Μια σπάνια κοινή συνέντευξη έδωσαν η Χάρις Αλεξίου και ο γιος της, τον οποίο απέκτησε μέσω της υιοθεσίας. Οι δυο τους μίλησαν με συγκινητικά λόγια ο ένας για τον άλλο, ενώ ο Μάνος Θεοφίλου ήταν αποκαλυπτικός, αναφέροντας το λόγο που δεν έψαξε ποτέ τους βιολογικούς του γονείς.
Η εκπομπή της Ελένης Μενεγάκη έδωσε στη δημοσιότητα ένα αποκλειστικό απόσπασμα όπου μαμά και γιος μιλούν για το θέμα της υιοθεσίας.
Η Χάρις Αλεξίου είπε για την υιοθεσία του γιου της:
“Δεν είναι η στιγμή που το αποφασίζεις, είναι η στιγμή που ανοίγει ο ουρανός και έρχεται. Η στιγμή που σε ακούει ο Θεός για να έρθει ένα παιδί στον δρόμο σου με τον όποιο τρόπο. Κι γι’ αυτό το παιδί θεωρώ ότι άνοιξε ο ουρανός και ήρθε στον δρόμο μου. Μπήκε στο φως στη ζωή μου με τον ερχομό του γιου μου”.
“Είναι μία παθογένεια της ελληνικής κοινωνίας αυτό, ότι υπάρχουν πολλά μυστικά και ταμπού που δεν έχουν ειπωθεί και τα παιδιά δεν γνωρίζουν. Και αυτό είναι κάτι που τα παιδιά δεν γνωρίζουν, και αυτό τα οδηγεί να θέλουν να ψάξουν και να μάθουν. Ότι δεν τους δίνεται απλόχερα η ειλικρίνεια” δήλωσε, επίσης, η Χάρις Αλεξίου, επισημαίνοντας πως στον Μάνο Θεοφίλου είπαν ότι είναι υιοθετημένος από όταν άρχισε να λέει τις πρώτες του λέξεις.
Ο γιος της Μάνος Θεοφίλου είπε με τη σειρά του:
“Θεωρώ ότι για μένα ήταν “σαν να μου έκατσε το τζόκερ”, κατά κάποιον τρόπο. Από τότε που έχω αναμνήσεις, γνωρίζω ότι είμαι υιοθετημένος. Και για να είμαι ειλικρινής, δεν ένιωσα ποτέ την ανάγκη να ψάξω τους βιολογικούς μου γονείς, έχω όλη την αγάπη της γης, τι παραπάνω να ζητήσω;”.
Βίωσε τη θλίψη μαζί με την υπόλοιπη Ελλάδα και έδωσε το όνομά του στο γιο της: Αυτός ήταν ο μεγάλος και ανεκπλήρωτος έρωτας της Χάρις Αλεξίου
Η Χάρις Αλεξίου είναι μια από τις σπουδαιότερες καλλιτέχνιδες, που έχει αναδείξει η χώρα μας, με ερμηνείες που άφησαν εποχή, με την ίδια να μην προβάλλει ποτέ την προσωπική της ζωή, αν και η αλήθεια είναι πως μια συνεργασία της ήταν κάτι παραπάνω από μια επαγγελματική σχέση.
Η ίδια είχε πάντοτε μια «βαθιά» αγάπη για τον Μάνο Λοΐζο, τον κατά πολλούς κορυφαίο Έλληνα συνθέτη όλων των εποχών. Η Αλεξίου ήταν από τα πρόσωπα, που είχαν μείνει απαρηγόρητα, μετά τον πρόωρο θάνατό του, αποχαιρετώντας τον με ένα συγκινητικό τρόπο.
«Ο δρόμος σου είχε τη δική του ιστορία. Μια ιστορία σύντομη, μοναδική και μεγάλη. Γραμμένη χαρισματικά, με ήθος δημιουργού και φλέβα προικισμένη. Και δεν ήσουν ακόμα Μάνο μας ούτε 45 χρονών», είπε αποχαιρετώντας τον η υπουργός Πολιτισμού και φίλη του Μελίνα Μερκούρη, εκφράζοντας το αίσθημα για τον πρόωρο χαμό του.
«Να πας στο καλό Μάνο και σ’ ευχαριστούμε. Σε ευχαριστούμε γιατί ήσουν ο πρώτος που μας πήρε από το χέρι και μας έμαθε να αγωνιζόμαστε για τα δίκαιά μας. Σ’ ευχαριστούμε γιατί μας άφησες τα τραγούδια σου» θα έλεγε η Χαρούλα Αλεξίου στο δικό της «αντίο».
