Για να διαβάζεις αυτό το κείμενο, τότε πρέπει να ισχύει μία από τις παρακάτω περιπτώσεις: είσαι από τους ανθρώπους που τρώνε και δεν παχαίνουν, ή απλώς ο σωματότυπός σου είναι τέτοιος που ό,τι και να κάνεις θα δείχνεις πάντα «κοκαλιάρης» (όπως κάποιοι αποκαλούν). Όποια περίπτωση και να ισχύει ωστόσο, ΜΑΓΚΙΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΧΑΡΑ ΣΟΥ!
Γράφει η Νατάσσα Πιοτογιαννάκη
Έχεις συνηθίσει να σε βομβαρδίζουν με ερωτήσεις τύπου «Γιατί είσαι τόσο αδύνατος/η; Δεν τρως; Σου συμβαίνει κάτι; Στεναχωριέσαι για τίποτα;» και έχεις βαρεθεί να απαντάς συνεχώς τα ίδια και τα ίδια. Λίγοι είναι αυτοί που καταφέρνουν να κατανοήσουν πως τα λιγοστά κιλά δεν είναι απαραίτητα αποτέλεσμα κάποιου προβλήματος υγείας, σωματικής ή ψυχολογικής. Πολλοί όμως είναι εκείνοι που θέλουν να «βοηθήσουν» την κατάσταση και να σε «ενθαρρύνουν» στο φαγητό, λέγοντας το κλασσικό «Φάε κάτι να πάρεις κανένα κιλό».
Ας έρθω όμως σε εσένα φίλε που έχεις το τέέέλειο σώμα (ούτε πολύ αδύνατος ούτε πολύ χοντρός) και θεωρείς χρέος σου να βοηθήσεις και τους υπόλοιπους να γευτούν τη χαρά αυτή… Και σε ρωτάω λοιπόν. Έχεις πει ποτέ σου σε έναν άνθρωπο με παραπανίσια κιλά «Σταμάτα να τρως μήπως και χάσεις τίποτα»; Όχι ε; Το θεωρείς προσβολή. Κι εγώ μαζί σου. Αλλά τι σε κάνει να πιστεύεις ότι στην αντίθετη περίπτωση, όταν έχεις δηλαδή απέναντί σου ένα άτομο με πιο μικροκαμωμένο κι αδύνατο σώμα, το πράγμα αλλάζει κι η παρότρυνσή σου μετατρέπεται από προσβλητική σε στοργική; Τα ίδια συναισθήματα του προκαλείς και στα ίδια ακριβώς κόμπλεξ τον οδηγείς. Ξέρεις, το να δείχνει κανείς ότι σε λυπάται δε δημιουργεί καμία ευχαρίστηση σε κανέναν. Το να συμβουλεύεις λοιπόν τον άνθρωπο αυτό με βλέμμα γεμάτο οίκτο, είναι αν μην τι άλλο αποθαρρυντικό. Και στο κάτω κάτω, δεν μπορείς να ξέρεις τι προσπάθειες πιθανόν να καταλαμβάνει καθημερινά για να διορθώσει «το πρόβλημα».
Καταλαβαίνω ότι δεν έχεις καμία πρόθεση να τον στεναχωρήσεις και να τον θίξεις, ωστόσο αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι γιατί από τη μία σου είναι τόσο εύκολο να αποκαλείς τον άλλον «πολύ αδύνατο» και τον «πολύ χοντρό» να προσπαθείς να τον προστατέψεις από τυχόν τέτοια σχόλια.
Όσο σέβεσαι τον εύσωμο, το ίδιο πρέπει να σέβεσαι και τον αδύνατο. Όσο πληγώνεται με τις λέξεις ο ένας, το ίδιο πληγώνεται κι ο άλλος.
Επιστρέφοντας σε εσένα αδύνατέ μου φίλε, που έχεις ακούσει τα άπαντα για το σωματάκι σου, ξέρεις φαντάζομαι ότι με το να σε «πλακώνουν» συνεχώς με τα βοηθητικά (για εκείνους) σχόλια, το μόνο που καταφέρνουν είναι να σου κόβουν την όρεξη για φαγητό. Εκεί που ήσουν υγιέστατος, σου έχουν περάσει την ιδέα πως κάτι τρέχει μαζί σου, δεν είναι φυσιολογική αυτή η εικόνα. Κι ο χαρακτηρισμός «κόκαλο», πόσο σε κάνει να χαίρεσαι; Πες μου ειλικρινά. Πόσο όμορφα αισθάνεσαι όταν κάποιος σε αποκαλεί έτσι; Όχι ιδιαίτερα, ε; Γνωρίζεις ότι ο άλλος δεν το κάνει με κακία, αλλά και πάλι είναι κουραστικό από ένα σημείο και μετά να ακούς όλο τα ίδια και να μην μπορείς να κάνεις κάτι γι’ αυτό. Να μην μπορείς να εξηγήσεις στον άλλον πως έτσι είσαι από τη φύση σου! Δε σου συμβαίνει κάτι, δεν είσαι άρρωστος, ούτε ετοιμοθάνατος!
Χωρίς να θέλω να προσβάλω κανένα, ο λόγος που έγραψα αυτό το άρθρο είναι για να δείξω ότι το «Φάε κάτι» είναι το ίδιο προσβλητικό με το «Είσαι χοντρός».
Επειδή κάποιος είναι λίγο πιο αδύνατος, δε σημαίνει ότι οι άλλοι μπορούν να τον σχολιάζουν και να τον μειώνουν. Σε κάθε του κίνηση, υπάρχει κάποιος που θα του υπενθυμίσει τα κιλά του. Κι η συνεχής αυτή υπενθύμιση είναι που δημιουργεί το πρόβλημα, όχι τα κιλά…
Ας μην ξεχνάμε ότι οι περισσότερες διατροφικές διαταραχές έχουν σχεδόν πάντα ηθικούς αυτουργούς.
