Σύμφωνα με τους επιστήμονες οι καρκίνοι δημιουργούνται από τυχαία λάθη κατά τη διαδικασία αντιγραφής του DNA – Έτσι εξηγείται πώς κάποιος που δεν πίνει ή δεν καπνίζει μπορεί να πεθάνει από καρκίνο, λέει γιατρός και ερευνητής
Ακόμη και η υγιεινή ζωή δεν μπορεί να νικήσει τον καρκίνο. Σύμφωνα με αμερικανική μελέτη, τα δύο τρίτα των καρκίνων δεν μπορούν να αποφευχθούν ακόμη κι αν ο ασθενής έχει ακολουθήσει έναν σωστό και υγιεινό τρόπο ζωής. Σύμφωνα με τους επιστήμονες οι καρκίνοι δημιουργούνται από τυχαία λάθη του γενετικού κώδικα τα οποία προκαλούνται έπειτα από τη διαίρεση κυττάρων.
Σύμφωνα με τον γιατρό και ερευνητή Cristian Tomasetti από το Κέντρο Έρευνας Καρκίνου «Johns Hopkins Kimmel» των ΗΠΑ: «Είναι γνωστό ότι πρέπει να αποφεύγουμε το κάπνισμα, για παράδειγμα, για να μειώσουμε τις πιθανότητες πρόκλησης της εν λόγω ασθένειας. Αλλά είναι επίσης γνωστό ότι κάθε φορά που ένα φυσιολογικό κύτταρο διαιρείται και αντιγράφει το DNA του για να παράγει δύο νέα κύτταρα, κάνει πολλά λάθη. Αυτά τα λάθη είναι μία βασική πηγή των μεταλλάξεων που δημιουργούν τον καρκίνο. Κάτι που μέχρι τώρα είχε υποτιμηθεί».
Η έρευνα, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Science, δείχνει ότι σχεδόν τα δύο τρίτα των καρκίνων που προκαλούν μεταλλάξεις οφείλονται σε λάθη κατά τη διαδικασία αντιγραφής του DNA φέρνοντας σε δεύτερη μοίρα την κληρονομικότητα αλλά και τους εξωτερικούς παράγοντες που συμβάλλουν στην πρόκληση της ασθένειας.
Η ανακάλυψη εξηγεί επίσης γιατί ο καρκίνος χτυπά συχνά ανθρώπους που ακολουθούν όλους τους κανόνες για μια σωστή και υγιεινή ζωή και που επίσης δεν έχουν στην οικογένεια ιστορικό της νόσου.
Οι καρκίνοι που προκαλούνται από τη λάθος αντιγραφή του DNA μπορούν να συμβούν ανεξάρτητα «από το τέλειο περιβάλλον που μπορεί να ζει κάποιος», εξηγεί ο ερευνητής Bert Vogelstein, επίσης, από το Κέντρο «Johns Hopkins Kimmel».
«Πρέπει να συνεχίσουμε να ενθαρρύνουμε τους ανθρώπους να αποφεύγουν περιβαλλοντικούς παράγοντες και τρόπους ζωής που αυξάνουν τον κίνδυνο ανάπτυξης καρκίνου. Ωστόσο, πολλοί άνθρωποι εξακολουθούν να αναπτύσσουν καρκίνους που οφείλονται σε αυτά τα τυχαία σφάλματα αντιγραφής του DNA» συνέχισε ο ερευνητής.
«Μου αρέσει ο άνδρας να είναι δυναµικός και να ξέρει να φέρεται σε µια γυναίκα», λέει η Κωνσταντίνα Σωτηρίου, αναπληρωματική Μις Ελλάς
Η αναπληρωµατική Μις Ελλάς, Κωνσταντίνα Σωτηρίου, ετοιµάζει τις βαλίτσες της για το Βιετνάµ. Η 24χρονη καλλονή από τις Σέρρες, που είναι δασκάλα, θα εκπροσωπήσει τη χώρα µας στον διεθνή διαγωνισµό Miss Cosmo και πλέει σε πελάγη ευτυχίας.
Screenshot
Μιλώντας στο ένθετο Secret των Παραπολιτικών και τη Σάσα Σταμάτη, ανέφερε χαρακτηριστικά: «Πριν από δέκα µέρες µε πήρανε τηλέφωνο από τα καλλιστεία όπου είχα συµµετάσχει το 2022 και λόγω του τίτλου µου κλήθηκα να εκπροσωπήσω την Ελλάδα σε έναν διεθνή διαγωνισµό. ∆έχτηκα µε χαρά. Ο διαγωνισµός θα διεξαχθεί τον Σεπτέµβριο στο Βιετνάµ, ωστόσο θα χρειαστεί νωρίτερα να πάω στο Πουέρτο Ρίκο, όπου θα γίνει η προετοιµασία µου».
