Ο ταλαντούχος σκηνοθέτης είχε παντρευτεί πριν δύο εβδομάδες και είχε αγοράσει σπίτι για να στεγάσει την οικογένεια του – Ήταν στην εκπομπή «ΌΛΑ» του Θέμου Αναστασιάδη και μέχρι πρότινος στον «Τροχό της Τύχης»
Μερικές φορές η μοίρα παίζει τόσο τραγικά παιχνίδια, που αφήνει τους ανθρώπους να αναρωτιούνται και να απορούν όταν ακούν μια είδηση που δεν μπορούν να την πιστέψουν.
Ο Γιάννης Γαλανούλης κράτησε για πρώτη φορά αγκαλιά τον γιο του πριν από έξι μέρες. Είχε παντρευτεί πριν δύο εβδομάδες και ετοιμαζόταν να χαρεί το νέο του σπιτικό στη Λάρισα, όπου κατοικούσε μόνιμα τα τελευταία χρόνια.
«Έσβησε» έτσι ξαφνικά προδομένος από την μεγάλη καρδιά του, σε ηλικία 48 ετών, χθες το πρωί μόλις έφτασε στην Αθήνα με το λεωφορείο για να σκηνοθετήσει την εκπομπή «Λάβα».
Τίποτε δεν προδίκαζε το μοιραίο τέλος ενός εξαιρετικού ανθρώπου όπως λένε φίλοι και συνεργάτες, αφού κατά τη διάρκεια του ταξιδιού ήταν μια χαρά και μιλούσε σχεδόν συνέχεια με τον Βαγγέλη Περρή για την εκπομπή.
«Άντε να κάνουμε το γύρισμα και να γυρίσω πίσω φίλε, να δω τον μικρό» έλεγε στο τηλέφωνο, αφού ζούσε όπως λένε όλοι την πιο όμορφη περίοδο της ζωής του. Ήθελε πάρα πολύ να γίνει πατέρας και πριν από έξι μέρες άκουσε για πρώτη φορά το κλάμα του μικρού, μια μέρα που την περίμενε χρόνια αυτό το παιδί.
Όταν κατέβηκε από το λεωφορείο σύμφωνα με πληροφορίες έπαθε ανακοπή καρδιάς και «έφυγε» από την ζωή σκορπίζοντας απέραντη θλίψη και ένα μεγάλο γιατί;
Η είδηση του θανάτου του έσκασε σαν κεραυνός στο χώρο και οι συνάδελφοί του αδυνατούσαν να πιστέψουν το τραγικό παιχνίδι που έπαιξε η μοίρα στον Γιάννη.
Έναν παθιασμένο επαγγελματία, που σκηνοθέτησε μεταξύ άλλων τις εκπομπές «Αυτός και ο άλλος», «Πες τη λέξη» και «Τροχό της Τύχης» ενώ είχε δουλέψει πολλά χρόνια σαν σκηνοθέτης του «Όλα» με τον Θέμο Αναστασιάδη.
Τα μηνύματα φίλων και συνεργατών πλημμύρισαν τον τοίχο της σελίδας του Γιάννη Γαλανούλη στο Facebook, με λέξεις και φράσεις που προσπαθούν να διαχειριστούν το ανείπωτο.
«Μας κάνεις πλάκα ότι έφυγες, έτσι δεν είναι Γιάννη;» έγραψε ο Θοδωρής Βαμβακάρης, «Καλό ταξίδι στο φως» και «Ψάχνω να βρω κουβέντες…Κουβέντες τρυφερές σαν εσένα να εκφράσω τη θλίψη μου…».
Λίγες ώρες αφού έγινε γνωστή η θλιβερή είδηση, ο παρουσιαστής του τηλεπαιχνιδιού του Star, Πέτρος Πολυχρονίδης έκανε μια ανάρτηση στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook για να τον αποχαιρετήσει. Σε αυτή δημοσίευσε δύο κοινά τους στιγμιότυπα, τα οποία συνόδευσε με την εξής λεζάντα: «Δεν φεύγουν έτσι οι άνθρωποι ρε Γιάννη. Όχι έτσι. Όχι τώρα φίλε».
Δείτε την ανάρτησή του:
Ο παραγωγός του Αnt1, Δημήτρης Κοτσίκος, δεν μπορεί να πιστέψει τη δυσάρεστη είδηση. «ΣΟΚ !!! Καλό ταξίδι Γιάννη, πες ότι μας κάνεις ακόμα μια πλάκα» έγραψε στη δική του ανάρτηση και μοιράστηκε με τους διαδικτυακούς του φίλους ορισμένες φωτογραφίες από την πορεία του σκηνοθέτη.
Θλίψη για το πεπρωμένο του Γιάννη που μέσα σε έξι μέρες έζησε την υπέρτατη ευτυχία χωρίς να φαντάζεται ότι το πεπρωμένο του, μέτραγε ήδη αντίστροφα τους τίτλους τέλους στη ζωή αυτού του γελαστού παιδιού.
Ο αναπληρωτής υπουργός αθλητισμού Γιάννης Βρούτσης αναλύει τα μέτρα που εξήγγειλε η κυβέρνηση για το ποδόσφαιρο.
Στα μέτρα που εξήγγειλε η κυβέρνηση για το ποδόσφαιρο και στην επανέναρξη της αθλητικής δραστηριότητας με παρουσία θεατών αναφέρθηκε ο Γιάννης Βρούτσης αναπληρωτής υπουργός αθλητισμού.
Δείτε το βίντεο
Αναφερόμενος στο διαδικαστικό κομμάτι και όσον αφορά το κομμάτι της ασφάλειας των γηπέδων και όσον αφορά τα εισιτήρια, μιλώντας στην ΕΡΤ και την εκπομπή «Σαββατοκύριακο από τις έξι», ο κ. Βρούτσης τόνισε:
«Τα γήπεδα ανοίγουν σε ένα νέο περιβάλλον, στο οποίο πλέον ο νέος νόμος του κράτους, με ευρεία πλειοψηφία στη Βουλή και με απόλυτη συνεννόηση με όλους τους θεσμικούς εκπροσώπους των ΠΑΕ, της Σούπερ Λιγκ και της μπάσκετ λιγκ, σε απόλυτη συνεννόηση και σε μία συμμαχία απέναντι στη βία.
Ξεκινάμε με ένα χρονοδιάγραμμα συγκεκριμένο, το οποίο ολοκληρώνεται σε δύο μήνες από τώρα, ξεκινώντας από 13 Φεβρουαρίου, με ένα πλαίσιο ολοκαίνουριο, το οποίο έχει κυρώσεις δρακόντειες. Αυτό είναι το καινούργιο.
Τα γήπεδα ανοίγουν σε ένα διαφορετικό περιβάλλον, δρακόντειες κυρώσεις, καθώς η ΔΕΑΦ, της οποίας το ΦΕΚ ανακοινώθηκε χθες, επιτρέψτε μου να σας πω και είναι και υπό τη μορφή ανακοίνωσης είδησης, πρόεδρος της είναι ο εφέτης εισαγγελέας, ο πρόεδρος Εφετών, εισαγγελίας ο κ. Καίσαρης.
Άρα λοιπόν, ξεκινάμε με ένα πλαίσιο αυστηρών κυρώσεων και από την Τρίτη όποιοι αγώνες γίνονται, σε οποιοδήποτε άθλημα και σε οποιοδήποτε χώρο, να ξέρετε ότι οι κυρώσεις αυτές ισχύουν και να είναι πολύ προσεκτικοί.
Μετά είναι το δεύτερο ορόσημο, το χρονικό που αφορά την 6/3, τις κάμερες. Ήδη προετοιμάζονται όλα τα γήπεδα. Έχουμε εκδώσει το σχετικό ΦΕΚ, το οποίο περιγράφει πολύ αναλυτικά ποιες κάμερες θα μπουν, τι αναλύσεις θα έχουν.
Ήδη τρέχουν αυτή τη στιγμή και οι ομάδες του μπάσκετ και οι ομάδες του ποδοσφαίρου και 9/4, το τελευταίο χρονικό ορόσημο, βάσει του οποίου πλέον οριστικοποιούνται οι διαδικασίες εγκατάστασης τεχνικών μηχανημάτων σε όλα τα γήπεδα της Super League 1, δηλαδή του ποδοσφαίρου της παλιάς πρώτης εθνικής και εγκαθίστανται μηχανήματα τα οποία ταυτοποιούν κάθε έναν που θα μπαίνει στο γήπεδο».
Για τα νέα μέτρα
Ως προς τα μέτρα που θα εφαρμοστούν ενάντια στη βία τα χαρακτήρισε «γκολ από τα αποδυτήρια». «Αυτό το οποίο έχει συμβεί είναι πως τα γήπεδα κλείσανε δύο μήνες και σε αυτούς τους δύομήνες προετοιμάστηκε ένα καινούργιο νομοσχέδιο με μεταρρυθμίσεις, με καινοτομίες. Έγιναν συνεννοήσεις με όλα τα γήπεδα, το καθένα ξεχωριστά και με την κάθε ΠΑΕ ξεχωριστά. Προετοιμάστηκαν όλες εκείνες οι διαδικασίες που απαιτούνται για να εισαχθεί ένα νομοσχέδιο.
