Αέρας διακοσμητικής αλλαγής στο Μέγαρο Μαξίμου! Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας αποφάσισε να αλλάξει πίνακες όπως φαίνεται και μέσα από τις φωτογραφίες που ανέβασε στον προσωπικό του λογαριασμό στο Instragram.
Ο τελευταίος πίνακας του Παναγιώτη Τέτση «Ύδρα Ι» αντικατέστησε τη «Ναυμαχία της Σαλαμίνας» του Κωνσταντίνου Βολανάκη. Ο τελευταίος μάλιστα, όπως αναφέρει ο πρωθυπουργός, είναι ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες ζωγράφους και ο πίνακάς του θα εκτεθεί στο ευρύ κοινό.
«Αυτό το τόσο ιδιαίτερο μέρος είναι πολύ παράξενο για να επιβιώσει, αλλά και πολύ σπάνιο για να πεθάνει»
Το BBC ανακάλυψε και εκθειάζει το πιο παράξενα όμορφο μέρος στην Ελλάδα, το Λακκί της Λέρου, το οποίο χαρακτηρίζεται για τη μινιμαλιστική ομορφιά του, αλλά και για το γεγονός ότι υπάρχει πλέον ξεχασμένο από τον περισσότερο κόσμο.
Το Λακκί εντυπωσιάζει με την αυστηρή εκκλησία του και τον πύργο του ρολογιού της πόλης, με τα τέσσερα ρολόγια να δείχνουν διαφορετική ώρα.
Οι μεγάλοι δρόμοι, τα κινηματοθέατρο, το κυκλικό αίθριο της Αγοράς, τα δημόσια κτίρια και τα παλατσίνα για τους αξιωματικούς, όλα σε μεταφέρουν στο Portolago του ’30, όπως οι Ιταλοί είχαν ονομάσει την πόλη που αποτελούσε ένα ενιαίο αρχιτεκτονικό σύνολο, μοναδικό παράδειγμα της εποχής.
Το 1923 ο Μουσολίνι αποφάσισε να φτιάξει μια καινούργια πόλη, στα ιταλικά πρότυπα, αλλά με νέα, προωθημένη αρχιτεκτονική. Για αυτόν τον λόγο επιλέχθηκε ένας νέος ρυθμός, με το όνομα «Διεθνές Στυλ», από τους αρχιτέκτονες Α.Bernaditti και R. Petracco και το Λακκί μετονομάστηκε σε Portolago.
Για το Λακκί οι δυο αρχιτέκτονες εμπνεύστηκαν από τους πίνακες του Τζόρτζιο Ντε Κίρικο, τη γεωμετρία των αρχαίων ναών και τον αισιόδοξο νεωτερισμό της Αρ Ντεκό. Υπάρχει μια αίσθηση παιχνιδιού και ίσως κάποιος παραλογισμός στα σχέδιά τους, σαν να ήταν τελικά ελεύθεροι να εκφραστούν χωρίς να νιώθουν την ανάσα του Ντούτσε πάνω απ’το κεφάλι τους.
Έτσι, χτίστηκε ένα τεράστιο νοσοκομείο, κατασκευάστηκαν μεγάλες πλατείες και φυτεύτηκαν εκατοντάδες πεύκα και ευκάλυπτοι. Η πόλη που προέκυψε, και την οποία οι Ιταλοί ονόμασαν Portolago, θεωρείται η μόνη πραγματικά ορθολογιστική πόλη έξω από την Ιταλία. «Ενώ οι ιταλικές πόλεις ήταν άκαμπτες, μονότονες και αδικαιολόγητα μνημειώδεις», γράφει ο Αντώνιος Αντωνιάδης, συγγραφέας του βιβλίου «Ιταλική αρχιτεκτονική στα Δωδεκάνησα», «η αρχιτεκτονική στο Λακκί είναι ποικίλη, περιεκτική και με φαντασία».
Από την πλευρά της η Αναστασία Παπαϊωάννου, αρχιτέκτονας που πραγματοποίησε εργασίες αναστήλωσης στην πόλη, τονίζει πως «το Λακκί πρέπει να χαρακτηριστεί ως μνημείο εθνικής σημασίας. Είναι ένα σπάνιο παράδειγμα μιας πόλης που δημιουργήθηκε από το μηδέν, ακολουθώντας το ίδιο στυλ και το ίδιο σχέδιο από τους ίδιους αρχιτέκτονες από την αρχή μέχρι το τέλος».
Το 1947, τα Δωδεκάνησα μεταβιβάστηκαν στην Ελλάδα. Το Portolago μετονομάστηκε σε Λακκί και η πόλη αφέθηκε σε μεγάλο βαθμό να σαπίσει. Ενώ στην ακμή του, στα τέλη της δεκαετίας του 1930, καταμετρούσε πάνω από 8.000 ανθρώπους, σήμερα έχει λιγότερους από 2.000 κατοίκους.Το Λακκί σήμερα γνωρίζει την εγκατάλειψη και την αδιαφορία. Κανείς δεν είχε όραμα να αναβιώσει την ιστορία και να μετατρέψει το Λακκί σε μία παγκόσμια ψηφίδα μνήμης, όπως του αξίζει.
Ωστόσο, ακόμα, όταν περπατάς στο Λάκκι τη νύχτα, νιώθεις σαν να περπατάς σε σκηνικό παλιάς ταινίας, που τα φώτα έχουν σβήσει και οι ηθοποιοί της έχουν γυρίσει στο σπίτι τους. Αυτό το τόσο ιδιαίτερο μέρος είναι, άλλωστε, πολύ παράξενο για να επιβιώσει, αλλά και πολύ σπάνιο για να πεθάνει.
Ένα κείμενο Έλληνα μπλόγκερ κάνει αίσθηση μετά το συλλαλητήριο για την Μακεδονία στην Αθήνα.
Ακολουθεί το κείμενο του:
Δεν περίμενα ποτέ στην ζωή μου ότι θα ζούσα αυτό που έζησα χθες. Πίστευα ότι ο λαός μας πλέον, είναι ικανός μόνο να ανεβάζει τους δείκτες της τηλεθέασης για το σουρβάϊβορ. Όχι για να κατεβαίνει στους δρόμους για ένα εθνικό ζήτημα.
Πίστευα ότι κατάφεραν πολιτικάντηδες και μουμουέ και λοιποί υποτακτικοί των ξένων κέντρων να κοιμίσουν ή να τιθασεύουν αυτόν τον λαό. Μακάριζα και επαινούσα άλλους λαούς, (Πολωνούς, Γάλλους…Περουβιανούς) που κι αυτοί υποβαλλόμενοι στις ίδιες μεθόδους και δεχόμενοι την ίδια νεοταξική προπαγάνδα άντεχαν και μπορούσαν να κατεβαίνουν στους δρόμους και να φέρνουν σε αμηχανία το σύστημα. Την ίδια ώρα υποτιμούσα (το ομολογώ) τον λαό μας διαπιστώνοντας με θλίψη ότι πλέον βρίσκεται σε κατάσταση που θυμίζει κλινικά νεκρό. Έπεσα έξω.
