Αυτό δεν είναι ένα κείμενο που θα σου πει πως για το ένα τρίτο της μόλυνσης του πλανήτη ευθύνονται είκοσι πολυεθνικές, ούτε πως όσους φρέντο(υς) και αν πιείς χωρίς καλαμάκι δεν θα αντισταθμίσεις ούτε σε εφτά ζωές μια δεκάλεπτη βόλτα του Έλον Μασκ στο διάστημα.
Όχι ότι δεν είναι αλήθεια. Αλλά σε αυτή την ιστορία εμείς είμαστε το κολιμπρί της γνωστής ιστορίας. Την ξέρεις τη γνωστή ιστορία, έτσι; Όταν το δάσος πιάνει φωτιά, ένα μικροσκοπικό πουλάκι, το κολιμπρί, βρίσκει την πλησιέστερη γούρνα με νερό, πιάνει στο ράμφος του τις δύο σταγόνες νερό που χωράει και πάει και τις φτύνει πάνω από την φωτιά. «Μα τι κάνεις;» του λένε τα άλλα ζωάκια. «Δεν πρόκειται ποτέ να σβήσεις τη φωτιά έτσι». «Το ξέρω», λέει το κολιμπρί. «Αλλά κάνω αυτό που μου αναλογεί».
Το πρόβλημα είναι πως, στην προσπάθειά μας να κάνουμε έστω αυτό το μάταιο που μας αναλογεί, κάπου χάσαμε το δάσος και μείναμε να κοιτάμε το δέντρο. Ποιο δέντρο; Αυτό από το οποίο φτιάχτηκε το καλαμάκι που στολίζει αυτή τη στιγμή το πλαστικό ποτήρι στο οποίο σου έφεραν το πρωί τον καφέ σου.
Σίγουρα, τα χάρτινα καλαμάκια διασπώνται γρηγορότερα, ανακυκλώνονται ευκολότερα, και κάνουν μικρότερη ζημιά στο περιβάλλον από τα πλαστικά. Πώς όμως έφτασε ένα τόσο μικρό αντικείμενο να συγκεντρώνει τόσο μεγάλο μένος, κλέβοντας την δόξα αυτή από εξίσου πλαστικά αντικείμενα που χρησιμοποιούμε και πολύ περισσότερο –τα μπουκαλάκια του νερού, ας πούμε;
Η απάντηση μπορεί να σε εκπλήξει: Η οργή ενάντια στα καλαμάκια μας προέκυψε το 2011, όταν ο εννιάχρονος Milo Cress από το Βερμόντ έκανε μια έρευνα στην οποία κατέληξε πως μόνο στις ΗΠΑ χρησιμοποιούνται 500 εκατομμύρια καλαμάκια. Την ημέρα.
Το πρόβλημα είναι πως αυτός ο αριθμός δεν προκύπτει από πουθενά. Όταν οι New York Times ρώτησαν τον 17χρονο σήμερα Cress πώς νιώθει που τα στατιστικά του έφτασαν να χρησιμοποιούνται στον δημόσιο λόγο, και να προκαλέσουν την παγκόσμια φρενίτιδα η οποία κατέληξε στην απαγόρευση σε ΗΠΑ και ΕΕ, εκείνος δήλωσε «μάλλον έκπληκτος, να είμαι ειλικρινής. Επινόησα αυτό το νούμερο επειδή δεν μπορούσα να βρω τίποτα άλλο σχετικά. Αν υπάρχουν άλλες στατιστικές σχετικά με το πόσα καλαμάκια χρησιμοποιούμε, που να βασίζονται σε πιο εξαντλητική έρευνα από αυτήν που έκανα εγώ, θα χαρώ να τις αποδεχτώ».
Στην ανακοίνωση σχετικά με την απαγόρευση, η ΕΕ αναφέρει πως «αυτά τα προϊόντα [σ.Σ. τα καλαμάκια και οι πλαστικές σακούλες] επιλέχθηκαν για την απαγόρευση επειδή αποτελούν το 70% της θαλάσσιας ρύπανσης. Ωστόσο, η Ευρωπαϊκή Οδηγία περιλαμβάνει στόχους για την διαχείριση και άλλων τύπων πλαστικών ρύπων. Μέχρι το 2029, το 90% των πλαστικών μπουκαλιών θα πρέπει να συλλέγεται για ανακύκλωση, και ως το 2030 όλα τα πλαστικά μπουκάλια που παράγονται θα πρέπει να είναι φτιαγμένα τουλάχιστον κατά 30% από ανακυκλωμένα υλικά».
Αν υποθέσουμε πως σε αυτή την τελευταία οδηγία θα περιληφθούν τελικά και τα ποτήρια του καφέ, έχουμε μπροστά μας μόνο εννιά ακόμα χρόνια πλαστικών ποτηριών με χάρτινα καλαμάκια. Ελπίζουμε τουλάχιστον αυτή η ανατριχίλα που προκαλούν στα χείλη να σε κάνει να νιώθεις αρκετά κολιμπρί.
Πηγή: in2life.gr