Μια αστεία προσέγγιση στην ανθρωπολογία της πόλης επιχειρεί να κάνει ο συγγραφέας Αύγουστος Κορτώ, θέλοντας να διασκεδάσει το γεγονός ότι βρίσκεται (καλοκαιριάτικα) στην Αθήνα.
Με ένα εξαιρετικά χιουμοριστικό ποστ το οποίο ανέβασε στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook, ο Αύγουστος Κορτώ μας έκανε έστω και για λίγο να πιστέψουμε ότι είμαστε ο 8ος άνθρωπος. You are not alone Αύγουστε!
Διαβάστε την ανάρτηση του:
Αυτή τη στιγμή έχουμε μείνει στην Αθήνα ακριβώς εφτά άνθρωποι: εγώ, η κυρά-Θοδώρα στην Κυψέλη που κλείστηκε στο ασανσέρ και περιμένει απ’ την Παρασκευή να τη βγάλουν, ο Ανέστης Μποχώρης στο Γαλάτσι που του ‘ρθε το εγκεφαλικό όπως έβγαζε τα σκουπίδια και στέκεται τρεις μέρες στο χολ με τη σακούλα στο χέρι επαναλμαβάνοντας τη λέξη “Μυδοπίλαφο”, η θεία Αμέρσα στο Κουκάκι που έσπασε το πόδι της πάνω στο ξύρισμα και κείτεται ανήμπορη καθώς την τρώνε λίγο-λίγο οι 27 γάτες της, ο Φώντας Λέγμπελος στην Κοκκινιά που έχει αποφασίσει ότι αν δεν τελειώσει τον Οδυσσέα του Τζόις δεν πρόκειται να πάει πουθενά, ο ταρίφας ο Θράσος που χάθηκε κάπου στη Φιλοθέη και πλέον τρέφεται με ρετσίνι πεύκων, κι η γειτόνισσα στον 3ο που έχει άλλα 40 επεισόδια Kara Sevda και δεν ξεκουνάει απ’ τον καναπέ άμα δε μάθει τι θα γίνει με τη Νιχάν και τον Νεϊμάρ.
Πόσες φορές δεν έχει τύχει να ξεκινάτε να γράφετε μια πρόταση και να κολλάτε για λίγο σε μία λέξη;
Εντάξει, μπορεί να συμβεί επειδή είστε κουρασμένες ή επειδή γράφετε πάρα πολύ (αν το απαιτεί η δουλεία σας όπως και η δική μας). Ενα ηχηρό παράδειγμα οι ομόηχες λέξεις γλείφω και γλύφω που συχνά πυκνά χρησιμοποιούνται λάθος.
Ποιο είναι το σωστό; Πού να χρησιμοποιήσεις το ένα και πού το άλλο; Η απάντηση είναι πολύ απλή. Και οι δύο λέξεις είναι σωστές. Είναι ομόηχες αλλά με διαφορετική ετυμολογία και σημασία.
Γλείφω ή γλύφω;
Γλείφω το παγωτό, «λείχω» στα αρχαία (εξού και τα: γλειφιτζούρι, γλείψιμο, γλείφτης) και γλύφω την πέτρα, δηλαδή την σκαλίζω (εξού και τα: γλύπτης, γλυφίδα, οδοντογλυφίδα). Αρκετοί, όμως, αγνοούν τη λέξη «γλύφω» και τη θεωρούν λάθος έχοντας στο μυαλό τους μόνο τη λέξη «γλείφω», ή το αντίθετο. Γλωσσικά μπερδέματα! Ειρωνεία ή ειρωνία;
Γράφονται με -εια τα θηλυκά:
-που παράγονται από ρήματα σε -εύω: ειρωνεύομαι –> ειρωνεία
-που παράγονται από επίθετα σε -ης: ευγενής –> ευγένεια
-που παράγονται από επίθετα σε -είος: ανδρείος –> ανδρεία
-παροξύτονα που παράγονται από επίθετα σε -υς: ευθύς –> ευθεία
-προπαροξύτονα που παράγονται από ρήματα δεύτερης συζυγίας και τάξης: ωφελώ –> ωφέλεια
-προπαροξύτονα κύρια ονόματα: Ιφιγένεια (Αλλά τα παροξύτονα –> -ια εξού και Ευγενία)
* Ορισμένες λέξεις θεωρούνται σωστές με διαφορετική ορθογραφία: εταιρία και εταιρεία ενώ άλλες λέξεις με διαφορετική ορθογραφία μπορεί να έχουν και άλλο νόημα: εφορία και εφορεία.
* Οι παρασύνθετες λέξεις γράφονται -ια: ανανδρία, πρωτοπορία, ειδωλολατρία (δεν σχηματίζονται δηλαδή από τα συνθετικά, αλλά από τα αντίστοιχα ουσιαστικά τους: άνανδρος, πρωτοπόρος, ειδωλολάτρης)
Δωσίλογος ή δοσίλογος;
Πολλοί μπερδεύονται ίσως επειδή έχουν στο μυαλό τους τις λέξεις: δόση, δοσολογία. Ωστόσο, το σωστό είναι δωσίλογος από το θέμα “δως” του ρήματος δίδωμι, όπως για παράδειγμα και το δωσίδικος. Αυτός που δίνει λόγο, δίνει δίκη.
