Μία συναρπαστική συλλογή φωτογραφιών 130 ετών, μας δείχνει τη ζωή στις φυλές των πολεμιστών Σαμουράι της Ιαπωνίας.
Μας επιδεικνύουν μία από τις παραδόσεις τους, το Χαρακίρι, γνωστό και ως Σεπούκου. Την παράδοση αυτή ακολουθούσαν οι πολεμιστές που ήθελαν να πεθάνουν με τιμή, είτε οικειοθελώς, είτε επειδή ήταν αιχμάλωτοι από τους εχθρούς.
Το τελετουργικό του εκσπλαχνισμού, ήταν συνήθως μέρος ενός πιο περίτεχνου τελετουργικού και εκτελούταν μπροστά σε θεατές. Η πιο εντυπωσιακή εικόνα, μας δείχνει έναν πολεμιστή εμποτισμένο στο αίμα, με τα μάτια να κοιτούν κατευθείαν στο φακό, όσο το ξίφος βυθίζεται στο στομάχι του. Η πρώτη εικόνα ενός νέου πολεμιστή Σαμουράι, τραβήχτηκε από τις πρώτες φωτογραφικές μηχανές.
Τον βλέπουμε να βυθίζει μία λεπίδα στην κοιλιακή χώρα και να έχει σημάδια αίματος στο πρόσωπο.
Ένας πολεμιστής Σαμουράι τελεί το Σεπούκου ή Χαρακίρι στην Ιαπωνία – το τελετουργικό του να τερματίζεις τη ζωή κάποιου με εκσπλαχνισμό
Μία σκηνή Χαρακίρι – πολεμιστές παρακολουθούν το τελετουργικό αυτοκτονίας ενός δικού τους (φορά τα λευκά)
Οι Σαμουράι προέρχονται από την περίοδο του Χεϊάν, που χρονολογείται από το 710, ειδικά σε εκστρατείες υποταγής του εγγενή Εμιρίσι στην περιοχή Τοχούκου, του βορειότερου τμήματος του Χόνσου.
Με τους αιώνες, γίνονταν όλο και πιο ισχυροί και τελικά έγιναν η “αριστοκρατία των πολεμιστών” της Ιαπωνίας και αποτελούσαν την κυρίαρχη τάξη από τον 12ο μέχρι τον 19ο αιώνα.
Οι Σαμουράι ακολουθούσαν ένα σύνολο κανόνων, επηρεασμένους από τον Κομφούκιο, γνωστούς και ως Μπουσίντο, δηλαδή “ο τρόπος του πολεμιστή”.
Ο άγραφος και σιωπηλός κώδικας, έδινε έμφαση στη λιτότητα, την αφοσίωση, την αριστοτεχνία των πολεμικών τεχνών και την τιμής μέχρι τον θάνατο.
Όμως ο κώδικας αυτός περιείχε ακόμη και την πίεση για την ηρωική γενναιότητα, τη μανιώδη οικογενειακή υπερηφάνεια και την ανιδιοτελή, μερικές φορές, παράλογη, αφοσίωση στον άρχοντα και τον άνθρωπο.
Μία ομάδα Σαμουράι ή Ιαπώνων πολεμιστών, με της αρχαίες τους πανοπλίες και τα όπλα τους, περίπου το 1870
Μία φωτογραφία που τραβήχτηκε και χρωματίστηκε από τον Φελίτσε Μπεάτο και απεικονίζει γυναίκες σε ένα παραδοσιακό ιαπωνικό κατάστημα, τον 19ο αιώνα
Ένας από τους πρώτους φωτογράφους πολέμου που γεννήθηκε στη Βενετία, ο Φελίτσε Μπεάτο, τράβηξε αυτή τη φωτογραφία γύρω στο 1862
Κατά τη διάρκεια του 15ου και του 16ου αιώνα υπήρχαν πολλές αντιμαχόμενες φατρίες, όμως αργότερα, οι μάχες ελαττώθηκαν.
Οι τρομακτικοί πολεμιστές φορούσαν επιμεταλλωμένες πανοπλίες και είχαν μια σειρά από όπλα, συμπεριλαμβανομένων ενός τόξου με το βέλος του, λογχών, όπλων και φυσικά, του σπαθιού Σαμουράι.
Όμως, αφού η ειρήνη φαινόταν να αντέχει κατά τη διάρκεια της περιόδου Έντο, πολλοί έγιναν δάσκαλοι, καλλιτέχνες ή γραφειοκράτες, επειδή η ανάγκη για πολεμικές δεξιότητες έχασαν την αξία τους.
Και όταν ο αυτοκράτορας Μεϊτζί ανέλαβε την εξουσία το 1868, ξεκίνησε να καταργεί τις εξουσίες των Σαμουράι.
Αρχικά, αφαίρεσε το δικαίωμα του να είναι η μόνη ένοπλη δύναμη της Ιαπωνίας και εισήγαγε ένα πιο δυτικό στυλ επιστράτευσης από το 1873.
Μία ομάδα Σαμουράι γύρω στο 1890 – μία εικονογράφηση του φυλλαδίου “Au Japon, Types, Costumes and Moeurs”
Ένας πολεμιστής Σαμουράι στην Ιαπωνία, με την παραδοσιακή πανοπλία και υπόδηση, φυσά ένα όστρακο
Τρεις Ιάπωνες πολεμιστές Σαμουράι σε ετοιμότητα για μάχη
Τρεις Ιάπωνες πολεμιστές Σαμουράι, με τις πολύχρωμες πολεμικές ενδυμασίες τους και κρατώντας μια σειρά όπλων γύρω στο 1890
Οι Σαμουράι μετατράπηκαν σε Σιζόκου, μετά τη συγχώνευσή τους με μία άλλη κοινωνική τάξη, την περίοδο των μεταρρυθμίσεων του Μεϊτζί. Το δικαίωμα να κατέχουν κατάνα (ξίφος) χάθηκε, όπως και η εξουσία να εκτελούν όποιον έδειχνε δημόσια έλλειψη σεβασμού απέναντί τους.
Η ονομασία Σιζόκου συνέχισε να είναι μέρος της ιαπωνικής κουλτούρας μέχρι το τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, όμως τέθηκε εκτός νόμου το 1947.
Μπορεί οι Σαμουράι να αποτελούσαν μόλις το 10% του ιαπωνικού πληθυσμού στο αποκορύφωμά τους, όμως η επιρροή τους είναι ακόμα αισθητή στην ιαπωνική κουλτούρα, και ειδικά στις πολεμικές τέχνες.