Πίσω από τα απόκρημνα βράχια, στο νότο της Σιθωνίας στην Χαλκιδική, κρύβεται καλά ένα μυστικό λιμάνι. Είναι ο αρχαίος «Τορωναίος λιμήν», το πιο μεγάλο και ασφαλές λιμάνι της Ελλάδας που αναφέρεται από τον Θουκυδίδη. Ονομαζόταν Κωφός λιμήν, γιατί αν σταθείτε μέσα στον κόλπο δεν ακούτε καθόλου τη θάλασσα!
Το θέαμα του λιμανιού από ψηλά είναι μοναδικό, καθώς θεόρατοι βράχοι υψώνονται πάνω από τον κόλπο, ο οποίος μοιάζει απίστευτα με λίμνη, αφού το πολύ μικρό άνοιγμα προς την ανοιχτή θάλασσα μόλις που διακρίνεται.
Το ακρωτήριο που βρίσκεται πίσω από τους βράχους του κόλπου ονομαζόταν στην αρχαιότητα Δέρρις.
Το Πόρτο Κουφό ήταν ο αρχαίος Τορωναίος λιμήν, ένα ασφαλέστατο αγκυροβόλιο για τα πλοία των Τορωναίων. Το λιμάνι διατηρεί μέχρι σήμερα το αρχαίο του όνομα, αφού από τότε ονομαζόταν Κωφός λιμήν, γιατί οι αρχαίοι υποστήριζαν ότι όποιος είναι μέσα στον κόλπο δεν ακούει καθόλου τη βουή της θάλασσας.
Χρησιμοποιούσαν μάλιστα το λιμάνι σαν παρομοίωση και για κάθε έναν που δεν άκουγε καλά έλεγαν ότι είναι «κωφότερος του Κωφού (Τορωναίου) λιμένος».
Στις βραχώδεις και απόκρημνες ακτές του ανοίγονται σπηλιές, σε μια από τις οποίες, στη ΝΑ. πλευρά της εισόδου, μπορεί ο επισκέπτης να μπει με βάρκα.
Μια άλλη ενδιαφέρουσα σπηλιά βρίσκεται στη ΝΑ. πλευρά του λιμανιού, στην κορυφή της τομής του παλιού λατομείου η οποία ήταν τόπος λατρείας στα ρωμαϊκά χρόνια. Αργότερα, για να εξαγνιστεί ο χώρος, οι χριστιανοί ζωγράφισαν κόκκινους χαρακτηριστικούς σταυρούς στην οροφή της σπηλιάς.
Αξιοθέατο της περιοχής αποτελούν και τα Καρτάλια . Έτσι ονομάζεται το νοτιότερο ακρωτήριο της Σιθωνίας. Είναι μια περιοχή πολύ επικίνδυνη για την ναυσιπλοΐα και πολύ εντυπωσιακή σαν χώρος. Το όνομα τους το οφείλουν στους γυπαετούς, τους οποίους οι κάτοικοι της περιοχής ονομάζουν “καρτάλια”. Η επίσκεψη της περιοχής μπορεί να γίνει μόνο με πλοίο.
Το Πόρτο Κουφό είναι το ασφαλέστερο και μεγαλύτερο φυσικό λιμάνι της Ελλάδας και είναι σχεδόν πάντα γεμάτο με κάθε είδους σκάφη.
Οι Γερμανοί, κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο το χρησιμοποίησαν ως βάση και το οχύρωσαν ισχυρά. Σήμερα, είναι ένας ήσυχος μικρός ψαράδικος οικισμός που μοσχοβολάει φρέσκο ψάρι.
Διαψεύδει ότι θα είναι υποψήφιος με τη ΝΔ, στις επόμενες βουλευτικές εκλογές, ο Νίκος Γκάλης, όπως είχε διαρρεύσει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
«Είμαι ο Νίκος Γκάλης και κάποιοι δεν είναι καλά. Είμαι αθλητής και κάποιοι δεν είναι δημοσιογράφοι. Δεν είμαι πολιτικός και κάποιοι δεν θα έπρεπε να είναι πολιτικοί. Δεν θα βρίσκομαι σε κανένα ψηφοδέλτιο κανενός κόμματος και κάποιοι δεν θα έπρεπε να βρίσκονται στη θέση που βρίσκονται», έγραψε ο θρύλος του ελληνικού μπάσκετ και πρόσθεσε:«Τα μόνα παιχνίδια που έχω παίξει ήταν εντός γηπέδου. Αυτοί που παίζουν παιχνίδια στην πλάτη μου και όσοι παίζουν παιχνίδια στην πλάτη του ελληνικού λαού είναι άξιοι της μοίρας τους. Και στους Έλληνες αξίζει μια καλύτερη μοίρα».
