…πέρασες τόσες βροχές για να’ ρθεις σε μένα, φέρνοντας χούφτες με φως να νιφτώ. Πέρασα τόσες ζωές για να βρω εσένα, μες στη ζεστή σου αγκαλιά να κρυφτώ…
Γράφει η Εύη Παππά
1.180 γραμμάρια. Τόσο γεννήθηκε η Μαρίλια στην 29η, μόλις εβδομάδα κύησης. ”Να σας ζήσει”, έλεγαν όσοι έρχονταν στο μαιευτήριο, ”γερή και δυνατή”. Και εγώ να μην ξέρω αν έπρεπε να γελάσω ή να κλάψω. Ένα εύθραυστο κορμάκι, σχεδόν διάφανο, γεμάτο καλώδια, κλεισμένο σε μια θερμοκοιτίδα στην εντατική μονάδα νοσηλείας. Θα τα κατάφερνε; Θα άντεχε;
12/12/2014. Τότε γεννήθηκε η Μαρίλια και θυμάμαι ήταν η πρώτη νύχτα που κατάφερνα να κοιμηθώ χωρίς αφόρητους πόνους στην κοιλιά, χωρίς εκείνες τις απαίσιες συσπάσεις που με ταλαιπωρούσαν από την 24η εβδομάδα, τότε που είχα εισαχθεί εκτάκτως στη μαιευτική κλινική, χωρίς να ξέρω αν τελικά θα έφευγα από εκεί με ένα μωρό στην αγκαλιά ή μόνη.
Η αλήθεια είναι ότι δε θυμάμαι πώς φτάσαμε στην κλινική εκείνη την Παρασκευή του Οκτώβρη, μιάμιση ώρα απόσταση από την επαρχιακή πόλη που ζούμε μέχρι την Αθήνα . Θυμάμαι όμως ότι δεν είχα καταφέρει να αρθρώσω ούτε μια συλλαβή. Βουβαμάρα και χτυποκάρδι…. Πρώτες εξετάσεις, καρδιοτοκογράφος, ενέσεις κορτιζόνης για τα πνευμόνια του μόλις 500 γραμμαρίων μωρού και εισαγωγή στην αίθουσα τοκετών. Να είμαι ξαπλωμένη και να ακούω στα διπλανά δωμάτια γυναίκες να γεννούν τα παιδιά τους. Και εγώ τι;
Άντεξα όμως… 6 ολόκληρες εβδομάδες που μπορεί τώρα να φαίνονται λίγες, αλλά τότε μου φαίνονταν χρόνια ολόκληρα. Αιμορραγίες, χολόσταση, λοιμώξεις, κατατρυπημένες, σπασμένες φλέβες και στα δύο μου χέρια, υπέρηχοι κάθε μέρα, καθημερινές επίσης μετρήσεις για το αμνιακό υγρό. Όλα πήγαιναν στραβά. Κάθε μέρα όλο και κάτι καινούργιο προέκυπτε. Και οι μέρες να κυλάνε βασανιστικά, εκεί ξαπλωμένη και ακίνητη σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου.
Άγρυπνοι φρουροί δίπλα μου οι γονείς μου, ο άντρας μου, η αδερφή μου. Αχ ρε μάνα, να ξέρεις ήσουν και είσαι ο φύλακας άγγελος μου. Θυμάμαι τις ξαδέρφες μου, που με επισκέπτονταν συχνά, να μου ζητάνε να βαπτίσουν το παιδί όταν με το καλό γεννιόταν. Θα γεννιόταν όμως; Και αν τα κατάφερνε, πώς θα ήταν;
Έκλαιγα κάθε μέρα, συνέχεια, κάθε λεπτό. Φοβόμουνα πολύ, έτρεμα στην ιδέα ότι θα πάθει κάτι το παιδάκι μου, ένα παιδάκι που δεν είχα καν γνωρίσει. Για εμένα δε με ένοιαζε.
Πόσο στενοχωριόμουν που βασάνιζα άθελά μου αυτό το πλασματάκι που ζούσε μέσα μου. Δεν χάιδεψα ποτέ την κοιλιά μου για να νιώσει έστω και έτσι το χάδι μου. Απαγόρευση γιατρών λόγω των συσπάσεων. Δεν της τραγούδησα ποτέ. Δε με άκουσε ποτέ να γελάω. Μόνο της μιλούσα, της εξηγούσα τι συμβαίνει και προσευχόμουν να πάνε όλα καλά.
