Τον χειμώνα του 1944, στην κορύφωση του Ολοκαυτώματος, ο Εβραίος φωτογράφος Χένρικ Ρος έθαψε ένα κουτί με φωτογραφίες στο έδαφος. Περίπου έναν χρόνο αργότερα, επέστρεψε για να ξεθάψει αυτές, αλλά και την τραγική ιστορία που εξιστορούσαν.
Ο Χένρικ Ρος από την Πολωνία ήταν ένα απλός φωτογράφος αθλημάτων και ειδήσεων, όταν οι Γερμανικές δυνάμεις εισέβαλαν στην πόλη του το 1939. Από τότε επιβίωνε, βγάζοντας φωτογραφίες και προπαγανδιστικά πλάνα για το τμήμα Στατιστικής των Ναζί. Ωστόσο, έβγαζε κρυφά φωτογραφίες από την καθημερινή ζωή στο γκέτο Λοντζ, που στο τέλος περιελάμβαναν απελάσεις των κατοίκων της σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Κινδυνεύοντας να έχει και ο ίδιος την ίδια μοίρα, έθαψε τις φωτογραφίες αυτές μέσα στο έδαφος, διατηρώντας τα αποδεικτικά στοιχεία για τις μελλοντικές γενιές.
Μετά την απελευθέρωση του Λοντζ από τον σοβιετικό στρατό το 1945, ο Ρος επέστρεψε να ξεθάψει τις φωτογραφίες, αλλά πολλές είχαν καταστραφεί. Όσες είχαν μείνει άθικτες, παρείχαν μια ματιά στη ζωή των Πολωνών Εβραίων. Τώρα, βρίσκονται στη γκαλερί τέχνης στο Οντάριο και ζουν ως ένα μνημείο για τα θύματα μιας από τις μεγαλύτερες γενοκτονίες στον κόσμο.
1.1940: Ένας άντρας που έσωσε το Τορά από τα συντρίμμια της συναγωγής στην οδό Wolborska.
Στο παρελθόν η Έλενα Κατρίτση είχε μιλήσει στο περιοδικό «People» για τη χειρότερη στιγμή στη ζωή της, τον πατέρα του παιδιού της, Νίκο Χατζηνικολάου, αλλά και τη σκέψη για έναν ακόμη γάμο.
Ένα ατύχημα που είχε ο γιος της παλιά την έκανε να σκεφτεί πόσο εύκολα μπορούν να ανατραπούν όλα. «Ήταν ό,τι χειρότερο έχω ζήσει», είχε πει η γνωστή δημοσιογράφος, ενώ παραδέχτηκε πως στο παρελθόν υπήρξε αυστηρή με τους άλλους, αλλά με τον εαυτό της παραμένει ακόμα.
«Προσπαθώ να τους δικαιολογώ και να παραβλέπω τα όποια ελαττώματά τους. Όταν βλέπω ότι μια κατάσταση ξεφεύγει, παίρνω βαθιά ανάσα κι επιδιώκω να βρω τρόπο για να πέσουν οι τόνοι. Στο παρελθόν δεν θα το έκανα σε καμία περίπτωση»
Η ιδέα του γάμου μετά το διαζύγιό της από το Νίκο Χατζηνικολάου πέρασε από το μυαλό της, αλλά δεν πείστηκε για να συνεχίσει. Με τον πρώην άντρα της διατηρεί καλές σχέσεις… «Άλλωστε έχουμε ένα παιδί, που βρίσκεται στην εφηβεία. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά», είπε η Έλενα.
Τέλος, η Έλενα Κατρίτση τόνισε ότι, τελικά η ευτυχία βρίσκεται στις στιγμές. ”Η ευτυχία δεν είναι στις σύνθετες εικόνες, αλλά μπορεί να βρίσκεται σε απλές καθημερινές καταστάσεις. Και αυτό είναι κάτι που παλαιότερα δεν το εκτιμούσα ανάλογα. Ίσως γιατί ήμουν σε ένα συνεχές τρέξιμο”.
Έλενα Κατρίτση με το γιό της, Παναγιώτη Χατζηνικολάου
«Για ένα μήνα δεν έβγαινα από το σπίτι» – Η εξομολόγηση ζωής του Νίκου Χατζηνικολάου
Ο Νίκος Χατζηνικολάου σπάνια μιλά για την προσωπική του ζωή, με τον ίδιο να αναφέρεται στα νεανικά του χρόνια και να αποκαλύπτει σπάνιες πτυχές τους στο «The 2Night Show».
Σε μια σπάνια συνέντευξη, ο διακεκριμένος δημοσιογράφος και παρουσιαστής, που αναφέρθηκε και στην οικογένειά του, μίλησε για τα παιδικά του χρόνια, καθώς και για την επαγγελματική του πορεία.
