Ο πλουσιότερος άνθρωπος στην Ινδία και ο τέταρτος πλουσιότερος σε όλο τον κόσμο σύμφωνα με τη λίστα του Forbes, ο Μαρκές Αμπάνι, έχτισε το πιο ακριβό «σπίτι» στον πλανήτη, στο Μουμπάι, η αξία του οποίου εκτιμάται πως αγγίζει το ένα δισεκατομμύριο δολάρια.
Ο Αμπάνι, η γυναίκα και τα τρία τους παιδιά σχεδιάζουν να οργανώσουν ένα πάρτι για να γιορτάσουν την ολοκλήρωση της κατασκευής του 27όροφου κτιρίου, αργότερα μέσα στο μήνα.
Το «σπίτι» διαθέτει τρία ελικοδρόμια, ένα κλαμπ, ένα στούντιο χορού, έναν κινηματογράφο 50 θέσεων και ένα υπόγειο γκαράζ για 160 αυτοκίνητα, σύμφωνα με την New York Daily News reports, ενώ την εσωτερική διακόσμησή του ανέλαβε μία αμερικανική εταιρεία.
Δεδομένου ότι οι τιμές ακινήτων στο Μουμπάι είναι αστρονομικές, η αξία του ολοκληρωμένου κατασκευαστικά κτιρίου πολλαπλασιάστηκε.
Φήμες αναφέρουν ότι περίπου 600 άτομα θα εργάζονται ως υπηρετικό προσωπικό στην κατοικία της οικογένειας από την Ινδία. Βέβαια, ο Αμπάνι θα μπορούσε, αν ήθελε, να αποκτήσει ακόμη μεγαλύτερο σπίτι, καθώς σύμφωνα με τη λίστα του Forbes διαθέτει περιουσία 29 δισεκατομμυρίων δολαρίων, που τον καθιστά ως έναν από τους πλέον ισχυρούς άνδρες στον πλανήτη.
Είναι ο ιδιοκτήτης της υφαντουργικής βιομηχανίας «Reliance», που γιγαντώθηκε τα τελευταία χρόνια και εξελίχθηκε σε μία από τις μεγαλύτερες ιδιωτικές επιχειρήσεις του τομέα.
Το «φτωχικό» του Αμπάνι σχολιάζεται ποικιλοτρόπως στην Ινδία, με αρκετά τοπικά ΜΜΕ να επισημαίνουν την διαφορά ανάμεσα στην πολυτελή αυτή κατασκευή και τα πραγματικά φτωχικά της συντριπτικής πλειονότητας των Ινδών που ζουν σε συνθήκες φτώχειας.
Μοναδικό σε ολόκληρο τον κόσμο είναι το νησί της Δήλου, ως ο πιο μεγάλος φυσικός νησιωτικός αρχαιολογικός χώρος.
Σε κανένα άλλο νησί δεν φιλοξενούνται τόσα πολλά μνημεία αρχαϊκών, κλασικών και ελληνιστικών χρόνων και γι’ αυτό αποτελεί μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ.
By Georgios Tsichlis shutterstock
Κανείς δεν διανυκτερεύει στο ακατοίκητο νησί, με τους επισκέπτες να καταφθάνουν καθημερινά από τα γειτονικά νησιά για μια αξέχαστη και μαγική εμπειρία.
By Heracles Kritikos shutterstock_
Κάθε ταξιδιώτης απολαμβάνει μια μοναδική περιήγηση στην αναβίωση του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού στο νησί που «βάφτισε» τις Κυκλάδες, ως νησιωτικό σύμπλεγμα που αναπτύσσεται κυκλικά γύρω του.
By Anastasios71 shutterstock
Η ιερότητα του πανέμορφου αυτού τόπου οφείλεται στον μύθο της γέννησης του Απόλλωνα και της Αρτέμιδος. Όπως αναφέρει ο μύθος, η Δήλος ήταν ένα πλεούμενο νησί μέχρι που ο Ποσειδώνας την ακινητοποίησε μετά από παράκληση του Δια, για να προσφερθεί ως καταφύγιο στην Λητώ.
By Zoroasto shutterstock
Όταν ο Δίας «ερωτεύτηκε» την Λητώ και εκείνη έμεινε έγκυος, αντιμετώπισε την οργή της Ήρας, της γυναίκας του Δία. Έτσι, ο Δίας παρακάλεσε τον Ποσειδώνα, να βοηθήσει να βρεθεί για τη Λητώ ένα οποιοδήποτε καταφύγιο για να γεννηθούν τα παιδιά του. Ο Ποσειδώνας πήρε τον αθέατο βράχο -την Άδηλο- και βρήκε μια αρκετά προστατευμένη θέση ανάμεσα στα άλλα νησιά και τη μετονόμασε σε Δήλο (φανερή).
By Heracles Kritikos shutterstock
Ιστορία
Η Δήλος είχε κατοικηθεί ήδη από το 2500 π.Χ. και σύμφωνα με τον αρχαιολόγο Π.Ι. Χατζηδάκη, οι κάτοικοι έχτισαν τις ελλειψοειδείς καλύβες τους στην κορυφή του λόφου Κύνθου. Στο νησί κατοίκησαν και οι Μυκηναίοι, τον 15ο αιώνα π.Χ., όταν εξαπλώθηκαν στην περιοχή των Κυκλάδων.
