Μερικές απαντήσεις στα θέματα της επικαιρότητας:
Ερώτηση: Κάνουν καλό ή κακό στην Εξωτερική Πολιτική τα Συλλαλητήρια;
Απάντηση: Τα Συλλαλητήρια ούτε χαράζουν, ούτε μπορούν να χαράξουν Εξωτερική πολιτική…
Του Θανάση Κ.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, ωστόσο, στέλνουν «μηνύματα» που μπορούν να ενισχύσουν τις εθνικές θέσεις σε κρίσιμες διαπραγματεύσεις.
Τα Συλλαλητήρια δεν μπορούν να υπαγορεύσουν τι να κάνει μια εκλεγμένη κυβέρνηση. Μπορούν όμως να βροντοφωνάξουν τι να ΜΗ κάνει!
Να θέσουν και να διαμηνύσουν τα όρια των εθνικών υποχωρήσεων.
Για να μην μας ζητούνται περισσότερες από τους ξένους.
Ο διεθνής παράγοντας δεν αναζητά ποιο είναι το «δίκαιο» και ποιο είναι το «σωστό». Αν συνέβαινε αυτό, δεν θα υπήρχαν μεγάλα διεθνή προβλήματα άλυτα…
Ο διεθνής παράγων αναζητά κάποιο «γρήγορο συμβιβασμό» (quick fix) ανάμεσα στα «τετελεσμένα» που δημιουργούν κάποιοι και την προσπάθεια άλλων να τα αμφισβητήσουν.
Ο διεθνής παράγων πιέζει, λοιπόν, την πλευρά που είναι ευκολότερο να υποχωρήσει για να «λυθεί το πρόβλημα». Πιέζει – πάντα και κυρίως – τους πιο δεκτικούς η ευεπίφορους σε πιέσεις!
Αυτό είναι που αρνούνται κάποιοι να καταλάβουν στην Ελλάδα…
Στην Κύπρο, η Τουρκία έκανε εισβολή το 1974, καταδικάστηκε επανειλημμένως από τα Ηνωμένα Έθνη, δημιούργησε και σοβαρό πρόβλημα στην νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ (που ουσιαστικά αδράνησε έκτοτε στα μέσα του Ψυχρού Πολέμου), αλλά πολύ σύντομα έπεισε τους πάντες – ότι ΔΕΝ υπήρχε περίπτωση να αποχωρήσει!
Οπότε, άρχισαν όλοι να πιέζουν την Ελλάδα να αποδεχθεί τα τετελεσμένα της εισβολής. Και να τα νομιμοποιήσει μόνη της.
Προσέξτε: η Τουρκία δημιούργησε το πρόβλημα! Ανεξαρτήτως των χουντικών ευθυνών για το αντιμακαριακό πραξικόπημα, η διεθνής Κοινότητα και ο ΟΗΕ αποδέχθηκαν ρητά ότι επρόκειτο για Τουρκική εισβολή τότε – και συνεχιζόμενη τουρκική κατοχή έκτοτε!
Όμως, δεν ζητάνε από την Τουρκία να αποχωρήσει.
Ζητάνε από την Κύπρο και την Ελλάδα να υποχωρήσουν!
Γιατί; Για δύο λόγους:
–Γιατί η Τουρκία έχει πείσει τους πάντες ότι ΔΕΝ υπάρχει περίπτωση να αποχωρήσει εθελοντικά από την Κύπρο («ό,τι κερδίζεται με αίμα χάνεται μόνο με αίμα, διαμηνύει συνεχώς») ανεξαρτήτως κυβέρνησης και καθεστώτος στην Άγκυρα.
