Ένα βίντεο αφιερωμένο στη μάνα που μας πονάει πιο πολύ από όλους που θα μας αγαπάει πάντα και που ποτέ δεν θα μας γυρίσει την πλάτη ότι κ αν της κάνουμε, ότι και αν γίνουμε.
Δείτε το 12λεπτο βίντεο που ακολουθεί που περιγράφει τον κύκλο της ζωής, μέσα από τη ματιά μιας μάνας!
Από τη Χάρις Αλεξίου και τη Μιμή Ντενίση στη Χριστίνα Κοντοβά και την Βίκυ Βολιώτη βρήκαμε 15 από τις διάσημες Ελληνίδες που προχώρησαν στην υιοθεσία. Φυσικά γιορτάζουν και όλες αυτές οι μητέρες που δεν είναι διάσημες και απέδειξαν πως ότι η υιοθεσία δεν είναι μόνο λύση, αλλά και επιλογή.
Μητέρες από υιοθεσία: Πρόκειται για διάσημες μητέρες, οι οποίες προχώρησαν για διάφορους λόγους στην υιοθεσία παιδιού. Μάλιστα, για τη συγκεκριμένη απόφασή τους, οι ίδιες νιώθουν δικαιωμένες. Παρακάτω βρίσκεται η σχετική λίστα με τις διάσημες Ελληνίδες, οι οποίες επέλεξαν να γίνουν μητέρες, μέσω της υιοθεσίας. Αναλυτικότερα:
Πιστεύει πως η υιοθεσία είναι η ωραιότερη πράξη στον κόσμο και το απέδειξε υιοθετώντας τη Μαριτίνα . Η επιτυχημένη ηθοποιός μιλούσε στην κόρη της από την ηλικία των δύο ετών για την υιοθεσία μέσω παραμυθιών. Η Μαριτίνα είναι τώρα δεκαέξι ετών και επιδεικνύει έντονη κλίση στο τραγούδι, ενώ είναι αχώριστη με τη μητέρα της.
Η ταλαντούχα ηθοποιός βάφτισε το καλοκαίρι την κόρη της Άννα στο παρεκκλήσι του Παναγίου Τάφου. Η Βίκυ Βολιώτη προκειμένου να αποκτήσει το κοριτσάκι ταξίδεψε ως την Αιθιοπία πριν από ένα χρόνο μαζί με το σύζυγό της Σίμο Σαρκετζή, αφού προηγουμένως είχαν έρθει αντιμέτωποι με τα γνωστά γραφειοκρατικά προβλήματα στη χώρα μας.
Η καταξιωμένη δημοσιογράφος και συγγραφέας υιοθέτησε το γιο της Παύλο που είναι σήμερα 23 ετών όταν εκείνος ήταν μωρό. Η ίδια εξομολογήθηκε : «Ήταν μια δύσκολη και επώδυνη διαδικασία. Δεν είναι εύκολο όταν έχεις μεγαλώσει ένα παιδί, από τριών μηνών, και η μόνη μάνα που έχει γνωρίσει είσαι εσύ, να του πεις τα πάντα. Όμως, πρέπει να το κάνεις».
Χρόνια σκεφτόταν την υιοθεσία η δημοσιογράφος Ελένη Καλογεροπούλου και τελικά κίνησε τις διαδικασίες όταν ένας συνάδελφος της είπε ότι στο Κέντρο Βρεφών Μητέρα υπήρχε ένα αγοράκι, πέντε χρονών. «Ομολογώ ότι το αγοράκι αυτό το ερωτεύτηκα από το όνομά του, Μύρωνας», είχε πει στα «ΝΕΑ».
Η ελληνικής καταγωγής ηθοποιός Νία Βαρντάλος προσπαθούσε επί 10 χρόνια να αποκτήσει παιδί. Δεν τα κατάφερε και έτσι υιοθέτησε ένα κοριτσάκι ηλικίας τριών ετών. Μάλιστα όλη αυτή την εμπειρία την μετέφερε στο βιβλίο της “Instant Mom” που κυκλοφόρησε το 2013 περιγράφοντας πώς πήρε την απόφαση και πώς αντέδρασε όταν είδε την μικρή για πρώτη φορά. Επίσης, παροτρύνει τα ζευγάρια που δεν μπορούν ν’ αποκτήσουν βιολογικό παιδί να σκεφτούν το ενδεχόμενο της υιοθεσίας. Σε συνέντευξη που είχε δώσει στο «Εγώ» είχε περιγράψει την στιγμή που την πρωτοείδε: «Εξεπλάγην επειδή δεν μου είπε τίποτα. Με κοίταξε μόνο με τα καστανά πανέμορφα μάτια της, τα οποία ήταν γεμάτα ελπίδα, εμπιστοσύνη και αγάπη. Απλά αγάπη. Η μόνη μου σκέψη ήταν «σε βρήκα». Προσπαθούσα δέκα χρόνια να γίνω μητέρα και τότε ήρθε εκείνη».
«Είχα ένα και μοναδικό φόβο όταν υιοθέτησα το παιδί μου, εάν θα είμαι ικανή να το αγαπήσω, αν θα είμαι αντάξια αυτού του παιδιού, δήλωσε σε συνέντευξή της η μεγάλη ερμηνεύτρια συμβουλεύοντας και άλλους γονείς να πράξουν το ίδιο αν πραγματικά το επιθυμούν. Ο γιος της Χαρούλας Αλεξίου, Μάνος Θεοφίλου, είναι σήμερα 33 χρονών και ασχολείται με τη μουσική, καθώς επιμελείται την εικόνα πασίγνωστων συγκροτημάτων.
Η γνωστή ηθοποιός είχε μεγάλη λαχτάρα να αποκτήσει παιδί, αλλά αυτό ήταν δύσκολο μετά τη μάχη που έδωσε με τον καρκίνο. Έτσι, αποφάσισε να υιοθετήσει την κόρη της Βερόνικα Τόντορ, που έφτασε πριν πολλά χρόνια λαθραία στην Ελλάδα από τη Ρουμανία αναζητώντας μια καλύτερη τύχη.
Η σπουδαία λαϊκή ερμηνεύτρια δεν είχε αποκτήσει παιδί μέχρι τα σαράντα της,ενώ είχε κάνει δύο γάμους και είχε τέσσερις αποβολές. Πήρε, λοιπόν, την απόφαση να υιοθετήσει το μικρό γιο της ανιψιάς της, Βαγγέλη, που ήταν τότε 1,5 ετών. Η Πόλυ Πάνου είχε μεγάλη αδυναμία στο γιο της και αφοσιώθηκε στο μεγάλωμά του μέχρι το τέλος της ζωής της.
