Πριν από δυο χρόνια είχα συμμετάσχει σε ένα πρόγραμμα κατάρτισης του Τζακ Κάνφιλντ, σεναριογράφο της ταινίας “Το μυστικό.” Σε ένα παράδειγμά του εξήγησε πως και γιατί αντιδράμε στην κριτική.
Πλησίασε έναν από τους συμμετέχοντες και είπε,
“έχω κάνει πολλά σεμινάρια και διαλέξεις, αλλά αυτή είναι η πρώτη φορά που βλέπω έναν τόσο ανόητο άνθρωπο ανάμεσα στους ακροατές.”
Προφανώς, η νεαρή κοπέλα στην οποία το είπε ενοχλήθηκε και αναστατώθηκε, αλλά ο Τζακ την ηρέμησε, λέγοντας της ότι ήταν απλά μια άσκηση.
Μετά κοίταξε ξανά την κοπέλα και της είπε: “Έχω κάνει πολλά σεμινάρια και διαλέξεις, αλλά πρώτη φορά βλέπω μια κοπέλα με πράσινα μαλλιά ανάμεσα στο ακροατήριο.” Αυτή την φορά η κοπέλα γέλασε.
“Γιατί γελάς;” την ρώτησε ο Τζακ.
“Γιατί τα μαλλιά μου δεν είναι πράσινα”, αποκρίθηκε εκείνη.
“Τότε γιατί εκνευρίστηκες την πρώτη φορά;”
© imgur
Η κριτική μας πληγώνει μόνο όταν σκεφτόμαστε για τον εαυτό μας με τον ίδιο τρόπο όπως και ο άνθρωπος που μας ασκεί κριτική. Αν έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, αν είμαστε σίγουροι ότι είμαστε έξυπνοι, όμορφοι και γενναιόδωροι τότε ανεξάρτητα από το τι λένε οι άλλοι θα εξακολουθείτε να αισθάνεστε καλά με τον εαυτό σας.
Οι άνθρωποι βρίσκουν κριτική στα τραγούδια, την εμφάνιση και τα ανέκδοτα. Έχουμε την τάση να εντοπίζουμε την κριτική σε μέρη που τις περισσότερες φορές δεν υπάρχει.
Οπότε, κάθε φορά που είστε αναστατωμένοι επειδή κάποιος είπε κάτι αρνητικό για εσάς κάντε στον εαυτό σας την εξής ερώτηση: “Έχω στα αλήθεια αυτά τα “πράσινα μαλλιά;” Και αντιμετωπίστε την κριτική ως μια ευκαιρία για να ωριμάσετε.