Είμαι 48 ετών άρα θεωρούμαι μεσήλικας κι όμως…είμαι ακόμα νέα και ας έχω κάποιες συνήθειες που τα παιδιά θεωρούν γιαγιαδίστικες: ακούω μουσική περασμένων δεκαετιών, πλακώνομαι στις κρέμες και στους ορούς για να μη φαίνονται οι ρυτίδες και φοράω εσώρουχα και νυχτικά σαν αυτά που φορούσε η γιαγιά μου.
Έτσι όπως γερασμένες είναι κάποιες συνήθειές μου, έτσι γερασμένος είναι και ο γάμος μου.
Είμαι 48 ετών και ο σύζυγός μου 54. Έχουμε 4 παιδιά, ένα στεγαστικό δάνειο και ένα φορτηγάκι για να χωράμε όλοι. Η ζωή μας δεν έχει τίποτε το συναρπαστικό.
Σπίτι, δουλειά, παιδιά, άντε καμιά ταινία στην τηλεόραση ή καμία σειρά στο Netflix, αγαπώ τον άντρα μου παρόλα αυτά. Έχει ελάχιστες προσδοκίες από μένα και με αγαπάει όπως είμαι.
Όταν κάποτε ξεκινήσαμε να βγαίνουμε σχεδόν πριν από 20 χρόνια είχα μεγάλο στήθος, μέση δαχτυλίδι και φορούσα τακούνια που με έκαναν να μοιάζω με μοντέλο.
Αυτό το σώμα και η υπέροχη γκαρνταρόμπα μου δεν υπάρχουν πια. Έχουν αντικατασταθεί με μία ουλή καισαρικής χαμηλά στην κοιλιά και ρούχα γυμναστικής δεν φοράω ποτέ γιατί δεν κάνω γυμναστική αλλά δεν τον νοιάζει.
Με αγαπάει όπως είμαι, μου παίρνει δώρα και κάθε φορά που αντιλαμβάνεται ότι έχω βαρεθεί τη ζωή μου κανονίζει και βγαίνουμε ραντεβού όπως κάποτε. Νιώθω άνετα στη σχέση αυτή.
Μπορεί να κουράστηκα, μπορεί να βαρέθηκα, αλλά ο άντρας μου είναι ένας άνθρωπος που φροντίζει το σπίτι και την οικογένειά μας και αυτό αρκεί και σε εμένα και σε εκείνον.
Έχουμε κατασταλάξει, έχουμε βολευτεί, έχουμε επαναπαυτεί, όπως θέλετε πείτε το.
Μαγειρεύω ό, τι μου έρχεται χωρίς να τον ρωτήσω τι έχει πεθυμήσει και δεν προσπαθώ να φτιάξω τις αποτυχημένες γκουρμεδιές που έφτιαχνα όπως τότε που ήμασταν μόνο οι δυο μας.
Δεν υπάρχει τίποτα το φοβερό στο γάμο μας γι’ αυτό και πιστεύω πως εκτιμά πως ό, τι κάνω, διότι έστω και το πιο απλό, το κάνω για εκείνον.
Κάτι τέτοια πράγματα, μικρά και απλά, είναι που κάνουν το γάμο μας να πηγαίνει καλά και δεν έχουμε πάρει ακόμα διαζύγιο.
Είναι όλα τέλεια; Σε καμία περίπτωση. Αν τσακωνόμαστε; Ουου άστο!
Όλα τα ζευγάρια τσακώνονται, απλά στην ηλικία που είμαστε έχουμε συνειδητοποιήσει ότι τίποτα δεν είναι τόσο σημαντικό ώστε να χαλιόμαστε ανεπανόρθωτα.
Σίγουρα σε κάθε τσακωμό η κάθε πλευρά θέλει να έχει δίκιο αλλά δεν έχει νόημα να κρατάει μέρες και να είμαστε μουτρωμένοι.
Δεν είμαι πια εκείνο το κορίτσι το αδύνατο με τα τακούνια. Είμαι πια μεγάλη γυναίκα και ήταν μαζί μου σε όλη τη διαδρομή.
Ήταν μαζί μου όταν έκανα τις καισαρικές και με βοηθούσε να κάνω μπάνιο όταν με δυσκολία μπορούσα να σηκωθώ μετά την επέμβαση.
Ήμουν μαζί του και έτρεξα ουρλιάζοντας στο νοσοκομείο μετά από ένα ατύχημα που είχε και προσευχόμουν στο Θεό να ζήσει.
Μαζί έχουμε πλύνει σωρούς πιάτα μετά από ρεβεγιόν όταν χάλασε το πλυντήριο πιάτων και ήταν δίπλα μου όταν τα παιδιά μας ήταν μικρά και είχαν όλα πυρετό.
Αγαπηθήκαμε σε πολύ δύσκολες στιγμές και ποτέ δεν εγκαταλείψαμε ο ένας τον άλλον.
Αυτό που αγαπώ περισσότερο στο γάμο μας στη φάση που είμαστε είναι ότι όταν σκεφτόμαστε το μέλλον, μας βλέπουμε μαζί για πολλά χρονια ακόμα.
Πέρασαν τα πρώτα δύσκολα χρόνια που τα παιδιά ήταν μωρά, που φεύγαμε από τη μία δουλειά και πηγαίναμε στην άλλη και αναρωτιόμασταν πώς θα είναι τα πράγματα σε 1-2 χρόνια.
Και οι δύο είμαστε σε πολύ καλές δουλειές που αγαπάμε και υποστηρίζουμε ο ένας τον άλλον ολόψυχα ανεξάρτητα από το που οδηγούν οι δρόμοι μας.
Σύντομα το μικρότερο παιδί μας θα πάει στο γυμνάσιο και από τη στιγμή που ξέρουμε πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός απολαμβάνουμε κάθε στιγμή μέχρι τα παιδιά να μεγαλώσουν και να φύγουν από κοντά μας.
Θα ‘ρθει η μέρα που θα είμαστε ακόμα χαρούμενοι που είμαστε μαζί.
Ο καιρός περνάει και προσεύχομαι κάθε μέρα να συνεχίσω να απολαμβάνω το γάμο μου.
Όταν μου ζητήσει ένα τοστ, θα σταματήσω αυτό που κάνω για να του φτιάξω.
Τις μέρες που έρχεται σπίτι με λουλούδια τον ευχαριστώ με ένα φιλί γιατί ξέρω ότι έστω και για μία στιγμή εκείνη την ημέρα σκέφτηκε μόνο εμένα.
Θάλεια και Γιάννης