Στις 26 Απριλίου του 1877 αποκαλύπτεται στην Ολυμπία από γερμανούς αρχαιολόγους ο Ερμής του γλύπτη Πραξιτέλη, μια κορυφαία “στιγμή” καλλιτεχνικής δημιουργίας στην Ιστορία και ένα άγαλμα που απεικονίζει την ιδεώδη ομορφιά για τους αρχαίους Έλληνες.
Αποκαλύφθηκε στον σηκό του ναού της Ήρας στην Ολυμπία και εκτίθεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Ολυμπίας. Χρονολογείται γύρω στο 343 π.Χ., στη μετάβαση από την ύστερη κλασική στην πρώιμη ελληνιστική γλυπτική.
Το γλυπτό από παριανό μάρμαρο, απεικονίζει τον Ερμή που στηρίζεται σε κορμό δένδρου και κρατά στο αριστερό χέρι του το μικρό Διόνυσο. Όταν γεννήθηκε ο Διόνυσος, ο Δίας για να τον προστατέψει από την οργή της Ήρας, τον εμπιστεύθηκε στον Ερμή να τον μεταφέρει στις αδελφές της μητέρας του.
Ο Πραξιτέλης απεικονίζει μία στιγμή ανάπαυσης του ταξιδιού. Στο δεξί χέρι που λείπει, πιθανόν ο Ερμής κρατούσε τσαμπί σταφύλι, σύμβολο του Διονύσου, που έδειχνε στο μικρό θεό. Είναι συμπληρωμένα το αριστερό πόδι από το γόνατο και κάτω, η δεξιά κνήμη και το κάτω μέρος του κορμού του δένδρου.
Το άγαλμα, κύριος εκπρόσωπος του ελληνικού κάλλους, υπέστη επεμβάσεις στα ρωμαϊκά χρόνια όταν μεταφέρθηκε στο Ηραίο.
Το 1935 ο φωτορεπόρτερ Βασίλειος Τσακιράκης είχε επισκεφθεί το Αρχαιολογικό Μουσείο των Αθηνών. Σε μία αίθουσα υπήρχε το αντίγραφο του αγάλματος. Ανάμεσα στους επισκέπτες ο έμπειρος φωτορεπόρτερ διέκρινε ένα νεαρό Έλληνα που ξεναγούσε μία ομάδα Ισπανών. Όταν η ομάδα πλησίασε το άγαλμα του Ερμή έγινε το “θαύμα”.
Άγαλμα και ξεναγός “ταυτοποιήθηκαν”. Το όνομα του νεαρού “Ωραίου ως Έλληνα” ,Νικόλαος Ζαφειρόπουλος, κάτοικος Θεσσαλονίκης.
Αυτή είναι η συγκλονιστική στιγμή που μια γυναίκα έπεσε από την μηχανή της όταν χτυπήθηκε από μια μπάρα και παραλίγο να την χτυπήσει ένα τρένο που ερχόταν.
Η οδηγός δεν είδε τα φώτα που αναβόσβηναν και την κόκκινη και άσπρη μπάρα που την προειδοποιούσε ότι είχε απαγορευτεί η είσοδος για τα οχήματα.
Τα πλάνα από το βίντεο την δείχνουν να πηγαίνει κατευθείαν πάνω στο κλειστό φράγμα και να χτυπάει το κεφάλι της στην μπάρα. Καθώς το σώμα της πέφτει προς τα πίσω τα χέρια της από την δύναμη του χτυπήματος.
Δείτε το βίντεο
Η γυναίκα πλησιάζει την κατεβασμένη μπάρα.
Παρά τα φώτα που την προειδοποιούσαν να σταματήσει, η γυναίκα δεν κατάφερε να σταματήσει έγκαιρα.
Η γυναίκα έπεσε από την μηχανή και ο υπεύθυνος του σταθμού πήγε αμέσως να την σώσει και την έσυρε από τις ράγες λίγα δευτερόλεπτα πριν περάσει το τρένο.
Η γυναίκα την ώρα που χτυπάει στην κατεβασμένη μπάρα και πέφτει κάτω.
Μάλιστα, πριν από την γυναίκα φαίνεται άλλο ένα ασημί αμάξι και μια μηχανή με 2 άτομα να αγνοούν τα προειδοποιητικά φώτα και να διασχίζουν τις ράγες του τρένου.