Η Κωνσταντίνα Σωτηρίου αποκάλυψε ποιο είναι το δυνατό της σηµείο που πιστεύει ότι θα τη βοηθήσει στον διαγωνισµό: «Πιστεύω ότι το δυνατό µου σηµείο είναι το ύψος µου. Είµαι 1,83 και θεωρώ ότι µπορώ να ανταγωνιστώ τις άλλες κοπέλες, οι οποίες θα είναι ψηλές και µε πολύ ωραίο σώµα».
Οσον αφορά την προσωπική της ζωή, η Κωνσταντίνα Σωτηρίου δηλώνει: «Είµαι ελεύθερη και θέλω να ερωτευτώ. Μου αρέσει ο άνδρας να είναι δυναµικός και να ξέρει να φέρεται σε µια γυναίκα, γιατί τελευταία είναι πολλά τα περιστατικά κακοποιηµένων γυναικών».
Τέλος, η Κωνσταντίνα Σωτηρίου είπε: «Μου αρέσει ο Στέφανος Κασσελάκης. Είναι ένας γοητευτικός άνδρας».
Αλέξανδρος Ηλιόπουλος ήταν σαράντα ετών και είχε πειστεί πως ο έρωτας απλώς δεν ήταν γραφτό να είναι κομμάτι της ζωής του.
Ζούσε μόνος του σ’ ένα ξύλινο σπίτι ψηλά στα βουνά της Πίνδου, έχοντας αποδεχτεί τη μοναξιά μετά από δεκαετίες ταπείνωσης και απόρριψης.
Γεννημένος με εγκεφαλική παράλυση, περπατούσε με ελαφρό κουτσό, το δεξί του χέρι είχε περιορισμένη δύναμη και η ομιλία του είχε έναν ρυθμό που πολλοί θεωρούσαν «περίεργο».
Όμως, αυτό που τον είχε σημαδέψει βαθύτερα δεν ήταν το σώμα του — ήταν ο τρόπος που οι άλλοι τον είχαν αντιμετωπίσει γι’ αυτό.
Στα είκοσι πέντε του, τόλμησε να ζητήσει από μια συνάδελφο, τη Μαρία, να βγουν ραντεβού.
Η απάντησή της τον τσάκισε: «Είσαι καλός άνθρωπος, Αλέξανδρε, αλλά δεν θα μπορούσα ποτέ να είμαι με κάποιον σαν εσένα. Τι θα έλεγε ο κόσμος;»
Την επόμενη μέρα, το είχε πει στους υπόλοιπους στη δουλειά, κι εκείνος έγινε στόχος για κακόβουλα σχόλια.
Εκείνη η ταπείνωση ήταν η τελευταία πληγή.
Ακόμα και οι γονείς του, αν και τον αγαπούσαν, δεν τον βοήθησαν πραγματικά. Ο πατέρας του του είχε πει κάποτε: «Άντρες σαν εμάς δεν είναι φτιαγμένοι για γάμο. Δούλευε και μην ονειρεύεσαι.»
Έτσι, ο Αλέξανδρος έφυγε.
Με τις οικονομίες του αγόρασε ένα απομονωμένο σπίτι, εκεί όπου κανείς δεν θα τον λυπόταν ή θα τον κορόιδευε.
Για οκτώ χρόνια ζούσε με αυστηρή ρουτίνα: ξυπνούσε στις έξι, έπινε σκέτο καφέ, τάιζε τα τρία σκυλιά που είχε σώσει — τον Μπρούνο, που ήταν τυφλός, τη Λούνα, που είχε τρία πόδια, και τον Κόκο, που ήταν κουφός — και μετά δούλευε ως προγραμματιστής εξ αποστάσεως.
Μακριά από τους ανθρώπους, πίστευε πως ήταν ασφαλής. Αλλά ήταν και απελπιστικά μόνος.
Ένα βράδυ του Νοέμβρη, ενώ μια δυνατή καταιγίδα μαινόταν στα βουνά, ακούστηκε ένα δυνατό χτύπημα στην πόρτα. Ο Αλέξανδρος πάγωσε. Επισκέπτες; Ήταν σπάνιοι — και τους απέφευγε για χρόνια.