Ορκομωσία ή ορκωμοσία;
Το σωστό είναι ορκωμοσία. Η “συνθετική έκταση”, ένας κανόνας της αρχαίας ελληνικής, εξηγεί την ορθογραφία αυτής της λέξης, όπως και πολλών άλλων. Η ερμηνεία αυτού το φαινομένου έχει ως εξής: όταν έχουμε μια λέξη με δύο συνθετικά που το πρώτο τελειώνει σε φωνήεν και το δεύτερο αρχίζει με φωνήεν, τότε γίνεται απαλοιφή του τελικού φωνήεντος από το πρώτο και το αρχικό φωνήεν του δεύτερου τρέπεται στο αντίστοιχο μακρό:
Βραχύ –> Μακρό
ε, α –> η
ο –> ω
Παραδείγματα:
επί + όνυμος < όνυμα (άλλος τύπος για το όνομα) –> επί + ώνυμος –> επώνυμος
όρκο + όμνυμι –> ορκωμοσία
στρατό + άγω –> στρατηγός
υπό + ερέτης –> υπηρέτης
Έπειτα αυτός ο κανόνας μεταφέρθηκε και σε λέξεις των οποίων το πρώτο συνθετικό τελείωνε σε σύμφωνο, εξού και η συνωμοσία. Ωστόσο, κάθε κανόνας έχει και εξαιρέσεις. Σημαντική παρατήρηση είναι, λόγου χάριν, πως ο κανόνας δεν ισχύει για κάποια σύνθετα που σχηματίστηκαν αφού έληξε ο νόμος και για λέξεις των οποίων το αρχικό φωνήεν του β’ συνθετικού ακολουθείται από δύο και περισσότερα σύμφωνα, π.χ επίορκος.
Γλυκιά ή γλυκειά;
Υπάρχουν και οι δύο ορθογραφίες: γλυκιά/γλυκεία (αρχαίο, λόγιος τύπος) αλλά με διαφορετικό τονισμό, όπως παρατηρείτε. Δηλαδή η λέξη “γλυκειά”, με αυτήν την ορθογραφία, είναι λάθος εφόσον τονίζεται στη λήγουσα.
“Οι φωτιές είναι ένα δύσκολο φυσικό φαινόμενο, ο νότος είναι πιο συνηθισμένος στις δασικές πυρκαγιές” δήλωσε στον ΣΚΑΙ η σύμβουλος της περιφέρειας Αττικής, Γιάννα Τσούπρα την ώρα που η πυρκαγιά στην Ανατολική Αττική απλώνεται σε ένα μέτωπο 25 χιλιομέτρων που κατακαίει ό, τι βρει στο διάβα της.
“Έτσι αντιμετωπίζονται (ως φυσικό φαινόμενο) κι έτσι είναι καταγεγραμμένο στην παγκόσμια βιβλιογραφία γιατί έχουν σχέση με τον άνεμο και τις συνθήκες κάθε περιοχής” δήλωσε η κυρία Τσούπρα.
Η Περιφερειακή Σύμβουλος της Ρένας Δούρου προσπαθώντας να υποβαθμίσει το μέγεθος της φωτιάς είπε ότι ναι μεν πρόκειται για μεγάλη η πυρκαγιά, αλλά η Αττική έχει ζήσει κι άλλες φωτιές.
Τέλος σύμφωνα με την ίδια “ο νότος όπως η Ιταλία και η Πορτογαλία είναι πιο συνηθισμένος στις δασικές πυρκαγιές γι’ αυτό υπάρχει συντονισμός και δράση”.
Aλέν Ντελόν. Ένας από τους πιο σημαντικούς και πιο γοητευτικούς πρωταγωνιστές του σινεμά. Ο άνδρας που θα ήθελαν όλες οι γυναίκες, πριν λίγο καιρό ανακοίνωσε την απόφασή του να τερματίσει την καριέρα του, με μια ταινία και ένα θεατρικό έργο.
Ο θρύλος του γαλλικού και του ευρωπαϊκού κινηματογράφου, έχει γυρίσει συνολικά περίπου 100 ταινίες που πολλές ανήκουν στα αριστουργήματα της έβδομης τέχνης.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υπήρξε ένας από τους ωραιότερους και πιο γοητευτικούς άντρες του κινηματογράφου. Όλες οι γυναίκες τον ερωτεύονταν και εκείνος. τις “άλλαζε” σαν τα πουκάμισα…
To 1958, γνωρίζει τη Ρόμι Σνάιντερ–τη Γερμανο-Αυστριακή, πάμπλουτη, μεγαλοαστή κόρη ενός ζευγαριού διάσημων ηθοποιών. Εκεινη ήταν μόλις 20 χρονών αλλά ήταν ήδη μια μεγάλη ευρωπαϊκή βεντέτα. Το πανέμορφο κορίτσι διαπρέπει στο ρόλο της θλιμμένης αυτοκράτειρας Σίσσυ.Η Paramount της έχει προτείνει τριετές συμβόλαιο, ωστόσο η Ρόμι διστάζει.
Μαζί με τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο φιλμ “Χριστίνα”, έχει το δικαίωμα να επιλέξει εκείνη τον παρτενέρ της. Μέσα από φωτογραφίες επιλέγει έναν άσημο 23χρονο Γάλλο ηθοποιό, τον Αλέν Ντελόν. Δεν τον γνωρίζει, αλλά τη γοητεύει σε τόσο μεγάλο βαθμό που αρχίζει να τον ερωτεύεται…
Οι κοινές φωτογραφίες τους με τα χαμόγελα, τα φιλιά και τις χειραψίες προδίδουν μια αμοιβαία έλξη…
Ωστόσο, η πρώτη τους συνάντηση είναι καταστροφική..
Ο Αλέν τη θεωρεί “εμετική”, μια “παραφουσκωμένη Γερμανίδα χήνα”.
Η Ρόμι πιστεύει ότι ο Αλέν “παραείναι ωραίος, παραείναι νέος, παραείναι καλοχτενισμένος , ντυμένος σαν τζέντλεμαν, με γραβάτα και κοστούμι, υπερβολικά της μόδας”. Την εκνευρίζουν ακόμα και τα τριαντάφυλλά του καθώς τα βρίσκει “Υπερβολικά κόκκινα”.