Κάποιες φορές όταν 2 άντρες αρχίζουν να τσακώνονται είναι δύσκολο να τους χωρίσεις, γιατί εκείνη την ώρα βγάζουν όλο τον θυμό και την οργή τους και γίνονται πιο δυνατοί από ότι είναι συνήθως. Βέβαια, αυτό ισχύει μέχρι την στιγμή που θα εμφανιστεί ένας σκύλος με εξάψεις.
Σε ένα βίντεο που δημοσιεύτηκε στα κοινωνικά δίκτυα, 2 άγνωστοι άντρες άρχισαν να παλεύουν στο έδαφος πριν ένας καφέ σκύλος ανέβει πάνω στον έναν από αυτούς.
Ο άντρας άρχισε να κουνάει τα πόδια του, οπότε ο σκύλος πήγε και σκαρφάλωσε στον άλλον άντρα.
Βέβαια, δεν κατάφερε να σταματήσει τον καυγά, απλά τον επιβράδυνε λίγο. Όσο να πεις δεν είναι και πολύ εύκολο να συνεχίσεις να τσακώνεσαι όταν ένας σκύλος προσπαθεί να κάνει σeξ με το πόδι σου.
Ένα σοκαριστικό βίντεο δείχνει ένα γαμπρό να δέχεται έναν πυροβολισμό στον ίδιο του τον γάμο, όταν ένας εκτελεστής τον πυροβόλησε και τον σκότωσε από κοντινή απόσταση.
Ο 25χρονος νιόπαντρος Σουνίνλ Βέρμα γιόρταζε τον γάμο του σε ένα κύκλο μαζί με τους καλεσμένους όταν ο εκτελεστής τον πυροβόλησε στο στήθος.
Το βίντεο που τραβήχτηκε από τον φωτογράφο του γάμου δείχνει τον άντρα με το πορτοκαλί πουκάμισο να κρατάει ένα όπλο.
Δείτε το βίντεο
O γαμπρός κοιτάζει τον δολοφόνο του πριν εκείνος τον πυροβολήσει για δεύτερη φορά.
Η αστυνομία της περιοχής αναζητάει τον εκτελεστή, ο οποίος μέχρι στιγμής διαφεύγει.
Η δολοφονία φαίνεται να έγινε εν μέσω εορτασμών, αλλά δεν έχει ξεκαθαριστεί ακόμα αν ήταν σκόπιμη ή όχι.
Πρόκειται για μια «Mercedes S Class 350» που μεταφέρει Ρώσους μεγιστάνες και ζάμπλουτους τουρίστες
«Είστε βρεγμένος;» με ρώτησε ένας οδηγός ταξί όταν κάλεσα στο σταθερό τηλέφωνο της πιάτσας του Αγίου Νικολάου στην Κρήτη για μια κούρσα των 10 ευρώ, από την παραλία Αμμουδάρα έως το λιμάνι.
Ασυναίσθητα λοιπόν, έχοντας αιφνιδιαστεί από την ερώτηση του, έπιασα το μαγιό μου για να διαπιστώσω αν όντως είχε στεγνώσει. Αρχικά σκέφτηκα πως μάλλον έπεσα πάνω σε κάποιον περίεργο, απ’ αυτούς που λατρεύουν το Ι.Χ τους όπως οι Ινδοί την θεά Κάλι.
Δεν είχαν περάσει ούτε δέκα λεπτά και ο λόγος για τον οποίο ρωτήθηκα αν το μαγιό μου ήταν στεγνό, εμφανίστηκε μπροστά μου.
Ένας κουστουμαρισμένος κύριος βγήκε από την θέση του οδηγού και άνοιξε με ευλαβικό σχεδόν τρόπο την πίσω πόρτα μιας “Mercedes S Class 350”. Αυτοκίνητο αξίας 160.000 ευρώ.
Πριν προλάβω να σκεφτώ ότι μπορεί να έγινε λάθος και να παραλαμβάνει τον λάθος άνθρωπο, εκείνος συνέχισε την σύντομη κουβέντα που είχαμε απ’ την πρώτη μας επικοινωνία.
– «Καταλάβατε τώρα γιατί σας ρώτησα, αν είστε βρεγμένος;»
Χαμογέλασα συγκαταβατικά γιατί δεν ήθελα να τον κακοκαρδίσω. Σκέφτηκα ότι σε περίπτωση που ήμουν μούσκεμα δεν θα με άφηνε να πλησιάσω ούτε στο ένα μέτρο τα δερμάτινα καθίσματα της μαύρης λιμουζίνας.
