Του Παναγιώτη Κούστα – thetoc.gr
Παρότι είμαι κοινωνικό άτομο και μου αρέσει να βρίσκομαι ανάμεσα σε κόσμο, ενίοτε, βρίσκω 100% χρήσιμο για την ψυχική ισορροπία μου το να περνάω κάποιον ποιοτικό χρόνο με τον εαυτό μου και μόνο με αυτόν. Για να παρακολουθήσω ανενόχλητος μια ταινία, να πιω ένα καλό κρασί στο σπίτι μου όταν όλοι λείπουν ή να απολαύσω ένα ψαγμένο κοκτέιλ έξω από αυτό.
Για κάποιον λόγο που μου φαίνεται αδιανόητος, όμως, το να πας να πιεις το ποτό σου μόνος σου διεγείρει ερωτηματικά στους άλλους. Κάποτε δε, στα τιμημένα zeroes, όταν ακόμα και το κλαμπάκι της Κάτω Ρούγας είχε “πόρτα”, θρυλείται ότι απαγορευόταν η είσοδος σε δύο κατηγορίες δυνητικών πελατών: Σε όσους φορούσαν τζην και σε όσους έφταναν στην είσοδο του κλαμπ μόνοι τους.
Η απόλαυση που υπήρξε απαγορευμένος καρπός
Το σκεπτικό των τότε “σαϊνιών” είχε να κάνει με το ότι “αν κάποιος πηγαίνει μόνος του για ποτό είτε πάει για να “ψαχτεί” και να αρχίσει να την πέφτει σε ό,τι περπατάει, είτε πάει για να προσκολληθεί σε κάποια παρέα στην οποία θα είναι ανεπιθύμητος, είτε για να μεθύσει”. Σε καμία περίπτωση δεν τους πέρναγε από το μυαλό ότι μπορεί να θέλει απλώς και μόνο να απολαύσει το ποτό του.
Ναι, υπάρχει και αυτό το ενδεχόμενο. Σε περίπτωση που είσαι “ξένος” στην όλη φάση, σύγκρινέ τη με κάτι ανάλογο που σου συμβαίνει όταν κάποιες φορές μπαφιάζεις μέσα στο σπίτι και λες “ας βγω να περπατήσω να δω λίγο κόσμο”. Αυτό νιώθω κι εγώ τις περισσότερες φορές που π.χ. πετάγομαι μέχρι την πλατεία Προσκόπων για να απολαύσω μια δροσερή μπίρα ενώ ασχολούμαι με το κινητό ή το βιβλίο μου, αντί να κάνω το ίδιο “κλεισμένος μέσα στο σπίτι”.
Ταξιδεύοντας μόνος μου στο εξωτερικό, επίσης απολαμβάνω το να πηγαίνω χωρίς παρέα να πιω ένα κοκτέιλ σε ποτάδικα που θεωρούνται “places to be”, χωρίς να νιώθω άγχος ή κοινωνική αμηχανία. Άλλοι “μόνοι αλλά όχι μοναχικοί πότες” που γνωρίζω, αρέσκονται να πίνουν ένα ουίσκι-κόλα μετά από μια θεατρική παράσταση ή μια δύσκολη μέρα στο γραφείο, για να αποφορτιστούν πριν επιστρέψουν στο σπίτι τους.
Το ποτό στο κέντρο της ιεροτελεστίας
Εδώ να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Όσοι απολαμβάνουμε μόνοι το ποτό μας έξω δεν σημαίνει ότι είμαστε και μόνοι στη ζωή. Συνεπώς, όχι, δεν πάμε για να “ψαχτούμε”, δεν πάμε για να πιάσουμε φιλίες ούτε να ενοχλήσουμε τους άγνωστους συμπότες μας. Πάμε απλώς για να απολαύσουμε ένα ποτό -συχνά πιο τίμιο από αυτό που έχουμε σπίτι μας- και να δούμε λίγο κόσμο.
Κάποιες φορές δε, τουλάχιστον σε μένα, όλο αυτό λειτουργεί ως διαλογισμός. Νιώθω ακριβώς όπως όταν βγαίνω μόνος μου για τρέξιμο και ο εγκέφαλός μου καθαρίζει ή όταν πηγαίνω σε ένα κονσέρτο για να ακούσω μουσική. Τέλος και για να μην παρεξηγηθώ, δεν το έχω ως κανόνα. Βγαίνω και με παρέα. Απλώς έχω απελευθερωθεί από όλα τα κόμπλεξ που συνοδεύεουν την κατά μόνας απόλαυση του αλκοόλ. Το ίδιο προτείνω και σε σένα: Free your mind and the rest will follow.