Εχασα τον μπαμπά μου περσυ. Στα 58 του από αφόρητο καρκίνο. Ταλαιπωρηθηκε πολυ και στο τέλος το κατάλαβε και ο ίδιος ότι πέθαινε…
Τον είδε η θεία μου στον ύπνο της δυο μέρες αφότου έφυγε. Ήταν πιο νέος, ήρεμος, χαμογελαστός! Με άσπρο πουκάμισο και έλαμπε. Της είπε να πει στην μητέρα μου ότι είναι καλά και ότι μας αγαπάει…
Τον είδα κάποιους μήνες μετά, ήρθε στον ύπνο μου και με αγκαλιασε σφιχτά. Ένιωσα το σώμα του, την μυρωδιά του. Με προειδοποιησε άλλες δύο φορές κάποιους μήνες μετά πριν πάω να κάνω ένα βήμα επαγγελματικα. Με συμβούλεψε να μην το κάνω, και αν δεν τον είχα ακούσει θα είχα καταστραφεί.
Πριν 1 μήνα τον ξαναείδα ενώ πέθαινα από κοβιντ, μια μέρα πριν νοσηλευτώ (το πέρναγα πολυ βαριά) με αγκάλιασε και μου χαϊδεύε την πλάτη όπως παλιά, μου είπε πως όλα θα πάνε καλά…
Σήμερα, μετά από αφορητους πόνους, πυρετους και δυσκολία αναπνοής, νόμιζα ότι θα πάψω να αναπνέω μια μέρα, τελικά ζω και βασιλεύω. Ανυπομονώ να τον δω μια και καλή όταν έρθει και η δική μου ώρα, αλλά σίγουρα βρίσκεται κάπου εκεί έξω….
Λένα