Μια οικογενειακή διαμάχη με τραγικό υπόβαθρο διαδραματίστηκε στην Κρήτη, με έναν 52χρονο πατέρα να κατηγορείται για απόπειρα ανθρωποκτονίας, έπειτα από μια φαινομενική προσπάθεια εκδίκησης για τον χαμό του γιου του.
Ο 52χρονος πατέρας έχασε πριν από έναν χρόνο τον 17χρονο γιο του σε τροχαίο δυστύχημα στην παραλιακή του Ηρακλείου. Ο γιος του ήταν συνοδηγός στο αυτοκίνητο που οδηγούσε ένας 19χρονος, ο οπ”Παγωμάρα” στο Πανελλήνιο: Ο Πατέρας που έχασε τον γιο του στο τροχαιο έστησε καρτέρι και πυροβόλησε τον οδηγόοίος εμπλεκόταν στο πρόσφατο επεισόδιο. Φαίνεται πως ο πόνος της απώλειας παρέμεινε έντονος, οδηγώντας τον πατέρα σε πράξεις που τον έφεραν αντιμέτωπο με το νόμο.
Τα ξημερώματα της Δευτέρας, ο 19χρονος φέρεται να δέχτηκε επίθεση από τον 52χρονο έξω από το σπίτι του. Ο δράστης του είχε στήσει καρτέρι, κρατώντας ένα καδρόνι, με το οποίο τον χτύπησε στα πόδια. Το περιστατικό πήρε γρήγορα διαστάσεις, όταν ο 19χρονος κατάφερε να τον καταδιώξει και να τον ρίξει στο έδαφος.
Δείτε το βίντεο:
Στη σκηνή έσπευσε η αδελφή του 19χρονου, η οποία αναγνώρισε τον 52χρονο ως δράστη. Από εκεί και πέρα, η κατάσταση ξέφυγε, με την οικογένεια του 19χρονου να εμπλέκεται ενεργά στη διαμάχη.
Σύμφωνα με πληροφορίες, η ένταση κλιμακώθηκε όταν ο 52χρονος έβγαλε όπλο και πυροβόλησε. Ο 19χρονος προσπάθησε να προστατέψει την αδελφή του, ενώ ο δράστης εγκατέλειψε τον χώρο. Η σκηνή αυτή άφησε την οικογένεια σοκαρισμένη, ενώ οι Αρχές ξεκίνησαν αμέσως έρευνα για την υπόθεση.
Η υπόθεση περιπλέκεται ακόμα περισσότερο από τις διαφορετικές αφηγήσεις των εμπλεκομένων. Η οικογένεια του 19χρονου κατηγορεί τον 52χρονο για την επίθεση, ενώ εκείνος αρνείται οποιαδήποτε εμπλοκή. Μάλιστα, ο ίδιος υπέβαλε μήνυση κατά της 23χρονης αδελφής του 19χρονου για ψευδή καταγγελία, με αποτέλεσμα τη σύλληψή της από τις Αρχές.
Ο 52χρονος, που οδηγήθηκε στην ανακρίτρια, επέμεινε πως δεν έχει καμία σχέση με την επίθεση. Σε δήλωσή του ανέφερε: «Βγήκα από το σπίτι μου μόνο για να θυμιάσω τον τάφο του παιδιού μου». Παρόλα αυτά, η κατηγορία για απόπειρα ανθρωποκτονίας παραμένει και ο κατηγορούμενος αφέθηκε ελεύθερος με περιοριστικούς όρους.
Πρόσφατα είχε μιλήσει για εκείνη σε συνέντευξή του
Στην αγκαλιά της αγαπημένης του άλλαξε χρονιά ο δημοσιογράφος του Star Γιώργος Ευγενίδης, ο οποίος όπως προδίδει η φωτογραφία που ανήρτησε τα ξημερώματα της Πρωτοχρονιάς, διατηρεί σχέση με μία ιδιαιτέρως εντυπωσιακή κοπέλα για την οποία είχε πρόσφατα μιλήσει σε συνέντευξή του.
Ο λόγος για την ΕλίναΣουρνοπούλου, πολιτικό μηχανικό στο επάγγελμα, που δραστηριοποιείται στη Θεσσαλονίκη.
«Είμαι πάρα πολύ καλά, έχουμε μια σχέση με την Ελίνα που είναι πλήρης. Είναι ένα πολύ σημαντικό αντίβαρο να έχεις με κάποιον να μοιραστείς την καθημερινότητα και ωραίες στιγμές. Είναι ένα σημείο ισορροπίας. Για εμάς, βέβαια, είναι και μια πιο σύνθετη άσκηση, επειδή δεν είμαστε πάντα στον ίδιο χώρο, εγώ είμαι στην Αθήνα, εκείνη στη Θεσσαλονίκη. Οπότε ήταν μια πρόκληση το να βρούμε την ισορροπία στη σχέση μας. Νομίζω ότι την έχουμε βρει χωρίς κόπο. Μας βγήκε πάρα πολύ φυσικά και λειτούργησε με τόσο ομαλό τρόπο που δεν το περιμέναμε», ανέφερε αρχικά ο Γιώργος Ευγενίδης στη «Real Life» και συνέχισε:
«Η σύντροφός μου, επειδή έχει και αυτή ένα πολύ ζόρικο πρόγραμμα ως πολιτικός μηχανικός, καταλαβαίνει από πίεση και όγκο δουλειάς. Είναι πολλές φορές μάλιστα που έχει πολύ περισσότερη δουλειά από μένα και τελειώνει πολύ πιο αργά και φτάνω στο σημείο να της πω ‘Κλεισ’ το, φτάνει, δεν θα σώσεις τον κόσμο σήμερα. Και αύριο μέρα είναι’».
