«Οι χριστουγεννιάτικες διακοσμήσεις ξυπνούν τα έντονα συναισθήματα της παιδικής μας ηλικίας»
Χριστούγεννα. Μικροί και μεγάλοι ανυπομονούν να έρθει αυτή η στιγμή, καθώς αποτελεί αναμφισβήτητα την πιο όμορφη περίοδο του χρόνου.
Κάποιοι, μάλιστα βιάζονται λίγο περισσότερο να μπουν στο εορταστικό κλίμα, ξεκινώντας από νωρίς τις απαραίτητες προετοιμασίες.
Γι’ αυτούς, λοιπόν, που τα Χριστούγεννα έρχονται λίγο νωρίτερα, τα νέα είναι πολύ ευχάριστα, καθώς σύμφωνα με ειδικούς ένας πρόωρος χριστουγεννιάτικος στολισμός μπορεί να σας κάνει να αισθανθείτε πιο ευτυχισμένους, αφού μ’ αυτόν τον τόπο «ξυπνάτε» τις παιδικές σας αναμνήσεις.
Ο Steve McKeown ψυχαναλυτής, ιδρυτής της MindFixers και ιδιοκτήτης της κλινικής The McKeown, με έδρα το St. Albans, πιστεύει στο πρόωρο πνεύμα των Χριστουγέννων.
Ο ίδιος αναφέρει χαρακτηριστικά:
«Σε έναν κόσμο γεμάτο άγχος, οι άνθρωποι επιθυμούν να συσχετιστούν με πράγματα που τους κάνουν πιο ευτυχισμένους και οι χριστουγεννιάτικες διακοσμήσεις ξυπνούν τα έντονα συναισθήματα της παιδικής τους ηλικίας» και συμπληρώνει:
«Τα διακοσμητικά στοιχεία είναι απλώς μια άγκυρα ή ένα μονοπάτι γι’ αυτά τα παλιά μαγικά συναισθήματα του παιδικού ενθουσιασμού», ενώ καταλήγει:
«Έτσι, η τοποθέτηση αυτών των χριστουγεννιάτικων διακοσμήσεων επεκτείνει τον ενθουσιασμό»!
Οι τερμίτες θεωρούνται ίσως οι πιο ταλαντούχοι αρχιτέκτονες του ζωϊκού βασιλείου. Κατασκευάζουν τις φωλιές τους με τρόπο τέτοιο ώστε καταρχάς να είναι απόλυτα προστατευμένες στο τοπικό περιβάλλον.
Φροντίζουν να είναι κατασκευασμένες από υλικά αλλά και τεχνική ώστε οι κάτοικοι της φωλιάς να ζουν άνετα, να έχουν συνεχή παροχής τροφής, να υπάρχει η απαραίτητη υγρασία και εξαερισμός ενώ ταυτόχρονα να υπάρχει προστασία από τα στοιχεία της φύσης που μπορούν να τους προκαλέσουν προβλήματα.
Οι φωλιές των τερμιτών ξεχωρίζουν όπου βρίσκονται και αποτελούν πραγματικά έργα τέχνης. Για τους λόγου το αληθές ο διάσημος εξελικτικός βιολόγος Ρίτσαρντ Ντόκινς ανήρτησε στα κοινωνικά δίκτυα την φωτογραφία μιας φωλιάς που «έχτισαν» τερμίτες στον Κουίνσλαντ της Αυστραλίας.
This magnificent cathedral, photographed by Fiona Stewart in Queensland, was built by termites. No architect (as Dan Dennett pointed out) no blueprint, not even in DNA. They just followed local rules of thumb, like cells in an embryo. Please, does anyone know the genus/species? pic.twitter.com/wZ4NYRQvje
Η φωλιά αυτή μοιάζει με πιστό αντίγραφο της εμβληματικής Σαγράδα Φαμιλία, του καθεδρικού ναού της Βαρκελώνης που φέρει την υπογραφή του θρυλικού αρχιτέκτονα Αντόνι Γκαουντί.
Στην σελίδα της στο Facebook ανέβασε η Νέα Δημοκρατία ένα βίντεο στο οποίο εξηγεί τους λόγους για τους οποίους ο Αλέξης Τσίπρας καλύπτει τον Πάνο Καμμένο στο θέμα της συμφωνίας με τη Σαουδική Αραβία.
Το βίντεο επιχειρεί μέσα σε λίγα λεπτά να εξηγήσει γιατί κάνει λόγο για σκάνδαλο αλλά και «τι κρύβεται πίσω από αυτή την υπόθεση», όπως χαρακτηριστικά σημειώνει.
