Για αρχή να σας συστηθώ. Με λένε Μιχάλη και είμαι 47 ετών. Είμαι εδώ και 20 χρόνια παντρεμένος με μία σοβαρή γυναίκα και έχουμε δύο παιδιά: μία κόρη 18 ετών που φέτος πέρασε στο πανεπιστήμιο και ένα γιο 15 ετών που πηγαίνει Α΄Λυκείου.
Όπως καταλάβατε ανήκω στην κατηγορία των παντρεμένων και όχι στη δική σας «συνομοταξία», αυτή των χωρισμένων και αυτό γιατί το επέλεξα. Γιατί περί συνομοταξίας πρόκειται. Με τη γυναίκα μου όπως κάθε ζευγάρι έχουμε και εμείς τα προβλήματά μας αλλά ποτέ μα ποτέ δεν τα αφήσαμε να σταθούν εμπόδιο στον όμορφο γάμο μας και την αγαπημένη μας οικογένεια, ούτε ποτέ σκεφτήκαμε να τα τινάξουμε όλα στον αέρα και ξέρετε γιατί; Γιατί έχουμε μάθει να το παλεύουμε και όχι να τα παρατάμε στην πρώτη δυσκολία, όπως όλοι εσείς οι παλιοεγωιστές.
Διαβάζω καθημερινά στη σελίδα σας αλλά και σε άλλες σελίδες τα μύρια όσα: κέρατα, εκδίκηση, δικαστήρια, δεν του έδινε σημασία, την αγνοούσε, δεν τηγάνισε τις πατάτες τραγανές και τις έκανε μαλακές, δεν πέτυχε ο πουρές και έπεσε ξύλο, άργησε 5 λεπτά να έρθει από τη δουλειά και τον κλείδωσε απέξω, τον έστειλε για φρούτα στη λαϊκή και δεν βρήκε κόκκινες μπανάνες και λωτούς σοκολάτα… Οπότε τι κάνουμε για να λήξουμε αυτά τα τόσο σοβαρά προβλήματα; ΔΙΑΖΥΓΙΟΟΟ και μάλιστα με συνοπτικές διαδικασίες…
Μα καλά είμαστε σοβαροί; Όσοι παντρεύεστε τόσο εύκολα τα νομίζετε τα πράγματα; Δεν είναι. Θέλει αμοιβαίες υποχωρήσεις, λέξη άγνωστη σε εσάς. Όλοι εσείς οι βολεμένοι και οι βολεμένες δεν έχετε μάθει να ρίχνετε νερό στο κρασί σας. Γυναίκες και άντρες είστε τόσο ανώριμοι που προτιμάτε να βρίζεστε σαν να μην υπάρχει αύριο χωρίς να υπολογίζετε τα παιδιά σας. Προσπαθείτε να βγάλετε ο ένας το μάτι του άλλου ακόμα και αν έχετε άδικο και χρυσοπληρώνετε δικηγόρους και δικαστήρια για ένα γινάτι, που βγάζει τελικά όχι το δικό σας μάτι, αλλά αυτό των παιδιών σας, μόνο για να τον/την κατατροπώσετε, για να τον/την ταπεινώσετε και να περηφανεύεστε μετά σε οικείους και συγγενείς ότι τον/την κερδίσατε. Όντως, κέρδισες… το βραβείο του μεγαλύτερου μ@λάκα για το 2019. Να τον χαίρεσαι τον τίτλο. Τον κέρδισες με το σπαθί σου.
Πάτε και χαλάτε τα σπίτια σας για βλακείες, για την κ@ύλα μιας στιγμής. Ειδικά εσείς οι άντρες αφήνετε την κάθε πουτ@να να μπει ανάμεσά σας λες και σας λιμπίστηκε για τα πολλά λεφτά σας ή την καμαρωτή κορμοστασιά σας.