Μπήκε ένα νομοσχέδιο το οποίο συζητήθηκε με ευρεία άνεση και ταυτόχρονα πέρασε σε διαβούλευση, πέρασε σε επιτροπές, πέρασε στην Ολομέλεια, ψηφίστηκε με ευρεία συνεννόηση και συμμετοχή των κομμάτων και από εκεί και πέρα, όπως καταλαβαίνετε πλέον στην τελική ευθεία όχι χρονοκαθυστέρηση δεν υπάρχει, σκεφτείτε ότι αυτό το οποίο επιχειρούμε τώρα, έλειπε για είκοσι χρόνια και αυτό το οποίο πάμε να κάνουμε σε δύο μήνες, δηλαδή η ταυτοποίηση των προσώπων έλλειπε για πολλές δεκαετίες, δηλαδή δεν υπήρχε τίποτα. Και τώρα πάμε να φτιάξουμε ένα ολοκαίνουργιο πλαίσιο μέσα σε ένα χρονικό διάστημα και σε ένα χρονικό ορίζοντα, σπάζοντας κάθε ρεκόρ σε επίπεδο αποφασιστικότητας, ετοιμότητας και υλοποίησης».
Kάρτα φιλάθλων και κάμερες
Για τα εισιτήρια και παλαιότερες νομοθετικές ρυθμίσεις, δήλωσε ότι: «Να επιβεβαιώσω ότι είχαν θεωρητικά νομοθετηθεί. Παραδείγματος χάρη, οι κάμερες το 2005 με Γιώργο Ορφανό, ως τότε υφυπουργό του Αθλητισμού, είχε νομοθετήσει.
Δυστυχώς όμως, το νομοθετικό πλαίσιο ήταν ένα πλαίσιο το οποίο ήταν αόριστο και το οποίο είχε τεράστιες ελλείψεις. Ελλείψεις δηλαδή που δεν προσδιόριζαν αυτά που τώρα κάνουμε. Ποιες κάμερες θα τοποθετηθούν, τι ανάλυση θα έχουν, τι θα βλέπουν οι κάμερες, τι υποχρεώσεις διέπουν και την ΠΑΕ αλλά και την αστυνομία και το υπουργείο Αθλητισμού.
Όλο αυτό το οποίο φέρνουμε σήμερα ως μία καινούργια διαδικασία. Δεν υπήρχε. Ουσιαστικά λοιπόν, οι κάμερες είχαν νομοθετηθεί με τη μορφή ευχής.
Το άλλο για την κάρτα φιλάθλου. Πράγματι ο Σταύρος Κοντονής σωστά διέβλεψε το 2015 την αναγκαιότητα της ταυτοπροσωπίας. Νομοθέτησε την ονομαζόμενη κάρτα φιλάθλου για να μπορούμε να προσδιορίζουμε ποιος μπαίνει στο γήπεδο. Δεν υλοποιήθηκε ποτέ γιατί δεν υπήρχε η δυνατότητα να γίνει πράξη και να υλοποιηθεί.
Σήμερα φέρνουμε τη νέα τεχνολογία, το κινητό τηλέφωνο, αυτό εδώ με το οποίο τώρα μιλάμε μέσα. Εδώ θα διασταυρώνεται η ταυτότητα ηλεκτρονικά και το κινητό. Καινούργιο τελείως δεν υπήρχε. Αυτό το οποίο μας κάνει ακράδαντα να πιστεύουμε ότι θα υλοποιηθούν είναι ότι η νομοθεσία από μόνη της έχει τους μηχανισμούς υλοποίησης χωρίς την παρέμβαση της πολιτείας.
Δηλαδή οι κάμερες από τις 6 Μαρτίου και μετά θα λειτουργούν αυτοματοποιημένα ως διαδικασία χωρίς την παρέμβαση της πολιτείας. Όποιο σε όποιο γήπεδο, όποια ΠΑΕ μπάσκετ ή ποδοσφαίρου δεν έχει τις κάμερες, με τη συγκεκριμένη τεχνολογία δεν θα ξανανοίξει το γήπεδό της από φιλάθλους.
Το ξέρουν όλοι. Προχθές είδα τον Ευθύμη τον Ρετζιά, εκπρόσωπο του μπάσκετ, τον εκπρόσωπο του ποδοσφαίρου Μηνά Λυσσάνδρου. Δώσαμε τα χέρια, ξεκινούν και αυτοί στηρίζοντας την προσπάθεια. Μία προσπάθεια, ενημέρωσης και εγκατάσταση καμερών και εάν υπάρχει ποδοσφαιρική εταιρεία ανώνυμη Super League 1 από 9/4 και δεν έχει εγκαταστήσει τον μηχανισμό ταυτοποίησης εισιτηρίων, δεν θα ξανανοίξει το γήπεδό της».
Για τα εισιτήρια και τη μεταβίβασή τους από πρόσωπο σε πρόσωπο
Ακολούθως και απαντώντας για το αν μεταβιβάζονται εισιτήρια από γονέα σε παιδί, αλλά και για την είσοδο ανηλίκων, καθώς και για όσους δεν έχουν smarth phone, σχολίασε: «Η υπουργική απόφαση που θα βγει η Κοινή Υπουργική Απόφαση μεταξύ Βρούτση – Παπαστεργίου, Αθλητισμού και Ψηφιακής, θα περιλαμβάνει και όλα αυτά που θέτετε και θα απαντάει π. χ. 15 χρονών παιδί και κάτω θα είναι μόνο με το γονέα του για να μπορεί να μπει στο γήπεδο, 15 χρονών και πάνω θα έχει τη δυνατότητα να μπει και μόνο του στο γήπεδο.
Για τα εισιτήρια διαρκείας, περιμένουμε την απάντηση. Είναι θέμα διαδικασίας. Μπορούμε να κάνουμε ό, τι επιλέξουν οι ΠΑΕ. Αλλά προσέξτε το διαρκείας εισιτήριο δεν αποφασίζουμε εμείς οι εταιρείες Θα αποφασίσουν δηλαδή οι ποδοσφαιρικές εταιρείες. Θα αποφασίσει ο Ολυμπιακός, η ΑΕΚ, ο Παναθηναϊκός ο Άρης, ο ΠΑΟΚ τι θέλουν.
Περιμένουμε την απόφασή τους. Εάν θέλουν τα διαρκείας να μεταβιβάζονται ή όχι. Το σύστημά μας τεχνολογικά μπορεί να υποστηρίξει οποιαδήποτε διαδικασία. Δηλαδή το διαρκείας εισιτήριο του κ. Κοτταρίδη να μεταφερθεί και να διαβιβαστεί σε κάποιον άλλο. Μπορούμε να το κάνουμε ή να μη μεταβιβαστεί, αλλά δεν είναι δικαίωμα σας, ούτε δικαίωμα μας. Είναι απόφαση των εταιρειών και θα περιμένουμε την απάντησή τους για να το ενσωματώσουμε στην υπουργική απόφαση, η οποία οσονούπω θα βγει στην εβδομάδα που μπαίνει».
«Δεν υπάρχει νομοσχέδιο που να νικάει την εγκληματικότητα»
Απαντώντας στο ερώτημα αν με μία πιθανή εφαρμογή των μέτρων νωρίτερα, θα υπήρχε διαφορετική εξέλιξη και αποφυγή των θυμάτων της τελευταίας περιόδου, είπε πως: «Η απάντηση έχει ήδη δοθεί και στη Βουλή από μένα και θα την επαναλάβω. Το νομοσχέδιο αυτό δεν προβλέπει τη νίκη απέναντι στο μέτωπο της εγκληματικότητας και δεν υπάρχει νομοσχέδιο όχι στην Ελλάδα, στον κόσμο ολόκληρο, που να νικάει την εγκληματικότητα.
Σκεφτείτε ότι αν μπορούσαμε να το κάνουμε αυτό, με τους ποινικούς νόμους που έχουμε, δεν θα υπήρχε εγκληματικότητα. Δείτε όμως τι γίνεται γύρω μας. Το νομοσχέδιο επιχειρεί κάτι άλλο. Επιχειρεί να εκσυγχρονίσει το πλαίσιο στα γήπεδα ποδοσφαίρου της χώρας μας και του μπάσκετ, μέσα σε ένα περιβάλλον το οποίο θα είναι πλέον θωρακισμένο απόλυτα με την πιο σύγχρονη τεχνολογία, ότι γίνεται στις πιο σύγχρονες ευρωπαϊκές χώρες στον αθλητισμό. Κάνουμε λοιπόν πράξη κάτι το οποίο λείπει στην πατρίδα μας.
Φωτίζουμε κάθε περιοχή του γηπέδου. Ο νόμος περιγράφει αναλυτικά τι βλέπει η κάμερα ή κάθε κάμερα ξεχωριστά, από τα αποδυτήρια μέχρι τους εξωτερικούς χώρους, το ζουμ το οποίο θα υπάρχει, θα ξέρουν όλοι ότι το ξέφραγο αμπέλι – γήπεδο σταματάει να υπάρχει. Θα ξέρουν όλοι ότι από τις 6/3 και μετά με τις κάμερες και από τις 9/4 όσοι μπαίνουν στο γήπεδο ξέρουμε το όνομα τους, το τηλέφωνό τους, τη διεύθυνσή τους.
