Μετά από 19 χρόνια γάμου μου φαίνεται δύσκολο να ξεκινήσω από την αρχή. Το πιο δύσκολο όμως δεν είναι τόσο το νέο ξεκίνημα, αλλά το γεγονός ότι ο άντρας μου με παράτησε για την καλύτερή μου φίλη, η οποία μένει τρία στενά παραπέρα. Τα είχαν αρκετά χρόνια και δεν είχα καταλάβει το παραμικρό.
Δεν πίστευα ότι μπορεί να μου συμβαίνει κάτι τέτοιο μέχρι που ένα βράδυ μου ζήτησε να τον βοηθήσω να μαζέψει τα πράγματά του. Ήθελε αφού του ετοιμάσω ρούχα, πουκάμισα, παπούτσια, να πάω στο γκαράζ και να του μαζέψω τα εργαλεία του και τον εξοπλισμό του για τη μηχανή. Και όλα αυτά για να μετακομίσει σπίτι της.
Μου ζήτησε διαζύγιο, αλλά μου είπε ότι ήθελε να παραμείνουμε φίλοι. Δεν μπορούσα να πιστέψω αυτά που άκουγα. Στα 39 μου βρέθηκα ξαφνικά χωρισμένη και προδομένη και από σύζυγο και από κολλητή.
Απορώ πώς δεν μου ζήτησε κιόλας να του πάω και τα πράγματα μέχρι το σπίτι της. Πάλι καλά. Θα άνοιγε αυτή την πόρτα και θα της έλεγα «Κυρία, έφερα τα πράγματα του κυρίου. Που μπορώ να τα αφήσω; – Άστα εδώ, παιδί μου. Πάρε και κάτι για τον κόπο σου».
Ολόκληρο σενάριο. Μπορούσαν να μείνουν μαζί, αλλά λίγο πιο μακριά. Δεν χρειάζεται κάθε μέρα να τους βλέπω και να μου υπενθυμίζουν τι συνέβη. Θέλω να ξεχάσω και δεν με αφήνουν. Θέλω να προχωρήσω, αλλά με κρατάνε κολλημένη στο παρελθόν.
Στη φάση που είμαι αποφεύγω να βγαίνω από το σπίτι γιατί φοβάμαι μην πέσω πάνω τους. Κατάντησα φυλακισμένη στο ίδιο μου το σπίτι.
Πηνελόπη