Η διαμόρφωση του δημοσιογράφου που γνωρίζουμε
«Δεν ήμουν των άκρων. Δεν έκανα ακραία πράγματα. Αν εξαιρέσω μια αποβολή στην Τρίτη Λυκείου. Με έπιασε ο Θεολόγος που ήταν παπάς να καπνίζω σε ένα μπαράκι και μου έδωσαν δυο μέρες αποβολή οι οποίες όμως έγιναν τέσσερις γιατί έπιασα τον παπά και του είπα, “ντροπή σου, με κάρφωσες και είσαι και παπάς”» ανέφερε ο Νίκος Χατζηνικολάου για τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια.
«Όταν έφυγα από τη Θεσσαλονίκη ήμουν πολύ στεναχωρημένος γιατί άφησα πίσω τους κολλητούς μου και το πρώτο μου κορίτσι, για ένα μήνα δεν έβγαινα από το σπίτι παρά μόνο για να πάω στη σχολή… Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να πάω σπίτι και να μιλήσω με τους φίλους μου και το κορίτσι μου» είπε σε άλλο σημείο.
Ακόμα, ο Νίκος Χατζηνικολάου αναφέρθηκε και στον χαρακτηριστικό τρόπο ομιλίας του λέγοντας, «Ακόμα και τώρα συναντάω στον δρόμο αλλοδαπούς που μου λένε ότι έμαθαν ελληνικά από εμένα γιατί μίλαγα πολύ αργά και στρογγυλά… Όλοι στην οικογένειά μου μιλούν έτσι».
Ανοίγει ο δρόμος για την υποχρεωτική στράτευση των γυναικών
Νίκος Δένδιας αποκάλυψε πως έχει ανοίξει ο δρόμος και για την υποχρεωτική στράτευση των γυναικών.
Τον «Χάρτη μετάβασης των Ενόπλων Δυνάμεων στη Νέα Εποχή» παρουσίασε την Τρίτη ο Νίκος Δένδιας, κάνοντας μια σειρά από σημαντικές ανακοινώσεις.
Μεταξύ αυτών, η πρόβλεψη για πρώτη φορά εθελοντικής στράτευσης για γυναίκες.
Ο Νίκος Δένδιας εξήγησε ότι αφορά σε γυναίκες από 20 έως 26 ετών και θητεία 12 μηνών, με την εκπαίδευση να υλοποιείται στο Κέντρο Εκπαίδευσης Υλικού Πολέμου στη Λαμία.
Όπως διευκρίνισε, ο πιλοτικός στόχος για το 2026 αφορά σε 200 εθελόντριες, ενώ τα κίνητρα που θα δοθούν περιλαμβάνουν πρόβαση σε νοσοκομεία, λέσχες και λοιπές παροχές των Ενόπλων Δυνάμεων, αναγνώριση χρόνου θητείας ως προϋπηρεσία, μοριοδότηση ΑΣΕΠ για πρόσληψη ως ΕΠΟΠ σε δεξιότητα θητείας και πρόσληψη κατά προτεραιότητα πτυχιούχων ως πολιτικό προσωπικό, νοσηλεύτριες, βρεφονηπιοκόμοι, διοικητικό προσωπικό κ.α.).
Μιλώντας σε δημοσιογράφους, ωστόσο, ο υπουργός ξεκαθάρισε πως η υποχρεωτική στράτευση των γυναικών βρίσκεται ήδη στο τραπέζι:
«Θέλω να είμαστε έτοιμοι για την στιγμή, όταν και αν απαιτηθεί, που θα υπάρξει στην Ελλάδα κανονική υποχρεωτική στράτευση γυναικών. Δεν είναι ακόμα ο καιρός, αλλά θέλουμε να ετοιμαστούμε γι’ αυτό».
Άλλαξε το όνομά του σε Ηλίας Κόκκινος και δεν έφυγε ποτέ από την Ελλάδα.
Οι φιλέλληνες είναι ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο στην ελληνική ιστορία, που βοήθησαν τη χώρα σε δύσκολες στιγμές. Ο Ηλίας Κόκκινος ανήκει σε αυτή την κατηγορία ανθρώπων που όταν ήρθε στην Ελλάδα προσέφερε μεγάλο καλό.
Το πραγματικό του όνομα ήταν Ιωσήφ Μπλέχινγκερ και γεννήθηκε το 1911 σε μία πόλη στα σύνορα της Δρέσδης. Βαφτίστηκε χριστιανός ορθόδοξος και ονομάστηκε Ηλίας Κόκκινος από το όνομα του πρώτου Λαμιώτη που σκοτώθηκε στο αλβανικό μέτωπο.
Η μητέρα του κατάγονταν από την Τσεχία, ο πατέρας του ήταν Αυστριακός και αυτός Γερμανός υπήκοος. Ήταν 30 χρόνων όταν ξέσπασε ο Β” Παγκόσμιος Πόλεμος και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την οικογένειά του και να στρατολογηθεί στον γερμανικό στρατό. Τον πρώτο καιρό υπηρέτησε στην Πολωνία και ύστερα μετατέθηκε στην Ελλάδα.
Η χώρα βρισκόταν υπό την γερμανική κατοχή και ο Μπλέχινγκερ ανέλαβε τη θέση του υπεύθυνου κλειδούχου στον σιδηροδρομικό σταθμό της Λαμίας. Παρότι βρισκόταν στις υπηρεσίες του γερμανικού στρατού ο Μπλέχινγκερ δεν ήταν Ναζί και όσο μπορούσε βοηθούσε τον κατοίκους της περιοχής.