Ένα βράδυ δειπνούν μαζί στο Lido. Η Ρόμι – που συνοδεύεται από τη μητέρα της, Μάγδα – δεν μιλάει λέξη γαλλικά και ο Αλέν συλλαβίζει κάποια υποτυπώδη αγγλικά. “Είχε μάθει τις λέξεις ichliebedich και το έβρισκε διασκεδαστικό να μου τις επαναλαμβάνει συνέχεια, με κακή προφορά”, γράφει η Ρόμι, στο ημερολόγιό της. Ο Αλέν δεν έχει χρήματα, οπότε εκείνη θα κάνει το τραπέζι.
Το κασέ του, για το έργο “Χριστίνα” μετά βίας αγγίζει τις 30.000 φράγκα, ενώ η Σνάιντερ θα εισπράττει 750.000.
Οι εντάσεις μεταξύ τους συνεχίζονται και στα γυρίσματα της ταινίας. Η Ρόμι, που είναι μεγαλωμένη με άψογους τρόπους κι έχει έμφυτη ευγένεια, είναι φανερά ενοχλημένη από “αυτόν τον νεαρό, τον ντυμένο με μπλουτζίν και σπορ πουκάμισο, κακοχτενισμένο, που μιλάει γρήγορα, που είναι απολίτιστος που έρχεται πάντα αργοπορημένος στο στούντιο”.
Μπορεί να γκρινιάζει με την αγένειά του και να του μουτρώνει, ωστόσο, τον συνοδεύει στις τρελές του περιπλανήσεις, στο Παρίσι, όπου ο Αλέν “οδηγεί σαν τρελός το πράσινο MG του, γράφοντας τα φανάρια στα παλιά του τα παπούτσια.”
“Δεν πίστευα ποτέ ότι η ζωή μου θα `παιρνε αυτή την αισθηματική τροπή μαζί της. Δεν επρόκειτο για τον μεγάλο έρωτα, αλλά για τον πρώτο, τον έρωτα των 20 χρόνων, τον έρωτα της νεότητας. Ήμασταν πολύ διαφορετικοί. Είχα εντός μου πράγματα που δεν έβλεπε κανείς.
Είχα το παρελθόν μου, της Ινδοκίνας, τη δύσκολη παιδική μου ηλικία, αλλά αυτό δεν φαινόταν στο πρόσωπό μου. Εκείνη ήταν μια Ευρωπαία σταρ, αλλά εσωτερικά ήταν ένα παιδί. Υπήρχε μια χτυπητή αντίθεση μεταξύ μας. (…)
Ήταν πολύ ωραίο και αγνό. H Ρόμι είχε την ηλικία μου. Ως τότε, οι γυναίκες που αγαπούσα ήταν μεγαλύτερές μου κατά δέκα χρόνια. Αυτή τη φορά δεν ήταν μία από τα ίδια Μπορώ να πω ότι ήταν ο πρώτος μεγάλος μου έρωτας: ο έρωτας των είκοσι χρόνων είναι κάτι που δεν ξεχνιέται. Μετά, δεν είναι ποτέ το ίδιο…” θα πει ο Ντελόν για τη Σνάιντερ αργότερα…
Όσο περνάει ο καιρός το ειδύλλιό τους φουντώνει.. Μετά το τέλος των γυρισμάτων, η Ρόμι συνοδεύει τον Αλέν στο αεροδρόμιο, αποχαιρετώντας τον με κλάματα. Δύο μέρες αργότερα φεύγει κρυφά να τον συναντήσει στο Παρίσι καθώς δεν μπορεί να είναι μακριά του…
Στην Αυστρία, ο Τύπος μιλά για την αρπαγή της “αυτοκράτειρας” από τον “αχρείο Γάλλο ζεν πρεμιέ” και η λίστες δημοφιλίας της Ρόμι κατρακυλούν από την 1η στην 20η θέση.
Στη Γαλλία αντιθέτως, στην χαρακτηρίζουν “το ωραιότερο γερμανικό δώρο από την εποχή της Μάρλεν Ντίτριχ”. Στις 22 Μαρτίου του 1959, Ρόμι και Αλέν αρραβωνιάζονται.
Για λίγο καιρό ζουν τον μεγάλο έρωτά τους. Εκείνος τη φωνάζει “ma puppelle”- κουκλίτσα μου κι εκείνη τον αποκαλεί πειρακτικά “grandpa”- παππού.
Ο Αλέν, τη γνωρίζει στον Λουκίνο Βισκόντι, τον μετρ που θα σκηνοθετήσει το πέρασμά της στο ποιοτικό σινεμά καθώς και το ντεμπούτο και των δυο τους στο θέατρο. Στο “Κρίμα που είναι πόρνη” υποδύονται το τραγικό αιμομικτικό ζευγάρι. Ο Λουκίνο, άλλωστε, επιμένει πως μοιάζουν σαν αδέλφια.
Η Ρόμι όμως έχει ανησυχίες. Το νέο κύμα του γαλλικού σινεμά και τα παθιασμένα νοήματα των Γάλλων διανοούμενων την τρομάζουν.
Ο Αλέν μπορεί να την αγαπά αλλά δεν αντέχει τη μονογαμία. Οι καβγάδες μεταξύ τους είναι έντονοι πια…
“Η Ρόμι, προερχόταν από μια κοινωνική τάξη που μισώ όσο τίποτα άλλο στον κόσμο. Δεν ήταν βέβαια δικό της σφάλμα. Μέσα σε πέντε χρόνια δεν κατάφερα να απαλείψω τίποτα απ’όλα αυτά που της είχαν εντυπωθεί τα 20 χρόνια της προηγούμενης ζωής της. Στη ουσία ζούσα με δυό γυναίκες. Με την μία ήμουν τρελά ερωτευμένος. Τη δεύτερη, την απεχθανόμουν το ίδιο έντονα…” λέει για εκείνη μετά από χρόνια…
Το 1963, είναι μια ιδιαίτερα άσχημη χρονιά για την όμορφη Ρόμι. Υποφέρει βλέποντας τις φωτογραφίες από τα παρασκήνια των γυρισμάτων της “Μαύρης Τουλίπας”.
