Οι περισσότεροι από εμάς βλέπουμε τις πρώτες άσπρες τρίχες μόλις μπούμε στα 30. Πολλοί το θεωρούν γοητεία, άλλοι χαλάνε αμέτρητα χρήματα για να τα κρύψουν. Σε τι οφείλεται όμως αυτή η αλλαγή;

Ο «κανόνας» για τα γκρίζα μαλλιά είναι ότι από την ηλικία των 50 ετών, τουλάχιστον ο μισός πληθυσμός έχει χάσει το 50% του χρώματος των μαλλιών του. Πιο εμπεριστατωμένες έρευνες έδειξαν ότι το 74% των ατόμων ηλικίας μεταξύ 45 και 65 ετών είχε γκρίζα μαλλιά.

Σε γενικές γραμμές, οι άνδρες «γκριζάρουν» πιο γρήγορα από τις γυναίκες και οι Καυκάσιοι πιο γρήγορα από τους Ασιάτες και Αφρικανούς.

Τι είναι όμως αυτό που προσδιορίζει το χρώμα των μαλλιών μας;

Το χρώμα των μαλλιών μας παράγεται από κύτταρα γνωστά ως μελανοκύτταρα, τα οποία μετακινούνται στον βολβό της τρίχας. Τα μελανοκύτταρα παράγουν χρωστική ουσία που ενσωματώνεται εντός των αναπτυσσόμενων ινών τρίχας για την παραγωγή μαλλιών σε μια απίστευτη σειρά φυσικών αποχρώσεων.

Το χρώμα μαλλιών εξαρτάται από την παρουσία και τις αναλογίες των δύο ομάδων μελανίνης: τις ευμελανίνες (καφέ και μαύρες χρωστικές ουσίες) και φαιομελανίνες (κόκκινες και κίτρινες χρωστικές ουσίες). Ενώ οι διακυμάνσεις στην αναλογία αυτών των χρωστικών μπορεί να παράγει έναν μεγάλο αριθμό χρωμάτων, τα αδέλφια συχνά έχουν εντυπωσιακά παρόμοιο χρώμα μαλλιών.

Το χρώμα μαλλιών ποικίλλει ανάλογα με την περιοχή του σώματος, με τις βλεφαρίδες να είναι πιο σκοτεινές επειδή περιέχουν υψηλά επίπεδα ευμελανινών, ενώ το τριχωτό της κεφαλής είναι συνήθως πιο ανοιχτόχρωμο από το ηβικό τρίχωμα, το οποίο περιέχει περισσότερες φαιομελανίνες.

Ορμόνες όπως η ορμόνη διέγερσης μελανοκυττάρων μπορεί να σκουρύνουν λίγο τα μαλλιά, όπως επίσης και τα υψηλά επίπεδα οιστρογόνων και προγεστερόνης, τα οποία παράγονται κατά την εγκυμοσύνη. Ορισμένα φάρμακα, όπως αυτά για την πρόληψη της ελονοσίας μπορεί να ανοίξουν το χρώμα των μαλλιών, ενώ ορισμένα φάρμακα όπως αυτά για την επιληψία μπορεί να τα σκουρύνουν.

Το χρώμα των μαλλιών σχετίζεται επίσης και με τον κύκλο ζωής των μαλλιών: Η ανάπτυξη των μαλλιών είναι κυκλική. Κατά τη διάρκεια της φάση αναγέννησης, τα μαλλιά μακραίνουν συνεχώς με ένα ρυθμό του 1 εκατοστού ανά μήνα. Η φάση αυτή μπορεί να διαρκέσει τρία έως πέντε χρόνια στο τριχωτό της κεφαλής.

Στο τέλος αυτής της φάσης, το θυλάκιο απενεργοποιείται, η ανάπτυξη των μαλλιών σταματά και παραμένει απενεργοποιημένη για τρεις μήνες. Προς το τέλος αυτής της ηρεμίας (τελογενής φάση), η τρίχα πέφτει και το θυλάκιο παραμένει κενό μέχρι την επόμενη φάση αναγέννησης του κύκλου.