Η επιφυλακτικότητα του Στάθη Λιουδάκη, ιδιοκτήτη του μεγάλου πολυτελούς οχήματος έγκειται στο ότι εκεί που παίρνει μια απ’ τις συνηθισμένες καθημερινές του κούρσες, στο «καπάκι» μπορεί να του τηλεφωνήσουν από τα πεντάστερα της Ελούντα για να παραλάβει στενό συγγενή του Ρώσου προέδρου, Βλαντιμίρ Πούτιν, όπως άλλωστε έχει συμβεί αρκετές φορές την τελευταία τετραετία, από τη μέρα δηλαδή που αγόρασε αυτό το πανάκριβο αυτοκίνητο.
Οι μάνατζερ των μεγάλων πολυτελών ξενοδοχείων της περιοχής τον προτιμούν κάθε φορά που οι πελάτες τους χρειάζονται ταξί για τις μετακινήσεις τους. Οι τουρίστες εντυπωσιάζονται αφού δεν περιμένουν ότι θα κάνουν την βόλτα τους με ένα αυτοκίνητο των 160.000 ευρώ. Εκείνος αγχώνεται διότι θέλει τα πάντα να είναι στην εντέλεια.
«Δεν έχει υπάρξει ούτε ένας πελάτης που να μην έχει κάνει έστω ένα σχόλιο για το αυτοκίνητο μου» λέει ο αυτοκινητιστής , θυμούμενος κι ένα περιστατικό με έναν άλλον Ρώσο τουρίστα, ο οποίος όταν έφτασε στον προορισμό του άρχισε να «παλεύει» με τα κουμπιά προκειμένου να ανοίξει την πόρτα, λέγοντας του χαρακτηριστικά, «Μη με κοιτάς έτσι, δεν έχω ξαναμπεί σε τέτοιο αυτοκίνητο!»
Όταν στην υπόλοιπη Ελλάδα οι περισσότεροι ταξιτζήδες δουλεύουν 12 με 15 ώρες τη μέρα για ένα πενιχρό μεροκάματο, στον Άγιο Νικόλαο εντοπίσαμε κι άλλους αυτοκινητιστές με αυτοκίνητα εφοπλιστών. Χωρίς να το επιδιώξουν, διεκδικούν τον άτυπο τίτλο για τον πιο πολυτελή στόλο ταξί σε ολόκληρη την Ελλάδα.
Αξίζει να αναφερθεί ότι πέντε ακόμη οδηγοί έχουν αγοράσει το ίδιο μοντέλο αυτοκινήτου, ενώ αν κάνεις μια βόλτα στη πόλη θα παρατηρήσεις ότι το φθηνότερο ταξί ξεπερνά σε αξία τις 40.000 ευρώ. Και είναι όλα καινούρια αφού ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος. Όμως οι δουλειές πάνε καλά και απόδειξη γι’ αυτό είναι το γεγονός ότι φέτος ο κ. Λιουδάκης θα αποπληρώσει όπως όλα δείχνουν και την τελευταία δόση του δανείου που είχε λάβει για να αγοράσει το υπερπολυτελές όχημά του.
Οι επιδόσεις του του χάρισαν το προσωνύμιο «Golden Greek». Η φανέλα του με το νούμερο 16 κοσμεί ακόμη την οροφή του γηπέδου των Wildcats καθώς αποσύρθηκε για πάντα.
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο μπορεί να υπερηφανεύεται για πολλές ελληνικές πρωτιές στο ΝΒΑ, αλλά όχι για όλες. Πολλά χρόνια πριν το ταλέντο και οι επιδόσεις του κάνουν τους Αμερικανούς να μάθουν να προφέρουν σωστά το όνομά του, ένας συμπατριώτης μας τους δημιούργησε αντίστοιχο γλωσσοδέτη. Λεγόταν Λου (Λεωνίδας) Τσιωρόπουλος. Θεωρείται ο πρώτος ελληνικής καταγωγής μπασκετμπολίστας στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και η σύντομη καριέρα του ήταν γεμάτη με επιτυχίες που θα ζήλευε ακόμη και ο «Greek Freak». Έναν κολλεγιακό τίτλο καθώς και δύο δαχτυλίδια πρωταθλητή του NBA με τους τεράστιους Μπόστον Σέλτικς.