Πολύ έξω. Και αυτό είναι το ευχάριστο, το συγκλονιστικό, το ελπιδοφόρο. Δεν περίμενα ποτέ ότι εν έτει 2018, μετά από τόσο μεθοδική και συστηματική δουλειά ενοχοποίησης των πατριωτικών αισθημάτων και επιβολής μιας βαριάς εθνομηδενιστικής multi culti τυραννίας παντού (σε σχολεία, πανεπιστήμια, τηλεοράσεις, γήπεδα, πεζοδρόμια και κυνοβούλια) ο Έλληνας θα άντεχε και όχι μόνο αυτό αλλά θα έβγαινε στην αντεπίθεση!
Ναι, υπήρχαν Έλληνες που είπαν «έλα μωρέ τι με νοιάζει εμένα η Μακεδονία;». Ξέρω μερικούς. Και καταλαβαίνετε που ανήκουν ιδεολογικά και κομματικά. Αλλά ξέρω πλέον ότι σε καιρούς εξαιρετικά δύσκολους ένα μεγάλο κομμάτι του λαού μας είπε «Όχι ρε σεις, εμένα με νοιάζει!».
Είδα στους δρόμους της Αθήνας Έλληνες κάθε ηλικίας. Είδα παππούδες και γιαγιάδες που ταλαιπωρήθηκαν διπλά και τριπλά με τον συνωστισμό, την ορθοστασία, το περπάτημα και το κλείσιμο των σταθμών του μετρό. Και όμως ήταν εκεί και όχι στο σπίτι να ξεκουράζονται.
Είδα νεαρά παιδιά και πολλά νεαρά ζευγάρια που ήταν εκεί και όχι σε κάποια καφετέρια (ok, θα πήγαιναν μετά). Είδα οικογένειες που αντί να πάνε βόλτα ή να κάτσουν σπίτι ήταν εκεί. Είδα κάθε λογής άνθρωπο. Που δεν κατέβηκε για πλάκα. Που δεν φοβήθηκε (!). Το έβλεπες στα μάτια τους, το διέκρινες στην φωνή τους, το διάβαζες στα αυτοσχέδια πανό και πλακάτ που είχαν φτιάξει. Και συγκινήθηκα όταν με βροντερή φωνή και παλμό ΟΛΟΙ έψελναν τον εθνικό ύμνο.
Και φώναζαν «Κάτω τα χέρια απ’ την Μακεδονία!», χωρίς να είναι, οι περισσότεροι, από την Μακεδονία. Ένα ατελείωτο πλήθος να γεμίζει τους δρόμους της πρωτεύουσας με ελληνικές σημαίες. Κανείς πολιτικός δεν θα κινητοποιούσε τόσο αυθόρμητα, μαζικά, πανεθνικά και παλλαϊκά τον λαό μας. Καμία αθλητική ομάδα. Κανένα σύνθημα, κανένα δημοψήφισμα. Κανένα ζήτημα οικονομικό. Το έκανε ένα ζήτημα εθνικό.
Το έκανε η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ. Δεν περίμενα ποτέ ότι το ζήτημα της Μακεδονίας (που άλλοι είπαν ότι θα το έχουμε ξεχάσει σε 10 χρόνια και οι συριζανέλ πήγαν να το «τελειώσουν» στα μουλωχτά με αέρα υπεροχής έναντι ενός βαριά χτυπημένου αλλά και κοιμισμένου ελληνικού λαού, έχοντας και καβάτζα την ένοχα αλλοπρόσαλλη στάση και προδοτικά νεκρική σιγή σύσσωμου του υπόλοιπου «συνταγματικού τόξου» και της ιεραρχίας της Εκκλησίας – πλην εξαιρέσεων) θα ξεσήκωνε τον λαό μας. Να λοιπόν που τον ξεσήκωσε. Και τώρα τίποτε δεν είναι ίδιο.
Πρέπει λοιπόν να αναγνωρίσουμε ότι όλον αυτόν τον εθνικό ξεσηκωμό, που σίγουρα θα θεριέψει το εθνικό αίσθημα μέσα στις καρδιές χιλιάδων Ελλήνων και ιδιαίτερα νέων σε ηλικία, (γι’ αυτό λύσσαξαν οι παρακρατικοί) δεν θα τον βιώναμε ποτέ, εάν ο σύριζα δεν κινούσε θέμα Μακεδονίας. Για αυτό τον ευχαριστώ.
Το Lotte, είναι ένα κουκλίστικο café bistro που ανακάλυψα στο Κουκάκι, αλλά δεν σας κρύβω ότι μου θυμίζει παριζιάνικο bistro του Μarais!
Κρυμμένο πίσω από την παχιά φυλλωσιά ενός μικρού πάρκου, κάτω από τις πολυκατοικίες μιας αστικής συνοικίας που αν και στο κέντρο, βγάζει ακόμα την αίσθηση γειτονιάς, η Θεοδώρα Αθανασοπούλου, έφτιαξε πριν δύο χρόνια το δικό της στέκι!
Hθοποιός στο επάγγελμα έδωσε στο… δημιούργημά της το όνομα της ηρωίδας στο έργο του Γκαίτε «Τα πάθη του νεαρού Βέρθερου» σε μια νοσταλγική έκφραση του κορυφαίου ρομαντισμού της εποχής!
Ένα vintage style ποδήλατο παρκαρισμένο έξω, με κάνει να σταματήσω… Ρομαντικό, κουκλίστικο, οικείο το γωνιακό cafe bistro μου κεντρίζει το ενδιαφέρον με το φιστικί του χρώμα και τα λουλουδάτα κουρτινάκια…
Αν και μικροσκοπικό δεν σε πνίγει, ίσα ίσα τα μεγάλα φωτεινά του παράθυρα σε αφήνουν να… «επικοινωνείς» με τους θαμώνες που επιλέγουν τα τραπεζάκια έξω και την καθημερινότητα των κατοίκων της περιοχής… Και κάπως έτσι χάνεις την αίσθηση του χρόνου!
Εδώ ερχόμαστε από το πρωί για καφέ, τσάι και βότανα (σε μεγάλη ποικιλία), σπιτική λεμονάδα και βυσσινάδα, ενώ το μεσημέρι όλοι αναζητούν τις λαχταριστές πίτες της κας Μαίρης, μητέρας της Θεοδώρας!
Πάνω από 30 είδη, με την μανιταρόπιτα, τη φλωρίνης (με ελιά και τυρί) και την κολοκυθοτυρόπιτα να μη λείπουν ποτέ από τον μαυροπίνακα!
Εκτός από τις πίτες, η Lotte φημίζεται για τα εξίσου χειροποίητα cakes της με best seller το carrot cake και την πορτοκαλόπιτα!