Η παραγωγή χρωστικής όμοια σταματάει και αρχίζει με τους ρυθμούς κύκλου της τρίχας. Οταν όμως τα κύτταρα χρωστικής απενεργοποιηθούν στο τέλος ενός κύκλου και αποτύχουν να ενεργοποιηθούν ξανά μετά στο νέο κύκλο, τότε οι επόμενες τρίχες που θα βγουν θα είναι γκρίζες.

Οι γενετικοί παράγοντες φαίνεται να είναι επίσης σημαντικοί για το πότε θα γκριζάρουν τα μαλλιά. Τα μονοζυγωτικά δίδυμα φαίνονται να γκριζάρουν σε παρόμοια ηλικία και ρυθμό.

Ωστόσο παρά τη γενική πεποίθηση, δεν υπάρχουν επιστημονικά στοιχεία που να συνδέουν τα άσπρα μαλλιά με το στρες, τη διατροφή ή τον τρόπο ζωής. Ορισμένες αυτοάνοσες ασθένειες όπως η λεύκη και η γυροειδής αλωπεκία μπορεί να βλάψουν τα κύτταρα της χρωστικής ουσίας και να προκαλέσουν το γκριζάρισμα. Ωστόσο, οι συνθήκες αυτές είναι σπάνιες.

ie

Ο Ιπποκράτης έλεγε οτι κάθε νόσος ξεκινά πρώτα από την ψυχή και μετά καταλήγει στο σώμα. Και πριν αποφασίσουμε ποια θεραπεία θα ακολουθήσουμε για το σώμα, πρέπει πρώτα να έχουμε θεραπεύσει το τραύμα της ψυχής.

Είναι τραγικό σήμερα να μην γνωρίζουμε καν την τεράστια δύναμη της ψυχικής μας κατάστασης αλλά και των σκέψεων που προέρχονται από αυτήν, και πως ακριβώς λειτουργεί όλο αυτό και επηρεάζει το σώμα μας.

Μόνο τα τελευταία χρόνια η σύγχρονη ιατρική άρχισε να μελετά και να αποδέχεται την επίδραση των σκέψεων στην υγεία μας. Έχει αποδειχθεί πλέον ότι ανάλογα με τον τύπο των σκέψεων μας ο εγκέφαλος μας κάνει και ανάλογες συνάψεις, στέλνοντας τα ανάλογα μυνήματα-εντολές στα κύτταρα μας.

Για παράδειγμα σε έναν άνθρωπο που είναι μόνιμα δυστυχισμένος ή καταθλιπτικός, το σώμα του βρίσκεται σε συνεχή άμυνα με αποτέλεσμα να επιτίθεται στα ίδια του τα κύτταρα.
Τα λεγόμενα αυτοάνοσα νοσήματα είναι δημιουργίες του ίδιου του σώματος που προσπαθεί να καταπολεμήσει την δυστυχία του εαυτού του.

Μη γνωρίζοντας μέχρι σήμερα το γιατί γίνεται αυτό, το είχαν αποδώσει σε κληρονομικούς παράγοντες ή σε άγχος. Που βέβαια αυτό που  “κληρονομείται” από τον ασθενή γονέα είναι το ψυχικό του πρόβλημα που πολύ εύκολα μπορεί να “εναποθέσει” στο παιδί του.

Τα παιδιά είναι πάντα ο εύκολος στόχος για έναν προβληματικό γονέα. Γιατί είναι πάντα ανοιχτά σε εκείνον και του έχουν απόλυτη εμπιστοσύνη, με αποτέλεσμα εκείνος να ξεφορτώνει πάνω τους όλα του τα ψυχολογικά προβλήματα, τις ανασφάλειες και την δυστυχία του, με αποτέλεσμα τα παιδιά να αναπτύσσουν ακριβώς το ίδιο μοτίβο. Και αυτό το ονομάζουμε κληρονομικότητα…

Ο άλλος μεγάλος “ένοχος”, το άγχος, μας επηρεάζει αρνητικά προκαλώντας υπερβολική έκκριση κορτιζόλης στον εγκέφαλο με αποτέλεσμα να έχουμε μόνιμο αίσθημα της ανασφάλειας και την πεποίθηση οτι τίποτα δεν θα πάει καλά.