“Είδα σε όλες τις εφημερίδες την ίδια φωτογραφία: ο Αλέν, καθισμένος στην πτυσσόμενη πολυθρόνα με το όνομά του, με μια κοπέλα καθισμένη στα γόνατά του».- είναι η Ναταλί Μπαρτελεμί, μέλλουσα κυρία Ντελόν.”λέει…
Υποφέρει όχι μόνο για το χωρισμό της αλλά και για την ήττα της…
Περνάει ο καιρός, γνωρίζει το γιο του, ξαναβρίσκονται και γίνονται φίλοι. Η Ρόμι παντρεύεται τον σκηνοθέτη Χάρι Μέγιεν και γεννά ένα αγόρι. Το 1969 ο Αλέν την καλή ως συμπρωταγωνίστριά του στην ταινία “Η πισίνα”.
“Ο Ντελόν; Δεν υπάρχει τίποτα πιο κρύο από μια νεκρή αγάπη“, δηλώνει η Ρόμι γελώντας στους δημοσιογράφους. Ωστόσο, το κινηματογραφικό τους φιλί στη συγκεκριμένη ταινία θα ψηφιστεί αργότερα ως “ένα από τα πιο σέξι, όλων των εποχών”.
Το 1972 συμπρωταγωνιστούν στη “Δολοφονία του Τρότσκι”. Ο Αλέν της συμπαραστέκεται όταν εκείνη χάνει το μοναχογιό της στα 14 του σε ένα τραγικό δυστύχημα και είναι εκείνος που θα οργανώσει την κηδεία του.
Όταν η Ρόμι φεύγει από τη ζωή από αλκοόλ, βαρβιτουρικά και ραγισμένη καρδιά, είναι πάλι εκείνος που αναλαμβάνει τις διατυπώσεις και φροντίζει να ταφεί δίπλα στο γιο της.
Την αποχαιρετά με ένα σπαρακτικό γράμμα στο Paris Match: “Μa Puppele, σε κοιτώ ξανά και ξανά. Θέλω τα μάτια μου να σε χορτάσουν, να σου πω ξανά και ξανά πως ποτέ δεν ήσουν πιο όμορφη, πιο γαλήνια.
Ξεκουράσου. Είμαι εδώ. Έμαθα λίγα γερμανικά μαζί σου. Ichliebedich. Σ’αγαπώ. Σ’αγαπώ ma Puppele.”
Στα 76 του χρόνια, ο Αλέν Ντελόν, σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του στην Corriere della Sera, αποκαλύπτει…
“Δεν μπορώ να δω την ταινία ‘Πισίνα’. Με πονάει πολύ“…
“Λυπάμαι που δεν την παντρεύτηκα ποτέ”
Η Ρόμι Σνάιντερ είχε γράψει για εκείνον ότι ήταν “ο πιο σημαντικός άνθρωπος της ζωής μου.
Όποτε τον χρειάζομαι είναι εκεί να μου κρατήσει το χέρι. Εξακολουθεί να είναι το μόνο άτομο που μπορώ να βασίζομαι πάνω του.”
Ο Μήνας Αύγουστος είναι γνωστός και ως μήνας της Παναγίας γιατί στις δεκαπέντε του τιμάται με λαμπρότητα η Κοίμηση της Θεοτόκου. Το Ελληνορθόδοξο έθνος μας και οι ένοπλες δυνάμεις του, τιμούν την Θεοτόκο ως Υπερμάχο Στρατηγό.
«Ο Μήνας Αύγουστος είναι γνωστός και ως μήνας της Παναγίας γιατί στις δεκαπέντε του τιμάται με λαμπρότητα η Κοίμηση της Θεοτόκου. Η ημέρα δηλαδή, κατά την οποία η Παναγία μας εγκατέλειψε, ως άνθρωπος, αυτή τη ζωή και ετάφη στη Γεσθημανή από τους Αγίους Αποστόλους. Η λέξη κοίμηση χρησιμοποιείται στην εκκλησιαστική γλώσσα ως δηλωτική του θανάτου, όχι μόνο για τους αγίους αλλά για κάθε χριστιανό.
Διότι, σύμφωνα με τη χριστιανική διδασκαλία που θεμελιώνεται στην Ανάσταση του Χριστού, ο θάνατος έχει νικηθεί και δεν έχει εξουσία επί των ανθρώπων…Αν λοιπόν αυτά ισχύουν για κάθε πιστό, πολύ περισσότερο ισχύουν για τη Μητέρα του Θεού, η Κοίμηση της οποίας ονομάζεται στην υμνολογία και μετάσταση, δηλαδή μετακίνηση από ένα τόπο σε άλλο.
Και πραγματικά, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο υμνογράφος, μετέστη προς την ζωήν μήτηρ υπάρχουσα της ζωής. Μετέβη δηλαδή στην αληθινή ζωή, κοντά στον Υιό της, διότι δεν θα μπορούσε να παραμείνει στο θάνατο αυτή που γέννησε τη ζωή. Το γεγονός αυτό επαληθεύτηκε ιστορικά με τη μη εύρεση της σορού της Παναγίας στον τάφο…»
«Το Ελληνορθόδοξο έθνος μας και οι ένοπλες δυνάμεις του, τιμούν την Θεοτόκο ως Υπερμάχο Στρατηγό γιατί σε αμέτρητες περιπτώσεις αποδείχθηκε προστάτις και σωτήρας μας.