Κι όλα αυτά υπό τους ήχους γαλλικής μουσικής, αλλά και νοσταλγικών ακουσμάτων από το 20′ μέχρι το 50′ που σε μεταφέρουν νοερά σε ρομαντικά κινηματογραφικά σκηνικά…
Διεύθυνση: 117 42, Τσάμη Καρατάσου 2, Αθήνα 117 42
Τηλέφωνο: 21 1407 8639
Καθημερινά 10:00-02:00
Fb page Lotte cafe-bistrot
«Η ελληνική κυβέρνηση πήρε την ευθύνη να δηλώσει δημόσια ότι θέλει αλλαγή του ονόματος, ότι αυτό το όνομα θα είναι σύνθετο για όλες τις χρήσεις με ένα προσδιορισμό συγκεκριμένο, και βγήκαμε δημόσια και είπαμε ότι σε αυτή την ονομασία θα περιλαμβάνεται ο όρος ‘’Μακεδονία’’»
Σε περαιτέρω «συρρίκνωση» του μεγάλου συλλαλητηρίου των Αθηνών για τη Μακεδονία προέβη ο υπουργός Εξωτερικών σε συνέντευξή του στο Euronews, εκτιμώντας τους διαδηλωτές και σε 120.000.
«Νομίζω ότι το συλλαλητήριο δεν ήταν τόσο μεγάλο, όπως ανέμεναν οι διοργανωτές του, αν λάβετε υπόψη σας ότι ήταν ολόκληρη η κεντροδεξιά, δεξιά και ακροδεξιά αντιπολίτευση, όπως και η εκκλησία και άλλοι οργανισμοί. Άρα ήταν ένα μήνυμα ότι ο κόσμος δεν δίνει την ίδια σπουδαιότητα στο ζήτημα με τον τρόπο που δίνει η Νέα Δημοκρατία. Νομίζω ότι ήταν απογοητευτικό για την ίδια. Εμείς εκτιμήσαμε ότι ήταν 120. 000 με 140.000 κόσμου, μια μεγάλη συγκέντρωση, μία έκφραση δημοκρατικής βούλησης, όχι από όλους, αλλά από τους περισσότερους νομίζω».
Ο υπουργός Εξωτερικών ξεκαθάρισε ότι η έκφραση αυτή δημοκρατικής βούλησης λαμβάνεται υπόψη, αλλά δεν αλλάζει την πολιτική της κυβέρνησης και την ευθύνη που έχουμε να λύσουμε τα προβλήματα. «Διότι, όπως συνηθίζω να λέω η ιστορία πρέπει να είναι σχολείο και όχι φυλακή» τόνισε.
«Όλα είναι υπό διαπραγμάτευση»
Για τη διαπραγμάτευση αυτή καθαυτή, ο υπουργός ξεκαθάρισε ότι η γλώσσα και η εθνότητα, όλα, είναι υπό διαπραγμάτευση.
Ο Νίκος Κοτζιάς διευκρίνισε ότι στη συνάντηση με τον Ζόραν Ζάεφ στο Νταβός «συμφωνήσαμε ένα πράγμα: ότι θα υπάρξει ένα Σύμφωνο, το οποίο και μετά από πρόταση των δύο Πρωθυπουργών θα το κάνει η δικιά μας πλευρά, υπό την δική μου ευθύνη».
«Φαίνεται ότι κάποιοι στα Σκόπια, υποδεέστεροι του Πρωθυπουργού, κάνανε δεύτερες σκέψεις, τις οποίες θεώρησε σημαντικές ο κ. Νίμιτς και έπρεπε να του θυμίσω ότι όσα έχουν συμφωνήσει οι δύο Πρωθυπουργοί ισχύουν για όλους. Όσον αφορά την ταυτότητα, το τι άποψη έχουμε εμείς θα το ανακοινώσουμε εμείς. Θα την εκφράσουμε στις διαπραγματεύσεις εμείς και όχι ο διαμεσολαβητής. Αυτές ήταν οι δύο μου παρατηρήσεις» σημείωσε για τη δημόσια διαφωνία του με τον διαμεσολαβητή του ΟΗΕ.
«Παρά φύσει η σαλαμοποίηση»
Ο κ. Κοτζιάς απέκλεισε επίσης σπονδυλωτή διαδικασία στο εύρος χρήσης της ονομασίας. «Δεν υπάρχει περίπτωση να κάνουμε κάτι, το οποίο είναι νομικά, ιστορικά και πολιτικά παρά φύσει, σε δύο κράτη που θέλουν να συνεννοούνται. Εννοώ ότι οι αλλαγές του ονόματος πρέπει να γίνουν με τρόπο που θα διευκολύνουν την είσοδο της γείτονος φίλης χώρας στους οργανισμούς που εκείνη επιθυμεί. Δεν έχουμε εμείς ούτε βιασύνη, ούτε είναι δικό μας κύριο θέμα» σημείωσε.
«Ο κ. Ζάεφ διαθέτει επάρκεια πλειοψηφίας, ώστε να επικυρώσει μία διεθνή Συμφωνία. Οι συνταγματικές αλλαγές θα γίνουν στην ώρα τους» διευκρίνισε πάντως.
«Δημόσια είπαμε για ‘’Μακεδονία’’»
Ο Νίκος Κοτζιάς επανέλαβε ότι «η ελληνική κυβέρνηση πήρε την ευθύνη να δηλώσει δημόσια ότι θέλει αλλαγή του ονόματος, ότι αυτό το όνομα θα είναι σύνθετο για όλες τις χρήσεις με ένα προσδιορισμό συγκεκριμένο, και βγήκαμε δημόσια και είπαμε ότι σε αυτή την ονομασία θα περιλαμβάνεται ο όρος ‘’Μακεδονία’’. Εμείς δηλαδή κάναμε τη δουλειά μας. Περιμένω ακόμα από τα Σκόπια, επιτέλους, να βγουν δημόσια να πουν σε αυτή τη σύνθετη ονομασία ποιο θα είναι το επίθετο μπροστά από το ουσιαστικό και να το περιγράψουν στον πληθυσμό τους».
Ο υπουργός συμπλήρωσε ότι «εδώ και 25 χρόνια έχουν δεχθεί όλοι να συμπεριλαμβάνεται στην σύνθετη ονομασία ο όρος ‘’Μακεδονία’’. Ακόμη και αυτό το ‘’ΠΓΔΜ’’ που είναι η ‘’Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας’’ είναι, αν το ορίσουμε αυστηρά νομικά, είναι ένας σύνθετος προσδιορισμός, ο οποίος περιλαμβάνει τη λέξη ‘’Μακεδονία’’ με χρονικό προσδιορισμό τη λέξη ‘’πρώην’’. Και παριστάνουν όλοι σαν να μην υπήρξε καν το όνομα ‘’Μακεδονία’’».
Αποσαφήνισε ακόμη ότι η ελληνική πλευρά έχει μπροστά της μία σειρά από σύνθετες ονομασίες. Ανάμεσα σε αυτές προτιμά αυτές που έχουν σλαβική χροιά στη φωνητική τους, αλλά εναπόκειται στην διαπραγμάτευση το πού θα συμφωνήσουμε. Και ορισμένες επιλογές είναι και θέμα, αν, κατόπιν, συμφωνήσουμε στα κριτήρια της ίδιας της κυβέρνησης των Σκοπίων.