Ξέρουμε τα πάντα γι αυτούς. Αυτό είναι καινούργιο. Δεν αντιμετωπίζουμε την εγκληματικότητα. Το λέω αυτό γιατί παρερμηνεύεται πολλές φορές και λένε μα θα νικήσετε την εγκληματικότητα. Όχι, δεν νικάμε την εγκληματικότητα. Αναχαιτίζουμε την παραβατικότητα που γεννιέται και εκκολάπτεται μέσα στο γήπεδο. Να γίνει σαφές. Μέσα στα γήπεδα κατ εξοχήν του ποδοσφαίρου εκκολάπτεται, ομαδοποιεί αυτή η παραβατική συμπεριφορά από αυτούς τους φιλάθλους, οι οποίοι στο τέλος τέλος δεν αγαπάνε και την ομάδα τους, γιατί η συμπεριφορά τους το αντίθετο δείχνει.
Είναι συγκυριακά σε ένα γήπεδο, σε μία ομάδα που τη χρησιμοποιούν ως άλλοθι για να βγάλουν τις παραβατικές συμπεριφορές. Αυτούς λοιπόν θα τους ξέρουμε. Έτσι, αυτή η φωτεινή πλέον διάσταση που θα έχουμε μέσα από το νομοσχέδιο, η φωτεινότητα, το φως που θα ρίξουμε σε κάθε γήπεδο, πιστεύουμε ότι μεσομακροχρόνια θα αλλάξει και. τη συμπεριφορά αυτών των εγκληματικών στοιχείων».
Για τους συνδέσμους φιλάθλων
Στη συνέχεια αναφέρθηκε στην οπαδική βία εκτός των γηπέδων, αλλά και στο θέμα των συνδέσμων: «Η εγκληματικότητα έξω από τα γήπεδα αντιμετωπίζεται από την αστυνομία, όπως σε κάθε χώρα του κόσμου. Η Αστυνομία έχει την ευθύνη και την αρμοδιότητα να αντιμετωπίζει την εγκληματικότητα, να συλλαμβάνει τα εγκληματικά στοιχεία. Να ξέρετε να το ακούσουν και οι τηλεθεατές μας ότι η Ελλάδα διαθέτει το πιο σκληρό νομικό οπλοστάσιο απέναντι στην αθλητική βία. Αν συλληφθεί κάποιος για αθλητική βία και συμπεριφορά, οι ποινικές κυρώσεις είναι οι πιο αυστηρές στην Ευρώπη. Γι αυτό δεν πειράξαμε καθόλου το ποινικό πλαίσιο στο νόμο που φέραμε στη Βουλή.
Αυτό είναι από το 2022 στην πατρίδα μας. Κοιτάξτε, βρισκόμαστε μπροστά σε ένα ερώτημα. Κλείνουμε τους συνδέσμους; Οι παράνομοι σύνδεσμοι, ήδη έχει γίνει μία προσπάθεια και έχουν κλείσει οι περισσότεροι και δεν υπάρχουν αυτή τη στιγμή. Τι κάνουμε όμως; Αναγνωρίζοντας την αναγκαιότητα να υπάρχει ένα φίλαθλο κοινό το οποίο αγαπάει την ομάδα του και θέλει να είναι οργανωμένο. Δεν έχουμε το δικαίωμα σε αυτή τη φάση, είμαι πολύ προσεκτικός να πούμε ότι τους στερούμε το δικαίωμα να είναι δίπλα στην ομάδα που αγαπάει, να είναι οργανωμένος κοντά στην ομάδα του. Είναι δικαίωμά του.
Εδώ λοιπόν κάνουμε μία δομική αλλαγή στο σύστημα. Οι σύνδεσμοι θα είναι πλέον, θα κολλάνε, θα βρίσκονται πάνω στις ΠΑΕ, θα υπάρχει μόνο ένας σύνδεσμος που θα κολλάει πάνω και θα βρίσκεται στην ποδοσφαιρική ομάδα. Θα αντιστοιχεί μόνο σε μία ΠΑΕ και από εκεί και πέρα αλλάζουν πολλά πράγματα, διαμέσου του νόμου, θα γίνονται εκλογές, στους συνδέσμους θα εκλέγονται διοικητικά συμβούλια. Αυτά τα διοικητικά συμβούλια θα αποκτήσουν θεσμική υπόσταση.
Μόλις συσταθούν, θα είναι για πρώτη φορά θεσμικά όργανα τα οποία θα κάτσουν και θα συνομιλήσουν με τον Υπουργό Αθλητισμού, ως Ομοσπονδία Φιλάθλων, θέλουμε να ανεβάσουμε το επίπεδο. Θέλουμε να φέρουμε ανθρώπους στους συνδέσμους που αγαπάνε την ομάδα τους με ποιοτικά χαρακτηριστικά, που θα κάνουν πάρα πολλά πράγματα υπέρ της ομάδας και υπέρ του αθλήματος του ποδοσφαίρου ή του μπάσκετ.
Και μετά αυτή η ομοσπονδία συνδέσμων που θα είναι οι εκπρόσωποι των ποδοσφαιρικών εταιρειών, των φιλάθλων στην Ελλάδα, θα εκπροσωπείται και στην Ευρώπη, στην Ευρώπη εδώ και πολλά χρόνια και δεν το ξέρει ο κόσμος, οι φίλαθλοι εκπροσωπούνται ως θεσμικό όργανο. Στην Ελλάδα, Δεν το είχαμε κάνει αυτό, θα γίνει τώρα και προβλέπεται μέσα στο νόμο. Να λοιπόν οι δομικές αλλαγές που προβλέπουμε, που φιλοδοξούμε να αλλάξουμε το τοπίο».
Για τη συνεργασία με τις ΠΑΕ
Για τις σχέσεις με τις ΠΑΕ, ανέφερε πως: «Η συνεργασία και θέλω να το πω και να το ξαναπώ και το ξαναλέω δυνατά και ηχηρά με όλους τους θεσμικούς εκπροσώπους του αθλητισμού. Είναι πρωτοφανής, τόσο καλή γιατί ξεκινήσαμε τη συζήτηση με τις ΠΑΕ με τους οποίους είμαστε μαζί στην προσπάθεια απέναντι στη βία. Έχουμε την καλύτερη σχέση που υπήρχε ποτέ με την ΕΠΟ, με τη Super League 1 για το ποδόσφαιρο, με την Basket League για το μπάσκετ, με όλους τους εκπροσώπους των αθλημάτων, με όλους τους ομοσπονδίες.
Η συμμαχία απέναντι στη βία είναι ισχυρή, δυνατή. Είμαστε μαζί στην ίδια πλευρά, έχουμε πολύ καλή συνεργασία. Την έχουμε προετοιμάσει, έχουμε συζητήσει, δεν αιφνιδιάσαμε και το πιο σημαντικό ακόμα, εκτός από τη συμμαχία και τη σχέση ειλικρίνειας που έχουμε διαμορφώσει με όλο τον κόσμο του αθλητισμού και στη Βουλή, η ευρεία συναίνεση που υπήρξε στο νομοσχέδιο και η αποδοχή του υποδηλώνει την αποφασιστικότητα του πολιτικού συστήματος να πάει απέναντι με ολομέτωπη σύγκρουση με τη βία και την παραβατικότητα και θα το κάνουμε πράξη».
«Θα υπάρξει ένα μεταβατικό χρονικό διάστημα»
Για το «μεταβατικό» χρονικό διάστημα μέχρι να εμπεδώσει ο φίλαθλος κόσμος τις νέες διαδικασίες, ειδικά με τα εισιτήρια και την παροχή διευκολυντικών πληροφοριών, τόνισε πως θα προβλεφθούν ανάλογες διαδικασίες και τόνισε πως: «Σκεφτείτε ότι κάποτε στην Ελλάδα οι φορολογικές δηλώσεις υποβάλλονταν χειρόγραφα. Τώρα υποβάλλονται όλες πλέον ηλεκτρονικά.
Είναι ένα νέο ξεκίνημα για την πατρίδα μας, για τον χώρο του αθλητισμού. Το θεσμικό που υπάρχει στο νόμο προβλέπει ένα μόνιμο μηχανισμό που θα αξιολογεί, θα παρατηρεί και θα στέλνει συνεχώς μηνύματα εάν τηρούνται οι διαδικασίες των καμερών, αν λειτουργούν, τι βλέπουν τα πάντα. Αυτό είναι το καινούργιο, το οποίο δεν υπήρχε».
Μόνο όµορφα συναισθήµατα πληµµυρίζουν την καρδιά του Γιάννη Βούρου το τελευταίο διάστηµα. Ο γνωστός ηθοποιός, σεναριογράφος και πολιτικός δηλώνει περήφανος για τον γιο του Αλέξη, τον οποίο απέκτησε από τον τελευταίο γάµο του µε τη Λένα Κώνστα, καθώς κατάφερε µε τις επιδόσεις του να πάρει το εισιτήριο για τους 23ους Θερινούς Ολυµπιακούς Αγώνες Κωφών.
