Είμαι 56 ετών και προσφάτως χήρα. Ο σύζυγός μου ήταν 62 ετών και πέθανε πέρυσι. Ζούσαμε σε ένα μεγάλο σπίτι μακριά από την πόλη και ήμασταν πολύ ευτυχισμένοι.
Όταν γνωριστήκαμε πριν από 31 χρόνια μόλις είχε μείνει χήρος. Η σύζυγος του σκοτώθηκε όταν έπεσε από το άλογο κατά την ιππασία και άφησε πίσω της ορφανό ένα παιδάκι 5 ετών.
Γρήγορα μετακόμισα σπίτι τους και ανέλαβα εξ ολοκλήρου τα πάντα. Το παιδί αυτό το αποδέχτηκα αμέσως και το μεγάλωσα σαν να ήταν δικό μου. Στην εφηβεία αντιμετωπίσαμε πολλά προβλήματα. Ήταν ιδιαίτερα αντιδραστικός και ενώ σαν παιδί με αγαπούσε και με φώναζε «μαμά», σαν έφηβος με μισούσε. Μου έλεγε συνεχώς να μην ανακατεύομαι στη ζωή του, ότι δεν είμαι μάνα του και ότι ποτέ δεν με ήθελε σπίτι τους και στη ζωή τους. Μετά την εφηβεία τα πράγματα ηρέμησαν κάπως αλλά ποτέ δεν γίναμε όπως ήμασταν κάποτε.
Ο σύζυγός μου δυστυχώς έφυγε από τη ζωή λόγω της επάρατης νόσου. Πριν φύγει από τη ζωή είχε κάνει διαθήκη, στην οποία πιστεύω ότι ο γιος του έβαλε το χεράκι του και την άλλαξε. Όσο ήταν άρρωστος, ο σύζυγός μου εμφάνισε έντονη ψυχική αστάθεια κάτι που πιστεύω ότι ο γιος του εκμεταλλεύτηκε προς όφελός του γιατί όταν ανοίχτηκε η διαθήκη συνειδητοποίησα ότι δεν μου είχε αφήσει απολύτως τίποτα.
Το πρώτο πράγμα που έκανε ο γιος του ήταν να αλλάξει κλειδαριές παντού και μου ζήτησε να φύγω και να μη με ξαναδεί ποτέ μπροστά του. Ούτε τα πράγματα μου δεν πρόλαβα να πάρω. Δεν με άφησε. Από τότε είμαι κατά κάποιο τρόπο άστεγη αφού δεν έχω κανέναν. Ευτυχώς που έχω κάποιους καλούς φίλους που με φιλοξενούν. Είμαι από καναπέ σε καναπέ, αλλά όλοι ξέρουμε ότι δεν γίνεται να συνεχιστεί έτσι. Λυπάμαι πάρα πολύ που μετά από τόσα χρόνια που στάθηκα στο πλευρό τους με πέταξε σαν την τρίχα έξω από το ζυμάρι. Δεν εκτίμησε τίποτε απ’ όσα έκανα για εκείνον και το μπαμπά του και με έδιωξε χωρίς να τον νοιάζει τι θα απογίνω.
Αλίκη