Το γνωστό κοντάκιο του Ακαθίστου Ύμνου αλλά και πλήθος αφιερωμάτων σε εικόνες της Παναγίας…είναι αδιάψευστοι μάρτυρες αυτού του γεγονότος. Αξίζει ειδικά να τονίσουμε πως αυτό ακόμη το λάβαρο της επανάστασης, που υψώθηκε στην Αγία Λαύρα το 1821, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά κεντητή εικόνα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Για να δηλώσει ασφαλώς ότι όπως εκείνη η Κοίμηση προμήνυε την αληθινή ζωή έτσι και το υπόδουλο έθνος θα αποκτούσε την ελευθερία του…»
Ο δρ Τζον Κάλχουν πέρασε τις δεκαετίες του 1960 και του 1970 παίζοντάς το Θεός σε πλάσματα που δεν καταλαβαίνουν από ανώτερα όντα και μεταφυσικές συλλήψεις.
Το ημερολόγιο έγραφε 9 Ιουλίου 1968 όταν οχτώ λευκά ποντικάκια τοποθετήθηκαν σε ένα παράξενο κουτί στο Εθνικό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγείας του Μέριλαντ, ένα κουτί που έμοιαζε περισσότερο με δωμάτιο και ονομάστηκε «Σύμπαν 25».
Υγιή και καλοζωισμένα, τα ποντίκια είχαν όσα θα μπορούσαν να λαχταρήσουν ποτέ στη ζωή: φαΐ, νερό, ελεγχόμενες κλιματολογικές συνθήκες, εκατοντάδες φωλιές να διαλέξουν και ό,τι άλλο τράβαγε η καρδιά τους. Ούτε απειλητικούς χειμώνες, ούτε τρομακτικές γάτες, ούτε και ποντικοπαγίδες κοντολογίς.
Οι κάτοικοι του περίεργου αυτού Σύμπαντος αφέθηκαν μάλιστα ελεύθεροι και ανενόχλητοι από ανθρώπους με λευκές ποδιές, εκτός φυσικά από έναν άντρα και την ομάδα του που τους παρακολουθούσαν από ψηλά. Πάντα από ψηλά. Κι εκεί που πίστεψαν πιθανότατα πως ήταν τα πιο τυχερά ποντίκια του κόσμου, δεν γνώριζαν πως μέσα σε λίγα χρόνια τόσο αυτά όσο και οι απόγονοί τους θα ήταν όλα τους νεκρά.
Διδάκτορας βιολογίας, ο δρ Κάλχουν είχε περάσει χρόνια ασχολούμενος με τρωκτικά σε ερευνητικό επίπεδο. Η μικρή αποικία που είχε στην πίσω αυλή του σπιτιού του δεν αναπαραγόταν όμως με τους ρυθμούς που περίμενε, κι έτσι θεώρησε πως ήταν το στρες της αιχμαλωσίας αυτό που εμπόδιζε τα ποντίκια να πληθύνουν.
Ο επιστήμονας έμοιαζε πάντως έκπληκτος: τα τρωκτικά της οικίας του είχαν τα πάντα, κι όμως δεν φαινόταν να αρέσκονται σε αυτό τον τρόπο ζωής! Η δεύτερη και μεγαλύτερη απόπειρά του, μια σωστή μητρόπολη ποντικιών που έφτιαξε στον αχυρώνα του, έπιασε επιστημονικά και μέχρι το 1954 εκτελούσε τα πειράματά του κάτω από την αιγίδα του Εθνικού Ινστιτούτου Ψυχικής Υγείας των ΗΠΑ, καθώς όλοι θεώρησαν πως θα μπορούσαμε ως ανθρωπότητα να αποκομίσουμε πολύτιμες γνώσεις παρακολουθώντας τις κοινότητες των ποντικιών.
Οι μικροσκοπικές του πόλεις ήταν πια ακόμα πιο ευρύχωρες, ακόμα αποτελεσματικότερες: τα ποντίκια είχαν τώρα παιχνίδια, καινοτόμες φωλιές με όλα τα καλούδια και ό,τι δεν είχαν σκεφτεί ποτέ πως θα χρειάζονταν στη ζωή τους. Κι όμως, κάθε μα κάθε φορά ο παράδεισος των ποντικιών καταποντιζόταν! Τα τρωκτικά αρνούνταν να αναπαραχθούν: «Δεν υπάρχει τρόπος διαφυγής από τις συμπεριφορικές επιπτώσεις της αύξησης της πληθυσμιακής πυκνότητας», γράφει σχετικά ο Καλχούν σε μια από τις πρώιμες εργασίες του.
Ακόμα και το Σύμπαν 25, ο μεγαλύτερος παράδεισος τρωκτικών που έβλεπε ποτέ ο κόσμος, δεν μπορούσε να αποδράσει από την πεπατημένη. Ο πληθυσμός των 8 τρωκτικών έφτασε σε λίγους μήνες τα 620 μέλη, όταν και άρχισε η πτώση της αποικίας, παρά το γεγονός ότι μπορούσε να στεγάσει χιλιάδες ενοίκους.
Οι νέες γενιές δεν μπορούσαν να βρουν ταίρι ή τη θέση τους στην ιεραρχία. Τα θηλυκά που απέμεναν μόνα στη ζωή αποσύρονταν στα απομονωμένα πάνω κελιά και ζούσαν αποκομμένα από την υπόλοιπη κοινότητα. Όσο για τα μοναχικά αρσενικά, αυτά συνωστίζονταν στο κέντρο της αποικίας και έκαναν επιθέσεις το ένα στο άλλο. Όσα είχαν κάνει οικογένειες, προσπαθούσαν να προστατεύσουν τα μικρά τους από τις επιθέσεις των περιθωριοποιημένων τρωκτικών. Μόνο παράδεισος δεν ήταν η αποικία.
Τον Μάιο του 1970, λίγο λιγότερο από δυο χρόνια από την έναρξη του πειράματος, γεννήθηκε το τελευταίο μωρό της αποικίας. Μέχρι το 1973, είχε ψοφήσει και το τελευταίο ποντίκι του Σύμπαντος 25. Ο επιστήμονας δημοσίευσε τα αποτελέσματά του σε μια εργασία γεμάτη με βιβλικές αναφορές και μεγαλόστομες φιοριτούρες, ενδιαφέρον παρουσιάζουν πάντως οι αναλογίες που είδε με την κοινωνία των ανθρώπων.