Στον Λου δεν περνούσαν τσαμπουκάδες
Με ύψος 1,96 και τρομερή φυσική δύναμη στα χέρια, ο Λου (γεννημένος το 1930 στο Λιν της Μασαχουσέτης) έμοιαζε κομμένος και ραμμένος για το αμερικάνικο football. Στο Λύκειο της γενέτειρας του επιβεβαίωσε τις προβλέψεις καθώς εξελίχθηκε σε All America player. Η αγάπη του για τα σπορ, αλλά η απέχθειά του για το… ξύλο τον οδήγησαν στο μπάσκετ. Αν και λογιζόταν ως γκαρντ-φόργουορντ, το σουτ δεν ήταν το δυνατό του στοιχείο.
Παρά το γεγονός πως ήταν κάτω από 2 μέτρα, η εμπειρία του από το πολύ σκληρότερο ποδόσφαιρο, αποδείχθηκε το καλύτερο εφόδιο που θα μπορούσε να κουβαλήσει στα παρκέ. Δυναμικός, αλτικός και πεισματάρης, ο Τσιωρόπουλος ήταν πολύ σκληρό καρύδι για την εποχή του. Η έφεσή του στα ριμπάουντ, η σκυλίσια άμυνα, το πάθος και η αυταπάρνηση τον έκαναν τον τέλειο συμπαίκτη. Αυτόν που οι μελλοντικοί Hall-Of-Famers, Φρανκ Ράμσεϊ και Κλιφ Χάγκαν χρειάζονταν να τρέχει πίσω τους για να καλύψει κενά. Και να τους βοηθήσει να παρουσιάσουν μία από τις καλύτερες ομάδες του κολλεγιακού πρωταθλήματος.
Ο θρύλος του Κεντάκι
Αν έπαιζε σήμερα θα προβληματιζόταν για το τι θα έγραφε πίσω στη φανέλα του. Το… Tsioropoulos έτσι κι αλλιώς ήταν δύσκολο να το προφέρει, πόσω μάλλον να δοκιμάσει να το διαβάσει κανείς. Πίσω στη δεκαετία του ’50 όμως οι φανέλες δεν έγραφαν τα ονόματα των αθλητών. Οι συμπαίκτες στο Κεντάκι έλυσαν το πρόβλημα. Οι επιδόσεις του του χάρισαν το προσωνύμιο «Golden Greek», ενώ αργότερα… απαντούσε και στο «Mr. T». Ο προπονητής του, Άλντορφ Ραπ, προτιμούσε το πρώτο.
Υπό τις οδηγίες του το Κεντάκι κέρδισε τον τίτλο του NCAA το 1951 και δύο χρόνια αργότερα τερμάτισε τη σεζόν με το εντυπωσιακό 25-0. Χωρίς ωστόσο να πάρει μέρος στην τελική φάση για λόγους που θα αναλυθούν αργότερα. Με τέτοιες επιτυχίες δεν είναι καθόλου παράξενο που η σημερινή έδρα των Wildcats φέρει το όνομα του θρυλικού κόουτς. Και για να μην υπάρξουν παρερμηνείες σχετικά με τη συνεισφορά του «Χρυσού Έλληνα», η φανέλα του με το νούμερο 16 κοσμεί ακόμη την οροφή του γηπέδου καθώς αποσύρθηκε για πάντα.
Το σκάνδαλο που δεν τον άγγιξε
Ενώ ο τίτλος του ’51 αποτελεί χρυσή σελίδα στην ιστορία του Κεντάκι, υπάρχουν και τα σκοτεινά σημεία της. Τον χειμώνα του ’52 ξεσπά σκάνδαλο στημένων αγώνων στο κολλεγιακό πρωτάθλημα. 32 παίκτες από 7 σχολεία αποκαλύφθηκε πως είχαν πάρει μέρος, με την ενεργή ανάμειξη της Μαφίας. Τέσσερις από αυτούς έπαιζαν για λογαριασμό των Wildcats. Η τιμωρία τους, όπως και εκείνη των πανεπιστημίων ήταν αναπόφευκτη. Ο «Χρυσός Έλληνας» δεν είδε το παράξενο για τους Αμερικανούς όνομά του να είναι ανάμεσά τους. Δυστυχώς όμως εξαιτίας αυτού, ο ίδιος και οι συμπαίκτες του έχασαν μια χρονιά, ενώ λόγω ενός περίεργου κανονισμού, δεν μπόρεσαν να διεκδικήσουν το NCAA τη σεζόν που με το επικό 25-0 θεωρούνταν η κορυφαία ομάδα εκτός ΝΒΑ.
