Όταν ο Ντονάτο Ντι Καμίλο ήταν μικρός, η οικογένειά του δεν μπορούσε να του αγοράσει φωτογραφική μηχανή.
Οπότε, αυτό που μπορούσε να κάνει ήταν να τρέχει στο σπίτι με μια κάμερα χωρίς φιλμ μέσα, κάνοντας ότι είναι φωτογράφος σε αφρικανικό σαφάρι και μιμούνταν τους ήρωες πίσω από ιστορικές φωτογραφίες του National Geographic.
Χρόνια αργότερα, όταν ο Ντι Καμίλο βρέθηκε στην φυλακή για κλοπές, ανακάλυψε μια βιβλιοθήκη γεμάτη με αυτά τα περιοδικά.
Ενώ οι υπόλοιποι συγκρατούμενοί του περνούσαν τον χρόνο τους, κάνοντας γυμναστική ή μπλέκοντας σε προβλήματα, εκείνος μελετούσε παλιά τεύχη του National Geographic.
Έτσι, όταν αποφυλακίστηκε το 2011, ήξερε τι ήθελε να κάνει.
Επιτέλους, ήταν έτοιμος να ασχοληθεί με την μεγάλη του αγάπη, την φωτογραφία.
Πολύ σύντομα, έγινε προφανές, ότι είχε αρκετό ταλέντο.
Άρχισε να απαθανατίζει διαφορετικές πτυχές της ζωής, που πολλοί άνθρωποι δεν είχαν συνηθίσει να βλέπουν.
Τα θέματά του είναι συνήθως άστεγοι, διανοητικά άρρωστοι ή απλά ενδιαφέροντες άνθρωποι, που συναντά στους δρόμους της Νέας Υόρκης.
Ο Ντι Καμίλο αναφέρει, ότι η εμπειρία του στους δρόμους,τον βοηθάει να προσεγγίσει ανθρώπους, που άλλοι φωτογράφοι δεν τολμούν.
“Αυτοί οι άνθρωποι κυκλοφορούν και είναι απρόσωποι. Νιώθω, ότι όλοι οι άνθρωποι αξίζουν ένα πρόσωπο”, αναφέρει ο ίδιος.
“Νομίζω, ότι όλοι συνδεόμαστε μεταξύ μας κατά κάποιον τρόπο, είτε πρόκειται για έναν άστεγο, είτε για ένα εκατομμυριούχο”, πρόσθεσε.
Όσον αφορά τις αντιδράσεις του κόσμου για τα έργα του, ο Ντι Καμίλο αναφέρει, ότι δεν τον απασχολούν ιδιαίτερα.
Ο Ντι Καμίλο μπορεί να μην φωτογραφίζει εξωτικά ζώα στην Αφρική, αλλά μας δείχνει ένα κομμάτι του κόσμου, που δεν βλέπουμε ή δεν επιλέγουμε να δούμε συχνά.
“Θέλω να καταλάβουν οι άνθρωποι που φωτογραφίζω, ότι ο λόγος που τους επιλέγω είναι επειδή βλέπω ένα κομμάτι του εαυτού μου σε εκείνους ή επειδή πιστεύω, ότι πολλοί άνθρωποι μπορούν να ταυτιστούν μαζί τους”, αναφέρει ο φωτογράφος.
Πηγή: Donato Di Camillo
Περισσότερες πληροφορίες: http://donatodicamillo.com/