Η Ασημίνα, όπως παραδέχεται σε μία εκ βαθέων εξομολόγησή της η μεγάλη μας ηθοποιός, Άννα Φόνσου, είναι όλη της η ζωή. Η ίδια αποκάλυψε στο people μεταξύ άλλων για την απίστευτη ιστορία υιοθεσίας: «Η αδελφή μου η Μαρία με καταλάβαινε σε όλα. Και επειδή ήξερε ότι φοβόμουν την ευθύνη ενός παιδιού, μια μέρα μου είπε, “Το παιδί που θα γεννήσω θα είναι δικό σου παιδί. Θα το μεγαλώσουμε μαζί”». Και όντως, η μικρή Ασημίνα είχε δύο μαμάδες, τη Μαρία και την Άννα Φόνσου.
Η Άννα Φόνσου επίσης αποκαλύπτει κάτι που δεν γνώριζε ο πολύς κόσμος: «Η πράξη της υιοθεσίας κρατήθηκε μυστική, μέχρι που απρόσμενα πριν από έξι χρόνια, η Μαρία «έφυγε». Τότε ένιωσα πως έπρεπε να τελειώσει και για μένα η ζωή. Σκέφτηκα πολλές φορές να αυτοκτονήσω. Και ήταν η ύπαρξη της Ασημίνας που με κράτησε στη ζωή. Της κόρης της. Της κόρης μου. Της κόρης μας για πάντα».
Η ηθοποιός θυμάται: «Από την πρώτη μέρα της γέννησής της, υιοθέτησα την Ασημίνα μας. Κι αν είχα γεννήσει παιδί, η Ασημίνα θα ήθελα να είναι. Κι εκείνη, όταν τη ρώτησαν οι δικαστές, ως έφηβη, τη γνώμη της για την υιοθεσία είπε: “Η μάνα μου είναι η Άννα”». Ωστόσο συναντάμε κι εκείνες τις γυναίκες που ενσυνείδητα επέλεξαν να μην γίνουν μητέρες, ή που δεν μπόρεσαν να αποκτήσουν παιδί, εξαιτίας προβλημάτων υγείας.
Θέλω να κάνω κι άλλο παιδί, θέλω να μεγαλώσω την οικογένειά μου κι άλλο… Αυτή την απόφαση της υιοθεσίας την πήρα με τον άντρα μου γιατί μπορούσαμε, γιατί θέλαμε πολύ, γιατί το συγκεκριμένο παιδί χρειάζεται μία οικογένεια και δε θα θέλαμε το συγκεκριμένο παιδί να μείνει σε ένα ίδρυμα… είναι από Ελλάδα… δεν ξέρω από πού είναι, το βρήκαμε στο νοσοκομείο… Φοβόμουν να το πω γιατί δε θέλω σε καμία περίπτωση να ακουστεί ως μία καλή πράξη που κάνει η Ευδοκία με τον άντρα της, δεν είναι μία καλή πράξη, είναι μία απόφαση ζωής…!
Ήρθε τυχαία και αποφάσισα να τον κρατήσω. Ήμουν και στην κατάλληλη ηλικία. Αν μου είχε τύχει στα 25, μπορεί να είχα πάρει διαφορετική απόφαση. Ήταν και πολύ κοντά χρονικά με τον θάνατο του πατέρα μου και το είδα και λίγο συναισθηματικά, σαν κάτι μεταφυσικό. Σαν να φεύγει μια ψυχή και να έρχεται μια άλλη. Και γι” αυτό τον έβγαλα και Γιώργο, το όνομα του πατέρα μου. Εννοείται ότι απαντάω σε όλες του τις ερωτήσεις. Βλέπεται με τον πατέρα του κανονικά και δεν έχει κανένα πρόβλημα.
Η Λιάνα Κανέλλη είναι από τις… πρωτοπόρους της κατηγορίας καθώς ο υιοθετημένος γιος της, Γαβριήλ είναι σήμερα 22 ετών και παραμένει “πεισματικά” μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.
«Ήμουν 22 ετών όταν κατάλαβα ότι ήταν δύσκολο να μείνω έγκυος. Έκανα εξωσωματική κάθε τρεις μήνες. Δεν θυμάμαι πόσες έχω κάνει συνολικά. Είναι ένας φαύλος κύκλος, πιστεύεις ότι θα πετύχει. Πιστεύεις στον εαυτό σου, στον γιατρό σου, κι όταν δε συμβαίνει, είναι μια ματαίωση. Λες στον εαυτό σου ότι δεν πειράζει και συνεχίζεις και κάνεις εξωσωματικές μέχρι να αποκτήσεις παιδί.
«Το μόνο που δεν σκέφτηκα ήταν τι θα πει ο κόσμος. Το μόνο που ήθελα ήταν να δώσω την ευκαιρία σε ένα παιδάκι να βρεθεί στην ζεστασιά και στην θαλπωρή μιας οικογένειας. Να αισθανθεί όπως όλα τα παιδάκια της ηλικίας του και να ξεφύγει από ένα ίδρυμα με όλα τα αρνητικά στοιχεία μιας ιδρυματοποίησης», είπε για το παιδί της.
Η υιοθεσία μπορεί να είναι επιλογή, όχι λύση για πολλές γυναίκες, όπως και για την Ευγενία Δημητροπούλου.
Η ηθοποιός είπε τον Φεβρουάριο στο «Πρωινό μας» για την απόφαση που πήρε με τον σύζυγό της να υιοθετήσουν το κορίτσι: «Ήταν μια επιθυμία και των δύο μας χωριστά, πριν καν γνωριστούμε. Ένιωθα πως δεν θα το τολμήσω μόνη μου και απλώς αυτό μας ένωσε πολύ νωρίς. Για αυτό γίνανε όλα σε στάδια, γιατί εμείς τα είχαμε προγραμματίσει έτσι, ώστε να φτάσουμε εκεί. Αυτός ήταν ο στόχος μας».
Στο πλαίσιο ενός κοινωνικού πειράματος ζήτησαν από 6 μητέρες να τους δώσουν άδεια να δέσουν τα μάτια των παιδιών τους. Στη συνέχεια ζητήθηκε από τα παιδιά να κάνουν κάτι υπέροχο. Να βρουν τη μαμά τους με κλειστά τα μάτια!
Τα παιδιά ξεναγήθηκαν προς την ομάδα των γυναικών και χρησιμοποιώντας τις αισθήσεις και τη διαίσθησή τους προσπάθησαν να βρουν τη μητέρα τους.