Τέλος, όπως αποκάλυψε, ο ίδιος δεν σκέφτεται ακόμα τη δημιουργία οικογένειας:
«Είναι πάρα πολύ νωρίς. Μια τέτοια συζήτηση είναι πολύ πρόωρη. Δεν είμαι σε αυτή τη φάση γενικώς. Είμαι στη φάση που θεωρώ πως η προσωπική μου ζωή είναι καλή, όπως είναι αυτή την ώρα».
Σέρρες: Νεκρός ένας 34χρονος μετά από συμπλοκή στο κέντρο της πόλης
Οι πληροφορίες κάνουν λόγο για εμπλοκή τεσσάρων ατόμων στο αιματηρό επεισόδιο στο κέντρο των Σερρών
Ένας 34χρονος έχασε τη ζωή του τα ξημερώματα στο κέντρο της πόλης των Σερρών μετά από συμπλοκή ατόμων. Σύμφωνα με πληροφορίες της ΕΡΤ Σερρών ο θάνατος του 34χρονου επήλθε από μαχαίρι αν και κάτοικοι της περιοχής υποστηρίζουν ότι άκουσαν πυροβολισμούς.
Ο άνδρας μεταφέρθηκε έχοντας τραύματα από αιχμηρό αντικείμενο με ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ στο Γενικό Νοσοκομείο Σερρών όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του.
Η υπόθεση διερευνάται από την υποδιεύθυνση δίωξης και εξιχνίασης εγκλημάτων Σερρών και αναζητούνται οι τέσσερις δράστες.
Η τραγική ειρωνεία της υπόθεσης είναι ότι ο πατέρας του ενός θύματος, διασώστης του ΕΚΑΒ που ήταν από τους πρώτους που έσπευσαν στο σημείο
Δεν χωρά ανθρώπινος νους τη νέα τραγωδία που σημειώθηκε στην άσφαλτο και συγκεκριμένα στη Φλώρινα, σε δρόμο κοντά στις Πρέσπες, στην περιοχή Μηλιώνα, με την τοπική κοινωνία να έχει βυθιστεί στο πένθος.
Συγκεκριμένα, πρόκειται για ένα τροχαίο που στοίχισε τη ζωή δύο νέων ανθρώπων, 18 και 16 ετών ενώ ένας συνομήλικός τους δίνει μάχη για τη ζωή του, νοσηλευόμενος στη ΜΕΘ του νοσοκομείου «Παπανικολάου».
Το όχημα κινούνταν με μεγάλη ταχύτητα
Το αυτοκίνητο κινούνταν με μεγάλη ταχύτητα πριν «καρφωθεί» στο δένδρο σύμφωνα με πληροφορίες του ΑΝΤ1 και τα όσα διαπίστωσαν αξιωματικοί της Τροχαίας. Μάλιστα, σύμφωνα με τους ίδιος, το κοντέρ του οχήματος είχε «κολλήσει» στα 170 χιλιόμετρα/ώρα!
Σκηνές αρχαίας τραγωδίας
Η τραγική ειρωνεία της υπόθεσης είναι ότι ο πατέρας του ενός θύματος, διασώστης του ΕΚΑΒ στο Κέντρο Υγείας Πρεσπών, ήταν από τους πρώτους που έσπευσαν στο σημείο και μετέφερε τον γιο του χωρίς να μπορεί να τον βοηθήσει.
Οι δύο νεαροί ανασύρθηκαν νεκροί από το σημείο, ενώ, ο τρίτος επιβάτης του οχήματος απεγκλωβίσθηκε σοβαρά τραυματισμένος από επτά πυροσβέστες που επιχείρησαν με δύο οχήματα.
Μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο Γενικό Νοσοκομείο Φλώρινας, όπου υπεβλήθη σε πολύωρη χειρουργική επέμβαση και στη συνέχεια διεκομίσθη σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, στη Θεσσαλονίκη.
Το θλιβερό συμβάν μόλις μερικές ώρες πριν από την αλλαγή του χρόνου έχει «βυθίσει» την τοπική κοινωνία στο πένθος. Τα αίτια του δυστυχήματος διερευνώνται από την Τροχαία Φλώρινας.
Η παρέα των νεαρών διασκέδαζε σε γλέντι στον Άγιο Γερμανό, μαζί με δεκάδες ακόμη άτομα το βράδυ της Δευτέρας. Λίγο πριν από την ολοκλήρωση της εκδήλωσης, επιβιβάσθηκαν στο αυτοκίνητο και πήραν τον δρόμο της επιστροφής, στα σπίτια τους.
Ύστερα από λίγα λεπτά ακούσθηκε ένας ισχυρός θόρυβος, αποτέλεσμα της πρόσκρουσης του ΙΧ στο οποίο επέβαιναν πάνω σε ένα δέντρο, με συνέπεια οι δύο εκ των τριών νεαρών ηλικίας 18 και 16 ετών να σκοτωθούν ακαριαία, ενώ, ο τρίτος, 17 ετών είναι σοβαρά τραυματίας.