5 λεπτά αποκαλύψεων για την υπόθεση Καμμένου που κάθε Έλληνας πρέπει να δει. Γιατί ο κ. Τσίπρας συνεχίζει να τον καλύπτει;
Δημοσιεύτηκε από ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ στις Παρασκευή, 24 Νοεμβρίου 2017
Η απάντηση Καμμένου:
Γνωρίζοντας τον εξευτελισμό που θα υποστεί ο κούλης μια ακόμη φορά τη Δευτέρα οι σπόνσορες της συμμορίας έβγαλαν 5λεπτο βίντεο. Ταινία στο Χόλιγουντ να του ετοιμάσετε δεν γλιτώνει με τίποτα από την αλήθεια στη Βουλή ο “παραδεισένιος”
Ένας πίνακας των Χανίων με αξία μεγαλύτερη από 50 χιλ. δολ. – Πώς ένας συλλέκτης πλήρωσε με τη ζωή του, την μεταπώληση του έργου για καλό σκοπό- Τι λέει ο ζωγράφος
Σκοτεινό, μυστήριο η ακόμα και τρομακτικό, θα χαρακτήριζε κάποιος ενα έργο τέχνης του Ρόμπερτ Βαντερχορστ, που αποτυπώνει το παλιό λιμάνι Χανίων.
Ο κος Βάντερχορστ μίλησε στο Flashnews.gr, για το συγκεκριμένο έργο που δημιούργησε πριν από 17 χρόνια και συγκαταλέγεται στα αγαπημένα του καθώς και για την συγκλονιστική ιστορία πίσω από την πώληση του πίνακα.
Το έργο είναι εμπνευσμένο από το άγαλμα “The Sentinel” του Καναδού Πολ Φέρλει, και από μια φωτογραφία της γυναίκας του, Άλισον Σμιθ, πού ζούσε και έκανε μαθήματα αγγλικών στα Χανιά επί 11 χρόνια.
Ο καμβάς πωλήθηκε στον συλλέκτη και προσωπικό του φίλο, τον Mike Frastacky από το Βανκούβερ, για 25.000 χιλιάδες δολάρια, ο οποίος τον μεταπώλησε για 55.000 χιλιάδες δολάρια σε ένα άλλο συλλέκτη στο Τορόντο, του Καναδά, λίγα χρονιά αργότερα.
Ο λόγος της μεταπώλησης ήταν διότι ο φιλάνθρωπος Καναδός, επιθυμούσε να κατασκευάσει ένα σχολείο για μικρά παιδιά, που θα εξυπηρετούσε έξι χωριά στο Ναρίν, βόρεια του Αφγανιστάν.
Ωστόσο, την μεγαλειώδη και γενναιόδωρη αυτή πράξη του, ο Mike Frastacky σε ηλικία 56 ετών, την πλήρωσε με την ίδια την ζωή του καθώς δολοφονήθηκε με τρεις σφαίρες στο κεφάλι, από τους Ταλιμπάν στις 26 Ιουλίου του 2006, λίγο καιρό αφότου ολοκληρώθηκε η ανέγερση του σχολείου.
Ο Frastacky άλλωστε, αντιπροσώπευε οτιδήποτε οι Ταλιμπάν και άλλοι εχθροί της δημοκρατίας, απεχθάνονταν,με αποτέλεσμα κατά την διάρκεια της παραμονής τους στην αφιλόξενη για αυτόν χώρα, να στοχοποιηθεί.
Ο Mike Frastacky
Σήμερα το αριστούργημα αυτό βρίσκεται σε κάποια προσωπική συλλογή στον Καναδά, με την αξία του έργου να έχει ανέβει κατά πολύ.
Τι αποτυπώνεται στον καμβά
Ο καλλιτέχνης του έργου μας αναλύει περισσότερα σχετικά με το δημιούργημα του καθώς και τις παρεμβάσεις που έχει κάνει στο σκηνικό.
«Παρατηρούμε μια μουντή χειμερινή ημέρα στο παλιό λιμάνι Χανίων, με μια καταιγίδα να έρχεται από πολύ μακριά. Τόσο το μπρούτζινο άγαλμα όσο και μια γυναίκα στέκονται “φρουροί” για μια ενδεχόμενη απειλή που πλησιάζει την πόλη των Χανίων.»
