Ενα συγκλονιστικό κείμενο για τον θάνατο – που τώρα πια αποκτά άλλη αξία – είχε γράψει πέντε χρόνια πριν ο Μάνος Αντώναρος, ο οποίος «έφυγε» χτες (13/07), σε ηλικία 62 ετών.
Ο δημοσιογράφος είχε προβληματιστεί με την ερώτηση που του έκανε η πρώην γυναίκα του για να τον προετοιμάσει αν τον ρωτούσε η κόρη τους: «Τι γίνεται όταν φεύγουμε από αυτή τη ζωή;». Το προαιώνιο ερώτημα «στοίχειωσε» τον Μάνο Αντώναρο, μέχρι να βρει την απάντηση. Και την βρήκε.
Η πρώην σύζυγός του ανέβασε το άρθρο μαζί με ένα συγκινητικό αποχαιρετιστήριο μήνυμά της για την απώλειά του.
Το κείμενο αυτό, ο Μάνος Αντώναρος, το είχε γράψει πριν πέντε, ακριβώς, χρόνια, στις 12 Ιουλίου 2013 και είχε τον τίτλο «Σε θυμάμαι».
«Δυστυχώς στη ζωή υπάρχουν πολλά «δυστυχώς». Με ρώτησε τις προάλλες η γυναίκα μου η Ολιβ κάτι, που προετοιμαζόμουν να απαντήσω όταν θα με ρωτούσε η 3,5χρονη κόρη μου, η Αθηνά:
-Τι γίνεται αφότου φύγουμε απ ‘ αυτή τη ζωή;
Αιφνιδιάστηκα.
Το μυαλό μου από τη θέση “parking” ξαφνικά έσπασε το φράγμα του ήχου.
Ο,τι ξέρω από τη ζωή συμπυκνώθηκε σε μια λέξη:
-Τίποτα!
-Τι τίποτα; Η Αθηνά (δλδ η Ολιβ) συνέχισε να ρωτά.
Ε, δεν πιστεύω ότι όταν κάποιος πεθαίνει, συμβαίνει μετά κάτι. Πεθαίνει. Τέλος. Κοιμάται και δεν ξαναξυπνά. Του συμβαίνει ακριβώς αυτό που συμβαίνει σε ένα σκύλο, καμηλοπάρδαλη, κατσαρίδα, σαλιγκάρι.
Τι επιλεκτικός Θεός είναι αυτός που ΜΟΝΟ στον άνθρωπο δίνει την πολυτέλεια της Κόλασης ή του Παράδεισου. … της μετά θάνατον ζωής…
Ισως να μην μας αρέσει να θυμόμαστε ότι είμαστε συγκλονιστική μειοψηφία σ’ αυτόν τον πλανήτη, για να ορίζουμε και τους κανόνες.
Βέβαια υπάρχουν και μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι που πιστεύουν στην μετεμψύχωση. Μπράβο τους…μόνο που κανένας μέχρις στιγμής δεν το’χει επιβεβαιώσει.
Υπάρχουν λοιπόν μερικοί που πιστεύουν έτσι , άλλοι που πιστεύουν αλλιώς και μερικοί –όπως εγώ- που πιστεύουμε στο τέλος.
Από τη στιγμή μάλιστα που έγινα πρώτη φορά πατέρας πείστηκα ότι η συνέχεια είναι τα παιδιά μας.
Αυτή είναι η απάντηση μου…. Αλλά μεταξύ μας: αν και την πιστεύω, δεν μου πολύ-αρέσει (ως απάντηση)
Τι σημαίνει το «μετά τη ζωή τίποτα»!
Πολύ μηδενιστικό αδελφέ μου…
Χθες το βράδυ με την Ολιβ, τα παιδιά και τον φίλο μας τον Θωμά, που επιστρέφει στη Σαλονίκη, πήγαμε στη «Μαργαρώ» στον Πειραιά για γαρίδες. Είναι δίπλα ακριβώς στην είσοδο της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων στο Χατζηκυριάκειο. Πηγαίνω πάνω από 25 χρόνια εκεί… με ξέρουν και τους ξέρω… και καμαρώνω όταν η Αθηνά μασουλάει τις καλύτερες γαρίδες στον Πειραιά… ή θέλει να δοκιμάσει λίγο από την παπάρα που΄χω κάνει στην απίστευτη χωριάτικη…
Πηγαίνω από τότε που ήμουν νεαρός.