Και έφτασε η μέρα. Παρασκευή 12/12/2014. Οι τελευταίοι υπέρηχοι ήταν αποκαρδιωτικοί. Το αμνιακό υγρό είχε λιγοστέψει επικίνδυνα. Επιβαλλόταν να γεννήσω. Μπαίνοντας στο χειρουργείο για την καισαρική τομή, θυμάμαι παρακάλεσα το ιατρικό προσωπικό να έχω τουλάχιστον μαζί μου μια εικόνα της Παναγίας, την οποία και κόλλησαν με μια ειδική ταινία πάνω μου. Ξάπλωσα και έβλεπα, όσο μπορούσα δηλαδή, γιατί με 4 βαθμούς μυωπία δεν φημίζεσαι για την όραση σου, τις φιάλες με το αίμα για την μετάγγιση, νεογνολόγους να περιμένουν να ”υποδεχτούν” αυτό το μικρό πλασματάκι για να το μεταφέρουν στη μονάδα. Δε θυμάμαι και πολλά. Μόνο ένα κόκκινο κορμάκι που μου έδειξαν από μακριά. Και ναι, η μικρή μου ηρωίδα βρήκε και τη δύναμη να κλάψει. Γύρισα στο δωμάτιο μου και δεν είχα το κουράγιο να πω ότι το μωρό το δικό μου γεννήθηκε σχεδόν ένα κιλό.
Έρχονταν φίλοι και γνωστοί, αγαπημένα πρόσωπα όλοι, με δώρα στα χέρια, γέμισε το δωμάτιο λουλούδια και γλυκά. Και εγώ να νιώθω κενή. Κερνούσε ο άντρας μου τους φίλους του, τρισευτυχισμένος που έγινε πατέρας και εγώ να τον κοιτάω απορημένη.
Κερνούσε για ένα μωρό που δεν ξέραμε αν θα επιζούσε τελικά; Γιατί στο μυαλό μου ήταν όλα μαύρα. Ανέβηκε να δει το μωρό και γύρισε στο δωμάτιο κατενθουσιασμένος λέγοντάς μου ότι η κορούλα μας είναι μια κούκλα, αποκρύπτοντάς μου φυσικά ότι το πρόσωπό της δε φαίνονταν από τον αναπνευστήρα, ότι ήταν γεμάτη καλώδια, ότι ήταν τόσο μικροσκοπική.
Μετά από ενάμιση μήνα καθηλωμένη στο κρεβάτι ένιωσα ότι είχα ξεχάσει να περπατάω. Με ανέβασαν με αμαξίδιο στη μονάδα να σε γνωρίσω επιτέλους, Μαριλάκι μου. Και με θυμάμαι να ξεσπάω σε λυγμούς μπροστά σου και να λέω: ”Αγάπη μου, είσαι τόσο μικρή αλλά εγώ δε σε αλλάζω με κανένα παιδί στον κόσμο. Είμαι τόσο περήφανη για εσένα”. Μεγάλη η λαχτάρα μου να σε πάρω αγκαλιά, αλλά δεν το τόλμησα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά είχα πίστη ότι θα τα καταφέρεις. Και το μικροσκοπικό αυτό κορμάκι των 38 εκατοστών, γεμάτο καλώδια και βελόνες να παλεύει με τον πιο δυνατό σύμμαχο στο πλευρό του, το ένστικτο της επιβίωσης.
Ισχύει, τα πρόωρα είναι σπουδαίοι μαχητές. Είναι πολύ σκληρό κι αυτό το καταλαβαίνουν μόνο όσοι το έχουν περάσει, να βλέπεις το μωρό σου μόνο μισή ώρα κάθε φορά, δύο φορές την ημέρα. Να έχεις παιδί και να γυρνάς κάθε μέρα σπίτι σου χωρίς παιδί.
Να μαζεύεις σταγόνα-σταγόνα το γάλα με το θήλαστρο, να το αποθηκεύεις στα αποστειρωμένα σακουλάκια και με παγοκύστες να μεταφέρεις καθημερινά ό,τι μπόρεσες να μαζέψεις στο παιδί σου. Να κάθεσαι ώρα στην ουρά έξω απο τη ΜΕΝΝ περιμένοντας να ανοίξει η πόρτα, να αποστειρώσεις γρήγορα τα χέρια σου για να μη χάσεις ούτε ένα λεπτό. Το μόνο θετικό της υπόθεσης είναι ότι εκεί έξω γνωρίζεις κι άλλες συμπάσχουσες μανούλες και κάποιες από αυτές τις γνωριμίες εξελίσσονται σε φιλίες ζωης!