Μέσα από το παράθυρο είδε μια γυναίκα βρεγμένη ως το κόκκαλο, να τρέμει στη βροχή.
Όλα μέσα του του φώναζαν να μην ανοίξει. Μα η καλοσύνη νίκησε. Άνοιξε την πόρτα.
«Κυρία μου, είστε καλά;» ρώτησε με τρεμάμενη φωνή.
Η γυναίκα — η 34χρονη φωτογράφος Ελένη Καραγιάννη — του ζήτησε συγγνώμη λαχανιασμένη.
Το αυτοκίνητό της είχε χαλάσει, το GPS δεν λειτουργούσε, και περπατούσε ώρες μέσα στην καταιγίδα.
Ο Αλέξανδρος ήθελε να της δώσει απλώς το τηλέφωνο και να την στείλει πίσω, αλλά ο καιρός το έκανε αδύνατο. «Περάστε μέσα», είπε διστακτικά. «Δεν μπορείτε να μείνετε εκεί έξω.»
Η Ελένη μπήκε στο σπίτι, στάζοντας νερά στο πάτωμα.
Τα σκυλιά του την περικύκλωσαν αμέσως — η Λούνα μάλιστα ακούμπησε πάνω της, λες και ένιωθε εμπιστοσύνη.
Ο Αλέξανδρος της έδωσε πετσέτες, της πρόσφερε ζεστό χαμομήλι και της εξήγησε πως δεν υπήρχε σήμα μέχρι να ηρεμίσει η καταιγίδα.
Η Ελένη, τρέμοντας μα ευγνωμονούσα, συστήθηκε με το όνομα της. Εκείνος παρατήρησε πως τον κοιτούσε στα μάτια — χωρίς δισταγμό, χωρίς λύπηση.
Ήταν η πρώτη φορά, μετά από χρόνια, που κάποιος του μιλούσε χωρίς προκατάληψη.
Εκείνο το βράδυ, η Ελένη κοιμήθηκε στον ξενώνα, ενώ ο άνεμος λυσσομανούσε.
Ο Αλέξανδρος έμεινε ξάγρυπνος, νιώθοντας κάτι παράξενο να ξυπνά μέσα του.
Θα μπορούσε άραγε κάποια να τον δει πέρα από την αναπηρία του;
Το επόμενο πρωί, της ετοίμασε πρωινό με άγχος. Όταν η Ελένη κάθισε στο τραπέζι, η απλότητα του να πίνουν μαζί καφέ έμοιαζε σχεδόν ονειρική.
Εκείνη τον ρώτησε για τη ζωή του στο βουνό.
Με δυσκολία, της είπε πως μένει μακριά από τους ανθρώπους «επειδή μπορούν να γίνουν σκληροί, ειδικά όταν είσαι διαφορετικός.»
«Διαφορετικός πώς;» ρώτησε.
«Έχω εγκεφαλική παράλυση» απάντησε απλά. «Κουτσαίνω, μιλάω αργά. Δεν είμαι αυτό που θεωρούν επιθυμητό.»
Η Ελένη τον κοίταξε ευθεία στα μάτια. «Ανοησίες. Αλέξανδρε, μέσα σε δώδεκα ώρες μού έδωσες στέγη, ζεστασιά και καλοσύνη. Αν οι άλλοι δεν βλέπουν την αξία σου, είναι δική τους απώλεια — όχι δική σου.»
Τα λόγια της τον συγκλόνισαν.
Για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, ένιωσε πως ίσως αξίζει κάτι.
Όταν αργότερα έλεγξαν το αυτοκίνητο, δεν έπαιρνε μπρος.
Οι δρόμοι ήταν κλειστοί. Η Ελένη τον ρώτησε αν μπορούσε να μείνει λίγες μέρες.
Η καρδιά του χτύπησε δυνατά. «Φυσικά», είπε, προσπαθώντας να δείξει ψύχραιμος.
Εκείνες οι μέρες άλλαξαν τον κόσμο του.
Μαγείρευαν μαζί, μιλούσαν για ώρες, έκαναν βόλτες με τα σκυλιά.
Η Ελένη φωτογράφιζε τη φύση — αλλά συχνά o φωτογραφικός φακός της στρεφόταν και πάνω του. Για πρώτη φορά σε οκτώ χρόνια, ο Αλέξανδρος δεν ένιωθε αόρατος, αλλά ορατός.
