Γνωρίζατε ότι υπάρχουν παρατσούκλια για τους κατοίκους σχεδόν κάθε ελληνικής πόλης; Και δεν εννοούμε απλώς τα ονόματα που βγαίνουν από την πόλη πχ Αθήνα – Αθηναίοι, αλλά κάποιες ειδικές ονομασίες, οι οποίες έχουν βγει για διάφορους λόγους…

Σίγουρα έχετε ακούσει μερικά από τα παρατσούκλια αλλά ας δούμε πώς αποκαλούνται οι κάτοικοι διαφορων πόλεων!

• Κως – Μπόχαλοι

Προέρχεται από την τοπική διάλεκτο στην οποία το μπουκάλι το λένε μποχάλι.

• Ρόδος – Τσαμπίκοι

Από το γνωστό τοπικό όνομα.

• Θεσσαλονίκη – Καρντάσια

Καρντάσι είναι ο αδερφός στα τουρκικά. Παλιά επεφτε πολυ δούλεμα από τους Αθηναίους επί του θέματος. Σαλονίκη δε, γνωστή και ως Καρντασούπολη! Οι θεσσαλονικείς είναι επίσης γνωστοί ως μπαγιάτηδες και ως παυλοκαταραμένοι.

• Έβρος – Γκάτζοι ή Γκάτζολοι

Στο Σουφλί του νομού Έβρου παλαιότερα υπήρχαν πολλά γαϊδούρια, τα οποία τα έλεγαν αλλιώς και γκάτζους. Έτσι οι φαντάροι έβγαλαν κοροϊδευτικά την περιοχή Γκατζολία και έμεινε να φωνάζουν τους κατοίκους Γκάτζολους. Η ιστορική αμαξοστοιχία 604 ΕΒΡΟΣ ΕΞΠΡΕΣ λέγεται και Γκάτζος Εξπρές.

• Πτολεμαΐδα – Καϊλαριώτες

Αυτό συμβαίνει γιατί η Πτολεμαϊδα λέγεται αλλιώς και Καϊλάρια. Επίσης λέγεται και λασποχώρι γιατί παλιά όταν έβρεχε ήταν ένα χωριό γεμάτο λάσπες.

• Κοζάνη – Σούρδοι

Λέγονται έτσι διότι προσποιούνταν ότι δεν άκουσαν κάτι – κοινώς ποιούσαν τη νήσσαν – όταν φυσικά δεν τους συνέφερε. Και ενώ οι μεν υπόλοιποι Έλληνες τους δέχτηκαν με αυτήν τους τη νοοτροποία, οι δε Εβραίοι δεν κατάφεραν να στεργιώσουν ούτε στιγμή στην περιοχή. Στα βλάχικα σούρδος σημαίνει κουφός / βλάκας.

• Κέρκυρα – Παγανέλια ή Φρανκολαντσέρηδες

Ονομάστηκαν έτσι γιατί παγανέλι στην κερκυραϊκή διάλεκτο σημαίνει περιστέρι και η Κέρκυρα (κυρίως οι πλατείες, αλλα γενικά όλη η πόλη της) είναι γεμάτη περιστέρια. Το φρανκολαντσέρηδες είναι άγνωστο από που βγαίνει.

• Ιωάννινα – Παγουράδες

Αποκαλούνται έτσι, γιατί παλιά λέγανε ότι στη λίμνη στα Γιάννενα καθρεπτιζόταν το φεγγάρι και οι Γιαννιώτες έτρεχαν με τα παγούρια για να μαζέψουν και καλά το μαγικό νερό!

• Λάρισα – Πλατυποδαράδες ή Πλατύποδες ή Τυρόγαλα

Οι Λαρισαίοι λέγονται έτσι λόγω του κάμπου που είναι επίπεδος και δεν βοηθάει στο σχηματισμό καμάρας στο πόδι. Το τυρόγαλα βγαίνει απ’ το τοπικό προϊόν.

• Βόλος – Αυστριακοί

Kυκλοφορούν διάφορες εκδοχές:

* Διότι οι Βολιώτες είναι τσιγκούνηδες – σαν τους Αυστριακούς

* Διότι είναι ψυχροί άνθρωποι – σαν τους Αυστριακούς

* Διότι είναι μοχθηροί – επί Τουρκοκρατίας, οι Αυστριακοί είχαν χειρότερη φήμη κι απ’ τους Τούρκους.

* Διότι στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν μπήκε στον Παγασητικό ένα αυστριακό πολεμικό, αν και εχθρικό, οι Βολιώτες το υποδέχθηκαν με μπάντες και αυστριακές σημαίες.