Κάθε εβδομάδα μια νεαρή χήρα επισκεπτόταν τον τάφο του συζύγου της για να ποτίσει τα λουλούδια.
Μετά, κάθε φορά που γύριζε για να φύγει.«Βλέπω ότι έδειξες μεγάλο σεβασμό στον αείμνηστο σύζυγό σου», παρατήρησε ένας νεαρός άνδρας που την παρακολουθούσε για λίγο.«Μου αρέσει πολύ που δεν γυρνάς όταν φεύγεις.» «Λοιπόν, άνθρωπε, κύριε».
Τα καλά αστεία μας κάνουν πάντα να χαμογελάμε και το παρακάτω θα φωτίσει τη μέρα σας.Στην πραγματικότητα, μερικές γυναίκες παντρεύονται πολύ μεγαλύτερους άνδρες για να διατηρήσουν την κληρονομιά τους.η γυναίκα σε αυτή την ιστορία είναι μια από αυτές τις γυναίκες.
Κάθε εβδομάδα έφτανε στον τάφο του συζύγου της για να της αποτίσει φόρο τιμής και να ποτίσει τα λουλούδια.Ωστόσο, πάντα γύριζε την πλάτη όταν έφευγε από το νεκροταφείο. Κάθε εβδομάδα, ένας νεαρός άνδρας που παρακολουθούσε τη δράση δεν μπορούσε να αντισταθεί στο να την πλησιάσει και να ξεκινήσει μια συζήτηση.Είναι προφανές ότι δείξατε μεγάλο σεβασμό στον αείμνηστο σύζυγό σας.Νομίζω ότι είναι πολύ ωραίο που δεν γυρνάς όταν φεύγεις.είπε.
Ο άντρας έμεινε έκπληκτος από την απάντηση της γυναίκας καθώς τον κοίταξε κατευθείαν στα μάτια.Τέλος πάντων, ο άντρας μου μου έλεγε ότι έχω έναν πάτο που μπορεί να σηκώσει τους νεκρούς από τους τάφους τους.Δεν θέλω να ρισκάρω. Δεν είναι αστείο;
Ο σύζυγός μου έφυγε για ένα «επείγον» επαγγελματικό ταξίδι μόλις δύο μέρες πριν τα Χριστούγεννα.
Όταν έμαθα ότι είχε πει ψέματα και ήταν σε ένα κοντινό ξενοδοχείο, πήγα εκεί.
Αλλά όταν μπήκα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου, πάγωσα από τα δάκρυα. Το πρόσωπο που με κοιτούσε διέλυσε την καρδιά μου και ανέτρεψε τον κόσμο μου.
Πάντα πίστευα ότι ο άντρας μου κι εγώ μοιραζόμασταν τα πάντα.
Κάθε ανόητο αστείο, κάθε μικρή ανησυχία, κάθε όνειρο.
Γνωρίζαμε ο ένας τις ιδιοτροπίες και τα ελαττώματα του άλλου, γιορτάζαμε μαζί τις νίκες μας και στηρίζαμε ο ένας τον άλλον στις δύσκολες στιγμές.
Τουλάχιστον, αυτό πίστευα μέχρι την ημέρα των Χριστουγέννων, όταν όλα όσα νόμιζα ότι ήξερα κατέρρευσαν γύρω μου.
«Άντρεα, πρέπει να σου πω κάτι», είπε ο Σον, χτυπώντας νευρικά τα δάχτυλά του στον πάγκο της κουζίνας μας.
«Ο διευθυντής μου τηλεφώνησε. Χρειάζεται να διαχειριστώ μια έκτακτη κατάσταση με έναν πελάτη στη Βοστώνη.»
Σήκωσα το βλέμμα μου από τον καφέ, μελετώντας το πρόσωπό του.
Υπήρχε κάτι διαφορετικό στην έκφρασή του. Μια λάμψη… ενοχής; Άγχους;
«Μέσα στα Χριστούγεννα;» Τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα.
«Το ξέρω, το ξέρω. Προσπάθησα να το αποφύγω, αλλά…»
Πέρασε το χέρι του μέσα από τα σκούρα μαλλιά του — μια κίνηση που είχα λατρέψει κατά τη διάρκεια των τριών χρόνων του γάμου μας.
«Ο πελάτης απειλεί να αποσύρει όλον τον λογαριασμό του.»
«Δεν έχεις ξαναχρειαστεί να ταξιδέψεις τα Χριστούγεννα.»
Τύλιξα τα χέρια μου γύρω από την κούπα του καφέ, αναζητώντας ζεστασιά. «Δεν μπορεί να το αναλάβει κάποιος άλλος;»
«Πίστεψέ με, μακάρι να μπορούσε.» Τα μάτια του συναντήθηκαν με τα δικά μου και έπειτα απομακρύνθηκαν γρήγορα.
«Θα σου το ξεπληρώσω, σου το υπόσχομαι. Θα έχουμε τα δικά μας Χριστούγεννα όταν επιστρέψω.»
«Λοιπόν, φαίνεται ότι το καθήκον καλεί.» Αναγκάστηκα να χαμογελάσω, αν και η απογοήτευση βάρυνε το στήθος μου.
«Πότε φεύγεις;»
«Απόψε. Λυπάμαι τόσο πολύ, αγάπη μου.»
Έγνεψα, καταπνίγοντας τα δάκρυα. Αυτά θα ήταν τα πρώτα Χριστούγεννα που θα περνούσαμε χωριστά από τότε που γνωριστήκαμε.