«Και τα δύο είδη», λέει για τα ποντίκια και τους ανθρώπους, «είναι τρωτά σε δύο είδη θανάτου: αυτόν του πνεύματος και αυτόν του σώματος». Ο επιστήμονας θεώρησε πως μια σειρά από τα δεινά που έπληξαν την αποικία των τρωκτικών είναι τα ίδια που μαστίζουν και τις ανθρώπινες κοινότητες: ο υπερπληθυσμός, η υπερδιέγερση και η επαφή με τον ξένο.
Τα εξαγόμενα του Καλχούν μπήκαν στο στόμα συντηρητικών γερουσιαστών και αντιδραστικών δυνάμεων. Μια τέτοια εφημερίδα αποκάλεσε τη Νέα Υόρκη, το χωνευτήρι των πολιτισμών, σωστό «συμπεριφορικό υπόνομο», δανειζόμενη τη φράση του Κάλχουν. Οι επόμενες αποικίες τρωκτικών του οποίου έδιναν έμφαση στην ψυχαγωγία και την «πνευματική αφύπνιση» των ενοίκων τους, αν και κανείς δεν νοιαζόταν πια για τις περιπέτειες των ποντικιών που λειτουργούσαν ως υπόδειγμα για την εξαγωγή συμπερασμάτων για τους ανθρώπους.
Όλοι αρέσκονται στη διάγνωση και όχι στη θεραπεία, παραπονιόταν ο δρ Κάλχουν που υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει τα πειράματά του το 1986 και πέθανε εννιά χρόνια αργότερα μόνος και ξεχασμένος. Υπήρχε όμως κάποιος που είδε θετικότερα τα πειράματα του ακαδημαϊκού, ένας συγγραφέας ονόματι Ρόμπερτ Ο’Μπράιεν.
Έχοντας επισκεφτεί τα εργαστήρια του δρος, ο συγγραφέας έγραψε την «Κυρία Φρίσμπι και τους μεταλλαγμένους αρουραίους», χαρίζοντας μια ανάρπαστη στις ΗΠΑ και τον αγγλόφωνο κόσμο παιδική σειρά…
Το 2008 αποκαλούσε τα Σκόπια, «Μακεδονία», μιλούσε για Τούρκους στη Δυτική Θράκη και δήλωνε «αλλεργικός» σε φωτογραφίες που εικονίζουν την Αγία Σοφία χωρίς … μιναρέδες
Ο υπουργός Παιδείας Κωνσταντίνος Γαβρόγλου ανήκει σε εκείνη τη μερίδα στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που βρίσκονται εγκλωβισμένοι στις ιδεολογικές τους εμμονές, θεωρώντας -μεταξύ άλλων- πως στόχος της παιδείας δεν θα πρέπει να είναι η δημιουργία εθνικής ταυτότητας, παραβλέποντας επιδεκτικά πως σύμφωνα με το Ελληνικό Σύνταγμα (άρθρο 16.2) το κράτος πρέπει να παρέχει παιδεία με σκοπό –μεταξύ άλλων- «την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης».
«Μακεδονία» τα Σκόπια
Τον Απρίλιο του 2008, και λίγο πριν από την κρίσιμη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι όπου η Ελλάδα αρνήθηκε να συναινέσει στην ένταξη των Σκοπίων στη Συμμαχία ακόμη και με την προσωρινή ονομασία ΠΓΔΜ, διακόσια και πλέον στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τάχθηκαν προκλητικά κατά της εθνικής γραμμής, ζητώντας ευθέως από την Αθήνα να αναγνωρίσει τη γειτονική χώρα με τη συνταγματική της ονομασία, δηλαδή ως «Μακεδονία».
Επιχειρώντας να ικανοποιήσει τις εθνομηδενιστικές τους εμμονές, κόντρα στο κοινό αίσθημα και τις ευαισθησίες της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων, η εφημερίδα «Αυγή» δημοσίευσε στις 13/3/2008 άρθρο-διακήρυξη με τίτλο «Όχι στον εθνικισμό και στις συναινέσεις που τον συντηρούν», την οποία υπέγραφαν γνωστά στελέχη του κόμματος, αλλά και της λεγόμενης εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Ανάμεσά τους και του σημερινού υπουργού Παιδείας κ. Γαβρόγλου. «Οι υπογράφουσες και υπογράφοντες υπενθυμίζουμε τα αυτονόητα: δεν υπάρχει κανένα «εθνικό συμφέρον» που να διακυβεύεται αν δοθεί η δυνατότητα στη γειτονική χώρα να διατηρήσει τη συνταγματική της ονομασία», ανέφερε μεταξύ άλλων το προκλητικό άρθρο-διακήρυξη στο κομματικό όργανο του ΣΥΡΙΖΑ, όπου κατηγορούνταν για «εθνικισμό» όσοι υπερασπίζονταν στην Ελλάδα τις πάγιες θέσεις για το ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων, παραβλέποντας προκλητικά την ίδια ώρα τον εντεινόμενο εθνικισμό και τις αλυτρωτικές ενέργειες της κυβέρνησης Γκρουέφσκι.
Για την ιστορία εκτός του κ.Γαβρόγλου, το ίδιο κείμενο υπέγραφαν και οι σημερινοί υπουργοί Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος και Εργασίας Έφη Αχτσιόγλου, καθώς και οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ Τασία Χριστοδουλοπούλου, Χριστόφορος Παπαδόπουλος και Ελένη Σταματάκη.