Εδώ ο ζωγράφος αφήνει ένα ερώτημα να αιωρείται αναφορικά με αυτή την “απειλή”, λέγοντας “Ποια είναι η απειλή που προκαλεί ανησυχία και από ποια κατεύθυνση προέρχεται; Είναι ο ίδιος ο άνθρωπος, η φύση ή και τα δυο μαζί; ”
Στον καμβά αποτυπώνεται επίσης η φιγούρας μιας ηλικιωμένης γυναίκας, ενός παιδιού καθώς και ενός πρόβατου. Ο κος Βάντερχορστ μας αναφέρει ότι η σκηνή είναι εμπνευσμένη από μια φωτογραφία που είχε βγάλει η γυναίκα του σε ένα χωριό της Κρήτης, το μακρινό 1976, σκηνή την οποία μετέφερε στο έργο του.
Να τονιστεί ότι το έργο είναι ζωγραφισμένο σε καμβά 28Χ20, χρησιμοποιώντας λάδια ως μοναδικό υλικό ενώ γενικότερα οι πίνακες του Robert Vanderhorst οραματίζονται έναν κόσμο όπου οι ψυχολογικές, κοινωνικές και υλικές διαδικασίες είναι στενά συνδεδεμένες.
Ποινική δίωξη για δωροληψία ασκήθηκε από την Εισαγγελία Πρωτοδικών Θεσσαλονίκης σε βάρος γιατρού του νοσοκομείου «Παπαγεωργίου», που συνελήφθη με την κατηγορία του χρηματισμού.
Προηγήθηκε καταγγελία γυναίκας, σύμφωνα με την οποία, ο κατηγορούμενος μαιευτήρας-γυναικολόγος αξίωσε από την ίδια 1000 ευρώ για τοκετό που πραγματοποίησε το προηγούμενο διάστημα στο νοσηλευτικό ίδρυμα.
Με βάση την παραπάνω καταγγελία ακολούθησε επιχείρηση της Υποδιεύθυνσης Εσωτερικών Υποθέσεων Βορείου Ελλάδος.
Η καταγγέλλουσα επισκέφθηκε χθες το πρωί το ιδιωτικό του ιατρείο, συνοδευόμενη από αστυνομικό που προσποιήθηκε το σύζυγό της.
Την ώρα που ο γιατρός παραλάμβανε τα προσημειωμένα χαρτονομίσματα επενέβησαν οι «αδιάφθοροι» της ΕΛ.ΑΣ. και τον συνέλαβαν.
Ο συλληφθείς -που κατά πληροφορίες είναι πανεπιστημιακός γιατρός- οδηγήθηκε το μεσημέρι ενώπιον της εισαγγελέας πλημμελειοδικών Εμμανουέλλας Κετσιατζή, η οποία του απήγγειλε την κατηγορία της δωροληψίας, σε βαθμό πλημμελήματος.
Η εισαγγελέας αποφάσισε να τον αφήσει ελεύθερο, ενώ έδωσε εντολή στην Υποδιεύθυνση Εσωτερικών Υποθέσεων Βορείου Ελλάδος να συνεχίσει την έρευνα για τυχόν άλλες περιπτώσεις χρηματισμού από τον ίδιο γιατρό.
Μέσα σε κλίμα συγκίνησης πραγματοποιήθηκε χτες (24/11) η τελετή αναγόρευσης του Διονύση Σαββόπουλου σε Επίτιμο Διδάκτορα του Τμήματος Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ.
Μέσα στη κατάμεστη από κόσμο αίθουσα τελετών του ΑΠΘ, ο γνωστός συνθέτης, στιχουργός και ερμηνευτής αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας του τμήματος Φιλολογίας ως αναγνώριση της μακράς και διακεκριμένης προσφοράς του στην ελληνική μουσική και στιχουργική.
Ο πρύτανης του ΑΠΘ, Καθηγητή Περικλής Μήτκας απένειμε την τιμητική πλακέτα στον κ. Σαββόπουλο και σημείωσε: ” Με νεανική χαρά υποδεχόμαστε ένα αιώνιο φοιτητή μας που διαγράφει λαμπρή πορεία στις καρδιές μας. Ο καθένας από εμάς έχει το αγαπημένο του τραγούδι. Για πολλούς είναι η λέξη συννεφούλα που έβαλε στο λεξιλόγιο μας ο Διονύσης. Το αριστοτέλειο πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης σε ξαναδέχεται στη μεγάλη και ζεστή αγκαλιά του”.