Πρόκειται για τους αγώνες που είναι γνωστοί και ως «Deaflympics», οι οποίοι θα διεξαχθούν από τις 18 έως τις 30 Ιουλίου στη Σαµψούντα της Τουρκίας.
«Είµαι περήφανος που η εξέλιξη και η πορεία του Αλέξη παρουσιάζουν πρόοδο», αποκαλύπτει στη Real ο Γιάννης Βούρος και υπογραµµίζει την εντατική δουλειά που έχει κάνει µέχρι σήµερα ο γιος του στις προπονήσεις µε τον προπονητή του, Άγγελο Παυλακάκη, αλλά και τις βάσεις που πήρε από τον πρώτο προπονητή του Σπύρο Βασδέκη. Επίσης, προσθέτει ενθουσιασµένος: «Χαίροµαι γιατί ένα χαρακτηριστικό του Αλέξη, αυτό της πειθαρχίας, ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις των αθληµάτων του στίβου».
Ο 19χρονος αθλητής, που τρέχει µε τα χρώµατα της ΑΕΚ, κατάφερε να πιάσει τον κατάλληλο χρόνο στους αγώνες στίβου «Παπαναστάσεια», που έγιναν στις 4 Ιουνίου στο στάδιο του Πανελληνίου, και έτσι σήµερα µετράει αντίστροφα για µία από τις πιο σηµαντικές στιγµές της καριέρας του ως αθλητής. Το όνειρό του θα γίνει πραγµατικότητα, καθώς θα τρέξει σε δύο αγωνίσµατα, αυτά των 100 και 200 µέτρων, στη σπουδαία αυτή διεθνή διοργάνωση. Ο Γ. Βούρος δεν θα βρίσκεται στο πλευρό του Αλέξη εκείνη την ηµέρα.
Ο ίδιος εξηγεί στην «R»: «Θεωρώ πως ένας αθλητής στα 19 του χρόνια µε τέτοιο χαρακτήρα δεν έχει ανάγκη από συνοδεία γονέα. Αλλωστε, η αποστολή είναι πολυπληθής και τους αθλητές θα συνοδεύουν οι προπονητές τους. Είναι ιδιαίτερη τιµή για τον Αλέξη η συµµετοχή του στην Ολυµπιάδα Κωφών, καθώς η Οµοσπονδία τον συµπεριέλαβε. Κωφός δεν είναι, αλλά έχει ένα ποσοστό βαρηκοΐας που του επιτρέπει να συµµετέχει, εφόσον έπιασε τα όρια να αγωνιστεί στη Σαµψούντα».
Ο 19χρονος Αλέξης, ο οποίος µοιάζει εκπληκτικά στον πατέρα του, έδειξε από µικρός την κλίση του στον αθλητισµό, όπως δηλώνει ο Γιάννης Βούρος: «Κατάλαβα την κλίση του από τότε που ήταν πολύ µικρός. Τον έστρεψα στον στίβο από τα 14 του χρόνια και νοµίζω πως έκανα πολύ καλά».
Ο Γ. Βούρος έχει έναν ακόµα λόγο να νιώθει περήφανος και δεν είναι άλλος από τον µεγαλύτερο γιο του, τον Στέφανο, που απέκτησε από τον γάµο του µε την επίσης ηθοποιό, Νταίζη Σεµπεκοπούλου.
Ο 30χρονος Στέφανος, ο οποίος έχει 67% ποσοστό αναπηρίας, καθώς έχει γεννηθεί µε δυσµορφία στα δάχτυλα των άνω και κάτω άκρων, σπούδασε στην Ελλάδα, έκανε µεταπτυχιακό στο Εδιµβούργο και συνεχίζει να «παλεύει» µε αξιοπρέπεια για την ανεξαρτησία του.
Και µε τέτοια δύναµη ψυχής, ο Στέφανος πείθει καθηµερινά τους ανθρώπους που τον συναναστρέφονται και φυσικά τους γονείς του πως τίποτα δεν µπορεί να σταθεί εµπόδιο στη ζωή του.
Δύσκολες ώρες περνά ολόκληρη η Ελλάδα με την πύρινη λαίλαπα που άφησε πίσω της νεκρούς και καταστροφές. Οι εικόνες της βιβλικής καταστροφής στην Αττική προκαλούν μεγάλο πόνο, οργή και θλίψη.
Ο γνωστός ηθοποιός Γιάννης Βούρος ξέσπασε μέσα από τον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook για εκείνους που- παρά την εθνική τραγωδία- επιλέγουν να προβάλουν ακόμα και σήμερα στιγμιότυπα από την προσωπική τους ζωή στα social media.
Συγκεκριμένα έγραψε: «Τουλάχιστον σήμερα σταματήστε να ανεβάζετε τις ηλιοκαμένες κ@λ@ρες σας και τα φαγητά που καταβροχθίζετε σε παραδεισένιες παραλίες. Έτσι, ως ένδειξη σεβασμού στους συνανθρώπους μας που έχασαν τη ζωή τους και σε αυτούς που δοκιμάζονται πένητες πια και άστεγοι».
Ο καθένας έχει τραβήξει τον δικό του επαγγελματικό δρόμο με επιτυχία.
Τα παιδιά σας ακολουθούν τα χνάρια σας στα καλλιτεχνικά ή στον αθλητισμό;
«Καλλιτεχνικά κανένας! Μόνο ο μικρός, ο Αλέξης, ασχολείται με τον στίβο και μάλλον το βλέπει επαγγελματικά. Ήδη είναι στο πρώτο έτος του πανεπιστημίου και σπουδάζει οργάνωση και διαχείριση αθλητισμού. Είναι σπρίντερ και τρέχει 60, 100, 200 και 4×100 μ. Ο προπονητής του, Αγγελος Παυλακάκης, μου λέει ότι έχει μεγάλες δυνατότητες. Ήδη έχει πάρει μέρος σε διεθνείς οργανώσεις με την Εθνική της Ομοσπονδίας των Κωφών. Ο Αλέξης έχει μια βαρηκοΐα που του επιτρέπει να τρέχει με την Εθνική βαρήκοων και κωφών και με τις επιδόσεις που έχει κάνει τρέχει σε διεθνείς οργανώσεις, αλλά συγχρόνως αγωνίζεται και στις κανονικές ομάδες του ΣΕΓΑΣ»
Ήσασταν και είστε από τους γοητευτικούς άνδρες του χώρου. Πώς καταφέρατε να κρατήσετε την ισορροπία μεταξύ της οικογένειας και των θαυμαστριών σας;
«Καταρχάς είναι σαφές πως οι υποχρεώσεις που δημιουργούσα στην οικογένεια ήταν τέτοιες που με οδηγούσαν στο να είμαι πολλές ώρες έξω από το σπίτι σε παραστάσεις, πρόβες και γυρίσματα. Το επάγγελμα και ο τρόπος ο οποίος δούλευα γίνονταν με ρυθμούς ληστείας τράπεζας… Αυτό το διαχειρίστηκε πολύ καλά η Λένα και δεν το συζητάω πως επί 20 χρόνια διαχειρίστηκε τη δική μου απουσία με ιδιαίτερη αυταπάρνηση, μεγαλώνοντας τα παιδιά, οργανώνοντας το σπίτι, την οικογένεια και όλα τα σχετικά»
Δεν υπήρχαν μεταξύ σας στιγμές εντάσεων;
«Φυσικά και υπήρχαν. Στην αρχή υπήρχαν ερωτήσεις του τύπου: «Αυτό είναι επάγγελμα, να αγκαλιάζεις και να φιλάς τον άλλον ή να σου τηλεφωνούν στις 12 το βράδυ;» Υστέρα από κάποια χρόνια, όταν συνειδητοποιεί ο άλλος ότι δεν έχει παντρευτεί νυχτοφύλακα ή υπάλληλο τράπεζας -χωρίς καμία πρόθεση να θίξω αυτά τα επαγγέλματα-, οι οποίοι έχουν έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής και ωράριο, διαχειρίζεται με λιγότερη ζήλια και με περισσότερη εμπιστοσύνη τον άνθρωπο που είναι μαζί του» είπε στην espresso.
Ο Γιάννης Βούρος βρέθηκε καλεσμένος στην εκπομπή «Στιγμές» του Μάνου Νιφλή το βράδυ της Δευτέρας 2/12
Ο γνωστός ηθοποιός και πολιτικός έκανε μία αναδρομή στην προσωπική και επαγγελματική του ζωή, μένοντας στους μεγαλύτερους σταθμούς της πορείας του, που δεν ήταν άλλοι από τα παιδιά του.
«Το πρώτο μου παιδί είναι ο Στέφανος, έχει προηγηθεί η υιοθεσία της Μαρίας – Λουίζας. Δεν κατέληξε σε υιοθεσία, με το που γεννήθηκε αναγνωρίστηκε παιδί μου. Δεν θέλω να μπω στη λογική της εξέλιξης των πραγμάτων, έχουν περάσει και τόσα χρόνια. Έμαθα ότι δεν είναι παιδί μου μετά από 18 χρόνια», είπε αρχικά ο Γιάννης Βούρος.