Ένα απόγευμα, την ώρα που ο ήλιος έδυε, η Ελένη τον ρώτησε ήρεμα: «Αλέξανδρε, έχεις παντρευτεί ποτέ;»
Εκείνος πάγωσε. «Δεν έχω υπάρξει ποτέ με γυναίκα», ψιθύρισε. «Στα σαράντα μου είμαι ακόμα παpθένος. Οι γυναίκες με βλέπουν μόνο σαν φίλο.»
Η Ελένη ένιωσε ένα κύμα συγκίνησης.
Πλησίασε κοντά του και είπε: «Αυτό είναι δικό τους λάθος. Δεν μπόρεσαν να δουν τον άντρα που βλέπω εγώ.»
Πριν προλάβει να απαντήσει, εκείνη είπε τα λόγια που θα άλλαζαν τη ζωή του: «Γιατί εγώ… σε έχω ερωτευτεί.»
Ο Αλέξανδρος την κοίταξε άφωνος. «Αυτό δεν γίνεται. Είσαι όμορφη, δυναμική — θα μπορούσες να έχεις όποιον θέλεις.»
«Δεν θέλω όποιον να ’ναι», είπε σταθερά η Ελένη. «Θέλω εσένα. Μπορώ να σε φιλήσω;»
Εκείνος έγνεψε, τρέμοντας.
Τα χείλη της άγγιξαν τα δικά του απαλά, ύστερα πιο βαθιά, ξεκλειδώνοντας μια ζωή γεμάτη λαχτάρα.
Δάκρυα κύλησαν στο πρόσωπό του. Το πρώτο του φιλί, στα σαράντα του — και ήταν τέλειο.
Για τέσσερις μέρες έζησαν σαν να μην υπήρχε κόσμος έξω.
Μα όταν ο μηχανικός ήρθε και επισκεύασε το αυτοκίνητο, η πραγματικότητα επανήλθε.
Η Ελένη έπρεπε να φύγει — δουλειές, ταξίδια, ζωή εκτός βουνού.
Ο φόβος του Αλέξανδρου επέστρεψε σαν σκιά.
«Θέλω να έρθεις μαζί μου» είπε ξαφνικά εκείνη. «Δεν μπορώ» απάντησε. «Έξω, οι άνθρωποι θα μας κοιτούν. Θα γελούν. Θα αναρωτιούνται τι κάνει μια γυναίκα σαν εσένα με μένα.»
«Σταμάτα» είπε η Ελένη αποφασιστικά. «Δεν είσαι ελαττωματικός. Ξέρεις τι βλέπω εγώ; Έναν άντρα που έχτισε τη ζωή του παρά τις δυσκολίες που του ήρθαν στη ζωή. Που σώζει σκυλιά γιατί ξέρει τι θα πει απόρριψη. Που με έσωσε από την καταιγίδα και με έκανε να νιώσω ασφαλής. Αυτόν τον άντρα αγαπώ.»
Γονάτισε μπροστά του, με δάκρυα στα μάτια. «Αν δεν μπορείς να πιστέψεις πως αξίζεις αγάπη, πίστεψέ με όταν σου λέω ότι την αξίζεις.»
Ο μηχανικός τελείωσε, μα η Ελένη αρνήθηκε να φύγει χωρίς εκείνον. «Έλα μαζί μου, Αλέξανδρε. Σε παρακαλώ.»
Εκείνος κοίταξε το σπίτι του, τα σκυλιά του, τη μικρή του ασφάλεια.
Ύστερα κοίταξε την Ελένη — τη γυναίκα που είδε μέσα απ’ όλους τους τοίχους που είχε υψώσει. «Δεν μπορώ να αφήσω τα σκυλιά μου» ψιθύρισε.
«Τότε θα τα πάρουμε μαζί» είπε εκείνη μέσα στα δάκρυά της. «Όπου πάω εγώ, θα έρθουν κι αυτά»
Ο Αλέξανδρος έκλεισε τα μάτια. Δεκαετίες φόβου πάλευαν μέσα του με ένα νέο, άγνωστο θάρρος.
Τέλος είπε: «Εντάξει. Θα έρθω μαζί σου.»
Η Ελένη τον φίλησε δυνατά — μια υπόσχεση ζωής.
Δυο εβδομάδες αργότερα, ο Αλέξανδρος στεκόταν στο αεροδρόμιο της Αθήνας, χαμένος μέσα στο πλήθος μετά από χρόνια απομόνωσης.
