεύουν μόνο για να δίνουν άρωμα στα φαγητά που σιγομαγειρεύονται; Ξανασκεφτείτε το.
Αυτό το διακριτικό, αλλά πανίσχυρο αρωματικό φύλλο κρύβει αξιοθαύμαστες και ελάχιστα γνωστές ιδιότητες. Χρησιμοποιείται από την αρχαιότητα για προστασία και καθαρισμό, και σήμερα επιστρέφει στα σπίτια μας — όχι στην κουζίνα, αλλά ως ένα τελετουργικό ευεξίας. Ας δούμε πιο προσεκτικά μια φυσική και απροσδόκητα απλή πρακτική: To κάψιμο ενός φύλλου δάφνης στο σπίτι.
Ένα αρχαίο τελετουργικό καθαρμού και ηρεμίας
Οι ΑρχαίοιΈλληνες και οι Ρωμαίοι το γνώριζαν καλά: Η δάφνη δεν είναι ένα συνηθισμένο φυτό. Σύμβολο νίκης, σοφίας και προστασίας, στόλιζε τα στεφάνια αυτοκρατόρων και φιλοσόφων. Όμως γνωρίζατε ότι το κάψιμο ενός φύλλου δάφνης μπορεί επίσης να καθαρίσει την ατμόσφαιρα του σπιτιού και να μειώσει την ένταση;
Σύμφωνα με ορισμένες παραδόσεις, το ελαφρώς πικάντικο και ξυλώδες άρωμά της προάγει τη χαλάρωση, βοηθά στη μείωση του στρες και διώχνει τη «αρνητική ενέργεια». Ο καπνός δημιουργεί μια ήρεμη, σχεδόν διαλογιστική ατμόσφαιρα.
Πώς να το κάνετε – Γρήγορος οδηγός
Η δοκιμή στο σπίτι είναι απλή:
Πάρτε ένα ξεραμένο φύλλο δάφνης
Τοποθετήστε το σε ένα ανθεκτικό στη θερμότητα δοχείο.
Ανάψτε προσεκτικά τη μία άκρη και αφήστε το να καεί αργά, σαν θυμίαμα.
Αφήστε τον καπνό να απλωθεί στο δωμάτιο για λίγα λεπτά και μετά αερίστε τον χώρο.
Προσοχή: Μην αφήνετε ποτέ το φύλλο να καίγεται χωρίς επίβλεψη και μην εισπνέετε απευθείας τον καπνό.
Περισσότερα από ένα άρωμα – Τα ενεργειακά του οφέλη
Πέρα από το ευχάριστο άρωμα, σε ορισμένες παραδόσεις το φύλλο δάφνης χρησιμοποιείται για:
Καλή τύχη: Τοποθετημένο σε πορτοφόλι ή παπούτσι, θεωρείται σύμβολο αφθονίας.
Καλύτερο ύπνο: Κάτω από το μαξιλάρι, λέγεται ότι ηρεμεί το νου και ευνοεί τα όνειρα.
Προστασία: Τρία φύλλα κάτω από το κρεβάτι ή μέσα σε τσάντα πιστεύεται ότι απομακρύνουν την αρνητική ενέργεια.
Κάποιοι το χρησιμοποιούν ακόμη και σε συμβολικά τελετουργικά — ειδικά κατά τη νέα σελήνη — για να θέσουν προθέσεις ή να υποδεχτούν νέες ευκαιρίες.
Μια απλή πράξη για να ενισχύσετε τους στόχους σας
Μια συνηθισμένη πρακτική είναι να γράψετε μια ευχή ή έναν στόχο πάνω σε ένα φύλλο δάφνης και να το κάψετε. Η πράξη αυτή συμβολίζει την απελευθέρωση από ό,τι σας κρατά πίσω, ενώ ταυτόχρονα ενισχύει τους στόχους σας. Είναι κάτι απλό, αλλά βαθιά συναισθηματικό — μια αληθινή «εσωτερική ώθηση».
Πριν το δοκιμάσετε
Αυτές οι πρακτικές προέρχονται από αρχαίες παραδόσεις και δεν βασίζονται σε επιστημονικά δεδομένα. Θεωρήστε τις ως τελετουργικά ευεξίας και όχι ως θαυματουργές λύσεις. Και πάνω απ’ όλα, προσέξτε το είδος της δάφνης που χρησιμοποιείτε:
Η κλασική ελληνική δάφνη: ασφαλής.
Νεραγκούλα και κερασόδαφνη: τοξικές – μην τις κάψετε ή καταναλώσετε ποτέ.
Είστε έτοιμοι να δοκιμάσετε αυτό το αρχαίο τελετουργικό στο σπίτι;
Είτε θέλετε να καθαρίσετε την ενέργεια του χώρου σας, είτε απλώς να κάνετε ένα συνειδητό διάλειμμα μέσα στη μέρα, ένα μόνο φύλλο δάφνης μπορεί να μετατρέψει μια απλή στιγμή… σε μια στιγμή γαλήνιας μαγείας.