«Αντίθετα με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, που βρήκε εσωκομματικές αντιδράσεις, εμείς θα το πάμε μέχρι τέλους, αρκεί και η άλλη πλευρά να ανταποκριθεί μέχρι τέλους» σημείωσε ο Νίκος Κοτζιάς.
Την άποψη ότι στο ενδεχόμενο συμφωνίας Αθήνας – Σκοπίων για το ονοματολογικό δεν θα υπάρξει απόλυτος νικητής, διατυπώνει στο μεταξύ στην εκπομπή Ιστορίες του ΣΚΑΪ η υπουργός Άμυνας της ΠΓΔΜ Ραντμίλα Σεκερίνσκα.
[skai]
Η τεράστια ελληνική σημαία εμβαδού 150 τετραγωνικών μέτρων υψώθηκε στην Πλατεία Συντάγματος. Με τον κόσμο να ψάλλει τον Εθνικό Υμνο, η στιγμή ήταν συγκλονιστική και ιστορική.
Εκατομμύρια Έλληνες έψαλλαν τον εθνικό Ύμνο στο μεγάλο συλλαλητήριο για την Μακεδονία που έγινε στην Αθήνα.
Δείτε το βίντεο
Κάθε Τρίτη, μια ομάδα 20 εθελοντών αισθητικών, αλλάζει την ζωή και την εμφάνιση των ασθενών. Παρακολουθήσαμε πώς τα καταφέρνουν.
Το νούμερο 343 είναι ο πιο άχαρος προορισμός της Ιερά Οδού, εκεί όπου η πολιτεία εξοστράκισε την «ενοχλητική» ευαισθησία της ψυχικής ασθένειας. Εδώ είναι το βασίλειο της κατασταλτικής και φαρμακολογικής απραξίας. Πηγαίνοντας προς τα εκεί νιώθεις ένα σφίξιμο στο στομάχι αφήνοντας πίσω τον κατοικημένο ιστό του Χαϊδαρίου. Ξέρεις ότι σ’ αυτή την απέραντη καταπράσινη έκταση του Δρομοκαΐτειου δεν κρύβεται τίποτα ειδυλλιακό, παρά μόνο σμπαραλιασμένες υπάρξεις, βλέμματα καρφωμένα στο κενό και θορυβώδεις σιωπές.
Τα πρωινά της Τρίτης, όμως, είναι διαφορετικά. Εισάγουν σ’ αυτή την τοπογραφία της οδύνης ομορφιά, με την κυριολεκτική και τη συμβολική της διάσταση. Μια ομάδα 20 εθελοντών αισθητικών, σέρνοντας βαλιτσάκια γεμάτα κρέμες, σκιές, κραγιόν και χτένες, ξεκλειδώνει την ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα με τις αναπαυτικές πολυθρόνες και μαζί την ανάγκη των ασθενών για επικοινωνία.
Είναι το Δίκτυο Εθελοντών Κοινωνικής Αισθητικής (ΔΕΚΑ), μια πρωτοβουλία επαγγελματιών που οραματίστηκε ότι οι υπηρεσίες ομορφιάς δεν είναι μόνο ένα εργαλείο που ημερεύει την ανασφάλεια ή ικανοποιεί τη φιλαρέσκεια. Μπορεί να είναι και μια χειρονομία αποδοχής του ευάλωτου και εγκαταλελειμμένου ανθρώπου και μπορεί να ενταχθεί στο πλαίσιο μιας θεραπευτικής λειτουργίας. Έτσι, από το 1980 προσφέρουν με αλτρουισμό τη δουλειά και τις γνώσεις τους σε άτομα που ζουν απομονωμένα και εγκλωβισμένα στις ιδρυματικές δομές. Δημιουργούν άτυπα ινστιτούτα αισθητικής στους πιο ζοφερούς και άψυχους χώρους, χτίζοντας νησίδες ανθρωπιάς εκεί που καταρρέει η έννοια της ανθρώπινης αξίας.
Η Τιμοθέα Πατζίκα είναι η αεικίνητη εμψυχώτρια της ομάδας, συντονίστρια του Δικτύου, γνωστή και πολυγραφότατη αισθητικός. Εξηγεί ποια ιδέα την παρακίνησε να ξεκινήσει μια προσπάθεια εντελώς πρωτόγνωρη για τα ψυχιατρικά δεδομένα της χώρας: «Το εμπνεύστηκα πριν από 37 χρόνια. Παρατηρούσα ότι οι πελάτισσές μου στο ινστιτούτο ένιωθαν εμφανώς καλύτερα, μετά από κάθε περιποίηση.
Έρχονταν αγχωμένες ή στεναχωρημένες και έφευγαν ξαλαφρωμένες. Αυτό με έκανε να σκεφτώ ότι θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω αυτήν την τεχνική για θεραπευτικούς σκοπούς σε ανθρώπους που δεν έχουν καμία πρόσβαση σε τέτοιες υπηρεσίες. Δεν ήθελα το επάγγελμα που επέλεξα και υπηρετώ να είναι μόνο ένα μέσο για την ικανοποίηση της φιλοδοξίας ή της ματαιοδοξίας του ανθρώπου. Ήθελα να ομορφαίνει και την ψυχή του. Πήγα, λοιπόν, στο Δρομοκαΐτειο και βρήκα τον καθηγητή Γεώργιο Λυκέτσο. Του παρουσίασα το σχέδιό μου. Του είπα ότι από τη στιγμή που δεν μπορούν να έρθουν οι ψυχικά ασθενείς σε εμάς, πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να πάμε εμείς σ’ αυτούς. Προέκυψαν πολλές δυσκολίες,επειδή δεν υπήρχε κανένα αντίστοιχο προηγούμενο στην Ελλάδα, ούτε καν διεθνής βιβλιογραφία. Το δέχτηκε, όμως, με αγάπη και ξεκινήσαμε».
Κάπως έτσι, το 1980 εφαρμόστηκε στο Δρομοκαΐτειο ένα πιλοτικό πρόγραμμα κοινωνικής αισθητικής,για 18 μήνες. Στη συνέχεια το ΔΕΚΑ δραστηριοποιήθηκε στην Αφρική, με μαθήματα μασάζ σε άτομα που ζούσαν στις παραγκουπόλεις. Το 2006, μεταφέρθηκε σε ορισμένα γηροκομεία της Αθήνας, το 2012 στο Ψυχιατρικό Τμήμα του Νοσοκομείου «Σωτηρία» και από το 2014 επέστρεψε στο μέρος που ζωντάνεψε αυτή η ιδέα, στο Δρομοκαΐτειο. Πλέον, οι εθελοντές έχουν συσσωρεύσει πολύ μεγάλη εμπειρία και το Δίκτυο έχει αναπτυχθεί, εντάσσοντας νέα μέλη στο εσωτερικό του, αλλά διατηρώντας ανόθευτη τη φιλοσοφία της κοινωνικής προσφοράς.