«Το μάθαμε μετά από 18-19 χρόνια, συμπτωματικά αλλά δεν έχει σημασία, αυτές οι σχέσεις που αναπτύσσονται, παρόλο που δεν είναι καθημερινές – δεν έχουμε χρόνο να μιλήσουμε καθημερινά – πώς θα ακυρώσεις μια σχέση με ένα παιδί που σε φωνάζει «μπαμπά» και έχει το όνομά σου;», συμπλήρωσε ο ηθοποιός.
«Οφείλω να παραδεχτώ ότι δεν έχω μπορέσει να καταθέσω το «πατέρας» ως προς τη Μαρία – Λουίζα με τον τρόπο που η ψυχή μου θα ήθελε. Να μην επεκταθούμε σε αυτό, γιατί είναι γνωστή ιστορία. Έγινε γνωστό μετά από 4-5 χρόνια από κάποια δημοσιογραφικά επιτελεία. Ο δεσμός ο ουσιαστικός δεν είναι ο αιματολογικός», κατέληξε ο Γιάννης Βούρος.
Μιλώντας στο Mega πριν από περίπου 1 χρόνο ο αγαπημένος τραγουδιστής, Γιάννης Βογιατζής, ο οποίος έφυγε από τη ζωή σήμερα σε ηλικία 89 ετών από πολυοργανική ανεπάρκεια, είχε δηλώσει «Τον περιμένω το θάνατο, το έχω πια συνειδητοποιήσει».
Ο Γιάννης Βογιατζής είχε δηλώσει για τον λόγο που έμενε στην Κερατέα ότι είχε βρει έναν χώρο με καθαρό αέρα και ότι γι’ αυτόν τον λόγο κατάφερνε να «ξεγελά» τους συναδέλφους του στα 88 του, αφού «κανονικά θα έπρεπε να τους ακολουθήσει».
«Δεν έχω απαιτήσεις από τη ζωή μου. Είμαι πολύ ευχαριστημένος, ό,τι κατάφερα σήμερα το κατάφερα με την αγάπη του κόσμου και γι’ αυτό σταμάτησα. Όταν είσαι τραγουδιστής, πρέπει να καταλαβαίνεις ότι η φωνή σου δεν θα είναι όπως ήταν κάποτε. Δεν θα ήθελα να βγω στη σκηνή και να με λυπηθούν», είχε δηλώσει ο Γιάννης Βογιατζής.
Ο Γιάννης Βογιατζής γεννήθηκε στις 20 Δεκεμβρίου 1934 και έφυγε σήμερα από τη ζωή. Ξεκίνησε την ενασχόλησή του με το τραγούδι από τις βραδιές ταλέντων του Ζόζεφ Κορίνθιου. Βραβεύτηκε δυο φορές με το 1ο βραβείο στο Φεστιβάλ τραγουδιού Θεσσαλονίκης το 1963 με το τραγούδι «Πέταξε ένα πουλί» (των Κώστα Κλάββα και Αλέξη Αλεξόπουλου) και το 1970 με το τραγούδι «Αδέρφια μου αλήτες πουλιά» (των Τόλη Βοσκόπουλου και Ηλία Λυμπερόπουλου).
Υπήρξε θερμός υποστηρικτής του Παναθηναϊκού και είχε τραγουδήσει και τον ύμνο της ομάδας. Από το 1958 έως το 1962 ήταν επίσημος τραγουδιστής των ανακτόρων. Το 1970 έκανε εγχείρηση για πολύποδες και μετά από τρία χρόνια σταμάτησε το τραγούδι. Από το 1978 συνέχισε και πάλι να τραγουδά.
Ο Γιάννης Βογιατζής συνεργάστηκε με όλους τους γνωστούς δημιουργούς του ελαφρού τραγουδιού, ενώ ερμήνευσε και τραγούδια των Μίκη Θεοδωράκη, Μάνου Χατζιδάκι, Μίμη Πλέσσα, Γιώργου Μουζάκη, Γιώργου Θεοδοσιάδη, Κώστα Καπνίση κ.ά. Έκανε πολύ μεγάλες επιτυχίες με τραγούδια όπως «Ένας ουρανός μ’αστέρια», «Η πρώτη μας νύχτα», «Σου τό’πα μια», «Σ’ αγαπώ σε όλες τις γλώσσες», «Νύχτα καλοκαιριού», «Θέλω κοντά σου να μείνω» κ.ά. Με τον συνονόματο του ηθοποιό Γιάννη Βογιατζή ήταν πρώτα ξαδέλφια.
Ο Γιάννης Βογιατζής έφυγε σήμερα (15.05.2023) το πρωί από τη ζωή σε ηλικία 89 ετών από πολυοργανική ανεπάρκεια.
Ο γιος του σπουδαίου καλλιτέχνη μίλησε στην εκπομπή “T-live” της Τατιάνας Στεφανίδου, αποκαλύπτοντας ότι ο πατέρας του υπεβλήθη λαπαροσκοπικά σε επέμβαση στα νεφρά, που τον οδήγησε σε επιπλοκές.
Ο γιος του Γιάννη Βογιατζή ανέφερε: “Νοσηλευόταν στο νοσοκομείο, είχε ένα πρόβλημα στο νεφρό του. Το αφαίρεσαν με λαπαροσκόπηση, αλλά είχε μετά επιπλοκές. Στο τέλος δεν άντεξε η καρδούλα του. Σήμερα το πρωί στις 6.45 στο νοσοκομείο τον είχαμε, ευτυχώς. Έκαναν ό,τι μπορούσαν οι γιατροί, ό,τι μπορούσαν, αλλά ήταν δύσκολα. Τα πράγματα ήταν δύσκολα”.
“Η εγχείριση έγινε πριν από 15-20 ημέρες. Και μετά άρχισαν οι επιπλοκές και λόγω ηλικίας” πρόσθεσε ο γιος του Γιάννη Βογιατζή, τονίζοντας ότι ο πατέρας του τού είπε πως είναι χορτάτος από τη ζωή.
Επιθυμία του Γιάννη Βογιατζή ήταν να αποτεφρωθεί και γι’ αυτόν τον λόγο, η σορός του θα μεταφερθεί στο Αποτεφρωτήριο της Ριτσώνας.
Ο Γιάννης Βογιατζής έφυγε σήμερα (15.05.2023) το πρωί από τη ζωή σε ηλικία 89 ετών από πολυοργανική ανεπάρκεια.
Ο γιος του σπουδαίου καλλιτέχνη μίλησε στην εκπομπή “T-live” της Τατιάνας Στεφανίδου, αποκαλύπτοντας ότι ο πατέρας του υπεβλήθη λαπαροσκοπικά σε επέμβαση στα νεφρά, που τον οδήγησε σε επιπλοκές.
Ο γιος του Γιάννη Βογιατζή ανέφερε: “Νοσηλευόταν στο νοσοκομείο, είχε ένα πρόβλημα στο νεφρό του. Το αφαίρεσαν με λαπαροσκόπηση, αλλά είχε μετά επιπλοκές. Στο τέλος δεν άντεξε η καρδούλα του. Σήμερα το πρωί στις 6.45 στο νοσοκομείο τον είχαμε, ευτυχώς. Έκαναν ό,τι μπορούσαν οι γιατροί, ό,τι μπορούσαν, αλλά ήταν δύσκολα. Τα πράγματα ήταν δύσκολα”.
“Η εγχείριση έγινε πριν από 15-20 ημέρες. Και μετά άρχισαν οι επιπλοκές και λόγω ηλικίας” πρόσθεσε ο γιος του Γιάννη Βογιατζή, τονίζοντας ότι ο πατέρας του τού είπε πως είναι χορτάτος από τη ζωή.
Επιθυμία του Γιάννη Βογιατζή ήταν να αποτεφρωθεί και γι’ αυτόν τον λόγο, η σορός του θα μεταφερθεί στο Αποτεφρωτήριο της Ριτσώνας.
Σε μια βαθιά συγκινητική τελετή το Σάββατο 2 Απριλίου στην Ταινιοθήκη, η Finos Film και η Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου (ΕΑΚ) τίμησαν τον σπουδαίο Γιάννη Βογιατζή με ένα ειδικό βραβείο για τη συνολική προσφορά του στον κινηματογράφο.
Η βράβευση πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του «Χώρα, σε Βλέπω», της πρωτοβουλίας της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου για τη διάσωση, ψηφιοποίηση, προβολή και μελέτη ταινιών από την πλούσια κληρονομιά του ελληνικού κινηματογράφου του 20ού αιώνα, της οποίας η Φίνος Φιλμ αποτελεί από τους βασικούς υποστηρικτές.
Κατά τη διάρκεια της τελετής πρώτος το λόγο πήρε ο πρόεδρος της ΕΑΚ, Γιώργος Τσεμπερόπουλος, για μια σύντομη αναδρομή στην ιστορία της Ακαδημίας, της «οικογένειας του ελληνικού σινεμά», όπως τόνισε, που ξεκίνησε δειλά το έργο της πριν από 13 χρόνια για να φτάσει σήμερα να αριθμεί 590 μέλη, σταθερά εξωστρεφής, ταγμένη στη σύνδεση του παλιού με το νέο, μέσα από δράσεις όπως η «Χώρα, σε Βλέπω» που αναζωογονούν το ελληνικό σινεμά. Στη συνέχεια ο Γιώργος Τσεμπερόπουλος μίλησε για την πρώτη του γνωριμία με τον Φιλοποίμενα Φίνο και τη συγκίνησή του για τη βράβευση του Γιάννη Βογιατζή ενός «ηθοποιού με Η κεφαλαίο».