Εκείνη τη χρονιά Τσιωρόπουλος (είχε 14,5 πόντους μ.ο), Ράμσεϊ και Χάγκαν έγιναν ντραφτ και υπέγραψαν συμβόλαιο με τους Σέλτικς. (Ο Λου στο νούμερο 57). Εξαιτίας του σκανδάλου όμως αναγκάστηκαν να επιστρέψουν στο κολλέγιο, για λογαριασμό του οποίου δεν είχαν το δικαίωμα να αγωνιστούν στην τελική φάση αφού θεωρήθηκε πως είχαν ήδη αποφοιτήσει. Κι ενώ το Κεντάκι είχε πάρει την πρόκριση για τα τελικά, η ομάδα γνωρίζοντας πως δεν είχε ιδιαίτερες ελπίδες χωρίς τους καλύτερους παίκτες, προτίμησε να αποσυρθεί και να διατηρήσει για πάντα τον τίτλο της «αήττητης βασίλισσας δίχως στέμμα».
Νικητής και στο NBA
Πριν μεταπηδήσει στο επαγγελματικό πρωτάθλημα, ο Τσιωρόπουλος πέρασε ένα διάστημα στην πολεμική αεροπορία των ΗΠΑ. Στη συνέχεια «προσγειώθηκε» στο NBA όπου για μια τριετία φόρεσε τη φανέλα των Σέλτικς του θρυλικού Άουερμπαχ. Στη Βοστώνη ευτύχισε να κατακτήσει δύο πρωταθλήματα (1957, 1959). Με 5,8 πόντους, 4,8 ριμπάουντ και 1,1 ασίστ ανά παιχνίδι αποτέλεσε την επιτομή ενός χαρακτηρισμού που πολύ αργότερα «εφευρέθηκε» από το NBA. Ήταν ο τύπος που ερχόταν από τον πάγκο για να καθαρίσει σε ειδικές καταστάσεις. Ο συμπαίκτης του (και μετέπειτα προπονητής) Τόμι Χέινσον τον είχε αποκαλέσει «το πρωτότυπο αυτού που μάθαμε να λέμε 6ος παίκτης, μια έννοια που αναπτύχθηκε στο πέρασμα του χρόνου».
Με τον Χέινσον μοιράζονταν και τον χρόνο στα παιχνίδια (με τον Έλληνα ομογενή να είναι ο back up forward και τον Αμερικανό βασικός) αλλά και το ίδιο δωμάτιο στα ξενοδοχεία. Μιλώντας γι’ αυτόν είχε προσθέσει: «Σίγουρα θα είχε κάνει μεγαλύτερη καριέρα, αν δεν είχε τόσους τραυματισμούς». Δυστυχώς όμως η πλάτη του Λούη, όπως τον φώναζαν οι φίλοι, δεν άντεξε στους ρυθμούς του πρωταθλητισμού, με συνέπεια ένα τέλος που ήρθε πολύ σύντομα από ό,τι θα ήθελε.
Μετά το μπάσκετ
Σύμφωνα με τις πληροφορίες που βρίσκει κανείς στο διαδίκτυο, μετά το τέλος της καριέρας του ο Τσιωρόπουλος στάλθηκε από τις Υπηρεσίες Πληροφοριών των ΗΠΑ σε Ελλάδα και Ιράν, σε εκπαιδευτικά ταξίδια σχετικά με το μπάσκετ. Επέστρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες και συνδύασε τον αθλητισμό με την εκπαίδευση. Ως αθλητής είχε πει πως χρειαζόταν να επιβληθεί σε τύπους πιο μεγαλόσωμους από αυτόν χρησιμοποιώντας τη θέλησή του. Μια στάση ζωής την οποία τήρησε και ως δάσκαλος.
