Ο Τσιτσιπάς μίλησε στην επίσημη ιστοσελίδα της ATP για τα κίνητρα που έχει ώστε να γράψει ιστορία στο χώρο του τένις, αλλά και για την τραγωδία που χτύπησε την Αθήνα για τις φονικές πυρκαγιές
Ο 20χρονος Έλληνας πρωταθλητής εξακολουθεί να είναι ένα από τα πρόσωπα της επικαιρότητας στο χώρο του τένις και η εξομολόγηση του πραγματικά καθηλώνει…
Γιατί ο ίδιος φρόντισε να προτάξει το δράμα που έζησε η Ελλάδα με τις φονικές πυρκαγιές, πριν μιλήσει για το πόσο σημαντικό ρόλο έχω παίξει οι γονείς του στην καριέρα του, τα μεγάλα του όνειρα, ενώ πάντα αυτό που ξεχωρίζει σε όλες του τις τοποθετήσεις είναι η ατελείωτη αγάπη του για την Ελλάδα.
«Είμαι Έλληνας και είμαι περήφανος γι’ αυτό. Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω πως κάποιοι άνθρωποι δεν αισθάνονται το ίδιο για την πατρίδα τους» λέει χαρακτηριστικά κι ενώ γνωρίζει πως φτάνοντας ψηλά είναι πιο δύσκολο να διατηρηθεί εκεί, υπόσχεται ότι ο ίδιος θα συνεχίσει την προσπάθεια για να γίνεται κάθε μέρα και καλύτερος.
Αναλυτικά η εξομολόγηση του Τσιτσιπά:
«Ηταν σαν να προσγειωνόμασταν στην κόλαση. Οπου κοιτάζαμε, βλέπαμε φωτιά.
Περίπου πριν από 10 χρόνια, επιστρέφαμε με την οικογένειά μου από χειμερινές διακοπές στο Παρίσι. Απείχαμε 30-40 χλμ. από το αεροδρόμιο, όταν όλοι στο αεροπλάνο άρχισαν να φωνάζουν και να κοιτάζουν από τα παράθυρα.
Ηταν σκοτάδι, οπότε δεν μπορούσαμε να δούμε πολλά, αλλά αυτά που είδαμε με τρόμαξε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο: Η Αττική καιγόταν.
Δεν μας είχαν ενημερώσει πριν από την πτήση ότι το αεροδρόμιο είχε περικυκλωθεί από φωτιά, οπότε αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε: Πού θα προσγειωθούμε; Θα προσγειωθούμε;
Τελικά προσγειωθήκαμε και επιστρέψαμε στο σπίτι, μακριά από τις φλόγες. Θυμάμαι να βλέπω τη φωτιά και από τις δύο πλευρές του αυτοκινήτου μας. Ανοίξαμε την τηλεόραση και κάθε κανάλι έδειχνε το ίδιο πράγμα: η Αττική στις φλόγες. Μέχρι τον Ιούλιο, δεν είχα νιώσει ποτέ περισσότερο πόνο για τη χώρα μου.
Η Ελλάδα είναι αυτός που είμαι. Εχω μπλε αίμα. Δεν καταλαβαίνω πώς κάποιοι δεν αισθάνονται έτσι για τη χώρα τους. Πλάκα μου κάνεις; Ολοι θα έπρεπε να είναι υπερήφανοι για την καταγωγή τους.
Είναι όμως εύκολο να αγαπήσεις την Ελλάδα. Εχουμε την πιο εκπληκτική, πλούσια γλώσσα που σου επιτρέπει να εκφραστείς τόσο καλά. Εχουμε το τοπίο, το νερό, τις παραλίες, την ιστορία. Εχουμε φιλικούς πολίτες όπου πας. Είμαι ερωτευμένος με τη χώρα μου. Για αυτό πόνεσα τόσο πολύ βλέποντας τις φωτιές να καταστρέφουν την Αθήνα πριν από 10 χρόνια και για αυτό πόνεσα τόσο πολύ πριν από δύο μήνες, βλέποντας και διαβάζοντας για τις φωτιές που επηρέασαν εκατοντάδες ανθρώπους, ανάμεσά τους ο καλός φίλος μου Αλεξ Κάλντγουελ.
