Υπάρχει ένα αρχέτυπο έθιμο της Κρήτης, που θέλει να μην αφήνεται αβάπτιστο παιδί στην οικογένεια, όταν «φύγει» νεκρός από το σπίτι.
Η παράδοση αυτή προφανώς προστάζει να μη βρίσκει ευάλωτη κι απροστάτευτη την οικογένεια στο θάνατο, να μη βρίσκει δηλαδή ρίζες το θανατικό να ριζώσει στις ψυχές των ανθρώπων, που πενθούν για την απώλεια του συγγενή τους.
Η βάπτιση στις δύσκολες αυτές υπαρξιακά στιγμές προηγείται της ταφής, για να μην αφήσει το θάνατο να επικρατήσει και να θριαμβεύσει.
Η λογική σε τέτοιες συνθήκες κυριαρχείται από την οδύνη και ο πόνος συνταράσσει την ύπαρξη.
Η βάπτιση, μόλις λίγες ώρες πριν την κηδεία, έρχεται να υπενθυμίσει την απαίτηση για αναγέννηση έναντι της συντριβής και την ανάγκη για κατάφαση στη ζωή.
Σε τέτοιες οριακές στιγμές ο θάνατος στέκεται υπενθύμιση για τη ζωή. Το δάκρυ προσπαθεί να εμποδίσει το χαμόγελο…
Το έθιμο της βάπτισης, πριν την ταφή, προσφέρει την ελπίδα στους συγγενείς να ξεπεράσουν τον υπαρξιακό τους πόνο και να αντέξουν να αντικρύσουν κατάματα το θάνατο, μέσα από την προοπτική της ζωής του μικρού παιδιού.
Πηγή: psyxisakos.gr