Σκατ@ στα μούτρα σου. Σε σένα μιλάω. Μόνος σου το έφαγες το κεφάλι σου, μην παραπονιέσαι. Άφησες μια ανήθικη, μια ξετσίπωτη, τη ντροπή του γυναικείου φύλου να κάνει κουμάντο στη ζωή σου και όλα αυτά για μια ξεπέτα. Εσύ είσαι ο μοναδικός υπαίτιος. Και σαν να μην έφτανε όλο αυτό, διαλύεις το σπίτι σου γιατί πιστεύεις ότι με την καινούργια θα ζήσεις ζωή χαρισάμενη σαν τα ερωτευμένα πιτσουνάκια και ότι θα βρεις την ευτυχία που είχες χάσει στο οικογενειακό σου περιβάλλον. Φευ… Στο τέλος μένεις με το πουλί στο χέρι, γιατί όπως αποδείχθηκε η χαζοκοκότα που ερωτεύτηκες είναι χειρότερη από τη γυναίκα σου – σύμφωνα με τα λεγόμενά σου – και κοιτάς πώς θα απαλλαγείς από εκείνη για να επιστρέψεις στη γυναίκα σου που είναι το «λιμάνι» σου – και η οποία το πιθανότερο να μη θέλει να σε βλέπει ούτε ζωγραφιστό ούτε όμως και τα παιδιά σου.
Όχι, ότι οι γυναίκες πάτε πίσω. Σας έφαγε η χειραφέτηση και νομίζετε ότι δεν έχετε ανάγκη κανέναν. Το μόνο που σας νοιάζει είναι η ωραία σας εικόνα, αν αρέσετε στον αντρικό πληθυσμό που σας κοιτάζει λιγουρέ, αν στραβοκατούρησε η καινούργια σας φίλη και αν το ανέβασε στο Facebook, ποια selfie είναι καλύτερη (προφίλ ή ανφας; Από πού φαίνεται λιγότερο η στραβή μου μύτη και οι ρυτίδες στο μεσόφρυδο;) και πόσοι θα δεχτούν να σας κάτσουν, για να νιώσετε οτι ακομα μετράτε. Εκεί καταντήσατε, να μην υπολογίζετε τους άντρες σας και τα παιδιά σας αλλά τα υλικά πράγματα και τις φευγαλέες, πρόσκαιρες χαρές.
Μωρή, έχεις παιδιά το έχεις πάρει χαμπάρι; Αυτά τι σου φταίνε; Η πάρτη σου σε ενδιαφέρει ή το καλό των παιδιών σου; Σου αρέσει που μεγαλώνουν χωρίς πατέρα και αυτό επειδή εσύ επέλεξες την αβεβαιότητα του τρίτου προσώπου; Αλλά καλή είσαι και του λόγου σου. Έτσι έμαθες μάλλον από τη δική σου μάνα, έτσι κάνεις. Και μετά απορείς: Γιατί τα παιδιά μου δεν κοιμούνται το βράδυ; Γιατί έχουν ψυχολογικά; Γιατί έχουν χαμηλές επιδόσεις και δυσκολεύονται να κάνουν φίλους; Έλα μου ντε. Για ψαξτο λίγο…
Τι νομίζετε ότι πετυχαίνετε όλοι εσείς; Μία τρύπα στο νερό… Συσπειρωθήκατε μονογονείς, πονεμένοι, χωρισμένες και χωρισμένοι και νομίζετε ότι κάτι κάνετε. Γελιέστε. Είστε ένα τίποτα και δυστυχώς τα παιδιά που μεγαλώνετε δεν θα πετύχουν ποτέ και τίποτα στη ζωή τους. Με τη συμπεριφορά σας και τις μ@λακίες που κάνατε και εξακολουθείτε να κάνετε τα έχετε καταδικάσει να είναι μία ζωή δυστυχισμένα. Αντί να λογικευτείτε και να σκεφτείτε τι κάνω λάθος; Πώς θα το διορθώσω; Τι μπορώ να κάνω για να φτιάξει η κατάσταση, πάτε με τις άθλιες επιλογές σας και τα κάνετε χειρότερα.
Σας λυπάμαι… ΟΛΟΥΣ σας… Λυπάμαι τα παιδιά σας, αλλά πιο πολύ εσάς γιατί επιτρέψατε σε άτιμους άντρες και τριτοδεύτερες γυναίκες να μπουν στη μέση και να διαλύσουν την οικογένειά σας για να χορτάσετε και σεις και εκείνοι το πληγωμένο και ανικανοποίητό σας εγώ. Ξεχάσατε πως ο, τι μετράει είναι η οικογένεια και όχι οι γκόμενοι και οι γκόμενες. Δεν πειράζει… Κοιτάξτε τον εαυτούλη σας… Εξάλλου ποιος χέστηκε για τα παιδιά;
Μιχάλης