O Wild Drawing αφιερώνει το νέο του έργο στους ανθρώπους εκείνους που προσπαθούν να ξεφύγουν από τη φρίκη του πολέμου και γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης στον δρόμο τους προς την Ευρώπη. Και πολλοί από αυτούς, χάνουν τις ζωές και τις οικογένειες τους στα νερά του Αιγαίου.
Κλισέ εκφράσεις, δημοσιογραφικοί πομπώδεις τίτλοι, πολιτική αντιδικία και μια ιστορία που επαναλαμβάνεται καθημερινά.
Πίσω από τα κείμενα και τις εξαγγελίες, το προσφυγικό ζήτημα εντείνεται και φέρνει προ των ευθυνών τους εκείνους που μιλούν για τους ανθρώπους σαν να είναι “απώλειες αριθμητικές”.
Στα νερά του Αιγαίου και της Μεσογείου, άμαχοι πνίγονται προσπαθώντας να σωθούν από τον πόλεμο της πατρίδας τους, την ώρα που η Ευρώπη αναζητά τρόπο για να συντονιστεί και να συνετίσει τα “κακά” της παιδιά.
Η αλήθεια είναι πως η σκληρή πραγματικότητα εμπνέει την αλληλεγγύη και εκφράζεται με τον πιο άμεσο τρόπο, μέσα από την τέχνη. Την τέχνη που υπηρετεί και ο WD.
Ο καλλιτέχνης από το Μπαλί που ζει και εργάζεται στην Αθήνα, είχε αφιερώσει πριν λίγο καιρό ένα έργο του στους ανέργους, τους άστεγους και εκείνους που πλήττονται περισσότερο από την οικονομική κρίση.
Η οικονομική κρίση συνεχίζεται στην Ελλάδα, και μαζί με αυτή κορυφώνεται και η ανθρωπιστική κρίση, την οποία οφείλει επιτέλους να αντιμετωπίσει υπεύθυνα, όλη η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αυτή τη φορά λοιπόν, ο WD, ή αλλιώς Wild Drawing, “μιλάει” για τους πρόσφυγες, τους ανθρώπους που έφυγαν από τη Συρία αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον, ρισκάροντας τις ζωές τους στον δρόμο προς την ξενιτιά.
Δουλέμποροι να τους εκμεταλλεύονται οικονομικά, χώρες να τους φράζουν τον δρόμο, αστυνομία που τους φέρεται σαν εγκληματίες, αγωνία για επιβίωση. Πολλοί χάνονται στα νερά του Αιγαίου, με τη μία τραγωδία να σημειώνεται μετά την άλλη. Οι περισσότεροι νεκροί, είναι γυναίκες και μικρά παιδιά.
“Όπως φαίνεται, το θέμα αντλήθηκε από όλα αυτά που βλέπουμε να συμβαίνουν ειδικά τους τελευταίους μήνες, στη Μεσόγειο. Άνθρωποι κυνηγημένοι από τον πόλεμο και με ανύπαρκτες πια ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης στις πατρίδες τους, εγκαταλείπουν τη γη τους για καλύτερες μέρες.
Δυστυχώς συχνά οι ζωές των ανθρώπων αυτών, γιατί πάνω από όλα είναι άνθρωποι, τελειώνει δραματικά στα νερά του Αιγαίου και της Μεσογείου. Κι αν τα καταφέρουν, βρίσκονται αντιμέτωποι με αφιλόξενες κοινωνίες κι ακόμη πιο αφιλόξενα κράτη…”, μας λέει ο WD, για να συνεχίσει:
“Ελπιδοφόρα εξαίρεση του κανόνα βέβαια, αποτελεί η αλληλεγγύη από μέρος της κοινωνίας τόσο στην Ελλάδα, όσο και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Αλήθεια, ποιοι κάνουν αυτούς τους πολέμους και με τη υποστήριξη ποιων; Κι εμείς ως άνθρωποι τι κάνουμε γι’ αυτούς τους ανθρώπους που έχουν χάσει τα πάντα;
Αν ήμασταν στη θέση τους πώς θα θέλαμε να μας συμπεριφερθούν οι συνάνθρωποί μας…”.
Το έργο του, αποτελεί “κραυγή αγωνίας”. Μια ακόμα κραυγή για ανθρωπιά και αλληλεγγύη. Μακάρι η Ε.Ε. να δείξει το δημοκρατικό της πρόσωπο, κι ας είναι η αρχή να γίνει την Τετάρτη, στη Σύνοδο Κορυφής για το μεταναστευτικό. Γιατί είναι ήδη, πολύ αργά.
Φωτογραφίες: ©Wild Drawing