Ένα κείμενο αφιερωμένο σε όλους εκείνους που «έφυγαν» από κοντά μας και μας λείπουν κάθε μέρα, αλλά τώρα που ήρθε το Πάσχα…ακόμη πιο πολύ…
Το Πάσχα, για πολλούς, είναι μια από τις πιο ωραίες γιορτές του χρόνου και δικαίως. Ανθισμένες πασχαλιές, μοσχομυριστά τσουρέκια, κουλουράκια, κόκκινα αυγά, μαγειρίτσα και ψήσιμο αρνιού. Η Άνοιξε κάνει την εμφάνισή της και όλα αρχίζουν να δείχνουν πιο όμορφα, πιο αισιόδοξα.
Το Πάσχα όσοι «έφυγαν» μας λείπουν ακόμη πιο πολύ…
Η νηστεία, η θεία κοινωνία, η Μεγάλη Εβδομάδα, η κατάνυξη των ημερών, φέρνουν στην επιφάνεια τον καλύτερό μας εαυτό, χαμόγελα και αλληλεγγύη.
Το Πάσχα είναι η εποχή που νιώθεις την ανάγκη να την περάσεις με τα αγαπημένα σου πρόσωπα. Γι’ αυτό, το Πάσχα όσοι έφυγαν και δεν είναι πλέον κοντά σου, σου λείπουν περισσότερο. Η απουσία τους έρχεται να σου χτυπήσει την πόρτα και να σου υπενθυμίσει πως αυτά τα άτομα δεν είναι πλέον εδώ. Κι ο κόμπος στο στομάχι σου μεγαλώνει γιατί πέρσι, πρόπερσι, πριν λίγα χρόνια μοιραζόσουν τη χαρά σου με αυτά τα άτομα.
Είναι η άδεια θέση στο τραπέζι, που δε θα την ξαναγεμίσει κανείς και αυτό το αστείο που έλεγε κάθε φορά, που με τα χρόνια είχε σταματήσει να είναι αστείο, και γινόταν αφορμή για καζούρα. Είναι αυτό το ένα δώρο που πλέον έχει αφαιρεθεί από τη λίστα και τα τραγούδια που πλέον δεν ηχούν το ίδιο. Κι εκείνο το χαμόγελο που θα λείπει από τη φετινή φωτογραφία.
Όσα χρόνια και αν έχουν περάσει, κάποιες αναμνήσεις είναι χαραγμένες καλά στη μνήμη σου και την καρδιά σου, κι αυτές τις μέρες έρχονται να σε αιφνιδιάσουν και να σου υπενθυμίσουν με τον πιο σκληρό τρόπο πως αυτή η θέση στο τραπέζι θα μείνει άδεια, όσες φορές κι αν έρθει ξανά και ξανά αυτή η μέρα…
Πάσχα: Η άδεια καρέκλα στο τραπέζι πονά ακόμη πιο πολύ
Θα δακρύσεις, θα τους θυμηθείς, θα γελάσεις… Γέλα για τις υπέροχες αναμνήσεις, γέλα για εκείνο το αστείο, γέλα για εκείνες τις όμορφες μέρες που περνούσατε μαζί. Για όλες εκείνες τις αγκαλιές που μοιραστήκατε, για όλα εκείνα που ειπώθηκαν στο μεγάλο τραπέζι που ανάθεμα πως χωρούσατε όλοι μαζί… Κι όμως ήταν τόσο ωραία.
Κι ακόμη για όλα τα «χρόνια πολλά» που τους χρωστάς, για τα δώρα που σου χρωστάνε. Γέλα. Γέλα για εκείνο το χαμόγελο που μοιραστήκατε κάπου, σε κάποιες γιορτές.
Τίποτα δε μένει ίδιο όταν φεύγει από κοντά σου κάποιος που αγαπάς και πάντα αυτές τις μέρες η καρδιά σου θα πονά λίγο παραπάνω για την απουσία του, για εκείνη την άδεια θέση στο τραπέζι που ποτέ δεν θα κάτσει ξανά…