του Μιχάλη Γιαννεσκή
Τα τρία έγγραφα των «θεσμών» που διέρρευσαν την 1η Ιουλίου στην βρετανική εφημερίδα Guardian και τη γερμανική Süddeutsche Zeitung το λένε ξεκάθαρα: ακόμη και με πλήρη υποταγή σε όλες τις απαιτήσεις των δανειστών και με εξωπραγματικά αισιόδοξες προβλέψεις για την ελληνική οικονομία, το ελληνικό χρέος δεν θα είναι βιώσιμο ούτε το 2030.
Και αυτό με την προϋπόθεση ότι ο ετήσιος ρυθμός ανάπτυξης, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του ΔΝΤ το 2012, θα ήταν 4% για τα επόμενα πέντε χρόνια, ένα ποσοστό που βέβαια δεν επιτεύχθηκε το 2013 και 2014 στην Ελλάδα, και δεν επιτυγχάνεται σήμερα σε καμία χώρα της ΕΕ, ούτε ακόμη στις ΗΠΑ.
Βρισκόμαστε στο 2015 και οι απαιτούμενοι ρυθμοί ανάπτυξης σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των «θεσμών» όχι μόνο δεν έχουν επιτευχθεί αλλά, σύμφωνα με την πιο πρόσφατη πρότασή τους, δεν αναμένεται να επιτευχθούν για μερικά χρόνια ακόμη. Συνεπώς το ελληνικό χρέος δεν αναμένεται να καταστεί βιώσιμο (δηλαδή να μειωθεί στο 110% του ΑΕΠ) μέχρι τουλάχιστον το 2035.
Όπως επίσης αναφέρουν τα έγγραφα που διέρρευσαν, οι δανειστές γνωρίζουν ότι σημαντικές παραχωρήσεις από τους «θεσμούς» είναι αναγκαίες για να βγει η χώρα από την παρούσα οικονομική δίνη. Γνωρίζουν επίσης ότι το 93% των νέων δόσεων θα πήγαινε κατευθείαν πίσω για την αποπληρωμή των δανείων.
Και βέβαια έχουν πλήρη γνώση αυτού που επιβεβαίωσε στις 30 Ιουνίου η επικεφαλής της επιτροπής Συνταγματικών Υποθέσεων του Ευρωκοινοβουλίου Danuta Heubner: ότι η αποβολή ενός κράτους-μέλους από την ΕΕ ή την νομισματική ένωση είναι νομικά αδύνατη, εκτός αν το ίδιο το κράτος ζητήσει να φύγει από την ΕΕ.
Συνεπώς οι δανειστές γνωρίζουν καλά ότι ένα αποτέλεσμα «Ναι» στο δημοψήφισμα της Κυριακής, ή ένα νέο μνημόνιο, δεν θα έλυνε τα οικονομικά προβλήματα της χώρας, και ότι η ταύτιση μίας στάσης πληρωμών με έξοδο από το ευρώ δεν αληθεύει.
Αλλά επιμένουν, διότι αλλιώς θα έπρεπε να παραδεχθούν ότι η δομή της Ευρωζώνης είναι σαθρή, και να αποδεχθούν όλες τις οικονομικές και πολιτικές επιπτώσεις για αυτούς, οι οποίες θα είναι σημαντικές. Παρά την ανάκαμψη των ευρωπαϊκών αγορών μετά τις 30 Ιουλίου, η πτώση των δεικτών των χρηματιστηρίων τη Δευτέρα 29 Ιουνίου ήταν 3-4%, παρόμοια με εκείνη της Δευτέρας 15 Σεπτεμβρίου του 2008 όταν η κατάρρευση της τράπεζας Lehman Brothers σηματοδότησε την έναρξη της οικονομικής κρίσης.
Ενώ οι έμφυτες αστάθειες του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος και οι επενδυτικοί γύπες καραδοκούν για να κλονίσουν την Ευρωζώνη. Όπως είπε ο Γκρέγκορ Γκίζι, ο αρχηγός του κόμματος Die Linke στο γερμανικό κοινοβούλιο την 1η Ιουλίου, οι πιθανοί κίνδυνοι είναι γνωστοί, αλλά οι Γερμανοί ηγέτες «κάνουν τους έξυπνους» και ρισκάρουν τη σταθερότητα της Ευρωζώνης και της Ευρώπης.
