ΣΤΟΝ ΓΑΜΟ ΜΑΣ, Ο ΣΥΖΥΓΟΣ ΜΟΥ ΜΕ ΕΣΠΡΩΞΕ ΣΕ ΜΙΑ ΣΙΝΤΡΙΒΑΝΙ ΜΕ ΠΑΓΩΜΕΝΟ ΝΕΡΟ ΚΑΙ ΞΕΣΠΑΣΕ ΣΕ ΓΕΛΙΑ: ΔΕΝ ΤΟ ΑΝΤΕΞΑ ΚΑΙ ΕΚΑΝΑ ΑΥΤΟ… 😢😢
Ήταν η μέρα που ονειρευόμουν από παιδί. Είχα σχεδιάσει προσεκτικά κάθε λεπτομέρεια — ακόμη και τις χαρτοπετσέτες σε κάθε τραπέζι. Το κατάλευκο φόρεμά μου, τα τέλεια χτενισμένα μαλλιά, το αψεγάδιαστο μακιγιάζ και η απαλή ανθοδέσμη στα χέρια μου με έκαναν να νιώθω σαν την πρωταγωνίστρια του δικού μου παραμυθιού. Ο σύζυγός μου κι εγώ μόλις είχαμε ανταλλάξει βέρες και η αίθουσα γέμισε χειροκροτήματα. Όλα έμοιαζαν τέλεια.
Έξω από την αίθουσα της δεξίωσης υπήρχε ένα σιντριβάνι στην αυλή — μια ασυνήθιστη αλλά γοητευτική λεπτομέρεια. Το καθαρό, κρύο νερό κυλούσε ήρεμα, δίνοντας μια γαλήνια, κομψή ατμόσφαιρα στο καλοκαιρινό βράδυ. Σκέφτηκα μάλιστα πως θα ήταν υπέροχο φόντο για ρομαντικές φωτογραφίες.
Όταν ήρθε η ώρα για την κοπή της τούρτας, όλοι οι καλεσμένοι μαζεύτηκαν γύρω μας με τα κινητά τους έτοιμα. Φωνές “Φίλημα!” αναμειγνύονταν με γέλια και ζωηρή μουσική. Άπλωσα το χέρι μου στο μαχαίρι, κι εκείνος έβαλε το δικό του πάνω στο δικό μου — αρχίσαμε να κόβουμε μαζί το πρώτο κομμάτι. Τότε, ξαφνικά, με σήκωσε στην αγκαλιά του.
Στην αρχή γέλασα, νομίζοντας πως ήταν μια γλυκιά, αυθόρμητη κίνηση — ίσως για μια αστεία φωτογραφία ή μια ρομαντική στιγμή πριν από τον πρώτο μας χορό. Αλλά λίγα δευτερόλεπτα μετά κατάλαβα πως δεν με πήγαινε ούτε στην πίστα, ούτε για πρόποση… κατευθυνόταν κατευθείαν προς το σιντριβάνι.
Δεν πρόλαβα να αντιδράσω. Ξαφνικά, ήμουν μούσκεμα. Το φόρεμά μου κόλλησε πάνω μου, τα παπούτσια μου γέμισαν παγωμένο νερό, τα μαλλιά έπεσαν στο πρόσωπό μου και το μακιγιάζ έτρεχε σε ρίγες. Παρά τη ζέστη του καλοκαιριού, το νερό ήταν παγωμένο. Οι καλεσμένοι έμειναν άφωνοι — κάποιοι προσπαθούσαν να μη γελάσουν, άλλοι έβγαλαν σοκαρισμένες κραυγές.
Κι εκείνος; Γελούσε. Δυνατά. Ειλικρινά. Σαν να ήταν το πιο αστείο πράγμα στον κόσμο.
Αλλά εγώ δεν το βρήκα καθόλου αστείο. Ένιωσα συντετριμμένη. Ταπεινωμένη.
Είχα περάσει μήνες προετοιμάζοντας αυτή τη μέρα. Μόνο το φόρεμα κόστισε σχεδόν μισό χρόνο μισθού. Το μακιγιάζ, τα μαλλιά — όλα είχαν γίνει για αυτήν τη μοναδική στιγμή. Είχα φανταστεί μια μαγική μέρα… κι αντ’ αυτού στεκόμουν μέσα σε παγωμένο νερό, μούσκεμα, αποσβολωμένη και βαθιά ντροπιασμένη.
Βγήκα από το σιντριβάνι τρέμοντας και στάζοντας από την κορυφή ως τα νύχια. Τα δάκρυά μου αναμειγνύονταν με το νερό στο πρόσωπό μου. Ο σύζυγός μου συνέχιζε να γελάει, αστειευόμενος με τους φίλους του: “Ήταν φοβερό, έτσι;”
Αλλά εγώ δεν ήμουν καθόλου για αστεία.
Κι έπειτα έκανα κάτι που δεν μετανιώνω καθόλου.
Τον πλησίασα αργά, κοιτώντας τον κατευθείαν στα χαρούμενα μάτια του.
— Α, το βρίσκεις αστείο;
Και του πέταξα το υπόλοιπο της γαμήλιας τούρτας. Οι καλεσμένοι αναφώνησαν σοκαρισμένοι.
Εκείνος σώπασε.
— Τώρα που κι εσύ νιώθεις ταπεινωμένος όπως εγώ, είμαστε πάτσι.
— Ευχαριστώ που μου έδειξες το πραγματικό σου πρόσωπο από την πρώτη κιόλας μέρα. Έτσι δεν θα χρειαστεί να σπαταλήσω τη ζωή μου προσπαθώντας να καταλάβω ποιος είσαι πραγματικά.
Το διαζύγιο θα βγει αύριο.