Και φυσικά, σε περιπτώσεις που οι ίδιοι βάζουμε σε άμεση εφαρμογή το καταστροφικό, απόλυτα δικό μας δημιούργημα που ονομάσαμε “ο νόμος του Μέρφυ”.

Για να εκδηλωθεί όμως ένα νόσημα, αυτοάνοσο ή μη, χρειάζεται ένα ισχυρό υπόβαθρο.
Συνήθως οι άνθρωποι που εκδηλώνουν χρόνια νοσήματα φέρουν πολύ ισχυρά ψυχικά τραύματα που πολλές φορές (αλλά όχι πάντα) δεν τα θυμούνται καν. Υπάρχουν μέσα στον υποσυνείδητο νου, ενώ ο συνειδητός έχει μπλοκάρει την συγκεκριμένη μνήμη.

Επίσης, αιτία εκδήλωσης της νόσου μπορεί να είναι ένα πολύ ισχυρό συναισθηματικό σοκ, ή ένα έντονα αρνητικό συναίσθημα και σ’αυτές τις περιπτώσεις το νόσημα εμφανίζεται άμεσα.

Κάθε αρνητική σκέψη ρίχνει το βιομαγνητικό-ηλεκτρικό φορτίο του κυττάρου κάτω από τα 50 μιλιβόλτ, με άριστο τα 85 με 100. Αν μείνει έτσι κάποιες μέρες ,γίνεται νόσος, ενώ αν συνεχιστεί για μεγάλο χρονικό διάστημα λόγω συνεχόμενων αρνητικών αισθημάτων και αρνητικών σκέψεων και διάθεσης, μετατρέπεται σε χρόνιο νόσημα.

Σήμερα υπάρχουν ομάδες σε μεγάλα πανεπιστήμια ανά τον κόσμο που μελετούν όλο αυτό το κομμάτι. Και όποιος ανατρέξει σε αξιόπιστα ιατρικά περιοδικά του εξωτερικού βρίσκει δημοσιευμένα αποτελέσματα που αποδεικνύουν ακριβώς αυτό. Ότι όλες τις ασθένειες εμείς τις δημιουργούμε, γιατί με κάποιο τρόπο χρειάζεται να αποφορτιστούμε από όλον αυτό τον αρνητισμό που κουβαλάμε μέσα μας. Οπότε σωματοποιούμε το πρόβλημα και το κάνουμε ασθένεια.

Το θετικό και πολύ ελπιδοφόρο είναι οτι αρχίζουν σιγά σιγά να βγαίνουν νέοι γιατροί με ανοιχτά μυαλά, (γιατί είναι απαραίτητη προυπόθεση να έχουν ανοιχτά μυαλά για μπορέσουν να ξεφύγουν από τον ιατρικό δογματισμό), που αντιμετωπίζουν πλέον τον ασθενή ολιστικά συνδυάζοντας την κλασσική ιατρική με της εναλλακτικές θεραπείες.

Σήμερα πάρα πολλά νοσοκομεία της Γερμανίας έχουν επίσημα ηχοθεραπευτές που ασκούν την μέθοδο Peter Hess με εξαιρετικά αποτελέσματα σε ανθρώπους με εγκεφαλικά, σκλήρυνση κατά πλάκας, μυοσκελετικά προβλήματα, ανθρώπους με εγκεφαλική παράλυση και ένα σωρό άλλα.
Όπως επίσης αρκετά νοσοκομεία επιτρέπουν σε ενεργειακούς ψυχολόγους και θεραπευτές να έρχονται και να εφαρμόζουν τις τεχνικές τους σε ασθενείς μέσα στο νοσοκομείο.

Θα τολμήσω να πω, οτι είναι στο χέρι μας να μην νοσούμε πιά, αρκεί να δούμε την αλήθεια κατάματα δίχως να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας. Ότι δημιουργούμε μπορούμε και να το αναστείλουμε.