Τα σκυλιά περίμεναν στα ειδικά κλουβιά.
Η Ελένη του έπιασε το χέρι. «Είσαι καλά;»
«Είναι… πολλά όλα αυτά» ψιθύρισε, κοιτώντας γύρω του τους ξένους που ψιθύριζαν.
Οι παλιοί του φόβοι ξύπνησαν — με κοροϊδεύουν, απορούν γιατί είναι μαζί μου.
Η Ελένη πλησίασε και του είπε σταθερά: «Άσε τους να κοιτάνε. Οι γνώμες τους δεν μας ορίζουν. Εμείς ξέρουμε την αλήθεια.»
Ο Αλέξανδρος την κοίταξε. Το πρόσωπό της έλαμπε από σιγουριά.
Για πρώτη φορά στη ζωή του, την πίστεψε.
Ότι ο έρωτας — ο αληθινός, ο βαθύς έρωτας — δεν ήταν απλώς εφικτός. Ήταν δικός του.
Κι έτσι, έκανε το βήμα δίπλα της, μπαίνοντας στο αεροπλάνο — προς ένα μέλλον που ποτέ δεν είχε τολμήσει να φανταστεί.
Ηθικό δίδαγμα:
Μερικές φορές, η ζωή δοκιμάζει μέχρι και την πιο δυνατή ψυχή, αφήνοντάς την να πιστέψει πως δεν αξίζει τίποτα. Μα τότε, εκεί που δεν το περιμένεις, εμφανίζεται κάποιος που δεν βλέπει τα σημάδια σου σαν ελαττώματα, αλλά σαν αποδείξεις ότι επέζησες. Γιατί μέσα από τη δυσκολίες αναπλάθονται αληθινές προσωπικότητες που μπορούν να αγαπηθούν πραγματικά.
Ο 63χρονος Μελεθουβετίλ Σάσι από την Κεράλα της Ινδίας, πρέπει να είναι ένας από τους πιο αποφασισμένους ανθρώπους του κόσμου – και είναι ημιπαράλυτος. Με την αποφασιστικότητά του κατάφερε να ανοίξει έναν δρόμο σε έναν μικρό λόφο κοντά στο σπίτι του σε μόλις 3 χρόνια, χρησιμοποιώντας μόνο τα βασικά εργαλεία.
Ο πρώην αναρριχητής δέντρων καρύδας δεν μπορεί να κουνήσει το δεξί του χέρι και να περπατήσει.
Μια μέρα πριν από 18 χρόνια, η συνηθισμένη αναρρίχησή του πήγε στραβά και έπεσε στο έδαφος. Τραυματίστηκε βαριά και η δεξιά του πλευρά έμεινε παράλυτη.
Εξαιτίας του ατυχήματος, ο γιος του Σάσι έπρεπε να παρατήσει το σχολείο και να ξεκινήσει να δουλεύει. Χρειάστηκε να περάσουν αρκετοί μήνες για να μπορέσει ο Σάσι να κινήσει λίγο τα άκρα του και χάρη στις φυσιοθεραπείες μπόρεσε να ξαναπερπατήσει. Επίσης, μπόρεσε εν μέρει να ανακτήσει τον έλεγχο τον δεξιού του χεριού. Παρόλο που δεν μπόρεσε ποτέ να ξαναπερπατήσει όπως πριν το ατύχημα, δεν του πέρασε ποτέ από το μυαλό να παρατήσει τη δουλειά του.
Ο Σάσι ήταν αποφασισμένος να δουλέψει για να ταΐσει την οικογένειά του.
Στη συνέχεια σκέφτηκε να πουλάει λαχεία, αλλά για να το κάνει αυτό χρειαζόταν ένα σκούτερ με 3 τροχούς. Ζήτησε οικονομική ενίσχυση από τις τοπικές Αρχές, αλλά δεν έλαβε ποτέ απάντηση.
“Για σχεδόν 10 χρόνια, χτυπούσα κάθε πόρτα που γνώριζα για να φτιάξω έναν δρόμο στο σπίτι μου. Έκανα πολλές αιτήσεις στις Αρχές, αλλά τίποτα και κανένας δεν με βοήθησε”, δήλωσε ο ίδιος στο News Minute.
Τότε, ο Σάσι αποφάσισε να πάρει μια αξίνα και να ανοίξει μόνος του τον δρόμο ανάμεσα στον λόφο και μπροστά από το σπίτι του.