Εκείνο το βράδυ, καθώς βοηθούσα τον Σον να πακετάρει, οι αναμνήσεις της κοινής μας ζωής πλημμύρισαν το μυαλό μου.
Θυμήθηκα την ημέρα του γάμου μας, πώς έλαμπαν τα μάτια του όταν περπατούσα προς τον διάδρομο, και πώς με εξέπληξε με αποδράσεις το Σαββατοκύριακο.
Πώς δούλευε επιπλέον ώρες στην εταιρεία συμβούλων για να μαζέψει χρήματα για το σπίτι των ονείρων μας — το βικτοριανό με τη βεράντα γύρω-γύρω που κοιτούσαμε.
«Θυμάσαι τα πρώτα μας Χριστούγεννα;» ρώτησα, διπλώνοντας το πουλόβερ του.
«Όταν σχεδόν έβαλες φωτιά στο διαμέρισμά μας προσπαθώντας να φτιάξεις γαλοπούλα;»
Γέλασε. «Πώς θα μπορούσα να το ξεχάσω; Οι πυροσβέστες δεν ήταν και πολύ ευχαριστημένοι με εκείνη την κλήση στις 3 το πρωί.»
«Και πέρσι, όταν μας πήρες εκείνα τα άσχημα ασορτί πουλόβερ;»
«Εσύ ακόμα το φορούσες στη δουλειά!»
«Επειδή με προκάλεσες!» Του πέταξα μια κάλτσα, κι εκείνος την έπιασε με ένα χαμόγελο.
«Το γραφείο ακόμα δεν με αφήνει να το ξεχάσω.»
Το χαμόγελό του ξεθώριασε ελαφρώς. «Λυπάμαι πολύ γι’ αυτό το ταξίδι, αγαπημένη μου.»
«Το ξέρω!» Κάθισα στην άκρη του κρεβατιού. «Είναι απλά… τα Χριστούγεννα δεν θα είναι ίδια χωρίς εσένα.»
Κάθισε δίπλα μου, πιάνοντας το χέρι μου. «Υπόσχεσαι να μην ανοίξεις τα δώρα σου μέχρι να επιστρέψω;»
«Σταυρώνω την καρδιά μου.» Ακούμπησα στον ώμο του. «Υπόσχεσαι ότι θα με πάρεις τηλέφωνο;»
«Σε κάθε ευκαιρία. Σ’ αγαπώ.»
«Κι εγώ σ’ αγαπώ.»
Καθώς τον έβλεπα να φεύγει με το αυτοκίνητο, κάτι με έτρωγε στο πίσω μέρος του μυαλού μου.
Αλλά έδιωξα τη σκέψη μακριά. Ήταν ο Σον, άλλωστε. Ο δικός μου Σον.
Ο άντρας που μου έφερνε σούπα όταν ήμουν άρρωστη και χόρευε μαζί μου στη βροχή.
Ο άντρας που εμπιστευόμουν περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον στον κόσμο.
Έφτασε η παραμονή των Χριστουγέννων, φέρνοντας μαζί της ένα πέπλο χιονιού και μια κενότητα που δεν μπορούσα να ξεπεράσω.
Το σπίτι φαινόταν υπερβολικά ήσυχο και υπερβολικά ακίνητο.
Είχα περάσει τη μέρα ψήνοντας κουλουράκια μόνη μου, βλέποντας χριστουγεννιάτικες ταινίες μόνη μου και τυλίγοντας δώρα της τελευταίας στιγμής… μόνη μου.
Γύρω στις 9 το βράδυ, το τηλέφωνό μου φωτίστηκε με την κλήση του Σον. Η καρδιά μου πετάρισε.
«Καλά Χριστούγεννα, όμορφη μου», είπε, η φωνή του παράξενα τεντωμένη.
«Καλά Χριστούγεννα! Πώς είναι η Βοστώνη; Τα κατάφερες με τον πελάτη;»
«Είναι… ε, καλά. Άκου, δεν μπορώ να μιλήσω τώρα. Πρέπει να φύγω—»
Στο βάθος άκουσα κάτι που έμοιαζε με ήχους πιάτων, πνιγμένες φωνές και γέλια.
«Είσαι σε δείπνο; Τόσο αργά; Νόμιζα ότι είχες συναντήσεις;»
«Πρέπει να φύγω!» φώναξε σχεδόν. «Επείγουσα συνάντηση!»
Η γραμμή έκλεισε.
Κοίταξα το τηλέφωνό μου, τα χέρια μου έτρεμαν. Επείγουσα συνάντηση; Στις 9 το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων;
Με θορύβους εστιατορίου στο υπόβαθρο; Τίποτα από αυτά δεν έβγαζε νόημα.
Τότε θυμήθηκα το βραχιόλι γυμναστικής μου! Το είχα αφήσει στο αυτοκίνητό του το προηγούμενο Σαββατοκύριακο μετά την επίσκεψη στο σούπερ μάρκετ.
Με τρεμάμενα δάχτυλα, άνοιξα την εφαρμογή στο τηλέφωνό μου.
Η τοποθεσία αναβόσβηνε στην οθόνη, σαν να κορόιδευε την εμπιστοσύνη μου.
Το αυτοκίνητο του Σον δεν ήταν στη Βοστώνη. Ήταν παρκαρισμένο σε ένα ξενοδοχείο, μόλις 15 λεπτά από το σπίτι μας.