Αυτά τα λένε οι Λαρισαίοι. Οι εξηγήσεις που δίνουν οι ίδιοι οι Βολιώτες είναι:

* Επί Τουρκοκρατίας, η πόλη είχε διάφορα εμπορικά προνόμια, ένα από τα οποία ήταν και η ύπαρξη αυστριακού προξενείου και η δυνατότητα που είχαν οι Βολιώτες να εμπορεύονται υπό αυστριακή προστασία.

* Μετά το 1881, που ο Βόλος ενσωματώθηκε στο ελληνικό κράτος, η νέα διοίκηση φορολόγησε βαριά τη Θεσσαλία. Μπήκε ένας ιδιότυπος νέος κεφαλικός φόρος σε όλους τους (κατά κύριο λόγο εμπόρους), κάτι το οποίο οδήγησε στους μαγαζάτορες να βάλουν ξένες, αυστριακές σημαίες στα μαγαζιά τους για να αποφύγουν να φορολογηθούν.

Υπάρχει και η εκδοχή της Φρικηπαίδειας.

* Ο Βόλος είναι μία πόλη στην κεντρική Ελλάδα. Γνωστή αυστριακή αποικία που εξελίχθηκε σε αποικία των ΕΛ, μετά την εκδίωξή τους από την αφιλόξενη προσωρινή τους κατοικία, τη γνωστή υποβαθμισμένη περιοχή της Αθήνας.

• Άρτα – Νερατζοκώληδες

Λόγω του ότι στην Άρτα έχουν πολλά νεράτζια και μεγάλους κώλους, άρα έχουν κώλους σαν νεράτζια.

• Πρέβεζα – Σαρδέλες

Διότι λέγεται ότι βάζουν τις σαρδέλες στο κλουβί.

• Αθήνα – Γκάγκαροι

Γκάγκαρο ήταν το βαρύ ξύλο που ήταν κρεμασμένο με σκοινί πίσω από τις αυλόπορτες, τις οποίες έκλεινε με το βάρος του (gaga στα τούρκικα το ράμφος). Γκάγκαρος λεγόταν επί τουρκοκρατίας ο Αθηναίος της ανώτερης κοινωνικής τάξης, ο οποίος στην πόρτα του είχε γκάγκαρο. Σημαίνει σήμερα ο γνήσιος Αθηναίος.

• Φλώρινα – Απόγονοι της Γιουργίας

Γιατί η γιούργα ήταν η Γεωργία στα φλωρινιώτικα. Ήταν η μεγαλύτερη πόρνη της Φλώρινας. Απ’ τις μεγαλύτερες βρισιές για τους Φλωρινιώτες!

Πόντος – Ντουντούμια / Τουρκούλια

Άγνωστη προέλευση.

• Λέσβος – Γκαζμάδες

Τη Μυτιλήνη τη λένε Γκασμαδία ή Κασμαδία οι φαντάροι που υπηρετούν εκεί, επειδή η στρατιωτική ζωή εκεί έχει πολύ σκάψιμο, σκάβουν ορύγματα. Επίσης, υπάρχει και ο παλιός μύθος που λέει ότι (σύμφωνα με την παράδοση από στόμα σε στόμα των φαντάρων) όταν ήταν να φτιαχτεί το αεροδρόμιο της Μυτιλήνης, όλοι οι κάτοικοι πήγαν να συνδράμουν κρατώντας από έναν κασμά (και κανένας δεν κρατούσε φτυάρι ή σκαπέτι).

• Σέρρες – Ακανέδες

Λόγω του ότι στη πόλη των Σερρών φτιάχνονται ακανέδες (ένα είδος γλυκού σαν λουκούμι).

• Πάτρα – Μινάρες

Λίγο υποτιμητική λέξη για τους Πατρινούς που σημαίνει μ..άκας αλλά σε πιο light εκδοχή. Τυπικός χαιρετισμός: “που ‘σαι ρε μιναρα”

• Ηράκλειο – Σουμπερίτες ή Καστρινούς

Σουμπερίτες, διότι στην κατοχή ο Σούμπερ είχε την έδρα του στο Hράκλειο και Καστρινούς επειδή το Ηράκλειο ονομαζόταν και Κάστρο.

• Αγρίνιο – Βλάχοι

Έτσι τους αποκαλούν οι Μεσολογγίτες, οι οποίοι θεωρούν τον εαυτό τους πολύ διακεκριμένο.