Κάτι τελευταίο και κλείνω. Είμαι από τα άτομα που τρώνε τα πάντα και δεν παχαίνουν. Άλλοι με ζηλεύουν γι’ αυτό και άλλοι με λυπούνται. Πέρασαν χρόνια μέχρι να καταφέρω να συμφιλιωθώ με το σώμα μου και να μάθω να μην επηρεάζομαι από τα λόγια των άλλων. Αυτό που έχω να πω σε όλους τους αδύνατους ανθρώπους εκεί έξω (και όχι μόνο) που νιώθουν άσχημα με το σώμα τους είναι ότι…
Ο κάθε άνθρωπος είναι τέλειος έτσι ακριβώς όπως είναι!
Τα κιλά είναι το πιο εύκολο πράγμα να αλλάξεις πάνω σου, ο χαρακτήρας πάλι, θέλει πολλή δουλειά. Πάρε το σώμα στα χέρια σου και άσε τον καθένα να λέει ό,τι θέλει. Μόνο εσύ ξέρεις τι είσαι!
Πηγή: neopolis.gr
Αφού ολοκλήρωσε το πρώτο εκκλησάκι ο Άγιος Γερμανός αναζήτησε στο δάσος ένα ξύλο κατάλληλο για να εικονίσει τη Θεοτόκο, ως ένδειξη ευχαριστίας. Όταν το επεξεργάστηκε και το ετοίμασε ξαφνικά το ξύλο ράγισε και ο άγιος λυπήθηκε και σκέφτηκε να το αφήσει. Τότε ένα «φοινικούν», υπέρλαμπρο δηλαδή, κοκκινωπό φως έλουσε το σχισμένο ξύλο και φάνηκε η Παναγία μας μαζί με το Χριστό και μια φωνή ακούστηκε να του λέει: «Παιδί μου ήλπισε, εγώ είμαι εδώ» και τη στιγμή εκείνη εντυπώθηκε η Παναγία πάνω στο ξύλο. Αυτό το φως έδωσε και το όνομα στην αχειροποίητο εικόνα (εικών – φοίνισσα).
Δεύτερος κτίτορας θεωρείται ο Άγιος Διονύσιος ο Α΄ (15ο αιώνα), ο οποίος παραιτήθηκε από τη θέση του Οικουμενικού Πατριάρχη και έγινε ηγούμενος της μονής δίνοντας της τη μεγαλύτερη λαμπρότητα.
Κατά την Τουρκοκρατία, η συμβολή της Ιεράς Μονής στη διατήρηση της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού υπήρξε ανεκτίμητη. Η δράση των μοναχών στην ευρύτερη περιοχή προκάλεσε την οργή των Τούρκων, οι οποίοι θανάτωσαν το 1507 και τους 172 μοναχούς. Το μνημείο τους βρίσκεται προ της μονής.
Το 1917 οι Βούλγαροι άρπαξαν τα περισσότερα κειμήλια και τα μετέφεραν στη Βουλγαρία, όπου φυλάσσονται μέχρι σήμερα στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο Σόφιας.
Κατά την περίοδο εκείνη των επιθέσεων και αρπαγών των Βουλγάρων, ένας αξιωματικός τους επιχείρησε να συλήσει την Εικόνα της Παναγίας, αλλά τινάχθηκε πίσω και εξέπνευσε, ενώ η μπότα και το πιστόλι του αποτυπώθηκαν στις μαρμάρινες πλάκες του δαπέδου για να ενθυμίζουν πάντοτε το θαύμα. Ακόμα και σήμερα στο μαρμάρινο δάπεδο του Ναού φαίνονται αυτά τα σημεία.
Το 1943 οι Βούλγαροι, στην Κατοχή, εκδίωξαν πάλι τους μοναχούς, έβαλαν φωτιά και κάηκε όλο το μοναστήρι εκτός από το ναό. Η Ιερά Μονή Εικοσιφοίνισσας αφέθηκε έρημη μέχρι την επαναλειτουργία της ως γυναικείου μοναστηριού το 1967. Σήμερα στη μονή ζουν περίπου 25 μοναχές.
Το επιβλητικό τετράγωνο (20 Χ 20 μέτρα) Καθολικό των Εισοδίων της Θεοτόκου διαθέτει όμορφο τέμπλο, ενώ το Ιερό Βήμα σώζεται από τον 11ο αιώνα. Στο ξυλόγλυπτο επίχρυσο τέμπλο του Καθολικού βρίσκεται η αχειροποίητος και θαυματουργή Ιερά Εικόνα.
Εκτός από το ναό, το μοναστήρι επίσης περιλαμβάνει ξενώνες (τρία κτίρια με 200 κρεβάτια), τα κελλιά των μοναζουσών, Τράπεζα, αρχονταρίκι, μουσείο, τα παρεκκλήσια της Αγίας Βαρβάρας (με Αγίασμα) και της Ζωοδόχου Πηγής, εργαστήρια κεντητικής και αγιογραφίας κ.α. Αξιοθαύμαστα είναι και τα δύο μικρά κυπαρίσσια που εδώ και πολλά χρόνια ζουν θαυματουργικά στη στέγη του ναού (στη βάση του μικρού τρούλου).
Η Ιερά Μονή Παναγίας Εικοσιφοίνισσας εορτάζει στις 15 Αυγούστου στη μνήμη της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, στις 14 Σεπτεμβρίου στη μνήμη του τιμίου Σταυρού και στις 21 Νοεμβρίου στη μνήμη των Εισοδίων της Θεοτόκου.