Πήγαινα με τη Λιάνα Κανέλη που ήταν φιλαράκι μου όταν δουλεύαμε μαζί στον Σκάι. Ακόμα την αγαπώ πολύ μόνο που δεν την συναντώ πια… και η αλήθεια είναι ότι μου λείπει.
Πήγαινα όμως και με τον αδελφικό μου φίλο, τον Δημήτρη Καρύδη… που μεγαλώσαμε μαζί… που γελάσαμε μαζί… που αγαπήσαμε μαζί… που παίξαμε χαρτιά μαζί… που μεθούσαμε μαζί… μέχρι που ένα πρωινό…πριν μερικά χρόνια…. μου τηλεφώνησε ο κολλητός-κολλητός του, ο Μιχάλης Νομικός και μου είπε:
-Μάνο, ο Δημήτρης έφυγε!
Η Ολιβ καμάρωνε τον Αρχέλαο που μασουλούσε μια φέτα ψωμί.
Την κοίταξα.
Με κοίταξε και χαμογέλασε.
-Τι;
-Τίποτα!
Δεν ήταν η ώρα να της πώ ότι τελικά όταν φεύγουμε απ’ αυτή τη ζωή δεν γινόμαστε «τίποτα»… αλλά γινόμαστε: ανάμνηση.
Αυτή είναι η βασική διαφορά του ανθρώπου από τα υπόλοιπα ζώα.
Αφήνει πίσω το αποτύπωμα του στο μυαλό των άλλων.
Την ανάμνηση δλδ.
Ναι, ήταν και ο Δημήτρης στο τραπέζι αφού τον σκέφτηκα.
Και δεν ήταν μόνο ο Δημήτρης, αλλά και ο Νίκος.
Ο Νίκος Χρυσαφόπουλος, συνάδελφος μου… τον γνώρισα στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Στον «Ελεύθερο Τύπο»… Εκείνος πολιτικός συντάκτης εγώ ελεύθερο ρεπορτάζ.
Με το που τον είδα τον αγάπησα βαθειά.
Οσοι τον συνάντησαν τον αγάπησαν βαθειά. Ολοι!
Δεν έχω ματασυναντήσει (έστω και αν γεννήθηκα σε ένα σπίτι που οι επαγγελματίες ιερά τέρατα του χιούμορ μόνο που δεν στρατοπέδευαν) άνθρωπο με πιο δημιουργικό χιούμορ. Το όπλιζε κατά βούληση. Υψηλού επιπέδου πλάκα αντιληπτή από όλους… απίστευτα ελιτίστικη, αν ήθελε.
Δεν βρίσκω λέξεις. Οσοι τον γνώρισαν καταλαβαίνουν τι εννοώ.
Αυτός με πρωτοπήγε στην «Μαργαρώ». Πηγαίναμε συχνά πάλι όταν δουλεύαμε μαζί στον Σκάι.
Ένα βράδυ έπεσε για ύπνο και δεν ξύπνησε ποτέ. Καρδιακή προσβολή.
Η Αθηνά κουρασμένη σκαρφαλώνει στην αγκαλιά μου.
Σας δίνω τον λόγο της συνείδησης μου….εκείνη τη στιγμή δεν ήθελα τίποτα περισσότερο από το να την κάνω πάσα στην αγκαλιά του Νίκου… που και εκείνος καθόταν στη παρέα μας. Να του τη συστήσω.
Χθες παρήγγειλα κρασί.
Δεν πίνω κρασί… αλλά πίνανε εκείνοι.
Αναμνήσεις γινόμαστε Ολιβ μου… αναμνήσεις.
ΥΓ. Το τελευταίο πόστο του Νίκου Χρυσαφόπουλου ήταν αρχισυντάκτης στην εκπομπή της Λιάνας Κανέλη.
Η ζωή είναι κέντημα.
Δεν είναι;»
