Μου αρέσει η σελίδα σας και αποφάσισα να σας εμπιστευτώ κάτι που δεν εχω πει σε κανέναν.
Με λένε ας πούμε Σοφία και έχω δύο παιδιά 8 και 11 ετών. Με τον άντρα μου ήμασταν ευτυχισμένοι ώσπου αρχίσαμε να ρουτινιάζουμε. Κάθε καλοκαίρι πηγαίναμε διακοπές στο εξοχικό των κουμπάρων μας, όμως εκείνο το καλοκαίρι ήταν κάπως…διαφορετικό. Η κουμπάρα μου έπρεπε να δουλέψει δεν της έδωσαν άδεια οπότε πηγαινοερχόταν, δεν ήταν συνεχώς μαζί μας. Αυτό μας έδωσε το περιθώριο να εκδηλωθούμε με τον κουμπάρο μου μετά από χρόνια που καταπιέζαμε αυτό που νιώθαμε ο ένας για τον άλλον αλλά δεν τολμούσαμε να εκφράσουμε.
Εκείνο το καλοκαίρι εκδηλωθήκαμε. Για τα επόμενα δυο χρονια ζήσαμε ένα μεγάλο παράφορο έρωτα. Η γυναίκα του και ο άντρας μου, δεν είχαν καταλάβει τίποτα. Ώσπου έμεινα έγκυος. Τρελλάθηκα. Φυσικά ήταν του κουμπάρου μου διότι με τον άντρα μου είχαμε μήνες να συνευρεθούμε. Του είπα ότι δεν ήθελα να το κρατήσω, εκείνος διστακτικός, μου είπε ότι το μωρό το ήθελε αλλά εγώ αποφάσιζα. Δεν μπορούσε να με πιέσει να το κρατήσω. Κι έτσι το έριξα.
Δύο εβδομάδες μετά την έκτρωση, ήρθε ο άντρας μου έτσι απλά την ώρα που πίναμε καφέ και μου ζήτησε διαζύγιο. Είχε ερωτευτεί άλλη και θεωρούσε έντιμο να μου το πει και να φυγει κύριος. Την επόμενη μέρα είχε φύγει. Μια εβδομάδα μετά τον χωρισμό μας, ο κουμπάρος μου, μου είπε να διακόψουμε γιατί ήθελε να δώσει μια ευκαιρία στον γάμο του. Νόμιζα ότι έπαιζα σε ταινία, ότι όλοι γύρω μου ήταν ηθοποιοί και με κορόιδευαν.
Σήμερα 5 μήνες μετά, όλοι αυτοί βγαίνουν παρεΐτσα και εγώ απ’ έξω χωρίς το μωρο μου, που φοβήθηκα να φέρω στον κόσμο.
Αν το είχα κρατήσει όλα θα ήταν διαφορετικά, θα τον είχα καταρχάς κρατήσει κοντά μου και θα είχαμε κάνει μια νέα αρχή.
Πώς να το ξεπεράσω; Είμαι στα πρόθυρα της κατάθλιψης…
Σοφία