Επίσης, ένα αποτέλεσμα «Ναι» στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου θα απάλλασσε τους δανειστές από κάθε ευθύνη. Η οικονομική μιζέρια της χώρας για τα επόμενα 15-20 χρόνια θα παρουσιαζόταν ως επακόλουθο της βούλησης του ελληνικού λαού το 2015. Και βέβαια εάν το 2035 το χρέος της χώρας δεν είναι βιώσιμο, πολύ λίγοι θα γνωρίζουν ή θα θυμούνται το παρασκήνιο των εξελίξεων των τελευταίων ημερών.
Αλλά ακόμη και σήμερα οι πραγματικές προβλέψεις για την οικονομία και για την μη δυνατότητα εξόδου από το ευρώ δεν είναι ευρέως γνωστές στην Ελλάδα. Κυρίως λόγω της αδιάκοπης προπαγάνδας των συστημικών ΜΜΕ, τα οποία εξυπηρετούν τα συμφέροντα της εγχώριας και διεθνούς οικονομικής ελίτ.
Ενώ μόνο τις τελευταίες μέρες η επαναλειτουργία της ΕΡΤ έχει προσφέρει μία αμερόληπτη κάλυψη των γεγονότων. Σημειωτέον όμως ότι πολλοί ηλικιωμένοι δεν έχουν ακόμα ρυθμίσει τους δέκτες τους και επαφίενται στη μεροληπτική και ανειλικρινή ενημέρωση των συστημικών ΜΜΕ.
Η κυβέρνηση άργησε να αντιμετωπίσει το θέμα της αυθαίρετης λειτουργίας των συστημικών καναλιών, τα οποία, αυτές τις μέρες ακόμη περισσότερο από πριν, έχουν εξαπολύσει ένα ακατάπαυστο πόλεμο παραπληροφόρησης και παρερμηνείας κάθε εξέλιξης και κάθε σχολίου.
Παράδειγμα το «Ναι» του κ. Παπαδημούλη στην πρόταση της κυβέρνησης που παρουσιάστηκε ως «Ναι στην πρόταση», ώστε οι επιπόλαιοι να συμπεράνουν ότι πρόκειται για την πρόταση των «θεσμών». Διότι για τα ΜΜΕ, ισχύει το «νυν ο υπέρ πάντων αγών» για την διαιώνιση της χρυσής εποχής τους, του καθεστώτος ανεξέλεγκτης αυθαιρεσίας.
Ο εκφοβισμός για τις επιπτώσεις για τη χώρα ενός «Όχι» στο δημοψήφισμα ενισχύεται από πολλούς με τη δικαιολογία ότι δεν έχει εξηγήσει η κυβέρνηση τι θα συμβεί στη συνέχεια. Όμως η πρόσφατη ιστορία δείχνει την Αργεντινή που σε 4 χρόνια μετά τη χρεοκοπία της ανέκαμψε, αν και έκανε μετά το λάθος να αρχίζει να αποπληρώνει τα παλιά χρέη της στο ΔΝΤ.
Ενώ η ανάκαμψη της Ισλανδίας άρχισε το 2011, μόλις 3 χρόνια μετά την χρεοκοπία των τραπεζών της. Το χρέος της Ισλανδίας μειώνεται συνεχώς, και η ανάπτυξή της αυξάνεται, φτάνοντας 3.5% του ΑΕΠ το 2013, ένα ποσοστό πολύ υψηλότερο από αυτό όλων των κρατών της ΕΕ.
Στη χειρότερη περίπτωση, ακόμη και εάν ένα αποτέλεσμα «Όχι» στο δημοψήφισμα δεν πείσει τους δανειστές να αλλάξουν τις -σύμφωνα με τις δικές τους εκτιμήσεις- ανεδαφικές απαιτήσεις τους σε εποικοδομητικές, θα έχει χαθεί μία μάχη. Αλλά θα έχει επιζήσει η δυνατότητα της ανασύνταξης της χώρας και θα υπάρχει προοπτική εξόδου από την κρίση σε μερικά χρόνια.
Όμως με ένα αποτέλεσμα «Ναι» θα έχει χαθεί ο πόλεμος και κάθε ελπίδα αξιοπρεπούς διαβίωσης της χώρας για τουλάχιστον 20 χρόνια. Σε αυτή την περίπτωση, η επόμενη γενιά θα αναρωτιέται γιατί το 2015 η Ελλάδα επέλεξε τον αργό οικονομικό θάνατό της.
Το άρθρο της Guardian θα το βρείτε εδώ.
Πηγή: tvxs.gr