Στη συνέχεια το λόγο πήρε ο υπεύθυνος επικοινωνίας της Φίνος Φιλμ, Στάθης Καμβασινός. Με αγάπη και σεβασμό, ο κ. Καμβασινός σκιαγράφησε το προφίλ ενός ηθοποιού «με σπουδαία κωμική φλέβα», του οποίου η ιστορία είναι αξεδιάλυτα συνδεδεμένη με της Φίνος Φιλμ, έχοντας συμμετάσχει σε 22 ταινίες της, ανάμεσα στις οποίες και το ντεμπούτο του «Λατέρνα, Φτώχεια και Γαρύφαλλο» πίσω στο 1957. Αγαπημένο παιδί του Γιάννη Δαλιανίδη, σταθερός παρτενέρ της Ρένας Βλαχοπούλου, ο Βογιατζής έγινε ευρύτερα γνωστός μέσα από τη ραδιοφωνική εκπομπή «Το ημερολόγιο ενός θυρωρού» υποδυόμενος τον Μικέ. Η συμμετοχή αυτή αποτέλεσε έμπνευση για την ταινία του 1968 «Ο Μικές παντρεύεται», που αποτέλεσε μεγάλη επιτυχία της Φίνος και σημείο αναφοράς για την καριέρα του Γιάννη Βογιατζή. Τέλος ο κ. Καμβασινός περιέγραψε τον Γιάννη Βογιατζή ως έναν «άνθρωπο που διακατέχεται από το πάθος του μεγάλου θεατρίνου, που λάμπει στην οθόνη ακόμα κι όταν δεν έχει να πει ούτε μια λέξη» και «εμπνέει σεβασμό έχοντας κατοχυρωθεί στη συνείδηση του κόσμου σαν ένα από τα λαμπερά αστέρια του σινεμά».
Το τιμητικό βραβείο στον κ. Βογιατζή, που καταχειροκροτήθηκε ανεβαίνοντας στη σκηνή να το παραλάβει, παρέδωσε η Χριστίνα Σιγάλα, υπεύθυνη Marketing της Φίνος Φιλμ.
«Δεν νοιώθω σα να βρίσκομαι σε μία συνάντηση αγνώστων αλλά σε μια συνάντηση με την οικογένειά μου» δήλωσε συγκινημένος ο Γιάννης Βογιατζής. «Οι άνθρωποι του θεάτρου και του κινηματογράφου υπήρξαν η οικογένειά μου, κυρίως του κινηματογράφου μπορώ να πω, γιατί και στο θέατρο κινηματογράφο προσπάθησα να παίξω. Ζητώ συγγνώμη για το ρήμα που χρησιμοποιώ» συνέχισε «γιατί ο ηθοποιός δεν πρέπει να παίζει το ρόλο, να διαβάζει κόμματα και τελείες, αλλά να είναι ο ρόλος».
Περιτριγυρισμένος από αγαπημένα του πρόσωπα και συναδέλφους του, όπως την Άννα Φόνσου, τον Σπύρο Μπιμπίλα, την Ειρήνη Βαχλιώτη, την Καίτη Ιμπροχώρη, αλλά και τον φωτογράφο Νίκο Καβουκίδη, τον Λεωνίδα Κακούρη, τον κριτικό Ιάσωνα Τριανταφυλλίδη και πολλούς άλλους, ο κ. Βογιατζής μίλησε με βαθιά αγάπη και νοσταλγία για τα χρόνια του στην Φίνος Φιλμ. «Η Φίνος ήταν το σπίτι μας. Ακόμα και τις Κυριακές, μαζευόμασταν στη Χίου 53 όλοι μαζί, ο Φίνος, ο Τσιφόρος, ο Σακελλάριος, η κ. Τζέλλα. Διδαχτήκαμε εκεί, η Φίνος Φιλμ ήταν ένα μεγάλο σχολείο ανθρωπιάς και γνώσης» είπε. «Εγώ πάντα στην καριέρα μου είχα στο νου μου τα λόγια του Βασίλη Λογοθετίδη. Δεν υπάρχουν μεγάλοι και μικροί ρόλοι, δραματικοί και κωμικοί, μου έλεγε. Υπάρχουν μεγάλοι και μικροί ηθοποιοί. Να μην υποδύεσαι, να μη λες τα λόγια, να είσαι ο μπακάλης, ο μάγκας, ο σαχλός, ο γελοίος. Να είσαι έντιμος, σωστός κι αληθινός και αποκλείεται να κάνεις λάθος».
Οι δράσεις και προβολές του «Χώρα, σε Βλέπω» συνεχίζονται σε ολόκληρη την Ελλάδα και τον κόσμο, υπό την αιγίδα της επιτροπής «Ελλάδα 2021». Κύριος χορηγός της δράσης είναι το Εθνικό Κέντρο Οπτικοακουστικών Μέσων και Επικοινωνίας – ΕΚΟΜΕ, ενώ χορηγοί δράσης είναι το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, το Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου και το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, με την υποστήριξη της Ταινιοθήκης της Ελλάδος και της Φίνος Φιλμ.
Ο Γιάννης Βογιατζής έχει την σοφία των ηθοποιών που συνεχίζουν να στέκονται πάνω στο σανίδι και να καταθέτουν την αλήθεια τους μαζί με μια αφέλεια, ίσως, που κρατά από τους ρόλους που ερμήνευσε στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο. Εδώ και πάνω από είκοσι χρόνια κάνει το θέατρο που πάντα ονειρευόταν. Τώρα ετοιμάζεται για την επόμενη πρεμιέρα –ο ρόλος του δεν έχει όνομα είναι «ένας ηλικιωμένος κύριος». Τον Ιούνιο θα κλείσει τα 96. Εχει έναν γιο κι έναν εγγονό –η γυναίκα του έφυγε το 2019. Μένει στο Παλαιό Φάληρο.
«Ο πατέρας μου ήταν πολύ αυστηρός. Δεν ήθελε με τίποτα να γίνω ηθοποιός –η μητέρα μου το΄θελε. Τράβηξα πολλά για να τα καταφέρω. Το πρώτο μου ποίημα το είπα επτά ετών “Μηχανικός θέλω να γίνω…” και το έλεγα με νόημα. Οπως και αργότερα, όταν έδωσα εξετάσεις στην Δραματική του Εθνικού: Στην επιτροπή ήταν ο Μελάς, ο Ροντήρης, ο Τερζάκης, μόνο τα ονόματα να ακούσεις, σε πιάνει ρίγος. Δούλευα τότε στην εφημερίδα Εμπρός, κάπως είχα τρυπώσει για να βγάζω λίγο χρήματα.
Οταν πήγα στο Εθνικό, τα άφησα όλα… Στις εισαγωγικές είχα πει τον Εξάγγελο από τους “Πέρσες” –ξανάπαιξα τον ρόλο στα Θυρανοίξια στους Δελφούς. Με διέκοψε τότε ο Ροντήρης και φοβήθηκα ότι μ΄έκοψαν. Με έβαλε να τους εξηγήσω τι έχω καταλάβει απ΄το κείμενο. Κι άρχισα να το λέω με άλλον τρόπο. Με κάθισαν κάτω και έτσι κατάλαβα ότι θα περάσω. Δυστυχώς τότε δεν υπήρχε η αναβολή στον στρατό κι έτσι διέκοψα και δεν την τελείωσα την σχολή. Δάσκαλός μου πάντως και πάντοτε παρέμενε ο Χορν. Του είχα ζητήσει να με ακούσει σε ένα κομμάτι. “Αν μου πείτε ότι κάνω για ηθοποιός, θα γίνω ηθοποιός. Αν μου πείτε ότι δεν κάνω, πάλι θα γίνω”. Με τον Χορν συνδέθηκα κάπως –εκεί που μίλαγε σοβαρά μπορεί να σηκωνόταν να κάνει κι ένα χορευτικό.
Συνδέθηκα με τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο, τον Σταύρο Ξενίδη και την Μαργαρίτα Λαμπρινού, την γυναίκα του. Με τον Θανάση Βέγγο έκανα παρέα –έπαιξα στις πρώτες ταινίες που γύρισε. Ζεστός άνθρωπος –όπως και ο Δημήτρης Νικολαΐδης. Παρέα έκανα και με τον Σωτήρη Μουστάκα.
Πώς ξεκίνησα με τον Φίνο; Ο Σακελλάριος μ΄έβαλε να παίξω στο “Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο”, την δεύτερη ταινία με την Καρέζη και τον Αλεξανδράκη. Επαιζα τον γιατρό. Ηταν ο πρώτος μου ρόλος και μάλιστα από την συγκίνηση δεν είχα κοιμηθεί όλη την νύχτα. Ως τότε ήμουν μόνο στο θέατρο, ήταν τα πρώτα χρόνια.