By Georgios Tsichlis shutterstock_
Μετά το τέλος των Περσικών πολέμων ιδρύθηκε η Δηλιακή Συμμαχία, μία συμμαχία πόλεων κρατών στην οποία την πρωτοκαθεδρία είχε η Αθήνα. Στη Δήλο, ως έδρα της συμμαχίας βρισκόταν και το κοινό ταμείο μέχρι το 454 π.Χ.
H πόλη, που σήμερα βλέπουν οι επισκέπτες, αναπτύχθηκε μετά το 166 π.Χ., από τους Ρωμαίους. Η ακμή και η εμπορική αξιοποίηση του νησιού, οφείλεται στο λιμάνι που ήταν ελεύθερο δασμών, αποτελώντας έτσι ένα σπουδαίο εμπορικό κέντρο.
By Zoroasto shutterstock
Στις αρχές του 1ου αιώνα π.Χ. υπολογίζεται ότι στο μικρό αυτό νησί με έκταση 3,4 τετραγωνικά χιλιόμετρα κατοικούσαν περίπου 30.000 άνθρωποι. Εξαιτίας του ιερού της χαρακτήρα, η Δήλος δεν αντιμετώπιζε κινδύνους επιδρομών, ωστόσο, το 88 π.Χ. ο βασιλιάς του Πόντου Μιθριδάτης προχωρά στη λεηλασία του νησιού και το 69 π.Χ. το νησί δέχεται νέα καταστροφική επιδρομή από πειρατές.
By Zoroasto shutterstock
Οι ανασκαφές που έβγαλαν το νησί από την αφάνεια ξεκίνησαν το 1873 από την αρχαιολογική σχολή Αθηνών και συνεχίστηκαν την περίοδο από το 1904 μέχρι το 1914. Τα ευρήματα φυλάσσονται στο Μουσείο Δήλου και από το 1990 ολόκληρο το νησί έχει χαρακτηριστεί Παγκόσμια Πολιτιστική Κληρονομιά και προστατεύεται από την ΟΥΝΕΣΚΟ.
Αρχαιολογικός χώρος
Όταν ξεκινήσει ο ταξιδιώτης την περιήγηση του στον αρχαιολογικό χώρο θα δει μια λιθόστρωτη πλατεία περιτριγυρισμένη από ναούς, την λεγόμενη Αγορά των Κομπεταλιαστών του 2ου αιώνα π.Χ. Τα κτίρια που σώζονται νότια και ανατολικά της πλατείας φιλοξενούσαν εμπορικά καταστήματα, οι πιο πολλές όμως δραστηριότητες γίνονταν στον υπαίθριο χώρο. Οι περισσότεροι γνωρίζουν το νησί για τον περίφημο Δρόμο των Λεόντων.
By Heracles Kritikos shutterstock
Ο δρόμος των Λεόντων με τα μαρμάρινα λιοντάρια του φτιάχτηκε τον 7ο π.Χ. αιώνα, όταν οι κάτοικοι της Νάξου θέλησαν να ευχαριστήσουν τον θεό για κάποια ευεργεσία του. Σημειώνεται πως τα λιοντάρια που βλέπει κανείς σήμερα στην οδό των Λεόντων είναι απομιμήσεις των αυθεντικών, αφού οι μαρμάρινοι λέοντες φυλάσσονται στο Αρχαιολογικό Μουσείο.
By Aerial-motion shutterstock
Από τα σπουδαιότερα αξιοθέατα του νησιού είναι και ο ναός της Ίσιδας, όπου στο εσωτερικό του βρίσκεται το άγαλμα της θεάς, προστάτιδας των ναυτικών. Ο ναός βρίσκεται στους πρόποδες του λόφου Κύθνου που υψώνεται μέχρι 113 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας. Ο ναός οικοδομήθηκε στις αρχές του 2ου αιώνα π.Χ. και επισκευάσθηκε από τους Αθηναίους το 135 π.Χ.
Στον αρχαιολογικό χώρο της «ιέρειας των Κυκλάδων» βρίσκεται και το περίφημο ψηφιδωτό στην οικία του Διονύσου (2ος αιώνας π.Χ.). Πρόκειται για ένα μωσαϊκό που απεικονίζει τον θεό Διόνυσο με ανοιχτά φτερά, στεφανωμένο με κισσό.
By jankabrt shutterstock
Η διαδρομή που διασχίζουν οι επισκέπτες στις πολυτελείς οικίες –όπως την οικία του Διονύσου- μέχρι το αρχαίο θέατρο ονομάζεται Συνοικία Θεάτρου και εκεί βρίσκονται πολλοί από τους θησαυρούς του αρχαιολογικού χώρου του νησιού, όπως η οικία της Κλεοπάτρας και του Διοσκουρίδη (2ος αιώνας π.Χ.).
Φωτογραφία από ZEBULON72
Σχετικά με το αρχαίο θέατρο της Δήλου, η λίθινη κατασκευή φτιάχτηκε τον 3ο αιώνα π.Χ. και μπορούσε να φιλοξενήσει μέχρι και 6.500 θεατές. Στο αρχαίο θέατρο διοργανώνονταν αγώνες στο πλαίσιο των Δηλίων, ενώ η ανασκαφή του μνημείου ξεκίνησε στα τέλη του 19ου αιώνα από τη Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή.