Άγχος, αγάπη και λίγα ειλικρινή δάκρυα πλημμύρισαν την αίθουσα, καθώς παιδιά ηλικίας 3-9 ετών αναζητούσαν τη μαμά τους. Θα την βρουν;
Έλα μωρέ, σιγά τη γιορτή θα πουν πολλοί, λες και είναι η μόνη μέρα που μπορείς να αγκαλιάσεις και να πεις κάτι για τη μαμά σου. Θα βρεθούν και αυτοί που θα πουν υπάρχει και η μέρα του πατέρα αλλά δεν κάνουμε έτσι. Ο κάθε ένας εκφράζει την οποιαδήποτε ημέρα/γιορτή με το δικό του τρόπο. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που γιορτάζουν σε αυτές τις ιδιαίτερες μέρες είτε είναι ονομαστική γιορτή, είτε είναι γενεθλίων, είτε είναι μια μέρα που έχει καθιερωθεί από την αρχαιότητα ακόμα, όπως αυτή της μητέρας… Για να το έκαναν άλλωστε υπήρχε λόγος…
Θα μου πεις δεν είναι όλες οι μαμάδες ίδιες. Υπάρχει η μανούλα που δεν σε γέννησε, αλλά σε αγάπησε σαν να ήσουν πραγματικό της παιδί, ουσιαστικά γεννήθηκες γι’ αυτήν, υπάρχει η μανούλα που σε γέννησε και έδωσε τα πάντα για να είσαι καλά, πάλεψε να σε κρατήσει μόνη χωρίς δεύτερη σκέψη (και πατεράδες που πάλεψαν μόνοι και πήραν το ρόλο της μητέρας, αν γίνεται δηλαδή, άξιοι και αυτοί), η μανούλα που σε γέννησε και ονειρεύτηκε μια όμορφη οικογένεια και τα κατάφερε. Υπάρχουν και αυτές που δεν… Δεν μου βγαίνει, δεν ξέρω πως να τις χαρακτηρίσω. Δωστε μια ευκαιρία και δύο ακόμα και κάντε μια αγκαλιά, σε όλες τις μανούλες.
Εγώ θα ήθελα απο τα παιδιά μου κυρίως, αυτή τη μερα να μου πουν χρόνια πολλά και να με κάνουν μια αγκαλιά αν και είναι μικρά, δεν θα το σκεφτούν καν, δεν θα το απαιτήσω όμως και ποτέ…
Αυτή την ημέρα θα γιορτάσει και ΘΑ γιορτάζει και η δική μου η μητέρα και όλες οι μητέρες που έχουν φύγει από τη ζωή. Η δική μου έφυγε νωρίς, είχε πολλά να πάρει και να δώσει ακόμα…
Τη νιώθω κοντά μου… Τη νιώθω πως υπάρχει. Άλλωστε δεν μπορώ να πιστέψω πως έχει φύγει…
Δεν ξέρω αν ο χρόνος απαλύνει τον πόνο που νιώθω, δεν ξέρω αν θέλω κι όλας, περίεργο συναίσθημα…
Είναι στιγμές που νιώθεις ότι έχεις χάσει τη γη κάτω από τα πόδια σου αλλά και κάποιες στιγμές βλέπεις με αισιοδοξία, απλά γιατί έτσι πρέπει για να συνεχίσεις να ζεις «ήταν θέλημα Θεού»…
Είμαι και εγώ μαμά και παίρνω δύναμη από τα παιδιά μου. Είσαι καλά όταν και αυτά είναι καλά και κακά τα ψέματα, καμία μάνα δεν θέλει να βλέπει τα παιδιά της στεναχωρημένα όσο μαύρο και αν υπάρχει. Έτσι λοιπόν σηκώνεσαι και προχωράς «όλα για κάποιο λόγο γίνονται»…
Θα γελάσεις δυνατά, θα χορέψεις, θα διασκεδάσεις, θα μπεις στους ρυθμούς του πριν συμβεί όλο αυτό και θα συνεχίσεις… Κρατάς τις αναμνήσεις ζωντανές, ΟΛΕΣ καλές και κακές και με όλες χαμογελάς… Νιώθεις ακόμα πολλή αγάπη και μια… νοσταλγία.
Κρατάς λοιπόν το «ήταν θέλημα Θεού» και το «όλα για κάποιο λόγο γίνονται» για να παρηγορείς/κοροϊδεύεις τον εαυτό σου, αλλά θα συνεχίσεις δυνατή γιατί έτσι θα ήθελε και εκείνη… Δεν ξεχνάμε καμία μαμά!!!
Μπορεί μαμά να μην ανήκεις εδώ, αλλά με τη σκέψη μου υπάρχεις…
Θα σου πω χρόνια πολλά σήμερα όπως κάθε φορά μαμά μου!!!
Ρούλα
Οικογένεια δεν είναι μόνο τα κυριακάτικα τραπέζια και οι εκδρομές στο Ναύπλιο, είναι οι δεσμοί αίματος και αγάπης.
Μπορεί η γυναίκα στη συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής οικογένειας να είναι η κεφαλή του σπιτιού, αλλά χωρίς τον άντρα τα πράγματα δυσχεραίνουν.
Πατέρας, μπαμπάς, μάνα, μανούλα, οι πρώτες και πιο όμορφες λέξεις ενός παιδιού.
Ο πατέρας μπορεί να μην περνάει τη δοκιμασία του τοκετού, αλλά είναι «συνένοχος» για πλάσμα που έρχεται στη ζωή. Πώς να είναι άραγε ο ιδανικός πατέρας; Υπάρχει; Υπάρχουν καλούπια για να τον πλάσεις και να τον αποκτήσεις όπως εσύ θες;
Συνειδητά όχι.
Καλός πατέρας είναι αυτός που αγαπάει τη μητέρα του παιδιού. Ένα ευτυχισμένο παιδί είναι αποτέλεσμα δυο αγαπημένων γονιών.
Ακόμα και όταν οι γονείς ζουν χωριστά, ο σωστός πατέρας οφείλει να σέβεται και να αγαπάει τον άνθρωπο που ο ίδιος επέλεξε να φέρει στον κόσμο τους απογόνους του.
Ο δεσμός πατέρα και παιδιού είναι ισόβιος.
Ένας καλός πατέρας ποτέ δε θα αφήσει την ανατροφή των παιδιών του κατ’ αποκλειστικότητα στη μάνα. Είναι εκεί, παρών, συμμετέχει, παίρνει πρωτοβουλίες και δεν επαναπαύεται στη μητρική αγάπη.
