Η δημοφιλής δημοσιογράφος και ερευνήτρια μιλάει για την 31η σεζόν της εκπομπής «Φως στο τούνελ», τις κόκκινες γραμμές της και το νέο της μυθιστόρημα
Τριάντα χρόνια τώρα, όταν οι ιστορίες εξαφάνισης κι εγκλημάτων μοιάζουν να τελειώνουν στο σκοτάδι, υπάρχει μια γυναίκα που ψάχνει ακούραστα το φως. Η Αγγελική Νικολούλη δεν σταμάτησε ποτέ να σκάβει πίσω από τις σιωπές, να συνθέτει το παζλ της αλήθειας και να δίνει φωνή σε όσους δεν μπορούν πια να μιλήσουν. Το «Φως στο τούνελ», η μακροβιότερη εκπομπή, σύμβολο πια, της ερευνητικής δημοσιογραφίας, επιστρέφει την Παρασκευή 17 Οκτωβρίου στο Mega, με την ίδια αποφασιστικότητα αλλά κι ευαισθησία που τη χαρακτηρίζουν όλα αυτά τα χρόνια. Στην 31η σεζόν της, η Αγγελική Νικολούλη με την έμπειρη ομάδα της και σύμμαχο πάντα το τηλεοπτικό κοινό θ’ ανοίξει τις πιο πολύκροτες υποθέσεις. Με αυτή την αφορμή, μίλησε στα «Πρόσωπα».
Το «Φως στο Τούνελ» μπαίνει στην 31η σεζόν του. Τι να περιμένουν οι τηλεθεατές φέτος από την εκπομπή κι εσάς;
Το «Τούνελ» ωριμάζει μαζί μου. Και εγώ, μαζί του. Οι τηλεθεατές ξέρουν τι να περιμένουν από εμάς από την πρώτη ημέρα προβολής της εκπομπής. Αλήθεια, συνέπεια, διακριτικότητα και βαθιά έρευνα. Φέτος, θα δουν ακόμη πιο δυνατές υποθέσεις, με μυστήριο και κοινωνικό αποτύπωμα. Δεν μένω στον «θόρυβο» της επικαιρότητας αλλά στην ουσία. Δεν κοιτάζουμε πίσω ευλογώντας τα γένια μας, αλλά μπροστά με ευθύνη. Οσο υπάρχουν άνθρωποι που ψάχνουν, που πονάνε, που ελπίζουν, θα υπάρχει και λόγος να κρατάμε το φως αναμμένο.
Ολα αυτά τα χρόνια, ποια ήταν η στιγμή που καταλάβατε ότι η εκπομπή δεν είναι απλώς τηλεόραση, αλλά ένας θεσμός που αλλάζει ζωές;
Οταν μια μητέρα σ’ αγκαλιάζει με δάκρυα και σου λέει «μου έδωσες πίσω το παιδί μου», εκεί δεν κάνεις πια τηλεόραση. Γίνεσαι κομμάτι μιας ζωής που ξαναγεννιέται. Οταν βοηθάς να βρεθούν απαντήσεις σε ένα ανεξιχνίαστο έγκλημα, να αποδοθεί δικαιοσύνη και να τιμωρηθούν οι ένοχοι, καταλαβαίνεις ότι αυτό που κάνεις ξεπερνά τα όρια μιας απλής δημοσιογραφικής έρευνας. Υπηρετείς τη δημοσιογραφία ως λειτούργημα. Η εκπομπή ξεκίνησε με σκοπό να βοηθήσει, να ενώσει, να ψάξει, και με τα χρόνια έγινε κάτι βαθύτερο, ένα σημείο αναφοράς για όσους παλεύουν για το φως. Το «Τούνελ» δεν είναι θεσμός από μόνο του. Είναι οι άνθρωποι που το αγκαλιάζουν γιατί το πιστεύουν και συμμετέχουν στην έρευνα. Είναι οι τηλεθεατές που αναγνωρίζουν ότι η αλήθεια δεν είναι προϊόν τηλεθέασης, αλλά αποστολή.