–Και δεύτερον, γιατί η Ελλάδα και η Κύπρος έχουν δείξει, κατά καιρούς, ότι είναι «διατεθειμένες» να συζητήσουν την αποδοχή-νομιμοποίηση των τουρκικών «τετελεσμένων» της εισβολής…
Και γι’ αυτό ο διεθνής παράγοντας πιέζει όχι αυτόν που έχει «άδικο», αλλά αυτόν που είναι διατεθειμένος να κάνει πίσω…
(Το γεγονός ότι τελικά Ελλάδα και Κύπρος δεν έχουν υπογράψει τον επαίσχυντο συμβιβασμό, οφείλεται στη πεισματώδη άρνηση του Ελληνισμού να υποκύψει, παρά την ενδοτικότητα που επέδειξαν διάφορες κυβερνήσεις. Ας θυμηθούμε τι έγινε με το Σχέδιο Ανάν το 2004).
Βέβαια υπάρχει και η εκδοχή που υποστηρίζουν κάποιοι, πως ο διεθνής παράγοντας σε κάθε διαμάχη τείνει να υποστηρίζει τον «ισχυρότερο». Κι όχι τον ηττημένο ή τον «καθημαγμένο»…
Όμως ούτε κι αυτό ισχύει πάντα. Στο τέλος – τέλος, υποστηρίζουν αυτόν που έχει τη μεγαλύτερη διάθεση να υποχωρήσει! Και μόνο…
Κλασικό παράδειγμα η Ελλάδα:
–Έναντι της Τουρκίας εμφανίζεται ως πιο «αδύναμη». Οπότε, «λογικό» και «ρεαλιστικό», ας πούμε, είναι να ζητούν, τελικά, την υποχώρηση της Ελλάδας, έναντι των Τουρκίας.
–Έλα όμως, που σε μια άλλη ταυτόχρονη διαμάχη, αυτή για το όνομα των Σκοπίων, η Ελλάδα είναι καταφανώς η «ισχυρότερη» – και τα Σκόπια καταφανώς στην πλευρά του πλέον «αδυνάτου».
Αλλά και εδώ, ο «διεθνής παράγων» πιέζει για υποχώρηση, πάλι την Ελλάδα!
Και στην περίπτωση που είμαστε η αδύνατη πλευρά της «διαμάχης» και στην περίπτωση που είμαστε η «δυνατή» πλευρά, πάντα εμάς «πιέζουν»!
Γιατί άραγε; Γιατί , απλούστατα, η δική μας πλευρά είναι αυτή που δείχνει πιο ευεπίφορη σε πιέσεις. Γι’ αυτό!
Ειδικά στην περίπτωση του Σκοπιανού ξέρουν πολύ καλά τι συμβαίνει:
–Ξέρουν ότι η Ελλάδα πολέμησε στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα τρείς πολέμους για να λύσει το «Μακεδονικό»:
Δύο Βαλκανικούς (1912-13) κι ένα εμφύλιο (1945-49)…
Νίκησε και στους τρείς. Και το έλυσε! Υπέρ της…
Και τώρα πάνε να την επιβάλουν ήττα και ταπείνωση.
–Ξέρουν πολύ καλά, επίσης, ότι η Ελλάδα ήταν με τη «σωστή» πλευρά του Ψυχρού Πολέμου. Ενώ τα Σκόπια βρέθηκαν στη «λάθος πλευρά» (τουλάχιστον στην αρχή). Και μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, η Ελλάδα θα πρέπει να γίνει η μόνη χώρα της Δύσης που θα βρεθεί «ηττημένη» απέναντι στους παλαιούς οπαδούς του «υπαρκτού σοσιαλισμού» που έχασε και διαλύθηκε.
–Ξέρουν πολύ καλά ότι ο «Μακεδονισμός» υπήρξε δημιούργημα της Τρίτης Κομμουνιστικής Διεθνούς, η οποία σήμερα θεωρείται «μήτρα» τυραννικών καθεστώτων.
Κι όμως σήμερα οι τότε «σύμμαχοί» μας, δέχονται να ηττηθεί από τους κληρονόμους της τελικώς ηττημένης Τρίτης Διεθνούς, μια δυτική χώρα – η Ελλάδα – που αντιστάθηκε στον Κομμουνισμό.
–Ξέρουν ότι η Ελλάδα δεν έχει «αναθεωρητική» -επεκτατική πολιτική έναντι κανενός γειτονικού κράτους. Ούτε έναντι της Τουρκίας στα ανατολικά, ούτε έναντι των Σκοπίων στα βόρια.