Ένα υγιές παιδί θέλει να νιώθει την παρουσία του πατέρα. Πατέρας που θα πει την ατάκα «εσύ τους έκανες έτσι» για μένα έχει αποτύχει.
Με ποιο δικαίωμα αποποιείται ένα γονιός την ευθύνη της ανατροφής του παιδιού του; Και αν όντως η μητέρα έκανε λάθη, εσύ ως πατέρας πού ήσουν να της υποδείξεις το λάθος της;
Ο ιδανικός πατέρας πρέπει να αποπνέει σεβασμό και όχι να τον απαιτεί επειδή έχει τον τίτλο του γονιού.
Το πρότυπο του πατέρα ως πρότυπο δύναμης και υποταγής είναι πλέον de mode.
Αυτό που πρέπει να εισπράξει το παιδί από τον πατέρα είναι η αφοσίωση και η αλληλοβοήθεια μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον.
Να τον θαυμάζει και όχι να τον φοβάται. Να θέλει να του μοιάσει και όχι να τον μιμηθεί.
Ιδανικός πατέρας είναι αυτός που θα μπορεί να ασχοληθεί και μόνος του με το παιδί του χωρίς τη σύμπραξη της μητέρας. Δε θα χρειάζεται την εικοστετράωρη βοήθεια της, γιατί θα ξέρει πια και μόνος του να τα βγάζει πέρα.
Δε θα έχει τον τίτλο του πατέρα επειδή απλά βοήθησε στη σύλληψη, αλλά επειδή μέσα του γεννήθηκε η ανάγκη να εξελιχθεί και να εξελίξει.
Ο ιδανικός πατέρας δεν επαναπαύεται στο γεγονός ότι παρέχει οικονομική στήριξη στο από κοινού ταμείο. Στηρίζει τη μάνα και την καθησυχάζει, όπου υπερβάλλει.
Μεγαλώνουν τα παιδιά, μεγαλώνουν και τα προβλήματα.
Είναι εκεί που ο πατέρας θα φοβηθεί να αναμειχθεί με τα εφηβικά προβλήματα. Θα ρωτάει τη μητέρα γιατί κλαίει η κόρη του και γιατί ο γιος έχει τόσα νεύρα.
Ο ιδανικός πατέρας θα αγκαλιάσει τα παιδιά του και δε θα φοβηθεί μήπως τσαλακωθεί η εικόνα του άτρωτου, που έγινε τρυφερός. Δε θα κάνει κηρύγματα στα μεσημεριανά τραπέζια, δε θα φωνάζει και δε θα χτυπάει το χέρι στο τραπέζι για να επιβληθεί. Θα συμβουλεύει με κατανόηση.
Θα είναι ο πατέρας που θα φοβάται μήπως πληγώσουν την κόρη του και θα είναι εκεί να της κρατήσει το χέρι, όταν το κοριτσάκι του γίνεται γυναίκα.
Θα είναι εκεί να μάθει στο γιο του να σέβεται τις γυναίκες και να τις αγαπάει. Δε θα είναι θεατής της οικογενειακής ζωής, αλλά μέτοχος.
Θέλω ο πατέρας των παιδιών μου να είναι από επιλογή μου και όχι από τύχη.
Θέλω να αγαπάει εμένα για να μπορέσω να αγαπήσω και εγώ με τη σειρά μου αυτό που θα μας κρατάει δεμένους για μια ζωή, τα παιδιά μας. Θέλω το εμείς να γιγαντώνεται απέναντι στο εγώ μας και αυτό να εισπράττουν και τα παιδιά μας.
Θέλω να είμαστε συνυπεύθυνοι των επιλογών μας και όχι τα παιδιά μας να γίνονται έρμαιο των λαθών μας.
Δε θέλω να φοβάμαι ότι αν πάθω κάτι, πώς τα παιδιά μου θα τα βγάλουν πέρα. Θέλω να μπορώ να στηρίζομαι πάνω στον άνθρωπο που εγώ έκανα πατέρα.
Θέλω να κατακτήσει επάξια τον τίτλο του πατέρα, όχι απλά να το αποκτήσει απλά λόγω ενός τοκετού.
Θέλω, θέλω, θέλω. Τα όμορφα πρότυπα, όμορφα καίγονται.
Ποτέ δε θα υπάρξει ιδανικό, γιατί ποτέ κανένας δεν γεννήθηκε με τα προσωπικά μας πρότυπα.
Ένα τελευταίο και πιο βασικό θέλω θα πω.
Θέλω έναν άντρα που να τον θαυμάζω με την ουσιαστική έννοια του όρου και να καμαρώνω που εγώ τον επέλεξα για πατέρα των παιδιών μου. Τίποτα άλλο δε θέλω.
κείμενο: Άσπα Βασιλοπούλου
Σύμφωνα με εγκεκριμένους διατροφολόγους, ίσως πρέπει να δοκιμάσετε ένα βότανο που υπάρχει σίγουρα στο σπίτι σας όπως και σε κάθε σχεδόν νοικοκυριό.
Αν μας ρωτούσαν ποιο ρόφημα πρέπει να καταναλώνουμε για γερά οστά, το πρώτο που πιθανότατα θα σκεφτόμασταν θα ήταν το γάλα. Το γάλα μεγαλώνει γερά παιδιά με «γερά κόκκαλα», ακούγαμε συνήθως και μας εξηγούσαν πως είναι η δύναμή του κρύβεται στην υψηλή του περιεκτικότητα σε ασβέστιο.
Σήμερα γνωρίζουμε ότι δεν αρκεί ένα τρόφιμο να είναι πλούσιο σε ασβέστιο αλλά να εξασφαλίζει και μεγάλη απορρόφηση του μεταλλικού στοιχείου από τον οργανισμό (βιοδιαθεσιμότητα). Έτσι, μπορεί το γάλα και τα γαλακτοκομικά προϊόντα να έχουν την υψηλότερη περιεκτικότητα σε ασβέστιο, η βιοδιαθεσιμότητά τους όμως συγκριτικά με τα κραμβοειδή λαχανικά όπως μπρόκολο, κουνουπίδι, λάχανο κ.α. είναι σημαντικά μικρότερη.
Έπειτα, πρόσφατα ερευνητικά δεδομένα έχουν συσχετίσει την υψηλή κατανάλωση γάλακτος από ενήλικες με καρκίνο του μαστού και του προστάτη.