“Ποτέ δεν με απασχόλησε το πότε θα τελείωνα τη δουλειά. Ήμουν αποφασισμένος να ανοίξω έναν δρόμο. Κάθε μέρα, ξεκινούσα στις 5 π.μ. μέχρι τις 8:30 π.μ. που ανέβαινε η θερμοκρασία και ξαναέπιανα δουλειά γύρω στις 4 μ.μ. μέχρι τη δύση του ηλίου.”
Στην αρχή οι άνθρωποι γελούσαν με τον Σάσι και του έλεγαν ότι είναι τρελός.
Παρόλο που τον αγνόησαν, τον απέρριψαν και τον κορόιδεψαν, το τέλος ήταν ευτυχισμένο για τον Σάσι και την οικογένειά του. Οι τοπικές Αρχές δεν τον βοήθησαν με την χρηματοδότηση για το σκούτερ του, αλλά η ιστορία του έγινε ανάρπαστη στο διαδίκτυο. Οι άνθρωποι που διάβασαν την ιστορία του αποφάσισαν να μαζέψουν χρήματα και να του αγοράσουν ένα σκούτερ.
Ο Ρέξιαποτελεί ζωντανή απόδειξη ότι η αναπηρία δεν σημαίνει ανικανότητα. Παρόλο που ο 3χρονος γάτος έχει σπασμένη ραχοκοκαλιά και δεν μπορεί να ελέγξει τα δύο πίσω πόδια του, έχει μια πολύ μοναδική και αισιόδοξη προσωπικότητα. Στην πραγματικότητα, το πρόσωπό του είναι γεμάτο εκφράσεις και οι άνθρωποι τον αποκαλούν: «Γάτο – Βασιλιά των Εκφράσεων».
Η ιδιοκτήτρια του γάτου, η Ντάσα Μινάεβα ισχυρίζεται πως υπάρχει μια σχέση μοντέλου – φωτογράφου μεταξύ τους και δηλώνει: «Τα αποτελέσματα δεν είναι ποτέ απογοητευτικά!».
Ο Ρέξι ήταν μωρό όταν οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες του τον κακομεταχειρίστηκαν άσχημα και τον εγκατέλειψαν παραλυμένο. Με την πάροδο του χρόνου, έμαθε να ζει τη ζωή στο έπακρο ανεξάρτητα από την κατάστασή του. Η ιδιοκτήτρια δηλώνει: «Δεν γνωρίζει καν ότι είναι ανάπηρος. Κάνει όλα όσα κάνουν και οι άλλες γάτες, μόνο που δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει την τουαλέτα ή να ξύσει τα αφτιά του μόνος του, αλλά γι ‘αυτό υπάρχει ο άνθρωπός του!» Η Ντάσα υιοθέτησε το γατάκι μετά τη διάσωσή του και από τότε είναι αχώριστοι.
Αρχικά η γυναίκα έφτιαξε μια αναπηρική καρέκλα για να τον βοηθήσει να μετακινείται, αλλά αποδείχθηκε πως ο γάτος δεν τη χρειάζεται. Η ίδια αναφέρει: «Τα πάει πολύ καλύτερα χωρίς βοήθεια. Οι γάτες είναι πολύ ανεξάρτητες και προσαρμόζονται τέλεια. Ο Ρέξι κινείται και τρέχει άνετα με τα 2 του πόδια.»
Δείτε παρακάτω μερικές από τις φωτογραφίες του εκφραστικού και γλυκού Ρέξι.
Ο Ρέξι, είναι ένας ανάπηρος γάτος αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει από το να ζει χαρούμενος.
Αυτός είναι ο Pooh, μια ανάπηρη γάτα που μόλις έβαλε τα καινούργια βιονικά του πόδια. Κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς συνέβη στην γάτα, αλλά κατά πάσα πιθανότητα χτυπήθηκε από κάποιο φορτηγό ή ακόμα και τρένο σε ένα μικρό χωριό της Βουλγαρίας που ζούσε. Μετά το ατύχημα μια ευγενική γυναίκα τον πήγε σε μια κλινική στη Σόφια στην Βουλγαρία, όπου ο Βλαντισλάβ Ζλάτινοβ τον εξέτασε. Ο άντρας ήξερε, ότι αν ακρωτηρίαζε τα πίσω πόδια μπορεί να μην είχε επιτυχία και να έπρεπε να κάνουν ευθανασία στον γάτο.