Ο πρόεδρος του Τμήματος Φιλολογίας του ΑΠΘ, Καθηγητή Αιμίλιος Δ. Μαυρουδής έντυσε τον τιμώμενο με την τήβεννο και του απέδωσε τις μεμβράνες του διασήμου.
Ο Διονύσης Σαββόπουλος πραγματοποίησε ομιλία με θέμα: «Η μουσική των λέξεων-Γεννήθηκα στην Σαλονίκη» τονίζοντας ότι “Κάθε φορά που μου λένε καλά και θερμά λόγια στην αρχή νομίζω ότι τα λένε για έναν άλλο και λίγο μετά όταν συνήθη τόποι ν ότι τα λένε για μένα κοντεύω να βάλω τα κλάματα. Ακούγοντας τέτοια λόγια περιστοιχίζοντας από συγγενείς και όλους όσους ήρθαν ένιωσα βαθιά μέσα μου συγκίνηση που θα έχει ο πατέρας, η μητέρα και ο αδερφός μου αν ήταν σήμερα στη ζωή”.
Ο ίδιος έκανε μια αναδρομή στα παιδικά του χρόνια και πως ξεκίνησε το μουσικό του ταξίδι.
“Η μουσική των λέξεων με επισκέφθηκε πριν τις λέξεις. Έμαθα μουσική από το Ραδιόφωνο πολύ πριν πάω στο Ωδείο”, ανέφερε.
Όπως είπε άκουγε ρεμπέτικα τραγούδια από το σταθμό των Ενόπλων Δυνάμεων , εκκλησιαστική μουσική κ.α.
“Κάθε φορά που πάω να δημιουργήσω ένα τραγούδι σκαλίζω την κιθάρα και λέω φωνήεντα. Η μουσική είναι μια τέχνη με φοβερή διαίσθηση. Στην δουλειά μου η μουσική και οι στίχοι είναι ένα” πρόσθεσε.
Ο καταξιωμένος τραγουδοποιός και συνθέτης ερμήνευσε τραγούδια του με τη συνοδεία της Χορωδίας του Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου, σε διδασκαλία Χρυσόστομου Σταμούλη εντυπωσιάζοντας όσους βρέθηκαν στην εκδήλωση, ενω στο πιάνο ήταν ο Σπύρος Ρασσιάς.
Σύμφωνα με το σκεπτικό της ομόφωνης απόφασης του Τμήματος Φιλολογίας του ΑΠΘ, ο τιμώμενος προσέφερε για πολλά χρόνια και με άριστα αποτελέσματα στη μελέτη και την ερμηνεία του ελληνικού τραγουδιού. «Κατόρθωσε, με τον τρόπο του, αυτό που μόνο η σημαντική τέχνη μπορεί να κατορθώσει. Ο ήχος της μουσικής του και η φωνή της ποίησής του, ένα άλλοτε ρομαντικό, άλλοτε αισθησιακό και άλλοτε ελευθεριάζον αμάλγαμα, αποτελούν ένα από τα πιο ερεθιστικά και τιμαλφή τεκμήρια της ζωής που ζήσαμε κατά τις τελευταίες δεκαετίες».
Η 25χρονη Planet Prudenceζει στο Βέλγιο. Είναι ονειροπόλα και της αρέσουν οι γάτες, τα βιβλία, τα μολύβια και τα σημειωματάρια. Επίσης, της αρέσει να κάνει τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος με τα έργα της. Παρόλο που το θέμα “τα αιώνια προβλήματα των γυναικών” δεν είναι καινούργιο, τα έργα της είναι πραγματικά μοναδικά και η ηρωίδα της είναι όμορφη και έξυπνη.
Δείτε παρακάτω 19 σκίτσα για τις σκέψεις και τις συνήθειες των γυναικών που θα σας κάνουν να γελάσετε. Μπορείτε να δείτε παραπάνω έργα της στον λογαριασμό της στο Instagram και στην ιστοσελίδα της.
Ο Lucio Dalla είναι ένας από τους πιο δημοφιλείς Ιταλούς τραγουδοποιούς, ηθοποιούς και σκηνοθέτες, με πολλές επιτυχίες που όλοι αγαπήσαμε και τραγουδήσαμε, το 1986, έγραψε ένα τραγούδι που όσα χρόνια και να περάσουν θα παραμένει αγαπημένο… Caruso… Στο άκουσμα της μελωδίας και μόνο, προκαλεί συναισθήματα συγκίνησης, νοσταλγίας… Ακούγοντας τους στίχους ταξιδεύεις στο χρόνο… Σε μια άλλη εποχή, που έζησε ο σπουδαίος Ιταλός τενόρος, Enrico Caruso και που για εκείνον γράφτηκε το τραγούδι.