Παρόλο που μεγάλη ποσότητα μαρμάρου μεταφέρθηκε σε γειτονικά νησιά για να χρησιμοποιηθεί ως οικοδομικό υλικό, στο εσωτερικό και τον περιβάλλοντα χώρο του θεάτρου καταγράφηκαν 4.000 αρχιτεκτονικά μέλη συνολικού βάρους 30 τόνων.
By Jekatarinka shutterstock_
Αρχαιολογικό Μουσείο Δήλου
Το αρχαιολογικό μουσείο της Δήλου χτίστηκε το 1904 και σήμερα διαθέτει συνολικά εννέα αίθουσες. Το αρχικό κτίριο περιελάμβανε πέντε δυτικές αίθουσες, στις οποίες προστέθηκαν αρκετές ακόμη το 1931, όπως και το 1972.
By Alena Veasey shutterstock
Στο μουσείο οι επισκέπτες μπορούν να δουν επιτύμβια αγάλματα και στήλες του 7ου – 1ου αιώνα π.Χ, δείγματα κεραμικής από την πρωτοκυκλαδική εποχή, αγγεία, ειδώλια, μικροαντικείμενα καθημερινής χρήσης, κοσμήματα και ψηφιδωτά του 2ου -1ου αιώνα π.Χ.
Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι τώρα που είναι ακόμα αρχή: όπου «καψούρα» δεν εννοούμε σίγουρα «αγάπη» και δεν εννοούμε ούτε «έρωτα» με τον γλυκό, ροζ, πασπαλισμένο με άχνη ζάχαρη ορισμό. Εννοούμε μια κατάσταση παραφοράς και τρέλας. Αυτό το μέγα πάθος -που ήτανε και λίγο λάθος- που σε ταλαιπώρησε στα νιάτα (;) σου.
Ποιοι είναι αυτοί οι τύποι που καψουρευόμαστε λοιπόν; Ποιοι είναι αυτοί που ερωτευόμαστε και ποιους τελικά επιλέγουμε για συντρόφους ζωής;
Αυτοί που καψουρευόμαστε…
Αυτοί είναι κάτι τύποι περίεργοι, έτσι λίγο μυστήριοι, λίγοι «μ’ αρέσει να μη λέω πολλά», λίγο αλήτες, λίγο νάρκισσοι, λίγο εξυπνάκηδες. Καταλάβατε. Είναι αυτοί που είτε δεν μας ερωτεύτηκαν όσο εμείς είτε η συναισθηματική αναπηρία τους δεν τους επέτρεψε να το δείξουν.
Κι αν δεν είναι η κλασική περίπτωση «λίγα ψίχουλα αγάπης σου γυρεύω», θα είναι μια ημιτοξική, ημιπαρανοϊκή κατάσταση κοπιώδους συναισθηματικού πάρε-δώσε χωρίς τέλος. Θα έχει παραδεισένιες και κολασμένες στιγμές, θα έχει «δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτόν» και «πώς θα γίνει να πεθάνει». Θα κλαις στα πατώματα, θα σε μαζεύουν οι φίλες σου, θα ξανακυλιέσαι, θα ξανακλαίς, θα σε παίρνει τηλέφωνα αυτός, θα βρίζεις εσύ, μετά θα ‘ρχεται από κάτω, θα κάνετε σεξ σεξ σεξ, θα αγαπιέστε -και ξανά.
Είναι εξουσία οι καψούρες κι είναι κάπως μαγικά υπεράνω πάσης λογικής.
Πράγμα που, μοιραία, μας φέρνει στο προφανές συμπέρασμα: δεν είναι ζωή αυτή. Χίλιες φορές μόνη κι έρημη με τις γάτες σου και τις φίλες σου. Περνάνε όμως τα χρόνια, μαλακώνει μέσα μας αυτή η ενόρμηση ζωής που σπάει κόκκαλα και κάποτε μαθαίνουμε να περνάμε καλά χωρίς να βασανιζόμαστε. Μαθαίνουμε επίσης ότι η ευτυχία δεν βρίσκεται στις υπερβολές κι ότι η ισορροπία είναι μια κατάσταση όχι μίζερη, αλλά ωραία.
Αυτοί με τους οποίους καταλήγουμε…
Και κάπως έτσι συνήθως δεν καταλήγουμε να κάνουμε οικογένεια με τις μεγάλες μας καψούρες. Γιατί αργά ή γρήγορα, ανακαλύπτουμε ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι να ερωτευτείς. Γίνεται να είσαι τρελός και παλαβός με κάποιον, να τον περιμένεις στα τηλέφωνα, να τον λαχταράς όσο τίποτα, αλλά να μην είναι καταπιεστικό, υπερδραματικό ή ψυχοφθόρο αυτό που έχετε.
Γίνεται να βρεις έναν άνθρωπο που θα σ’ αγαπήσει έτσι ακριβώς όπως είσαι και που θα τον αγαπήσεις κι εσύ γι’ αυτό ακριβώς που είναι. Που θα γελάτε με τα ίδια αστεία και θα είναι σύντροφος ζωής. Που θα σε ‘χει αγαπήσει όπως κανείς, με τον τρόπο που θέλεις και θα τον έχεις αγαπήσει κι εσύ με όλα του τα στραβά.