Ο κόσμος μου σταμάτησε να γυρίζει για μια στιγμή. Έπειτα, όλα επέστρεψαν σαν ανεμοστρόβιλος σκέψεων.
Ξενοδοχείο; Στην πόλη μας; Την παραμονή των Χριστουγέννων;
Το μυαλό μου έτρεξε σε πιθανότητες, η μία χειρότερη από την άλλη.
Μήπως συναντούσε κάποιον; Ήταν όλος ο γάμος μας ένα ψέμα;
Τα σημάδια ήταν εκεί… η νευρική συμπεριφορά, η γρήγορη αναχώρηση και η παράξενη τηλεφωνική κλήση.
«Όχι,» ψιθύρισα στον εαυτό μου. «Όχι, όχι, όχι.»
Χωρίς δεύτερη σκέψη, έτρεξα στο αυτοκίνητό μου και κατευθύνθηκα κατευθείαν στο ξενοδοχείο.
Η διαδρομή πέρασε σαν μια θολούρα από δάκρυα και φρικτά σενάρια.
Κάθε κόκκινο φανάρι ήταν βασανιστικό.
Κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε ήταν μια ακόμη στιγμή που η φαντασία μου οργίαζε με πιθανότητες που δεν μπορούσα να αντέξω.
Όταν έφτασα, το ασημί αυτοκίνητο του Σον ήταν παρκαρισμένο εκεί, ακριβώς στον χώρο στάθμευσης.
Η εικόνα του — το αυτοκίνητο που τον είχα βοηθήσει να επιλέξει, το αυτοκίνητο που είχαμε πάρει σε αμέτρητα ταξίδια — έκανε το στομάχι μου να γυρίσει.
Τα χέρια μου έτρεμαν καθώς προχωρούσα προς το λόμπι, η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά που νόμιζα ότι θα σπάσει.
Η χριστουγεννιάτικη μουσική έπαιζε απαλά στο παρασκήνιο, σαν σκληρή κοροϊδία.
Η ρεσεψιονίστ με κοίταξε με ένα τυπικό χαμόγελο. «Μπορώ να σας βοηθήσω;»
Έβγαλα το τηλέφωνό μου, δείχνοντας μια φωτογραφία του Σον κι εμένα από το καλοκαιρινό μας ταξίδι στην παραλία.
Ο αντίχειράς μου χάιδεψε το χαμογελαστό του πρόσωπο.
«Αυτός είναι ο σύζυγός μου. Σε ποιο δωμάτιο βρίσκεται;»
Δίστασε. «Κυρία, δεν επιτρέπεται να—»
«Σας παρακαλώ, πρέπει να μάθω. Μου είπε ότι είναι στη Βοστώνη, αλλά το αυτοκίνητό του είναι ακριβώς έξω.
«Σας παρακαλώ… πρέπει να μάθω τι συμβαίνει.»
Κάτι στην έκφρασή μου φαίνεται να την συγκίνησε.
Ίσως ήταν τα δάκρυα που δεν μπορούσα να συγκρατήσω, ή ίσως είχε ξαναδεί αυτή τη σκηνή να εκτυλίσσεται μπροστά της.
Πληκτρολόγησε κάτι στον υπολογιστή της, ρίχνοντας μια ματιά ξανά στο τηλέφωνό μου.
«Δωμάτιο 412,» είπε και έσπρωξε μια κάρτα-κλειδί πάνω στον πάγκο.
«Αλλά, δεσποινίς; Μερικές φορές τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται.»
Σχεδόν δεν άκουσα τα τελευταία της λόγια καθώς έτρεχα προς το ασανσέρ.
Η διαδρομή με το ασανσέρ φαινόταν αιώνια.
Κάθε όροφος που περνούσε με ένα ντριν ήταν σαν αντίστροφη μέτρηση για την καταστροφή.
Όταν τελικά έφτασα στον τέταρτο όροφο, έτρεξα στον διάδρομο, τα βήματά μου πνιγμένα από το χαλί.
Δωμάτιο 412. Δεν χτύπησα την πόρτα… απλώς πέρασα την κάρτα-κλειδί και όρμησα μέσα.
«Σον, πώς μπόρεσες—»
Οι λέξεις πέθαναν στον λαιμό μου.
Εκεί στεκόταν ο Σον, δίπλα σε ένα αναπηρικό καροτσάκι.
Και στο καροτσάκι καθόταν ένας άντρας με ασημένιες τούφες στα μαλλιά και οικεία μάτια — μάτια που δεν είχα δει από τότε που ήμουν πέντε χρονών.
Μάτια που κάποτε με είχαν δει να κάνω τα πρώτα μου βήματα, που είχαν ζαρώσει στις άκρες όταν γελούσε με τα αστεία μου, και που είχαν γεμίσει δάκρυα τη μέρα που έφυγε.
«ΜΠΑΜΠΑ;» Η λέξη βγήκε σαν ψίθυρος, σαν προσευχή και σαν ερώτηση που έκανα επί 26 χρόνια.
«ΑΝΤΡΕΑ!» η φωνή του πατέρα μου έτρεμε. «Το κοριτσάκι μου.»
Ο χρόνος φάνηκε να παγώνει καθώς οι αναμνήσεις με κατακλύζανε:
Η μαμά που έκαιγε όλα του τα γράμματα μετά το διαζύγιο…
που μας μετέφερε στην άλλη άκρη της χώρας.