Θέλοντας να τον τιμήσει, το βαφτίζει με το επώνυμό του και περιγράφει τις τελευταίες στιγμές του και τον πόνο που τον οδηγεί αργά και αναπόφευκτα στο τέλος του. Έναν πόνο που καταλαγιάζει όταν κοιτάζει στα μάτια μια γυναίκα. Ωστόσο δεν έχει γίνει ξεκάθαρο αν είναι η σύζυγος ή η κόρη τού Caruso. Σίγουρα, όμως, πρόκειται για ένα ιδιαίτερα αγαπητό του πρόσωπο. Το όλο σκηνικό διαδραματίζεται σε μια ταράτσα στο Σορρέντο της Νάπολης, από όπου κατάγεται ο μεγάλος τενόρος.
Στις 25 Φεβρουαρίου του 1873, ήρθε στον κόσμο ένα αγοράκι του οποίου οι φωνές, κατά τη διάρκεια της γέννας, ξεσήκωσαν τις φτωχογειτονιές της Νάπολης. Ήταν ο μικρός Errico- όπως τον βάφτισαν την επόμενη μέρα που γεννήθηκε. Μπορεί να προοριζόταν να γίνει μάστορας-μεταλλουργός ακολουθώντας τα χνάρια του τον πατέρα του αλλά η θεϊκή φωνή του τον οδήγησε στην Όπερα. Τη λατρεμένη του Όπερα, την οποία υπηρέτησε πιστά καθ`όλη τη διάρκεια της σύντομης ζωής του. Το όνομά του, το επέλεξε ο ίδιος: Enrico Caruso.
Ο κορυφαίος Ιταλός τενόρος της Όπερας, ερμήνευσε με μεγάλη επιτυχία στις μεγάλες όπερες της Ευρώπης και της Αμερικής, ευρεία ποικιλία ρόλων από ιταλικές και γαλλικές όπερες. Το ρεπερτόριό του κυμαινόταν από λυρικό ως δραματικό. Ο Caruso πραγματοποίησε περίπου 290 ηχογραφήσεις από το 1902 έως το 1920 ενώ έλαβε πολλές τιμητικές διακρίσεις από μονάρχες, κυβερνήσεις και διάφορα πολιτιστικά όργανα των διαφόρων κρατών στα οποία τραγουδούσε. Εκτός από αποδέκτης της διάκρισης της ιταλικής Ιπποσύνης, αφού έφυγε από τη ζωή, του απονεμήθηκε, το 1987, Βραβείο “Lifetime Achievement Grammy”. Την ίδια χρονιά, Στις η Ταχυδρομική Υπηρεσία των ΗΠΑ εξέδωσε γραμματόσημο ονομαστικής αξίας 22 σεντς προς τιμήν του.
Caruso
La dove il mare luccica
E grida forte il vento
C`e vecchia terrazza
Vicino al golfo di Sorrento
Un uomo abbraccia una ragazza
Dopo che aveva pianto
Poi si schiarisce la voce
Ed incomincia il canto
Te voglio bene assai
Ma tanto tanto bene sai
e` na catena ormai
Che scioglie il sangue dint`e vvene sai
Vide le luci in mezzo al mare
Penso alla notti là in America
Ma erano solo le lampare
E la bianca scia d`un`elica
Sentì il dolore nella musica
E si alza dal pianoforte
Ma quando vide la luna uscire da una nuvola
Gli sembra piu dolce anche la morte
Guardi negli occhi la ragazza
Quegli occhi verdi come il mare
Poi all`improvisso uscì una lacrima
E lui credette d`affogare
Te voglio bene assai
Ma tanto tanto bene sai
E una catena ormai
Che scioglie il sangue dint`e vvene sai
Potenza della lirica
Dove ogni dramma è un falso
Che con un po` di trucco e con la mimica
Puoi diventare un altro
Ma due occhi che ti guardano
Così vicini e veri
Ti fan scordare le parole
Confondono pensieri
Così diventò tutto piccolo
Anche le notti la in America
Ti volti e vedi la tua vita