Από το τρακ και την λαχτάρα που είχα δεν μπορούσα να πω το κείμενο. Ο Φίνος το εξετίμησε και με φώναξε για κάποια ταινία –τον ρόλο ενός γιατρού, πάλι, με την Ρένα Βλαχοπούλου που έχει τρία αδέλφια και είναι όλοι γιατροί. Πήρα τον ρόλο του γιατρού και ευχαρίστησα τον Φίνο. Δίπλα ήταν ο Γιάννης Δαλιανίδης ο οποίος και μου φώναξε “εσένα θέλω”… Εγώ γύρισα να κοιτάξω ποιον θέλουν. Εμένα; Εμένα. Και μου λέει τότε ο Δαλιανίδης: Εψαχνα να βρω έναν άνθρωπο να τον ζευγαρώσω με την Βλαχοπούλου. Αλλο ξενύχτι πάλι. Δεν κοιμήθηκα.
Ετσι έγινα ο παρτενέρ της Ρένας Βλαχοπούλου, αιώνια αρραβωνιασμένοι και ερωτευμένοι, δεν παντρευτήκαμε ποτέ. Περισσότερο εγώ να την θέλω κι αυτή να με βλέπει κάπως σαν ιδιαίτερη περίπτωση –άλλοτε σαν γεροντοκόρη που ήθελε να έχει την βεβαιότητα ότι κάποιος είναι εκεί και την αγαπάει. Κι έτσι αρχίσαμε…
Με την Βλαχοπούλου δεν έκανα παρέα, καθόλου. Από γιατρούς έχω ερμηνεύσει μόνον ψυχιάτρους. Ημουν και ο καθηγητής Μύλερ στο “Η Γυναίκα μου τρελάθηκε”. Κατ΄εμέ κάθε ψυχίατρος είναι και ψυχασθενής…
Για μένα ήταν σαν όνειρο όλο αυτό, από τον έναν ρόλο στον άλλον, σαν ένα μικρό θαύμα. Και όλο ξενύχτια, γιατί όταν έχω κάτι σημαντικό να κάνω την επομένη δεν μπορώ να κοιμηθώ το βράδυ.
Ετσι κι όταν έκανα πρόταση γάμου στην γυναίκα μου… Θυμάμαι, μετά, την πρώτη νύχτα γάμου –κυριολεκτικά, που ήταν στο ξενοδοχείο “Λούσυ” της Χαλκίδας. Ολα, όλα με την γυναίκα μου ήταν σαν μυθιστόρημα -όπως και στην δουλειά. Γιατί έτσι ξανοίγεσαι κάπως, ανοίγουν τα φτερά σου, λειτουργεί η φαντασία σου και την αναμειγνύεις με την πραγματικότητα και κάπως αισθάνεσαι πιο ευτυχισμένος και πιο χαρούμενος.
Πώς την γνώρισα; Εγώ ήμουν πολύ καλός σε δύο μαθήματα, στα μαθηματικά και στην έκθεση –όπου έπαιρνα κι όλα τα βραβεία. Ετσι γνώρισα την γυναίκα μου, της έκανα μαθήματα –ήταν νεότερη. Η γυναίκα μου με κατανοούσε πλήρως. Είχε απόλυτη σχέση μαζί μου, με καταλάβαινε πολύ. Γιατί εγώ δεν ζούσα για τίποτε άλλο παρά μόνον για τον ρόλο που ήταν να παίξω. Πέθανε 19 Απριλίου του ΄19 και αισθάνθηκα μόνος –μένω μόνος πια. Ερχεται μια κυρία που φροντίζει το σπίτι και βέβαια ο γιος μου, η νύφη μου, ο εγγονός μου –μένουν εδώ όταν χρειάζεται.
Η γυναίκα μου μου λείπει πολύ –με έχει καλύψει και για την άλλη ζωή. Ηταν η απόλυτη κυρία, η απόλυτη. Ερωτας κεραυνοβόλος; Οχι. Μπορεί οι άνδρες να θέλουν τον κεραυνοβόλο, αλλά μια νουνεχής γυναίκα δεν μπορεί να τον θέλει, εκ των πραγμάτων, από την φύση… Λένε ότι πρώτα είναι ο άνδρας και μετά η γυναίκα. Θα μου επιτρέψετε να πω ότι πρώτα είναι η γυναίκα και μετά είναι ο άνδρας…
Θα μου επιτρέψετε να πω ότι πρώτα είναι η γυναίκα και μετά είναι ο άνδρας…
Εχω παίξει σε 71 ταινίες –22 έκανα με την Φίνο. Θυμάμαι που μας έλεγε “κουραμπιέδες φτιάχνω, δεν φτιάχνω τίποτα σπουδαίο, αλλά βάζω ωραίο περιτύλιγμα, ωραίες κορδέλες”. Αλλοτε ήμουν ένας τρελός, άλλοτε ένας υπερβολικός δικηγόρος, ένας τρελογιατρός, ένας πονετικός πατέρας, ή ένας εραστής που δεν έβλεπε την πραγματικότητα. Γιατί ο έρωτας μπορεί να είναι μια ιδέα αλλά είναι κι ένα πράγμα –και για μένα είναι πάντα ένας συνδυασμός, αλλιώς δεν έχεις πετύχει τίποτα.
Ο Γιάννης Δαλιανίδης ήταν αφάνταστα σοβαρός και υπεύθυνος στην δουλειά. Μάλωνε κατά την διάρκεια των γυρισμάτων αλλά μετά έκανε πλάκα με τους ίδιους, έβγαιναν. Πλάκα-πλάκα, δουλειά-δουλειά. Η δουλειά ήταν κάτι ιερό για εκείνον. Οχι, δεν κάναμε παρέα.
Αυτές που έγιναν σταρ έγιναν με την εργατικότητα και την ιδιαιτερότητά τους. Κάποιες και με τα ταλέντο τους και είχαν πολύ, ζηλευτό. Ενιωθαν τον ρόλο, ερμήνευαν τον ρόλο. Και στο θέατρο ο ηθοποιός πρέπει να ζει τον ρόλο. Εγώ ξέρω για τον κάθε ρόλο που κοιμάται, τι τρώει, πως είναι το σπίτι του, έχω κάνει ένα δεύτερο πράγμα για το ποιος είναι ο άνθρωπος και τότε μπορώ να τον ερμηνεύσω μετά καλύτερα, να γίνω ένα μαζί του.
Η τελευταία ταινία που έκανα είναι η “Σμύρνη μου αγαπημένη” της Μιμής Ντενίση, μια γυναίκα που έχει προσόντα ηγέτη, αναρωτιέμαι πότε κοιμάται.
Με βράβευσαν πρόσφατα για την πορεία μου στον κινηματογράφο γιατί, όπως μου είπαν, δεν παίζω έναν ρόλο με διαφορετικούς τίτλους, αλλά κάθε φορά είμαι ο ρόλος ο οποίος καλούμαι εκ του σεναρίου να παίξω. Ξαφνιάστηκα. Είναι και πέντε κιλά το βραβείο, δεν μπορούσα ούτε να το κουβαλήσω.
Στον κινηματογράφο δεν πρέπει να παίζεις τον ρόλο, αλλά να είσαι ο ρόλος. Το ίδιο ισχύει και ακόμα περισσότερο, στο θέατρο. Κάθε μέρα επαναλαμβάνοντας τον ρόλο, κάτι βρίσκεις.
Τη διάρκεια αυτή δεν την είχα ποτέ φανταστεί. Ολο έκπληκτος έμενα. Οπως και τώρα με το βραβείο -δεν είναι θέμα δικαίωσης. Νοιώθω ότι ο κόσμος καταλαβαίνει ορισμένα πράγματα.
Πώς έγινε η δεύτερη καριέρα μου στο θέατρο, με ρωτάς… Ετοίμαζα τα χαρτιά για την Νέα Υόρκη. Είχα βρει έναν ελληνικό σταθμό εκεί και θα πήγαινα ενώ θα δίδασκα και τους ιερείς ελληνικά. Σπούδαζε ο γιος μου τότε στην Αμερική -μετά δούλεψε, έμεινε έντεκα χρόνια, κι είχαμε αποφασίσει να πάμε κι εμείς με την γυναίκα μου…
Αλλά, ναι είχα και μια απογοήτευση τότε –απ΄την δουλειά, κι είχα αποφασίσει να φύγω.
Μια μέρα όμως, ενώ είχα μόλις επιστρέψει από την Αμερική όπου είχα πάει για να προετοιμάσω την κατάσταση, όπως περπατούσα στο κέντρο της Αθήνας, με σταμάτησε ένας κύριος και μου πρότεινε να πάω να παίξω στο θέατρο Μουσούρη. Του είπα ότι ετοιμαζόμουν να φύγω στο εξωτερικό. Επέμεινε. Πήγα, ήταν ένα μπουλβάρ. Σε μια από τις παραστάσεις ήρθε ο Γιάννης Χουβαρδάς. “Σε θέλω μαζί μου στο Αμόρε”, μου είπε. Ηταν αρχές του ΄90. Με “έπεισε” –ήταν τόσο γνωστό το όνομά του και η συμβολή του στο θέατρο, όχι μόνο καλλιτεχνικά αλλά και “επιστημονικά”, θα έλεγα. Σε βάζει σε μεγάλες σκέψεις ο Χουβαρδάς…
Ετσι ξεκίνησα στο Αμόρε. Επαιξα πολλά έργα, πρώτους ρόλους. Εγώ θεωρούσα ότι δεν έκανα και τίποτα σπουδαίο στους ρόλους που μου έδινε κι εκείνος με μάλωνε “δεν έχεις ιδέα τι κάνεις”.