Υστερα από τόσες δύσκολες υποθέσεις, πώς προστατεύετε τον εαυτό σας από το βάρος των ιστοριών που κουβαλάτε;
Κάθε ιστορία αφήνει το αποτύπωμά της στην ψυχή μου. Δεν είμαι ρομπότ – δημοσιογράφος, είμαι άνθρωπος, μάνα, συγκινούμαι, θυμώνω, πονάω, αντιδρώ… Εχω μάθει όμως να βάζω ένα «φίλτρο». Να συναισθάνομαι, αλλά να μην καταρρέω. Η ψυχική ανθεκτικότητα δεν είναι δεδομένη, είναι αποτέλεσμα εσωτερικής δουλειάς. Πιστεύω πολύ στην προσευχή, και στις απλές στιγμές που γειώνουν την ψυχή. Το βάρος το μετατρέπω σε κίνητρο. Κάθε πόνος που συναντώ γίνεται λόγος να συνεχίσω. Δεν προστατεύομαι με το να τον απομονώσω, αλλά δίνοντάς του νόημα.
Θεωρείτε ότι η τηλεόραση χωρίς το «Τούνελ» θα ήταν πιο «σκοτεινή»;
Δεν μου αρέσει να προσωποποιώ την τηλεόραση. Εχουμε αποκαλυπτική ενημέρωση, εκπομπές με έρευνα και άξιους συναδέλφους που βοηθούν. Το «Τούνελ», αφού με ρωτάτε, πιστεύω ότι είναι ένα φως στη θολή πραγματικότητα. Δεν παρασύρεται στην ευκολία και στην επιφανειακή εικόνα. Επιλέξαμε έναν δύσκολο δρόμο: αυτόν της έρευνας, της τεκμηρίωσης και της ευθύνης. Τον ανθρώπινο πόνο τον σεβόμαστε. Η τηλεόραση, για να μην είναι «σκοτεινή», έχει ανάγκη από «φως» και αλήθεια, όχι από φασαρία. Αυτά δεν είναι πολυτέλεια, είναι υποχρέωση όλων όσοι εργαζόμαστε στο μέσο.
Αν η έρευνα ήταν σκάκι, ποια κίνηση θεωρείτε ότι κάνει τη διαφορά: το πρώτο βήμα ή το τελικό «ματ»;
Το πρώτο βήμα είναι καθοριστικό. Παρατηρείς αυτόν που έχεις απέναντί σου, αξιολογείς τις κινήσεις του και μεθοδικά χωρίς βιασύνες φτάνεις στο τέλος. Το «ματ» είναι η στιγμή της δικαίωσης, όταν η αλήθεια λάμπει. Αν δεν έχεις το θάρρος να κάνεις την πρώτη κίνηση, δεν θα φτάσεις ποτέ εκεί. Στην έρευνα, όπως και στη ζωή, δεν τίθεται θέμα νίκης, αλλά συνέπειας και προσανατολισμού. Να μη χάνεις ποτέ τον στόχο.
Ποιο όριο δεν θα περάσετε ποτέ στην εκπομπή, ακόμη κι αν «γράφει» τηλεοπτικά;
Δεν θα εκθέσω ποτέ τον πόνο για να κερδίσω τηλεθέαση. Δεν θα προδώσω την αξιοπρέπεια ενός ανθρώπου, ακόμη κι αν το κοινό διψά για εικόνα. Θα προστατέψω κάθε μάρτυρα που θα με εμπιστευθεί. Το «Τούνελ» έχει όρια και αυτά είναι ιερά και απαράβατα. Αν χαθεί αυτή η κόκκινη γραμμή, χάνεται και η ψυχή της εκπομπής.
Συμφωνείτε πως η προσωπικότητά σας έχει γίνει σήμα κατατεθέν της εκπομπής, πέρα από την ίδια την έρευνα; Γιατί μια φράση ή ένα βλέμμα σας συχνά γίνεται viral στα social media.
Αν γίνεται αυτό που λέτε, είναι γιατί απλά δεν έχω μάθει να υποκρίνομαι. Αν κάτι με συγκινεί, θα το δείξω. Αν κάτι με ενοχλεί, θα το πω. Δεν είμαι «προϊόν» αλλά άνθρωπος πάνω από όλα με πάθος και ψυχή… Τα social media απλώς αντανακλούν αυτό που υπάρχει. Μια σχέση αληθινή, χωρίς φίλτρα.
Το νέο σας βιβλίο «Απαγωγή» είναι έτοιμο. Ποια εικόνα ή φράση άναψε τη «σπίθα» του; Πείτε μας λίγα λόγια για το περιεχόμενό του.