Come la bianca scia di un`elica
Ma sì, e la vita che finisce
Ma lui non ci pensò poi tanto
Anzi, si sentiva già felice
E incominciò il suo canto
Te voglio bene assai
Ma tanto tanto bene sai
E `u na catena ormai
Che scioglie il sangue dint`e vvene sai
Te voglio bene assai
Ma tanto tanto bene sai
E una catena ormai
Che scioglie il sangue dint`e vvene sai
CARUSO
Εδώ που η θάλασσα ιριδίζει
Και φυσά δυνατά ο αέρας
Πάνω σε μια παλιά ταράτσα
Μπροστά στον κόλπο του Suriento
Ένας άντρας αγκαλιάζει μια κοπέλα
Αφού έχει κλάψει
Ύστερα καθαρίζει τη φωνή του
Και ξαναρχίζει το τραγούδι
Σε θέλω πάρα πολύ
Μα τόσο τόσο πολύ, ξέρεις
Τώρα πια είναι μια αλυσίδα
Που λιώνει το αίμα στις φλέβες, ξέρεις
Βλέπει τα φώτα στη μέση της θάλασσας
Σκέφτεται τις νύχτες εκεί στην Αμερική
Ήταν μόνο οι λάμπες
Και η λευκή σκια ενός έλικα
Άκου τον πόνο μέσα στη μουσική
Που ανεβαίνει από το πιάνο
Μα όταν βλέπεις το φεγγάρι να βγαίνει από ένα σύννεφο
Η Κατερίνα Ζαρίφη ήταν καλεσμένη στο Πρωινό και τη Φαίη Σκορδά! Η Κατερίνα μίλησε για τη σχέση της με τον αγαπημένο της, εάν θα γινόταν ανάδοχη μητέρα και εάν είναι νοικοκυρά!
Η Κατερίνα τόνισε: «Θα γινόμουν ανάδοχη μητέρα! Πιστεύω στη μάνα της καρδιάς και όχι στη μάνα της κοιλιάς. Γιατί η μάνα της κοιλιάς μπορεί, τυγχάνει να πει και που βγήκε από μέσα μου, δεν είναι και κάτι… Θα το έκανα, θα γινόμουν ανάδοχη μητέρα. Όταν έγινε αυτό με τους πρόσφυγες, ήθελα να μάθω… όταν γίνεσαι ανάδοχος πρέπει να είσαι δυνατός γιατί πρέπει να ξέρεις ότι θα πετάξει… Θα το έκανα σίγουρα, το σκέφτομαι. Το έχω κουβεντιάσει με τον σύντροφό μου αυτό σοβαρά το λέω»!
Στις 27 Φεβρουαρίου 1869, όταν η ατμομηχανή με τα έξι βαγόνια και με επιβάτες τη Βασίλισσα Όλγα, τον πρωθυπουργό Ζαΐμη, υπουργούς, διπλωμάτες, στρατιωτικούς και άλλους επισήμους ξεκινούσε το πρώτο της δρομολόγιο από το Θησείο για τον Πειραιά.
Η σύνδεση με σιδηροδρομικές γραμμές της Αθήνας με τον Πειραιά ήταν πλέον πραγματικότητα και θεωρείτο κοσμοϊστορικό γεγονός.
Ολη η ιστορία της σύνδεσης του μεγαλύτερου λιμανιού της χώρας με το κέντρο της πρωτεύουσας περιλαμβάνεται στο Μουσείο Ηλεκτρικών Σιδηροδρόμων που άνοιξε τις πύλες του το 2005.
Για την ιστορία, η δημιουργία του μουσείου ήταν όραμα Μανώλη Φωτόπουλου , υπάλληλου των Η.Σ.Α.Π., από το 1990. Ο ίδιος ξεκίνησε να συλλέγει υλικό και να αναζητεί τρόπους υλοποίησης του οράματός του το 1995.
Έτσι, όλα τα ιστορικής αξίας ευρήματά του εκτίθενται σε χώρο στον σταθμό ΗΣΑΠ του Πειραιά.
Με την είσοδο του στο μουσείο, ο επισκέπτης μεταφέρεται αυτόματα σε άλλη εποχή βλέποντας τα πρώτα βαγόνια, τους σταθμούς, τα εισιτήρια, αλλά και τη μακέτα κατασκευής της σήραγγας.
Κυριαρχεί το παλιό ξύλινο βαγόνι, που πλαισιώνεται με μηχανήματα ελέγχου των συρμών, αντικείμενα και εργαλεία από τα εκδοτήρια εισιτηρίων, παγκάκι, ρολόγια, πινακίδες…