Ασχολήθηκε με πολλά και διάφορα (από αθλητικός διευθυντής σε ενορία μέχρι εμπόριο αλκοόλ στο Λέξινγκτον) ως τη στιγμή που έγινε προπονητής. Μετά από 5 χρόνια θα αποφασίσει να αφήσει πίσω του οριστικά το σπορ. Την τελευταία σεζόν ως κόουτς του Manual High καταγράψει το χειρότερο ρεκόρ του. 2 νίκες και 19 ήττες, εκ των οποίων 14 συνεχόμενες. Τότε θα εξομολογηθεί σε συνέντευξή του: «Συνεχίζω να δίνω τον καλύτερο εαυτό μου, αλλά χάνουμε. Χάνω. Αυτό με οδήγησε σε μια νέα αξιολόγηση του χώρου. Εννοώ, αλήθεια, γιατί παίζουμε; Προφανώς όλα αυτά τα παιδιά παίζουν για να νικήσουν. Όμως η μαγική λέξη είναι η αντιξοότητα. Αυτή αντιμετωπίζουμε. Τώρα τα παιδιά είναι πεσμένα. Αλλά το να μείνουν έτσι επειδή χάνουν θα είναι έγκλημα. Αν είναι να πάρουν ένα μάθημα, αυτό πρέπει να είναι η προσπάθεια. Το να δίνεις το 100% παρά τις αντιξοότητες. Δεν περιμένω από κάποιον 1,60 να πηδήσει πάνω από έναν που είναι 2 μέτρα. Θέλω όμως να δοκιμάσει να το κάνει»…
Ο άλλος Λου
Μετά το μπάσκετ ο Λου παρέμεινε στο χώρο της εκπαίδευσης από διευθυντικές θέσεις. Το παρελθόν και το παρουσιαστικό του προκαλούσαν θαυμασμό, δέος αλλά και φόβο στους μαθητές. Εκείνος συχνά το διασκέδαζε, το εκμεταλλευόταν αλλά προσπαθούσε να μην το τραβάει στα άκρα. «Ποτέ δεν καταλάβαινες αν σου κάνει πλάκα ή αν εννοεί τα όσα έλεγε», αποκαλύπτει ένας από τους μαθητές του. «Τα έκανα πάνω μου όταν τον έβλεπα, αλλά ήξερα πως έχει χρυσή καρδιά», συμπληρώνει.
Και αυτή η μίξη γνήσιας καλοσύνης και αυστηρής προσήλωσης στο στόχο ήταν που έκανε τον Λου Τσιωρόπουλο μια ξεχωριστή προσωπικότητα. Είναι αυτό που τον έκανε νικητή, πρωταθλητή, πραγματικά σπουδαίο.
Και επιστέγασμα όλων αυτών ήταν κάτι που αποκαλύφθηκε λίγο πριν το θάνατό του, το 2015. Λίγο πριν γίνει 85 ετών. Στα memorabilia που κοσμούν το σπίτι του τα δαχτυλίδια του NBA, οι φανέλες και τα αποκόμματα εφημερίδων έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Περίοπτη θέση κατέχει ένα βραβείο που έλαβε από το Κέντρο Συνδρόμου Down του Louisville. Κατά καιρούς οι υπεύθυνοι λάμβαναν ένα δικό του τσεκ. Αρκετές φορές μέσα σε ένα χρόνο και σε κάθε περίπτωση πολύ περισσότερες από όσες δωρεές θα έκανε κάποιος που δεν είχε την παραμικρή σχέση με το σύνδρομο. Ούτε ο ίδιος ούτε κάποιος στο οικογενειακό του περιβάλλον. «Ο Λου δεν δεχόταν το όχι ως απάντηση. Κανείς δεν μπορούσε να του αρνηθεί. Γι’ αυτό τον φώναζα Greek Mafia» θα πει μετά το θάνατό του η διευθύντρια του ιδρύματος, Νταϊάνα Μαρτσβάιλερ…
Και κάπως έτσι ο «Golden Greek» έγινε «Greek Mafia» και ως ο πρώτος ελληνικής καταγωγής μπασκετμπολίστας που έπαιξε και κατέκτησε το NBA, άνοιξε το δρόμο σε αυτό που ο κόσμος ονομάζει «Greek Freak».
Το σπάνιο αποτύπωμα πήραν σπουδαστές του Πολυτεχνείου την ημέρα που πέθανε τυφλός και λησμονημένος. Δεν είχε σύνταξη και ζητιάνευε.
To 1849 ο Νικηταράς πέθανε στον Πειραιά, τυφλός και λησμονημένος. Μια δεκαετία νωρίτερα είχε φυλακιστεί στην Αίγινα με την κατηγορία ότι συμμετείχε σε συνωμοσία κατά του βασιλιά Όθωνα. Είχε υποστεί φρικτά βασανιστήρια και η υγεία του κλονίστηκε σοβαρά.
Ο οπλαρχηγός του οποίου το πραγματικό όνομα ήταν Νικήτας Σταματελόπουλος, έγινε γνωστός ως Τουρκοφάγος επειδή πολέμησε γενναία τους Τούρκους στους μεγάλους αγώνες του έθνους, πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του φτωχός και περιφρονημένος.
Μετά την είδηση του θανάτου του, οι σπουδαστές του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου τοποθέτησαν έκτυπο πλασμένο στο πρόσωπό του και αποτύπωσαν τη μορφή του.
Για να σχηματίσουν το καλούπι, άλειφαν το πρόσωπο με λιπαντική ουσία, στη συνέχεια άπλωναν στρώματα κεριού ή γύψου και ενδιάμεσα τοποθετούσαν γάζες και κλωστές για να είναι ανθεκτικό το καλούπι.