–Ξέρουν ότι η Ελλάδα δεν εκτρέφει «αλυτρωτικές επιδιώξεις» έναντι των Σκοπίων. Ίσως είναι η μόνη γειτονική χώρα, που δεν επιθυμεί να διαμελιστούν τα Σκόπια.
Κι όμως ο «διεθνής παράγων» πιέζει κατά καιρούς για υποχώρηση και ταπείνωση της Ελλάδας – και έναντι ισχυρότερων και έναντι ασθενέστερων.
Γιατί άραγε;
Γιατί απλούστατα, η Ελλάδα δείχνει πως είναι περισσότερο ευεπίφορη στις πιέσεις να υποχωρήσει. Γι’ αυτό!
Ο,τιδήποτε, λοιπόν, ανατρέπει αυτή την εντύπωση προς τα έξω – ότι δήθεν είμαστε έτοιμοι να υπογράψουμε τα πάντα – θωρακίζει την Ελλάδα!
Είτε πρόκειται για δημοψήφισμα (όπως εκείνο στην Κύπρο που απέρριψε πανηγυρικά το Σχέδιο Ανάν), είτε για μαζικά πανεθνικά Συλλαλητήρια (όπως εκείνα του 1992 ή αυτά που έγιναν πρόσφατα για το Σκοπιανό – εφ’ όσον βέβαια, είναι μαζικά και πανεθνικά)…
Οι ηγεσίες μας στέλνουν ενίοτε το μήνυμα, ότι είμαστε διατεθειμένοι να υποχωρήσουμε. Κι έρχεται ο λαός, είτε με την ψήφο του σε δημοψηφίσματα είτε με συλλαλητήρια, να στείλει το αντίθετο μήνυμα:
–Όχι δεν είμαστε διατεθειμένοι να υποχωρήσουμε στα βασικά και στοιχειώδη. Και μην ακούτε όσους (δικούς μας) σας λένε κάτι άλλο…
Το «μήνυμα» των Συλλαλητηρίων προς τα έξω, έρχεται να εξισορροπήσει το πολύ ζημιογόνο μήνυμα υποχωρητισμού που στέλνει προηγουμένως η ηγεσία.
Και να αποσοβήσει τη συνθηκολόγηση…
* Από το 2002 ως το 2004 οι Ελληνικές κυβερνήσεις σε Ελλάδα και Κύπρο είχαν πείσει του εταίρους, ότι οι Έλληνες ήταν έτοιμοι να κάνουν το μεγάλο συμβιβασμό στην Κύπρο. Οι κυβερνήσεις Κληρίδη στην Κύπρο και Σημίτη-Γ. Παπανδρέου στην Αθήνα…
Κι έτσι άνοιξε τότε ο δρόμος για την έγκριση του Σχεδίου εκείνου με δημοψήφισμα (στην Κύπρο). Εκεί την πάτησαν…
Προωθήθηκε ένα εκτρωματικό σχέδιο λύσης. Στο μεταξύ όμως, όμως άλλαξαν οι κυβερνήσεις – και στην Αθήνα και στην Λευκωσία: Ο νέος τότε Πρόεδρος της Κύπρου απέρριψε το Σχέδιο Ανάν. Ο νέος τότε πρωθυπουργός στην Ελλάδα στήριξε τότε έμμεσα την απορριπτική στάση του Κύπριου Προέδρου…
Και ο Κυπριακός Ελληνισμός έστειλε μεγαλοπρεπώς το Σχέδιο Ανάν στα σκουπίδια. Δεν χρειάστηκε τότε κανένα συλλαλητήριο!
Γιατί οι κυβερνήσεις σε Ελλάδα και Κύπρο είχαν ευθυγραμμιστεί με το δημόσιο αίσθημα, αλλά και με το εθνικό συμφέρον.