Πόσο δύσκολο να βλέπεις το μωράκι σου μέσα από το τζάμι της θερμοκοιτίδας, να ακούς τον αναπνευστήρα και το μπιπ μπιπ από όλα αυτά τα μηχανήματα και να τρέμει η καρδιά σου μήπως κάτι σημαίνουν όλοι αυτοί οι θόρυβοι, να περιμένεις με ανυπομονησία να δεις τι έχουν να σου πουν και σήμερα οι γιατροί. Βγήκαν καλές οι εξετάσεις; Πήγε καλά η μετάγγιση; Πόσα γραμμάρια πήρε; Κατάφερε να πιεί καθόλoυ γάλα; Πότε θα βγούμε από την μονάδα για να επιστρέψουμε επιτέλους σπίτι μας;
Νόμιζα ότι ο Γολγοθάς μου θα σταματούσε εδώ. Αλλά έκανα μεγάλο λάθος. Βγήκα από το νοσοκομείο τέσσερις μέρες αφού γέννησα. Πονούσα ολόκληρη, τα πόδια μου ήταν πρησμένα, υπέφερα. ”Πιάστηκες από την κατάκλιση”, μου έλεγε ο τότε θεράπων ιατρός μου. ”Περπάτα να ξεπιαστείς, κάνε ασκήσεις”. Κι εγώ όσο δεν πήγαινα στο νοσοκομείο να δω τη Μαρίλια, περπατούσα χιλιόμετρα ολόκληρα κλαίγοντας με λυγμούς από τους πόνους.
Είχα πεισμώσει. Έπρεπε να γίνω καλά. Έπρεπε να σταθώ στα πόδια μου. Και έπρεπε να γίνει άμεσα για να μπορώ να αναλάβω τη φροντίδα του παιδιού μου. Μια εβδομάδα αργότερα και μην αντέχοντας άλλο το μαρτύριο, του ζήτησα να με ξαναδεί μέσα στη μαιευτική κλινική. ”Το πόδι σου μια χαρά το βλέπω. Για να σου φύγει το άγχος, πήγαινε να το δει και ο ακτινολόγος” μου είπε.
”Έν το βάθει θρόμβωση”, ήταν η διάγνωση. Ο θρόμβος ξεκίνησε πίσω από το γόνατο και είχε καταφέρει ο άτιμος να φτάσει μέχρι την κοιλιακή χώρα, λόγω της έντονης άσκησης. Πού να το φανταστώ; Εγώ εντολές γιατρών ακολούθησα. Κινητοποίηση του ιατρικού προσωπικού. ”Βάλτε την στο κρεβάτι και να μείνει τελείως ακίνητη”, άκουγα γύρω μου φωνές. Δε γίνεται, δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό. Μια εβδομάδα όρθια και πάλι στο κρεβάτι; Ενέσεις πάλι, σπασμένες φλέβες, συνεχής έκχυση ηπαρίνης, βίαια μου έκοψαν το γάλα που με τόσο κόπο μάζευα. Πάλι όλα στραβά πήγαιναν. Δύο πνευμονικές εμβολές. Μαγνητικές, αξονικές, συμβούλια γιατρών, να μην μπορώ να πάω καν να δω το μωρό μου. Ο άντρας μου να ανεβοκατεβαίνει τους ορόφους για να δει μια εμένα και μια την κόρη μας. Ψυχικά κουρέλια όλοι. Εγώ ακόμα περισσότερο.
Χορήγηση οξυγόνου γιατί δεν μπορούσα ούτε να αναπνεύσω. Χριστούγεννα κλινήρης, Πρωτοχρονιά επίσης. Δεν είχα καταλάβει καθόλου πότε ήρθαν οι γιορτές. Το μόνο που τις θύμιζε ήταν οι διαφημίσεις γνωστού καταστήματος παιχνιδιών που μετρούσαν αντίστροφα για τα Χριστούγεννα. Και αυτό γιατί μονίμως είχα απέναντί μου μια τηλεόραση μπας και καταφέρω να ξεχαστώ. Μάταια όμως. Ένιωθα τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν.
Παρακαλούσα τον άντρα αν πάθω κάτι να προσέχει το κοριτσάκι μας. Ζητούσα κλαίγοντας από τους γονείς μου να μην την αφήσουν ποτέ μόνη της. Να της εξηγήσουν πόσο την αγαπούσε η μαμά της. Τελικά κατόπιν εντολής αγγειοχειρουργού ο οποίος πολύ παραστατικά μου δήλωσε ότι ο οργανισμός μου τρίτη εμβολή δε θα την αντέξει, υποβλήθηκα σε μια ακόμα επέμβαση τοποθέτησης φίλτρου στην κεντρική αορτή. Πήρα εξιτήριο από το νοσοκομείο αρχές του νέου έτους και ένα μήνα αργότερα πήραμε σπίτι το κοριτσάκι μας.