Ανάλογα είχαν πράξει και σε άλλους επιφανείς άνδρες της Επανάστασης, των οποίων τα προσωπεία φιλοξενούνται σήμερα στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο.
Τα εκμαγεία ήταν δωρεά του ΕΜΠ που τότε ονομαζόταν Σχολείον των Τεχνών.
Εκείνη την περίοδο, διευθυντής ήταν ο Λύσανδρος Καυταντζόγλου και καθηγητές σημαντικοί Έλληνες και Ευρωπαίοι αρχιτέκτονες.
Η αποτύπωση των μορφών έγινε από τους σπουδαστές στο πλαίσιο του μαθήματος της πλαστικής, της γλυπτικής και της γυψογραφίας.
Σκοπός ήταν να διασωθεί η μορφή τους, ώστε να μπορέσουν οι γλύπτες του μέλλοντος να τους φιλοτεχνήσουν σε αγάλματα.
Στο προσωπείο του Νικηταρά διακρίνεται οίδημα στο δεξί μάτι, καθώς τα τελευταία χρόνια της ζωής του έπασχε από ζάχαρο, χωρίς να το γνωρίζει, με αποτέλεσμα να χάσει την όραση του.
O Νικηταράς ήταν ανιψιός του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη
Στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο εκτίθεται και το σπαθί του, με το οποίο πολέμησε τα στρατεύματα του Δράμαλη στα Δερβενάκια. Σε εκείνη τη μάχη του κόλλησαν το παρατσούκλι «τουρκοφάγος» . Ήταν τόσο ορμητικός που έσπασε τρία σπαθιά και το τέταρτο κόλλησε στο χέρι του, καθώς έπαθε αγκύλωση και χρειάστηκε ιατρική βοήθεια για να μπορέσει μετά από ώρες να το ανοίξει.
Σύμφωνα με αναφορές της εποχής, ο Νικηταράς ήταν τόσο γρήγορος που μπορούσε να φτάσει το γρηγορότερο άλογο και να πηδήξει με ένα άλμα πάνω από επτά άλογα.
Από αυτό του το χάρισμα προέρχονται και οι στίχοι του τραγουδιού «Στα Τρίκορφα»:
«Πού ‘σαι, μωρέ Νικηταρά,
πού ‘χουν τα πόδια σου φτερά,
μες στους κάμπους πως κοιμάσαι,
και τους Τούρκους δε φοβάσαι».
Άγαλμα του ήρωα Νικηταρά στο Χιλιομόδι Κορινθίας. Το πραγματικό του όνομα ήταν Νικήτας Σταματελόπουλος
Γεννήθηκε στη Νέδουσα, ένα μικρό χωριό στους πρόποδες του Ταϋγέτου και σε μια από τις πρώτες μάχες της επανάστασης κατάφερε να αποκρούσει με 200 άντρες στα Άνω Δολιανά 6.000 Τούρκους. Έδωσε γενναίες μάχες και συνεργάστηκε με τον θείο του, Κολοκοτρώνη στην Άλωση της Τρίπολης.
Μετά την απελευθέρωση, δεν απέκτησε ούτε αξιώματα ούτε χρήματα και έζησε με την οικογένεια του στον Πειραιά.
Απόδειξη της δύσκολης οικονομικής κατάστασης στην οποία βρισκόταν, ήταν ο έρανος που έγινε το 1822 για να κινήσουν οι Υδραίοι στόλο. Ο Νικηταράς πρόσφερε το μόνο που είχε, ένα σπαθί λάφυρο από τον Κιαμίλ Μπέη. Οι Υδραίοι συγκινήθηκαν από την κίνησή του και του το έστειλαν πίσω.
Μετά την αποφυλάκιση του, η ελληνική κυβέρνηση αρνήθηκε να του προσφέρει σύνταξη και αναγκάστηκε να ζητιανεύει κοντά στην εκκλησία της Ευαγγελιστρίας, μέχρι τον θάνατό του το 1849.
Όταν στην υπόλοιπη Ελλάδα οι περισσότεροι ταξιτζήδες δουλεύουν 12 με 15 ώρες τη μέρα για ένα πενιχρό μεροκάματο, στον Άγιο Νικόλαο εντοπίσαμε κι άλλους αυτοκινητιστές με αυτοκίνητα εφοπλιστών. Χωρίς να το επιδιώξουν, διεκδικούν τον άτυπο τίτλο για τον πιο πολυτελή στόλο ταξί σε ολόκληρη την Ελλάδα.