Δεν συζητάμε την περίπτωση του «βολεψάκια» ανθρώπου που επιλέγει τον σύντροφο αυτόν που δεν είναι και τόσο… κοστοβόρος. Την εύκολη λύση, τον «μ’ αγαπάει μωρέ», τον «είναι καλό παιδί». Ο,τι θέλει κάνει ο καθείς και δεν μας πέφτει και λόγος, αλλά μοιάζει λιγάκι μίζερο να καταλήγεις να κάνεις οικογένεια με κάποιον που δεν ερωτεύτηκε ποτέ… Απλά μεγαλώνοντας αλλάζει λιγάκι ο ορισμός του «ερωτεύτηκα» κι απ’ το σπάω πιάτα πάνω στον τσακωμό, αρχίζει και πλησιάζει περισσότερο στο «τι όμορφο χαμόγελο που έχει».
Σαν τα μεγάλα πάθη δεν έχει, σας ακούμε να μουρμουράτε. Και πιθανότατα ναι: η ανάμνηση μιας τρελής καψούρας που είχες στα 25 σε συνεπαίρνει 20 χρόνια μετά. Όμως ζει ο άνθρωπος χωρίς ισορροπία; Δεν ζει.
Κι έπειτα, για σκεφτείτε το. Αν την παντρευόσουν τελικά τη μεγάλη καψούρα -αυτόν που έφερνε τριαντάφυλλα αφού σου είχε κάνει τη ζωή πατίνι και στέλνατε χιλιάδες μηνύματα ανά ώρα- κι αν έκανες παιδιά με την περί ης ο λόγος καψούρα και περνούσαν τα χρόνια και ξυπνάγατε και κοιμόσασταν μαζί και η καθημερινότητα μοιραία πέρναγε πάνω απ’ τη σχέση σας, θα ήταν ο ίδιος τύπος στα μάτια σου; Δεν θα τον συνήθιζες κι αυτόν, τον ιδανικό, έστω και λίγο; Ε, δεν μπορεί.
Για περισσότερα από 220 χρόνια, αφοσιωμένοι κυνηγοί θησαυρών αναζητούν απάντηση στο μυστήριο του Oak Island, που βρίσκεται στην νότια ακτή της Νέας Σκωτίας του Καναδά. Κι ενώ παραμένει μέχρι σήμερα ασαφές τι ακριβώς ψάχνουν -χρυσάφι πειρατών, τα χαμένα χειρόγραφα του Σαίξπηρ, ένα βυθισμένο πλοίο των Βίκινγκ;- ορισμένοι έχουν πληρώσει το «κυνήγι» αυτό ακόμη και με το ακριβότερο τίμημα: Το 1961, τέσσερις άνθρωποι πέθαναν στη διάρκεια ανασκαφής στον διάσημο «λάκκο με τα χρήματα» του νησιού.
Η αναζήτηση με την ελπίδα εντοπισμού ενός αμύθητου θησαυρού συνεχίζεται μέχρι σήμερα στο Oak Island. Η περίπτωση αυτή δεν είναι σίγουρα η μοναδική. Υπάρχουν τουλάχιστον άλλες έξι ιστορίες θρυλικών χαμένων θησαυρών που έχουν «στοιχειώσει» τη φαντασία αρχαιολόγων και κυνηγών θησαυρών ανά τους αιώνες.
Η Κιβωτός της Διαθήκης
Σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη, ο Μωυσής είχε ένα επίχρυσο ξύλινο κιβώτιο, γνωστό ως Κιβωτός της Διαθήκης, που κατασκευάστηκε με εντολή του ίδιου του Θεού. Σκοπός της ύπαρξής του ήταν η φύλαξη ιερών κειμηλίων, ανάμεσα στα οποία και δύο πέτρινες πλάκες που περιλάμβαναν τις 10 εντολές.
Οι Ισραηλίτες κουβάλησαν την Κιβωτό στη διάρκεια της 40χρονης περιπλάνησής τους, για να τη μεταφέρουν στη συνέχεια στον Ναό του Σολομώντα στην Ιερουσαλήμ. Το 607 π.Χ., οι Βαβυλώνιοι πολιόρκησαν την Ιερουσαλήμ και έσφαξαν πάνω από ένα εκατομμύριο ανθρώπους, οδηγώντας τους επιζώντες στην εξορία. Όταν οι Ισραηλίτες επέστρεψαν, η Κιβωτός είχε πλέον εξαφανιστεί, μαζί με άλλους ανεκτίμητης αξίας θησαυρούς. Παραμένει άγνωστο αν το ιερό αυτό κιβώτιο κρύφτηκε κάπου πριν από την πολιορκία προκειμένου να προστατευτεί από τους εισβολείς, ή αν καταστράφηκε από τους Βαβυλώνιους.
Σε κάθε περίπτωση, αρχαιολόγοι και κυνηγοί θησαυρών αναζητούν το ιερό αυτό κιβώτιο για αιώνες, χωρίς επιτυχία.
