Είναι συνέχεια με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο του. Φροντίζει πάντα σε κάθε τηλεοπτική του εμφάνιση να κάνει όλους, όχι μόνο να περνάνε καλά αλλά και να γελάνε με την καρδιά τους. Κανείς όταν τον βλέπει ή ακόμη και όταν τον γνωρίσει δεν μπορεί να φανταστεί τι κρύβεται πίσω από αυτό το χαμογελαστό παιδί.
Είναι συνέχεια με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο του. Φροντίζει πάντα σε κάθε τηλεοπτική του εμφάνιση να κάνει όλους, όχι μόνο να περνάνε καλά αλλά και να γελάνε με την καρδιά τους. Κανείς όταν τον βλέπει ή ακόμη και όταν τον γνωρίσει δεν μπορεί να φανταστεί τι κρύβεται πίσω από αυτό το χαμογελαστό παιδί.
Ο Θανάσης Βισκαδουράκης για πρώτη φορά ανοίγει την καρδιά του και αποκαλύπτει πράγματα και καταστάσεις που ελάχιστοι άνθρωποι γνωρίζουν. «Μιλάω πρώτη φορά για το παρελθόν μου. Ήθελα να δώσω ένα μήνυμα πως όλοι μπορούμε να βγούμε από τα δύσκολα, αν έχουμε πίστη και ελπίδα» λέει ο Θανάσης στην εφημερίδα Espresso. «Ποτέ δεν το έβαλα κάτω. Για δύο χρόνια έτρωγα σκέτα μακαρόνια με κέτσαπ από το σούπερ μάρκετ».O πρωταγωνιστής της θεατρικής παράστασης «Δεν βλέπω, δεν ακούω, δεν μιλάω» που παρουσιάζεται για τρίτη χρονιά στο θέατρο Αθηνά μιλάει για τα παιδικά του χρόνια: «Έχω περάσει πολλά χρόνια χωρίς χρήματα. Είχα δύσκολα παιδικά, εφηβικά και φοιτητικά χρόνια. Είμαι ένα παιδί γεννημένο μέσα στην κρίση. Η σημερινή δεν με αγγίζει. Την έχω στο πετσί μου, γι’ αυτό και είμαι ευτυχισμένος με λίγα. Δεν θα ξεχάσω ένα απόγευμα στην Πατησίων, όπου έκλαιγα έξω από το Θέατρο Μινώα. Επειδή είμαι φύσει και θέσει αισιόδοξος, δεν έλεγα ποτέ στον διπλανό μου ότι πεινάω, ότι στερούμαι. Έλεγα πρέπει να το ζήσω, γιατί έτσι με έχει προορίσει ο Θεός.
Κάποια στιγμή, ήρθε δίπλα μου ο Γιάννης Ζουγανέλης και με ρώτησε «γιατί κλαις;». Ζούσα τότε σε ένα υπόγειο της Αχαρνών. Του είπα «πλήρωσα το ενοίκιο ίσα-ίσα και δεν έχω να πληρώσω τη σχολή. Δεν έχω να φάω». Πήγε στο καμαρίνι του και μου έδωσε ένα ποσό για να μπορέσω να συντηρηθώ. Για δύο χρόνια έτρωγα σκέτα μακαρόνια με κέτσαπ από το σούπερ μάρκετ. Έζησα! Έχω ζήσει για χρόνια με δανεικά πράγματα. Τα δικά σου άχρηστα πράγματα για μένα ήταν θησαυρός.
Την πρώτη μου τηλεόραση την αγόρασα είκοσι πέντε χρόνων και το πρώτο μου πλυντήριο το πήρα από τον Μπουλά. Πέταγε το δικό του και το πήρα. Πήρα μέχρι και δανεικά σεντόνια και ποτήρια.».
Ο Θανάσης Βισκαδουράκης γεννήθηκε από κωφάλαλους γονείς: «Έχω και δύο αδέλφια κωφά» λέει ο ηθοποιός όταν τον ρωτάει για τα παιδικά του χρόνια ο δημοσιογράφος: «Δεν γνώριζα όμως ότι έχω γονείς κωφούς. Δεν γνώρισα τη μάνα μου. Πέθανε λίγα χρόνια αφ’ ότου γεννήθηκα. Δεν έχω ποτέ πει τη λέξη «μαμά» στη ζωή μου. Πήγα στο ορφανοτροφείο από τη νηπιακή μου ηλικία και έχασα κάθε επαφή με τον οικογενειακό μου ιστό και τα αδέλφια μου.
Έβλεπα μόνο μία φορά τον χρόνο τον πατέρα μου, αλλά μου μίλαγε με νοηματική και δεν τον καταλάβαινα». Στην ερώτηση πώς ήταν η ζωή του στο ορφανοτροφείο ο Θανάσης απαντάει με ειλικρίνεια που σε κάνει να ανατριχιάζεις: «Τρώγαμε ξύλο. Βοήθησα σε δραπετεύσεις παιδιών αλλά εγώ δεν δραπέτευσα ποτέ. Τα ιδρύματα είναι ιδρύματα, αλλά κέρδισα πολλά πράγματα, όπως η αυτονομία μου και η αυτοκυριαρχία μου. Έγινα περήφανος, πάτησα στα πόδια μου. Όσο μεγαλώνω, νομίζω ότι αρχίζω να ερωτεύομαι τα παιδικά μου χρόνια. Γι’ αυτό πρώτη φορά μιλάω για το παρελθόν μου. Επί χρόνια το θεωρούσα αλύτρωτο μυστικό.»