Δεν εμπόδιζε τους Λαμιώτες να κλέβουν τα τρόφιμα των Γερμανών από τα βαγόνια και απελευθέρωσε πολλούς Έλληνες που θα εκτελούνταν. Συνεργάστηκε με τον ΕΑΜ και ενημέρωνε τους αντάρτες για τις ενέργειες των Γερμανών.
Πολλοί άρρωστοι Έλληνες, μεταφέρθηκαν με τα γερμανικά τρένα νύχτα στην Λαμία, χάρη στον θαρραλέο Αυστριακό. Η πράξη του να εμποδίσει την καταστροφή της Λαμίας που σχεδίασαν οι Γερμανοί ήταν το αποκορύφωμα της δράσης του. Στις 18 Οκτωβρίου 1944 οι Γερμανοί εγκατέλειπαν επιτέλους τη Λαμία.
Στην πόλη παρέμειναν μόνο πέντε Γερμανοί με εντολή να ανατινάξουν όσα κτίρια και εγκαταστάσεις της πόλης μπορούσαν, όταν τα στρατεύματα θα έχουν απομακρυνθεί. Τα πυρομαχικά τοποθετήθηκαν στις αποθήκες του στρατοπέδου με στόχο να εκραγούν τις πρωινές ώρες. Ο Μπλέχινγκερ έμαθε από τις προηγούμενες μέρες τις επιδιώξεις των Γερμανών. Το βράδυ της 17ης Οκτωβρίου μαζί με έναν Ιταλό, ονόματι Μάριο πήγε στο στρατόπεδο και έκοψε τα καλώδια των εκρηκτικών.
Στη συνέχεια οι ΕΑΜίτες φρόντισαν να τον φυγαδεύσουν μακριά από το στρατόπεδο, κοντά στο χωριό Αυλάκι. Το επόμενο πρωί οι κάτοικοι μαζεύτηκαν στην εκκλησία για να γιορτάσουν την γιορτή του Αγίου Λουκά. Η είδηση ότι η Λαμία θα καιγόταν έκανε τον γύρο της πόλης και πολλοί άρχισαν να εγκαταλείπουν τα σπίτια τους.
Ο Μπλέχινγκερ όμως είχε καταφέρει να αποτρέψει την ολική καταστροφή και μόνο κάποιες μικρές εκρήξεις ακούστηκαν.
Ο Μπλέχινγκερ δεν έφυγε ποτέ ξανά από την Ελλάδα, παντρεύτηκε την Αγγελική Καρακώστα και απέκτησε έναν γιο. Ασχολήθηκε με τη βυζαντινή αγιογραφία και πέθανε το 1995. Ταπεινός μέχρι το τέλος ποτέ δεν επιδείκνυε τις πράξεις του και όταν του ζητούσαν να μιλήσει έλεγε: «Γράψτε πως είμαι Έλληνας δημοκράτης, τίποτε άλλο».
Γεια σας! Η ερωτική μας ζωή με τον σύζυγό μου είναι ανύπαρκτη. Τα τελευταία χρόνια δεν έχουμε καθόλου επαφή.
Τελευταία φορά που «βρεθήκαμε» ήταν ξεκάθαρα για να μείνω έγκυος και από τότε τίποτα. Και παλιότερα είχαμε αντίστοιχα προβλήματα καθώς περνούσαν μήνες για να κάνουμε σεξ, αλλά αυτή τη φορά έχουν περάσει πάνω από 3 χρόνια και δεν βλέπω κανένα ερωτικό ενδιαφέρον. Τι σημαίνει αυτό;
Απάντηση:
Αγαπητή αναγνώστρια,
Η ερωτική ζωή του ζευγαριού, δεν αποτελεί μια ξεχωριστή θεματική, αλλά μια συνέχεια της σχέσης τους.
Ένα ζωντανό ζευγάρι με έγνοια να φροντίζει τη σχέση του θα φροντίζει ταυτόχρονα και την ερωτική επιθυμία του καθώς η επιθυμία αυτή και παράγεται και πολλαπλασιάζεται μέσα στη σχέση!
Αντίστοιχα, ζευγάρια που έχουν αφεθεί στη φθορά του χρόνου και έχουν παραιτηθεί από τις αμέτρητες δυνατότητές τους, ζουν χωρίς πάθος για τη ζωή και επομένως και χωρίς ερωτική επιθυμία.
Αυτό σημαίνει ότι εφόσον επιθυμείτε να είστε μαζί καλά, έχετε να σηκώσετε τα μανίκια και να δουλέψετε για αυτόν τον πολύτιμο σκοπό. Ο χρόνος δε φέρνει αυτονόητα αλλαγές, παρά φθορά. Εάν επιθυμείτε να ζήσετε διαφορετικά, εσείς θα φέρετε τις αλλαγές, προς όφελός σας!
Σας ευχαριστώ
*Η Ρομίνα Σαλούστρου είναι ψυχολόγος – ψυχοθεραπεύτρια.