Ενώ το δημοψήφισμα υπήρξε η «βαλβίδα ασφαλείας» που εκτόνωσε τότε όλη την πίεση…
* Το 2008, όταν η Ελλάδα πιέστηκε ξανά να υποχωρήσει έναντι των Σκοπίων, βρέθηκε μια κυβέρνηση στην Ελλάδα που αντιστάθηκε. Δεν αντιστάθηκαν όλοι το ίδιο, αλλά κατάφεραν να εκτονώσουν την πίεση. Και τότε επίσης δεν έγιναν συλλαλητήρια…
* Όμως το 2018 βρέθηκε μια κυβέρνηση στην Ελλάδα, έτοιμη να υπογράψει τα πάντα και να τα δώσει όλα…
Είχε υπογράψει τα πάντα στο Μνημόνιο (υποθήκευση της δημόσιας περιουσία για 99 χρόνια, υπέρ-φορολόγηση και σφοδρή λιτότητα για δεκαετίες), χωρίς μεγάλες λαϊκές αντιδράσεις. Οπότε κάποιοι σκέφτηκαν – εντός κι εκτός της χώρας – «να η ευκαιρία να τους… λύσουμε και το Σκοπιανό»!
Τώρα που βρέθηκε ο παπάς, να τους θάψουμε όλους…
Αλλά οι Έλληνες ΔΕΝ είχαν «ξεχάσει». Όταν είδαν ότι η ηγεσία τους ΔΕΝ αντιστέκεται, υπογράφει τα πάντα – κι επαναλαμβάνει πλέον τα επιχειρήματα των Σκοπιανών – ο Ελληνικός λαός βγήκε στους δρόμους κατά εκατοντάδες χιλιάδες και έστειλε το μήνυμα:
—Δεν πρόκειται να κάνουμε πίσω!
Κι εκατομμύρια Έλληνες εκφράστηκαν πριν λίγους μήνες από τη ρήση του Μίκη Θοδωράκη, για τους «αριστερόστροφους εθνομηδενιστές»…
Οι οποίοι στιγματίστηκαν έτσι για πάντα!
Και μάλιστα, από τον «προσφιλή» τους Μίκη, ο οποίος, βέβαια, δεν είναι ούτε «ακροδεξιός», ούτε «φασιστοειδές», ούτε «εθνολαϊκιστής»…
Εντάξει;
Τέτοιο ηθικό και πολιτικό στραπατσάρισμα δεν υπέστη ποτέ κυβέρνηση στην Ελλάδα! Και μάλιστα από τέτοια εμβληματική προσωπικότητα…
Τα Συλλαλητήρια χρειάζονται για να θυμίζουν στους ξένους τα όρια των Ελληνικών υποχωρήσεων, όταν οι κυβερνήσεις μας δεν μπορούν να τα θέσουν οι ίδιες.
Δεν χαράζουν πολιτική τα Συλλαλητήρια, αλλά βάζουν όρια, όταν δεν θέλουν ή δεν μπορούν να τα βάλουν αυτοί που θα έπρεπε…
Και κάτι τελευταίο: Όλα αυτά θα μπορούσαν να συζητηθούν ήρεμα και σε ήπιο κλίμα. Αλλά αυτό είναι πολύ δύσκολο πλέον.
Γιατί όσοι θυμήθηκαν ξαφνικά να «κατακεραυνώνουν» τα Συλλαλητήρια για το Σκοπιανό, πρωτοστατούσαν για χρόνια ή ανέχονταν χωρίς πρόβλημα δεκάδες καθημερινές ασκήσεις «επαναστατικής» γυμναστικής από ολιγομελείς «κομματικούς στρατούς». Που αφορούσαν άμεσα στην Εξωτερική μας πολιτική. Που αμαύρωναν τη εικόνα της χώρας. Και για τα οποία κανείς τους δεν είχε πρόβλημα (τότε).