Πάντοτε ήμουν ανικανοποίητος. Πριν το Αμόρε, ήξερα ότι δεν παίζαμε και τα σπουδαία έργα -ρηχά πράγματα. Εσύ ήθελες να δώσεις το κάτι παραπάνω, αλλά αυτό ή θα έβγαινε υπερβολικό ή δεν θα ταυτιζόσουν με τα οράματα του σκηνοθέτη.
Από τότε, πάνω από είκοσι χρόνια πια, από το Αμόρε ως το Εθνικό δεν έχω παίξει με άλλους σκηνοθέτες: Μόνον Χουβαρδάς, Μαυρίκιος, Μαρμαρινός και Νίκος Καραθάνος.
Ο Δημήτρης Μαυρίκιος είναι ένας πολύ μεγάλος σκηνοθέτης και αφάνταστα μορφωμένος άνθρωπος. Μας ζήτησε στο “Απόψε αυτοσχεδιάζουμε” (σ.σ. του Πιραντέλο, στο Εθνικό Θέατρο, 2018-2019), όπως λέει λέει ο τίτλος, να αυτοσχεδιάσουμε. Εγώ όταν ανέβηκα στις πρόβες στην σκηνή είπα κάτι γιατί εμένα εκείνη την στιγμή με συγκίνησε η σχέση του ηθοποιού με την σκηνή. Κι ο Μαυρίκιος μου είπε “αυτό θα πεις και στην παράσταση” -το είχε ηχογραφήσει. Κι έτσι δουλέψαμε πάνω σ΄αυτό. Δικός μου είναι ο μονόλογος, όχι του Πιραντέλο.
Αυτό αισθάνθηκα, αυτό είπα: Μπορεί να φοβάμαι σε πολλά πράγματα αλλά στην πραγματικότητα δεν φοβάμαι τον θάνατο. Τι να φοβηθώ; Για κάτι που θα συμβεί σε όλους και δεν το σκέφτονται. Αν το σκεφτόντουσαν όμως θα ήταν και λίγο καλύτεροι άνθρωποι και νομίζω ότι και το ήθος συμβάλλει την σωστή ερμηνεία. Αν ζήσεις απολύτως πραγματικά αυτό που έχεις να πεις, τότε θα το καταλάβει και ο άλλος. Δεν μπορεί να έχεις την αναίδεια και το θράσος ο άλλος να συγκινηθεί από ένα ψέμα που θα του πεις ψεύτικα. Οταν λες την αλήθεια, ο άλλος σε αναγνωρίζει κάπως καλύτερα κι έτσι νιώθεις πιο ευτυχισμένος.
Για να καταλάβεις, πρέπει να έχεις νιώσει πρώτα τον εαυτό σου. Με τα χρόνια αυτό βελτιώνεται. Πρώτα-πρώτα δεν έχω τσακωθεί ποτέ και με κανέναν στην ζωή μου από παιδί, δεν έχω κυνηγήσει ποτέ, κι ας ήμουν πρώτος στο σημάδι. Δεν ξέρω τι πάει να πει θυμός, δεν τον βρίσκω μέσα μου κι άμα τον βρω οικτίρω τον εαυτό μου. Οταν ήμουν μικρός με έλεγαν τα άλλα παιδιά “ο παπάς”, ότι ήμουν σαν τον παπά που συγχωρεί τα πάντα. Ισως το έμαθα κι από το σπίτι μου ίσως το είχα κι από μέσα μου. Με τον γιο μου είχα, έχω άριστη σχέση. Δεν έχω ποτέ τσακωθεί με άνθρωπο. Και να θέλει κάποιος να τσακωθεί μαζί μου, του λέω τσακώσου μόνος σου, εγώ δεν θα μετέχω…
Ο χρόνος; Ισως δίνει μια γνώση παραπάνω αλλά και μια ενδόμυχη θλίψη ότι σε λίγο θα αποχαιρετίσεις αυτόν τον κόσμο που ξέρεις. Βέβαια και το σκέφτομαι –όπως όλοι στην ηλικία μου. Εγώ όμως λέω πάντα την αλήθεια και στον εαυτό μου και δυνατά. Αλλά για να το πω πρέπει να το νιώσω, να το αισθανθώ, πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να το έχω μελετήσει –όχι μόνον αυτό αλλά και όλα γύρω απ΄αυτό. Για να έχεις μετά το θράσος να κρίνεις τους άλλους, πρέπει ν΄αρχίσεις απ΄τον εαυτό σου και τους πολύ δικούς σου.
Απωθημένα, όχι, δεν έχω. Θα έλεγα ότι αυτές ήταν οι ικανότητές μου. Αισθανόμουν ότι ό,τι έκανα το ένιωθα. Οταν ήμουν νέος με βοήθησαν οι κριτικές. Θυμάμαι ο Κώστας Νίτσος είχε γράψει για μένα και πήγε να με κόψει το αυτοκίνητο όταν διάβασα την κριτική του στα Νέα. Και ο Αλκης Θρύλος, η Ελένη Ουράνη δηλαδή, το ΄61, που έπαιζα στην “Τύχη της Μαρούλας” τον πατέρα. Από την κριτική του με πήρε ο Μουσούρης στο θέατρό του.
Στους νεότερους βλέπω ηθοποιούς που είναι εκπληκτικοί. Ο Χρήστος Λούλης –του το είχα πει στα πρώτα του βήματα, και με δικαίωσε και τώρα που γνώρισα τον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη, το ίδιο σκέφτηκα, τον έχω ξεχωρίσει».
Με τον Χουβαρδά, στο Φεστιβάλ….
«Είχα την χαρά και την ιδιαίτερη τιμή να με καλέσει ο Γιάννης Χουβαρδάς γι΄αυτό που ετοιμάζει στο Φεστιβάλ Αθηνών. Είναι ένα περίεργο έργο με τον τίτλο “Η άλλη πλευρά της καταιγίδας”. Μια φανταστική συνάντηση του Ορσον Γουελς με τον κόσμο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ στην διάρκεια μιας τρικυμίας εν κρανίω σε εννέα κύματα.
“Δεν θα σταματήσουμε ποτέ να εξερευνούμε. Και το τέλος όλης μας της εξερεύνησης θα είναι να φτάσουμε εκεί από όπου ξεκινήσαμε και να γνωρίσουμε το μέρος για πρώτη φορά”, γράφει ο Τ.Σ. Ελιοτ το 1942, κι αυτό είναι το μότο της δικής μας παράστασης.
Αυτή η φράση λέει τα πάντα. Γυρίζουμε, γυρίζουμε δεν φτάνουμε πουθενά και ξαναξεκινάμε. Και ξανά αγωνιζόμαστε. Ο αιώνιος αγώνας του ανθρώπου με τη ζωή, με την σκέψη του, με την οικογένειά του, με την πολιτική. Είναι μια σοφή ρήση αυτή.
Το μυστικό της ζωής είναι να μην σκέφτεσαι τον θάνατο, και να μην είσαι ένοχος. Ας σε ρίχνουν, ας σου φέρονται άσχημα, εσύ αδιαφόρησε γι΄αυτό, στεναχωρήσου όσο θέλεις, μην το δείξεις, μην τσακωθείς μαζί του, μην διαφοροποιηθείς. Πες τους δύο κουβέντες, αν τις καταλάβουν, τις κατάλαβαν, αν όχι, μην νευριάσεις. Να τους συγχωρέσεις, να τους αγαπήσεις, η μεγάλη δύναμη είναι η αγάπη. Χωρίς αγάπη δεν γίνεται τίποτε απολύτως –πέφτουμε στις ίντριγκες και τηφτηνή πολιτική. Δεν υπάρχει χειρότερο απ΄τη φτηνή πολιτική γιατί εκμεταλλεύεται τις μικρότητες που έχει ο άνθρωπος. Κι αυτό είναι κλοπή, απάτη, είσαι ένοχος.
Πάντα τα έργα του Χουβαρδά είναι ένα μεταπτυχιακό –ετούτο εδώ είναι ένα διδακτορικό, το έχει γράψει και ο ίδιος. Διαθέτει πολλές δυσκολίες, εμπεριέχει βίντεο, ακόμα κι ο χώρος της σκηνής μετακινείται, αλλάζει.
Ο ρόλος ο δικός μου δεν έχει καμία σχέση μ΄αυτά, είναι ένας ανεξάρτητος ρόλος, ένας μονόλογος, μιάμιση-δύο σελίδων. Είμαι ένας ηλικιωμένος κύριος. Δεν βγαίνω στην σκηνή μαζί με τους άλλους ηθοποιούς. Παρακολουθώ την παράσταση ως “θεατής” και κάποια στιγμή εξανίσταμαι με κάτι, σηκώνομαι και διακόπτω τη δράση. Κι αρχίζω μια δική μου ιστορία….».