Η Σοφία Μπέμπου -όπως ήταν το πραγματικό της όνομα- γεννήθηκε το 1910 στην Καλλίπολη της Ανατολικής Θράκης.
Η Σοφία Βέμπο ήταν κορυφαία Ελληνίδα ερμηνεύτρια και ηθοποιός της οποίας η καλλιτεχνική πορεία εκτείνεται από το Μεσοπόλεμο έως τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια και τη δεκαετία του ’50. Χαρακτηρίστηκε «Τραγουδίστρια της Νίκης» λόγω των εθνικών τραγουδιών που ερμήνευε κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού πολέμου του 1940.
Σοφία Βέμπο: Το χτύπημα με σιδερογροθιά
Όταν την ενημέρωσαν με ανώνυμο μήνυμα ότι τη χτύπησαν για να την παραμορφώσουν και να μη μπορεί να εμφανιστεί στο θέατρο, εκείνη απάντησε «θα τραγουδάω στο ραδιόφωνο».
Η περίφημη «Τραγουδίστρια της Νίκης» όπως είχε αποκαλεστεί από πολλούς φημιζόταν όχι μόνο για τις ερμηνείες των τραγουδιών. Είχε παίξει πολύ σημαντικό ρόλο στον ανεφοδιασμό των στρατιωτών εφόσον είχε κάνει εκδηλώσεις στις όποιες είχε παραδώσει όλα τα κέρδη τις στον τότε ελληνικό στρατό για τις ανάγκες των στρατιωτών. Αυτό βέβαια είχε κάνει την φήμη της γνωστή ακόμα και στους Ιταλούς οι οποίοι βρήκαν ευκαιρία να την τρομοκρατήσουν όταν πήραν την εξουσία.
Σοφία Βέμπο: «Θα τραγουδάω στο ραδιόφωνο»
Η Βέμπο είχε δεχτεί επίθεση από έναν Ιταλό ο οποίος την χτύπησε με σιδερογροθιά. Η απάντηση της όταν της έστειλαν ανώνυμο μήνυμα που έλεγε πως την χτύπησαν για να της παραμορφώνουν το πρόσωπο και να μην μπορεί να εμφανιστεί στο θέατρο ήταν πως «θα τραγουδάω στο ραδιόφωνο». Τον Αύγουστο του 1941 η Βέμπο οδηγήθηκε στην Αστυνομία Αθηνών, όπου ο διευθυντής Άγγελος Έβερτ, την ενημέρωσε ότι δεν θα μπορούσε να ξανά τραγουδήσει και να εμφανιστεί στο θέατρο. Η εντολή ήταν του Ιταλού συνταγματάρχη, Κ. Μεόλι και μεταξύ άλλων ανέφερε: «Η Διεύθυνσις Αστυνομίας παρακαλείται να καλέσει την καλλιτέχνιδα Βέμπο να παύση την δράσιν της εις το τραγούδι, εις όλα τα θέατρα της Ελλάδος. Εις την ιδίαν θα αφαιρεθή το δελτίον καλλιτέχνιδος και του λοιπού θα απαγορεύεται να ανέλθη επί σκηνής».
Σοφία Βέμπο: Ο ξεσηκωμός του κόσμου
Η Βέμπο επέστρεψε στο θέατρο και το τραγούδι με αυστηρούς όρους για το ρεπερτόριό της. Η ζωή της όμως είχε αλλάξει. Βρισκόταν συνεχώς υπό παρακολούθηση και οι έφοδοι στο σπίτι της έγιναν συχνές. Ιταλοί και Γερμανοί έμπαιναν μέσα και διέλυαν ότι έβρισκαν μπροστά τους για να την τρομοκρατήσουν. Αποκορύφωμα του κυνηγητού της από τις κατοχικές δυνάμεις, ήταν η σύλληψη και ο εγκλεισμός της στις φυλακές Αβέρωφ. Όταν αφέθηκε ελεύθερη, είχε πια συνειδητοποιήσει πως έπρεπε να φύγει από την Αθήνα
Η φυγάδευση της Σοφίας Βέμπο στη Μέση Ανατολή
Η Βέμπο είχε καταλάβει ότι η ζωή της διέτρεχε κίνδυνο. Στο τέλος του 1942, η υπηρεσία αντικατασκοπείας της Αθήνας, μετά από εντολή του Γενικού Επιτελείου Στρατού που είχε συγκροτηθεί στη Μέση Ανατολή, κατάφερε να τη φυγαδεύσει. Η οργάνωση «Μίδας 614» υπό τις οδηγίες του αρχηγού της, Ι. Τσιγάντε, κατέστρωσε το σχέδιο απόδρασης.Η Βέμπο και ο αδελφός της Τζώρτζης στις 8 Οκτωβρίου του 1942 μεταμφιεσμένοι σε ηλικιωμένους, ξεκίνησαν το περιπετειώδες ταξίδι για τη Μέση Ανατολή. Η τραγουδίστρια είχε εφοδιαστεί με πλαστό διαβατήριο με το όνομα Σοφία Βαμβέτσου. Μετά από δεκαήμερη κατασκήνωση σε ένα βουνό της Εύβοιας, επιβιβάστηκαν σε ένα σαπιοκάραβο που τους οδήγησε στην Τουρκία. Από εκεί μετά από σχεδόν ένα μήνα είχαν φτάσει στην Αίγυπτο.