Τον Νοέμβριο του 2008, στο πλαίσιο ομιλίας του κατά τον εορτασμό της συμπλήρωσης 80 ετών από την ίδρυση του «Συλλόγου Κωνσταντινουπολιτών» της Αθήνας, ο κ.Γαβρόγλου επιχείρησε να δώσει «άλλοθι» στο εθνικιστικό πογκρόμ της Άγκυρας, κατά του Ελληνισμού της Πόλης, ζητώντας από τους απογόνους των διωγμένων του 1923, του 1955 και του 1963 να σταματήσουν να κάνουν … μνημόσυνα για τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο και να είναι περήφανοι για την «τεράστια προσφορά» των Ρωμιών στην … Οθωμανική Αυτοκρατορία και την Τουρκική Δημοκρατία. Μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα:
«Ξεχάστε Παλαιολόγο και Αγιά Σοφιά»
«Γύρω από τους Ρωµιούς και την Πόλη έχουν υφανθεί ακραίες απόψεις, έχουν οικοδοµηθεί µύθοι, έχουν κρυφτεί πολλές αλήθειες (…) Μέσα σε αυτό το πλαίσιο το µνηµόσυνο του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου που γίνεται κάθε χρόνο, στις 29 Μαΐου, δεν βοηθάει, νοµίζω, σε αυτή την πιο σύνθετη προσέγγιση. Γιατί το µνηµόσυνο δεν γίνεται για την σωτηρία της ψυχής του Παλαιολόγου, δεν γίνεται καν για να διαφυλαχτούν µνήµες. Μήπως λοιπόν πρέπει να αναρωτηθούµε τι εξυπηρετεί άραγε µία τέτοια χρήση της Ιστορίας; Ή σε τι ακριβώς παραπέµπουν όλες οι εικόνες που έχουν την Αγία Σοφία χωρίς µιναρέδες;»
«Τούρκοι» στην Θράκη
Στην ίδια ομιλία, ο κ.Γαβρόγλου «βαφτίζει» αυθαίρετα, τους μουσουλμάνους της Θράκης … «Τούρκους», ζητώντας από τη νέα γενιά των Κωνσταντινουπολιτών να αγωνιστεί για τα … δικαιώματά τους.
«Πόσο σπουδαίο θα ήταν στην ιστορία της Ρωµιοσύνης, αν τα άτοµα της νέας γενιάς που οι πρόγονοι τους τόσο υπέφεραν από τον εθνικισµό, γίνουν οι προπαγανδιστές του αντιεθνικισµού (…) Ας σκεφτούµε, όµως, λιγάκι, πόσο σπουδαίο στην ιστορία της Ρωµιοσύνης θα είναι, όταν όσοι συνεχίζουν να αισθάνονται Ρωµιοί θα δίνουν αγώνα υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωµάτων, που συνεχίζουν να παραβιάζονται. Όχι µόνο στην Τουρκία, αλλά ακόµα και εδώ στη ίδια τη χώρα µας στους Τούρκους της ∆υτικής Θράκης, στους λογής µετανάστες».
Παράλληλα αβαντάρει έμμεσα το πάγιο αίτημα της Άγκυρας για τη λειτουργία τουρκόφωνων νηπιαγωγείων στην Θράκη, επιχειρώντας να συνδέσει το θέμα με αντίστοιχο… αίτημα των Ρωμιών της Πόλης, που όμως δεν εκδηλώνεται δημόσια λόγω παρέμβασης της Αθήνας. «Η Ελληνική Κυβέρνηση αρνείται στους Ρωµιούς να θέσουν το θέµα δηµόσια, ενώ η ίδια αρνείται να το συζητήσει µε τις τουρκικές αρχές. Η επίσηµη δικαιολογία της είναι ότι θα θελήσουν να κάνουν το ίδιο και οι Τούρκοι στα νηπιαγωγεία στη ∆υτική Θράκη. Θεωρώ το επιχείρηµα γελοίο. Αν θελήσουν να το κάνουν οι Τούρκοι στην ∆υτική Θράκη ας το κάνουν. Έτσι κι’ αλλιώς µαθαίνουν τα παιδιά στην ∆υτική Θράκη τα τούρκικα από το σπίτι τους».
«Ποια γενοκτονία»;
Το Νοέμβριο του 2015 ο κ. Γαβρόγλου ήταν από τους θερμότερους υποστηρικτές του τότε υπουργού Παιδείας Νίκου Φίλη, για τα όσα προκλητικά είχε δηλώσει για τη Γενοκτονία των Ποντίων. Σε άρθρο του ο ίδιος στην ΑΥΓΗ, επιτέθηκε και κατά… «συντρόφων» του, που εξέφρασαν δημόσια τις διαφωνίες τους με τις δηλώσεις Φίλη. «Το θέμα που δημιουργήθηκε με τους Ποντίους αντιμετωπίστηκε από κάποιους αριστερούς χλιαρά, με έναν τρόπο ξινό και απολογητικό σε ιδιωτικές συζητήσεις. Η δικαιολογία συνήθως είναι ότι “δεν είναι η ώρα να τίθενται τέτοια θέματα”. Εγώ, τουλάχιστον, δεν θυμάμαι ποτέ να ήταν η σωστή ώρα να τα θέτουμε» έγραψε, χαρακτηρίζοντας «εθνικιστή» ουσιαστικά, οποιονδήποτε μιλάει για Ποντιακή γενοκτονία κλπ: «Καθήκον των αριστερών δεν είναι να ψάχνουν αυτή την πολυπόθητη σωστή ώρα, που μπορεί και να μην υπάρχει, αλλά να πηγαίνουν κόντρα σε κάθε εθνικιστική τάση απ’ όπου κι αν εκδηλώνεται».