Μπορεί να ακούγεται περίπλοκο, αλλά στην πραγματικότητα είναι απλό και μεγαλειώδες. Όσοι το έχουν κάνει δεν είναι υπεράνθρωποι, είναι απλοί άνθρωποι που αποφάσισαν συνειδητά να μην νιώθουν και να μην είναι πια άρρωστοι.

Ο κόσμος αρχίζει να αλλάζει, και να κατανοεί ότι για να υπάρξει μια ανθρωπότητα δίχως ασθένειες χρειάζεται μια ολιστική προσέγγιση του εκάστοτε προβλήματος και όχι μονομερής θεραπεία.

Χρειάζεται όπως ακριβώς είπε ο Ιπποκράτης θεραπεία πρώτα της ψυχής και μετά του σώματος.

Πηγή: Μάρη Κουγιτάκη

Η Hashimoto Θυρεοειδίτιδα είναι μια αυτοάνοση νόσος, όπου ο οργανισμός στρέφεται ενάντια στο ίδιο το σώμα, στην προκειμένη περίπτωση κατά του θυρεοειδούς αδένα, με επιδράσεις σε όλο το σώμα.

Συχνά ωστόσο τα άτομα που νοσούν από αυτήν την νόσο αναρωτιούνται: «Μήπως έκανα κάτι και προκάλεσα την ασθένεια;», «Γιατί αρρώστησα εγώ;».

Οι γνώσεις για τα αίτια της Hashimoto Θυρεοειδίτιδας είναι ελλιπείς. Κάποια άτομα έχουν ακούσει ως απάντηση στην ερώτηση «Γιατί αρρώστησα» ότι φταίει το στρες. Είναι αλήθεια ότι το στρες ασκεί μεγάλη επιρροή στο να πυροδοτηθεί ένα αυτοάνοσο νόσημα. Ωστόσο το στρες μπορεί να χαρακτηριστεί η αφορμή, μα όχι η αιτία.

Οι άνθρωποι έχουμε όλοι μια έμφυτη ανάγκη για απαντήσεις, ιδιαίτερα για τα αίτια κάποιον πραγμάτων. Έτσι και στην προκειμένη περίπτωση είναι απολύτως ανθρώπινο ένα άτομο να αναρωτιέται γιατί νόσησε από αυτή ασθένεια με το παράξενο όνομα.

Ως αίτιο για την Hashimoto Θυρεοειδίτιδα φαίνεται να υπάρχει ένα πολύπλοκο παιχνίδι ανάμεσα σε γενετικούς, ανοσολογικούς και περιβαλλοντικούς παράγοντες.

Γενετικοί παράγοντες

Ανάμεσα στους βασικούς παράγοντες κατατάσσονται οι γενετικοί παράγοντες, δηλαδή εκ γενετής κληρονομημένες προϋποθέσεις. Το πώς επιδρούν τα γονίδια στις διαδικασίες του ανοσοποιητικού συστήματος δεν έχει ακόμα ερευνηθεί στο πλήρες.

Τι μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η γενετικοί παράγοντες παίζουν ρόλο στο να νοσήσει κάποιος από Hashimoto Θυρεοειδίτιδα; Το συχνό φαινόμενο της κληρονομικότητας π.χ. όταν ο ένας γονέας νοσήσει από Hashimoto Θυρεοειδίτιδα, mutter kind αυξάνονται οι πιθανότητες να νοσήσει και το παιδί.

Η εμπειρία στην πράξη έχει δείξει ότι αυτή η πιθανότητα βρίσκεται στο 50%. Για να νοσήσει βέβαια ένα άτομο, θα πρέπει να υπάρξει βέβαια και η πυροδότηση από κάποιον παράγοντα όπως π.χ. μια λοίμωξη, υπεριωδίωση, ορμονικές διαταραχές ή έντονο στρες.