Σοφία Βέμπο: Το θέατρο «Νασιονάλ» μετονομάστηκε σε θέατρο «Βέμπο»
Η Βέμπο συνέχισε τις εμφανίσεις της όπου υπήρχαν Έλληνες και διέθετε σχεδόν όλες τις εισπράξεις για τις ανάγκες του αγώνα. Υπολογίζεται ότι οι προσφορές της υπέρ πατρίδος ανέρχονταν σε 18.000 χρυσές λίρες, ποσό τεράστιο για την εποχή. Πολλές φορές χρειαζόταν να διανύσει πολλά χιλιόμετρα για να βρεθεί σε κάποιο στρατόπεδο, αλλά δεν την ενοχλούσε.
Το ΓΕΝ, εκτιμούσε ιδιαιτέρως της δράση της και πολλές φορές διέθετε το αεροπλάνο «Μεγαλόχαρη» για τις μετακινήσεις της. Το καλοκαίρι του 1944 η Βέμπο είχε καταξιωθεί στην Αλεξάνδρεια και απέκτησε δικό της χώρο. Το θέατρο «Νασιονάλ» μετονομάστηκε σε θέατρο «Βέμπο». Οι επιτυχίες που σημείωσε μαζί με το συγκρότημά της και τον Μίμη Τραϊφόρο, ήταν πολύ μεγάλες. Κατά τη διάρκεια της παραμονής της στην Αλεξάνδρεια τον Απρίλιο του 1943, η Βέμπο αρραβωνιάστηκε τον Μίμη Τραϊφόρο.
Η σπουδαία Σοφία Βέμπο απεβίωσε σε ηλικία 68 ετών από εγκεφαλικό επεισόδιο στις 11 Μαρτίου του 1978 και η κηδεία της μετατράπηκε σε ένα πάνδημο συλλαλητήριο. Η «Τραγουδίστρια της Νίκης» αποθεώθηκε από τον ελληνικό λαό, που τη θεωρούσε μια μεγάλη ηρωίδα.
Η Ελένη ζούσε στο Καρπενήσι και είχε παντρευτεί έναν πολύ σκληρό ανδρα, ο οποίος την χτυπούσε για το παραμικρό, όπως χτυπούν τα παιδιά την μπάλα στο γήπεδο. Τα βάσανα της ζωής την έκαναν να υπηρετεί στη Μονή της Παναγίας της Προυσιώτισσας κάθε Δεκαπενταύγουστο.
Διηγείτο η ίδια: Μία περίοδο δούλευα παραδουλεύτρα σε ένα γιατρό, που ήταν καλοπληρωτής αλλά και πολύ σκληρός σαν τον άνδρα μου. Μία μέρα πήρα τον κάδο των σκουπιδιών για να πάω να τα πετάξω και ξαφνικά άκουσα ενα κλαυθμύρισμα. Φθάνοντας στο σκουπιδότοπο άνοιξα το καπάκι και βλέπω ένα, μωρό μέσα στα αίματα. «Παναγιά μου τι να κάνω; Να γυρίσω στο γιατρό δε γίνεται γιατί αυτός το πέταξε, όμως αν το πάρω στο σπίτι ο άντρας μου θα με σφάξει σαν λαμπριάτικο αρνί».
Το πήρα, το φίλησα σκουπίζοντας τα αίματα και το έσφιξα στην αγκαλιά μου, γιατί ήταν ο χειμώνας πολύ παγερός. Όταν έφθασα στο σπίτι δεν ήταν κανείς. Είπα μέσα μου, «Ο Θεός είναι μαζί μου» και αφού το έπλυνα το τύλιξα σε μία παλιά μου πουκαμίσα και το σταύρωσα προσευχόμενη, «Παναγία μου Προυσιώτισσα, χαρίτωσε το να μην κλάψει». Και το θαύμα έγινε. Το μωρό για δυο χρόνια δεν έκλαψε!
Το τάϊζα κρυφά και το κοίμιζα κάτω από το κρεβάτι μας. Όταν ερχόταν ο ανδρας μου η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά.
Πέρασε ο καιρός και το παιδί άρχισε να μπουσουλά. Οπότε ενα μεσημέρι εκεί που τρώγαμε ξετρύπωσε το μωρό και ήρθε κάτω από το τραπέζι. Μόλις το είδε ο άνδρας μου τα μάτια του γυάλισαν σαν του λιονταριού. «Τι είναι αυτό;», μου λέει. Τότε έκαμα τον σταυρό μου και του είπα το μυστικό. Συγκινήθηκε και το δέχθηκε σαν να ήταν δικό του. Το παιδί αυτό τώρα έχει παντρευτεί και εργάζεται στο Καρπενήσι.
Από το παιδί αυτό έχω ένα ποτήρι νερό, ενώ από τα δικά μου τίποτα.