Ο θησαυρός του Μοντεζούμα
Όταν το 1519, ο Ερνάν Κορτές έφτασε στην πρωτεύουσα των Αζτέκων, Τενοτστιτλάν, ο αυτοκράτορας Μοντεζούμα υποδέχτηκε τον ίδιο και τους άντρες τους με μια μεγάλη τελετή. Οι Αζτέκοι πρόσφεραν στον Κορτές ακόμη και χρυσό και ασήμι, ελπίζοντας ότι αυτοί οι «θεοί» με το λευκό δέρμα θα άφηναν την Τενοτστιτλάν στην ησυχία της.
Άπληστοι για περισσότεροι, οι Ισπανοί έθεσαν τον Μοντεζούμε σε κατ’ οίκον περιορισμό και με τη βοήθεια τοπικών συμμάχων λεηλάτησαν την πόλη και τρομοκράτησαν τους κατοίκους της. Έπειτα από μια βάναυση σφαγή στη διάρκεια θρησκευτικής γιορτής, οι Αζτέκοι ξεσηκώθηκαν και στη διάρκεια της ταραχής ο Μοντεζούμα σκοτώθηκε. Δεχόμενες επίθεση, οι ισπανικές δυνάμεις αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν από τη Τενοτστιτλάν και να πετάξουν όλα τα πλούτη τους στα νερά της λίμνης Τεξκόκο, καθώς έτρεχαν για να γλιτώσουν από την οργή. Και παρόλο που ο Κορτές επέστρεψε με τον στρατό του ανανεωμένο την επόμενη χρονιά και κατέκτησε τους Αζτέκους για τα καλά, ο αποκαλούμενος «θησαυρός του Μοντεζούμα» θα παρέμενε για πάντα χαμένος.
Η πιο δημοφιλής θεωρία θέλει όλα αυτά τα πλούτη να παραμένουν στον βυθό της λίμνης Τεξκόκο. Πάντως, πολλοί έχουν επιχειρήσει να την ερευνήσουν για να τα εντοπίσουν, χωρίς καμία επιτυχία. Σύμφωνα με έναν άλλο θρύλο, που διαδόθηκε από τους απογόνους των Αζτέκων, περισσότεροι από 2.000 άντρες εντόπισαν τον θησαυρό και κατευθύνθηκαν, μαζί με τη σορό του Μοντεζούμα, προς τον βορρά.
Ο θησαυρός του Μαυρογένη
Ο πιο διάσημος πειρατής της ιστορίας (το πραγματικό του όνομα ήταν Έντουαρντ Τιτς) βρέθηκε στη θάλασσα από νεαρή ακόμη ηλικία και άρχισε τη δράση του ήδη από την περίοδο του Πολέμου της Ισπανικής Διαδοχής στις αρχές του 18ου αιώνα. Μέχρι να στραφεί τελικά αποκλειστικά στην πειρατεία. Από το 1716 έως το 1718, ο Μαυρογένης και το πλοίο του «Η εκδίκηση της βασίλισσας Άννας» περιφέρονταν στις Δυτικές Ινδίες και την ατλαντική ακτή της Βόρειας Αμερικής, καιροφυλακτώντας για πλοία που επέστρεφαν στην Ισπανία φορτωμένα με χρυσό, ασήμι και άλλους θησαυρούς από το Μεξικό και τη Νότια Αμερική.
Στα τέλη του 1718, οι βρετανικές ναυτικές δυνάμεις υπό την καθοδήγηση του υπολοχαγού Ρόμπερτ Μέιναρντ κατάφεραν να σκοτώσουν τον διαβόητο πειρατή έπειτα από μια σκληρή μάχη. Ο Μαυρογένης αποκεφαλίστηκε και οι Βρετανοί έριξαν το ακέφαλο πτώμα στη θάλασσα. Το κεφάλι το παλούκωσαν πάνω στον πρόβολο του πλοίου με στόχο να αποθαρρύνουν τους άλλους πειρατές.
Πριν από τον θάνατό του, ο Μαυρογένης είχε υποστηρίξει πως είχε κρύψει τον τεράστιο θησαυρό του, χωρίς όμως να αποκαλύψει σε κανέναν την τοποθεσία. Κυνηγοί θησαυρών τον αναζητούν έκτοτε, ψάχνοντας για στοιχεία οπουδήποτε: από τις ακτές της Βιρτζίνια έως την Καραϊβική και τα νησιά Κέιμαν.
Ο θησαυρός της Λίμα
Το 1820, καθώς οι δυνάμεις του επαναστατικού ηγέτη Χοσέ ντε Σαν Μαρτίν προχωρούσαν προς τη Λίμα του Περού, οι ισπανικές αρχές έσπευσαν να διασώσουν τα πλούτη που είχαν συγκεντρώσει από την κατάκτηση της αυτοκρατορίας των Ίνκας τον 16ο αιώνα. Εμπιστεύτηκαν στον βρετανό καπετάνιο Γουίλιαμ Τόμσον να κρύψει τον θησαυρό στο πλοίο του, Mary Dear, και να ανοιχτεί στη θάλασσα έως ότου θα ήταν ασφαλές να επιστρέψει στη Λίμα.
Αντ’ αυτού, ο Τόμσον και το πλήρωμά του σκότωσαν τη φρουρά του ισπανού αντιβασιλέα και το έσκασαν με τα λάφυρα. Όταν ένα ισπανικό πλοίο κατέλαβε το Mary Dear, ολόκληρο το πλήρωμα εκτελέστηκε, με εξαίρεση τον Τόμσον και το πρωτοπαλίκαρό του, που υποσχέθηκαν να αποκαλύψουν πού είχαν θάψει τον θησαυρό.