Πάλεψα μήνες με το τέρας της κατάθλιψης, ώρες ψυχοθεραπείας για να μπορέσω σήμερα να λέω ότι είμαι καλά, σωματικά και ψυχολογικά. Απλά, να, κάθε χρόνο τέτοιες μέρες είναι σαν να τα ξαναζώ όλα από την αρχή.
Και όταν πάει να με πιάσει το γνωστό σφίξιμο στην καρδιά μου, κοιτάω δίπλα μου, βλέπω το υγιέστατο παιδάκι μου να μου χαμογελάει ευτυχισμένο και λέω ότι ναι, άξιζε τελικά τον κόπο η τόση ταλαιπωρία, ψυχική, σωματική και η οικονομική μας εξόντωση, όλα. Και δε σταματάω να ευχαριστώ την Παναγία που με αξίωσε να γίνω μάνα, που βγήκα τελικά νικήτρια απ΄ όλο αυτό. Ευγνωμονώ επίσης όλους όσοι στάθηκαν δίπλα μου αυτούς τους μήνες.
Την οικογένειά μου και τους φίλους μου, άσχετα αν ποτέ δεν τους το έχω πει κοιτώντας τους στα μάτια. Και αν μου ζητούσαν να τα ξαναπεράσω όλα αυτά, αρκεί η αγκαλιά μου να είναι γεμάτη αγάπη και το σπίτι μου γεμάτο από την παιδική αυτή φωνούλα, δε θα δίσταζα καθόλου να απαντήσω.
Μαρίλιά μου, κοριτσάκι μου, θέλω όταν μεγαλώσεις να διαβάσεις αυτό το άρθρο που έγραψα με δάκρυα στα μάτια γιατί τα έζησα όλα από την αρχή. Θέλω να σου ζητήσω ένα μεγάλο συγγνώμη που δε σου έδωσα εγώ την πρώτη σου αγκαλιά, που η ”ζωή” σου στη μήτρα μου ήταν εφιαλτική, που όταν γεννήθηκες, και για μήνες μετά, με έβλεπες πάντα με αυτή την πράσινη αποστειρωμένη μάσκα, από φόβο μη σε κολλήσω άθελά μου κάτι και χρειαστεί να νοσηλευτείς ξανά.
Συγγνώμη κοριτσάκι μου που έτρεμα κάθε φορά που σε έπαιρνα στην αγκαλιά μου, που ακόμα πανικοβάλλομαι κάθε φορά που αρρωσταίνεις, που δεν θυμάμαι τους πρώτους μήνες της ζωής σου. Επιλόχεια κατάθλιψη λεγόταν καρδούλα μου. Ένα πιο μεγάλο ευχαριστώ που κάνεις κάθε μέρα πιο όμορφη τη ζωή όλων μας, που με γεμίζεις χαρά και ευτυχία κάθε φορά που με λες ”μανούλα”, που μου χαϊδεύεις τρυφερά το μάγουλο και μου χαμογελάς κάθε φορά που νιώθεις ότι δεν είμαι καλά, κι ας είσαι μόνο 3 χρονών. Και ένα ακόμα μεγαλύτερο σ΄αγαπώ.
”Μαριλάκι μου ξέρεις τι είσαι για τη μαμά;”. Το σκέφτηκες λίγο δυνατά και μου φώναξες: ”Τα πάντα μανούλα, τα πάντα!!!”.
Υ.Γ.: Μανούλες – to be, μην παραπονιέστε για τα περιττά κιλά της εγκυμοσύνης, για τις τεράστιες κοιλιές σας που δεν μπορείτε πλέον να τις ”κουβαλάτε’”. Μη βαρυγκομάτε λέγοντας ”άντε να γεννήσω γιατί δεν το αντέχω όλο αυτό το βάρος, όλη αυτή την κοιλιά”.
Πιστέψτε με, πολλές θα ήθελαν να είναι στη θέση σας. Να γεννήσουν ένα υγιές, τελειόμηνο μωρό, να μη σκέφτονται τι θα απαντήσουν στην ερώτηση ”πόσο μηνών είναι το μικρό σας;”, να δουν την κοιλιά τους να μεγαλώνει πολύ, να πάρουν βάρος αρκεί να μην έρθουν αντιμέτωπες με την προωρότητα του μωρού τους και με ό,τι αυτό συνεπάγεται… Και ακόμα περισσότερες να καταφέρουν να γίνουν μανούλες με το όποιο κόστος. Χαρείτε το και απολαύστε το. Τίποτα δεν είναι δεδομένο σε αυτή τη ζωή.
Φωτογραφίες: John Stefas
[ladylike]
