Με λένε Φανή και έχω ένα κοριτσάκι 9 ετών που είναι και βαφτιστήρα μου. Πριν απο 7 χρόνια η κολλητή μου και κουμπάρα μου έχασε τον σύζυγό της σε τροχαίο.
Από τότε πήρε την κάτω βόλτα, έπινε διαρκώς, παρατούσε το παιδί απο εδω κι απο εκει, μια μερα το ξέχασε στο καρότσι του σούπερ μαρκετ πήρε τις σακούλες και έφυγε.
Συμφωνήσαμε να την κρατήσω εγώ τη μικρή μέχρι να σταθεί στα πόδια της αλλά 6 μήνες μετά, και αφού ξεπέρασε το πρόβλημα αλκοολισμού που είχε, της έγινε πρόταση για δουλειά στο εξωτερικό.
Επειδή δεν ήταν σε θέση να τη μεγαλώσει, και ήταν κρίμα το παιδί να καταλήξει σε ιδρυμα, κάναμε όλα τα χαρτια και έγινε υιοθεσία με την υπόσχεση ότι θα μπορούσε να βλέπει τη μικρή και να επικοινωνεί μαζί της, όποτε θέλει. Έτσι έφυγε στο εξωτερικο
Στην αρχή επαιρνε τηλέφωνα καθε μερα, μετά αυτά άρχισαν να αραιώνουν. Το ίδιο και οι επισκέψεις. Κάθε Χριστούγεννα Πάσχα κατέβαινε να τη δει, μετά καθόλου.
Είναι τωρα ενάμισης χρόνος που έχουν μιλήσει στο τηλέφωνο 2 φορές μόνο. Η μικρή φωνάζει εμένα “μαμά” και “μπαμπά” τον άντρα μου, που παντρευτήκαμε πέρσι. Τη μητέρα της δεν τη ζηταει γιατι τη γνωρισε ελάχιστα.
Πριν 2 μήνες εμφανίστηκε η κουμπάρα μου, για να μου πει ότι ξαναπαντρεύτηκε και είναι έγκυος και ότι τώρα που γυρίζει στην Ελλάδα, 7 χρόνια μετά και έχοντας ελάχιστη επαφή όλα αυτα τα χρόνια με το παιδί, θέλει να το πάρει λέει πίσω λες και είναι δέμα. Εγώ τη μεγάλωσα, εγώ την πήγα πρώτη μερα στο σχολείο, εγώ στους γιατρούς και στις χαρές, εγώ έκανα πίσω τα δικά μου επαγγελματικά για να μεγαλώσω το παιδί όπως έπρεπε. Και ήρθε αυτή 7 χρόνια μετά να το ζητήσει πίσω το παιδί το δικό μου που το μεγάλωσα όταν αυτή έκανε ζωάρα.
Η μικρή το άκουσε και έβαλε τα κλάματα δεν θέλει με τιποτα να φυγει απο εμας. Η κουμπαρα μου λέει θα διεκδικήσει πίσω το παιδί.
Έχω σκάσει απο τη στενοχώρια μου τι να κάνω;
Φανή