Όταν όμως έφτασαν στα νησιά Κόκος, κοντά στη σημερινή Κόστα Ρίκα, ο Τόμσον και ο σύντροφός του απέδρασαν στη ζούγκλα και ουδείς άκουσε ξανά για αυτούς. Έκτοτε, περισσότερες από 300 εκστρατείες έχουν οργανωθεί και αποτύχει να εντοπίσουν τον Θησαυρό της Λίμα. Ένας θησαυρός που εκτιμάται πως σήμερα θα άξιζε περισσότερα από 200.000.000 δολάρια!
Ο Θησαυρός του Μόσμπι
Αρχές Μαρτίου του 1863, ο συνταγματάρχης της Συνομοσπονδίας του Νότου Τζον Σίνγκλετον Μόσμπι και η ομάδα του έπιασαν στον ύπνο περισσότερους από 40 στρατιώτες της Ένωσης, αντιμετωπίζοντάς του χωρίς καν να χρειαστεί να βγάλουν τα όπλα τους. Από τα καταλύματα του στρατηγού της Ένωσης Έντουιν Στάντον, πιστεύεται ότι ο Μόσμπι άρπαξε έναν σάκο γεμάτο με πολύτιμα αντικείμενα αξίας 350.000 δολαρίων: χρυσό, ασήμι, κηροπήγια, κοσμήματα, καθώς και οικογενειακά κειμήλια που είχαν αφαιρεθεί από σπίτια πλούσιων ιδιοκτητών φυτειών στη Βιρτζίνια.
Καθώς ο Μόσμπι μετέφερε τον Στάντον και άλλους αιχμαλώτους πίσω από τις γραμμές της Συνομοσπονδίας, τον προειδοποίησαν ότι μια μεγάλη ομάδα στρατιωτών της Ένωσης βρισκόταν κοντά. Αντιμέτωπος με τον κίνδυνο μιας μάχης, ο Μόσμπι είπε στους άντρες του να θάψουν τον σάκο με τα πολύτιμα αντικείμενα ανάμεσα σε δύο μεγάλα πεύκα, τα οποία σημάδεψε με το μαχαίρι του.
Οι άντρες του Μόσμπι απέφυγαν τελικά τη σύγκρουση και επέστρεψαν πίσω από τις γραμμές της Συνομοσπονδίας. Όταν όμως γύρισαν για να πάρουν τα πλούτη, τους έπιασαν και τους κρέμασαν. Ο Μόσμπι ουδέποτε επέστρεψε για τον θησαυρό και ουδέποτε είπε σε κάποιον το σημείο όπου τον είχε κρύψει. Ενδεχομένως να βρίσκεται ακόμη θαμμένος στα δάση της κομητείας Φέρφαξ, στη σημερινή Βιρτζίνια.
Ο χρυσός των Ναζί στη λίμνη Τόπλιτζ
Καθώς ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος πλησίαζε στο τέλος του και η Γερμανία βρισκόταν κοντά στην ήττα, το ναζιστικό καθεστώς έψαχνε κρυψώνες για τους πολύτιμους θησαυρούς που είχε αρπάξει στη διάρκεια των τελευταίων έξι ετών από μουσεία και οικογένειες Εβραίων από όλη την Ευρώπη. Ακόμη και σήμερα, οι φήμες μιλούν για ένα «τρένο φάντασμα» των Ναζί, που φέρεται να μετέφερε έως και 300 τόνους χρυσού και άλλων πολύτιμων αντικειμένων μέσω ενός μυστικού δικτύου τούνελ στην Πολωνία.
Στη λίμνη Τόπλιτζ, στις αυστριακές Άλπεις, αξιωματούχοι των Ναζί πιστεύεται ότι βύθισαν χρυσό αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων. Μέχρι σήμερα, κανένα κομμάτι τους δεν έχει εντοπιστεί. Το 1959, δύτες ανέσυραν κιβώτια γεμάτα με χρήματα από νομίσματα συμμαχικών χωρών αξίας εκατομμυρίων δολαρίων, όλα πλαστά. Επρόκειτο για μέρος του σχεδίου του Χίτλερ να αποδυναμώσει τις οικονομίες των εχθρών του μέσω πληθωρισμού.
Μέχρι σήμερα, τουλάχιστον επτά άνθρωποι έχουν πνιγεί στα παγωμένα νερά της λίμνης αναζητώντας τον χαμένο χρυσό των Ναζί…
Θύελλα αντιδράσεων έχει ξεσηκώσει τις τελευταίες ώρες το βίντεο που ο Λευτέρης Αυγενάκης χειροδικεί εναντίον ενός υπαλλήλου στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος, με την πράξη του να κριτικάρεται εντόνως από όλο τον πολιτικό κόσμο και ο ίδιος να οδηγείται εκτός κοινοβουλευτικής ομάδας της Νέας Δημοκρατίας.
Έντονες ήταν και οι επικρίσεις που δέχτηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με τον Λάκη Λαζόπουλο να ανήκει στους αιχμηρούς επικριτές του, αφού σε ένα Instagram story σημείωσε:
“Κοιμήσου ήσυχος εσύ. Στη χώρα που δεν ξημερώνει Αυγή παρά μόνο Αυγενάκης” πραγματοποιώντας μάλιστα ένα διπλό πολιτικό σχόλιο.