Αναστάτωση επικράτησε σε γαμήλιο γλέντι στη Λάρισα, όταν οι συγγενείς ήρθαν σε σύγκρουση, μετατρέποντας τη χαρούμενη εκδήλωση σε σκηνικό καβγά.
Σύμφωνα με την εφημερίδα «Espresso», αιτία της έντασης ήταν οι θέσεις των καλεσμένων. Όλα ξεκίνησαν όταν κάποιοι καλεσμένοι διαμαρτυρήθηκαν για τις θέσεις τους στη δεξίωση. Αυτή η δυσαρέσκεια προκάλεσε ένταση ανάμεσα στους γονείς της νύφης και του γαμπρού, με την κατάσταση να κλιμακώνεται γρήγορα.
Η ευχάριστη ατμόσφαιρα διαλύθηκε, καθώς οι δύο οικογένειες και οι καλεσμένοι τους αντάλλαξαν όχι μόνο βαριές κουβέντες αλλά και… γροθιές. Το προσωπικό του κέντρου εκδηλώσεων, μαζί με τους μουσικούς, προσπάθησε να ηρεμήσει τα πνεύματα, όμως οι προσπάθειες αποδείχθηκαν μάταιες.
Με δάκρυα στα μάτια η νύφη και σε κατάσταση σοκ ο γαμπρός, αποχώρησαν από τη δεξίωση. Παρόλο που η αστυνομία κλήθηκε στο σημείο, δεν υποβλήθηκαν μηνύσεις. Παραμένει ασαφές αν ο απίστευτος καβγάς θα επηρεάσει το νεόνυμφο ζευγάρι.
Σημειώστε ότι η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα που αναγκάστηκε να αντιμετωπίσει τους στρατούς τεσσάρων χωρών ταυτόχρονα, Αλβανίας, Ιταλίας, Γερμανίας, και Βουλγαρίας.
Από τις 28 Οκτωβρίου 1940 έως την 1η Ιουνίου 1941, η Ελλάδα αντιστάθηκε ηρωικά για 219 ημέρες απέναντι σε δύο φασιστικές υπερδυνάμεις – την Ιταλία και τη Γερμανία. Από τα χιονισμένα βουνά της Πίνδου μέχρι την ηρωική Μάχη της Κρήτης, ο ελληνικός λαός πολέμησε με αυταπάρνηση, γράφοντας μια από τις ενδοξότερες σελίδες της παγκόσμιας ιστορίας. Οι 219 ημέρες Αντίστασης συμβολίζουν το πείσμα, την ενότητα και το αδούλωτο φρόνημα ενός έθνους που προτίμησε να πολεμήσει για την ελευθερία παρά να υποταχθεί.
ΗΜΕΡΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ
Ελλάς: 219
Νορβηγία: 61
Γαλλία: 43 [Η υπερδύναμη της εποχής]
Πολωνία: 30
Βέλγιο: 18
Ολλανδία: 4
Γιουγκοσλαβία: 3
Δανία: 0 μέρες. [Οι Δανοί παραδόθηκαν σε έναν μοτοσικλετιστή του Χίτλερ ο οποίος μετέφερε στον Δανό βασιλιά αίτηση του Χίτλερ για διέλευση των ναζιστικών στρατευμάτων, ο Δανός βασιλιάς σε ένδειξη υποταγής παρέδωσε το στέμμα του στον μοτοσικλετιστή για να το πάει στο Βερολίνο και στον Χίτλερ…]
Τσεχοσλοβακία: 0
Λουξεμβούργο: 0
ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΑΠΩΛΕΙΕΣ
Οι νεκροί Έλληνες στρατιώτες ανήλθαν κατά την διάρκεια των 219 ημερών στους 13.676.
Κατά την διάρκεια της τετραπλής κατοχής που ακολούθησε τα κατοχικά στρατεύματα εκτέλεσαν :
Αλβανοί: 1165 (Πάργα , Μαργαρίτιο, Παραμυθία)
Ιταλοί: 8000
Βούλγαροι: 25000
Γερμανοί: 50000
Συνολικές απώλειες σε ποσοστό επί του πληθυσμού (εκτελέσεις, κακουχίες, μάχες)
Ο ουρανός κρεμόταν χαμηλά πάνω από τη μικρή πόλη, ποτισμένος από βροχή και θλίψη. Σκοτεινές ομπρέλες είχαν μαζευτεί γύρω από τον ανοιχτό τάφο, ενώ η τελευταία προσευχή έσβηνε…
Ο 7χρονος Όλιβερ στεκόταν δίπλα στον πατέρα του· τα μικρά του παπούτσια βυθίζονταν στη λάσπη. Η μητέρα του, Μαργαρίτα, είχε μόλις ταφεί λίγα λεπτά νωρίτερα. Η φωνή του ιερέα δεν είχε προλάβει να σωπάσει, όταν το αγόρι άρχισε να τρέμει.
«Μπαμπά,» ψιθύρισε, πιάνοντας το παλτό του πατέρα του. «Δεν έφυγε. Την άκουσα.»