• Ναύπλιο – Κωλοπλένηδες

Οι Aργίτες τους αποκαλούν έτσι διότι πλένονταν στις τούρκικες τουαλέτες.

• Άργος – Πρασάδες

Ως αντίποινα τους έβγαλαν έτσι, διότι έτρωγαν το πράσο με το οποίο χτυπούσαν το γαϊδούρι τους.

• Καβάλα – Ψαροκασέλες

Έτσι τους αποκαλούν οι Ξανθιώτες.

• Αρκαδία – Σκορδάς ή Αβγοζύγης

Σκορδάς λόγω των τοπικών προϊόντων και αβγοζύγης γιατί πρώτοι οι Αρκάδες πουλούσαν αυγά βάσει του μεγέθους τους – των αυγών -.

• Κόρινθος – Λαΐδες

Γιατί Λαΐδα ήταν μια εταίρα της αρχαιότητας από την Κόρινθο.

• Κρήτη – Πέτσακες ή Σβούρους

Μάλλον από Ρέθυμνο, Ηράκλειο. Ο ορεσίβιος ή χωρικός που κατεβαίνει στην πόλη με ιμπεριαλιστικές διαθέσεις ως προς γυναίκες, μπάρια κλπ. με τα γνωστά αξεσουάρ (4χ4, μαύρο πουκάμισο κλπ κλπ). Τείνει να αντικαταστήσει και στα Χανιά το . Σβούροι είναι οι κάγκουρες στην τοπική διάλεκτο.

• Σαλαμίνα – Μπακαουκες ή Μανάρια

Για το “Μπακαουκας” υπάρχει και το γνωστό ανέκδοτο ότι στη σαλαμίνα επικρατεί… εμφύλιος μεταξύ των Μπακις και των Ουκας.

• Xαλκίδα – Τρελονερίτες

Απο το φαινόμενο της παλίρροιας. Τα τρελά νερά του Ευρίπου λένε οτι έχουν πειράξει και τα μυάλα των Χαλκιδέων.

• Τρίκαλα – Κασέρια ή Σακαφλιάδες

Κασέρια λόγω τοπικού τυριού και Σακαφλιάδες λόγω του Σακαφλιά, ο οποίος έζησε την εποχή του Μεσοπολέμου, λίγο μετά την Μικρασιατική Καταστροφή και ήταν ο Δον Ζουάν της εποχής. Ήταν ένας ωραίος άντρας που είχε αναστατώσει την τρικαλινή κοινωνία με τα καμώματά του, ώσπου κάποιοι του στήσανε καρτέρι στα στενά σοκάκια του Βαρουσίου και τον μαχαιρώσανε (εξού και το γνωστό στιχάκι “Στα τρίκαλα στα δυό στενά σκοτώσανε τον Σακαφλιά”).

Το σακαφλιάς κατά λέξη σημαίνει ο φίλος της σάρκας.

Το τοπίο θυμίζει τον κυματισμό της θάλασσας, με τα απόκρημνα βράχια να μοιάζουν σαν να κρέμονται από τη χερσόνησο, στο νοτιότερο άκρο της ηπειρωτικής Ελλάδας. Από τους απότομους λόφους, μικρά πέτρινα σπίτια που θυμίζουν κάστρα στέκουν αγέρωχα, με την πλάτη τους στον επιβλητικό και κολοσσιαίο Ταΰγετο. Με τα νώτα τους καλυμμένα από το εντυπωσιακό βουνό, μοιάζουν να αγναντεύουν στωικά τα νερά του Ιονίου.

Με την περιγραφή αυτή παρουσιάζει το BBC στους αναγνώστες του τη Μάνη, χαρακτηρίζοντας τους Μανιάτες «μια κλειστή κοινότητα που λέγεται πως κατάγεται από τους Σπαρτιάτες, τους θρυλικούς πολεμιστές της Αρχαίας Ελλάδας».

Το δημοσίευμα του βρετανικού δικτύου δεν παραλείπει τα λαλάγγια, που αποτελούν εδώ και αιώνες αναπόσπαστο μέρος της παραδοσιακής μανιάτικης διατροφής. Με πολύ απλά συστατικά, το αλεύρι και το ελαιόλαδο, τα λαλάγγια χάριζαν δύναμη και ενέργεια, τόσο στους πολεμιστές όσο και στους απλούς αγρότες.