Η Έλενα Ακρίτα με ανάρτησή της στο Facebook αναφέρθηκε στη συγγνώμη που ζήτησαν οι φαντάροι που κακοποίησαν τον σκύλο.
Συγκεκριμένα η γνωστή δημοσιογράφος έγραψε:
“Οι τύποι που έριξαν το σκυλάκι στο γκρεμό ζητάνε συγγνώμη. Συγγνώμη επειδή ήταν τόσο ηλίθιοι που έβαλαν έναν τρίτο να τους τραβάει βίντεο. Μας υπόσχονται πως δεν θα το ξανακάνουν (μπροστά σε κάμερα)”.
Ο Πέτρος Φιλιππίδης θέλει να επιστρέψουν οι σειρές του στην τηλεόραση.
Να θυμίσουμε πως μετά τις καταγγελίες εις βάρος του ηθοποιού τα κανάλια αποφάσισαν να σταματήσουν την προβολή σειρών και ταινιών που πρωταγωνίστησε.
Πλέον ο Πέτρος Φιλιππίδης ζητάει οι δουλειές του να επιστρέψουν στη μικρή οθόνη καθώς δεν θεωρεί δίκαιο αυτό που συνέβη.
«Υπάρχουν επιχειρηματίες που προσφέρουν τα θέατρά τους στον Πέτρο Φιλιππίδη. Κάνει συζητήσεις και σκέφτεται τι θα κάνει», ανέφερε η συνήγορός του, Κική Πακιρτζίδου στην εκπομπή «Super Κατερίνα».
Με ένα αισθησιακό τσιφτετέλι που χόρεψε καταχειροκροτούμενη από τους παριστάμενους, μεταξύ των οποίων και ο σύντροφός της, όπως αποκάλυψαν πρόσφατα, Κωνσταντίνος Βασσάλος, η Ευρυδίκη Βαλαβάνη έκλεψε την παράσταση στο χριστουγεννιάτικο «Στην Υγειά μας» που προβλήθηκε από τον Σκάι.
Η αθλητικογράφος και πρώην παίκτρια του Survivor λικνίστηκε στους ρυθμούς της μουσικής συνοδευόμενη από την δημοσιογράφο Εύη Φραγκάκη και συγκέντρωσε τα βλέμματα με το κοντό της φόρεμα και τις ψηλές της μπότες.
Στο μικρόφωνο ήταν ο Δημήτρης Μπάσης και τραγουδούσε την μεγάλη του επιτυχία «Ψίθυροι Καρδιάς».
Ο Lucio Dalla είναι ένας από τους πιο δημοφιλείς Ιταλούς τραγουδοποιούς, ηθοποιούς και σκηνοθέτες, με πολλές επιτυχίες που όλοι αγαπήσαμε και τραγουδήσαμε, το 1986, έγραψε ένα τραγούδι που όσα χρόνια και να περάσουν θα παραμένει αγαπημένο… Caruso… Στο άκουσμα της μελωδίας και μόνο, προκαλεί συναισθήματα συγκίνησης, νοσταλγίας… Ακούγοντας τους στίχους ταξιδεύεις στο χρόνο… Σε μια άλλη εποχή, που έζησε ο σπουδαίος Ιταλός τενόρος, Enrico Caruso και που για εκείνον γράφτηκε το τραγούδι.
Θέλοντας να τον τιμήσει, το βαφτίζει με το επώνυμό του και περιγράφει τις τελευταίες στιγμές του και τον πόνο που τον οδηγεί αργά και αναπόφευκτα στο τέλος του. Έναν πόνο που καταλαγιάζει όταν κοιτάζει στα μάτια μια γυναίκα. Ωστόσο δεν έχει γίνει ξεκάθαρο αν είναι η σύζυγος ή η κόρη τού Caruso. Σίγουρα, όμως, πρόκειται για ένα ιδιαίτερα αγαπητό του πρόσωπο. Το όλο σκηνικό διαδραματίζεται σε μια ταράτσα στο Σορρέντο της Νάπολης, από όπου κατάγεται ο μεγάλος τενόρος.
Στις 25 Φεβρουαρίου του 1873, ήρθε στον κόσμο ένα αγοράκι του οποίου οι φωνές, κατά τη διάρκεια της γέννας, ξεσήκωσαν τις φτωχογειτονιές της Νάπολης. Ήταν ο μικρός Errico- όπως τον βάφτισαν την επόμενη μέρα που γεννήθηκε. Μπορεί να προοριζόταν να γίνει μάστορας-μεταλλουργός ακολουθώντας τα χνάρια του τον πατέρα του αλλά η θεϊκή φωνή του τον οδήγησε στην Όπερα. Τη λατρεμένη του Όπερα, την οποία υπηρέτησε πιστά καθ`όλη τη διάρκεια της σύντομης ζωής του. Το όνομά του, το επέλεξε ο ίδιος: Enrico Caruso.