Παιδιά ήμασταν κολλητοί και παίζαμε μαζί στο ελληνικό πρωτάθλημα. Ενιωθα τυχερός που γνώριζα τον Αλεξ. Δεν βρίσκεις συχνά τόσο καλά παιδιά, που μπορείς να τα εμπιστευτείς και να είσαι πραγματικός φίλος. Τώρα εκείνος και η οικογένειά του ζει εκεί όπου οι φωτιές προκάλεσαν τρομερά πράγματα, καίγοντας δάση και σκοτώνοντας δεκάδες ανθρώπους. Εκεί ήταν τον Ιούλιο, περιμένοντας τη μητέρα του να πάει να πάρει τον ίδιο και την αδελφή του, ώστε να γλιτώσουν από τις φωτιές. Ο Αλεξ έτρεχε σςτο σπίτι, προσπαθώντας να μαζέψει όλα τα πράγματά τους. Αλλά δεν είχαν χρόνο. Η φωτιά ήταν πολύ κοντά.
Οδήγησαν ως την παραλία και όταν ο Αλεξ άνοιξε την πόρτα, οι φλόγες ήταν στο πρόσωπό του. Αρχισε να τρέχει προς το νερό. Παντού γύρω του ήταν ο τρόμος: άνθρωποι που καίγονταν, φωνάζοντας έντρομοι, τρέχοντας στο νερό. Ο Αλεξ και η οικογένειά του πέρασαν τα βράχια και έφτασαν στη θάλασσα, αλλά τόσο πολλοί άλλοι δεν τα κατάφεραν.
Οταν έμαθα την ιστορία του, ήμουν συντετριμμένος. Ηταν από τα χειρότερα πράγματα που έχω ακούσει στη ζωή μου. Ο μόνος τρόπος που μπορούσα να δείξω στον Αλεξ αγάπη και εκτίμηση, για το πώς κατάφερε να το ξεπεράσει, ήταν ο έρανος μέσω Facebook που κάναμε και συγκεντρώσαμε τριπλάσιο ποσό από αυτό που ελπίζαμε. Ευχαριστώ όσους βοήθησαν.
Ο Αλεξ, όπως κι εγώ, δεν επιστρέφει στην Ελλάδα όσο συχνά θα ήθελε. Παίζει τένις στο πανεπιστήμιο Radford στις ΗΠΑ. Ισως τα πηγαίναμε τόσο καλά επειδή είμαστε διαφορετικοί από τόσους πολλούς Ελληνες. Εχουμε πειθαρχία.
Ξέρω πολλές περιπτώσεις φίλων και ανθρώπων που ξέρω ότι θα μπορούσαν να παίξουν τένις σε υψηλό επίπεδο, αλλά δεν ήταν αφοσιωμένοι. Τους έλειπε υπερβολικά το σπίτι, ή δεν μπορούσαν να αντέξουν τα ταξίδια.
Από μικρός, ήξερα ότι τα ταξίδια και ο χρόνος μακριά από τη χώρα μου θα ήταν η μεγαλύτερη πρόκλησή μου στο τένις. Αλλά έμαθα να αγαπώ να ταξιδεύω. Ανοίγει τους ορίζοντές σου, γνωρίζεις νέους ανθρώπους, βλέπεις νέα μέρη.
Επίσης ξέρω ότι πρέπει να ταξιδέψω. Για να πετύχω τα όνειρά μου, πρέπει να μένω σε ξενοδοχεία το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου και να επιστρέφω στην Ελλάδα έπειτα από μερικούς μήνες. Αλλά αυτή είναι η δουλειά μου και- παρότι δεν θέλω πάντα να την κάνω- την κάνω. Κάτι που απαιτεί πειθαρχία, ένα χαρακτηριστικό που έχω χάρη στο ανάμεικτο υπόβαθρό μου.