Κι εγώ που έκλαιγα στον ύπνο μου, σφίγγοντας την τελευταία κάρτα γενεθλίων που κατάφερε να μου στείλει —
αυτή με το μικρό κουτάβι καρτούν που έγραφε: «Θα σ’ αγαπώ για πάντα.»
«Πώς;» γύρισα στον Σον, τα δάκρυα να κυλούν στο πρόσωπό μου. «Πώς το έκανες…;»
«Έψαχνα για αυτόν επί έναν χρόνο,» είπε απαλά ο Σον.
«Έμαθα μερικές πληροφορίες για αυτόν από τη μητέρα σου λίγους μήνες πριν πεθάνει.
Τον βρήκα στην Αριζόνα την περασμένη εβδομάδα μέσω επαφών στα κοινωνικά δίκτυα.
Έπαθε εγκεφαλικό πριν μερικά χρόνια και έχασε τη δυνατότητα να περπατάει.
Οδήγησα μέχρι εκεί χθες… ήθελα να σου κάνω έκπληξη για τα Χριστούγεννα.»
Ο πατέρας μου έπιασε το χέρι μου.
Τα δάχτυλά του ήταν πιο λεπτά απ’ ό,τι τα θυμόμουν, αλλά η απαλότητα και η δύναμή τους ήταν ίδιες.
«Ποτέ δεν σταμάτησα να σε ψάχνω, Αντρέα.
Η μητέρα σου… το έκανε αδύνατο. Αλλαγές διευθύνσεων, αμέτρητες μετακομίσεις.
Αλλά ποτέ δεν σταμάτησα να σ’ αγαπάω. Ποτέ δεν σταμάτησα να προσπαθώ να βρω το κοριτσάκι μου.»
Έπεσα στα γόνατα δίπλα στο αναπηρικό του καροτσάκι, κλαίγοντας καθώς με τραβούσε στην αγκαλιά του.
Το άρωμά του, το ίδιο με αυτό από την παιδική μου ηλικία, τύλιξε γύρω μου σαν μια ζεστή κουβέρτα.
Κάθε χριστουγεννιάτικη ευχή που είχα κάνει ποτέ, κάθε κερί γενεθλίων που είχα σβήσει, και κάθε 11:11 που είχα ευχηθεί — όλα ήταν για αυτή τη στιγμή.
«Νόμιζα…» ψέλλισα ανάμεσα σε λυγμούς. «Όταν είδα το ξενοδοχείο… νόμιζα…»
«Αχ, γλυκιά μου,» γονάτισε δίπλα μας ο Σον.
«Ήθελα τόσο πολύ να σου το πω. Αλλά έπρεπε να σιγουρευτώ ότι μπορούσα να τον βρω πρώτα.
Δεν άντεχα τη σκέψη να σε απογοητεύσω αν δεν τα κατάφερνα.»
«Λυπάμαι τόσο πολύ,» του ψιθύρισα αργότερα, αφού τα συναισθήματα είχαν καταλαγιάσει κάπως και είχαμε παραγγείλει υπηρεσία δωματίου.
Με τράβηξε κοντά στον μικρό καναπέ. «Ήθελα να είναι τέλειο.
Αύριο το πρωί, χριστουγεννιάτικο πρωινό, ο πατέρας σου να περπατάει… ε, να κυλάει μέσα…
η έκφραση στο πρόσωπό σου…»
«Είναι τέλειο!» κοίταξα ανάμεσα στους δύο άντρες που αγαπούσα περισσότερο στον κόσμο.
«Ακόμα κι αν χάλασα την έκπληξη. Αν και παραλίγο να πάθω έμφραγμα για να φτάσω εδώ.»
Ο πατέρας μου γέλασε από το αναπηρικό του καροτσάκι. «Πάντα ήσουν ανυπόμονη.
Θυμάσαι πώς συνήθιζες να κουνάς όλα σου τα χριστουγεννιάτικα δώρα;»
«Μερικά πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ,» είπε ο Σον, σφίγγοντας το χέρι μου.
«Θυμάσαι τότε που προσπαθούσα να σε πείσω ότι ζούσε μια νεράιδα στον κήπο;» Τα μάτια του μπαμπά έλαμψαν.
«Είχες αφήσει μικροσκοπικά σάντουιτς για μια ολόκληρη εβδομάδα.»
«Το είχα ξεχάσει αυτό!» γέλασα μέσα από φρέσκα δάκρυα.
«Έχω αποθηκεύσει 26 χρόνια ιστορίες,» είπε απαλά ο μπαμπάς. «Αν θέλεις να τις ακούσεις.»
«Θέλω να τα ακούσω όλα.» Έπιασα το χέρι του. «Κάθε μία ιστορία.»
Ακούμπησα το κεφάλι μου στον ώμο του Σον, κοιτώντας τον πατέρα μου καθώς άρχισε να διηγείται ιστορίες από την παιδική μου ηλικία — ιστορίες που νόμιζα ότι είχαν χαθεί για πάντα.
Το χιόνι έπεφτε απαλά έξω, και κάπου στο βάθος, οι καμπάνες της εκκλησίας άρχισαν να χτυπούν για τα Χριστούγεννα.
Τα μάτια του πατέρα μου έλαμψαν.