Σφοδρή επίθεση σε ΣΥΡΙΖΑ, Μητσοτάκη, Πολάκη και ΠΑΣΟΚ, με αφορμή την πολιτική αντιπαράθεση για τις φωτιές μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης
Σφοδρή επίθεση εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, του αρχηγού της ΝΔ Κυρ. Μητσοτάκη, του ΠΑΣΟΚ και του Παύλου Πολάκη εξαπέλυσε η περιφερειάρχης Αττικής από τον Κάλαμο, μιλώντας στην ΕΡΤ, με αφορμή την πολιτική αντιπαράθεση για τις φωτιές μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα δελτία τύπου των κομμάτων.
«Απευθύνω έκκληση προς όλους. Και όταν λέω προς όλους εννοώ προς όλους και όλες ανεξαιρέτως! Σταματήστε τα δελτία Τύπου, σταματήστε τα τιτιβίσματα, σταματήστε τα ποσταρίσματα.
Σεβαστείτε τους συμπολίτες μας που έχασαν βιός δεκαετιών, σεβαστείτε τους πυροσβέστες που είναι άυπνοι, σεβαστείτε τους εργαζόμενους στην πολιτική προστασίας, που δουλεύουν άοκνα τόσες μέρες» δήλωσε στην κάμερα της ΕΡΤ η Ρένα Δούρου.
Σε ότι αφορά τα μέτωπα των πυρκαγιών στην Ανατολική Αττική, η Περιφερειάρχης Αττικής είπε: «Η εικόνα που έχω είναι πως κανείς δεν έχει φύγει από τη θέση του. Σε συνεργασία και με εξαιρετικό συντονισμό προσπαθούμε να σταματήσουμε την καταστροφή και να μην θρηνήσουμε θύματα. Ο κόσμος είναι αγανακτισμένος και οργισμένος αλλά γνωρίζει πως γίνεται ότι είναι ανθρωπίνως δυνατό. Ο κόσμος βοηθά όσους βρίσκονται στο πεδίο της δράσης και όχι σε όσους βρίσκονται στα τηλεοπτικά παράθυρα»
Το σύνδρομο της υπνικής άπνοιας αποτελεί πλέον ένα πολύ συχνό πρόβλημα και υπολογίζεται ότι τουλάχιστον ένας στους είκοσι ενήλικες πάσχουν από αυτό.
Γράφει η Παπαγιάννη Αθανασία – Ωτορινολαρυγγολόγος
Είναι δηλαδή σχεδόν τόσο συχνό όσο η υπέρταση και ο διαβήτης. Εμφανίζεται συνήθως μαζί με ροχαλητό και αφορά ενήλικες αλλά και παιδιά.
Χαρακτηρίζεται από ακούσιες αναπνευστικές παύσεις κατά τη διάρκεια του ύπνου, τις λεγόμενες άπνοιες, οι οποίες έχουν διάρκεια τουλάχιστον δέκα δευτερολέπτων και μπορεί να διαρκέσουν μέχρι και τριάντα δευτερόλεπτα.
Γενικά θεωρούμε πως το σύνδρομο της αποφρακτικής υπνικής άπνοιας υφίσταται όταν εμφανίζονται περισσότερα από πέντε επεισόδια άπνοιας την ώρα.
Γιατί είναι όμως τόσο σημαντικό;
Το σύνδρομο αυτό μας απασχολεί ιδιαίτερα γιατί έχει βρεθεί ότι σχετίζεται με την εμφάνιση υπέρτασης, καρδιακών αρρυθμιών, στεφανιαίας νόσου και αγγειακών εγκεφαλικών επεισοδίων, ασθένειες οι οποίες αυξάνουν σημαντικά τη νοσηρότητα και τη θνησιμότητα. Έχει επίσης συνδεθεί με αυξημένα ποσοστά τροχαίων και εργατικών ατυχημάτων, ενώ στα παιδιά μπορεί να σχετίζεται επιπλέον με υπερκινητικότητα, υπνηλία, μαθησιακά προβλήματα και νυχτερινήενούρηση.
Ποιες καταστάσεις ευνοούν την εμφάνιση του συνδρόμου;
Γενικά το σύνδρομο της υπνικής άπνοιας συνδέεται με την παχυσαρκία, το κάπνισμα, την κατανάλωση αλκοόλ, τις αναπνευστικές αλλεργίες και είναι συχνότερο στους άντρες από ότι στις γυναίκες. Σχετίζεται επίσης με την υπερτροφία των αμυγδαλών και των αδενοειδών εκβλαστήσεων, το μέγεθος της γλώσσας, της υπερώας και της σταφυλής, τη ρινική απόφραξη και διάφορες άλλες γναθοπροσωπικές ή λαρυγγικές διαταραχές.
Πώς γίνεται η διάγνωση;
Η διάγνωση του συνδρόμου βασίζεται στο ιστορικό, την κλινική εξέταση που μπορεί να γίνει από τον ωτορινολαρυγγολόγο με ειδικά ενδοσκόπια, τον ακτινολογικό έλεγχο και την πολυυπνογράφία. Η πολυυπνογραφία γίνεται σε εξειδικευμένα κέντρα μελέτης ύπνου και είναι μία πλήρης ολονύκτια καταγραφήγια τη διάγνωση διαταραχών του ύπνου.
Ποια είναι η θεραπεία;
Για την αντιμετώπιση του προβλήματος ιδιαίτερη σημασία έχει η απώλεια βάρους όταν πρόκειται για παχύσαρκους ασθενείς και η χρήση της CPAP, πουαποτελεί μία μάσκα χορήγησης θετικής πίεσης αέρα.
Σημαντικό ρόλο παίζει επίσης η διακοπή του καπνίσματος και της υπερκατανάλωσης αλκοόλ, η αποφυγή χρήσης υπνωτικών χαπιών και η μείωση της λήψης καφεΐνης.
Τέλος, πολύ σημαντικό ρόλο, παίζει η χειρουργική αντιμετώπιση του προβλήματος, η οποία διαφέρει ανάλογα με την αιτία που το προκαλεί.