Σύμφωνα με την κλινική διατροφολόγο Δρ Sue Xiao Yu, όσοι επιθυμούν γερά οστά θα πρέπει να εντάξουν στην καθημερινότητά τους το τσάι. Τα αντιοδειξωτικά του στοιχεία όπως οι πολυφαινόλες, οι κατεχίνες και τα φλαβονοειδή, αποδεικνύονται ισχυροί σύμμαχοι της υγείας των οστών χάρη στις ξεχωριστές τους ιδιότητες.
Οι πολυφαινόλες ενισχύουν την ασβεστοποίηση (ορυκτοποίηση) των οστών, καθυστερούν την ελάττωση της οστικής πυκνότητας και αυξάνουν τα επίπεδα της βιταμίνης D, η οποία συμβάλλει στην καλύτερη απορρόφηση του ασβεστίου. Οι κατεχίνες λειτουργούν ως ασπίδες για τα οστικά κύτταρα και τα φλαβονοειδή έχουν ευεργετική δράση υπέρ των οιστρογόνων, των ορμονών που βοηθούν στην πρόληψη της οστικής απώλειας.
Πράσινο, μαύρο και τσάι oolong είναι οι τύποι που μέσα από σχετικές έρευνες έχουν αποδειχθεί ως οι πλέον αποτελεσματικοί στην προστασία των οστών, σύμφωνα με τη Δρ Yu. Όσον αφορά τη θερμοκρασία, δεν υπάρχουν ευρήματα που να προκρίνουν το ζεστό κρύο τσάι παρά μία μόνο μελέτη που δημοσιεύτηκε στο Journal of Clinical Nutrition και ανέφερε ότι 50°C-60°C είναι η ιδανική θερμοκρασία ώστε να συντηρούνται καλύτερα οι κατεχίνες.
Τέλος, ένα έως τέσσερα φλιτζάνια τσάι την ημέρα είναι μια ασφαλής και αποτελεσματική ποσότητα σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία, αρκεί βέβαια να μην επαναπαύεται κανείς σε αυτά αλλά να τα εντάσσει σε ένα πλήρες και ισορροπημένο διατροφικό πλάνο που θα εξασφαλίζει στοιχεία όπως ασβέστιο, βιταμίνη D, μαγνήσιο και βιταμίνη Κ, επισημαίνει η ειδικός.
Τα οφέλη του τσαγιού επεκτείνονται και σε άλλα όργανα και λειτουργίες του οργανισμού όπως η καρδιά, ο εγκέφαλος, η ικανότητα συγκέντρωσης και η διάθεση. Όπως αναφέρει η εγκεκριμένη διατροφολόγος Neva Cochran, οι φλαβανόλες του τσαγιού, ένα αντιοδειδωτικό από την οικογένεια των φλαβονοειδών, μπορούν να μειώσουν τα επίπεδα της LDL («κακής») χοληστερόλης και κατ’ επέκταση τον κίνδυνο καρδιακής νόσου.
Αναφορικά με τις εγκεφαλικές λειτουργίες, πέραν της εξουδετερωτικής δράσης των κατεχινών έναντι των ελεύθερων ριζών, το πράσινο τσάι έχει συνδεθεί μέσα από 21 έρευνες με ισχυρότερη προσοχή και μνήμη, κάτι που οι ερευνητές απέδωσαν στην καφεΐνη και θειαμίνη που περιέχει.
Η τελευταία αποτελεί ένα αμινοξύ που σχετίζεται με τη συγκέντρωση και την ηρεμία.
Πηγή: ygeiamou.gr
έρασαν επτά χρόνια από τότε που η Άννα Μπουσδούκου αποχαιρέτησε τα τηλεοπτικά πλατό και τον ΣΚΑΪ, επιλέγοντας έναν εντελώς διαφορετικό δρόμο – πιο ήσυχο, αλλά όχι λιγότερο ουσιαστικό. Σήμερα, στα 41 της, χωρισμένη από τον σύζυγό της από το 2021, η πρώην παρουσιάστρια και δημοσιογράφος συνεχίζει να υπηρετεί τη δημοσιογραφία, αλλά από άλλο μετερίζι: μακριά από τις κάμερες και τα φώτα.
Η απόφασή της να σταματήσει την τηλεόραση το 2018 είχε τότε προκαλέσει έκπληξη, καθώς η ίδια αποτελούσε ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα πρόσωπα του ενημερωτικού τοπίου του ΣΚΑΪ. Όμως, για την Άννα – Κύνθια Μπουσδούκου, όπως είναι το πλήρες όνομά της, η τηλεόραση δεν υπήρξε ποτέ αυτοσκοπός. «Ήταν κάτι που μου ήρθε, το ευχαριστήθηκα, το έζησα, με προβλημάτισε, το ζύγισα και δεν το φοβήθηκα ούτε όταν μου ήρθε ούτε όταν το διέκοψα», είχε δηλώσει χαρακτηριστικά σε συνέντευξή της στο DownTown.
Για την ίδια, η αποχώρηση δεν ήταν μια παρόρμηση, αλλά αποτέλεσμα εσωτερικής ωρίμανσης. «Δεν με καθόρισε ποτέ ο ρόλος της παρουσιάστριας», εξήγησε. «Δεν είμαι η Άννα η παρουσιάστρια. Είμαι η Άννα – Κύνθια. Έχω αναζητήσεις, έχω έναν προσανατολισμό που αλλάζει μες στη ζωή».
Αμέσως μετά το τέλος της πορείας της στην τηλεόραση, η Άννα Μπουσδούκου στράφηκε στον χώρο των ιδρυμάτων και της ανάπτυξης της δημοσιογραφίας. Ξεκίνησε να εργάζεται στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος ως σύμβουλος σε δωρεές που σχετίζονται με τη δημοσιογραφία, ενώ επιμελείται και παρουσιάζει τη μηνιαία σειρά εκδηλώσεων “ΔΙΑΛΟΓΟΙ” του ΙΣΝ.
Ταυτόχρονα, ανέλαβε έναν πιο ενεργό και πρωτοποριακό ρόλο ως συνιδρύτρια και Διευθύνουσα Σύμβουλος του iMEdD (incubator for Media Education and Development) – ενός οργανισμού που στηρίζει την ανεξάρτητη δημοσιογραφία και προωθεί την καινοτομία στα μέσα ενημέρωσης. Εκεί βρήκε το πεδίο για να μεταφέρει την εμπειρία της στην πράξη και να στηρίξει νέες φωνές και προσεγγίσεις στον δημοσιογραφικό χώρο.
