Γειά σας. Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας το πρόβλημά μου που με βαραίνει τα τελευταία 6 χρόνια.
Στα 19 μου έμεινα έγκυος από το σύντροφό μου ενώ είχαμε μόνο 6 μήνες σχέση. Μπορεί να μην ήμασταν καιρό μαζί, όμως δεν ήμασταν καθόλου αρνητικοί στο να αποκτήσουμε παιδάκι γιατί νιώθαμε πολύ ερωτευμένοι. Ο σύντροφος μου είναι 5 χρόνια μεγαλύτερός μου. Δηλαδή τότε ήταν 24. Οι γονείς του του είχαν πολλή αδυναμία και έτσι πέρα από σπουδές δεν είχε δουλέψει μέχρι τότε κάπου, ωστόσο ήταν διατεθειμένος να ξεκινήσει άμεσα. Όλα μέχρι εδώ καλά.
Το πρόβλημα στην ιστορία μας ήταν η μητέρα μου, η οποία αντιπαθούσε το σύντροφό μου και μας θεωρούσε ανίκανους σε αυτή την ηλικία να μεγαλώσουμε ένα παιδί χωρίς να έχει κανένας από τους δυο σταθερή δουλειά. Μου έκανε τέτοιο ψυχολογικό πόλεμο που με έδιωξε από το σπίτι και όσες φορές προσπαθούσα να επικοινωνήσω μαζί της μου έλεγε: όταν το ρίξεις μπορείς να γυρίσεις πίσω και να είμαστε όπως πριν.
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να πω ότι επειδή η μητέρα μου είχε παλιότερα αποβολές και έχει περάσει δύσκολα ήμουν σίγουρη ότι θα με στηρίξει στην εγκυμοσύνη μου και τελικά είδα έναν άλλο άνθρωπο, έναν άνθρωπο που δεν είχα ξαναδεί και δεν πίστευα ότι υπάρχει.
Εγώ με τη μητέρα μου είχα τρελό δέσιμο γιατί ο πατέρας μου είχε πεθάνει σε τροχαίο πριν ακόμα γεννηθώ και με μεγάλωσε μόνη της. Ήταν το μόνο στήριγμα που είχα.
Ενώ στην αρχή που έμαθα ότι ήμουν έγκυος ήμουν σίγουρη ότι θα το κρατήσω ακόμα και αν είχαμε τέτοιες δυσκολίες, στην πορεία άρχισα να δυσανασχετώ γιατί ένιωθα εντελώς μόνη μου ακόμα και αν το περιβάλλον μου ήταν θετικό στο να το κρατήσω. Ήθελα τη μητέρα μου δίπλα μου και δεν την είχα. Έτσι λοιπόν πήρα την απόφαση λίγες μέρες πριν μπω στον τρίτο μήνα να το ρίξω. Ήθελα τη μανούλα μου πίσω. Οι ορμόνες μου ήταν χάλια. Ήξερα ότι ήταν η μόνη λύση.
6 χρόνια μετά είμαι με τον ίδιο σύντροφο. Παντρεμένοι, με δουλειά και οι δύο και παραδόξως με τα χρόνια η μητέρα μου τον αγάπησε.
Το θέμα μου τώρα είναι ότι δεν μπορώ να πιάσω παιδί και προσπαθούμε εδώ και δύο χρόνια. Έχω το σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών συνεπώς δεν έχω καθόλου περίοδο και όταν έρχεται μια στις τόσες δεν κάνω ωορρηξία. Αυτό το πράγμα με έχει τσακίσει. Κάθε βράδυ που πάω να κοιμηθώ σκέφτομαι πόσο χρονών θα ήταν το παιδάκι μου αν ζούσε τώρα και ότι δεν αξίζει να ζω με την αμαρτία που έχω κάνει. Κι ότι δεν πιάνω παιδί είναι ένας τρόπος να πληρώσω την αμαρτία που έκανα. Δεν έχουν φύγει οι τύψεις από πάνω μου και νιώθω αβοήθητη. Όλοι γύρω μου κάνουν παιδιά και εγώ ενώ είχα την ευκαιρία δεν το κράτησα και τώρα τραβάω αυτά που τραβάω.
Έχω αλλάξει πολλούς γυναικολόγους αλλά δεν έγινε τίποτα μέχρι τώρα. Θα ήθελα λοιπόν να μου πείτε τις γνώμες σας. Αν έχει περάσει καμία κάτι παρόμοιο και πως το αντιμετώπισε. Επίσης αν το επιτρέπει και η σελίδα θα ήθελα να μου προτείνετε στα σχόλια κάποιον γυναικολόγο που ειδικεύεται σε τέτοια θέματα και είναι Θεσσαλονίκη.
Ευχαριστώ!
Μαίρη