Ιδιαίτερα ενδιαφέρον είναι κάποια γενετικά χαρακτηριστικά που ανευρίσκονται συχνότερα στο αίμα ατόμων με αυτοάνοσα νοσήματα και με Hashimoto

Θυρεοειδίτιδα, τα αντιγόνα τύπου HLA. Αυτό δείχνει ότι τα αντιγόνα που κληρονομούνται μέσα στο συγγενικό περιβάλλον ενδεχομένως να είναι ένα από τα αίτια που κάποιος νόσησε από Hashimoto Θυρεοειδίτιδα.

Μέχρι σήμερα δεν έχει βρεθεί τρόπος πρόληψης της μετάδοσης σε κληρονομικό επίπεδο αυτών των γενετικών παραγόντων.

Βακτηριακές λοιμώξεις και ιώσεις

Υπάρχουν σοβαρές υποψίες ότι βακτήρια και ιοί μπορούν ενδεχομένως να συμβάλουν στην έναρξη της νόσου. Το ανοσοποιητικό σύστημα καταπολεμάει τους παθογόνους μικροοργανισμούς, που όλως τυχαίως μοιάζουν με τον ιστό του θυρεοειδούς αδένα.

Οι παθογόνοι μικροοργανισμοί αποβάλλονται, ωστόσο «λανθασμένα» το ανοσοποιητικό σύστημα «βλέπει» τον ιστό του θυρεοειδούς ως εισβολέα και συνεχίζει να τον καταπολεμά, αναπτύσσοντας έτσι αντισώματα κατά του ιστού.

Ποιοι ιοί θα μπορούσαν ενδεχόμενος να προκαλέσουν μια Hashimoto Θυρεοειδίτιδα; Κάποιες ιώσεις που έχουν συσχετιστεί είναι ο ιός HTLV1, εντεροϊός, ο ιός της ερυθράς, HSV, ιός της παρωτίτιδας, EBV (αδενοπάθεια), παρβοϊός. Ωστόσο δεν είναι ακόμα ξεκάθαρο από επιστημονικής απόψεως αν αυτοί οι ιοί λειτουργούν ως αίτια για την προσβολή από την νόσο ή αν ήταν τυχαία ευρήματα, καθώς αυτοί οι ιοί μπορεί να ανιχνευτούν και σε πολλούς άλλους ανθρώπους.

(Viruses and Thyreoditis, Desailloud et al. 2009) Κάποια άτομα εφόσον περάσουν μια από τις παραπάνω ιώσεις μπορεί να αναπτύξουν Hashimoto Θυρεοειδίτιδα. Θα χρειαστούν πολλές περαιτέρω έρευνες για να αποδείξουν αν πραγματικά σχετίζονται οι παραπάνω ιώσεις με την νόσο.

Κάποια βακτήρια του πεπτικού συστήματος έχουν επίσης συσχετιστεί με την αυτοάνοση θυρεοειδίτιδα, ωστόσο δεν υπάρχουν ακόμα επαρκεί στοιχεία και έρευνες.

Ενδιαφέρον είναι ότι στο αρχικό στάδιο της νόσου παρατηρείται να νοσούν παράλληλα π.χ. και οι δυο σύζυγοι ή και κάποιο κατοικίδιο (γάτα, σκύλος).

Αυτό υποστηρίζει την υπόθεση ότι ιοί και βακτήρια ενδεχόμενος να συμβάλουν στην προσβολή από την νόσο.

Εφόσον δεν υπάρχουν ακόμα επαρκή στοιχεία και οι παθογόνοι οργανισμοί είναι τόσο πολυποίκιλοι, προς το παρών δεν υπάρχει ακόμα τρόπος προστασίας από αυτούς.

Περιβαλλοντικοί παράγοντες

Κάποιοι από τους περιβαλλοντικούς παράγοντες που μπορεί να σταθούν ως αίτιο για την προσβολή από την ασθένεια είναι μια υπεριωδίωση π.χ. σε περίπτωση μια αξονικής τομογραφίας με χρήση ιωδιούχου διαλύματος ή και φαρμακευτική αγωγή με ιωδιούχα φάρμακα, διαλύματα ή ιωδιούχα βάμματα.
Και φάρμακα μπορεί επίσης να πυροδοτήσουν την εμφάνιση της νόσου.