Όταν η Αριστερά κατέβαζε καθημερινά τους οπαδούς της και προσπαθούσε να επιβάλει Πολιτική (συνήθως ολέθρια και γελοία πολιτική),
- για να διώξουν «τις βάσεις του θανάτου»,
- για να φύγει η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ,
- για να συμπαρασταθούν σε εξωτικά «απελευθερωτικά κινήματα» που ούτε στο χάρτη δεν μπορούν να τα εντοπίσουν,
- για να υποστηρίξουν δικτάτορες όπως ο Τσάβες στην Βενεζουέλα ή ο Μουγκάμπε στη Ζιμπάμπουε,
- ή για να υποστηρίξουν τρομοκρατικές οργανώσεις όπως η Χαμάς,
τότε ουδείς είχε πρόβλημα!
Τους πιάνει ο πόνος μόνο στις σπάνιες φορές που διαδηλώνει η μεγάλη πλειοψηφία του Ελληνικού λαού – κι όχι ιδεοληπτικές μικρές μειοψηφίες επαγγελματιών «ακτιβιστών», που χαλάνε τον κόσμο καθημερινά.
Όταν ο «Ρουβίκωνας» χτυπάει πρεσβείες, δεν βγήκε καμιά… «κουφάλα» να διαμαρτυρηθεί για αυτούς τους παρακρατικούς γκάγκστερ που δημιουργούν διεθνώς εικόνα «Βηρυττού» για την Αθήνα.
Τους πείραξαν μόνο τα Συλλαλητήρια για το Σκοπιανό.
Ε, με αυτούς δεν υπάρχει συζήτηση ούτε διάλογος…
ΥΓ.1 και μη φανταστεί κανείς πως τέτοια αηδιαστική υποκρισία υπάρχει μόνο στο χώρο της Αριστεράς. Ναι, εκεί εδρεύει – αλλά έχει μολύνει κι άλλους χώρους.
Για παράδειγμα, όταν είχε προταθεί το Σχέδιο Ανάν στην Κύπρο, η τότε δημοτική αρχή της Αθήνας (όχι από την Αριστερά ή τον Κεντροαριστερά) είχε προτείνει ψήφισμα του δημοτικού Συμβουλίου με το οποίο πανηγυρικά στήριζε το Σχέδιο Ανάν! Το οποίο λίγο αργότερα καταψήφισε «μετά πολλών επαίνων» ο Κυπριακός Ελληνισμός…
Μικρή λεπτομέρεια: τα ίδια άτομα που τότε είχαν υποκινήσει αυτό το ψήφισμα τους δήμου Αθηναίων για μείζον ζήτημα εξωτερικής πολιτικής, τώρα γυρνούν και φωνάζουν πως δεν πρέπει να γίνονται συλλαλητήρια για το Σκοπιανό!
Για το όνομα της Μακεδονίας δεν πρέπει να μιλάει κανείς! Αλλά για το Σχέδιο Ανάν όπου μπορούσαν κινητοποιούσαν τους δικούς τους για να το «σπρώξουν».
Ευτυχώς το ένστικτο της συντριπτικής πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού ήταν απέναντί τους – και στη μία περίπτωση και στην άλλη.
Αλλά η υποκρισία χτυπάει κόκκινο.
Κι όχι μόνο στο χώρο της Αριστεράς, πλέον…
ΥΓ.2 Όχι, λογοπαίγνιο για όσους υμνούν το gay pride και φωταγωγούν το Κοινοβούλιο προς… τιμήν του, ενώ ελεηνολογούν τα Συλλαλητήρια για το όνομα της Μακεδονίας, δεν θα κάνω.
Ο καθείς και οι «ευαισθησίες» του…
Βλέπω όμως, πως τους ημίγυμνους που δημοσίως περιφέρονται εκστασιασμένοι με τεράστιους φουσκωτούς φαλλούς, τους βρίσκουν… «χαριτωμένους»!
Ενώ τις οικογένειες που μαζεύονται και φωνάζουν «η Μακεδονία είναι Ελληνική», κάτω από ιστορικά λάβαρα, τους βρίσκουν «γραφικούς»…
Ο καθείς και η «αισθητική» του.
Ο ιστορικός του μέλλοντος θα έχει πολύ ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις να κάνει για την τραγική εποχή μας.