«Για να εξυπηρετήσει πραγματικά το κοινό, η δημοσιογραφία πρέπει να επαναπροσδιοριστεί—όχι μεμονωμένα, αλλά μέσα από διάλογο μεταξύ κλάδων, γενεών και διαφορετικών οπτικών», αναφέρει η Άννα Κύνθια Μπουσδούκου και προσθέτει: «Φέρνοντας κοντά δημοσιογράφους, φοιτητές και πολίτες, δημιουργούμε τον χώρο για αυτόν τον επαναπροσδιορισμό, δίνοντας ώθηση στις νεότερες γενιές να κατανοήσουν, να εκτιμήσουν και να διαμορφώσουν τον ρόλο ενός υγιούς μιντιακού περιβάλλοντος στη δημοκρατία.»
Περνώντας σε ένα νέο στάδιο ζωής, η Άννα Μπουσδούκου φαίνεται πως δεν αναζητά τα φώτα της δημοσιότητας. Η ίδια αποφεύγει τις κοσμικές εμφανίσεις και διατηρεί διακριτικό προφίλ, επικεντρωμένη στην ουσία του δημόσιου λόγου και της πληροφόρησης. Ωστόσο, σε κάθε δημόσια παρουσία της, η εικόνα της παραμένει ανεπιτήδευτα κομψή και δυναμική.
Τα καλικοειδή κύτταρα στις μεμβράνες των κόλπων, του λαιμού και των πνευμόνων παράγουν βλέννα, η οποία περιέχει νερό, βλεννίνη και αντιμικροβιακά μόρια και βοηθά στην απομάκρυνση των σωματιδίων, στην προστασία των ιστών και στη μείωση της μόλυνσης. Συνήθως, οι αδένες στο λαιμό και τη μύτη παράγουν 1-2 λίτρα βλέννας ημερησίως.
Ωστόσο, σε ορισμένες περιπτώσεις, μπορεί η βλέννα στον λαιμό μπορεί να είναι υπερβολική. Η υπερπαραγωγή βλέννας μπορεί να οδηγήσει σε υπερβολικό βήχα, ερεθισμό και πιθανώς να παρεμποδίσει την αναπνοή. Σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να συμβουλευτείτε το γιατρό σας.
Η βλέννα στον λαιμό, τα ιγμόρεια και τους πνεύμονες παράγεται τακτικά και φυσικά. Ωστόσο, ορισμένες συνθήκες και περιβαλλοντικοί παράγοντες μπορεί να προκαλέσουν υπερβολική βλέννα στον λαιμό.
Όταν κάτι ερεθίζει τις μεμβράνες στα ιγμόρεια ή στο λαιμό, μπορεί να οδηγήσει σε υπερπαραγωγή βλέννας. Μια λοίμωξη μπορεί επίσης να πυροδοτήσει τους υποβλεννογόνιους αδένες να παράγουν περισσότερη βλέννα, οδηγώντας σε συσσώρευση στον λαιμό.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, ασθένειες των πνευμόνων, όπως το άσθμα και η χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια, μπορούν επίσης να παράγουν υπερβολική βλέννα στον λαιμό. Η βλέννα προέρχεται από τους αεραγωγούς και τους πνεύμονες. Ωστόσο, ένα άτομο μπορεί να μην αποβάλλει αποτελεσματικά τη βλέννα μέσω του βήχα, γεγονός που της επιτρέπει να λιμνάζει στο πίσω μέρος του λαιμού.
Υπάρχουν διαθέσιμα φάρμακα που βοηθούν στη διαχείριση της υπερπαραγωγής βλέννας στον λαιμό. Οι γιατροί μπορεί να συστήσουν διαφορετικές κατηγορίες φαρμάκων ανάλογα με την αιτία της υπερβολικής παραγωγής βλέννας.
Οι φαρμακευτικές επιλογές περιλαμβάνουν:
Αρκετές συμβουλές αυτοφροντίδας μπορεί να βοηθήσουν στη διαχείριση της περίσσειας βλέννας στο λαιμό. Σύμφωνα με τους ειδικούς ένας συνδυασμός στρατηγικών μπορεί να είναι ο πιο αποτελεσματικός.
Συμβουλές αυτοφροντίδας για να βοηθήσετε με την υπερβολική βλέννα στον λαιμό περιλαμβάνουν:
Οριστικοί τίτλοι τέλους έπεσαν στη συνεργασία της Δανάης Μπάρκας και του Mega, παρά το γεγονός πως το συμβόλαιο της παρουσιάστριας του «Πάμε Δανάη!» θα παραμείνει ενεργό μέχρις τις αρχές καλοκαιριού που ολοκληρώνεται η σεζόν.
Το τέλος ήρθε με σκληρό τρόπο και όσοι βρέθηκαν χθες, Παρασκευή, στο πλατό της εκπομπής της, έκαναν λόγο για πολύ «βαρύ» κλίμα, με κλάματα και συγκίνηση, κάτι που η ίδια η Δανάη προσπάθησε πολύ να κρύψει από τους τηλεθεατές.
Ωστόσο, κόντρα σε ό,τι πίστευαν οι περισσότεροι, η Μπάρκα δεν έμεινε… στο ράφι.
Σύμφωνα με όσα γνωρίζουν στενοί της συνεργάτες, η ίδια έχει ήδη από την περασμένη εβδομάδα δεχτεί κρούση από το Star για την επόμενη τηλεοπτική σεζόν για μαγνητοσκοπημένο project ψυχαγωγικού περιεχομένου, χωρίς ωστόσο να διεκρυνίζεται περί τίνος πρόκειται.
Οι επαφές, πάντως, έχουν ήδη ξεκινήσει.
Το μόνο σίγουρο είναι δεν πρόκειται να τη δούμε στην παρουσίαση live εκπομπής.
Μια ημέρα στις 17 Δεκεμβρίου 1878, πέθανε η Σοφία Αρχοντάκη η νεαρή κοπέλα που έγινε η «Κοιμωμένη» του Γιαννούλη Χαλεπά.
Πένθος, θρήνος, ένας μεγάλος έρωτας, μια νεαρή κοπέλα και ένα έργο τέχνης η ομορφιά του οποίου μαγνητίζει ακόμα και σήμερα. Αν σας πει κάποιος το ονοματεπώνυμο Σοφία Αρχοντάκη, τότε μάλλον, δύσκολα μπορείτε να συνδυάσετε όλα τα παραπάνω.
Αν, όμως, κάποιος αναφέρει την «Κοιμωμένη» του Γιαννούλη Χαλεπά τότε όλα τα κομμάτια του παζλ θα αρχίσουν να συνδέονται.