«Έχουμε και εμείς τώρα μεγαλύτερη άνεση. Ξέρουμε πως θα διαλύσουμε την επιφυλακτικότητα των ασθενών. Αγγίζοντας το δέρμα και τα μαλλιά τους, τους δίνουμε ξανά το χαμένο “εγώ” τους. Το γεγονός ότι η παρουσία μας εκεί έχει μια τακτικότητα και δεν είναι περιστασιακή, τους δημιουργεί εμπιστοσύνη και αναμονή. Ξέρουν ότι τις Τρίτες είμαστε εκεί και περιμένουν να μας δουν. Έρχονται άνδρες και γυναίκες. Οι ηλικίες ποικίλουν, από 20 χρονών –που σε τόσο νεαρές ηλικίες εμείς λυγίζουμε λίγο– μέχρι και πάνω από 60. Το αποτέλεσμα είναι ορατό, ιδιαίτερα στους χρόνια νοσηλευόμενους που ήταν εντελώς παρατημένοι και μέσα από τη δική μας παρέμβαση, ξεκίνησαν να φροντίζουν ξανά τον εαυτό τους», αναφέρει η Τιμοθέα Πατζίκα.
«Θυμάμαι μια ασθενή που έκοβε σύριζα τα μαλλιά της,επειδή δεν της άρεσαν – μετά τη δική μας δράση, σταμάτησε να το κάνει» – Βενετία Σίμου, Δίκτυο Εθελοντών Κοινωνικής Αισθητικής (ΔΕΚΑ)
Μαζί με τη Βενετία Σίμου, είναι οι μοναδικές που παραμένουν ακλόνητα πιστές στο εγχείρημα από την πρώτη μέρα της γέννησής του. «Ήμασταν μικρές. Δεν καταλαβαίναμε και πολλά, λειτουργούσε κυρίως το ένστικτό μας. Στην πορεία κάποιες έφυγαν, είτε επειδή φοβήθηκαν είτε επειδή έβαλαν άλλες προτεραιότητες. Δεν μπορούσα να το συγχωρήσω ότι υποχωρούσαν. Ένιωθα πολύ αποφασισμένη.
Ήταν το μέσα μου που βγήκε,δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς. Μετά από τόσα χρόνια, μπορώ να σου πω ότι εκτός από την οικογένειά μου, το καλύτερο πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου είναι αυτή η δράση. Θυμάμαι μια ασθενή που έκοβε σύριζα τα μαλλιά της, επειδή δεν της άρεσαν – μετά τη δική μας δράση, σταμάτησε να το κάνει. Άλλες ασθενείς, που στην αρχή δεν ήθελαν να κάνουν μπάνιο και μετά έδειξαν πάλι ενδιαφέρον για τον εαυτό τους. Έρχονταν πιο καθαρές και μάλιστα βοηθούσε η μία την άλλη να χτενιστούν. Γενικά, γίνονταν πιο κοινωνικές. Όμως και για εμάς ήταν ένα μεγάλο μάθημα. Αποδραματοποιήσαμε την ψυχική ασθένεια. Τους αντιμετωπίζουμε ως ανθρώπους της διπλανής πόρτας», λέει η Βενετία Σίμου.
Τα ψυχιατρεία μοιάζουν με αρχαϊκούς λαβύρινθους, όπου περνάς ξανά πάντα από το ίδιο σημείο, νιώθεις χαμένος και δεν βρίσκεις την έξοδο. Ένα σημαντικό ποσοστό ασθενών νοσηλεύονται για χρόνια στα ιδρύματα, βιώνοντας μια πολλαπλή απώλεια – ανθρώπων, τόπων, ελευθερίας.
Υποφέρουν όχι μόνο από την ίδια τη νόσο, αλλά και τη δευτερογενή νόσο που προκαλεί ο ιδρυματισμός, την «ιδρυματική νεύρωση», όπως έχει κωδικοποιηθεί κλινικά. Οδηγούνται σταδιακά στην αυτοεγκατάλειψη, σε μια συνθήκη απάθειας όπου δεν νοιάζονται για την ατομικότητά τους, παρακολουθούν μοιρολατρικά το πέρασμα του χρόνου, αφού ο ορίζοντας του μέλλοντος είναι σφραγισμένος σε μια ασυλική συνέχεια. Ζουν μια καθημερινότητα που έχει συγκεκριμένες ώρες που πρέπει να παίρνουν τα φάρμακά τους και να τρώνε. Όλο το υπόλοιπο διάστημα είναι ελεύθεροι να μην κάνουν τίποτα. Σ’ αυτήν την καταναγκαστική αδράνεια, η ταυτότητα τους φθείρεται και κατακερματίζεται.
Η δράση του Δικτύου είναι μια ρωγμή στην ιδρυματική απραξία. Οι εθελοντές φέρνουν μέσα στο ψυχιατρείο ένα κομμάτι της κοινότητας, ενεργοποιώντας εκ νέου τη σχέση με τον Άλλον και επανασυνθέτοντας τη χαμένη αλληλουχία του υποκειμένου. «Ο Άλλος είναι ο απαραίτητος διαμεσολαβητής μεταξύ του Εγώ και του εαυτού μου», έγραφε ο Jean-Paul Sartre, εξηγώντας το πώς υπάρχουμε ως κάτι παραπάνω από υλικές οντότητες, όταν βρίσκουμε μια θέση στις ζωές των άλλων. Οι ψυχικά ασθενείς, ορισμένοι από τους οποίους είναι παρατημένοι για χρόνια στις ιδρυματικές δομές χωρίς κανένα εξωτερικό ερέθισμα, βρίσκουν μια θέση στο ενδιαφέρον των εθελοντών αισθητικών και ανακτούν κάτι από την αυτοπεποίθησή τους. Το μασάζ, το μακιγιάζ ή το κούρεμα δεν είναι μόνο ένας τρόπος να βελτιωθεί η εικόνα τους, είναι και ένας δίαυλος επικοινωνίας με τον κόσμο εκτός ψυχιατρείου. Το άγγιγμα είναι το συμβολικό σημείο συνάντησης του ψυχικού πόνου με τη φροντίδα. Οι αισθητικοί, κάνοντας μασάζ στην πλάτη και κυρίως στο πρόσωπο και τα χέρια του ψυχικά ασθενή, είναι σαν δίνουν ξανά αξία σ’ ένα σώμα που έχει βιώσει την κοινωνική αποξένωση.
