Η καρδιά μου πονάει βαθιά, σαν να κουβαλά ένα βάρος που δεν ελαφραίνει ποτέ.
Η αγκαλιά μου είναι άδεια και κρυώνει, περιμένοντας κάτι που αργεί να έρθει.
Τα όνειρά μου δεν χάνονται απότομα· σβήνουν αργά, λίγο λίγο, σαν κερί που τελειώνει μέσα στη σιωπή.
Κάθε φορά που πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, αφήνω την ψυχή μου να ελπίσει ξανά.
Λέω πως ίσως αυτή τη φορά να είναι αλλιώς, πως ίσως κάτι θα αλλάξει.
Κι όμως, μέσα μου νιώθω πως οι ελπίδες μου αιωρούνται στο κενό, χωρίς αντίκρισμα, χωρίς απάντηση.
Νιώθω μπερδεμένη, χαμένη μέσα στις σκέψεις μου.
Νιώθω κουρασμένη, σχεδόν τρελαμένη από την αναμονή.
Απομονωμένη, σαν να μην με καταλαβαίνει κανείς πραγματικά.
Οργισμένη με τη ζωή που δεν μου δίνει αυτό που τόσο λαχταρώ.
Και βαθιά στεναχωρημένη, με μια λύπη που δεν φεύγει.
Κι όμως, προσπαθώ.
Προσπαθώ να σταθώ όρθια, να ανταπεξέλθω στις μέρες που μοιάζουν βαριές.
Προσπαθώ να μην αφήσω την ελπίδα να πεθάνει, ακόμα κι όταν όλα μέσα μου φωνάζουν να τα παρατήσω.
Σκουπίζω τα δάκρυά μου ξανά και ξανά.
Και μέσα στη σιωπή, παρακαλώ.
Παρακαλώ τον Θεό να ακούσει τις προσευχές μου, να δει τον πόνο μου, να νιώσει την ανάγκη μου.
Προσπαθώ να Του μιλήσω με όλη μου την ψυχή, μήπως και με ακούσει επιτέλους.
Αυτά τα Χριστούγεννα θα ζητήσω ένα δώρο που ζητώ εδώ και χρόνια.
Όχι κάτι υλικό, όχι κάτι που αγοράζεται.
Θέλω δυο ροζ γραμμές.
Θέλω να γίνω μαμά.
Πρέπει να γίνω μαμά.
Γιατί;
Γιατί το περιμένω με λαχτάρα τόσα χρόνια.
Γιατί το όνειρο αυτό με κρατά ζωντανή.
Γιατί μου λείπει, γιατί το χρειάζομαι όσο τίποτα άλλο.
Εύχομαι η φετινή μου ευχή να πραγματοποιηθεί.
Και εύχομαι το ίδιο δώρο να το πάρουν κι όλες οι γυναίκες που περιμένουν, που ελπίζουν, που πονάνε όπως εγώ.
Εύχομαι τα φετινά Χριστούγεννα να είναι διαφορετικά.
Να φέρουν φως εκεί που υπάρχει σκοτάδι.
Να φέρουν απάντηση εκεί που υπάρχει σιωπή.
Πρέπει να είναι διαφορετικά.