«Ταλανίζεσαι με γιατί. Ερωτήσεις δίχως απαντήσεις! Γιατί να συμβαίνει αυτό σε εσένα; Η φωνή σου ηχώ, στου διπλανού και του παραδιπλανού τα χείλη και πάει λέγοντας. Όσα βιβλία και να διαβάσεις, όσους πνευματικούς ανθρώπους κι αν συμβουλευτείς, όσο και να ψάξεις μέσα σου γιατί τα βάρη αυτά σε εσένα, ποτέ δεν θα πάρεις απαντήσεις!
Γιατί τα βάρη αυτά δεν είναι δικά σου, δεν τα δημιούργησες εσύ! Εσύ έκανες μόνο χώρο για να τα βάλεις μέσα σου! Χώρο για να τα ξεφορτώσει κάποιος άλλος επάνω σου». Αυτά ήταν τα λόγια μιας χαροκαμένης μάνας, της Μαρίας Βόικου, συνοδευόμενα από μια φωτογραφία με το γιο της… τον Γιάννη ο οποίος έμελλε να ξεψυχήσει στην άσφαλτο, σε ηλικία 25 ετών… Μια βόλτα με την μηχανή μαζί με ένα φίλο του, κατέληξε σε τραγωδία για τους δύο νεαρούς, οι οποίοι ενώ επέστρεφαν στην μονάδα όπου υπηρετούσαν την στρατιωτική τους θητεία, η μοίρα τους έστησε καρτέρι.
Στα πλαίσια του αφιερώματος του REPORTER για τις ψυχές που χάθηκαν στην άσφαλτο, η μητέρα του Γιάννη, Μαρία Βόικου, μας ανοίγει την καρδία τους και μας μιλά για τον δικό της Γολγοθά. O Γιάννης μου ήταν 25 χρονών, καπετάνιος στο εμπορικό ναυτικό. Το τροχαίο έγινε, ενώ υπηρετούσε την στρατιωτική του θητεία στην Σαμοθράκη, την 15η Σεπτεμβρίου 2013. Ήταν συνοδηγός σε μηχανή, στην μονάδα που υπηρετούσε. Ήταν έξι παιδιά, ένας από αυτούς είχε μηχανή. Εδώ έχουμε παράλειψη του διοικητή της μονάδας, γιατί ο νεαρός αυτός
δεν έπρεπε να οδηγεί και όφειλε ο διοικητής να έχει αυτός τα κλειδιά της μηχανής, όσο τα παιδιά ήταν σε υπηρεσία. Εκείνο το βράδυ τα παιδιά βγήκαν βόλτα και τα βρήκαν νεκρά, και τα δυο, στο δρόμο του γυρισμού για την μονάδα τους. Είχαν πιεί αρκετά…Φυσικά δεν τιμωρήθηκε κανείς, ενώ αποδέχτηκαν οι στρατιωτικοί το λάθος τους, τουλάχιστον ο ένας από αυτούς σε εμένα βέβαια, δεν γνωρίζω τι έγινε στην υπηρεσία. Η ενημέρωση έγινε από τηλεφώνου από τον ίδιο τον διοικητή της μονάδας σε εμένα. Ορθά και κοφτά. «Κυρία μου ο γιός σας βγήκε χθες το βράδυ και βρέθηκε νεκρός», σαν να επρόκειτο για γάτα. Έχω δυο αγόρια ακόμα. Ο μεγάλος ήταν εδώ, 28 ετών τότε, άρχισε να χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο.
Ποιός να κρατήσει ποιόν;;; Ο μικρότερος, 18 τότε, έλειπε. Ακόμα δεν το έχουν ξεπεράσει τα παιδιά μου. Ο μικρός σπούδασε κι αυτός καπετάνιος σαν τον αδελφό του και τώρα ταξιδεύει. Ευτυχώς, δεν με πήρε από κάτω. Κρατήθηκα, μην με ρωτήσετε πώς και μπόρεσα να βοηθήσω τα παιδιά μου να συνέλθουν… Εγώ δεν θα το ξεπεράσω ποτέ, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Η ζωή μου είναι και θα είναι μαύρη σαν τα ρούχα μου. Όταν με ρωτούν πότε θα βγάλω τα μαύρα, όταν γυρίσει ο Γιάννης, απαντώ…
Δεν τρέφω κακά συναισθήματα για τον οδηγό, δεδομένου ότι έφυγε και αυτός, όμως σίγουρα κατηγορώ τους γονείς που τον άφησαν να πάρει την μηχανή σε ένα άγνωστο νησί και φυσικά τους διοικητές που θα τους καταριέμαι όλη μου τη ζωή γιατί δεν έκαναν σωστά τη δουλειά τους. Δεν θα απαντήσω στις ερωτήσεις αν θα συγχωρούσα τον οδηγό αν ζούσε, γιατί δεν γνωρίζω την απάντηση. Πιθανόν όχι, γιατί είχε πιεί. Εγώ εδώ στην Ελλάδα έχω τρέξει πολύ για το θέμα των τροχαίων, έχω συναντηθεί με άλλες μανούλες με τον υπουργό Δικαιοσύνης Κοντονή (πρώην). Αυτός είναι από άλλο πλανήτη,
θεωρεί ότι οι πιο σκληρές ποινές για όσους σκοτώνουν παραβιάζοντας ΣΤΟΠ, όριο χιλιομέτρων ή από υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ, είναι εκδικητικές. Δεν βλέπει δόλο. Εμείς πάλι βλέπουμε καθαρό δόλο και τι πιο φυσικό να μπαίνουν φυλακή και όχι να τους δίνονται ποινές με αναστολή. Επίσης να αυξηθούν τα πρόστιμα όπως στις πιο πολλές χώρες της Ευρώπης και την Αμερική. Έχουν καλύτερη παιδεία οι οδηγοί εκεί άραγε ή φοβούνται τα αβάσταχτα πρόστιμα; Κάναμε και δεύτερη συνάντηση με τον τωρινό υφυπουργό Δικαιοσύνης τον περασμένο Νοέμβριο και υποσχέθηκε ότι θα γίνουν κάποιες αλλαγές στον Κ.Ο.Κ περιμένουμε να μας στείλει τις προτάσεις του..