Ο πατέρας του τον κοίταξε, με το πρόσωπο ρημαγμένο από τη θλίψη.
«Όλιβερ, η μητέρα σου είναι πια ήσυχη τώρα.»
Αλλά το αγόρι κούνησε το κεφάλι του τόσο δυνατά, που το καπέλο του έπεσε στη λάσπη.
«Με φώναξε! Όταν έκλεισαν το φέρετρο. Είπε το όνομά μου!»
Οι ψίθυροι των πενθούντων σταμάτησαν απότομα. Ένα ρεύμα αέρα σάρωσε το κοιμητήριο, τα δέντρα έτριξαν σαν προειδοποίηση. Ο πατέρας του προσπάθησε να το αποδώσει στη φαντασία του παιδιού, όμως κάτι στη φωνή του Όλιβερ τού διαπέρασε την ψυχή.
Όταν ο μικρός άρχισε να ουρλιάζει, ικετεύοντας να ανοίξουν τον τάφο, τα χέρια του πατέρα άρχισαν να τρέμουν. Γονάτισε και άρχισε να σκάβει με τα γυμνά του χέρια. Ο κόσμος πάγωσε. Μερικοί άντρες κινήθηκαν να τον σταματήσουν, μα το βλέμμα τρόμου του παιδιού τούς ακινητοποίησε όλους.
Σε λίγα δευτερόλεπτα, φτυάρια αντικατέστησαν τα χέρια. Η λάσπη πέταγε παντού. Και τότε, ο μεταλλικός ήχος από το φτυάρι που χτύπησε το ξύλο πάγωσε κάθε καρδιά. Το φέρετρο ανασύρθηκε μισό, κι ο πατέρας άνοιξε με τρεμάμενα χέρια το μάνταλο.
Αυτό που είδε μέσα, διέλυσε τον κόσμο του.
Τα μάτια της Μαργαρίτας ήταν ανοιχτά. Τα νύχια της σκισμένα και ματωμένα. Η σατέν επένδυση ξεσκισμένη, τα δάχτυλά της παγωμένα στη μέση μιας απελπισμένης προσπάθειας. Δεν υπήρχε αμφιβολία. Ήταν ζωντανή όταν την έθαψαν.
Ο πατέρας οπισθοχώρησε, έπεσε στη λάσπη. Ο Όλιβερ ούρλιαξε, απλώνοντας το χέρι του προς τη μητέρα του. Ο ιερέας έκανε τον σταυρό του, η φωνή του πνίγηκε στη βροχή. Κανείς δεν μίλησε για αρκετά λεπτά. Έπειτα κάποιος έτρεξε να φωνάξει την αστυνομία.
Όταν έφτασαν οι αστυνομικοί, το νεκροταφείο έμοιαζε με πεδίο μάχης. Φανάρια τρεμόπαιζαν μέσα στην καταιγίδα, καθώς οι αστυνομικοί περικύκλωσαν τον τάφο. Τα πρώτα λόγια του ιατροδικαστή επιβεβαίωσαν τον εφιάλτη:
Η Μαργαρίτα δεν είχε πεθάνει από καρδιακή ανεπάρκεια, όπως ισχυρίστηκε το νοσοκομείο. Είχε πεθάνει από ασφυξία μέσα στο φέρετρο.
Την υπόθεση ανέλαβε η ντετέκτιβ Αμέλια Στόουν. Ρώτησε τον πατέρα στο γραφείο του νεκροταφείου, ενώ ο μικρός Όλιβερ κοιμόταν τυλιγμένος με ένα δανεικό παλτό:
«Πότε ακριβώς κηρύχθηκε νεκρή η σύζυγός σας;» ρώτησε.
«Πριν δύο μέρες» απάντησε εκείνος αδύναμα. «Ο γιατρός, ήρθε μετά το μοιραίο πρωινό. Είχε λιποθυμήσει. Της έπιασε τον σφυγμό και είπε… πως έφυγε.»
Η Αμέλια Στόουν συνοφρυώθηκε.
«Δεν ζητήσατε δεύτερη γνώμη; Δεν έγιναν εξετάσεις;»
«Είπε πως δεν χρειάζεται.»
Ως το βράδυ, οι αντιφάσεις άρχισαν να ξεπροβάλλουν. Ο γιατρός δεν είχε κάνει ηλεκτροκαρδιογράφημα. Είχε μείνει στο σπίτι λιγότερο από πέντε λεπτά. Η Μαργαρίτα υπέφερε από σοβαρή υπογλυκαιμία, μα εκείνος δεν έλεγξε ποτέ τα επίπεδα σακχάρου. Τα αρχεία έδειχναν πως εκείνο το πρωί κάλυπτε πολλά επείγοντα περιστατικά· η κούραση και η βιασύνη τύφλωσαν την κρίση του.
Όταν η αλήθεια βγήκε στο φως, εξαπλώθηκε σαν φωτιά. Μια γυναίκα που παρευρισκόταν στην κηδεία είχε καταγράψει με το κινητό της τη φωνή του Όλιβερ να φωνάζει: «Σας παρακαλώ, είναι ζωντανή!». Το βίντεο έγινε viral. Μέσα σε ώρες, η είδηση είχε φτάσει στα εθνικά δελτία.