Τρίτη πρωί στο Δρομοκαΐτειο
Γι’ αυτό οι Τρίτες στο Δρομοκαΐτειο είναι μια ευχάριστη ανατροπή της ψυχιατρικής κανονικότητας. Το είδα με τα μάτια μου, όταν λίγο μετά τις δέκα το πρωί οι ασθενείς συνέρεαν έξω από την πόρτα της αίθουσας αισθητικής που έχει στήσει το Δίκτυο. Κάποιοι αθόρυβοι και συνεσταλμένοι, κάποιοι συζητώντας χαμηλόφωνα μεταξύ τους και κάποιοι άλλοι πιο ζωηροί. Αγκάλιαζαν καλημερίζοντας τις αισθητικούς, όπως κάνουμε όταν συναντάμε έναν φίλο που μας έχει λείψει. Οι εθελοντές, πάντα χωρίς γάντια, για να εξαφανίσουν οποιοδήποτε σημειολογικό ίχνος αυστηρότητας και απόστασης, έκαναν μασάζ και μακιγιάζ. Ανάμεσά τους και μια ψιλόλιγνη, ευγενική φιγούρα ενός άνδρα που άνοιγε περιοδικά με κομμώσεις και έσκυβε με ευλάβεια πάνω από τις ασθενείς, ρωτώντας «Πώς αγαπάτε, μαντάμ, τα μαλλιάς σας;».
Είναι ο παλαίμαχος διάσημος κομμωτής Ναπολέων. Πριν από 50 χρόνια, οι New YorkTimes του έκαναν ένα ολοσέλιδο αφιέρωμα ως τον Έλληνα κομμωτή που χτένισε την Jackie στον γάμο της με τον Αριστοτέλη Ωνάση. Υπήρξε προσωπικός κομμωτής του Αλέξανδρου Ωνάση, από τις χτένες του έχουν περάσει η δούκισσα του Κεντ και η πριγκίπισσα του Μονακό. Σήμερα όμως, στα 84 του, έχει δώσει ένα διαφορετικό νόημα στην κομμωτική. «Μπορεί να έχω χτενίσει όλους αυτούς τους διάσημους, μπορεί να έχω μπει στα σαλόνια και τα μπουντουάρ τους, αλλά εδώ αισθάνομαι ότι έχω έναν πιο σοβαρό σκοπό. Θέλω να προσφέρω τις υπηρεσίες μου σ’ αυτούς τους ανθρώπους,επειδή όταν δουν στον καθρέφτη τους εαυτούς τους πιο όμορφους, θα ανέβει η διάθεσή τους. Ανατριχιάζω από συγκίνηση κάθε φορά που έρχομαι. Μπορεί να είμαι μεγάλος, αλλά το κάνω με ευχαρίστηση. Παίρνω το μετρό, αλλάζω δυο γραμμές, περπατάω και φτάνω πάντα στην ώρα μου», λέει.
Δεν είναι υποχρεωμένοι να είναι εδώ. Δεν πληρώνονται από κάπου. Προσφέρουν τις υπηρεσίες τους εντελώς δωρεάν και αμισθί. Ούτε καν τα έξοδά τους δεν καλύπτονται από κάπου. Έχουν έναν δικό τους κουμπαρά που συνεισφέρει ο καθένας και η καθεμία ό,τι μπορεί. Μόνο ορισμένες εταιρείες καλλυντικών τους χορηγούν κάποια είδη, ώστε να μπορούν να δίνουν νεσεσέρ με καλλυντικά στις ασθενείς, για να βάφονται και μόνες τους, αν θέλουν. Κάποιοι νεότεροι, κάποιοι μεγαλύτεροι, είναι όλοι και όλες κανονικοί επαγγελματίες που προσφέρουν τον χρόνο, την τεχνική και το συναισθηματισμό τους για να ανακουφίσουν, έστω και προσωρινά, έναν πληθυσμό που το έχει ανάγκη.
Ανθρώπους όπως η Δ., μια γυναίκα 47 ετών που είχε εισαχθεί πριν από τρεις ημέρες στο Δρομοκαΐτειο, ένα τρομαγμένο πλάσμα που κουβάλαγε πάνω της το σημάδι της κακοποίησης. Δεν το ομολογούσε ρητά, δεν είχε βρει ακόμη το θάρρος και τη νηφαλιότητα να συγκροτήσει τον λόγο της, αλλά είχε υποστεί αρκετή βία από τον σύζυγό της. Αυτό ήταν το υπόβαθρο της δικής της νοσηλείας και η συμμετοχή της στο πρόγραμμα συνιστούσε μια από τις σπάνιες φορές που ακουμπούσε κάποιος το πρόσωπο της, χωρίς να το κακοποιεί. «Μου φάνηκε πολύ ευχάριστο. Ξαφνιάστηκα, να σου πω την αλήθεια. Όταν έχεις μάθει να σε αγγίζουν με άσχημο τρόπο, το θετικό άγγιγμα σου φαίνεται περίεργο. Δεν το περιμένεις. Δεν ήμουν έτσι παλιά.
Δεν τα έβλεπα όλα μαύρα. Πέρασα πολλά, όμως. Πονούσα πολύ στο σώμα μου, στο κεφάλι μου και ένιωσα καλύτερα, μετά το μασάζ. Ένιωσα πιο ευχάριστη και ως άνθρωπος. Έχει σημασία να δείχνεις σεβασμό στο πρόσωπο του άλλου. Εκείνος το έμαθε ότι θα ερχόμουν και δεν ήθελε. Μου έλεγε να μην το κάνω. Ελπίζω να βγω από δω μέσα με το καλό, να χωρίσω από εκείνον και να ’χω μόνο το παιδί μου. Φοβάμαι, αλλά το παλεύω», λέει.
«Καταπληκτικά είναι. Με κάνει να νιώθω σαν παιδί. Με γυρίζει πίσω σε άλλες εποχές, όταν ήμουν πέντε-έξι ετών και με χάιδευε η μητέρα μου στο πρόσωπο. Μου έλειψε πολύ η τρυφερότητα στη μετέπειτα ζωή μου» – Σ., τρόφιμος Δρομοκαϊτειου
Αυτό το άγγιγμα παραπέμπει ψυχαναλυτικά στο πρώιμο μητρικό χάδι, στην πρώτη σωματική φροντίδα που δέχονται οι άνθρωποι και μέσα από αυτήν οργανώνουν σταδιακά τον ψυχισμό τους και τη σχέση τους με τον κόσμο. Στην περίπτωση της ψυχικής νόσου, αυτός ο δεσμός έχει κλονιστεί από την απομόνωση που δέχεται ο ασθενής. Η ανάκληση της εμπειρίας του αγγίγματος λειτουργεί παρηγορητικά και ως αποκατάσταση. Ο Σ., ήταν άστεγος στα 50 του και όταν πρωτομπήκε στο Δρομοκαΐτειο, πριν από έναν μήνα, αντιμετώπιζε μεγάλη δυσκολία στην επαφή με άλλους ανθρώπους. «Είναι η δεύτερη φορά που έρχομαι εδώ. Καταπληκτικά είναι. Με κάνει να νιώθω σαν παιδί. Με γυρίζει πίσω σε άλλες εποχές, όταν ήμουν πέντε-έξι ετών και με χάιδευε η μητέρα μου στο πρόσωπο. Μου έλειψε πολύ η τρυφερότητα στη μετέπειτα ζωή μου. Αλλάζω παραστάσεις κάθε Τρίτη. Βλέπω καινούργιους ανθρώπους, όχι μόνο τον γιατρό και τους νοσηλευτές. Είναι σαν να παίρνω μια μικρή άδεια από το ψυχιατρείο. Μια ανάσα», εξομολογείται.