Την ιστορία του λαλαγγιού εξηγεί στο BBC ο Γιώργος Οικονομέας, κάτοικος της περιοχής που μεγάλωσε στο Νεοχώρι, στα βορειοδυτικά, και δεν έφυγε ποτέ. Σε όλη τη ζωή του είχε καφενείο. Συνταξιούχος πια δεν εξυπηρετεί πια τους πελάτες αλλά περνά τα πρωινά του στο καφενείο, λέγοντας τα νέα του με τους φίλους του, σχετικά με την οικογένειά του κι ενίοτε και τα πολιτικά.

«Τρως κάτι που έτρωγαν χιλιάδες χρόνια πριν. Ο Λέλεγας, ο πρώτος βασιλιάς της Σπάρτης, ήταν πιθανότατα ο πρώτος που το έφτιαξε» εξήγησε στον δημοσιογράφο. «Αν θέλεις να πάρεις μια γεύση από το πώς θα ήταν η ζωή στην αρχαία Σπάρτη, μην ψάχνεις άλλο. Είμαστε όσο Σπαρτιάτες μπορεί κανείς να είναι».

Χιλιάδες χρόνια πριν, όταν η αρχαία Ελλάδα ήταν ουσιαστικά πόλεις-κράτη, μεγάλο μέρος της Πελοποννήσου ανήκε στην αρχαία Σπάρτη και τους συμμάχους της. Αντίθετα με το «αντίπαλον δέος», την Αθήνα, όπου οι πολίτες ήταν καλλιτέχνες και φιλόσοφοι, οι Σπαρτιάτες ήταν πολεμιστές. Τα αγόρια λέγεται πως άρχιζαν τη στρατιωτική εκπαίδευση από τα επτά τους χρόνια για να γίνουν κανονικοί στρατιώτες στα είκοσι.

Οι γυναίκες, από την άλλη, δεν έπαιζαν κανέναν ρόλο στον στρατό αλλά συχνά λάμβαναν κανονική εκπαίδευση και μπορούσαν να έχουν περιουσία- δικαιώματα που σπάνια απολάμβαναν οι γυναίκες σε άλλες ελληνικές πόλεις- κράτη, όπως περιγράφει το BBC. Έτσι, οι Σπαρτιάτισσες φημίζονταν για την ανεξαρτησία τους.

Μετά τη νίκη της επί της Αθήνας στον Πελοποννησιακό Πόλεμο, η Σπάρτη έφτασε στο αποκορύφωμα της δύναμής της τον 5ο αιώνα. Αλλά η κυριαρχία της δεν κράτησε πολύ, συνεχίζει το BBC την περιήγηση στην ιστορία, καθώς ήρθε η σειρά της Θήβας να επιβληθεί και η Σπάρτη έπεσε. Όμως οι Σπαρτιάτες που έμεναν στη χερσόνησο της Μάνης βρήκαν καταφύγιο στον Ταΰγετο κι αντιστάθηκαν σθεναρά, υπερασπιζόμενοι τα εδάφη τους απέναντι στους Θηβαίους κι αργότερα τους Οθωμανούς, τους Αιγύπτιους και τους Φράγκους, μεταξύ άλλων.

Οι Μανιάτες, όπως έγιναν γνωστοί, έδρασαν και στη θάλασσα όπως και στη στεριά, επιδιδόμενοι για κάποιο διάστημα στην πειρατεία και ταξιδεύοντας συχνά σε άλλα παραθαλάσσια έθνη ως μισθοφόροι. Η φήμη τους ήταν τέτοια που πολλοί κατακτητές απλώς τους απέφευγαν.

Η περιοχή παρέμεινε αυτοδιοίκητη μέχρι τον 19ο αιώνα περίπου, όταν η ελληνική κυβέρνηση περιόρισε την αυτονομία της. Αλλά έπρεπε να φτάσει η δεκαετία του 1970, να κατασκευαστούν νέοι δρόμοι και η χερσόνησος να «ανοίξει» τρόπον τινά προς την υπόλοιπη Πελοπόννησο, ώστε να αρχίσουν οι Μανιάτες να καλοδέχονται τους επισκέπτες.

Η «κλίση» των Μανιατών προς τη σύγκρουση δεν καθοδηγήθηκε μόνο από εξωγενείς παράγοντες. Στη διάρκεια της αυτονομίας της Μάνης, η χερσόνησος διοικούνταν από διαφορετικές οικογένειες. Καθώς διαγωνίζονταν για την εξουσία, ξεσπούσαν βίαιες βεντέτες που κρατούσαν χρόνια. «Εάν ένα μέλος της οικογένειας κάποιου ντρόπιαζε μέλος της δικής σου οικογένειας, η οικογένεια συγκεντρωνόταν γύρω από το τραπέζι για να αποφασίσει για τη σκληρότητα της τιμωρίας» συνεχίζει ο Οικονομέας. «Η τιμωρία επιβαλλόταν σε όλη την οικογένεια, όχι μόνο του δράστη. Αυτή ήταν η αίσθηση της περηφάνιας που είχαν οι Μανιάτες».