Η οργή του κόσμου ήταν τεράστια. Ο γιατρός τέθηκε σε διαθεσιμότητα, και το νοσοκομείο ξεκίνησε έρευνα. Οι δημοσιογράφοι περικύκλωσαν το σπίτι της μοιραίας οικογένειας. Ο πατέρας δεν μίλησε σε κανέναν. Περνούσε τις μέρες του κοιτώντας έξω από το παράθυρο, προς τον κήπο που είχε φυτέψει η Μαργαρίτα.
Όταν έφτασε η επίσημη ιατροδικαστική έκθεση, επιβεβαίωσε τον χειρότερο φόβο κάθε γονιού:
Ο πατέρας διάβασε τις λέξεις φωναχτά και με σπασμένη φωνή φώναξε:
«Ανέπνεε. Κι εγώ την έθαψα!»
Πέρασαν εβδομάδες ώσπου να μπορέσει να μιλήσει δημόσια. Όταν τελικά το έκανε, το πρόσωπό του έμοιαζε κοκαλωμένο και ανέκφραστο. Οι κάμερες γέμισαν το σαλόνι του, καθώς απευθυνόταν στο έθνος.
«Δεν ζητάω εκδίκηση», είπε. «Αλλά κάτι τέτοιο δεν πρέπει να ξαναγίνει. Ο σφυγμός μόνο δεν σημαίνει ότι κάποιος είναι νεκρός. Ένα τέτοιο λάθος παίρνει κάτι που καμία συγγνώμη δεν μπορεί να φέρει πίσω.»
Τα λόγια του συγκλόνισαν. Οι ιατρικοί σύλλογοι συγκάλεσαν έκτακτες συνεδριάσεις. Μέσα σε λίγους μήνες, προτάθηκε νέος νόμος — ο «Νόμος της Μαργαρίτας» — που απαιτούσε δεύτερη ανεξάρτητη γνωμάτευση και παρατεταμένη παρακολούθηση πριν εκδοθεί οποιοδήποτε πιστοποιητικό θανάτου εκτός νοσοκομείου.
Για τον πατέρα και τον Όλιβερ, όμως, ο νέος νόμος δεν έφερε παρηγοριά.
Κάθε νύχτα, το παιδί ονειρευόταν τη φωνή της μητέρας του να τον καλεί από το σκοτάδι. Κάθε πρωί, ο πατέρας ξυπνούσε με τη μνήμη των χεριών της στο φέρετρο.
Ένα γκρίζο φθινοπωρινό απόγευμα, πατέρας και γιος επέστρεψαν στο νεκροταφείο. Η νέα μαρμάρινη πλάκα έλαμπε απαλά μέσα στη ψιλή βροχή. Ο πατέρας άφησε δίπλα της μια λευκή τουλίπα.
«Είχες δίκιο, αγόρι μου» ψιθύρισε. «Άκουσες αυτό που κανείς άλλος δεν τόλμησε να πιστέψει.»
Ο Όλιβερ γονάτισε και άγγιξε τον παγωμένο τάφο.
«Δεν ήταν θυμωμένη» είπε. «Ήθελε μόνο να μας πει αντίο»
Ο πατέρας τον κοίταξε και ένιωσε για πρώτη φορά μια σπίθα γαλήνης μέσα στα συντρίμμια. Η αγάπη που αποκάλυψε την αλήθεια της μητέρας, ένωνε τώρα τους δυο τους — πιο δυνατά από τη θλίψη, πιο βαθιά από τον φόβο.
Το ίδιο βράδυ, έγραψε ένα γράμμα και το ανάρτησε στο διαδίκτυο:
«Αν χάσετε ποτέ κάποιον ξαφνικά, κάντε ερωτήσεις. Μην αποδέχεστε τη σιωπή ως βεβαιότητα. Μερικές φορές, η αγάπη ακούει εκεί όπου η επιστήμη ξεχνά να αφουγκραστεί.»
Ως το επόμενο πρωί, το γράμμα είχε διαβαστεί από εκατομμύρια ανθρώπους.
Μηνύματα κατέκλυσαν το σπίτι — από οικογένειες, γιατρούς, αγνώστους.
Μια μικρή φωνή είχε αλλάξει τους νόμους μιας χώρας — και ίσως τη συνείδησή της.
Κι ενώ η βροχή συνέχιζε να πέφτει, ο χαροκαμένος πατέρας ήξερε πια πως ένα πράγμα δεν θα θαφτεί ποτέ ξανά: Το θάρρος ενός παιδιού που αρνήθηκε να πάψει να ακούει.
Μερικές φορές, η αλήθεια δεν ακούγεται με λόγια — τη φωνάζει η αγάπη.
Όταν όλοι σωπαίνουν, να έχεις το θάρρος να ακούς αυτό που οι άλλοι φοβούνται να πιστέψουν. Γιατί ένα παιδί που τόλμησε να ακούσει, απέδειξε πως η καρδιά μπορεί να σώσει εκεί που η επιστήμη κάνει λάθος.