Ο κορυφαίος Ιταλός τενόρος της Όπερας, ερμήνευσε με μεγάλη επιτυχία στις μεγάλες όπερες της Ευρώπης και της Αμερικής, ευρεία ποικιλία ρόλων από ιταλικές και γαλλικές όπερες. Το ρεπερτόριό του κυμαινόταν από λυρικό ως δραματικό. Ο Caruso πραγματοποίησε περίπου 290 ηχογραφήσεις από το 1902 έως το 1920 ενώ έλαβε πολλές τιμητικές διακρίσεις από μονάρχες, κυβερνήσεις και διάφορα πολιτιστικά όργανα των διαφόρων κρατών στα οποία τραγουδούσε. Εκτός από αποδέκτης της διάκρισης της ιταλικής Ιπποσύνης, αφού έφυγε από τη ζωή, του απονεμήθηκε, το 1987, Βραβείο “Lifetime Achievement Grammy”. Την ίδια χρονιά, Στις η Ταχυδρομική Υπηρεσία των ΗΠΑ εξέδωσε γραμματόσημο ονομαστικής αξίας 22 σεντς προς τιμήν του.
Caruso
La dove il mare luccica
E grida forte il vento
C`e vecchia terrazza
Vicino al golfo di Sorrento
Un uomo abbraccia una ragazza
Dopo che aveva pianto
Poi si schiarisce la voce
Ed incomincia il canto
Te voglio bene assai
Ma tanto tanto bene sai
e` na catena ormai
Che scioglie il sangue dint`e vvene sai
Vide le luci in mezzo al mare
Penso alla notti là in America
Ma erano solo le lampare
E la bianca scia d`un`elica
Sentì il dolore nella musica
E si alza dal pianoforte
Ma quando vide la luna uscire da una nuvola
Gli sembra piu dolce anche la morte
Guardi negli occhi la ragazza
Quegli occhi verdi come il mare
Poi all`improvisso uscì una lacrima
E lui credette d`affogare
Te voglio bene assai
Ma tanto tanto bene sai
E una catena ormai
Che scioglie il sangue dint`e vvene sai
Potenza della lirica
Dove ogni dramma è un falso
Che con un po` di trucco e con la mimica
Puoi diventare un altro
Ma due occhi che ti guardano
Così vicini e veri
Ti fan scordare le parole
Confondono pensieri
Così diventò tutto piccolo
Anche le notti la in America
Ti volti e vedi la tua vita
Come la bianca scia di un`elica
Ma sì, e la vita che finisce
Ma lui non ci pensò poi tanto
Anzi, si sentiva già felice
E incominciò il suo canto
Te voglio bene assai
Ma tanto tanto bene sai
E `u na catena ormai
Che scioglie il sangue dint`e vvene sai
Te voglio bene assai
Ma tanto tanto bene sai
E una catena ormai
Che scioglie il sangue dint`e vvene sai
CARUSO
Εδώ που η θάλασσα ιριδίζει
Και φυσά δυνατά ο αέρας
Πάνω σε μια παλιά ταράτσα
Μπροστά στον κόλπο του Suriento
Ένας άντρας αγκαλιάζει μια κοπέλα
Αφού έχει κλάψει
Ύστερα καθαρίζει τη φωνή του
Και ξαναρχίζει το τραγούδι
Σε θέλω πάρα πολύ
Μα τόσο τόσο πολύ, ξέρεις
Τώρα πια είναι μια αλυσίδα
Που λιώνει το αίμα στις φλέβες, ξέρεις
Βλέπει τα φώτα στη μέση της θάλασσας
Σκέφτεται τις νύχτες εκεί στην Αμερική
Ήταν μόνο οι λάμπες
Και η λευκή σκια ενός έλικα
Άκου τον πόνο μέσα στη μουσική
Που ανεβαίνει από το πιάνο
Μα όταν βλέπεις το φεγγάρι να βγαίνει από ένα σύννεφο
Λίγες ώρες έμειναν ακόμα με το Mega να παραμένει ανοικτό και να εκπέμπει σήμα καθώς μετά την ανακοίνωση της Digea, η 28η Οκτωβρίου, είναι η καταληκτική ημερομηνία για το «μαύρο» που αποφασίστηκε να πέσει στο πρώην μεγάλο κανάλι.
Ήδη οι άνθρωποι που δούλεψαν τα σχεδόν 30 χρόνια της ύπαρξης του καναλιού στις μικρές μας οθόνες δημιούργησαν ένα βίντεο αποχαιρετισμού βασισμένο σε σκηνές από τις ελληνικές σειρές του Mega.
Το βαρύ πυροβολικό του σταθμού και οικονομικά το μεγάλο του χαρτί, αφού η ταινιοθήκη του θα διεκδικηθεί από άλλους καναλάρχες όταν δημοπρατηθεί.
Ως τότε όμως οι άνθρωποι του Mega δημιούργησαν ακόμα ένα βίντεο, αυτή τη φορά όχι αποχαιρετισμού αλλά πιο αισιόδοξο. Ένα βίντεο που δίνει στους τηλεθεατές ραντεβού. Ένα ραντεβού από άλλο μετερίζι.
Το βίντεο έχει τίτλο «Ραντεβού στο Mega και από τις ψηφιακές πλατφόρμες» και στα σχόλια επικρατεί όπως ήταν φυσικό μεγάλο μπέρδεμα για το πού εννοούν οι άνθρωποι του σταθμού ότι θα εκπέμπει το κανάλι μετά το «μαύρο» της Digea.