Η αίσθηση της άδειας επαναλαμβάνεται ως μοτίβο στις διηγήσεις των περισσότερων ασθενών. Πηγαίνοντας στην αίθουσα αισθητικής, παρότι βρίσκεται εντός του νοσοκομείου, νιώθουν ότι βγαίνουν έξω, ότι κάνουν κάτι διαφορετικό και ευχάριστο, ότι αλληλεπιδρούν με ανθρώπους που δεν είναι ταυτισμένοι με τον αυταρχισμό και την ιεραρχία που αναπόφευκτα περικλείει το ψυχιατρείο ως δομή. Οι εθελοντές είναι γι’ αυτούς ένα κάτοπτρο της κοινωνίας. Όλο αυτό λειτουργεί θετικά και καταγράφηκε στην έρευνα που διενεργήθηκε από επιστήμονες του νοσοκομείου, στο διάστημα μεταξύ Ιανουαρίου 2015 και Ιουνίου 2016, σ’ ένα δείγμα 140 ασθενών. Αυτό που φάνηκε ήταν ότι νοσηλευόμενοι που δεν συμμετείχαν ποτέ σε κάποια ομαδική δραστηριότητα στο Δρομοκαΐτειο, ξεπέρασαν τις αγκυλώσεις τους και συμμετείχαν στην ομάδα αισθητικής. Αναπτύχθηκε μια σχέση εμπιστοσύνης με τους αισθητικούς, που σταδιακά απέκτησε θεραπευτικά χαρακτηριστικά. Οι περισσότεροι από τους συμμετέχοντες έδειξαν σημαντική βελτίωση σε παραμέτρους όπως η αυτοφροντίδα, η κοινωνική επαφή και η υπευθυνότητα. Οι περισσότεροι δήλωσαν ότι πλέον αισθάνονται πιο ελκυστικοί και διαπίστωσαν ευεξία στο σώμα τους. Όλοι συμφώνησαν ότι επιθυμούν να συνεχιστεί η ομάδα. Όπως και συμβαίνει. Οι εθελοντές συνεχίζουν κανονικά τη δράση τους και δεν υπάρχει καταγεγραμμένο προηγούμενο τόσο μεγάλης συμμετοχής σε μια μόνο δραστηριότητα στα εργαστήρια του ιδρύματος.
«Οι περισσότεροι ασθενείς νοσηλεύονται ακούσια. Πρόκειται για σώματα που έχουν υποστεί απαγορεύσεις και περιορισμούς, σώματα των οποίων οι επιθυμίες έχουν αγνοηθεί και αντικειμενοποιηθεί. Πολλοί έχουν κακοποιηθεί και στη ζωή τους, πριν από τη νοσηλεία. Εδώ έρχονται και τους αγγίζουν μ’ έναν τελείως διαφορετικό τρόπο. Εμείς σκεφτόμασταν ότι θα ήταν σημαντικό να υπάρχει ένας χώρος προσωπικής περιποίησης μέσα στο ψυχιατρείο. Ήταν ευτυχής συγκυρία που η κυρία Πατζίκα μας έκανε αυτή την πρόταση και γι’ αυτό την υποστηρίζουμε. Τους δίνει κίνητρο στη ρουτίνα. Είναι σημαντικό ότι όταν ξαπλώνουν για μασάζ στις ειδικές πολυθρόνες που είναι τοποθετημένες κυκλικά, για να υπάρχει βλεμματική επαφή, χαλαρώνουν και τους βγαίνει αυθόρμητα να μιλήσουν. Ακόμη και ασθενείς που έχουν πάρει εξιτήριο, έρχονται για να συμμετάσχουν στην ομάδα. Υπάρχουν και δυσάρεστες στιγμές, για παράδειγμα, κάποιος που παρακολουθεί συστηματικά το πρόγραμμα να μην μπορεί να έρθει, επειδή του έχει επιβληθεί κάποιος περιορισμός από τον θεράποντα ιατρό του εκείνη την ημέρα. Είναι η μεγάλη αντίφαση ενός χώρου που ενώ συμβαίνουν λυπηρά πράγματα, μπορούν να συμβούν και όμορφα», επισημαίνουν η ψυχολόγος Δώρα Κουτσανέλλου και η εργοθεραπεύτρια Σταυρούλα Μούγιου που εποπτεύουν το πρόγραμμα.
Πρέπει να μιλήσουμε για την ψυχιατρική μεταρρύθμιση
Ναι, υπάρχει μια σκληρή αντίφαση, που δύσκολα μπορεί τη χωνέψει κάποιος. Την ίδια στιγμή που ένας ασθενής μπορεί να φεύγει ανανεωμένος, μετά από ένα μασάζ στο πρόσωπο, σ’ ένα διπλανό κτίριο κάποιος άλλος ασθενής μπορεί να βουλιάζει στη θλίψη και την ανημποριά. Είναι η απόρροια της χρόνιας αδυναμίας του ελληνικού κράτους να προχωρήσει στην ψυχιατρική μεταρρύθμιση και η εμμονική του προσήλωση σ’ ένα θεραπευτικό πρότυπο που δεν ευνοεί την αποστιγματοποίηση. Το πρόγραμμα της κοινωνικής αισθητικής ενσωματώνει σπερματικά την ιδέα ενός θεραπευτικού μοντέλου ανοιχτού προς την κοινότητα. Έχει δοκιμαστεί με επιτυχία στην Τεργέστη που κυοφορήθηκε το ριζοσπαστικό πρόγραμμα κοινοτικής ψυχιατρικής του Franco Basaglia. Τέτοιες δραστηριότητες αποτελούσαν το σκελετό μιας μη ασυλικού τύπου θεραπείας.
Οι αισθητικοί αγγίζουν το πρόσωπο του ασθενή, εκεί δηλαδή που τέμνονται όλες μας οι αισθήσεις και μιλούν κατευθείαν στην ψυχή του. Η Χ. μπήκε 38 ετών στο ίδρυμα. Σήμερα είναι 68 και παραμένει ακόμη εδώ, μια ξεχασμένη σκιά του νοσοκομείου. Ενδεχομένως οι εθελόντριες του Δικτύου να είναι οι μοναδικές της φίλες. Γι’ αυτό κάθε φορά τους χαρίζει τις ζωγραφιές της. Θέλει να ανταποδώσει το καλό. Έχει φέρει έναν πίνακα με ακανόνιστα πράσινα φύλα: «Είναι τα καπνά στο χωριό μου, στο Αγρίνιο, τις προάλλες έφτιαξα στα κορίτσια μια πεταλούδα να τις ευχαριστήσω. Είναι η μια καλύτερη από την άλλη. Τις χρειάζομαι και τους προσφέρω και εγώ ό,τι μπορώ». Γύρω στις 12:30, η πόρτα έκλεισε. Τα μέλη του Δικτύου έφυγαν και οι ασθενείς επέστρεψαν στις κλινικές τους. Η εμπειρία του αγγίγματος μπορεί να συνθλιβεί μετά από λίγα λεπτά ή μπορεί να επιβιώσει όλη την εβδομάδα, σίγουρα πάντως είναι ένας λόγος προσμονής του επόμενου ραντεβού. Έχει σημασία να περιμένεις κάτι στο Δρομοκαΐτειο, ίσως σου ανατροφοδοτήσει την ελπίδα ότι μπορείς να περιμένεις και να βγεις κάποια στιγμή. «Διατηρώντας την ομορφιά, προετοιμάζουμε τη μέρα της αναγέννησης», έλεγε ο AlbertCamus.