Έτσι, αποφάσισε να κάνει κάτι καινοτόμο και να βάλει καινούργια προσθετικά πόδια στον γάτο. “Είχα την αόριστη ιδέα, ότι αυτό γίνεται, αλλά αυτό ακούγεται αδύνατον για την πρακτική μας, αλλά ήθελα να προσπαθήσω”, ανέφερε ο Ζλάτινοβ.
Τελικά, η επέμβαση πέτυχε. “Τα πάει πολύ καλά μέχρι τώρα. Μπορεί να κινηθεί ελεύθερα στις επίπεδες επιφάνειες, να περπατήσει, να τρέξει ή να κάνει ακόμα και μικρά άλματα. Βέβαια, το σημαντικό είναι ότι δεν φαίνεται να πονάει.”
“Είμαστε πολύ περήφανοι. Ήταν μεγάλη επιτυχία και δίνει ελπίδα και σε άλλους ασθενείς”, ανέφερε ο Ζλάτινοβ.
Ο Pooh είναι μια ανάπηρη γάτα που τραυματίστηκε σε ένα τρομερό ατύχημα σε ένα μικρό χωριό της Βουλγαρίας.
Μια παρέα φίλων που επισκέπτονταν τη Φιλαδέλφεια θέλησαν να δουν από κοντά ένα από τα πιο διάσημα αξιοθέατα της πόλης και συνάντησαν εκεί το ίνδαλμά τους!
Οι σκάλες έξω από το Μουσείο Τέχνης της Φιλαδέλφεια έχουν γίνει διάσημες χάρη στη σκηνή από την ταινία «Ρόκι», όπου ο Sylvester Stallone τις ανεβαίνει τρέχοντας καθώς προπονείται για τον μεγάλο αγώνα μποξ.
Φανταστείτε λοιπόν τον ενθουσιασμό των τριών αντρών όταν αναπαριστώντας τη συγκεκριμένη σκηνή, ανέβηκαν τρέχοντας τα σκαλιά και βρέθηκαν πρόσωπο με πρόσωπο με τον ίδιο τον «Ρόκι Μπαλμπόα», ο οποίος είχε βγει βόλτα με την οικογένειά του.
Αν και-ευχάριστα- σοκαρισμένοι, είχαν τη ψυχραιμία να του ζητήσουν να ποζάρει για μια selfie μαζί τους, ώστε να έχουν αποδεικτικά στοιχεία για κάθε φορά που θα εξιστορούν την απίθανη αυτή εμπειρία τους.
«Μας είπε ότι τον κάναμε να δείχνει αργός καθώς τρέχαμε πολύ γρήγορα στις σκάλες», αποκάλυψε ένας από τους νεαρούς, για την αντίδραση του Stallone.
Οι γονείς της τρίχρονης Κατερίνας που έφυγε αναπάντεχα από τη ζωή πέρυσι το Πάσχα, υποδέχθηκαν ένα νέο μέλος στην οικογένειά τους.
Μια αχτίδα φωτός στον «Γολγοθά» που ανεβαίνουν.
Βασανιστικά παραμένουν τα ερωτήματα για τον Νίκο και την Πρεσβεία σχετικά με τον θάνατο της κορούλας τους, της τρίχρονης Κατερίνας, που έχασε τη ζωή της το Πάσχα του 2022 μετά από 12 ημέρες νοσηλείας.
Η Κατερίνα είχε μπει στο νοσοκομείο με πόνο στο χέρι, πρήξιμο στον αστράγαλο και πυρετό.
Η μητέρα της ήταν συνεχώς στο πλευρό της, ενώ η κατάστασή της συνεχώς επιδεινωνόταν. Το παιδί μεταφέρθηκε τελικά διασωληνωμένο σε άλλο νοσοκομείο, όπου, δυστυχώς, μέσα σε δύο ώρες κατέληξε από πνευμονικό και εγκεφαλικό οίδημα.
Από τότε οι γονείς της δίνουν έναν μεγάλο αγώνα για να δικαιωθεί, όπως λένε, η μνήμη του παιδιού τους και να μάθουν τον λόγο που έχασαν την Κατερίνα από την αγκαλιά τους.
«Είμασταν εκεί επί 12 ημέρες, παρακαλώντας για μία διάγνωση, μια εικόνα του τι συμβαίνει με το παιδί», λέει η μητέρα του άτυχου κοριτσιού στην εκπομπή «Αλήθειες με τη Ζήνα».
«Το μόνο που μας είπαν οι γιατροί είναι ότι κάποια πράγματα είναι αναπόφευκτα», καταγγέλλει ο πατέρας.