Πλέον οι Μανιάτες ζουν με πιο ειρηνικές δραστηριότητες, όπως η καλλιέργεια ελιάς. Η περιοχή φημίζεται για το ελαιόλαδό της, φρουτώδες, με γεμάτη γεύση και πλούσιο χρυσοπράσινο χρώμα.

Ωστόσο το τρομερό παρελθόν της Μάνης δεν έχει ξεχαστεί. Το σπαρτιατικό «ή ταν ή επί τας», φράση που αποδίδεται πιθανόν στη σύζυγο του Λεωνίδα Γοργώ, διατηρεί ακόμα τη δύναμή της, αιώνες μετά το 480 και την αναχώρηση του Λεωνίδα για τη μάχη των Θερμοπυλών. Ήταν ο τρόπος οι γυναίκες να λένε στους σπαρτιάτες πολεμιστές συζύγους τους πως υπάρχουν μόνο δύο τρόποι να επιστρέψουν από τον πόλεμο: είτε κρατώντας την ασπίδα τους, ως νικητές, είτε πάνω σε αυτή, νεκροί.

Αυτός δεν είναι βέβαια ο μόνος σύνδεσμος με το παρελθόν. Σχεδόν όλοι όσοι έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει στη Μάνη θα πουν πως έχουν σπαρτιάτικο αίμα στις φλέβες τους.

«Οι Μανιάτες κατάγονται από τους Αρχαίους Σπαρτιάτες. Τελεία» λέει ο Οικονομέας.

Στα 86 του χρόνια ακόμα θυμάται τη μητέρα του να τον ταΐζει βραστό αυγό για να δυναμώσει, επιμένοντας πως, ως το μόνο αγόρι, είναι δική του ευθύνη να συνεχίσει την παράδοση της οικογένειας. Θυμάται να βλέπει τις θείες του να μαζεύονται τη νύχτα πριν την κηδεία κάποιου μέλους της οικογένειας για να το μοιρολογήσουν με τραγούδια που σου σήκωναν την τρίχα, τελετουργικό που περιγράφεται ακόμα και στην Οδύσσεια του Ομήρου.

Σύμφωνα με το BBC, δεν υπάρχει αδιάσειστη επιστημονική απόδειξη που να συνδέει άμεσα τους σημερινούς Μανιάτες με τους Σπαρτιάτες της αρχαιότητας. Κάθε ίχνος του αυθεντικού σπαρτιάτικου DNA έχει χαθεί εδώ και καιρό, συνεχίζει το βρετανικό δίκτυο, κι αυτό που έχει μείνει από τους πολεμιστές είναι ο θρύλος τους. Ορισμένοι ιστορικοί και ανθρωπολόγοι λένε πως οι ομοιότητες ανάμεσα στα αρχαία και τα σύγχρονα τελετουργικά, όπως τα μοιρολόγια, είναι ισχυροί δείκτες για τον σύνδεσμο ανάμεσα στους αρχαίους Σπαρτιάτες και τους σύγχρονους Μανιάτες. Ωστόσο ο καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης Βασίλης Γούναρης, εκφράζει τη διαφωνία του.

«Η φυσική ανθρωπολογία και η ιστορία δεν ακολουθούν την ίδια πορεία» λέει ο Γούναρης. «Το να ζει κάποιος στο ίδιο φυσικό περιβάλλον προφανώς τον οδηγεί σε παρόμοιες επιλογές, σε πολλά ζητήματα, σε σχέση με τους άλλους ανθρώπους που έζησαν εκεί. Αλλά αυτό δεν έχει καμία σχέση με το DNA των κατοίκων».

«Μίλησα με έναν καθηγητή που αμφισβητεί τους ισχυρισμούς περί αδιάκοπης γενεαλογικής εξέλιξης από τους αρχαίους Σπαρτιάτες» λέει ο δημοσιογράφος, απολαμβάνοντας τα λαλάγγια, στον ηλικιωμένο άνδρα από το Νεοχώρι. Εκείνος του προσέφερε ακόμα ένα λαλάγγι και του είπε μόνο πέντε λέξεις: «ή ταν ή επί τας».

[nbst]