Μια πανέμορφη και νεαρή κοπέλα, η Σοφία Αρχοντάκη, πέθανε μια ημέρα σαν σήμερα, στις 17 Δεκεμβρίου του 1878, έχοντας προλάβει να ζήσει έναν έρωτα μοναδικό. Από αυτούς που γεμίζουν τις σελίδες των βιβλίων. Και μετά ήρθε ο θάνατος, το πένθος και ο θρήνος. Όλα αυτά τα άγρια συναισθήματα που ο σπουδαίος γλύπτης Γιαννούλης Χαλεπάς κατάφερε να αποτυπώσει σε ένα έργο το οποίο σήμερα κοσμεί το μεγαλύτερο υπαίθριο μουσείο της χώρας: Το Α’ Νεκροταφείο της Αθήνας
Ένα μνημείο η φήμη του οποίου ξεπερνάει τα σύνορα της χώρας. Ένας πανελλήνιος θρύλος και έθρεψε τη λαϊκή φαντασία και δημιούργησε τόσους αστικούς μύθους, όσους δεν είχε γνωρίσει ποτέ ξανά κανένα έργο
Η Σοφία Αφεντάκη γεννήθηκε το 1860. Ήταν γόνος μίας πλούσιας αστικής οικογένειας της Αθήνας, με καταγωγή από την Κίμωλο. Το σπίτι τους ήταν στην οδό Σωκράτους. Η Σοφία απέκτησε τον τίτλο της «νεαράς κόρης των Αθηνών» εξαιτίας της σπάνιας ομορφιάς της.
Λέγεται πως ήταν μια πραγματική καλλονή που αν και ανήλικη είχε γίνει το αντικείμενο του πόθου για πολλούς άνδρες οι οποίοι ξημεροβραδιάζονταν έξω από το σπίτι της με την ελπίδα να τη συναντήσουν.
Ο Νικόλαος Γύζης, ο διάσημος ζωγράφος, σε ένα ταξίδι του στην Αθήνα από το Μόναχο, όταν είδε την 16χρονη τότε Σοφία, σε μια δεξίωση στο αρχοντικό Ρενιέρη έσπευσε να μάθει το όνομά της.
Την επόμενη μέρα, ζήτησε από κοινούς γνωστούς να μεσολαβήσουν για να τη ζωγραφίσει. Κανένας, όμως, από τους φίλους του δε δέχτηκε να μεσολαβήσει, γιατί αυτό ήταν παράτολμο για τα ήθη και τα έθιμα της εποχής.
Από εδώ και πέρα η αλήθεια μπλέκεται με τον μύθο. Λέγεται πως ο πατέρας της, Κωνσταντίνος Αφεντάκης, μεγάλος έμπορος της εποχής, ενοχλημένος από τις εκδηλώσεις λατρείας στην κόρη του, δύσκολα την άφηνε να κυκλοφορεί μόνη της. Σπάνια της επέτρεπε να εμφανίζεται σε δημόσιες εκδηλώσεις και αν κάποια στιγμή αυτό συνέβαινε, φρόντιζε και ο ίδιος να είναι… κάπου εκεί κοντά.
Κάποια στιγμή ήθελε να πάει ένα επαγγελματικό ταξίδι στο εξωτερικό και έτσι αποφάσισε να την πάρει μαζί του. Στην Ιταλία και συγκεκριμένα στη Νάπολη, σύμφωνα με τον μύθο, η Σοφία γνώρισε τον νεαρό και όμορφο τενόρο Μάριο Τζοβάνι τον οποίο ερωτεύτηκε παράφορα όπως και εκείνος άλλωστε όταν οι δυο τους βρέθηκαν ένα βράδυ στην όπερα.
Λέγεται πως οι δυο τους έζησαν έναν έρωτα παράφορο μέχρι την ημέρα που ο πατέρας της Σοφίας ανακάλυψε ένα γράμμα του τενόρου στην κόρη του: «Ούτε μια στιγμή δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα. Χθες με αποθέωσαν στην όπερα, μα εγώ έψαχνα εσένα. Και όταν γύρισα στο σπίτι, στη γοητευτική φωλίτσα μας, έκανα όνειρα για μας», έγραφε στο γράμμα.
Ο πατέρας φυσικά και έγινε έξαλλος και έτσι άρον – άρον πήρε την κόρη του και επέστρεψαν στην Αθήνα. Η νεαρή κοπέλα κατέρρευσε ψυχολογικά, έπεσε σε βαθιά μελαγχολία, υπέφερε από κατάθλιψη εξαιτίας του χαμένου της έρωτα και τελικά, δεν άντεξε. Αυτοκτόνησε πίνοντας δηλητήριο, μόλις στα 18 της χρόνια.
Σύμφωνα με αυτή τη (ρομαντική, είναι η αλήθεια) εκδοχή της ιστορίας, μετά το θάνατο της Σοφίας και αφού έχει ανατεθεί στον Γιαννούλη Χαλεπά να φτιάξει ένα μνημείο για εκείνη, ο πατέρας της επέστρεψε στην Ιταλία προκειμένου να βρει ένα σπάνιο μάρμαρο που είχε ζητήσει ο σπουδαίος γλύπτης, πληροφορήθηκε πως ο τενόρος έμαθε για την τραγική κατάληξη της αγαπημένης του και είχε βάλει και εκείνος τέλος στη ζωή του με τον ίδιο τρόπο!
Ότι διαβάσατε μέχρι τώρα, είναι μια εξαιρετικά όμορφη και συγκινητική ιστορία αλλά ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα η οποία είναι πιο… ρηχή.
Η Σοφία Αρχοντάκη πέθανε μια ημέρα σαν σήμερα, χτυπημένη από φυματίωση που εκείνη την περίοδο βρισκόταν σε έξαρση.
Επιπλέον, δεν υπήρχε κανείς «όμορφος και νεαρός» τενόρος. Όταν πέθανε η Σοφία Αρχοντάκη ο τενόρος Μάριο Τζοβάνι ήταν 68 ετών και πέθανε στα βαθιά γεράματα.
Υπεύθυνος για όλο αυτό τον μύθο περί έρωτα και αυτοκτονίας φαίνεται πως ήταν ο δημοσιογράφος Σπύρος Σ. Δενδρινός ο οποίος τη δεκαετία του 1950 έγραψε μια σειρά άρθρων υπό τον τίτλο «Η Κοιμωμένη: Το τρυφερό ρομάντζο της Σοφίας Αφεντάκη».