Ο πατέρας μου είναι Ελληνας και η μητέρα μου Ρωσίδα. Ο πατέρας μου επικεντρώθηκε στα τεχνικά στοιχεία του παιχνιδιού μου, αναπτύσσοντας το backhand με το ένα χέρι, τις ικανότητές μου στο φιλέ. Η μητέρα μου επικεντρώθηκε στην πειθαρχία. Δεν ήταν ακριβώς αυστηρή. Εχω δει αυστηρούς γονείς στο τένις. Ηταν πολύ απαιτητική, με καλό τρόπο. Πάντα απαιτούσε να δίνω τον καλύτερο εαυτό μου. «Κάνε τη δουλειά σου και να είσαι ικανοποιημένος που είσαι στο κορτ και κάνεις αυτό που αγαπάς», μου έλεγε.
Συνήθιζα να κλαίω πολύ όταν έχανα ματς. Αλλες φορές αντιδρούσα ακόμη χειρότερα. Μερικές φορές απλά φρίκαρα, έφευγα από τους γονείς μου και κρυβόμουν για να μη με βρουν. Ενιωσα τόση ντροπή για την εμφάνισή μου και δεν μπορούσα να αντιμετωπίσω κανέναν.
Κρυβόμουν πίσω από αυτοκίνητα για 1-1,5 ώρα. Οι γονείς μου με έψαχναν και φώναζαν το όνομά μου, αλλά δεν εμφανιζόμουν. Μισούσα την ήττα. Ενιωθα ότι ήταν το τέλος του κόσμου. Η μητέρα μου προσπαθούσε να με ηρεμήσει. «Ολα είναι καλά. Απλά χρειάζεται χρόνος. Θα προσπαθήσεις να τα πας καλύτερα την επόμενη φορά».
Οταν ήμουν παιδί, το τένις ήταν τα πάντα για μένα. Ο πατέρας μου ταξίδευε μαζί μου. Οπως και η μητέρα μου, δεν ήταν κανονικός γονιός. Παράτησε τη δουλειά του όταν ήμουν 12 ετών για να με βοηθήσει να πετύχω τα όνειρά μου. Αυτό θέλει κότσια. Πόσοι πατεράδες θα έπαιρναν ένα τέτοιο ρίσκο;
Ομως οι άνθρωποι που τα πάνε καλά στον αθλητισμό πρέπει να έχουν κάτι διαφορετικό, ανεξάρτητα από το αν προέρχεται από τον πατέρα, τη μητέρα ή τον προπονητή σου. Οπως η εθνική ομάδα που κέρδισε το Euro 2004. Είχαν αυτό το κάτι. Απλά δεν ήθελαν να είναι ό,τι όλοι οι άλλοι. Ηθελαν να είναι οι καλύτεροι που μπορούσαν. Εκαναν τη χώρα μας τόσο υπερήφανη.
Πάντα γνωρίζω ότι είμαι στο κορτ για έναν λόγο: για να εκτελέσω μια δουλειά και να κάνω κάτι καλοδουλεμένο. Είμαι σούπερ πεινασμένος να κερδίσω ματς και να ανέβω στην παγκόσμια κατάταξη, να είμαι ο καλύτερος για τη χώρα μου. Πίεση που προπορεύομαι για την Ελλάδα; Ποτέ.
Μου δίνει μεγάλο κίνητρο να είμαι αυτός που θα γράψει ιστορία για την Ελλάδα και να με θαυμάζουν τα παιδιά αργότερα. Εκείνα, όπως έκαναν οι γονείς μου μετά τις πρώτες ήττες μου, μπορούν να είναι αυτοί που θα με κυνηγούν και θα φωνάζουν το όνομά μου. Μπορώ να τους εμπνεύσω και να είμαι ο ηγέτης του τένις στην Ελλάδα.
Οταν σκέφτομαι τα θύματα των πυρκαγιών, με κάνει ακόμη πιο ευγνώμων για όσα έχω και τις ευκαιρίες που αναμένονται. Μου δίνει τόσο κίνητρο να δουλέψω σκληρά για να πετύχω το μέγιστο που μπορώ. Δεν θα γίνει πιο εύκολο. Απλά θα γίνω καλύτερος».