«Τώρα, ποιος είναι έτοιμος να ακούσει για τότε που η πεντάχρονη Αντρέα αποφάσισε να κουρέψει τον σκύλο μας;»
«Νομίζω αυτό που όλοι θέλουμε να ακούσουμε,» είπε ο Σον με ένα χαμόγελο, «είναι πώς η Αντρέα έβγαλε βιαστικά συμπεράσματα και νόμιζε ότι ο αγαπημένος της σύζυγος έκανε κάτι ύποπτο την παραμονή των Χριστουγέννων!»
«Αχ…» γκρίνιαξα, αλλά δεν μπορούσα να μην γελάσω. «Δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ αυτό, έτσι;»
«Ποτέ,» είπαν και οι δύο με μία φωνή, και ο ήχος από τα γέλια τους ήταν το καλύτερο χριστουγεννιάτικο δώρο που θα μπορούσα ποτέ να λάβω.
H ίδια αναφέρθηκε στην Παλαιστίνη και στην τελευταία ανάρτησή της στο Instagram για το 2024
Με την παλαιστινιακή μαντίλα ριγμένη στην πλάτη της τραγούδησε το τραγούδι του Μάνου Λοΐζου και του Μανώλη Ρασούλη, «Τίποτα δεν πάει χαμένο», η Νατάσα Μποφίλιου το βράδυ της Τρίτης στην εκδήλωση του δήμου Αθηναίων για την αλλαγή του χρόνου.
❤Δείτε αυτήν την μαγική στιγμή. Όταν η Νατάσσα Μποφίλιου τραγούδησε «Τίποτα δεν πάει χαμένο» φορώντας την Παλαιστινιακή Κεφίγια.
🌍Οι άνθρωποι στο #Σύνταγμα άλλαξαν χρόνο με τον πιο ανθρώπινο τρόπο που γίνεται: Με την αντίθεση σε έναν πόλεμο, την Αλληλεγγύη στους απλούς… pic.twitter.com/TYgPp5tcrw
Σημαίες της Παλαιστίνης ύψωσαν και ορισμένοι από όσους επέλεξαν την κεντρική πλατεία της χώρας για να γιορτάσουν την αλλαγή του χρόνου.
Το σύνθημα «Λευτεριά στην Παλαιστίνη» χρησιμοποίησε η Νατάσα Μποφίλιου και ως επίλογο της τελευταίας ανάρτησής της για το 2024 στην οποία έγραψε:
«Στο ηλιοβασίλεμα της χρονιάς βρέθηκα στην αναδρομή των μεγάλων της στιγμών και βάζω κάποιες από αυτές με το αγαπημένο μου ηλιοκαμένο φίλτρο. Γιατί έτσι σκέφτομαι πάντα την Ευτυχία. Να κάθεται κάτω από τον ήλιο.
Το 2024 είχε βόλτες και αγάπες με τους πιο δικούς μου ανθρώπους, το σανίδι του Εθνικού θέατρου στο έργο του παιδικού μου φίλου και σκηνοθέτη μου, τον δίσκο μας που σηματοδότησε για μας την καινούργια εποχή, το μεγάλο ταξίδι του -κάτι καίγεται- με την μπάντα μας κι ύστερα, σαν από όνειρο τρελό, να βρεθώ στο Ηρώδειο κάτω από το έργο του Μίκη Θεοδωράκη και καλεσμένη στο Berklee να τραγουδάω Τσιτσάνη! Πόσα όνειρά μου άνθισαν κάτω από το ταλέντο αγαπημένων?!
Τα σκέφτομαι σαν να τα ξαναζώ και βουρκώνω από ευγνωμοσύνη
Για την επερχόμενη ανατολή του 2025 εύχομαι πάντα να μας δίνει η ζωή ευκαιρίες κι εμείς με σοφία και πίστη να τις διαλέγουμε πάντα.
Μα πάνω όλα αδέρφια μου, εύχομαι να ζούμε.
Να Ζούμε Μαζί. Με Ειρήνη.
Κώστας Καραμανλής και Νατάσα Παζαΐτη υποδέχτηκαν το 2025 με χαμόγελα και αντάλλαξαν ευχές. Η σύζυγος του άλλοτε πρωθυπουργού της χώρας και προέδρου της ΝΔ, ανέβασε μια χαρακτηριστική εικόνα στο Instagram, που δείχνει το κλίμα που υπήρχε στο ρεβεγιόν.
Με εντυπωσιακό glam φόρεμα, η Νατάσα Παζαΐτη και με φόντο χρυσαφί μπαλόνια, ποζάρει στην αγκαλιά του συζύγου της Κώστα Καραμανλή, με τους δυο τους να χαμογελούν ευτυχισμένοι στον φακό.
Η ίδια γράφει στην ανάρτηση της: «Καλή Χρονιά γεμάτη Αγάπη!». Στα 58 της χρόνια, η σύζυγος του Κώστα Καραμανλή βρίσκεται κοντά στα δίδυμα παιδιά της, που πλέον έχει κλείσει 21 χρόνια ζωής.
Δείτε τη φωτογραφία:
Η σχέση της με τον Κώστα Καραμανλή επισημοποιήθηκε στα τέλη του 1997. Ο γάμος τους έγινε τον Απρίλιο του 1998 στην Πρώτη Σερρών. Τον Ιούνιο του 2003 έγινε μητέρα των διδύμων, Αλέξανδρου και της Αλίκης.