Για πολλούς, η «Κοιμωμένη» είναι το σπουδαιότερο γλυπτό της σύγχρονης Ελλάδας. Έμεινε στο Α’ Νεκροταφείο για 137 χρόνια και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στη Γλυπτοθήκη της Εθνικής Πινακοθήκης. Στη θέση του έχει τοποθετηθεί ένα πιστό αντίγραφο. Τόσο πιστό που μόνο οι ειδικοί μπορούν να καταλάβουν τις ελάχιστες διαφορές που υπάρχουν.
Στην ιστοσελίδα της Εθνικής Πινακοθήκης διαβάζουμε πως: «Για την απόδοση της νεκρής ο Χαλεπάς βασίστηκε στον τύπο της ξαπλωμένης ή ανακεκλιμένης μορφής πάνω σε σαρκοφάγο ή κλίνη. Το μοτίβο αυτό ξεκίνησε από την Ετρουρία και χρησιμοποιήθηκε ιδιαίτερα στην ευρωπαϊκή γλυπτική.
Ο Χαλεπάς όμως αποφεύγει την απόλυτη ακαμψία με το λυγισμένο πόδι και την ελαφρά στροφή του κεφαλιού. Η πλαστική απόδοση της σάρκας αλλά και της διαφορετικής υφής των υφασμάτων και του σεντονιού χαρίζουν ιδιαίτερη ζωντάνια στο έργο.
Το πρόσωπο της νεκρής κοπέλας έχει μια έκφραση ηρεμίας. Με τα μάτια κλειστά και τα χείλη μισάνοιχτα, μοιάζει παραδομένη σε ένα γαλήνιο ύπνο. Η στάση της αποδίδεται με απόλυτη φυσικότητα, ενώ οι πτυχώσεις των υφασμάτων είναι δουλεμένες με εξαιρετική δεξιοτεχνία.
Το μοναδικό στοιχείο που παραπέμπει στον κόσμο των νεκρών είναι ο σταυρός που κρατάει στο στήθος. Το στοιχείο αυτό συνδέει τη σύνθεση με την ελληνική αρχαιότητα, αλλά και με τις αντιλήψεις των κλασικιστών.
Στην αρχαία Ελλάδα ο Ύπνος και ο Θάνατος ήταν δίδυμα αδέλφια. Οι κλασικιστές θεωρούσαν το θάνατο έναν αιώνιο ύπνο χωρίς όνειρα».
Ήταν τέτοια η διάσταση του έργου που, πέρα από την ιστορία αγάπης της Σοφίας με τον τενόρο, δημιουργήθηκε και ένας ακόμα μύθος, σύμφωνα με τον οποίο ο ίδιος ο Γιαννούλης Χαλεπάς ήταν ερωτευμένος με τη Σοφία Αρχοντάκη και πως για τον λόγο αυτό το γλυπτό είναι τόσο όμορφο, επειδή ο καλλιτέχνης «αποτύπωσε» πάνω σε αυτό τον έρωτά του.
Η πραγματικότητα, ωστόσο, και εδώ είναι πιο… ρηχή. Ο Χαλεπάς είχε δει τη Σοφία μόνο από φωτογραφία.
Το άγαλμα φτιάχτηκε μετά από παραγγελία της ίδιας της μητέρας της στον Γιαννούλη Χαλεπά. Λέγεται πως ο Χαλεπάς δυσκολεύτηκε ιδιαίτερα να αποφασίσει το πως θα έφτιαχνε τη νεκρή κοπέλα. Όταν τελικά κατέληξε, απογοητεύτηκε πάρα πολύ, μιας και το γλυπτό δεν άρεσε καθόλου στην κυρία Αφεντάκη.
Τότε, λέγεται, ότι ο Χαλεπάς πήρε ένα λοστό και τον κάρφωσε στο σώμα του αγάλματος, τόσο δυνατά, ώστε το κεφάλι αποκολλήθηκε από το υπόλοιπο σώμα. Σύμφωνα με την ιστορία, η μητέρα της Σοφίας εκείνη τη στιγμή άλλαξε γνώμη και παρακάλεσε τον γλύπτη να ξαναφτιάξει το άγαλμα, όπως ήταν πριν.
Μέσα στην όλη μυθολογία που είχε κατά καιρούς αναπτυχθεί είχε ακουστεί πως ο Χαλεπάς ήταν ερωτευμένος με την Σοφία και γι’ αυτό τον λόγο την απέδωσε τόσο καλά στο γλυπτό. Αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια.
Στην πραγματικότητα ο Γιαννούλης Χαλεπάς έφτιαξε αυτό το αριστούργημα κοιτάζοντας μια φωτογραφία της κοπέλας που του είχαν δώσει οι γονείς της.
Ο ίδιος ο Γιαννούλης Χαλεπάς σε συνέντευξή του το 1930 είχε πει:
«Μέσα στην τσάντα της είχε μια φωτογραφία μιας ωραίας γυναίκας. Την έβγαλε απ’ την τσάντα της, και δείχνοντάς μου την, μου είπε να της κάνω μία προτομή, ένα οποιοδήποτε άγαλμα του γούστου μου. Της ζήτησα, θυμάμαι, χίλιες δραχμές, κι εκείνη, αφήνοντας τη φωτογραφία, έφυγε.
Εγώ την άλλη μέρα άρχισα να σκέπτομαι, να βασανίζω το μυαλό μου, σαν τι σχέδιο να κάνω. Δεν άργησα να εμπνευστώ το σχέδιό μου κι αμέσως έβαλα μπρος.
Έκανα το σχέδιο, κατόπι το έπλασα σε πηλό. Φώναξα τότε την κυρία Αφεντάκη. Όταν ήλθε, δεν της άρεσε και μου είπε ότι αν είναι δυνατόν ν’ αλλάξω σχέδιο. Εγώ θυμώνοντας τότε – και το θυμό μου θυμάμαι ακόμα και τώρα, γιατί για μένα τα λόγια της ήταν προσβλητικά -, μη χάνοντας καιρό, πήρα ένα λοστό, έδωσα ένα γερό χτύπημα στο στήθος του αγάλματος κι έτσι χωρίστηκε απ’ το στήθος το κεφάλι.
– Και τότε τι έγινε κ. Χαλεπά;
– Η κυρία Αφεντάκη κατάλαβε αμέσως το λάθος της και μου είπε ότι το άγαλμα της άρεσε όπως ήταν και με παρακάλεσε να το ξαναφτιάξω. Το’ φτιαξα, το σκάλισα απάνου στο μάρμαρο και έπειτα από λίγον καιρό, το 1880, η Κοιμωμένη, το άγαλμα που μου έδωσε τη φήμη, στέκονταν πάνω απ’ τον τάφο της Αφεντάκη».
Πηγή: reader.gr