Κάποια από τα φάρμακα που συνδέονται συχνά με την εμφάνιση μιας Hashimoto Θυρεοειδίτιδας είναι π.χ. φάρμακα που χρησιμοποιούνται στην θεραπεία της Ηπατίτιδας C ή της Σκλήρυνσης κατά πλάκας και στην φαρμακευτική αγωγή του HIV. Ακόμα, και κάποια αντικαταθλιπτικά όπως το λίθιο.

Πώς εξηγείται αυτό επιστημονικά; Όλοι οι εξωτερικοί παράγοντες μπορούν να επηρεάσουν την εμφάνιση μιας Θυρεοειδίτιδας Hashimoto ιδιαίτερα όταν υπάρχει η γενετική προδιάθεση, όπως προαναφέρθηκε.

Ψυχολογία

Το έντονο ψυχολογικό άγχος, μία έντονη περίοδος στρες ή η χρόνια ψυχολογική επιβάρυνση μπορεί να επηρεάσουν βαθιά τον οργανισμό μέχρι και το ανοσοποιητικό σύστημα. Έτσι σε συνδυασμό με μια γενετική προδιάθεση ή μια λοίμωξη μπορεί να πυροδοτηθεί η νόσος.

Αυτό γίνεται επειδή το νευρικό σύστημα είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το ανοσοποιητικό σύστημα. Έτσι ενώ το νευρικό σύστημα καταβάλλεται από το έντονο άγχος π.χ. θάνατο ενός συγγενή, αλλαγή εργασίας, ανεργία, οικονομικές δυσχέρειες, το ανοσοποιητικό σύστημα μπορεί να επηρεαστεί τόσο έντονα ώστε να αναπτύξει λανθασμένα αντισώματα.

Ακόμα, το έντονο στρες μπορεί να επηρεάσει τα επίπεδα ορμονών στο αίμα επηρεάζοντας έτσι και την λειτουργία του ορμονικού συστήματος, το οποίο με την σειρά του μπορεί να πυροδοτήσει μια δυσλειτουργία του ορμονικού συστήματος και κατά επέκταση μια Θυρεοειδίτιδα Hashimoto.

Ορμόνες

Ένα από τα αίτια που μπορεί να οδηγήσει στην νόσο, υποθέτουν οι επιστήμονες πως είναι οι ορμόνες. Αυτό επιβεβαιώνεται από το ότι οι γυναίκες νοσούν κατά πολύ συχνότερα από αυτή τη νόσο σε σύγκριση με τους άντρες.

Αυτό οφείλεται στο ότι οι γυναίκες έχουν περισσότερες περιόδους – στάδια στη ζωή τους, όπου οι ορμόνες αναπροσαρμόζονται σε νέα δεδομένα π.χ. εφηβεία, εγκυμοσύνη, αποβολή, εμμηνόπαυση. Δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο να εμφανίζεται μια Hashimoto Θυρεοειδίτιδα μετά από τέτοιες περιόδους στην ζωή μιας γυναίκας.

Οι βασικές ορμόνες που επηρεάζουν το ορμονικό σύστημα σε συνδυασμό με αυτοάνοση θυρεοειδίτιδα είναι η οιστραδιόλη, η προγεστερόνη, η τεστοστερόνη.

Οι ορμόνες αυτές μπορεί να διεγείρουν ή και να καταπιέσουν το ανοσοποιητικό σύστημα. Και στις δυο περιπτώσεις προκαλείται μια ορμονική δυσλειτουργία που καταβαρύνει το ανοσοποιητικό σύστημα και κατά επέκταση να προκληθεί μια Hashimoto Θυρεοειδίτιδα.

Τα αίτια μπορεί να είναι πολλά και πολυποίκιλα. Οι επιστημονικές έρευνες δεν επαρκούν ακόμα στο να καταλήξει η επιστήμη ομόφωνα στην απάντηση της ερώτησης «Γιατί προσβάλλεται ένας άνθρωπος από την αυτοάνοση θυρεοειδίτιδα Hashimoto.»