Είναι απόφοιτος του τμήματος Νηπιαγωγών της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Καρδίτσας (1987) και του τμήματος Προσχολικής Αγωγής και Εκπαίδευσης της Παιδαγωγικής Σχολής του ΑΠΘ (1992) και κάτοχος διδακτορικού τίτλου του Τμήματος Ιατρικής του ίδιου πανεπιστημίου (2002) και κάτοχος πτυχίου του Τμήματος Ιατρικής του ίδιου πανεπιστημίου (2004).
Ξεκίνησε το αγροτικό της στη Νεμέα, ωστόσο το ολοκλήρωσε στην Κόρινθο. Οι σπουδές της κυρίας Καραμανλή και οι συνθήκες κάτω από τις οποίες απέκτησε το διδακτορικό δίπλωμα στην ιατρική έχουν απασχολήσει πολλές φορές τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, καθώς έχει εκφραστεί η άποψη πως η απονομή του διπλώματος δεν έγινε με αξιοκρατικό τρόπο.
Το 1998 ίδρυσε μαζί με το Χρήστο Ζαχόπουλο τον πολιτιστικό σύλλογο «Ανέμη» που έχει το παιδί στο κέντρο του ενδιαφέροντός του, με πρώτη πρόεδρο την ίδια και αντιπρόεδρο το Ζαχόπουλο. Σήμερα παραμένει επίτιμη πρόεδρος του συλλόγου.
Στην Κίνα ταξίδεψαν ο Αντρέας Γεωργίου με τη Σιμώνη Χριστοδούλου. Το ζευγάρι βρέθηκε στο Χονγκ Κονγκ, τον προορισμό που επέλεξε για τις διακοπές της Πρωτοχρονιάς.
Λίγους μήνες μετά τον θρησκευτικό τους γάμο στην Κύπρο το ζευγάρι διανύει μία από τις πιο όμορφες περιόδους της κοινής του ζωής.
Όπως είχε δηλώσει ο Αντρέας Γεωργίου: «Η Σιμώνη είναι ένας άνθρωπος που μπορεί να με πετάξει στα τάρταρα και να με ανεβάσει στα ουράνια ταυτόχρονα. Έχει αυτή τη δύναμη. Είμαι τόσο ερωτευμένος. Είναι ένας άνθρωπος που μπορεί να αποφασίσει πως θα είναι η ψυχολογία μου ανά πάσα στιγμή. Αυτό με τσαντίζει απίστευτα, αλλά μου αρέσει κιόλα».
Αντρέας Γεωργίου και Σιμώνη Χριστοδούλου υποδέχτηκαν το 2025 στο Χονγκ Κονγκ!
Η νέα χρονιά είναι μια ανάσα μακριά και σίγουρα θα θέλαμε να ξέρουμε πως θα εξελιχθεί για το ζώδιό μας.
Σύμφωνα με την αστρολογία, που είτε πιστεύουμε είτε όχι σε αυτή, μπορεί να μας δώσει μια νότα αισιοδοξίας ή απαισιοδοξίας για το μέλλον.
Ας δούμε ποια ζώδια θα έχουν μια άσχημη χρονιά, σύμφωνα με τους αστρολόγους.
Καρκίνος
Πολλοί εχθροί δημιουργούνται γύρω σας αυτή τη χρονιά και σίγουρα αυτό είναι κάτι που δεν μπορείτε εύκολα να διαχειριστείτε. Ως άνθρωποι που θέλετε όλοι γύρω σας να είναι καλά και ευχαριστημένοι, θα στεναχωρηθείτε πολύ όταν καταλάβετε ότι άνθρωποι που θεωρούσατε δικοί σας, στρέφονται εναντίον σας. Πάρτε απόφαση πως οι σχέσεις αλλάζουν και προχωρήστε μπροστά. Αυτή η χρονιά θα σας φτάσει στα όριά σας και θα χρειαστείτε απίστευτες ποσότητες δύναμης για να τα καταφέρετε. Να θυμάστε πως δεν σκέφτονται όλοι όπως εσείς και κρατήστε την εμπιστοσύνη σας για ανθρώπους που πραγματικά το αξίζουν.
Λέων
Μια χρονιά γεμάτη προκλήσεις θα είναι το 2025 τόσο για την προσωπική σας ανάπτυξη όσο και για τη σταθερότητα στη ζωή σας. Αγαπάτε την προσοχή από τους άλλους και την αναγνώριση των κόπων σας, αλλά αυτή τη χρονιά μοιάζει σαν να μην αναγνωρίζει κανείς τα όσα κάνετε. Οι σχέσεις πιθανότατα θα περάσουν πολλές δυσκολίες και θα παίρνετε πολλά θέματα προσωπικά. Μπερδεμένες ιστορίες και παρεξηγήσεις δεν θα λείψουν ακόμα και στα επαγγελματικά, γι’ αυτό διατηρήστε την ψυχραιμία και την ελπίδα σας όσο περισσότερο μπορείτε.
Ζυγός
Περισσότερα θέματα στις σχέσεις σας προβλέπονται για το 2025. θα βιώσετε ένα συναισθηματικό τρενάκι του τρόμου, καθώς τα άτομα με τα οποία σχετίζεστε σας βάζουν σε πολλές δοκιμασίες και τεστάρουν τα συναισθήματά σας. Διατηρήστε τις δυνάμεις σας και την ψυχραιμία σας. Οι δυσκολίες θα είναι περισσότερες στο δεύτερο μισό του έτους, γι’ αυτό προετοιμαστείτε κατάλληλα για τις πιέσεις που θα βρεθούν μπροστά σας.