Μια αχτίδα φωτός φαίνεται στον «Γολγοθά» που ανεβαίνουν: Ένα νέο μέλος ήρθε στην οικογένειά τους.
Όπως λέει ο πατέρας της Κατερίνας, με τον ερχομό του μωρού, παίρνουν ακόμα «περισσότερη δύναμη» για να συνεχίσουν τον αγώνα και να πάρουν απαντήσεις για το τι συνέβη με το παιδί που έχασαν.
Γεγονός αποτελεί ο πιο πολυσυζητημένος γάμος της χρονιάς, αυτός του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, Στέφανου Κασσελάκη, με τον Τάιλερ Μακμπέθ.
Πραγματοποιήθηκε στη Κρήτη, σε στενό κύκλο και το γλέντι κράτησε για τέσσερις ολόκληρες ημέρες. Λίγες πληροφορίες έχουν διαρρεύσει μέχρι στιγμής για όσα συνέβησαν μέσα σε αυτό το διάστημα, ωστόσο, ο Dj που βρέθηκε στο γαμήλιο πάρτι του ζευγαριού, Αντώνης Δημητριάδης, μίλησε στη Σάσα Σταμάτη για το Secret και αποκάλυψε περισσότερες λεπτομέρειες.
Αναφέρθηκε, συγκεκριμένα, στον αριθμό των καλεσμένων αλλά και στη συμπεριφορά τους. Του φάνηκε ιδιαίτερα περίεργο πως όλοι τους σεβάστηκαν αυτό που οι νεόνυμφοι είχαν ζητήσει πριν ξεκινήσει η τελετή και γιορτάσουν την πιο ευτυχισμένη τους μέρα.
Οι αποκαλύψεις του Dj Αντώνη Δημητριάδη για τον γάμο Κασσελάκη – Τάιλερ
«Η planner που είχε τη διοργάνωση έκανε την αρχική επικοινωνία και στη συνέχεια επικοινώνησε ο Στέφανος Κασσελάκης. Μου είπε: “Θα ήθελα πολύ να καλύψεις µουσικά τη βραδιά”. Αποδέχτηκα την πρόταση. Ήταν πολύ ευγενικός και ήξερε τι ζητούσε. Εγώ έπαιξα στο κεντρικό πάρτι, που πραγµατοποιήθηκε το Σάββατο το βράδυ στη Villa Casa Scordilli», δήλωσε αρχικά.
«Ήταν καλεσµένοι µισοί από το εξωτερικό και µισοί Έλληνες, οπότε κινήθηκα σε πολλά επίπεδα µουσικά. Οι καλεσµένοι ήταν περίπου 120 άτοµα. Δεν µου ζήτησαν καµία παραγγελία για τραγούδια, απλώς, όταν έβαζα ελληνικά, ήταν ο Στέφανος πολύ χαρούµενος. Έπαιζα περίπου τρεις ώρες µουσική και όλα ήταν πολύ όµορφα», σημείωσε στη συνέχεια.
«Όλοι οι καλεσµένοι σεβάστηκαν την επιθυµία του ζευγαριού και άφησαν τα κινητά στην άκρη. Δεν είχε κανένας κινητό. Πραγµατικά δεν το έχω ξαναδεί αυτό. Ήθελαν να είναι η βραδιά δική τους, χωρίς να έχουν το µυαλό τους αν κάποιος φωτογραφίζει τις ευτυχισµένες στιγµές τους», τόνισε.
Για το γεγονός πως μόνο εκείνος είχε κινητό, επισήμανε: «Όλα αυτά τα χρόνια που εργάζοµαι στον συγκεκριµένο χώρο έχω αποδείξει και την εχεµύθειά µου και την εµπιστοσύνη σε όλα τα prive parties που έχω παίξει. Όσον αφορά το κινητό, είναι εργαλείο της δουλειάς µου, γιατί χρειάζοµαι το Internet για το laptop µου, που παίζω µουσική. Σεβάστηκα την επιθυµία τους και έβαλα το κινητό µου στην τσέπη µου. Θέλω να αναφέρω ότι αυτό που µου έκανε εντύπωση στο πάρτι ήταν η απλότητα και ότι η βραδιά κυλούσε όµορφα, χωρίς να υπάρχει κανένας εκνευρισµός. Δεν έγινε κανένα ευτράπελο. Ηταν µια βραδιά για τους φίλους και την οικογένεια. Ο Στέφανος µε ευχαρίστη