Η «Απαγωγή» είναι το πέμπτο στη σειρά έργο μου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Δεν είναι απλώς ένα αστυνομικό θρίλερ βασισμένο σε αληθινά γεγονότα. Είναι μια ιστορία για τη χειραγώγηση, τον φόβο, την ενοχή αλλά και για τη δύναμη της αλήθειας που τελικά βρίσκει πάντα τον δρόμο της. Σε όλα μου τα βιβλία, το σκοτάδι υπάρχει μόνο για να αναδειχθεί το φως. Γράφω πάντα με τη ματιά της ερευνήτριας αλλά και της γυναίκας που έχει ζήσει την απώλεια, την αγωνία, την ελπίδα. Και αυτό το βιβλίο κουβαλά μέσα του όλα αυτά τα συναισθήματα. Η «Απαγωγή» είναι ένα ταξίδι στα άκρα, ένα θρίλερ γεμάτο ένταση, ανατροπές που κόβουν την ανάσα, και μια βαθιά ματιά στη φύση του κακού. Η ιστορία ξεκινά νύχτα, με μια θύελλα να σαρώνει την Αθήνα και ένα άγριο τριπλό φονικό. Λίγα χρόνια αργότερα, μια απαγωγή συγκλονίζει τον επιχειρηματικό κόσμο όταν ένας εφοπλιστής και η γραμματέας του πέφτουν θύματα μιας καλοστημένης παγίδας. Δύο φαινομενικά άσχετες ιστορίες που ενώνονται από ένα αόρατο νήμα. Οσο αυτό ξετυλίγεται, αποκαλύπτεται μια δόλια πλεκτάνη που απλώνεται από τις σκοτεινές φυλακές των Διαβατών μέχρι τις πολυτελείς βίλες των νότιων προαστίων, κι από την Αθήνα και τον Πειραιά μέχρι την Ταορμίνα και το Μόντε Κάρλο. Γιατί, στο τέλος, η αλήθεια μπορεί να καθυστερεί, αλλά θα φανεί.
Αν το «Φως στο τούνελ» είναι μια κάμερα που φωτίζει, τα βιβλία σας τι είναι: καθρέφτες, φακοί ή ημερολόγια;
Ολα μαζί. Είναι καθρέφτες, γιατί μέσα τους καθρεφτίζονται όλα τα συναισθήματα που νιώθουμε. Είναι φακοί, γιατί δείχνουν μια άλλη οπτική, πέρα από την επιφάνεια. Και είναι ημερολόγια, γιατί κάθε σελίδα είναι ένα κομμάτι από τη διαδρομή μου προς τη λύση ενός γρίφου. Η γραφή είναι για μένα μια άλλη μορφή έρευνας, εσωτερικής αυτή τη φορά. Αναζητώ το φως μέσα στον άνθρωπο, όπως και στις υποθέσεις.
Μοιραζόμαστε την ίδια καταγωγή από την Ηλεία και τολμώ να πω ότι απολαμβάνω τις αναφορές σας σε αυτήν. Ποια στοιχεία του τόπου μας θεωρείτε ότι σας διαμόρφωσαν περισσότερο;
Η Ηλεία είναι βαθιά ριζωμένη μέσα μου. Ο τόπος αυτός μου έμαθε την απλότητα, την αντοχή στα δύσκολα, την επαφή με τη φύση και τους ανθρώπους στις χαρές και στον πόνο. Η μυρωδιά από τα τριαντάφυλλα στο πατρικό μου, από τα κρινάκια της άμμου, το φως του απογεύματος στα χωράφια και το ηλιοβασίλεμα, τα παιχνίδια στις αλάνες, οι βόλτες με τα μονόξυλα στην απέραντη λίμνη που πια δεν υπάρχει. Ολα αυτά γίνονται εσωτερικές εικόνες που με συντροφεύουν και με εμπνέουν. Ο τόπος μας έχει ψυχή. Και αν έχεις μάθει να την ακούς, σε καθοδηγεί σε όλη σου τη ζωή. Από εκεί πήρα την πίστη ότι ακόμα κι αν όλα δείχνουν χαμένα, ακόμη και αν η ζωή σε γονατίσει, εσύ θα βρεις τη δύναμη να ξανασηκωθείς και να συνεχίσεις.