Αξίζει να σημειωθεί, δε, πως όταν υιοθέτησε το γιο της, Μάνο Θεοφίλου, του έδωσε το εν λόγω όνομα στη μνήμη του σπουδαιότερου, για πολλούς, Έλληνα συνθέτη.
Τα τελευταία τους λόγια πριν πεθάνει
«Τον θυμάμαι στο τελευταίο γλέντι της ζωής του, τρεις ημέρες πριν μπει στο νοσοκομείο με το πρώτο εγκεφαλικό, που ήταν και η αρχή του τέλους. Ήταν στο σπίτι της Χαρούλας Αλεξίου και του τότε συζύγου της Αχιλλέα Θεοφίλου, εν μέσω φίλων αγαπημένων. Είχε κάποιες στεναχώριες με την προσωπική του ζωή (δεν πήγαιναν καλά οι σχέσεις με τη δεύτερη σύζυγό του, την ηθοποιό Δώρα Σιτζάνη, με την οποία βρισκόταν σε διάσταση), αλλά σύντομα καθώς κυλούσε η βραδιά, βρήκε την καλή του διάθεση- με τη συνδρομή της Αλεξίου, που έκανε ολόκληρη παράσταση για να τον διασκεδάσει» γράφει στο βιβλίο του ο Δημήτρης Γκιώνης και συνεχίζει:
«Και κάποια στιγμή πήρε την κιθάρα κι άρχισε να τραγουδάει, όπως ξέρουν πολλοί συνθέτες να λένε τα τραγούδια τους και κανένας δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι ήταν η τελευταία φορά που τον ακούγαμε να τραγουδάει. Κι έπειτα με το εγκεφαλικό στο νοσοκομείο, όπου ένα πρωινό τον βρήκα μόνο. “Μπορείτε να με βοηθήσετε να τον βάλω στο άλλο κρεβάτι για να αλλάξω τα σεντόνια;” λέει μια νοσοκόμα. Και κάνω έτσι και τον σηκώνω στην αγκαλιά μου σαν πούπουλο, τόσο είχε αδυνατίσει. Αλλά δεν είχε χάσει το χαμόγελό του. “Θα περάσει που θα πάει”. Και καθώς δεν ξεχνούσε ότι ήταν πρόεδρος της Ένωσης Μουσικοσυνθετών – Στιχουργών Ελλάδας: “Γράψε κάτι για το σινάφι μας που δεν έχουμε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, τόσα λεφτά βγάζουν από μας”. Δεν ήμουν μόνο ο δημοσιογράφος που τον θαύμαζε και τον περιποιόταν. Ήμουν και φίλος μια και έλαχε να τον γνωρίσω και να κάνουμε παρέα πριν αναδειχθεί ως συνθέτης. Το βράδυ της ταφής του, ο Διονύσης Σαββόπουλος και η σύζυγός του Άσπα είχαν μια καλή ιδέα να παραθέσουν ένα δείπνο στο σπίτι τους μια “μακαριά” για λίγους φίλους (την κόρη του Μάνου Μυρσίνη με τη μητέρα της Μάρω, τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Γιώργο Νταλάρα με την Άννα, τη Χαρούλα Αλεξίου και τον Αχιλλέα Θεοφίλου, τη Δήμητρα Γαλάνη, τον Λευτέρη Παπαδόπουλο, τον Νίκο Καρούζο, τον Χρήστο Λεοντή, τον Φώντα Λάδη, τον Μανώλη Ρασούλη κ.α) Κι ήταν εκεί, μεταξύ εδεσμάτων, οίνου και λογής μνήμες για τον Μάνο, που ο Νίκος Καρούζος εκφράζοντας την πικρία αλλά και την αγανάκτηση για τη “βιασύνη” του Λοΐζου να μας αφήσει, αναφέρθηκε σε μια φυλή της Αφρικής. Όπου λέει μόλις πεθάνει κάποιος, τον κρεμάνε σε ένα δέντρο και τον δέρνουν που τους εγκατέλειψε..».
Ο Μάνος Λοΐζος έφυγε πολύ νωρίς, μόλις στα 45 του χρόνια, έμεινε όμως το έργο του και με αυτό είναι σαν να υπάρχει και ο ίδιος.