*Το ιστορικό της δράσης του ΔΕΚΑ, μαζί με τα αναλυτικά συμπεράσματα της έρευνας έχουν καταγραφεί από την Τιμοθέα Πατζίκα στο βιβλίο Άγγιγμα (εκδ.Παπαζήση).
Η παρουσίαση του βιβλίου θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 24 Φεβρουαρίου, στις 15:00, στον Ιανό.
Ένας άνδρας που ζει στη συνοικία Oberkassel του Ντίσελντορφ της Γερμανίας βρήκε έναν ιδιαίτερο τρόπο προκειμένου να μην παρκάρουν οι γείτονες του δίπλα από την έξοδο του πάρκινγκ του. Τι έκανε;
Αγόρασε δύο Smart και τα πάρκαρε δεξιά και αριστερά από την είσοδο του πάρκινγκ του, έτσι ώστε αυτός να μπορεί άνετα να βάζει και να βγάζει το μεγάλο SUV του σε αυτό.
Το παράδοξο της υπόθεσης είναι πως σύμφωνα με τους γείτονές του, τα Smart δεν έχουν μετακινηθεί από το σημείο για τουλάχιστον τρία χρόνια.
Οι τοπικές αρχές ρωτήθηκαν για το περιστατικό και δήλωσαν πως είναι απολύτως νόμιμο το παρκάρισμα των Smart, μιας και εφ’όσον χρειαστεί, αυτά μπορούν να μετακινηθούν.
Πολύ πριν πωρωθούμε με το franchise του Fast and Furious, υπήρχαν οι ταινίες “Taxi”, με τις τέσσερις πρώτες να προβάλλονται από το 1998 μέχρι το 2007. Την παραγωγή τους υπέγραφε ο Γάλλος Luc Besson και ένας από τους λόγους που αγαπήσαμε τις συγκεκριμένες ταινίες ήταν το “διαστημικό” άσπρο Peugeot 406 (και μετέπειτα 407), και πιο συγκεκριμένα τη σκηνή που κυνηγούσε ένα αγωνιστικό Peugeot 306 Maxi σε κάποια γαλλική ειδική.
Δείτε το τρέιλερ:
Fast forward στο σήμερα, και 11 χρόνια μετά την τελευταία ταινία μαθαίνουμε ότι φέτος θα δούμε στις μεγάλες οθόνες την πέμπτη συνέχεια της. Η προβολή της στην Γαλλία θα ξεκινήσει από 11 Απριλίου του 2018, και σε αυτή επιστρέφει το Peugeot 407 για να κάνει τα “μαγικά” του, με την σκηνοθεσία να είναι του Franck Gastambide. Δυστυχώς, όμως, λείπουν οι Samy Naceri και Frédéric Diefenthal, οι “Daniel & Emilien” των πρώτων ταινιών.
[autoblog]
Yπάρχει πιο τρανή απόδειξη από αυτή ότι οι καιροί αλλάζουν; Τα σύμβολα του παλιού κόσμου καταρρέουν και στη θέση τους ξεφυτρώνουν άλλα, πιο εξωτικά και σαφώς πιο global αισθητικής.
Παράδειγμα Νο1: Όλη η πόλη τρώει, πλέον, αχνιστά μπάο μπαν, με την ίδια ταχύτητα που κάποτε έτρωγε ζεστά κουλουράκια.
Παράδειγμα Νο3: Όλη η πόλη -έστω η μισή, άντε- γνωρίζει ότι ο Σωτήρης Κοντιζάς είναι ο σεφ του εστιατορίου Nolan, το οποίο είχε γίνει talk of the town άμα τη εμφανίσει, και κριτής του MasterChef2. Μάλιστα καθημερινά, η μισή αυτή πόλη, θρονιάζεται με άνεση στον καναπέ μασουλώντας με ευχαρίστηση σνακ για να τσεκάρει τις μαγειρικές ικανότητες του Ελληνοιάπωνα μαέστρου της κουζίνας, πυροδοτώντας συζητήσεις της επόμενης ημέρας για τον τύπο αυτό τον πονηρό με το μίνιμαλ παρουσιαστικό και το κοφτερό ταλέντο.
Ένα πανοραμικό fusion αισθήσεων, μία πυρηνική σύντηξη πολυπολιτισμικών απολαύσεων, ένα οργανικό lifestyle ηδονών διαμορφώνεται και επηρεάζει τη ζωή μας, παράλληλα με την νέα ανακάλυψη γευστικών οριζόντων. Ο Σωτήρης Κοντιζάς πρωταγωνιστεί στις λίστες «άντρες με ενδιαφέρον» κρατώντας παρόλα αυτά το φλεγματικό του στυλ στα ύψη. Οι γυναικείες αντιδράσεις είναι ευθέως ανάλογες της απαιτητικής, σοφιστικέ εικόνας του.Κανένας έξαλλος ενθουσιασμός, καμία όψιμη μετεφηβική υστερία.
Οι γυναίκες μιλούν για αυτόν όπως θα μιλούσαν για έναν ικανό και καλλονό συνάδελφό τους, τον οποίο σέβονται και θαυμάζουν ταυτόχρονα, τοποθετώντας έτσι τον όρο «είδωλο» μακριά από τη νεύρωση της εκστατικής αποθέωσης. Εκμυστηρεύονται την κατάπληξη που νιώθουν για την όποια ωραιότητά του όχι μόνο στον κλειστό κύκλο των ομόφυλών τους, αλλά ακόμα και στον σύντροφό τους. Κι αυτό γιατί ο Σωτήρης Κοντιζάς έχει το respect των αντρών, τηλεθεατών και μη. Είναι καθολικής -και ουχί ορθόδοξης- αποδοχής.
«Έχεις μια απέχθεια για το μέτριο και δεν γουστάρεις τις δικαιολογίες» είπε στον Κοντιζά ένας διαγωνιζόμενος, με ασκητικές αναζητήσεις και αναχωρητικές τάσεις, ο οποίος κόπηκε από τον πρώτο γύρο. Ο σεφ δε φάνηκε να απορεί. Σαν να μπήκε μία επιβεβαιωτική λεζάντα στη φωτό του. Ξέρει. Γνωρίζει. Αντιλαμβάνεται. Και αυτό είναι ό,τι πιο αξιαγάπητο τις μέρες τούτες.
Πηγή: womantoc.gr
